Σαδισμός και Ελευθερία

Ήρθα να καταλήξω μετά από περίπου δύο έτη ενδοσκόπησης, στη θεωρία του LordDragonal πως δηλαδή ο σαδισμός δεν είναι παρά μία θεώρηση της ελευθερίας, πως η αφετηρία του είναι αμιγώς φιλοσοφική και όχι αισθητική.

Πως δεν απορρέει από την αισθητική μου αντίληψη, αλλά τη διαμορφώνει, το είχα προϋποθέσει ως ισχύον, όσες φορές συνήθιζα να διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου υποστηρίζοντας την άποψη πως υφίσταται αντικειμενική ομορφιά. Εκ των υστέρων κατανοώ πως όταν έγραφα ότι στον φετιχισμό η θεώρηση της αντικειμενικής ομορφιάς χωλαίνει εμπρός στην αυξημένη (για το φετιχιστή) βαρύτητα της συμβολικής αξίας, είχα θεωρήσει αυτονόητη την ύπαρξη της αντικειμενικής ομορφιάς.

Δεν δύναμαι να εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους αποδέχομαι κάτι ενώ δεν έχω ακόμη αναγνωρίσει ότι το αποδέχομαι, αλλά εικάζω ότι το ασυνείδητο είναι ταχύτερο από το συνειδητό και σε αυτή τη σκέψη μάλλον συνηγορεί το γεγονός πως η μόνη μου δυσκολία στα μαθηματικά ήταν η συνειδητοποίηση του πώς κατέληξα στη λύση.

Περί αντικειμενικής ομορφιάς, ίσως επανέλθω σε άλλο νήμα καθώς το θέμα βρίθει ενδιαφέροντος – εδώ δεν με ενδιαφέρει να αναπτύξω το γιατί φρονώ πως υπάρχει – συνεπώς για τις ανάγκες του επόμενου συλλογισμού μου τη θεωρώ δεδομένη. Και σαφώς ένα τραύμα δεν βελτιώνει τη μορφή του σώματος αλλά την υποσκελίζει , γιατί η αντικειμενική ομορφιά και η λειτουργικότητα είναι μεγέθη ανάλογα (και αυτό θα το τεκμηριώσω άλλού, παρακαλώ να μη σταθεί ο αναγνώστης στην αμφισβήτηση αυτών των παραδοχών). Άρα, κοντολογίς, τα εντός μας δέον είναι όπως παραμένουν εντός και δεν παραβιάζουν την φυσική ομορφιά των εκτός. Άρα, αν το μυαλό μου δεν είναι άρρωστο, αποκλείεται να αρέσκομαι στη θέα ενός δυσλειτουργικού σώματος. Το αισθητικό μου κριτήριο μου επιτρέπει να εντοπίζω όμορφους (δηλαδή υγιείς) άνδρες γιατί κατά βάθος είμαι προγραμματισμένη να αναπαράγω το είδος μου σε όσο καλύτερη version είναι εφικτό, συναρτήσει του βιολογικού μου υπόβαθρου. Όσο μεγαλώνω τόσο σαφέστερο γίνεται πως τα αισθητικά κριτήρια επιλογής ενός ερωτικού συντρόφου, που άλλοτε αποδίδονταν αποκλειστικά στην αισθητική μου, είναι μπολιασμένα με την ασυνείδητη τάση εντοπισμού του υγιέστερου, δυνατότερου, ομορφότερου πατέρα των παιδιών μου. Ζητώ το βέλτιστο μέσο που θα μου επιτρέψει να αναπαραχθώ, να αναβιώσω σε κάτι ανώτερο. Ο έρωτας έχει τεράστια λειτουργική σημασία και είναι η λύση σε τεράστια υπαρξιακά αδιέξοδα: «“Μην πεθάνεις, για να μην πεθάνουμε!” φωνάζουν μέσα σου οι νεκροι. “Δεν προφτάσαμε να χαρούμε τις γυναίκες που πεθυμήσαμε, πρόφτασε εσύ, κοιμήσου μαζί τους!”» (Ασκητική – Ν. Καζαντζάκης).

Δεν τίθεται όθεν αμφιβολία για τον αν πρέπει να αρέσκομαι σε έναν καταπονημένο φυσικά ερωτικό σύντροφο.

