Πεδία ταπείνωσης - υπάρχουν στεγανά;

Η βασική ιδέα στην οποία στηρίζονται οι περισσότερες -αν όχι όλες- οι μέθοδοι ταπείνωσης, είναι η υπερδιόγκωση και απαξίωση των ιδιοτήτων και των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων του αντικειμένου (της ταπείνωσης), που το ίδιο αντιλαμβάνεται ως μειονεκτήματα.
Αρκεί λοιπόν να εντοπίσουμε και να αναγνωρίσουμε τα γνωρίσματα ενός ανθρώπου, που ο ίδιος αξιολογεί ως προσβλητικά, για να είμαστε σε θέση να του επιτεθούμε αποτελεσματικά.

Εξ αυτών των στοιχείων θεωρείτε ότι κάποια πρέπει να παραμένουν στο απυρόβλητο;

- Λόγου χάρη, πρέπει να αφήνουμε εκτός σχεδίου δράσης θέματα που αφορούν στις αξίες κάποιου, όπως η πατρίδα, η θρησκεία -ή ό,τι άλλο συνιστά γι αυτόν ζήτημα που άπτεται των ανθρώπινων αξιών;

- Πρέπει να εξαιρούμε στοιχεία που όχι απλώς γίνονται από τον έτερο αντιληπτά ως προβληματικά αλλά που επί της ουσίας συνιστούν σοβαρά προβλήματα - λόγου χάρη πρέπει να αποφύγουμε να θίξουμε μία σωματική δυσπλασία ή δυσλειτουργία;

- Είναι δέον όπως αφήνουμε στο απυρόβλητο τους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν για τον ίδιο υψηλή συναισθηματική αξία (π.χ. οικογένεια), αλλά και τις μεταξύ τους σχέσεις;

- Είναι σωστό να καταπιαστούμε με οτιδήποτε ταπεινώνει τον έτερο, άνευ φραγμών, εφόσον η ταπείνωση μετουσιώνεται σε απόλαυση;


Μέχρι που πρέπει κατά την άποψή σας να φτάνει η ταπείνωση, και γιατί;



Διευκρινίσεις:
1. Εδώ γίνεται λόγος για ταπείνωση με μόνο σκοπό την απόλαυση. Το ενδεχόμενο αυτή να έχει για τον υφιστάμενο παράπλευρα κέρδη -αυτοβελτίωση, απενοχοποίηση κ.α.- δεν αλλάζει το χαρακτήρα των κινήτρων τα οποία έρχεται να εξυπηρετήσει.
2. Το νήμα είναι εμπνευσμένο από το "Δώδεκα Αλβανοί και εγώ".

 

Η ταπείνωση αποσκοπεί στην απόλαυση του "θύτη" ή/και του "θύματος"?

 

Απάντηση: Πεδία ταπείνωσης - υπάρχουν στεγανά;

Η ταπεινωση που γραφεις - εννοεις ,
που απευθυνεται ? σε σκλαβους η απλα σε υποτακτικους ?

 

Re: Απάντηση: Πεδία ταπείνωσης - υπάρχουν στεγανά;

Georgia: Αναφέρομαι στην απόλαυση εκείνου που ταπεινώνει.

anasia: Αναφέρομαι σε σκλάβο, μιας και δεν θεωρώ σοφή την άσκηση μίας τέτοιου είδους ψυχολογικής πίεσης σε οποιοδήποτε άτομο υποτακτικής ψυχολογίας.

 

Θα συμφωνήσω με την δεύτερη άποψη
(Πρέπει να εξαιρούμε στοιχεία που όχι απλώς γίνονται από τον έτερο αντιληπτά ως προβληματικά αλλά που επί της ουσίας συνιστούν σοβαρά προβλήματα - λόγου χάρη πρέπει να αποφύγουμε να θίξουμε μία σωματική δυσπλασία ή δυσλειτουργία).
Η μη αναστρεψιμότητα αυτών των χαρακτηριστικών, τα μετατρέπει σε αχίλλειο πτέρνα(με την μεγαλύτερη ,ίσως ,δυνατή βαρύτητα αυτής της έννοιας) οπότε και πιστεύω πως θα ήταν λάθος να χτυπήσει εκεί ο σαδιστής μιας και κατά πάσα πιθανότητα θα προκαλούσε διάφορες "περίεργες" εσωτερικές διεργασίες στο "θύμα" οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν πολύ άσχημο τέλος.

Με την παραπάνω άποψή μου απαντώ και στην τελευταία άποψη (Είναι σωστό να καταπιαστούμε με οτιδήποτε ταπεινώνει τον έτερο, άνευ φραγμών, εφόσον η ταπείνωση μετουσιώνεται σε απόλαυση), οπωσδήποτε αρνητικά.

Δεν μπορώ όμως παρά να σκεφτώ ότι όλα αυτά είναι γενικά, καθώς βασίζονται στους νόμους (γραπτούς και άγραφους) σύμφωνα με τους οποίους ανατραφήκαμε. Αν είχα γεννηθεί κάπου αλλού, προφανώς ,θα είχα άλλη γνώμη.

 

Δε θα εξετάσω το ζήτημα από ηθικής πλευράς, καθώς πιστεύω πως για το σαδιστή σημασία έχουν μονάχα οι δικές του προσωπικές αξίες. Έτσι, θα σταθώ στην ικανοποίηση που μπορεί να λάβει ο σαδιστής χτυπώντας στα ευαίσθητα σημεία κάποιου. Ναι μεν είναι εύκολο να ταπεινώσεις κάποιον προσβάλλοντας κάποια σωματική αδυναμία του, τις σχέσεις του με άλλα άτομα ή τα ιδανικά του, ωστόσο ο εύκολος δρόμος είναι πάντοτε ο καλύτερος; Και επιπλέον, τι θα πετύχεις μ' αυτό; Το να κυριαρχεί πάνω σ' ένα ευνουχισμένο, φοβικό, ανασφαλές άτομο προσφέρει την ίδια ικανοποίηση στο σαδιστή, όπως το να κυριαρχεί σ' ένα άτομο που τα 'χει καλά με τον εαυτό του; Πιστεύω πως όχι.

