Αφιέρωμα στην Ιζαμπέλ Αλιέντε

Θα αρχίσω με μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο "Αφροδίτη: Ιστορίες, συνταγές και άλλα αφροδισιακά" (Εκδόσεις Ωκεανίδα, 1998. Μετάφραση: Κ. Σωτηριάδου).

Η αφιέρωση:

Αφιερώνω αυτές τις ερωτικές περιπλανήσεις στους παιχνιδιάρηδες εραστές και - γιατί όχι; - στους τρομαγμένους άντρες και στις μελαγχολικές γυναίκες.

Η Εισαγωγή:

Μετανιώνω για τις δίαιτες, τα νόστιμα φαγητά που έκανα πέρα από φιλαρέσκεια, τόσο όσο λυπάμαι για τις ευκαιρίες να κάνω έρωτα που άφησα να περάσουν, απασχολημένη με εκκρεμότητες ή από πουριτανισμό. Τριγυρίζοντας στους κήπους της μνήμης, ανακαλύπτω πως οι αναμνήσεις μου είναι συνδεμένες με τις αισθήσεις. Η θεία μου, η Τερέζα, αυτή που μεταμορφώθηκε σε άγγελο και πέθανε με νεογέννητες φτερούγες στους ώμους, είναι για πάντα ταυτισμένη με τη μυρωδιά από τις καραμέλες με άρωμα μενεξέ. Όταν εκείνη η γοητευτική κυρία ερχόταν να μας επισκεφθεί, με το γκρίζο ταγέρ της διακριτικά φωτισμένο από ένα δαντελένιο γιακά και το βασιλικό της κεφάλι στεφανωμένο με χιόνια, εμείς τα παιδιά τρέχαμε να την προϋπαντήσουμε κι εκείνη άνοιγε με τελετουργικές κινήσεις την παλιά της τσάντα, πάντα την ίδια, έβγαζε ένα μικρό βαμμένο τενεκεδένιο κουτί και μας έδινε από μια καραμέλα σε χρώμα μενεξεδί. Και από τότε, κάθε φορά που το μοναδικό άρωμα του μενεξέ διαχέεται στην ατμόσφαιρα, η εικόνα εκείνης της αγίας θείας, που έκλεβε λουλούδια από τους ξένους κήπους για να τα πηγαίνει στους ετοιμοθάνατους του φτωχοκομείου, ξαναγυρίζει ανέπαφη στην ψυχή μου. Σαράντα χρόνια αργότερα έμαθα πως το άρωμα του μενεξέ ήταν η σφραγίδα της Ιωσηφίνας Βοναπάρτη, που είχε τυφλή εμπιστοσύνη στην αφροδισιακή δύναμη εκείνου του φευγαλέου αρώματος που όσο απότομα εισβάλλει με μια σχεδόν αρρωστημένη ένταση, τόσο γρήγορα εξαφανίζεται χωρίς ν' αφήνει ίχνη και επιστρέφει ύστερα με ανανεωμένη θέρμη. Οι εταίρες στην αρχαία Ελλάδα το χρησιμοποιούσαν πριν από κάθε ερωτική συνάντηση, για ν' αρωματίζουν την αναπνοή τους και τις ερωτικές ζώνες, γιατί ανακατωμένο με τη φυσική μυρωδιά του ιδρώτα και τις γυναικείες εκκρίσεις ανακουφίζει τους πιο γέρους από τη μελαγχολία και αναστατώνει με ανυπόφορο τρόπο το πνεύμα των νέων αντρών. Στην Τάντρα, τη μυστικιστική και πνευματιστική φιλοσοφία που εκθειάζει την ένωση των αντιθέτων σε όλα τα πεδία, από το κοσμικό μέχρι το πιο ελάχιστο, και στην οποία ο άντρας και η γυναίκα είναι καθρέφτες θείων δυνάμεων, το μενεξεδί είναι το χρώμα της γυναικείας σεξουαλικότητας, γι αυτό και το έχουν υιοθετήσει μερικά φεμινιστικά κινήματα.