Και γιατί κανείς προκαλεί πόνο, αν όχι επειδή εγκρίνει το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα; Πιστεύει μήπως ότι τεκμαίρεται να προκαλεί πόνο/βλάβες στους άλλους;

[Για τη χρήση της χλωρίδας και της πανίδας έχω γράψει στο παρελθόν πολλά και δεν υφίσταται αναγκαιότητα να τα μηρυκάσω εδώ. Για τους νέους χρήστες θα συνοψίσω μόνο, διασαφηνίζοντας πως κατά τη δική μου εκτίμηση, η λογική, συνιστά το βασικό κριτήριο για το οποίο αξιολογώ ότι ο άνθρωπος ως το μοναδικό ον που την κατέχει, δικαιούται (επειδή ένεκα λογικής μπορεί) να χρησιμοποιεί άπαντα προς όφελός του. Και τούτη η τοποθέτηση αφορά στον απεριόριστο σεβασμό που τρέφω για τη λογική και καθόλου στο πως αξιολογώ το περιβάλλον στο οποίο ζω. Ομοίως παρακαλώ ο αναγνώστης να μη σταθεί στην ανάπτυξη των παραπάνω αλλά απλώς να τα λάβει υπόψη για να κατανοήσει τα παρακάτω.]

Πιστεύει ο σαδιστής ότι τεκμαίρεται να προκαλεί πόνο/βλάβες στους συνανθρώπους του; Για να το κάνει, προφανώς ναι το πιστεύει. Τι τεκμηριώνει την ισχύ της αμέσως προηγούμενης πρότασης; Η ασυνείδητη συνήθειά του να γνωρίζει πράγματα χωρίς να αντιλαμβάνεται το πώς κατέληξε να τα γνωρίζει. Στο νήμα Αντίφαση Vol.1: Σαδισμός: Αισθητική vs Ηθική είχα αναπτύξει εκτενώς το συλλογισμό αυτό και είχα καταλήξει πως αν εντέλει επιλέγω κάτι είναι επειδή βαθιά εντός μου το εγκρίνω. Τεκμαίρομαι λοιπόν να προκαλώ πόνο στους άλλους. Στους άλλους που (αν ήμουν ένας τρίτος παρατηρητής) θα αξιολογούσα πιθανώς ως έχοντες ίση αξία. Γιατί εγώ τεκμαίρομαι; Επειδή εγώ είμαι εγώ. Εγώ δεν είμαι ο τρίτος παρατηρητής, είμαι το υποκείμενο. Και ως το υποκείμενο αξιολογώ τον εαυτό μου ως έχουσα τη μεγαλύτερη αξία από οποιονδήποτε άλλο. Δεν μπορώ να αγαπήσω κανέναν περισσότερο από εμένα (εφόσον δεν έχω τους απογόνους στους οποίους θα αποθέσω τις ελπίδες και τις επιταγές μου για συνέχιση της βασιλείας επί της γης) και πάντα είμαι προσανατολισμένη στο να μου κάνω καλό.

