Επιλογές και BDSM

Απάντηση: Re: Επιλογές και BDSM

Η αδυναμία κάποιου να λειτουργεί ικανοποιητικά μόνος του, να τα καταφέρνει, είναι εξάρτηση φυσιολογική, από την οποία περνάμε όλοι, σαν παιδιά. Ως ενήλικες αυτό το αίσθημα αδυναμίας είναι παθολογική κατάσταση. Όταν ως δεκανίκι επιλέγεται ο σύντροφος, τότε συνηθίζεται να αποδίδεται στον έρωτα (ακούγεται πιο όμορφα; ) αλλά νομίζω με υπερβολική κατάχρηση του όρου.

Το παραπάνω λοιπόν είναι άλλο, από την έντονη και διαρκή επιθυμία για την παρουσία του άλλου, το βαθύ νιάσιμο, την επιθυμία για μοίρασμα και προσφορά, την επιθυμία να γίνουμε οι καλύτεροι δυνατοί για να τον προσεγγίσουμε, την επιθυμία για την ένωση με τον άλλον τελικά. Αυτό, το δεύτερο που περιέγραψα, ξέρω για έρωτα, που εξ ορισμού απαιτεί και τον άλλο, στρέφεται στον άλλον. Αλλά αυτό δεν είναι εξάρτηση βέβαια.
Εκτός αν κάποιος πάρει όλα αυτά τα όμορφα, σιγά σιγά τα κάνει αδυναμία και από συνήθεια χρησιμοποιεί τη λέξη. Γίνεται.

Την αγάπη βγαλʼ την εντελώς απέξω. Είναι συναισθηματική κατάσταση που προαπαιτεί δύναμη και πληρότητα. Είσαι ήδη γεμάτος από τον άλλον, τον φέρεις μέσα σου διαρκώς. Κατά συνέπεια καμία σχέση δεν έχει με εξάρτηση, στερητικά σύνδρομα, αίσθημα αδυναμίας και άλλα συναφή.


 

 

Θεωρώ ότι τα προαναφερθέντα ενδέχεται να συνιστούν την αφετηρία διαφορετικών συμπεριφορών D, καθώς αυτές, απορρέουν τελικά, όχι μονοσήμαντα εκ της αφετηρίας τους [λ.χ. στέρηση=>κακή συμπεριφορά], αλλά και συναρτήσει της κοινωνικής μόρφωσης [λ.χ. F(στέρηση)=συμπεριφορά, όπου F=κοινωνική μόρφωση]. Δηλαδή, από στέρηση και έλλειψη ευκαιρών πιθανώς υποφέρουν πολλοί άνθρωποι, πλην όμως καθένας εξ αυτών ανάλογα το επίπεδο κοινωνικής του μόρφωσης θα τα διαχειριστεί με τρόπο διαφορετικό, καταλήγωντας σε διαφορετικό συμπεριφορικό μοντέλο.

Δέχομαι ότι κοινωνικό conditioning και κοινωνική μόρφωση είναι ανάλογα μεγέθη, όταν γίνεται λόγος για ζητήματα κάλυψης πρωτογενών αναγκών. "Στην πραγματικότητα τα ζώα όπως και ο άνθρωπος έχουν αναπτύξει όσο SQ χρειάζεται ώστε να εκπληρώνουν τις πρωτογενείς τους προσδοκίες που [...] δεν είναι παρά τα ταπεινά: φαγητό (επιβίωση) και σεξ (διαιώνιση)."

Ένα βήμα παραπέρα όμως, αν γίνεται λόγος για ποιότητα ζωής, η κοινωνική μόρφωση είναι αυτή που ορίζει τον επιθυμητό βαθμό κοινωνικού conditioning, ακριβώς επειδή είναι ενδεικτική της ικανότητας του ατόμου να κρίνει το κοινωνικό σύνολο μέσα στο οποίο ζει, να το αξιολογεί, να εγκρίνει-υιοθετεί και να απορρίπτει στοιχεία του.

Περί άνευ όρων αναλογίας κοινωνικού conditioning και κοινωνικής ευφυίας, "[...] αν η ικανότητα ενός να συνεργάζεται αρμονικά με τους περιβάλλοντές του, συνιστά παράγοντα που συμβάλει (με συντελεστή που δεν εξετάζουμε εδώ) αποκλειστικό ή με τον υψηλότερο όλων των παραγόντων συντελεστή στη διαμόρφωση της τιμής του SQ του, τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε τα μυρμήγκια masters του είδους [...]"

