Η αγαμία στις μέρες μας

@female, καταπληκτικό ποστ. Θυμάμαι που στα εφηβικά χρόνια μας παρηγορούσαμε τους βαρεμένους από την αγαμία με το διαβόητο "Σκέψου ότι ακόμα και η [όνομα "στερεότυπου θηλυκής ομορφιάς"] κλάνει".

 

Δαιμονοποιώ τον "σύγχρονο τρόπο ζωής" γι αυτή την παλιοκατάσταση, όλοι να θέλουν αλλά να είναι τόσο κουρασμένοι για να κάνουν οτιδήποτε και πάντα έτοιμοι να πουν στον άλλο "άει στο διάολο κι εσύ και ο γρύλος σου".

Είναι και οι παραφουσκωμένες (από τις εικόνες και μετά τη φαντασία) προσδοκίες...

Επιτρέψτε μου να καταφάσκω στο προφανές, είναι πολύ σκληρό πράγμα η αγαμία, κάτι σαν το μαρτύριο του Τάνταλου μεταφερμένο στην εποχή μας.

Μόνοι τους πήγαν. Αν συλλογικά ευθύνεται η εποχή μας, ατομικά ποιοί είναι οι λόγοι; εμμονές;

Πάντως ο Οργουελ την ήθελε να μη γαμεί, σε συστηματική στέρηση και να εκτονώνεται με καθημερινά μισάωρα μίσους  

Αυτό το νόμισμα έχει δύο όψεις  

Όποτε υπήρχε έλλειψη διαθέσιμων αντρών στον κύκλο μου άλλαζα κύκλο  

 

Πεσόντες του 8ωρου μαλακίζονται με τσόντες  

 

Δεν ξέρω τι φταίει στην σημερινή αγαμία ! Ίσως η τεχνολογία... το σκεφτήκατε αυτό?

 

η τεχνολογια ατην υπηρεσια της μαλακειας. η αληθεια ειναι οτι πρεπει να προσεχει κανείς οταν πληκτρολογεί σε ξένο λάπτοπ...οινοπνευμα και μπενταντιν.

 

Απάντηση: Η αγαμία στις μέρες μας

Χμμ, δεν θα το έλεγα. Ένας πλήρης άνθρωπος που έχει περάσει διάφορες περιόδους στη ζωή του αντιλαμβάνεται το προσωρινό μιας κατάστασης, όσο μόνιμη και αν φαίνεται αυτή. Δεν θεωρεί κανέναν αξιολύπητο, ακριβώς γιατί ξέρει ότι αυτή η περιόδος θα παρέλθει τελικώς. Και δεν θεωρεί τους άλλους αξιολύπητους διότι δε θεωρεί τον εαυτό του άξιο λύπης σε όποια κατάσταση και εαν ευρίσκεται.... Δεν πήγαν μόνοι τους. Βλέπεις η κοινωνία μας ευθύνεται συλλογικά και για την αγαμία αλλά και για το "αξιολύπητο' των αγάμητων. Στερεότυπα και τα δύο μάλλον... 

Όχι εμμονές. Λάθος "εικόνες" και "κατασκευές" μάλλον, που οδηγούν σε φόβους και διαψεύσεις. Το σεξ έχει ταυτοχρόνως υπερεκτιμηθεί και υποτιμηθεί μέ τα ίδια μέσα.  

 

Το πήδημα του μέλλοντος: Θα υπάρχει μια υποδοχή για το πέος του άντρα... το οποίο 8α λειτουργεί με εικονική πραγματικότητα... και η γυναίκα θα φοράει ένα εσώρουχο... με μια εσωχή προς τα μέσα στο μέρος της κλειτορίδας... όσο κουνιέται ο άντρας τόσο θα δονείται ι εσωχή της γυναίκας και όσο κουνιέται η γυναίκα τόσο 8α μεγαλόνουν οι παλμοί στην υποδοχή  

ΑΑΑΑ ξέχασα να προσθέσω οτί έτσι θα μειωθούν και οι αφροδησιακές αρρώστιες  

 

Θα ήθελα να σταθώ σε αυτό καθώς και σε παρόμοιες προεκτάσεις του θέματος. Πολύς κόσμος μπορεί να επικαλεστεί ότι η κούραση οι ρυθμοί καθώς και η διατροφή ή η ποιότητα του αέρα συμβάλουν δραματικά στην σεξουαλική μας απόδοση. Δεν θα επεκταθώ σε αυτό το κομμάτι "per se" αλλά για την συγκεκριμένη στιγμή θα πώ ότι και αυτό είναι ένα θέμα. Δουλεύω 2 δουλειές, τρέχω σαν τον Βέγγο, αλλά ακόμη και όταν θα γυρίσω στο σπίτι, θα έχω καύλες. Δεν είμαι και πολύ μεγάλος βέβαια, αλλά δεν είμαι πια και 19 χρονών. Προσωπική μου άποψη πάνω στο θέμα είναι ότι πολλές φορές αφήνουμε αμαχητή την ρουτίνα να σκοτώσει την σεξουαλική μας υγεία με αποτέλεσμα να μην έχουμε ορέξεις ή να μην μας βγαίνει να κάνουμε σεξ. Είναι σαν την φάση του που κάθεσαι στο τραπέζι και βλέπεις το πιάτο με τις φακές π.χ. (επηρεασμένος απο την dora_salonica  ) και σκεύτεσαι "πάαααααλι φακέεες?" και με ξυνισμένα μούτρα είτε παραγγέλνεις απ'έξω είτε την βγάζεις με ψωμοτύρι.

