Ιδανικές/υπερβολικές καταστάσεις;

μοιχό με μπιλιάρδο?   

 

εξειδανικευουμε οτι δεν μπορουμε να φτασουμε-κατακτησουμε ειτε σε μας ειτε σε αλλους...κλασσικα πραγματα.

 

Απάντηση: Ιδανικές/υπερβολικές καταστάσεις;

Μάλλον η εξιδανίκευση χρειάζεται για να πιστέψουμε σε "κάτι".
Και ίσως μετά από καιρό να φτάσουμε να είμαστε σε θέση να δούμε αυτό το "κάτι" σαν κάτι πιο ανθρώπινο

 

Απάντηση: Ιδανικές/υπερβολικές καταστάσεις;

Από τον περασμένο Ιούλιο διαβάζω εδώ κείμενα με απόψεις, εμπειρίες, συζητήσεις. Όταν γνώρισα πολλούς από τους συγγραφείς τους από κοντά, θεώρησα αρχικά οτι η πραγματικότητα απέκλινε από τις περιγραφές τους. Πρόσφατα όμως διαπίστωσα ένα πράγμα: Ό,τι διάβαζα, το διάβαζα με τη δική μου φωνή, το εβλεπα με τις δικές μου εικόνες, το βίωνα με τα δικά μου συναισθήματα. Επομένως, αν ειναι κάτι που αποκλίνει απο την πραγματικότητα, ισως δεν ειναι οι περιγραφες τους, αλλα η δική μου ερμηνεια.

 

Απάντηση: Ιδανικές/υπερβολικές καταστάσεις;

Τα σέβη μου  

 

Απάντηση: Ιδανικές/υπερβολικές καταστάσεις;

Και τα δικά μου για τα εύστοχα και ζουμερά σου νήματα  

 

Απάντηση: Ιδανικές/υπερβολικές καταστάσεις;

   

 

Re: Απάντηση: Ιδανικές/υπερβολικές καταστάσεις;

...μια αλλη λεει : ..."μαζευε κι ας ειν' και ρογες"

(τι εχεις να χασεις?)

 

 

Αν επιτρέπει ο νηματοθέτης...

 

Μα φυσικά και όχι! Όπου ακούς μεγάλο τρύγο.......

 

Απάντηση: Re: Ιδανικές/υπερβολικές καταστάσεις;

Ρίχτο   (αφού εν μέρει σχετίζεται και με το νήμα)

 

Οκέι. Είναι παλιό πάντως το ανέκδοτο:

Έχει πάει γύρω στις τρεις το μεσημέρι, δεν έχει πολλή δουλειά στο γραφείο, και ο κύριος διευθυντής αποφασίζει να προτείνει στη ζουμερή γραμματέα του να την κάνουν και να πάνε για κάνα ψαράκι στο Καβούρι. Αυτή άλλο που δε θέλει, μπαίνουν στο αμάξι, την κάνουν κατά κάτω μεριά, τρώνε τα ψαράκια τους, πίνουν τα ουζάκια τους και όταν έρχεται η ώρα να φύγουν προσφέρεται εκείνος να την πάει σπίτι της. Μόλις φτάνουν του λέει εκείνη "Δεν ανεβαίνεις για κάναν καφέ;"
Πετάει τη σκούφια του εκείνος, ανεβαίνει, "Περίμενε", του λέει εκείνη, "να βάλω κάτι πιο άνετο".
Χάνεται για κάνα δίλεπτο, κι επιστρέφει με κάτι σούπερ καυτά εσώρουχα και κάθεται δίπλα του κι αρχίζουν να χαμουρεύονται (σκατά καφές) και μετά από λίγο είναι γυμνοί στο κρεβάτι της και γαμιούνται σαν τρελοί.
Σαν τελειώνουν, πέφτει εκείνος ξερός στον ύπνο. Ξυπνάει κάποια στιγμή, κοιτάει το ρολόι του, βλέπει οχτώ η ώρα, "Αμάν", λέει μέσα του, "με περίμενε στις εφτά η γυναίκα μου γιατί είχαμε επισκέψεις για φαγητό... Τι κάνω τώρα;"
Δεν πολυσκοτίζεται.
Γυρνάει στην τύπισσα, της λέει "Έχεις κιμωλία;"
"Ναι" του λέει εκείνη απορημένη και τη φέρνει.
Παίρνει την κιμωλία ο τύπος, πασαλείβει τα χέρια του, τα μανίκια απ' το σακάκι του, βάζει λίγο και στο παντελόνι του, τη φιλάει και πάει σπίτι.
Τον υποδέχεται η γυναίκα του με τον --παραδοσιακό-- πλάστη, του λέει "Πού ήσουν, ρε ρεμάλι;"
"Άσε, ρε γυναίκα, το και το. Πήρα τη Σούλα και πήγαμε για ψάρι και μετά τη γύρισα σπίτι και μου είπε να πάμε πάνω για καφέ και μου βγήκε με κάτι σέξι εσώρουχα και μου την έπεσε, και γαμιόμασταν δεν ξέρω πόση ώρα και ξύπνησα στις οχτώ και ήρθα".
Τον κοιτάζει αγριεμένη.
"Για να δω τα χέρια σου".
Της τα δείχνει.
"Ρε παλιοψεύτη, πάλι στα μπιλιάρδα ήσουνα;"

Με τις υγείες μας.