Κίνητρα για τον εξευτελισμό

Οι μονο-αιτιακές θεωρίες δεν με βρίσκουν σχεδόν ποτέ σύμφωνη, αλλά φυσικά, δεν αποκλείεται και να σφάλλω σφόδρα σ' αυτή την περίπτωση.


Ποια είναι τα κίνητρα του εξευτελισμού; Είναι αποκλειστικά και μόνο η καύλα του εξευτελιστή/ σαδιστή/ κυρίαρχου και τίποτα άλλο, δηλαδή η παραπάνω άποψη σας βρίσκει σύμφωνους, ή υπάρχουν κι άλλα; Είναι η ευχαρίστηση, η καύλα, ο αρχικός και μοναδικός σκοπός του εξευτελισμού ή και το τελικό αποτέλεσμα, η συνέπεια μιας περιπλοκότερης διαδικασίας που μπορεί να έχει και άλλα αρχικά κίνητρα (και ανάλογα την περίπτωση κλπ);

Το ερώτημα αφορά τους πάντες, απ' όλες τις θέσεις και τις οπτικές. Ελπίζω, φυσικά, να συμμετέχουν Κυρίαρχοι.


​

 

Έχω ερωτευθεί μία κοπέλα από την έκφραση της κατά την διάρκεια του εξευτελισμού της. Πόσο πολύπλοκος είναι ο έρωτας;

 

Απάντηση: Κίνητρα για τον εξευτελισμό

Η σχέση Κ/υ πρέπει μάλλον να την αντιλαμβανόμαστε σαν ένα ενιαίο σύστημα με δύο μέλη, με εσωτερική συνάφεια (ανεξαρτήτως τι μπορεί να φάινεται απ' έξω). Σε αυτό το σύστημα και οι δύο κερδίζουν και χάνουν. Ας λάβουμε λοιπόν υπ' όψιν ότι ο εξευτελισμός δίνει ευχαρίστηση και καύλα και στον υ. Το θέμα είναι πώς λειτουργεί αυτό το σύστημα. Ποιοι εσωτερικοί κανόνες το διέπουν, πόσο ευέλικτοι είναι αυτοί οι κανόνες, τι συναισθήματα δένουν ή όχι τα μέλη κλπ κλπ. και ποιά εν τέλει είναι αυτά τα μέλη...

Κάθε σαδιστής δεν κάνει για κάθε μαζοχιστή και το αντίθετο. Κατά την άποψή μου και μόνο, όσο πιο ατομιστής και εγωκεντρικός είναι ένας σαδιστής, τόσο με πιο αδύναμο και αυτοκαταστροφικό μαζοχιστή μπορεί να ταιριάξει... Αντιθέτως όσο πιο συνεργατικά είναι τα μέρη (με διαφορετική έκφραση της συνεργατικότητας τους σαφώς) τόσο πιο εκλεπτυσμένη και υψηλότερη έίναι η απόλαυση που παίρνουν και οι δύο.

 

Θα συγκεράσω τα δύο παραπάνω ποστ, λέγοντας ότι στην περίπτωσή μου η ευχαρίστηση που προκύπτει από τον εξευτελισμό είναι απότοκο αφενός της καθαυτό καύλας, και αφετέρου της ικανοποίησης που γεννά ένας "σωστός" εξευτελισμός. Ένας εξευτελισμός, δηλαδή, που επέφερε την καύλα της Υ χωρίς να δημιουργήσει προβλήματα. Μιλάμε για μια ικανοποίηση που προκύπτει από το γεγονός ότι ο Κ χειρίστηκε "μαστόρικα" το ζήτημα, χωρίς προσφυγή σε εύκολες, και ενδεχομένως μακροπρόθεσμα ψυχοφθόρες, λύσεις (βλ. σχετικό νήμα περί στεγανών).

 

Αναρωτιέμαι αν οι βασανιστές τους οποιους χρησιμοποιούν διάφορα καθεστώτα
έχουν μόνο υπηρεσιακά - πολιτικά οφέλη η υπάρχει και κάποιο
ψυχολογικό υπόβαθρο για να κάνουν ότι κάνουν?
Άραγε μήπως ισχύουν και τα δυο?
Αν υπάρχει ψυχολογικό υπόβαθρο σε τι διαφέρει από αυτά που κατά
καιρούς διαβάζουμε εδώ?

