Πεδία ταπείνωσης - υπάρχουν στεγανά;

Εύλογα τα ερωτήματα αλλά off topic κατα τη γνωμη μου

Η συναίνεση στις διαπροσωπικές σχέσεις δεν νοείτε άπαξ.
Πως θα μπορούσε να γίνει αυτό από την στιγμή που ένα μέλος μιας σχέσης
μπορεί να την εγκαταλείψει χωρίς συνέπειες?
Η συναίνεση νοείτε άπαξ στην υπογραφή συμβολαίου με την εγγυοδοσία
κάποια δύναμης ανώτερης των συμβαλλομένων η οποία επιτηρεί την τήρηση
των όρων και των ορίων και επιβάλει συνέπειες η ασκεί διαιτησία.

 

underherfeet: Αν δεν "παίξεις" με τα όρια κάποιου (ειδικά αν αυτός ο κάποιος έχει μεγάλες "αντοχές" γενικά), τότε το μόνο που θα καταφέρεις είναι μια τρύπα στο νερό.
Το παρακάτω κομμάτι απ' το post της ramissemi περιγράφει ακριβώς και τις δικές μου σκέψεις:

 

Εmma ,
ολα εξαρτωνται απο την αξιακη κλιμακα του καθενα.Καποιοι,μεταξυ των οποιων και εγω θετουν καποιες αξιες υπερανω "παιχνιδιου" καυλας και ποθου .Προσωπικα δε,εχοντας διαμορφωσει εν πληρει συνειδησει την δικια μου κλιμακα,ενοχλουμαι βαθυτατα οταν καποιος προσπαθησει να την προσβαλει,χωρις να του εχω δωσει το δικαιωμα.Επειδη δε θεωρω οτι αυτη ακριβως η προσβολη ειναι αποπειρα να με βγαλει απο τον δρομο μου, δεν την ανεχομαι.

 

Οταν θα φτασει να ειναι στο σημειο που θελω να ειναι οσο αφορα την παραδοση του σε εμενα τιποτα απο ολα αυτα δεν θα εχουν σημασια γι αυτον.

 

Κανένα από τα στοιχεία αυτά δεν είναι αναγκαίο να θεωρηθεί ταμπού από τον Κυρίαρχο, ούτε πιστεύω ότι υπάρχει τέτοια αντικειμενική θεώρηση ενώ, στην ψυχή ορισμένων υποτακτικών όσο πιό έντονες είναι οι παραβιάσεις αυτής της μορφής τόσο πιό θελκτικές φαντάζουν, ακόμα και τη στιγμή της ψυχικής οδύνης, ιδίως αν οι υποτακτικοί νιώθουν την απόλαυση του Αφέντη τους. Και ακόμα, δε νομίζω ότι τα στάνταρ "ιερά και όσια" έχουν κάποια σημασία στο πλαίσιο μίας σχέσης και μάλιστα M/s, όσο διαρκεί αυτή.

Έχουμε κι ένα νήμα τεχνικής που αναφέρεται στα πεταχτά και σε παιχνίδια ταπείνωσης στα όρια, το edgeplay τί, πώς και γιατί

Υποθέτω ότι τα πλήγματα σε τρωτά σημεία είναι λίγο πολύ αναμενόμενα, μέχρι ενός σημείου αν και από εκπαιδευτική άποψη (ας μην είναι αυτό το θέμα) ίσως όχι οτι πιο εύστοχο, καθώς ο σκλάβος απλά θα ταυτιστεί με τα τρωτά του και πιθανότατα ουδεμία διάθεση ή κίνητρο θα έχει να κάνει τον κόπο να τα υπερβεί ή να τα διαχειριστεί σύμφωνα με τις επιθυμίες του Αφέντη του αν είναι εξ ορισμού ανυπέρβλητα, αφού μάλιστα ο Αφέντης του απολαμβάνει να του τα ματώνει...

Εκτός από αυτό, έχω την ιδέα αν και μπορεί να κάνω λάθος, ότι στην ταπείνωση μετράει το αποτέλεσμα και όχι τα μέσα, αντίθετα με άλλα σωματικά παιχνίδια αλγηδόνος όπου μετράνε τα μέσα ενώ το αποτέλεσμα προκύπτει σχεδόν αυτόματα. Ξέρει πχ ο κάθε Top ότι με το τάδε μαστίγιο προκαλεί σταθερά τη δείνα μορφή πόνου, για τις ταπεινώσεις γνωρίζει ο Κυρίαρχος με ποιό ακριβώς ψυχικό πλήγμα και σε ποιά ένταση θα έχει το αποτέλεσμα της ταπείνωσης πάνω στον συγκεκριμένο σκλάβο;

Από την άλλη πλευρά, αν, αντί να πλήξει τα ήδη έτοιμα τρωτά σημεία, δοκιμάσει κάποιος σαδιστής Κυρίαρχος να ανατρέψει στα μάτια του σκλάβου του, τα γνωρίσματα εκείνα του σκλάβου, που βάσιμα ο δεύτερος αξιολογεί ως θετικά και a priori άξια επαίνου κι επιβράβευσης από τον Αφέντη του;

Αυτά τα πλήγματα στην αυτοεικόνα του σκλάβου πιστεύω ότι θα μπορούσαν να είναι μια πραγματικά ανατρεπτική και εξαιρετικά απολαυστική για τους δύο ταπείνωση.

