Η διαχείριση της απώλειας..

Ένα όχι τόσο χαρούμενο νήμα..

Δεν έχω χάσει ποτέ κάποιον δικό μου άνθρωπο,αλλά πολλές φορές προβληματίζομαι πως θα αντιδράσω τότε ή πως θα νιώσω,τι θα νιώσω,πως θα το αντιμετωπίσω πως θα διαχειριστώ το κενό αυτό και τα συναισθήμαντα μου έπειτα..

Αυτό το νήμα θέλω να έχει άμεσες συμβουλές ή συμβουλές ,πάλι,που θα απορρέουν μέσα από προσωπικές καταθέσεις..

Υ.σ. Παρόμοιο νήμα είχε ανοίξει κάποτε ο LordDragonal αλλά φαντάζομαι θα ζήτησε και αυτό να διαγραφεί.Αν όμως υπάρχει και εντοπιστεί παραθέστε το εδώ..

 

η απωλεια ,καθε απώλεια έχει πόνο.πόνο που σου αδειάζει τη ψυχή .η εικόνα γίνεται πιο εντονη. δεν εχει νοημα να πω πολλλά . δε χρειάζονται πολλά.
το μονο που μπορώ να πω είναι οτι ο άνθρωπος που φεύγει δε πονάει πια . ίσως πάει σε κάποιο μέρος που μας βλεπει για πάντα .
στην καρδιά μας.

 

Απάντηση: Η διαχείριση της απώλειας..

Μ ' αρέσει που έβαλα σοβαρό θέμα και θα την πω τελικά τη μλκία μου...

Στην Κρήτη είχα ένα κρεβάτι που έπεφταν τρεις πιο κοντές σανίδες..Που κολλάει αυτό..

Πάντα πίστευα στο διάλογο με τον φύλακα άγγελο πριν το ύπνο.Δυο χρόνια πριν είχε έρθει ο κολλητός μου στην Κρήτη κάτι μήνες μετά το θάνατο της μητέρας του..Ένα βράδυ που μου έλεγε ότι τη νιώθει κοντά του ακόμα τον συμβούλευσα να της πει από μέσα του ότι δεν της είχε πει ακόμα,αφού ξάπλωνε και συγκεντρωνόταν στην εικόνα της.Στην αρχή ήταν διστακτικός αλλά μετά είπε θα το κάνει..
Το επόμενο πρωί με τον καφέ μου μου είχαμε τον εξής διάλογο:
-Καλά είσαι μλκας!
-Γιατί;
-Με τις μλκίες που μου ΄λεγες να μιλήσω στη μάνα μου!
-Γιατί ρε;
-Γιατί ρε μλκα εκεί που ξεκινούσα να της μιλάω έπεσαν οι σανίδες από το κρεβάτι και χέστηκα πάνω μου!Μλκα!Τράβα φτιάξτο το γμμένο και έκανα δυο ώρες να κοιμηθώ μετά!!!

  

 

Δε νομίζω ότι υπάρχει στάνταρ τρόπος αντιμετώπισης της απώλειας -- ένα κοστουμάκι (μια πανοπλία αν προτιμάτε) που μπορούμε να φορέσουμε.
Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.
Άλλωστε και οι απώλειες δεν είναι οι ίδιες -- άλλο το χτύπημα του ξαφνικού θανάτου, άλλο του αναμενόμενου. Δεν είναι ίδιο το πλήγμα όταν ξαφνικά μαθαίνεις τον βίαιο χαμό ενός νεαρού ατόμου, με το πλήγμα που δέχεσαι όταν --κακά τα ψέματα-- έχεις ήδη κλάψει κάποιον από χρόνια, και απλώς περιμένεις υπομονετικά.
Άλλες φορές θέλεις (πρέπει; ) να ξεσπάσεις, άλλες να φανείς ατάραχος, άγαλμα κανονικό, άλλες πάλι να το ρίξεις στην παλαβή.
Στην πιο πρόσφατη περίπτωση θανάτου οικείου προσώπου, (δυστυχώς επρόκειτο για την πρώτη περίπτωση που περιγράφω) στο διάστημα μέχρι την κηδεία ρίξαμε τέτοιο κλάμα με τους φίλους (και κατ' ιδίαν) ώστε στην κηδεία κρυβόμασταν μες στους θάμνους για να μη μας δείρουν που γελούσαμε νευρικά.
Μετά μάθαμε ότι κανείς δεν μας παρεξήγησε.

 

Έχει δίκιο ο cider. Είναι διαφορετικά να χάνεται ένας νέος από κάποιον που φεύγει πλήρης ημερών, αν και ο πόνος παραμένει και στις δύο περιπτώσεις.