 

Εισαγωγή και ρόντο καπριτσιόζο

Το καλύτερο διεγερτικό του ερωτισμού, τόσο αποτελεσματικό όσο και τα πιο σοφά χάδια, είναι μια ερωτική ιστορία ειπωμένη ανάμεσα σε δυο καλοσιδερωμένα σεντόνια, όπως απέδειξε η Σεχραζάτ, η θαυμαστή αφηγήτρια της Αραβίας, που για χίλιες και μια νύχτες κράτησε αιχμάλωτο έναν απάνθρωπο σουλτάνο με τη χρυσή της γλώσσα. Ο σουλτάνος είχε γυρίσει από το πεδίο της μάχης χωρίς προειδοποίηση -ασυγχώρητο λάθος που προκάλεσε αναρίθμητες τραγωδίες - και βρήκε μια από τις συζύγους του, την πιο αγαπημένη, να χαριεντίζεται με τους σκλάβους του. Πρόσταξε αμέσως να την αποκεφαλίσουν και ύστερα, με ξεκάθαρη αντρική λογική, αποφάσισε να κάνει δική του κάθε νύχτα μια παρθένα και τα ξημερώματα να τη στέλνει στον δήμιο, έτσι ώστε να μην έχει καμμιά την ευκαιρία να τον απατήσει. Η Σεχραζάτ ήταν μια από τις τελευταίες διαθέσιμες κόρες σ' εκείνο το εφιαλτικό βασίλειο. Δεν ήταν τόσο όμορφη όσο ήταν σοφή κι είχε το χάρισμα του λόγου και της ξέφρενης φαντασίας. Το πρώτο βράδυ, αφού ο σουλτάνος τη βίασε χωρίς μεγάλη λεπτότητα, εκείνη τακτοποίησε τα πέπλα της κι άρχισε να του διηγείται μια μεγάλη και συναρπαστική ιστορία, που κράτησε αρκετές ώρες. Με το πρώτο φως της αυγής, η Σεχραζάτ σώπασε διακριτικά, αφήνοντας τον μονάρχη σε τέτοια προσμονή, ώστε της χάρισε μια μέρα ακόμα από τη ζωή της, παρ' όλο που φοβόταν μήπως τον κερατώσει έστω και με τη σκέψη, αφού η φρουρά ήταν τόσο ισχυρή, ώστε δεν θα μπορούσε να τον κερατώσει με άλλο τρόπο. Κι έτσι, από ιστορία σε ιστορία, και από το ένα βράδυ στο άλλο, η κοπέλα έσωσε το λαιμό της από το γιαταγάνι, θεράπευσε τον σουλτάνο από την παθολογική ανασφάλειά του και το όνομά της έμεινε στην αιωνιότητα.

 

Αφροδισιακά

Οι πατριαρχικές κοινωνίες, δηλαδή σχεδόν όλες, εκτός από μερικές κοινωνίες ινδιάνων, χαμένες στα ξεχασμένα χρονικά των κονκισταδόρων, έχουν πραγματικά μονομανία με την αρρενωπότητα και το σύμβολό της, το φαλλό. Το θέμα είναι να γεννιούνται παιδιά, αγόρια βέβαια, για να εξασφαλίζεται η διαδοχή και να διατηρείται η εξουσία της οικογένειας. Σε κάθε φαλλοκρατία τα αφροδισιακά είναι πολύ σπουδαία, εξαιτίας των περιορισμών της καπριτσιόζικης ανδρικής απόφυσης, που συνηθίζει να λιποθυμάει, όχι μόνο από αδυναμία του ιδιοκτήτη, αλλά και από ανία. Από τότε που οι άντρες είχαν την περίεργη ιδέα να βασίσουν σ' αυτό το όργανο της ανατομίας τους την ανωτερότητά τους απέναντι στις γυναίκες, άρχισαν να έχουν προβλήματα. Του αποδίδουν δυσανάλογες ικανότητες, ενώ στην πραγματικότητα είναι μάλλον ασήμαντο σε σχέση μ' ένα μπράτσο ή μια γάμπα. Και όσο για το μέγεθος, ειλικρινά δεν δικαιώνονται τα ονόματα όπλων και εργαλείων που συνήθως του δίνουν, μια που μπορεί πολύ εύκολα να μπει σ' ένα κονσερβοκούτι από σαρδέλες, αν και αμφιβάλλω πως κάποιος θα επιθυμούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Είναι αρκετό να κοιτάξει κανείς χαμηλότερα από τη ζώνη ενός άντρα για να καταλάβει πόση βοήθεια χρειάζεται για να διατηρήσει το ηθικό του ψηλά - από εκεί προέρχεται το ενδιαφέρον για τα αφροδισιακά.