Γιατί το δικό μου «καλό» είναι το «κακό» των άλλων; Είναι γεγονός πως η ελευθερία μου σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων, και αυτό θα ήταν καθόλα λειτουργικό αν εγώ και οι άλλοι μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε και από κοινού αποδεχτούμε τα όρια της ύπαρξής μας. Αλλά δεν μπορούμε. Γιατί τα όρια της ύπαρξής μας δεν είναι διακριτά. [Σε αυτό το σημείο, άνθρωποι με τη δική μου φιλοσοφική προσέγγιση θα έλεγαν πως αν το όριο δεν είναι διακριτό, δεν είναι όριο, καθώς στη Λογική –ως κλάδο των Διακριτών Μαθηματικών- κάτι είτε είναι, είτε δεν είναι, και ενδιάμεσα status δεν υπάρχουν. Αν κάτι δεν είναι διακριτό, τότε είναι αδύνατο να προσπελαστεί με τη Λογική. – Ο κύριος G πρόσφατα μου παρήγγειλε μία απόδειξη, πως η Λογική ως εργαλείο είναι αρκετή για να αποδείξει πως η ίδια δεν είναι αρκετή, ως εργαλείο, για να σαρώσει και να κατανοήσει το (μη διακριτό) παν. Ελπίζω ότι τον έχω καλύψει.] Η τάση μου να καταστρατηγώ την ελευθερία όσων ψυχανεμίζομαι πως προτίθενται να την παραχωρήσουν, είναι αυθόρμητη και πολύ λογική εφόσον ο που με δημιούργησε δεν με κλείδωσε μέσα στο κουτάκι μου αλλά μου έδωσε τη βούληση να ορέγομαι και τα κουτάκια των άλλων. Και απορώ πως και οι άλλοι δεν ορέγονται το δικό μου και απορώ πώς ορθολογιστικά τεκμηριώνεται η ύπαρξη μαζοχιστών και υποτακτικών – που βεβαίως είναι πολύ λειτουργική γιατί δίχως αυτούς θα βρισκόμασταν σε έναν διαρκή πόλεμο για την επικράτηση του ενός-. Νομίζω ότι στο BDSM περισσότερο από οπουδήποτε αλλού κυριαρχεί εκείνος που περισσότερο από τους άλλους θέλει την εξουσία. Είναι παράλογο το ότι υπάρχει BDSM. Θα έπρεπε όλοι να πολεμούν μέχρι τελικής πτώσης για την ελευθερία τους και οι σκλάβοι να είναι σκλάβοι ως κοινωνικό status και όχι κατόπιν εκούσιας επιλογής. (Περί του παράλογου του μαζοχισμού –σε αντίθεση με το σαδισμό που με λίγη προσπάθεια τον τεκμηριώνω- θα κάνω μνεία σε άλλο νήμα.). Γιατί λοιπόν σε όλες τις μου στο παρελθόν είχα την εξουσία; Επειδή την ήθελα μακράν περισσότερο από όλους τους προηγούμενους συντρόφους μου, που παρείσφρησαν στο ερωτικό παιχνίδι με την άδηλη ελπίδα πως θα χάσουν (Και αυτό θα το αναλύσω σε άλλο νήμα.).

Πού τελειώνει η ύπαρξή μου (αν έχω κουτάκι); Στο παρελθόν είχα αναρτήσει στο νήμα Ειδήσεις κάποια πρόσκληση στη διάλεξη ενός συγγενικού μου προσώπου, με θέμα την αμφιβολία του Cezanne. Περί ορίων η αμφιβολία, καθώς το θέμα της διάλεξης ήταν εμπνευσμένο από τη συνήθεια του καλλιτέχνη να ζωγραφίζει νεκρή φύση χρησιμοποιώντας σκούρες παχιές γραμμές για να περιχαρακώσει τις σιλουέτες. http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d5/Paul_Cézanne_195.jpg

Εκεί έλαβε χώρα μία ενδιαφέρουσα πραγμάτευση των ορίων. Η πρώτη χρονολογικά, και δημοφιλέστερη άποψη που διατυπώθηκε τότε, ήταν πως το δέρμα μας είναι το όργανο που οριοθετεί την ύπαρξή μας, τουλάχιστον ως προς τη φυσική μας υπόσταση. Αυτό έχω και εγώ κατά νου όταν γράφω για τον ενθουσιασμό με τον οποίο αντιμετωπίζω την κατάσταση στην οποία τα εντός κάποιου, χύνονται εκτός. Από την Ασκητική του Καζαντζάκη, είναι δανεισμένη και η σύντομη αυτοβιογραφία μου στο Profile μου. Κατά κάποιο τρόπο είμαι ένα (δερμάτινο) σακί, γεμάτο κρέας και κόκαλα, επιθυμίες και οράματα. Και πού τελειώνει το δέρμα μου; Η προβολή μου σε έναν τοίχο, μπροστά από μία φωτεινή πηγή, είναι αξιόπιστη; Λίγα χιλιοστά πιο πέρα από το δέρμα μου, ακόμη μυρίζω. Άρα με κριτήριο το τι γίνεται αντιληπτό από τις πέντε αισθήσεις, δεν τελειώνω στο όριο της επιδερμίδας μου. Μυρίζω και πέρα από αυτή και η φωνή μου ακούγεται πέρα από αυτή. Υποθέτω ότι υπάρχει θεωρητικά η δυνατότητα να προσδιοριστεί το πού τελειώνω φυσικά. Και πέρα από το σώμα μου, η ύπαρξή μου πού τελειώνει; Κάποιοι με έχουν δει και η προβολή μου έχει αποτυπωθεί στη μνήμη τους, και κάποιοι υιοθετούν τις δικές μου σκέψεις που διατυπώθηκαν κατά καιρούς εδώ. Δεν ξέρω που τελειώνω δηλαδή, παρά μόνο πως ως σαδίστρια έχω την ιμπεριαλιστική τάση να απλώνομαι επί άλλων στο βαθμό του εφικτού. Ένας νεοέλληνας φιλόσοφος, πρώην καθηγητής μου, μου είχε πει πως ολόκληρη η Φιλοσοφία δομείται επί του ερωτήματος της αφετηρίας, στην οποία κατά την προσφιλή μου συνήθεια κατέληξα με αντίστροφες συνεπαγωγές: «Τί είμαι;».