Είναι όμως και δύσκολο να διαχειριστεί κάποιος το θάνατο γονιού. Όταν φεύγει ο γονιός πριν από το παιδί (τι πιο φυσικό) φαίνεται παράλογο από την άποψη πως όλη τη ζωή μας τον είχαμε μάθει πως υπήρχε από ...αρχαιοτάτων χρόνων και έκπαλαι, κάπως σαν τα βουνά, κι όμως ξαφνικά εξαφανίζεται --- πώς είναι δυνατόν;! Η απώλεια και των δύο γονέων σημαίνει και πως παύεις να είσαι το παιδί κάποιου, χάνεται, κατά κάποιο συμβολικό τρόπο και το "παιδί" σ' εσένα.


Πώς διαχειρίζεσαι την απώλεια; Ξεκινάς από νωρίς. Δεν αφήνεις ανοιχτούς λογαριασμούς με κανέναν -- αν τον αγαπάς, πες του το, δείξ' του το τώρα, αν του έχεις μίσος, απωθημένα, κλπ., επεξεργάσου τα μαζί του και μέσα σου από το παρόν, σιγά-σιγά. Πάντα όμως μπορεί να μετανιώνεις για κάτι κατόπιν εορτής "ιδανικά", γιατί, πχ., τότε είχες γίνει μαλλιά-κουβάρια με τον πατέρα σου, γιατί δεν πέρναγες πιο πολλές ώρες παρέα με τη μάνα σου που το 'θελε τόσο, γιατί δεν είχες κάνει το κάτι παραπάνω για εκείνον που έφυγε -- όμως τελικά όλα αυτά δεν έχουν νόημα.


Ο πόνος θα έρθει οπωσδήποτε. Δεν τη γλυτώνεις, εκτός κι αν είσαι ντιπ αναίσθητος. Το περίεργο είναι πως μερικές φορές η αναμονή της απώλειας (λόγω γήρατος ή ασθένειας) μου φαινόταν τόσο αβάσταχτη και οδυνηρή. Και το μετά είναι δύσκολο. Αφήνεσαι να πονάς. Εγώ προτιμώ να κλάψω και να βογγήξω από τον πόνο (αλλά όχι θεατρικά, ε...), παρά να το πνίξω μέσα μου όπως αντιδρούν πολλοί -- πιστεύω πως έτσι εκτονώνεται καλύτερα. Το βασικό είναι ένα -- μην "κολλήσεις" στην κατάθλιψη και μην "αγκιστρωθείς" πάνω στον πόνο της απώλειας. Άσε σιγά-σιγά τον άλλον "να φύγει", χωρίς να ξεχαστεί, και ψάξε το δρόμο σου στη ζωή, "Αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που φεύγει..." -- αυτό που λένε "Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς". (Εγώ το αποφάσισα κάποτε μέσα μου σ' ένα όνειρο που συνομιλούσα με τον πατέρα μου, στον ύπνο μου... ) Φυσικά πάντα μπορεί να σου λείπει, να τον/τη σκέπτεσαι, πάντα μα πάντα να σε τσιμπάει ο πόνος της απώλειας, αλλά το κλασσικό "Ο Χρόνος γιατρεύει" είναι σωστό -- μαζί με τη δική σου προσπάθεια να συνεχίζεις να αδράχνεις τη ζωή και να κοιτάς το παρόν και το μέλλον.


Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ξεπεράσω ποτέ κάποιες συγκεκριμένες απώλειες ή θα με τσάκιζαν τελειωτικά. Ο θάνατος του παιδιού, ή, για μένα, και η απώλεια του αγαπημένου μου. Αυτά μπορεί να είναι πραγματικά αβάσταχτα. Ειλικρινά, αυτοί είναι πόνοι σχεδόν αγιάτρευτοι. Μόνο η ύπαρξη κι άλλων παιδιών που σου "απαιτούν" να ζήσεις γι' αυτά μπορεί να βοηθήσει.

Τελικά, όσο σκληρό, αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Κι αν δεν υπήρχε θάνατος, δεν θα είχε καν νόημα η ζωή. Έχοντας βιώσει και την απώλεια, μαθαίνεις να εκτιμάς καλά αυτά που ζεις τώρα: να ξεπερνάς τα χαζά μικρά και να μην συγχύζεσαι μ' αυτά τόσο, να εστιάζεις στα ωραία μικρά και στα ουσιώδη.



​

 

Πόσο συμφωνώ μαζί σου, female! Σε όλα.

Δυο επισημάνσεις μόνο. Δεν είπα ότι ο πόνος από την απώλεια εκείνου που "τον περιμένουμε" είναι μικρότερος. Ούτε κατά διάνοια. Απλώς ότι η διαχείρισή του ενδέχεται να είναι διαφορετική.

