Πεδία ταπείνωσης - υπάρχουν στεγανά;

Τίθεται θέμα αφενός αισθητικής του Κυρίαρχου και αφ' ετέρου αντοχών/ ανοχών/ ορίων του υποτακτικού, οπότε συμφωνώ με την elfcat πως εξετάζεται στην πράξη κατά περίπτωση. "Πρέπει" ή "δεν πρέπει" δεν υφίστανται, εφόσον μιλάμε για απόλαυση. Φραγμοί τίθενται στο πλαίσιο του SSC (η συναίνεση έχω πει πολλάκις πως νοείται -κατ' εμέ τουλάχιστον - άπαξ, στην αρχική παράδοση του υ στον Κ και στο πρόσωπό Του).

Υ.Γ. Το "άνευ φραγμών" το βρίσκω αρκετά ανεδαφικό, λόγω της αθρώπινης φύσης των μετεχόντων και της προσωπικής ηθικής ενός εκάστου.

 

Πραγματικα υπαρχουν οπως και σε πολλα αλλα πραγματα ετσι και εδω περα καποια ορια. Αυτα πιστευω γινονται διακριτα απο ατομο εις ατομο και παντοτε με το περασμα του χρονου.

Δεν ειναι σωστο νομιζω να συγχεουμε την απολαυση με το ποτε πρεπει για αλλους λογους να θετουμε ορια.

 

Προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχουν όρια. Πολλοί παραγνωρίζουν ότι μια BDSM σχέση είναι αμφίδρομη και σε πολλά σημεία καθορίζεται από τη στάση του υποτακτικού – αν βέβαια δεν βρίσκεται σε εξαθλιωμένη κατάσταση – παρά από αυτή του κυριάρχου. O υποτακτικός (πρέπει να) έχει την επιλογή σε θέματα, όπως το θέσιμο ορίων, την επιλογή ειδών τιμωρίας / ταπείνωσης και την απόφαση για διακοπή ενός session όταν έχουν ξεπεραστεί τα όρια.

Πολλοί κυρίαρχοι είναι αρκετά εγωιστές ή ίσως ανίκανοι στο να καταλάβουν και να κρίνουν τις ανάγκες του υποτακτικού τους και κυρίως βλέπουν τη θέση τους αποκλειστικά για την ικανοποίηση της «ανωτερότητας» και της «κυριαρχίας» τους. Και όμως η βασική αποστολή για την οποία θα κριθεί τελικά ένας κυρίαρχος είναι να δημιουργήσει ένα πλαίσιο και ένα εκτελέσει τις πρακτικές ενός session μέσα σε αυτό, ανακαλύπτοντας και εκπληρώνοντας τις φαντασιώσεις του υποτακτικού μέσα από προσυμφωνημένα όρια.

 

Έχω ένα κουτί με σοκολατάκια δίπλα μου, έχω απολαύσει ήδη καμμιά δεκαριά και είμαι σίγουρος ότι αν συνεχίσω να τρώω θα απολαύσω μέχρι και το τελευταίο απο τα πενηντα του συνολικού περιεχομένου του.
Το 'Πρέπει' ή το 'δεν πρέπει' υφίσταται σε όλες τις περιπτώσεις, ακομα και στην απόλαυση.

Πρέπει να τα βάλω στην άκρη λοιπόν γιατί πολύ απλά ξέρω ότι η απόλαυση που θα μου προσφέρει η ικανοποίηση της πρόσκαιρης βουλιμιας μου θα μου δημιουργήσει κορεσμό, και ίσως και άλλα προβλήματα υγείας.

Τα βάζω στην άκρη γιατί ξέρω ότι αν συνεχίσω στο μέλλον θα βλέπω σοκολατάκια και θα μου έρχεται εμετός. Όλα είναι τέχνη, και η διαχείριση της απόλαυσης, με τα 'πρεπει" και τα 'δεν πρέπει' της, απο τις πιο υψηλές τέχνες.

 

Υπάρχουν άνθρωποι χωρίς αξίες ή ιδανικά.
Υπάρχουν επίσης άλλοι, έρμαια των παθών τους, που ιεραρχούν την καύλα υψηλότερα από τα παραπάνω.
Προσωπικά και οι δύο κατηγορίες μου προκαλούν εμετό.

