Κίνητρα του Εκπαιδευτή και όρια της εκπαίδευσης σκλάβας

Απάντηση: Re: Απάντηση: Κίνητρα του Εκπαιδευτή και όρια της εκπαίδευσης σκλάβας

Δεν τον βρίσκω και πολύ σοβαρό... Μάλλον θα επρόκειτο περί του Dean Martin...

 

Απάντηση: Κίνητρα του Εκπαιδευτή και όρια της εκπαίδευσης σκλάβας

ποτε δεν καταλαβα γιατι ο Αφεντης θα παραδωσει την σκλαβα ιδιοκτησια του σε εναν εκπαιδευτη
για ποιον λογο αν δεν μπορει να εκπαιδευσει αλλο την σκλαβα του η αν την βαρεθηκε γιατι δεν την διωχνει να αναλαβει καποια αλλη.

 

Re: Απάντηση: Κίνητρα του Εκπαιδευτή και όρια της εκπαίδευσης σκλάβας

για να μη τη πληγώσει ,λέγοντάς της το-lol

 

Re: Απάντηση: Κίνητρα του Εκπαιδευτή και όρια της εκπαίδευσης σκλάβας

Είναι απλό. Γιατί οι σκλάβες δεν φυτρώνουνε στα κρουαζιερόπλοια.

Ένας Κυρίαρχος που επιθυμεί να συνάψει σχέση με κάποιο άτομο που προέρχεται από υπόβαθρο βανίλλα, μπορεί:

α) να την πάρει από το 0 και να την κάνει Όμικρον, ο ίδιος, αν έχει τον χρόνο, την διάθεση και αν κρίνει ότι η περίπτωση ενδείκνυται

β) να την παραδώσει σε Εκπαιδευτή η και σε πλειάδα Εκπαιδευτών.

Δεν βλέπω τίποτε παράδοξο στον θεσμό της εκπαίδευσης. Αν είχα σκύλο, θα τον πήγαινα σε σχολείο, ασφαλώς, διότι δεν έχω ούτε τον χρόνο ούτε την διάθεση, ούτε έχω όρεξη να υποστώ τις δαγκωνιές του κοπρίτη, μέχρι να μάθει να περπατάει δίπλα στο πόδι μου. Θα περνούσε συγκεκριμένη εκπαίδευση, με διάφορα εξειδικευμένα άτομα, που γνωρίζουν τί κάνουν και αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους με μεράκι και τον σκύλο μου με αγάπη.

Αν ο σκύλος μπορεί να ξεχωρίσει τον Αφέντη του από τους εκπαιδευτές στη σχολή, πόσο μάλλον μπορεί ένα ευφυές άτομο, με λογική και ευαισθησία.

Ελπίζω αυτός ο παραλληλισμός να καταστά σαφές και το πνεύμα του νήματος. Στο οποίο θα παρακαλούσα να επικεντρωθούν οι σχολιασμοί, και όχι στην ύπαρξη ή μη των Εκπαιδευτών Σκλάβας, ή στην σκοπιμότητα ή μη της Εκπαίδευσης Σκλάβας από ξένα χέρια.

Η αρχική μου τοποθέτηση ήταν κάπως σκληρή απέναντι στους Εκπαιδευτές. Το μόνο που ήθελα να επισημάνω ήταν αυτός ακριβώς ο διαχωρισμός του Αφέντη από τον Εκπαιδευτή. Δεν αμφισβητώ το μεράκι προς το αντικείμενο, την γνώση, τις ικανότητες, ή την αγάπη και τον σεβασμό προς την Εκπαιδευόμενη Σκλάβα. Επισημαίνω απλά ότι δεν τίθεται θέμα ιδιοκτησίας. Υπάρχει κάποια σημαντική διαφορά ανάμεσα στις δύο καταστάσεις.

Κατανοώ ασφαλώς ότι πολλοί δεν έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις και ενδεχομένως να τους ξενίζει ο θεσμός. Ίσως θα έπρεπε να προσπεράσουν το συγκεκριμένο νήμα.