Δεύτερον, είμαι βέβαιος ότι ο πόνος από την απώλεια του γονιού είναι ο ίδιος με την απώλεια του παιδιού. Εδώ, όμως, μπαίνει μια άλλη παράμετρος, που την έχω συζητήσει με πολύ κόσμο, τόσο ανθρώπους που δεν έχουν ακόμα παιδιά, όσο και με γονείς (που όλοι έχουμε ηλικιωμένους γονείς -- κάποιων ήδη βρίσκονται σε terminal κατάσταση). Η διαφορά, λοιπόν, είναι ότι όταν έχεις παιδιά φοβάσαι περισσότερο μήπως πάθουν τίποτα εκείνα, παρά οι γονείς σου...

 

Απάντηση: Η διαχείριση της απώλειας..

female + cider, συμφωνώ μαζί σας.

Προσθέτω, ότι όταν ο χαμός ενός αγαπημένου προσώπου είναι αναμενόμενος, αυτός που μένει πίσω έχει χρόνο να πει, να επανορθώσει, να βρεθεί πιο κοντά σε αυτόν που φεύγει. Πόσες φορές έχω ακούσει ανθρώπους που έχασαν ξαφνικά κάποιον αγαπημένο να θλίβονται βαθιά, γιατί δεν πρόλαβαν να που πουν σε αυτόν που έφυγε "σ' αγαπώ". ΄

Συνήθως, θρηνούμε εμάς και όχι αυτόν που έφυγε. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.

 

Απάντηση: Η διαχείριση της απώλειας..

Και πόσο λίγοι το ξέρουν !




Εύγε Inco χρειάζονται τέτοια νήματα!

Θλίβομαι ξέροντας ότι δεν έχω κάνει το καλύτερο σε κάποιες σχέσεις μου-σχέσεις αίματος.

 

Απάντηση: Η διαχείριση της απώλειας..

Το κακό είναι πως το επιβάλλουν αυτό τα ήθη μας ,η κουλτούρα μας συναρτήσει της θρησκευτικής μας παράδοσης.Άλλοι λαοί που έχουν περισσότερο "δουλεμένο" το "πέρασμα" ή "τη μετάβαση" δεν πονάνε τόσο με το χαμό,τουλάχιστον σε μετέπειτα διαδικασίες..
Δυστυχώς στη νοοτροπία του Έλληνα προστίθεται και ο ψυχαναγκασμός για πόνο..

 

Πολύ καλό νήμα Incomplete_.

Μιας και το θέμα είναι στο "sex and relationships" όμως, θα ήθελα να θέσω και μια άλλη παράμετρο απώλειας. Αυτή της ερωτικής. Όταν μία σχέση τελειώνει δηλαδή. Μπορεί να μην έχει τόση "βαρύτητα" όσο η απώλεια λόγω θανάτου, αλλά, σε αρκετές περιπτώσεις, μπορεί να είναι εξίσου επίπονη για διαφορετικούς λόγους.
Η απώλεια λόγω θανάτου έχει κάτι το τελεσίδικο. Η απώλεια λόγω χωρισμού όμως, μέχρι να επουλωθούν οι όποιες πληγές και να προχωρήσεις, μπορεί να τραβήξει για πολύ περισσότερο, ειδικά αν οι πληγές αυτές "ξύνονται" σε τακτά χρονικά διαστήματα (επειδή κινείστε στις ίδιες παρέες/χώρους, επειδή βρήκε νέο σύντροφο και ζει μαζί του αυτά που σχεδιάζατε εσείς, κτλ κτλ).

 

πριν ενα χρονο η μητερα μου περασε μια ανεξηγητη και πολυ δυσκολη περιπτωση της υγειας ..... η αδελφη περισσοετρο ανησυχουσε για μενα οτι θα στεναχωριομουν παρα πολυ αν συνεβαινε το μοιραιο , επειδη εχω καθημερινη επαφη με του γονεις μου ...
Ωστοσο αντιμετωπισα ολη εκεινη την περιοδο διχως καμια ανησυχια ή θλιψη ....
προσωπικα τους εχω ζησει τους γονεις μου ... καθε μερα επι 40 χρονια .... δεν μπορω να αλαξω το αναποφευκτο ... ομως δεν νιωθω κενα απο την παρουσια τους στην ζωη μου .. οτι και να φερει το αυριο ξερω οτι ολα μεχρι χθες ηταν καλα ....
το θεωρω πολυ σημαντικο να μην νιωθεις κενα .. να μην λες "θα μπορουσα να ειχα κανει μαζι του αυτο εκεινο το αλλο" ....

 

Απάντηση: Re: Η διαχείριση της απώλειας..

Συμφωνώ.Σε κάποιες περιπτώσεις δικών μου ανθρώπων είχε ειπωθεί αυτό:"Νιώθω πως δεν του/της είχα πει πολλά πράγματα.." .Κυρίως αν ο θανών έπασχε από ασθένεια που δεν του επέτρεπε επαφή με το περιβάλλον ..Από 'κει και πέρα αυτή η "έλλειψη" μπορούσε να προκαλέσει θλίψη,μελαγχολία ή και κατάθλιψη.Γιατί να υπάρχουν ενοχές;