Στις υπόλοιπες περιπτώσεις, ο Κυρίαρχος πρέπει να είναι αρκετά γενναίος για να θίξει κάτι από αυτά τα οποία ο υποτακτικός ή σκλάβος θεωρεί «ιερά».
Οι λόγοι ευνόητοι  

 

Το "Άνευ φραγμών" είναι πολύ ωραία φράση. Φυσικά μιλάμε για τους φραγμούς που θα προσδιοριζόταν από τον δέκτη.

Την ηθική μου την έχω τιμωρημένη. Γιατί είναι ανήθικη. Δεν σέβεται το παραμικρό. Δεν περιγράφεται σε τι άνομες, διεστραμμένες, κολασμένες πράξεις με προσκαλεί κάθε φορά. Αλλά εγώ Κύριος. Σέβομαι την συναίνεση και σέβομαι τους φραγμούς του άλλου. Για αυτό περιμένω να τους περάσει μόνος του...

Η άποψη μου είναι απλή. Οι φραγμοί πάνε παρέα με την ηθική. Όλα μαζί συνεσταλμένα άτομα. Και κοκκινίζουν απίστευτα παθητικά, όταν τα διακορεύεις σιγά σιγά... Δεν τα διαφθείρεις όμως. Όχι δεν είναι βολικό. Για να μην ψάχνεις την επομένη, άλλα να διακορεύσεις και να κοκκινίζουν τόσο γλυκά.

Άρα διαλέγεις μεθόδους και τεχνικές ώστε να είναι ελαστικές κρούσεις. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι το "Άνευ" είναι επί της ουσίας εικονικό.

 

Ηλία, με γοήτευσες!
Η ηθική είναι το να κάνεις ανιαρά πράγματα. Αν έχω επίγνωση της στατικής δυναμικής των θεμελίων μου, δεν με ενοχλεί τίποτα! Αν ξέρω που πατάω, δεν μπορεί κανείς να με βγάλει από το δρόμο μου. Δε σε φοβάμαι... έχω παραλύσει τις αισθητηριακές μου οδούς μεθώντας τες με πόθο.

 

Καταρχήν, συμφωνώ με τα όσα λέει ο Zontag και η llazouli.

Καθώς διαβάζω αυτό το νήμα αυξάνεται ολοένα η σύγχυσή μου αντί να διαφωτίζομαι, πράγμα ενδεικτικό για το ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται το θέμα είναι εκτός του πλαισίου σκέψης μου και δυσκολεύομαι να τον αποκωδικοποιήσω.

Εκτιμώ ότι είναι από τα νήματα που έχουν πολύ στενή σχέση με την έννοια της ηθικής. Γι’ αυτό ακριβώς θα έπρεπε πρώτα να ορίζουμε τι είναι για μας ηθική και μετά να εκφράζουμε το επιχείρημά μας. Νομίζω ότι θα εκπλησσόμασταν με το πόσο διαφορετικές ερμηνείες δίνει ο καθένας στη λέξη αυτή. Θα δώσω λοιπόν πρώτα τη δική μου ερμηνεία και μετά θα σχολιάσω τα επιμέρους.