 

Re: Απάντηση: Κίνητρα του Εκπαιδευτή και όρια της εκπαίδευσης σκλάβας

Σύμφωνα με τα νέα επιστημονικά δεδομένα, διαπιστώθηκε ότι ακόμη και οι πιο άγριοι σκύλοι ηρεμούν όταν ακούν απαλή μουσική που συνοδεύεται από ήχους της φύσης, όπως πουλιά που κελαηδούν και νερό που κελαρύζει.
Έρευνα επιστημόνων του Πανεπιστημίου του Μπέλφαστ οι οποίοι ερεύνησαν τις αντιδράσεις 50 σκύλων σε διαφορετικά είδη μουσικής. Η μουσική heavy metal τα έκανε να γρυλίζουν και να ουρλιάζουν, ενώ η κλασική μουσική τα ηρεμούσε.

Ουδείς κυρίαρχος λοιπόν χρειάζεται να υποστεί τις δαγκωνιές του κοπρίτη και να τον ξαποστείλει σε αμφιβόλου προελεύσεως εκπαιδευτές, με την πιθανότητα, γυρνώντας ο κόπρος και τελώντας εν πλήρη συγχύσει, να έχει μάθει μοναχά να φαλτσάρει μινόρε άσματα του τύπου:...τα ξέναα χέριαα...είναι μαχαίριαα... 

Άσε που μπορεί και να εναλάσσει τα είδη της μουσικής και να μετατρέπει τον κόπρο, από άγριο λύκο σε αρνάκι άσπρο και παχύ...ε, κι αν βρεθεί με καμιά δαγκωνιά στα μαλακά από άμουσο σκύλο, δεν θα ανατραπεί και η τάξη του σύμπαντος...καιρός να εφαρμόσει πρόγραμμα ολιστικής εκπαίδευσης.

Εδώ είναι σχεδόν ανέφικτο να στρωθεί ο άλλος με τον προγραμματισμό και την τάξη που έχουμε στο μυαλό μας, πόσο μάλλον να το κάνουν κάποιοι άλλοι αντί για μας.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Κίνητρα του Εκπαιδευτή και όρια της εκπαίδευσης σκλάβας

Θα είμαι ειλικρινής απέναντι σου Δώρα λεγοντας πως δεν έχω διαβάσει τον όλο διάλογο..Αντιλαμβάνομαι απόλυτα τι θες να πεις και με έχεις μαζί σου,αλλά θέλω πρώτα να μου κάποιες απορίες.Η σχέση M/s που προχωρεί στην παράδοση του υποτακτικού προς εκπαίδευση,τι θέμα κτητικότητας του Κυρίαρχου εμπεριέχει και κατα πόσο αν αυτή δεν υφίσταται απόλυτα ταυτίζεται με την έννοια των sexpartners .Δεν τον λέω απλοϊκά και δεχομαι εκ των πρωτέρων πως η σχέση αυτή μπορεί να περικλείει πολλά στοιχεία αγάπης,αφοσίωσης κτλ κτλ κτλ και να μην είναι μόνο παιχνιδίζουσα.

Σαν Κυρίαρχος ,όμως,εγώ πχ θα δεχόμουνα περαιτέρω εκπαίδευση του υποτακτικού μου μόνο:
-αν δεν αγαπούσα πολύ..
-σαφώς και θα γινόταν το οτιδήποτε παρουσία μου..
-αν το έβλεπα σαν παιχνίδι..
-αν θα είχα εμπιστοσύνη στον εκπαιδευτή..
-ήξερα πως θα με σέβοταν..δε θα προσπαθούσε έμμεσα να με μειώσει(αυτό το έμμεσα στοιχειοθετεί πάρα πολλές πιθανές καταστάσεις)
-και αν ήμουν σίγουρος πως δε θα υπήρξε καμία διάθεση οποιουδήποτε πειραματισμού..στην περίπτωση αυτή μάλιστα (συν της προηγούμενης),αν υπέπεπτε κάτι στην αντίληψη μου ,θα του έσκιζα τις σάρκες..

Μιλάμε για παιχνίδι Δώρα;
Αν έχουν απαντηθεί ήδη τα ερωτήματα μου ,παρακαλώ παραπέμψτε με..