Και εδώ είναι που μπαίνει η πολύπλοκη ψυχολογία του ανθρώπινου είδους να κάνει τα πάντα ακόμα πιο περίπλοκα και ίσως να σε κάνει να δείς κάποια πράγματα απο άλλη σκοπιά.

Ο περισσότερος κόσμος, πεύτει στην λούμπα (αν δεν το φάει ο λούμπας να το φάω εγώ?) του ότι δεν ευχαριστεί την κάθε μέρα που έχει χέρια και πόδια και μπορεί να πάει στην δουλειά αλλά βαριέται που πρέπει να πάει. Που βαρέθηκε τις φακές και προτιμά να φάει ένα κάμπ σάντουϊτς (σικ) και δεν σκεύτεται ότι υπάρχει ένα πιάτο φαΐ στο σπίτι του. Βαριέται να βλέπει τον ίδιο σύντροφο δίπλα του κάθε μέρα, και προτιμά να την βγάζει με πλαστικά κουκλάκια και τεράστια παπάργια στο dvd του, αγνοόντας ότι έχει δίπλα του ένα κομμάτι της ζωής του για το οποίο δεσμεύτικε να περάσει ένα άλφα διάστημα μαζί του, και το οποίο ουσιαστικά γνωρίζει κάποια κομμάτια του, η και ακόμη μπορεί να φέρει στην επιφάνεια πτυχές για τις οποίες δεν είχε καν ιδέα ότι βρίσκονται εκεί. Και απλά μια μέρα ξυπνάει και συνειδητοποιεί μέσα στον πανικό ότι το σώμα του/της έχει πλαδαρέψει, το ίδιο και του συντρόφου του, ότι το ένα του βρωμάει και το άλλο του ξυνίζει και ότι εν γένει στην τελική θα ήθελε να είναι οπουδήποτε αλλού παρά απο εδώ.

Αυτά απο την σκοπιά ενός ρομαντικού ο οποίος θέλει και δεσμεύεται για αρκετό διάστημα χωρίς να κοιτάζει γύρω του και που προσπαθεί κάθε γεύμα να είναι μια γιορτή, κάθε συνεύρεση ένα όργιο  .

Τώρα, φυσικά, υπάρχει και ο αντίποδας, οι φίλοι μας που είτε δεν θέλουν να δεσμευτούν, είτε δεν βλέπουν τα πράγματα ρομαντικά, είτε κάποιος άλλος τομέας τους φέρνει κοντά σε έναν τρόπο ζωής ο οποίος περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο, πολούς συντρόφους, αστείρευτα γαμίσια, σκληρό σέξ και γενικά την χαρά της ζωής του εργένη. Εδώ να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω τίποτα απέναντι σε τέτοια άτομα, και ίσα ίσα θα τα ζήλευα κιόλας, αν η ψυχολογία μου και ο τρόπος που βλέπω την σχέση με κάποιον ήταν διαφορετική. Κατά προσέγγιση λοιπόν, ο φίλος αυτός, σε κάποια φάση θα έχει 2-3 σχέσεις με τις οποίες θα βρίσκεται κάποιες μέρες της εβδομάδας, θα ξεκαυλώνει, θα γυρίζει σπίτι του και θα αράζει.

Μέχρι να επέλθει ο κορεσμός. Μέχρι να αναζητήσει μια σταθερότητα. Φυσικά δεν είναι κανόνας, μπορεί να του αρέσει και να ζήσει μέχρι τα βαθεία του γεράματα κατ'αυτόν τον τρόπο και να πεθάνει ανάμεσα στα μπούτια μιας λυσσάρας απο καρδιακή προσβολή. Αλλά αυτά είναι απο την σκοπιά κάποιου που τον φοβίζει το να μείνει μόνος και "ξεκάρφωτος" για αρκετό καιρό. Απο κάποιον που θέλει να ανήκει κάπου.