Το να τρώει και να συνουσιάζεται κανείς εξαρτάται λιγότερο από το πεπτικό και το σεξουαλικό σύστημα και περισσότερο από τον εγκέφαλο, όπως σχεδόν όλα όσα μας συμβαίνουν, που είναι όνειρο, ψευδαίσθηση, απάτη. Ο Σαίξπηρ έχει γράψει κάτι ωραίους στίχους σχετικά με αυτό, αλλά δεν μπόρεσα να τους βρω, αντίθετα μπορώ ν' αναφέρω μια στροφή του Καλδερόν ντε λα Μπάρκα:

Τί είναι η ζωή; Ψευδαίσθηση
σκιά και επινόηση.
Όνειρο είναι η ζωή
και τα όνειρα, κι αυτά όνειρα είναι.

 

Όπως ακριβώς υπάρχουν μέθοδοι για ν' αυξηθεί ο πόθος, γνωρίζουμε κι άλλες που τον σκοτώνουν. Ανάμεσα στα αντι-αφροδισιακά, το πιο σίγουρο είναι η άσχημη αναπνοή (σ' αυτή την περίπτωση δεν χωρούν ευφημισμοί). Παλιά τα προβλήματα των δοντιών ήταν ανπόφευκτα, δεν υπήρχε δέσποινα, ούτε ιππότης μεγαλύτερος από τα δεκαπέντε, όσο αριστοκράτης και σπουδαίος κι αν ήταν, που να μην είχε σαρακοφαγωμένα δόντια κι ερεθισμένα ούλα. Πολλές ουσίες που θεωρούνται αφροδισιακές είναι μόνο αρωματικές, στυπτικές ή αντισηπτικές. Άλλα αντι-αφροδισιακά, που αξίζει τον κόπο ν' αναφέρουμε, είναι το κοινό κρυολόγημα, ένας γυμνός άντρας με κοντές κάλτσες, μια γυναίκα με ρολά για να κατσαρώσει τα μαλλιά της, η τηλεόραση και η κοινή κούραση. Υπάρχουν ουσίες που θεωρούνται θανάσιμες για το λίμπιντο: για παράδειγμα, η βαλεριάνα, που σε μικρές δόσεις έχει μακρόχρονη φήμη διεγερτικού - παλιά την ανακάτευαν με μπύρα και κρασί για να ευθυμήσουν τους πελάτες στα πορνεία - αλλά σε υπερβολική ποσότητα προκαλεί σπασμούς, υπνηλία, χάσιμο του λογικού και ανία στον έρωτα. Οι ψυχρολουσίες είναι κι αυτές αντιπαραγωγικές: αφού χρησιμοποιούνται για να ζαλίζουν τους τρελούς, φανταστείτε πόσο παγώνουν την ορμητικότητα του πόθου. Και ο κατάλογος συνεχίζεται με το ξίδι, που μια από τις φαρμακευτικές του ιδιότητες είναι να συνεφέρει λιπόθυμους, αλλά που μπορεί να προκαλεί εμετούς, να χαλάει τα δόντια και να προκαλεί παροδική ανικανότητα, γιατί κρυώνει το αίμα. Άλλοτε κατέφευγαν σε αφεψήματα από μαρούλι πριν από τον ύπνο κι έβαζαν μια τσακμακόπετρα κάτω από τα κρεβάτια για ν' αποτρέπουν τις ονειρώξεις των νέων στους στρατώνες και σε θρησκευτικά οικοτροφεία. Οι καθολικοί φίλοι μου προσθέτουν σ' αυτό τον κατάλογο και την ιερή αφοσίωση της προσευχής με το ροζάρι στο κρεβάτι, πράγμα που συνήθως αποκοιμίζει τον πιο πιστό όπως και τον πιο ερωτευμένο. Γενικά, πάνω σ' αυτό το θέμα υπάρχουν και αντίθετες απόψεις. Το αγγούρι, που από το σχήμα του θεωρείται ερωτικό σε πολλές περιοχές, σε άλλες περιοχές χρησιμοποιείται στα μοναστήρια για να ηρεμεί την αρσενική φλόγα των καλόγερων. Δεν ξέρω αν το έτρωγαν, το χρησιμοποιούσαν για κομπρέσες ή με άλλους τρόπους που προτιμώ να μην αναπτύξω. Όταν αμφιβάλλεις, ν' απέχεις, έλεγε ο παππούς μου.