 

Κορνήλιε, ειλικρινά το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Και ρώτησα τον εαυτό μου αν θα αντλούσε ποτέ ευχαρίστηση ως έμμισθο (όχι απαραιτήτως, βέβαια) όργανο θεσμικής καταπίεσης. Αν θα την έβρισκε με το σαδισμό έξω από τα όρια της συγκεκριμένης σχέσης (ή κάποιων συγκεκριμένων σχέσεων αυτού του τύπου).
Απάντησε όχι.
Ελπίζω να μη με φλομώνει στο μούσι.

 

Διαφωνώ με επιχειρήματα του τύπου «αυτό το κάνω για την καύλα μου και σε κανένα άλλο πεδίο της ζωής μου». Διαφωνώ γιατί η καύλα δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο. Η φυσική καύλα είναι ίσα-ίσα τόση όση χρειάζεται για να επιτευχθεί η αναπαραγωγή και τίποτα παραπάνω. Αυτό που ονομάζει ο άνθρωπος του 21ου αιώνα «καύλα» είναι ένα σύνθετο ψυχικό φαινόμενο που σωματοποιείται. Μου αρέσει να ακούω για την καύλα των ανθρώπων γιατί είναι σα να παρατηρώ τα πρόσωπά τους: κανένα δε μοιάζει με κανένα, κι αυτό είναι μαγικό.

Ξεκινάω λοιπόν με την παραδοχή ότι δεν υπάρχει η Καύλα, αλλά η καύλα ενός εκάστου, η οποία αφορά σε ένα ψυχικό αποτύπωμα της όλης του προσωπικότητας.

Ο εξευτελισμός τώρα είναι ένα ενδιαφέρον σεξουαλικό ντεσού, καθώς φαίνεται να έρχεται σε κάθετη ρήξη με τη βασική αρχή ότι κάθε υγιής (bdsm, vanilla ή μόκα) σχέση, μεριμνά για την ψυχική ευεξία των σχετιζόμενων. Είναι μάλιστα τόσο εκτεταμένος σαν πρακτική, που νομίζω π.χ. ότι δεν υπάρχει γυναίκα επί γης που να μην έχει ακούσει τουλάχιστον άπαξ επί κλίνης ότι είναι πουτάνα, πράγμα που προφανώς δεν αληθεύει μα και η ίδια δεν το παίρνει τοις μετρητοίς (σχετικά είχα αναφερθεί σε ένα παλιό μου νήμα περί βρομόλογων).

Στο σημείο αυτό θα κάνω μια μικρή διακοπή για να αναφωνήσω: Ω Dolmance, πού είστε να μας μιλήσετε για θέματα εξουσίας και ανάγκης για κατίσχυση!

Επανέρχομαι. Έλεγα λοιπόν ότι οι σεξουαλικές προτιμήσεις ενός εκάστου, συμπεριλαμβανομένης της ευφορίας που μπορεί να προκύπτει από την άσκηση ή την αποδοχή εξευτελισμού, εκτιμώ ότι απηχούν στην ευρύτερη δομή της προσωπικότητάς του. Έτσι, αρμόδιος είναι ο καθένας που εμπλέκεται με αυτές τις πρακτικές να μιλήσει για το γιατί της πρακτικής που τον εξιτάρει περισσότερο.

Εδώ, θα κάνω μερικές γενικές παρατηρήσεις που θεωρώ ότι εν μέρει απαντούν στα ερωτήματα της female:

1. Η ταυτότητα είναι μεταξύ άλλων και βάρος, ενίοτε δυσβάσταχτο. Το να αποπειραθεί κάποιος τον οποίον εμπιστευόμαστε να διαγράψει μονοκοντυλιά αυτό που νοούμε ως ταυτότητά μας (π.χ. Έλληνας με τιμή και καμάρι, χριστιανός, κορίτσι με χρηστή ανατροφή, κτλ, κτλ), μπορεί υπό συνθήκες να λειτουργεί ανακουφιστικά σε φαντασιακό επίπεδο. Όταν δεν είμαι τίποτα πια, μπορώ να γίνω ό,τι θέλω.