Έχω ένα πρόβλημα με τις λέξεις που κοκκίνησα, ότι μου φαίνονται ενδεικτικές μίας σχέσης κακής ποιότητας, γιατί μου βγάζουν μία υφέρπουσα εχθρότητα, εδώ με τη μορφή της περιφρόνησης του Κυρίαρχου προς το είδος "σκλάβος".

Κάνω λάθος ως προς την ερμηνεία της ένδειξης ή απλά κρύβομαι πίσω απ το δάχτυλό μου όταν γενικά δεν διακρίνω πρόθεση του Αφέντη να απαξιώσει πραγματικά τον σκλάβο του όταν τον ταπεινώνει;

 

τενδερ λιλλιυ ή και ορι... συγχαρητηρια με καλυψες απολυτα!

 

Ρεπ κι από μένα tender lilly  

 

Διαβάζοντας ξανά το συγκεκριμένο τόπικ παρατηρώ μια διάσταση απόψεων μεταξύ κυρίως των υποτακτικών...

Κάποιοι/ες λένε ότι πράγματι υπάρχουν 'ιερά και όσια', ιδανικά και αξίες οι οποίες θα πρέπει να διαφυλάτονται.
Κάποια πράγματα τα οποία δεν θα πρέπει να γίνονται θυσία στο βωμό της αναζήτησης της ηδονής. Της όποιας ηδονής...

Κάποιοι/ες λένε ότι σε αυτού του είδους τις σχέσεις όλα αυτά δεν έχουν καμμιά σημασία...Απεναντίας αντιγράφοντας την φίλτατη tender lilly

''όσο πιό έντονες είναι οι παραβιάσεις αυτής της μορφής τόσο πιό θελκτικές φαντάζουν"

Όλα αυτά με οδήγησαν σε έντονο προβληματισμό. Η εικόνα ενός Κυρίαρχου ο οποίος τη βρίσκει
προσβάλλοντας τη μητέρα ας πούμε ενός υποτακτικού/ης ή ενός Κυρίαρχου ή που καυλώνει γελοιοποιώντας το σωματικό ελλάτωμα ή την
αναπηρία του υποτακτικού του μου προκαλεί απέχθεια. Αηδία...

Όμως με άκπληξη βλέπω ότι υπάρχουν υποτακτικές γυναίκες που σχεδόν μας παροτρύνουν να προχωρήσουμε σε τέτοιες 'τεχνικές'...
Τι συμβαίνει εδώ λοιπόν? Ποια ειναι η λοιπόν η λύση του μυστηρίου?

Για να μπορέσω να δωσω μια απάντηση έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του υποτακτικού φαντασιώνοντας μια 'σκηνή' όπου η υποτιθέμενη
αφέντρα, ας πούμε, αρχιζει ξαφνικά να βρίζει χυδαία τη μητέρα μου...Ποιά είναι η αντίδραση μου εδώ? Είναι δυνατόν να δω την προσβολή
στη μάνα μου σαν 'σπάσιμο ταμπού' ? Είναι δυνατόν να καυλώσω επειδή μια κάποια αφέντρα χυδαιολογεί σε βαρος αυτού που εγω προσωπικά αισθάνομαι
ως το πιο ιερό πράγμα στον κόσμο? Η απάντηση είναι : αποκλείεται... Γιατί? Γιατί μετά απο αυτό δεν θα μπορούσα να δω το πρόσωπο μου στον
καθρέπτη πλέον. Θα αισθανόμουν ότι είχα 'πουλήσει' την ίδια μου τη ψυχή. Γιατί εγω προσωπικά αγαπω και σέβομαι τη μητέρα μου
περισσοτερο απο ότιδηποτε άλλο στον κόσμο. Γιατί εγω προσωπικά την αγάπη αυτη δεν την βλέπω ως κάποιο ταμπού που πρέπει να σπάσω...

Φαντασιώνομαι τώρα ότι η ιδια υποτιθέμενη αφέντρα αρχίζει να χυδαιολογεί σε βαρος της θρησκέιας μου. Υποτίθεται ότι είμαι χριστιανός
ορθόδοξος, αλλά στην πραγματικότητα είμαι άθρησκος. Πιστεύω σε μια 'ανώτερη δύναμη', σε κάποια 'υπέρτατη διάνοια' ίσως, αλλά όλα
αυτά είναι τόσο αμφίβολλα και αφηρημένα μέσα μου. Τόσο ακαθόριστα που πραγματικά δεν μου κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση. Δεν έχουν
κάποια ιδιαίτερη θέση στο αξιακό μου σύστημα. Η αφεντρα βρίζει τον Θεό μου λοιπόν, την αφηρημένη υπέρτατη διάνοια στην οποία πιστεύω.
Μου κάνει κάποια αίσθηση αυτό? Με αναστατώνει? Πολύ αμφιβάλλω. Είμαι σίγουρος ότι ίσως θα μπορούσα να το δω και ως 'σπάσιμο ταμπού'
(η πιο σωστή λέξη εδω είναι να το φαντασιώσω θα έλεγα) Ίσως μάλιστα να την ενθάρρυνα να το κάνει...