Τέλος, η επάρκεια σε μία ανθρώπινη συναναστροφή με εργαλεία επικοινωνίας τα κτυπήματα και τους εμπτυσμούς (κυριολεκτικά και μεταφορικά) δεν μαρτυρά υψηλά επίπεδα ικανότητας κοινωνικής συναναστροφής, αλλά μειωμένες ανάγκες επικοινωνίας. Και τούμπαλιν, "θα ήθελα να διαφοροποιήσω τις περιπτώσεις χαμηλού SQ, από τις περιπτώσεις αυξημένων αναγκών επικοινωνίας, και συντροφικότητας. Άλλο είναι το να μην διαθέτω τα skills που προαπαιτούνται για την ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων με άτομα του φύλου για το οποίο ενδιαφέρομαι ερωτικά, έτσι ώστε να καταλήξω σε ένα σχεσιακό καθεστώς που θα μου επιτρέπει να συνουσιάζομαι με τη συχνότητα που μου υπαγορεύει το ορμονικό μου σύστημα (εξυπηρετώντας μία πρωτογενή μου ανάγκη), και άλλο το να μην είμαι επαρκώς ευχαριστημένη από τις σχέσεις μου γιατί πλην των πρωτογενών, έχω (δημιουργήσει) και άλλες ανάγκες, των οποίων την εκπλήρωση αξιολογώ με εξαιρετικά αυξημένη βαρύτητα."


Υπόμνημα: Τα italic εντός εισαγωγικών κείμενα είναι ελαφρώς προσαρμοσμένα αποσπάσματα σχολίου μου από συζήτηση αναφορικά με την ανεξαρτήτως προσήμου αναλογία δείκτη νοημοσύνης και κοινωνικής ευφυίας σε κάποιο άλλο Forum.

 

Απάντηση: Re: Επιλογές και BDSM

Δυστυχώς η έννοια της εξάρτησης φέρει συνήθως αρνητικο περιεχόμενο. Σε μια σύγχρονη κοινωνία που ζητάται από τους ανθρώπους να είναι supermen και superwomen, σχεδόν μικροί θεοί μέσα στην πλήρη ανεξαρτησία τους (οικονομική, συναισθηματική, ψυχική), όπου η αδυναμία, η ανάγκη για τον Άλλον, η εξάρτησή μας από αυτόν θεωρείται μικροπρεπής, δειλή και ένδειξη του ανολόκληρου, κρύβει ένα μικρό παραμύθι, και αυτό το παραμύθι κρύβει μια μικρή αλήθεια, την ανθρώπινη υπόστασή μας, την αδύναμη και δυνατή, την γήινη και την ουράνια, που μπορεί ν αγαπάει με πληρότητα και να εξαρτάται από το αγαπημένο πρόσωπο, χωρίς να νιώθει αποδυναμωμένος, κακόμοιρος και ενοχικός, να μην αγαπάει λοιπόν ως Θεός (ποτέ μου δεν πείστηκα άλλωστε για την ύπαρξη αυτού του ουράνιου Πατέρα) αλλά σαν ανθρώπινο πλάσμα. Η αληθινή αυτοπεποίθηση αυτή που δεν κτίζεται στο παντοδύναμο, αλάθητο Εγώ, που θέλει να αποδυκνύει διαρκώς το πόσο υψηλό και καλό είναι (αλαζονία από την ανάποδη) αλλά στο στο ατάραχο νου που ξέρει ταυτοχρόνως να βιώνει και να παρατηρεί εαυτό αναγνωρίζοντας το θνητό της ύπαρξης με ότι αυτό σημαίνει, δε φοβάται να εξαρτηθεί, να αφεθεί, να εμπιστευτεί, γιατί έχει εμπιστοσύνη στο κριτήριο επιλογής του. Και αν λανθάνει, δεν πειράζει... Θα βρει τον τρόπο να ορθοποδήσει και να πάει παραπέρα. Θα είναι κρίμα όμως να μη ζήσει το πλήρες άφημα στον άλλον και κατ' επέκταση στην εξάρτηση από αυτόν, όχι ως δεκανίκι αλλά ως επιλογή και εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στη επιλογή του άλλου.

Η σκέψη μου αυτή έχει ως αφετηρία τη δική σου, δεν αντιπαραβάλεται με αυτήν


 

 

Τα όνειρα μας είναι κοινα