 

Re: Απάντηση: Κίνητρα του Εκπαιδευτή και όρια της εκπαίδευσης σκλάβας

 

Re: Απάντηση: Κίνητρα του Εκπαιδευτή και όρια της εκπαίδευσης σκλάβας

Αντίστοιχη έρευνα υπάρχει και για τα φυτά.

Αλλοίμονο στον Κυρίαρχο που δεν έχει τσεκάρει τους Εκπαιδευτές. Θα έβαζα και το χέρι μου στη φωτιά, ότι οι 4-5 Κυρίαρχοι του χώρου, που επιλέγουν την μέθοδο "ξένα χέρια" γνωρίζουν πολύ καλά τί στο διάτανο κάνουν και σε ποια χέρια στέλνουν την επίδοξη σκλάβα της επιλογής τους. Προσωπικά, θα εμπιστευόμουν ακόμη και την ζωή των παιδιών μου στα "ξένα" χέρια που γνώρισα εγώ.

Είναι πολύ όμορφα και αθώα όλα αυτά. Δεν έχουν όμως καμία σχέση με την πραγματικότητα της εκπαίδευσης. Έχω ιστορίες να σας σηκωθεί η τρίχα. Δεν είναι όλα για το φόρουμ. Ο παραλληλισμός με τα σκυλάκια είναι ανεκτός και μέσα στα πλαίσια. Ας μείνουμε εκεί.

Θεωρώ ότι δεν πρόκειται για sex partners. Πρόκειται για σχέση που συμπεριλαμβάνει το σώμα, το σεξ και τον έρωτα, αλλά όχι αναγκαία με τον συμβατικό τρόπο. Αν κάποιος, για παράδειγμα, απολαμβάνει να με βλέπει να κάνω έρωτα με κάποιον, και αν το απολαμβάνω κι εγώ, σίγουρα δεν πρόκειται για συμβατική σχέση. Συμπεριλαμβάνει όμως το σεξ, έτσι δεν είναι;

Η κτητικότητα μπορεί να έχει πολλές μορφές. Μπορεί κάποιος να απαιτεί την μονογαμικότητα από τον σύντροφό του, μπορεί όμως να απαιτεί και την πολυγαμικότητα. Πρόκειται για εκφάνσεις κτητικότητας, και στις δύο περιπτώσεις.

Ή και το αντίθετο...

υπάρχει και το ωσεί παρών...

μπορώ να μετατρέψω και το πιο αθώο παιχνίδι σε τραγωδία, οπότε μην είσαι και τόσο σίγουρος

αυτονόητο

Είναι καλύτερο να μην παίζεις με σημαδεμένες τράπουλες, αγαπητέ, όπως λέει και ο γενναίος Κύριός μου. (Μεταξύ μας, όλοι προσπαθούν, ο υποτακτικός κρίνει, αυτή είναι η δουλειά του).

Βεβαίως. Έχεις δει τον Ελαφοκυνηγό;

 

Όταν ένας σκύλος βλέπει μια πέρδικα αισθάνεται τη φυσική παρόρμηση να τρέξει προς το μέρος της κι όταν ακούει μια τουφεκιά, ο θόρυβος αυτός τον παρωθεί ενστικτωδώς να το «βάλει στα πόδια». Αποτελεί ωστόσο σύνηθες φαινόμενο να εκπαιδεύουμε τους σκύλους έτσι ώστε στο θέαμα μιας πέρδικας να μένουν ακίνητοι, και στο άκουσμα της τουφεκιάς που ακολουθεί όταν οι κυνηγοί σημαδέψουν με τα όπλα τους την πέρδικα, να τρέχουν προς το μέρος της. Επομένως είναι χρησιμότατο να γνωρίζουμε όλα αυτά, για να εμφυσήσουμε θάρρος στον καθένα να διερευνήσει με ποιον τρόπο θα μπορέσει να ρυθμίζει τα πάθη του. Διότι εφόσον με λίγη επιδεξιότητα μπορούμε να μεταβάλουμε τις κινήσεις του εγκεφάλου στα ζώα που στερούνται λόγου, είναι προφανές ότι μπορούμε να επιτύχουμε κάτι τέτοιο, ακόμα καλύτερα, όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, και ότι αυτοί ακριβώς που έχουν τις ασθενέστερες ψυχές θα μπορούσαν να κατορθώσουν να ελέγχουν πλήρως όλα τους τα πάθη, αν φυσικά επιστρατεύαμε την απαραίτητη επιδεξιότητα για να τους χαλιναγωγήσουμε και να τους διευθύνουμε.