Επομένως, για μένα δε νοείται το να "χτυπήσω" κάποιον σε κάποια σωματική αδυναμία του ή στις ανασφάλειές του, όχι για να ικανοποιήσω τα όποια σαδιστικά μου ένστικτα αλλά ακόμα κι αν θέλω να προσβάλλω. Εξαίρεση αποτελούν οι εθνικιστές και οι θρησκόληπτοι (διευκρινίζω, όχι πατριώτες και θρησκευόμενοι), ωστόσο σ' αυτές τις περιπτώσεις κινούμαι κυρίως από απέχθεια απέναντι σ' αυτές τις απόψεις και όχι από σαδιστικές τάσεις.

 

Εγω παντως και σε στατους σκλαβου με την επισημη βδσμικη ορολογια να ημουνα αν η αφεντρα εθιγε την οικογενεια μου θα ετρωγε ξαναστροφη ξεγυρισμενη,απ'αυτες τις αγαπημενες της Μιρελλας(καλως την ξανα).

 

Απ' τη στιγμή που υπάρχει συναίνεση σε αυτό το θέμα, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν τέτοια όρια. Τα πάντα είναι αποδεκτά, ειδικά αν προσφέρουν απόλαυση στον σαδιστή. Ως semi-μαζοχίστρια, η απόλαυση του σαδιστή θα προκαλούσε και την δική μου, κι ας θιγόταν κάποιες απ' τις περιπτώσεις που ανέφερε η Syrah στο αρχικό ποστ.
Το μόνο όριο που, προσωπικά, θα έθετα είναι η πρόκληση σοβαρής ή/και μόνιμης σωματικής βλάβης.

 

συναινεση σε τι;στην ταπεινωση γενικως και αοριστως; η ρητα στην συμπεριληψη των αναφερθεντων απο την Συρα περιπτωσεων;
εχει διαφορα...
Καποιες αξιες, οποιες ειναι αυτες,που εχει ο καθενας-και αλλοιμονο αν δεν εχει καμμια- δεν μπορει να ποδοπατουνται στο ονομα της καυλας του οποιουδηποτε.
Εκτος αν ειναι η καυλα η υπερτατη αξια...

 

Οι πράξεις χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους, και οι ποταπές πράξεις χαρακτηρίζουν ποταπούς ανθρώπους.

Το να γελοιοποιείς την οικογένεια, τα πιστεύω και όλα εκείνα που ο κάθε άνθρωπος θεωρεί ιερά και όσια, με σκοπό να αντλήσεις λίγη ηδονή, είναι μια ποταπή πράξη, μια πράξη μικρότητας.
Επίσης,..η γελοιοποίηση κάποιου ανθρώπου στη βάση κάποιου σωματικού του ελλατώματος ή πολύ περισσότερο μιας αναπηρίας αποτελεί απλά την αποθέωση της αθλιότητας.

Λεμε ότι ένα απο τα βασικά χαρακτηριστικά των Κυρίαρχων είναι ο αυτο-σεβασμός. Αυτα δεν είναι απλά λόγια, είναι πραγματικότητα... Το συναίσθημα αυτό όμως δεν είναι επίκτητο,
δεν γεννιέσαι με αυτό, δεν το εχεις εξασφαλισμένο εφ ορου ζωής. Το χτίζεις, το αποκτάς κάθε μέρα, αποδεικνύεις κάθε μέρα στον εαυτο σου ότι το αξίζεις. Με τις πράξεις σου....

Και ο αυτο-σεβασμός δεν χτίζεται με πράξεις αυτο-εξευτελισμού. Γιατί αυτός που εξευτελίζεται πραγματικά απο τις παραπάνω πράξεις δεν είναι το 'θυμα' αλλά ο 'θύτης'.
Και βαθιά μέσα τους, και οι δύο, το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό...

 

Απάντηση: Πεδία ταπείνωσης - υπάρχουν στεγανά;

Την απάντηση νομίζω θα στη δίνει κάθε φορά ο/η υ που έχεις απέναντί σου.

 

Eπ ουδενί. Ακόμη και στην περίπτωση που ο έτερος/η σου δίνει αυτό τη δυνατόητα. Βέβαια, αν τη δώσει, άνευ φραγμών, σημαίνει οτι βρίσκεται σε τόσο εξαθλιωμένη κατάσταση, που δέον όπως επιληφθεί της περίπτωσης, κάποιος ειδικός. Κανείς δε δικαιούται στο όνομα της απόλαυσης να καταρρακώσει τον άλλο.
Για μένα, ο ταπεινωμένος δε βρίσκεται εξ ορισμού και τελεσίδικα σε μια θέση με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που συνήθως αποδίδονται σε τέτοιου είδους σεξουαλικό παιχνίδι. Καθώς εξελίσσεται η επαφή, είναι φυσικό κι επόμενο, τα πλαίσια που έχουν συνδιαμορφωθεί 'ισως να επιμηκυνθούν, άλλες φορές να συρρικνωθούν ή ακόμα, και να ανατραπούν, αναλόγως με το πόσο υπάρχει επιθυμία να διευρυνθεί η απόλαυση.