Ηθική κατά camera_obscura
Σύνολο κανόνων τους οποίους έχω υιοθετήσει και τους θεωρώ απαράβατους και οι οποίοι στοχεύουν στην καλύτερη σωματική, πνευματική και συναισθηματική μου προσαρμογή στο κοινωνικό σύνολο, συνεπώς και στο ευ ζην μου. Μια διευκρίνηση: οι οργανωμένες κοινωνίες παραδίδουν στους νεοσσούς kit ηθικών κανόνων, κυρίως για λόγους οικονομίας (πού να κάθεσαι να τα σκέφτεσαι όλ’ αυτά τα περίπλοκα απ’ την αρχή μικρό μου, άσε, τα έχω συντάξει εγώ για σένα υπό μορφήν 10 εντολών). Η στοιχειώδης νοημοσύνη όμως λέει ότι το φασόν είναι στην καλύτερη στενό κουστούμι και στη χειρότερη ο μανδύας της Δηιάνειρας. Έτσι, αφού υποστούμε τα αμέτρητα «δεν πρέπει» γονιών, δασκάλων, παπάδων κτλ καλούμαστε να τα πετάξουμε στον κάδο απορριμμάτων και να κατασκευάσουμε τον δικό μας δωδεκάλογο του γύφτου της ύπαρξης. Ωραία και τίμια τα λέω, όμως μια κουβέντα είναι αυτό. Αυτά τα «δεν πρέπει» έρχονται από πολύ νωρίς και διαβρώνουν τον εγκέφαλό μας με μια διαδικασία που ονομάζεται ενδοβολή. Για να προσπαθήσω να το πω πολύ απλά, όταν τελειώσουν οι εφηβικές εξεγέρσεις και μας βαφτίσουν ενήλικες, δεν έχουμε πραγματικά ιδέα ποια πεποίθηση είναι δική μας και ποια είναι ενέσιμη λόγω ανατροφής. Κάπου εκεί οφείλουμε να ξεκινήσουμε το πραγματικό στριπτίζ απ’ τους κανόνες, διαδικασία εξαιρετικά οδυνηρή γιατί είναι σα να ξεκολλάς μόνος στοιβάδες από το δέρμα σου. Ωστόσο, όσοι καταφέρουν να μείνουν γυμνοί και πραγματικά μη έχοντες κάτι να χάσουν, βρίσκουν τον εαυτό τους στο βαθύ κι ανήλιαγο πηγάδι που λέγεται ελευθερία, κι επιτέλους μπορούν να ξεκινήσουν την ανάβαση προς την κυριότητα του εαυτού τους. Δεν υπάρχει προορισμός, αυτό είναι το καβαφικό ταξίδι κι η απόλαυσή του.

Και τώρα μπορώ να μιλήσω για τα ερωτήματα της Syrah περί ταπείνωσης.

Θίξιμο του αξιακού συστήματος κάποιου, δηλαδή της πίστης του σε έννοιες όπως η πατρίδα, η θρησκεία, ο ΠΑΟΚ και λοιποί θεσμοί. Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι σχετικά με κοινωνικές κατασκευές. Είναι τόσο αυθαίρετες όσο είναι και η καταξίωση ή και η απαξίωσή τους. Δε χρειάζεται να είσαι Αφέντης, Κυρίαρχος, Πρωτομάστορας ή οτιδήποτε σχετικό για να πεις στον άλλον ότι χέστηκες για τα γεφύρια του που ολημερίς τα χτίζει και το βράδυ γκρεμίζονται. In fact, it happens all the time (π.χ. «Αλβανοί, πουτάνας γιοί», «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού»). Βέβαια, εκτιμώ ότι αυτό είναι το κατ’ εξοχήν πεδίο της συναίνεσης καθώς αποτελεί και την τσακμακόπετρα του πολέμου. Οι διαδικασίες διαπραγμάτευσης αυτών των αξιών καλούνται πολιτική. Άμα επιθυμείς να δηλώσεις ευθαρσώς ότι γαμείς το Μωάμεθ κάποιου, πρέπει να είσαι έτοιμος να σου γαμήσει κι αυτός το Χριστό σου. Εναλλακτικά, μπλέκουμε στο αχανές πεδίο της διπλωματίας.