Καρτέσιος – Τα Πάθη της Ψυχής, άρθρο 50

 

Πριν από πολλά χρόνια υπήρχε ένα κοτέτσι στο βάθος της αυλής στο σπίτι του παππού μου, παράξενη ιδέα που δεν τη συσταίνω. Όταν πέθανε η παλιά μεγείρισσά μας, υπεύθυνη για να ταϊζει και να σκοτώνει τα πουλερικά, αυτά ψόφησαν από τα γερατειά, γιατί κανείς δεν θέλησε ν' αναλάβει τη σκληρή ευθύνη να μαγειρεύει πλάσματα με τα οποία υπήρχε προσωπική σχέση. Όταν εγκαταλείφθηκε το κοτέτσι και η κακοσμία έφερε την αστυνομία, ένας οικογενειακός φίλος προσφέρθηκε να τα σφάξει. Ήταν ένας άντρακλας με σβέρκο μονομάχου και και μεγάλα χέρια εργάτη, που ήτανε χρόνια σε μια παράξενη θρησκευτική αίρεση κι έλεγαν πως του είχαν κάνει πλύση εγκεφάλου και καρδιάς, στερώντας τον για πάντα από τα ανθρώπινα συναισθήματα. Ο άντρας αυτός μπήκε στο κοτέτσι με βήμα ταυρομάχου κι έριξε μια κοροϊδευτική ματιά στις υπναλέες κότες, καθισμένες στο ίδιο ημικύκλιο, όπου περνούσαν τη μονότονη ζωή τους. Δεν ξέρω τι είδε στο βλέμμα τους. Βγήκε υποχωρώντας, αυτή τη φορά με βήμα παγοδρόμου, και ζήτησε εφημερίδα και κόλλα. Πέρασε την επόμενη ώρα φτιάχνοντας κάτι χάρτινους κώνους για να σκεπάσει τα κεφάλια των πουλερικών - έτσι αυτά δεν θα ήταν αναγκασμένα να είναι μάρτυρες της συστηματικής δολοφονίας των συντρόφων τους, ενώ θα περίμεναν τη σειρά τους. Όταν όλα τα πουλερικά είχαν σωστά καπελωθεί, διάλεξε την πρώτη κότα στην τύχη και την έβαλε κάτω από το μπράτσο του. Κάποιος του είχε εξηγήσει τη διαδικασία. Στρίψε μισή βόλτα το λαρύγγι και τράβηξε το κεφάλι με μια απότομη κίνηση. Έτσι έκανε, έπειτα από πολλούς δισταγμούς και δυο τσιγάρα, αλλά τον πρόδωσε η ίδια του η δύναμη και, με μεγάλο τρόμο, έγδαρε το κεφάλι του θύματός του. Μ' ένα ουρλιαχτό πέταξε την άτυχη κότα, που έτρεξε φτερουγίζοντας στους τελευταίους σπασμούς της επιθανάτιας αγωνίας της, ενώ οι υπόλοιπες κότες πετούσαν στα τυφλά με τα χάρτινα καπελάκια τους. Ο σφαγέας μας βγήκε από το κοτέτσι με μια ματωμένη μάζα στα χέρια, έκανε δυο μεθυσμένα βήματα κι έπεσε κάτω ξερός. Έκανε δέκα χρόνια να ξαναφάει πουλερικό. Οι άλλες κότες, έχοντας γλιτώσει από τον τρομερό τους θάνατο, ψόφησαν ευχαριστημένες όταν ήρθε η ώρα τους, μερικές τόσο γριές, ώστε δεν είχαν φτερά πια και τριγύριζαν σκουντουφλώντας στην αυλή. Αυτή η εμπειρία μου έδειξε πως χρειάζεται να έχεις ειδικό χαρακτήρα για να εκτρέφεις την ίδια σου την τροφή.

Ιζαμπέλ Αλιέντε, "Αφροδίτη: Ιστορίες, συνταγές και άλλα αφροδισιακά"