2. Οι κοχλάζουσες ενοχές σχετικά με ορισμένα ζητήματα μπορεί να κατευναστούν αν τις ακούσουμε μεγεθυμένες από ένα άλλο στόμα. Επιτρέψτε μου να πω εδώ ότι μπορεί μερικοί να το εννοήσουν αυτό ως κατακλυσμιαία συμπεριφορική θεραπεία. Κατά την ταπεινή μου άποψη, πρόκειται για τεράστια μπανανόφλουδα.

3. Πέρα από τις ενοχές που καλλιεργούνται σε καθέναν παιδιόθεν, υπάρχει και η Ενοχή της χριστιανικής ανατροφής, και αντίστοιχων θρησκειών που δαιμονοποιούν το σεξ. Για ορισμένους, το να επενδύεται η σεξουαλική πράξη με ταπεινωτικές πράξεις, εκφράσεις και σύμβολα, είναι μια επικύρωση αυτής της θεμελιώδους ενοχής («αφού γαμιέμαι, είμαι αυταπόδεικτα πουτάνα»). Αυτό μοιάζει λίγο με την ηδονή του παιδιού που τρώει το γλυκό κρυφά μέσα απ’ το βάζο, και όσο πιο πολλές ξέρει ότι θα φάει μετά, τόσο πιο θεσπέσιο του φαίνεται το γλυκό. Νομίζω, ότι αυτό είναι και το θεμέλιο της ηδονής της παράβασης, αλλά αυτό είναι αρκετά μεγάλη συζήτηση.

4. Η επίδειξη, έως και η κατάχρηση εξουσίας, έχει συχνά παραλυτική επίδραση πάνω στο «θύμα». Ο εξευτελισμός λειτουργεί κάποτε ως σύμβολο της εξουσίας, σαν μια συμπύκνωση του μηνύματος «κοίτα τι μπορώ να σου κάνω κι εσύ να μην βγάλεις άχνα». Τη στιγμή εκείνη, δημιουργείται η αίσθηση ενός hype εκατέρωθεν. Είναι το hype της υπέρβασης ορίων που αποκαλύπτει έναν γενναίο νέο κόσμο στα μάτια και των δυο.

5. Το στήσιμο της συνθήκης «αν επιτρέπεται κι αυτό, τότε όλα επιτρέπονται» είναι ισχυρότατο drug, που μας πάει πίσω στη μακαριότητα της βρεφικής ηλικίας τότε που πραγματικά όλα επιτρέπονταν.

6. Ορισμένοι άνθρωποι έχουν μάθει να σχετίζονται μόνο κακοποιητικά. Η μαμά τους αντί να τους πει ότι τους αγαπάει τους κατέβαζε μονίμως καντήλια κι ο μπαμπάς τους τούς άστραφτε ανάποδες. Κάποιοι, όχι όλοι, από αυτούς, καθηλώνονται σε αυτή τη σχεσιακή δυναμική και εννοούν ως απόδειξη αγάπης και ενδιαφέροντος κυρίως ή μόνο την αρνητική έκφραση.

Τα παραπάνω δεν είναι παρά σκόρπιες σκέψεις. Σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα που μπορεί να πει κανείς, ειδικά ως προς την συμμετρία/ασυμμετρία των επιδιώξεων των Κ και υ.

Τέλος, να επισημάνω ότι δε μίλησα για σκοπούς και για κίνητρα όπως τέθηκαν στο αρχικό ερώτημα, καθώς νομίζω ότι τέτοιες ερμηνείες είναι σε μεγάλο βαθμό προσχηματικές. Με άλλα λόγια, εκτιμώ ότι οι ουσιαστικές διεργασίες στο πεδίο αυτό δεν ανήκουν στη σφαίρα του συνειδητού.