 

Πάει καιρός που δεν σε είχαμε διαβάσει. Καλώς επανήλθες!

Πάντως τελικά ένα ΔΕΝ κατάλαβα -- τι απ' όλα που αναφέρεις ΜΠΟΡΟΥΜΕ να συζητήσουμε εδώ; Αποκλείοντας το ένα μετά το άλλο τα μέρη του "επιχειρήματος" σου στο παραπάνω, απορώ τι απομένει τελικά. Κι αν είναι να τα συζητήσουμε ένα-ένα σε άλλο νήμα σαν τα καλά παιδάκια, αποκλείεται έτσι η κριτική του συνόλου του κειμένου σου. Αν κρίνω πως τα θεμέλιά σου είναι σαθρά, δεν αντιλαμβάνομαι πώς περιμένεις να συμφωνήσω (ή όχι) στα υπόλοιπα.

Όπως και να 'χει, χαίρομαι που μοιράζεσαι μαζί μας τις σκέψεις σου ξανά.

​

 

Κατ' αρχάς, θα ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου να καλωσορίσω και πάλι τη νηματοθέτρια, ελπίζοντας στο να συνεχίσει να γράφει τις πραγματικά ενδιαφέρουσες απόψεις της.

Ας έλθω λοιπόν στο θέμα, ή μάλλον, στις παρατηρήσεις μου πάνω στο κείμενο, καθώς δε βλέπω να τίθεται κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα. Κατ' αρχάς, θα ήθελα να ρωτήσω, πώς ορίζουμε το σαδιστή; Είναι ο λιμπερτίνος του πνεύματος του Sade; Είναι αυτός που αρέσκεται στο να ασκεί έλεγχο και να προκαλεί πόνο, όπως τον βλέπουμε στο πολύ νεότερο δίπολο Σαδισμού VS Μαζοχισμού; Υπό τη δεύτερη έννοια, δεν πιστεύω πως ο σαδισμός ταυτίζεται με την ελευθερία. Κάθε άλλο, καθώς ο σαδιστής λειτουργεί μέσα σ' ένα πλαίσιο κανόνων, που τον περιορίζουν αισθητά. Υπό την πρώτη έννοια, ο σαδιστής είναι παράδειγμα ελεύθερου ανθρώπου, καθώς πράττει αυτό που ο ίδιος επιθυμεί, περιοριζόμενος αποκλειστικά και μόνο από το δικό του αξιακό σύστημα.

Δεύτερον, πώς προκύπτει πως κάποιος που αρέσκεται στο να προκαλεί πόνο ή να ασκεί κυριαρχία επί άλλων, θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο; Άλλωστε, τη δυνατότητα αυτή δεν την απέκτησε μόνος του αλλά γιατί ο άλλος του την παραχώρησε, είτε θέλοντας να ικανοποιήσει το δέκτη αυτής της δυνατότητας, είτε γιατί ήθελε να ικανοποιήσει τις δικές του ανάγκες και θέλω. Συνεπώς, το να μιλάμε περί ανωτερότητας και κατωτερότητας, στα πλαίσια τουλάχιστον των D/s ή M/s σχέσεων, μου φαίνεται λανθασμένο.

 

Απάντηση: Σαδισμός και Ελευθερία

Να γιατί μου αρέσει αυτό το σαιτ τελικά , τώρα το καταλαβαίνω ,
μετά από τόσα χρόνια .
Είναι που μετρώ την νοημοσύνη μου ,
την ευστροφία μου στις 12 το βράδυ
και σκέπτομαι πως μάλλον πρέπει να ανοίξω ένα μπουκάλι κρασί
μπας και καταλάβω τι σκατα συμβαίνει σε μένα …

Πόσο ηλίθια είμαι που αν και έχω διαβάσει το κείμενο της Syrah καμιά δεκαριά plus ,
δεν καταλαβαίνω πιο το point …τι θελει να πει η woman ….