Θίξιμο των συναισθηματικά σημαντικών προσώπων και σχέσεων του άλλου, δηλαδή κυρίως μελών της οικογένειάς του. Δεν με αφορά η προσέγγιση του ανήκειν, δηλαδή η οργάνωση του υποκειμένου βάσει του δίπολου «εμείς και οι άλλοι». Η μαμά μου δεν είναι η Παναγία, δηλαδή η μοναδική γυναίκα που δε γαμιέται στον κόσμο, συνεπώς είναι γελοίο να εξαιρείται από οποιαδήποτε επίθεση. Εκείνο όμως που με αφορά, είναι η ψυχικά εξαρτητική σχέση μας με τους σημαντικούς άλλους. Αυτό τώρα είναι κάπως μπίζιλο, γι’ αυτό θα αρκεστώ σε ένα παράδειγμα. Ας σκεφτούμε ένα φρικτά κακοποιημένο παιδί από τους γονείς του. Το μεγάλο του πρόβλημα δεν είναι τα αποτυπώματα από τις καύτρες των τσιγάρων στο σώμα του, αλλά η συνεχιζόμενη ταύτισή του με τους θύτες και η αναγκαστική απαξίωση του ίδιου του τού εαυτού. Κατά κάποιους τρόπους, είμαστε όλοι κακοποιημένα παιδιά. Αν έρθει όμως κάποιος και μας πει τι χυδαία και μηδαμινά ανθρωπάρια είναι οι γονείς μας, αυτό που μας προσφέρει δεν είναι λύτρωση, αλλά σκοινί και σαπούνι. Η αποκαθήλωση των γονιών είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, συνεπώς καλό είναι να σκεφτόμαστε δυο φορές πριν αρχίσουμε να το παίζουμε αυτόκλητοι ψυχικοί χειρούργοι, αφενός επειδή ένας νεκρός άλλος μας είναι ένας άχρηστος άλλος κι αφετέρου επειδή ένα όπλο που δίνουμε σε κάποιον για να το στρέψει στον κρόταφό του, πολύ εύκολα μπορεί να στραφεί την τελευταία στιγμή προς εμάς.

Θίξιμο σοβαρών προβλημάτων του άλλου, και ιδίως μη αντιστρέψιμων, π.χ. σωματικές μειονεξίες, μετριασμένες δεξιότητες σε ορισμένους τομείς. Αυτό είναι το πεδίο του καθαρόαιμου σαδισμού: να χτυπάς τον άλλον εκεί που δεν μπορεί να αντιδράσει. Το θεωρώ βαθιά ψυχοπαθολογική αντίδραση όποιου το κάνει και του συνιστώ να πάει να κοιταχτεί άμεσα. Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά αρκούμαι σε έναν. Το άτομο που φέρεται έτσι είναι βαθιά αυτοκαταστροφικό καθώς δεν αποδέχεται κατ’ ελάχιστον τις προσωπικές του αναπηρίες (που πάντα υπάρχουν, ότι ιδέα και να ‘χετε για την πάρτη σας) και δρα με ανεξέλεγκτη επιθετικότητα προς τα έξω με σκοπό την ανακούφιση με όποιο κόστος.

Εδώ, θα μπορούσα να αρχίσω ένα νέο κατεβατό περί της δυναμικής των σχέσεων, και του τι είναι αυτό που προσφέρει απόλαυση σε δυο ανθρώπους όταν κατά τη διάρκεια της κοινής τους καύλας ακούγονται φράσεις όπως «Πούστη Αλβανέ, κάτσε να δεις πώς γαμάει η Καλαμαριά» ή «Γαμώ το μουνί της μάνας σου, της θειας σου και της προγιαγιάς σου». Αλλά αυτό, είναι μια καινούρια μεγάααααλη συζήτηση η οποία άλλωστε διατρέχει το παρόν forum in bits and pieces. Αρκούμαι στο να συνοψίσω την άποψή μου με την πολύ ενδιαφέρουσα φράση του Zontag: «Όλα είναι τέχνη, και η διαχείριση της απόλαυσης, με τα 'πρεπει" και τα 'δεν πρέπει' της, απο τις πιο υψηλές τέχνες.»

 

Δεν διαφωνώ. Αναφέρθηκα σε απόλαυση, όχι σε πράξη που η λογική ή η ηθική μου δείχνει πως το αποτέλεσμά της θα έχει χειρότερη αίσθηση από την αρχική απόλαυση (ενδεχομένως και για περισσότερο καιρό). Εκτός αν επιλέγει κάποιος να επικεντρώνεται μόνο στο παρόν, κάτι που αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά του.

 

 

Aς μην φλυαρήσω.

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

 

Ποιες οι διαφορές του ανθρώπου από το ντουβάρι;

Γιατί μόνο αυτό δεν έχει ηθικές αξίες και δεν διαμαρτύρεται όταν τους τις θίξουν.
Εκτός κι αν πολλοί συναναστρέφονται με αυτά ή και με τα «ανθρώπινα ντουβάρια» (διόλου απίθανο).

 

Επιεικώς μιλώντας, εξαιρετικό, όπως επίσης και της llazouli και του Zontag.




​