 

Απάντηση: Κίνητρα για τον εξευτελισμό

Μπορώ να σκεφτώ τα εξής κίνητρα:

α) σεξουαλική διέγερση του ατόμου που εξευτελίζει ή/και του ατόμου που εξευτελίζεται
β) ψυχική ευχαρίστηση του ατόμου που εξευτελίζει ή/και του ατόμου που εξευτελίζεται, η οποία δε σχετίζεται με σεξουαλική διέγερση
γ) τρόπος τιμωρίας από κυρίαρχο μέλος μιας σχέσης προς συμμόρφωση του υποτακτικού
δ) τρόπος δοκιμασίας που καλείται να ανταπεξέλθει το υποτακτικό μέλος, ωστε να αποδείξει την υπακοή του στο κυρίαρχο

Αυτά μόνο στο πλαίσιο του BDSM, γιατί σε ευρύτερα πλαίσια οι λόγοι είναι άπειροι.

 

Εξαιρετικές τοποθετήσεις και σας ευχαριστώ!

Κάπως σκόρπια διατυπωμένο, ένα ερώτημα --

Γιατί να κάνουμε τον κόπο και την προσπάθεια να ασχοληθούμε, να σχετιστούμε με τον άλλον; Τι είναι αυτό που θα μας κάνει να θελήσουμε να μπούμε στον κόπο να βγούμε από την τεράστια ασφαλή σφαίρα του εγώ μας ; Μήπως και ο εξευτελισμός είναι ένας, κάπως ...μη ...πολιτικά ορθός τρόπος να "ραγίσει" κάπως η εσωτερική άμυνα απώθησης και απόρριψης του οποιουδήποτε άλλου (στην περίπτωση αυτή, της άμυνας και της απόρριψης του/της Κ) και άρα τρόπος διείσδυσης στα ενδότερα της προσωπικότητας με σκοπό την meaningful σχέση (έστω και βραχυτάτη, της μίας "βραδιάς") και κατά συνέπεια και καύλας ; Δεν είναι τρόπος "σπασίματος" των απωθητικών και αμυντικών μηχανισμών του (συνήθως παραφουσκωμένου ή/και πληγωμένου) εγώ ;

Δεν ισχυρίζομαι πως όλα αυτά γίνονται συνειδητά, σε κάθε περίπτωση.

​

 

Είναι επειδή μας αρέσει να ανήκουμε κάπου. Είναι ο ίδιος λόγος που δημιουργήθηκε η θρησκεία και τα υπέρτατα όντα σε κάθε κουλτούρα. Η ανάγκη να γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας και κάτι μας ορίζει, ότι μια πιθανή μας ατασθαλεία να τιμωριθεί (στην περίπτωση του υποτακτικού) ή μια κίνηση η οποία θα ληφθεί με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο (απο το Κυρίαρχο) δίνοντας το έναυσμα για να ξεκινήσει ένας δεσμός ανάμεσα στα δύο άτομα.

 

Απάντηση: Re: Κίνητρα για τον εξευτελισμό

Δεν υπάρχει δηλαδή περίπτωση η σφαίρα του εγώ μας να μας προκαλεί μεγαλύτερη ανασφάλεια από τη σφαίρα της σχέσης μας με τον άλλον;

 

Φυσικά και δεν αρνούμαι τις θέσεις σας. Ούτε λέω πως πρέπει να είναι έτσι. Πιστεύω όμως πως μπορεί να ισχύει τόσο το ένα όσο και το αντίθετό του -- να θέλουμε έντονα κάτι, και να μην το θέλουμε, την ίδια στιγμή. Να θέλουμε να ανήκουμε, να σχετιζόμαστε, αλλά, πχ. φόβοι, συνήθειες, να μας αποτρέπουν σφοδρά. Όπως λέει το σοφό άσμα, "Did you ever have the feeling that you wanted to go, and still have the feeling that you wanted to stay? Go, stay..."


Ο εξευτελισμός, αναρωτιέμαι, μήπως είναι τρόπος να "μπει στην άκρη" για λίγο (τουλάχιστον) το ένα από τα δύο εγώ, για να μπορεί να γίνει εφικτή η προσέγγιση.



​