Με παρηγορεί ωστόσο που και η female … έχει απορίες!

Καλώς ήρθες πίσω Syrah , αλλά βρε καλή μου , σιγά σιγά …
πολύ δυνατή επάνοδο έκανες … ,
βοήθησε μας λιγάκι και μας τους φτωχούς , άμυαλους …

 

Αγαπητή Syrah, ξεκίνησα γεμάτος ενδιαφέρον να διαβάζω το κείμενό σου, και ομολογώ ότι στην πορεία χάθηκα εντελώς. Έχω την αίσθηση ότι το έχεις παραφορτώσει με ένα σωρό πράγματα που θα μπορούσαν να λείπουν. Μήπως είναι δυνατόν να δώσεις ένα ζουμί το πολύ δύο-τριών παραγράφων, μήπως βελτιωθεί η κατανόησή μου;

 

Απάντηση: Σαδισμός και Ελευθερία

Εγώ πάλι κατάλαβα τι θέλει να πει... (αλλά είναι πρωί και το μυαλό μου είναι καθαρό).

 

Δεν βρήκα τίποτα ακατανόητο, αλλά, ουσιαστικά, έχουμε ξαναδιαβάσει τα επιχειρήματα αυτά στις γραμμές ή μέσα από τις γραμμές της Syrah.

Δεν μπορώ να μιλήσω για το τι είναι σαδισμός, δεν είμαι ειδική ασφαλώς ούτε φιλοδοξώ να γίνω, βρίσκω όμως μια ατέλειωτη σειρά σαθρών επιχειρημάτων και λάθος "αξιωμάτων" στο κείμενο. Το ζήτημα είναι πως πολλά απ' αυτά έχουν ταμπελίτσα "Παρακαλώ μην εγγίζετε το επιχείρημα ετούτο, θα το συζητήσωμε άλλη στιγμή" -- στερώντας έτσι τη δυνατότητα στον συζητητή να ...συζητήσει. Καταλαβαίνω πως πρόκειται για μια εξαιρετικά φιλότιμη απόπειρα μορφοποίησης ατάκτως ερριμένων σκέψεων.



Μακρύ σαν σεντόνι μέλλεται να είναι το κείμενο της συζήτησης των θέσεων αυτών, οπότε και χασμουρητικά βαρετό για τους αναγνώστες, γι' αυτό λέω να το κόψω σε μικρότερα τεμάχια -- για να αντέξουμε όλοι.

Κατ' αρχήν δεν νομίζω πως ο LordDragonal είχε θεωρία -- είχε θεώρηση για το θέμα. Παρ' ολ' αυτά, μάλλον αυτή η θεώρηση δεν εμφανίζεται πουθενά στο κείμενό σου, ου μόνον στην ιδέα της "ελευθερίας". Ο LordDragonal είχε επίσης και την αγάπη ως συστατικό στοιχείο της θεώρησής του, έννοια που δεν βλέπω να εμφανίζεται εδώ. Μήπως, αγαπητή Syrah, υπέπεσες, άθελά σου, στο ...αμάρτημα του εκλεκτικισμού; Ο LordDragonal, δεν αναφερόταν στο δικό σου σαδισμό, αλλά στο σαδισμό όπως εκφραζόταν από τα γραπτά του μαρκήσιου Ντε Σαντ.


Εδώ, ψάχνεις το βαθιά αδαώς φιλοσοφημένο ερώτημα, "η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα", όταν αποφασίζεις πως "η αφετηρία του είναι αμιγώς φιλοσοφική και όχι αισθητική". Με άλλα λόγια, κάνεις το λάθος να κόψεις τον εαυτό σου και την ανθρώπινη ύπαρξη σε κομματάκια, σαν το μοσχάρι : "Σπάλα, μπούτι, παϊδάκια, κιλότο ..." ή, "Φιλοσοφία, Ηθική, Αισθητική..." Το μοσχάρι είναι ένα, απλώς τέμνεται γιατί δεν μπορούμε να το καταπιούμε ολάκερο. Η αισθητική ΔΕΝ είναι διάφορη της φιλοσοφίας, είναι πλευρά της, μορφή έκφρασής της : δεν υπάρχει φιλοσοφία άνευ αισθητικής και αισθητική άνευ φιλοσοφίας, και χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης της μιας από την άλλη σημαίνει θάνατο του ασθενούς, ε... του Λόγου, εννοούσα.