Όλα τα παραπάνω περιλαμβάνουν μια βαθεία ρίζα αλληγορίας, οπότε, ας επικεντρωθούμε στα σημεία. Η ουσία είναι ότι ο κορεσμός που εμείς επιβάλουμε στον εαυτό μας, ίσως γιατί η κοινωνία που έχει καθιερώσει το αψεγάδιαστό και το άφταστο σε μερικούς τομείς ώς αποδεκτό, μας κάνει να μπούμε στο τριπάκι να θεωρίσουμε τον εαυτό μας σε έναν βάλτο, σε μια τροχοπέδη που δεν μας αφήνει να πάμε παρακάτω. Συνέπεια αυτών των σκέψεων είναι αυτό το κλείσιμο, αυτή η αγαμία που θέλουμε να επιβάλουμε στον εαυτό μας, για να τον πείσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι έχουμε πρόβλημα και αντί να καθήσουμε να το λύσουμε, προτιμούμε να πάμε παρακάτω με αποτέλεσμα να μπούμε στον άλλο κυκεώνα, της νέας σχέσης, της πιθανής απόριψης, του αγνώστου συντρόφου.

Αυτά.

 

Re: Απάντηση: Η αγαμία στις μέρες μας

Εννοούσα άλλο πράγμα απ το κοινωνικό στερεότυπο  

Αμφισβητώ, γνωρίζοντας τη δική μου εκδοχή του πώς και του γιατί, το είδος της συναισθηματικής ισορροπίας που επέρχεται με την αγαμία, το πόσο αποδοτική μπορεί πραγματικά να είναι μία τέτοια φάση για κάποιον, συγκρινόμενη με πιό ενεργές αναζητήσεις που θα περιελάμβαναν και σεξουαλική ζωή. Όταν λέω "σεξουαλική ζωή" δεν εννοώ την κοινωνικά στερεότυπη τέτοια   εννοώ τη συναίσθηση ότι κάποιος είναι ενεργός ερωτικά, ότι θέλει πράγματα, ότι τα αναζητά και είναι σε θέση να τα αναγνωρίσει και να τα χαρεί, όταν τα βρει.

Δίνω έμφαση στο ότι μία τέτοια επιλογή πλήρους αποχής από αναζήτηση και βιώματα και καταστολής του λίμπιντο, γιατί για μένα αυτό είναι η αγαμία, είναι πολύ σκληρή γι αυτόν που την έκανε. Το αν αυτός είναι αξιολύπητος, οπωσδήποτε όχι με την κοινωνική έννοια του όρου, τώρα που το σκέπτομαι... ναι, νιώθω κάποια συμπόνια γι αυτόν, για το χρόνο που χάνει, διόλου όμως με την έννοια της υποτίμησής του ως ανθρώπου. Αν μου ήταν μπορετό, που ποτέ δεν είναι, θα του έλεγα ότι κάνει λάθος.

Και ... πώς το "ξέρει ότι αυτή η περίοδος θα παρέλθει τελικώς"; Είναι λίγο σκύλα η εποχή μας, αν δεν κάνει κανείς πολλά, αν δεν αλλάξει πολύ ο ίδιος ώστε να μπορεί να κάνει τα πολλά, δεν παρέρχεται τίποτα που να περιέχει μέσα του την αδράνεια. Δεν υπάρχουν οι δυνάμεις εκείνες που θα σπρώξουν τον οποιονδήποτε να βγει απ την αδράνεια, παρά μόνο μέσα του. Δεν είναι διόλου εύκολο πράγμα να παλέψει κανείς με τους φόβους και τις διαψεύσεις του στο ερωτικό πεδίο, πιο σωστοί όροι αυτοί από το "εμμονές" που είχα γράψει   αλλά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να το παλεύει μόνος του; Οι άλλοι γύρω του, δεν έχουν τους ίδιους φόβους και διαψεύσεις;

Καταλαβαίνω απολύτως κάποια διαστήματα αποχής για τον καθένα μας, για πολλούς προσωπικούς λόγους, ούτε καν το βρίσκω σκληρό. Είναι όμως αλλιώτικο από την αγαμία, δεν είναι;

 

Εγω παντως τολυσα το προβλημα, με τις καλυτερες.. εχει και για gay αμα τραβαει η ψυχη σας lol
Το μελλον ερχεται πολυ πιο γρηγορα αποτι γινεται παρελθον το παρον τελευταια..

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η αγαμία στις μέρες μας

Σαφώς δεν μπορεί να είναι αποδοτική, αν είναι αποτέλεσμα α π ο γ ο ή τ ε υ σ η ς. Διότι κατά κόρον όταν μιλάμε για αγαμία, εννοούμε, ότι "θέλω, θα ήθελα αλλά δεν βρίσκω ή αυτό που βρίσκω δεν μου κάνει κλπ κλπ" και οδηγούμαι στην αγαμία, παρά το γεγονός ότι δεν την επιθυμώ, οπότε αρχίζω να με λυπάμαι και πάει λέγοντας

Η μόνη μόνιμη κατάσταση είναι αυτή του θανάτου

Ναι, η εποχή μας είναι σκύλα και συμφωνώ από την άλλη όμως, όλα είναι στο μυαλό μας. Τείνουμε να ζούμε σύμφωνα με την εσωτερική πραγματικότητά μας. Αν μέσα μου για καποιο λόγο νιωθω μέσα μου ότι είμαι αξιολύπητος, το πιο πιθανόν είναι ότι οι άλλοι θα με λυπούνται εξίσου  

Ναι, είναι διαφορετικά