Αυτή είναι λοιπόν η διαφορά. Στην πρώτη περίπτωση η υποτιθέμενη αφέντρα προσέβαλλε κάτι που για μένα είναι πράγματι 'ιερό και όσιο'.
Στη δευτερη περίπτωση προσέβαλε κάτι που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι, αλλά που στην πραγματικότητα δεν ειναι.

Όπως λοιπόν εγώ δεν κατατάσσω στο αξιακό μου σύστημα την έννοια της θρησκείας έτσι θα πρέπει να θεωρείται φυσικό και αναμένόμενο
ότι καποιος άλλος/η δεν κατατάσσει στο αξιακό του σύστημα την έννοια της οικογένειας. Δεν γίνεται πχ να σεβεσαι τους γονείς σου όταν
αντί για προστασία και στοργή σου 'προσέφεραν' κακομεταχείριση και προσβολές. Και στο χώρο μας επιτρέψτε μου να γνωριζω ότι αυτό
δεν είναι κάτι το σπάνιο...

Τι σημαίνει τελικά αυτό? Πολύ απλά ότι ο σαδιστής που 'επιτίθεται' στο 'τρωτό' σημείο του υποτακτικού στην οικογενεια του πχ με σκοπό να
τον ταπεινώσει, να τον 'σπασει' ή οτιδήποτε άλλο φαντάζεται ότι κάνει, ουσιαστικά επιτίθεται στο τίποτα. Γιατί ο υποτακτικός έχει ηδη
σκοτωσει την 'αξία' μέσα του, απο χρόνια, μόνος του και συνήθως δικαιολογημένα. Αν δεν την είχε ηδη σκοτωσει θα καταλάβαινε ότι δεν
γίνεται να την αντικαταστάσει με ένα οργασμο...

Άλλά βέβαια το παραπάνω δεν ισχύει για όλες τις περιπτωσεις. Προσοχή λοιπόν. Κυρίως οι Κυρίαρχοι...

 

Απάντηση: Re: Πεδία ταπείνωσης - υπάρχουν στεγανά;

Μέσα στο φόρουμ έχω ακούσει πολύ αξιόλογα πράγματα-προσωπικά με έχουν εμπνεύσει αρκετές ιδέες.
Ωστόσο κάποιες άλλες φορές κάτι μέσα μου κλωτσάει κάτι δε μου πάει κάτι θεωρώ λάθος!
Ότι έγραψες μου κάνει ακριβώς. Δε νομίζω ότι ότι υπάρχει μέσα μας είναι για σπάσιμο! Και δε συζητάω για το άν είναι ευθύνη ή δεν είναι να τα σπάσει ο κυρίαρχος ή να τα σπάσει κατόπιν ορίων του υποταχτικού κτλ
Ο καθένας έχεις τις προσωπικές του αξίες. Έχει τη δυνατότητα να τις επαναπροσδιορίζει να τις επανεκτιμά και να τις διαμορφώνει. Αλλά όχι να τις βάλει μέσα σε ένα τσουβάλι στο όνομα ενός "οργασμού"όπως είπες, ότι κιαν αυτό μπορεί να σημαίνει, όσο πνευματικός κι αν φαντάζει αυτός ο "οργασμός". Τίμημα δυσανάλογο με το κέρδος. Και πιθανότατα επικίνδυνο για την ίδια την ύπαρξη

Κυρίαρχος που θα αναζητούσε να κάνει κάτι τέτοιο ..... δεν μπορώ να το κατανοήσω οπότε δεν εκφέρω άποψη απλά εκτιμώ ότι υπάρχει πρόβλημα

 

Yπόθεση:

Κι αν αυτή την αυτοεικόνα ο σκλάβος κόπιασε να την αποκτήσει με μεγάλο κόστος, κανείς δεν του την έδωσε, ακόμα κι οι γονείς του τον μείωναν με τον τρόπο τους και τον σακάτευαν ψυχικά, τότε λες πως η ανατροπή αυτή θα είναι εξαιρετικά απολαυστική και για τους δύο;

Χλωμό.. και δεν θέλω καν να σκεφτώ τι συνέπειες θα έχει στο ψυχισμό του.

 

Απάντηση: Πεδία ταπείνωσης - υπάρχουν στεγανά;

Έχοντας επαφή με μια κοπέλα που έχει ένα γυιό. Υπάρχει περίπτωση να δοκίμαζα κάτι που θα επηρέαζε τη σχέση της με το παιδί της στο όνομα του σπασίματος των ταμπού? Στο όνομα της υπέρτατης ταπείνωσης?
Να δοκίμαζα σαν άλλος θεός να την ελευθερώσω απ το άνχος για το παιδί της πχ?