Μπορώ, όμως, να υποθέσω τι αποπειράσαι να πεις. Νιώθεις πως ο σαδισμός σου έχει πρωταρχικά ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ (και ουχί φιλοσοφική) εκκίνηση. Πως δεν απορρέει πρωτίστως, από την αισθητική σου. Ναι, έτσι νομίζεις. Η αισθητική είναι πάντα παρούσα -- και ασφαλώς δεν την εννοώ ως "το ωραίον", που λες εσύ. Αισθητική δεν είναι το "η ωραία ευμορφία" αλλά ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα. Αισθητική δεν είναι "Αχ, πόσο μ΄αρέσει ο Λάκης", "Αχ, τι ωραίο κώλο που ΄χετε, Μανδάμ", αλλά η μορφή της ηθικής - σκέψου τη σχέση ηθικής και αισθητικής σαν τη σχέση μορφή-περιεχόμενο, δυο σιαμαίες, αδιαχώριστες αδελφές, ή τις δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Μετά, δοκίμασε να κόψεις το νόμισμα στα δύο, χωρίζοντάς το...


Δοκίμασε να βάλεις, πχ. την αισθητική του ροκ στην ορθόδοξη εκκλησία -- δοκιμάστηκε από εκείνους του παπα-τραγουδιάρηδες και ήταν μια γελοιοποίηση και των δύο. Η ηθική σου πλάστηκε σε αρμονία με την αισθητική σου και έτσι γίνεται πάντα -- η αισθητική σου θα ήταν εκ διαμέτρου διαφορετική αν ήταν άλλη η ηθική σου, και το αντίστροφο. Η αίσθησή σου του τι είναι "ωραίο", συνάδει, σε απόλυτη συμφωνία, με το τι είναι "σωστό". Μην ψάχνεις, λοιπόν, ποιο ήρθε πρώτο, η κότα ή το αυγό. Το ερώτημά σου είναι (για άλλη μια φορά) λάθος. Κατά συνέπεια, παίρνεις και λάθος απαντήσεις.


Σε όλο αυτό το κείμενο διαπιστώνω ένα πράγμα -- δεν προσπαθείς να καταλάβεις το σαδισμό σου αλλά να τον δικαιολογήσεις (justify it). Αποπειράσαι να "ντύσεις ιδεολογικά" και να στηρίξεις λογικά κάτι που υπάρχει ήδη -- κατόπιν εορτής. Αν θέλεις όντως να σε καταλάβεις, πρέπει να επανεξετάσεις όλη την ηθική και την αισθητική, δηλαδή την ιδεολογία και τη "φιλοσοφία" που σε διαμόρφωσε. Εκεί θα βρεις τις απαντήσεις στα υπαρξιακά ερωτήματα που, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, πραγματεύεσαι εδώ.


(Για τα υπόλοιπα στο κείμενο, σε επόμενα ποστ...)

​

 

Mια μικρη παρεμβαση μονο, αισθητικη ειναι ο τροπος που γινονται τα πραγματα, η ο τροπος που γινονται αυτα αντιληπτα,που προσλαμβανονται απο τον καθενα;

 

"Πόρτα" είναι το άνοιγμα προς το διάδρομο της εξόδου, ή αυτό που (πιθανώς ) αντιλαμβάνομαι εγώ ως άνοιγμα προς το διάδρομο της εξόδου;

​

 

Απάντηση: Σαδισμός και Ελευθερία

Φταιω εγώ που δεν καταλαβαίνω?  

 

"πορτα" ειναι το μεσο διαφυγης απο το περιβαλλον η το μεσο επικοινωνιας με το περιβαλλον;

 

Ευχαριστώ όλους για τις ευχές σας.

