BDSM και Ψάρεμα

Σε θεωρητικό επίπεδο, όσο πιο βαθιά πηγαίνεις, τόσο μεγαλύτερα ψάρια συναντάς και, κατά συνέπεια, τόσο μεγαλύτερες συγκινήσεις για τον ψαρά. Στην πράξη όμως είναι έτσι; Τα ψάρια του βυθού είναι πάντοτε καλύτερα από αυτά του αφρού, ή αυτά που ψαρεύεις λίγα μόνο μέτρα από την ακτή; Δεν το πιστεύω. Δε θα άλλαζα με τίποτα ένα λαβράκι, ψαρεμένο από το μώλο ενός λιμανιού, μ' ένα γιγάντιο ξιφία.

Έτσι γίνεται και με το bdsm. Προτιμώ να μένω στα "ρηχά" του, απολαμβάνοντας την ένταση της στιγμής, μικρές δόσεις κυριαρχίας (ή και υποταγής καμιά φορά), ικανές ωστόσο να προσφέρουν έντονα συναισθήματα. Δε μπαίνω στα βαθιά, όχι τόσο γιατί φοβάμαι, όσο γιατί σ' αυτή τουλάχιστον τη φάση δε μ' ενδιαφέρει. Δε βρίσκω κανένα ενδιαφέρον στην πλήρη κατίσχυση επί ενός ατόμου, την κυριαρχία επί των σκέψεων και των πράξεων του. Ούτε φυσικά και στο να βρεθώ εγώ στη θέση του πλήρως υποταγμένου, που εξαρτά την ύπαρξή του από το σύντροφό του. Όσο για τα "ψάρια", θα μπορούσα να πω πως είμαι επιλεκτικός  

 

Πολύ ειλικρινές και οξυδερκές το ποστ σου. Πολύ συνειδητοποιημένο, θα έλεγα. Σ' ευχαριστώ για την απάντηση.

Θα συμφωνήσω με την τοποθέτησή σου περί χρόνου, αν την κατάλαβα καλά. Επίσης θα συμφωνήσω για τον καφέ.