Προς female: Από την παρούσα συζήτηση συνέστησα να εξαιρεθεί το θέμα της αισθητικής, καθώς σε αυτήν έκανα μνεία μόνο προκειμένου να επεξηγήσω πώς κατέληξα στην άποψη που ανάπτυξα αμέσως μετά, και όχι για να την θίξω ως θέμα προς περαιτέρω πραγμάτευση εδώ. Δεκτές οι εν γένει παρατηρήσεις σου περί αισθητικής, αλλά δεν είναι αντιληπτό το πώς αφορούν στο θέμα του νήματος. Δεκτες οι όποιες εικασίες σου περί του κατά πόσο αντιλαμβάνομαι και συμπνέω με το LordDragonal, αλλά δεν κατανοώ γιατί διατυπώνονται σχεδόν ως αποφάνσεις εφόσον δεν έχεις ασφαλή εικόνα της σχέσης μου με τον εν λόγω συνομιλητή σε διαπροσωπικό επίπεδο. Δεκτή η αξιολόγηση των ερωτήσεών μου ως λανθασμένες, αλλά ούτε κάποια ερώτηση προς τους συνομιλητές μου διατύπωσα, ούτε αν διατύπωνα θα τεκμαίρονταν κανείς πλην εμού να γνωρίζει τί θέλω να ρωτήσω και αν η ερώτησή μου είναι εντέλει εύστοχη (αν με οδηγεί δηλαδή στην απάντηση). Δεκτές οι όποιες απόπειρες ψυχανάλυσης, κριτικής ή αμφισβήτησης του περιεχομένου του κειμένου μου, αλλά δεν συνιστούν το λόγο για τον οποίο αναρτήθηκε. Το σχόλιο αναρτήθηκε διότι περιέχει τις δικές μου σκέψεις αναφορικά με το θέμα του νήματος, όπως αυτό αναφέρεται με σαφήνεια στον τίτλο, δηλαδή τη σχέση σαδισμού και ελευθερίας. Επί αυτής της σχέσης θα ήθελα να καταθέσετε τις δικές σας σκέψεις ή απόψεις, εφόσον έχετε.
[Δεν με ενοχλεί η ενασχόληση με την καθαίρεση της δικής μου διατύπωσης, αλλά νομίζω ότι θα ήταν δημιουργικότερη η συμμετοχή στο νήμα με την ανάρτηση των δικών σας τοποθετήσεων.]

Προς Durcet: Για ό,τι αφορά στην πρώτη ερώτηση, εγώ προσωπικά αντιλαμβάνομαι τον σαδιστή ως κάποιον που καταρχήν επιδιώκει να διευρύνει το πεδίο κυριαρχίας του και ο πόνος είναι η πιο κραυγαλέα έκφραση (και επιβεβαίωση) αυτής της κυριαρχίας. Στο αρχικό μου σχόλιο, αυτό που γράφω ουσιαστικά είναι ότι σου ματώνω τα χείλη, όχι επειδή βρίσκω το αίμα εύγεστο ή τα χείλη σου ομορφότερα ματωμένα, αλλά επειδή μπορώ να τα ματώσω (ενώ υποτίθεται ότι δεν δικαιούμαι να το κάνω). Ζήτημα υπέρβασης ένεκα εγωισμού λοιπόν, όσο αιχμηρό και αν ακούγεται. Για ό,τι αφορά στη δεύτερη ερώτηση, δεν είναι εφικτό (ευκταίο ίσως) κατά την άποψή μου, να οριστούν metrics για την εκτίμηση της συνολικής αξίας ενός ανθρώπου, έτσι ώστε να συγκριθεί με εκείνη ενός άλλου. Ακόμη και αν συνέβαινε αυτό, στο BDSM καθίσταται σαφές πως δεν κυριαρχεί ο ανώτερος (ο πιο μορφωμένος, πιο όμορφος, πιο ευφυής, πιο... –και συμπλήρωσε κατά το δοκούν) αλλά ο που θέλει περισσότερο από τον άλλον να κυριαρχήσει. Περί αίσθησης ανωτερότητας έκανα λόγο, όταν αναφέρθηκα στους λόγους για τους οποίους ο ίδιος ο σαδιστής πιστεύει ότι τεκμαίρεται να κυριαρχεί (προκαλώντας πόνο). Αυτή βεβαίως είναι η δική μου άποψη που απορρέει από τη δική μου ενδοσκόπηση.

Προς όλους τους υπόλοιπους: Μπορώ να επαναδιατυπώσω οτιδήποτε φαίνεται θολό, εφόσον μου το υποδείξετε.