Σε τούτες τις σελίδες σκοπεύω να δώσω, όσο καλύτερα μπορώ, μια περιγραφή των πιο κοινών αφροδισιακών. Ελπίζω να υπάρχουν στην κουζίνα σας και να δώσουν στη ζωή σας μια ποικιλία γεύσης και καλής διάθεσης, που τόσο λείπουν από τη δίνη του μοντερνισμού. Ζούμε τρέχοντας για να φτάσουμε πρώτοι στο θάνατο. Το μόνο που μου απομένει να προσθέσω είναι πως αν είστε τυχεροί και αυτά τα διεγερτικά έχουν το αποτέλεσμα που περιμένετε, θα ζήσετε και θα πεθάνετε ευτυχισμένοι, ίσως από μια ξαφνική κρίση που θα προκαλέσει ο συνδυασμός λαιμαργίας και λαγνείας, τα μόνα θανάσιμα αμαρτήματα όπου χωράει κάποιο στυλ - τα υπόλοιπα είναι σκέτη κακία και θλίψη.

 

Πολυ ομορφο

 

Και έτσι έγινε ο τόσο αγαπημένος και ερωτικός (για τη γυναικεία ψυχή) μύθος της Σεχραζάτ.

Που την πήρε ο Σουλτάνος και αυτή "από θεριό ανήμερο τον έκανε άνθρωπο με μυαλό και αισθήματα", πλάθωντας την αιώνια φενάκη των γυναικών, ότι μπορούν, με τη φαντασία και το πάθος τους, να αλλάξουν έναν άντρα. Και τί άντρα, αυτόν που διαρκώς χορεύει με την απόλυτη εξουσία. Να τον κάνουν αυτόν αλλιώτικο απ ότι ήταν και τη σχέση του μαζί τους αλλιώτικη απ ότι αυτός την είχε σκεφτεί.

Δεν το έχω δει να γίνεται, δεν ξέρω το έχει δει κανείς;

Και αν μιλήσουμε για υποτακτική γυναίκα, ποιά θα ήθελε να κάνει τον Κυρίαρχο που την έχει και τη σχέση τους όπως αυτή θα ήθελε; Νομίζω ότι οι περισσότερες, αν το έψαχναν στην ψυχή τους, πιο πολύ απ όλα θα ήθελαν αυτό που θέλει αυτός.

 

Δεν ήταν θεριό ο σουλτάνος. Ανασφαλής ήταν. Ο φόβος γεννάει ανασφάλεια. Πού το θεριό;

Δεν έχω δει ποτέ μη ανασφαλή άνθρωπο. Ούτε άντρα ούτε γυναίκα. Έχω δει ανθρώπους να χειρίζονται αποτελεσματικά τις ανασφάλειές τους. Και άλλους όχι.

Αν μία γυναίκα - υποτακτική ή μη - γίνει πολύτιμη για έναν άντρα, end of story.

Όσο γι αυτό που ήθελε αυτός, μάλλον ξεχάστηκε στη διάρκεια των παραμυθιών. Η όχι πολύ όμορφη αλλά σοφή Σεχραζάτ δεν τον άλλαξε αλλά τον βοήθησε να επαναπροσδιορίσει τους στόχους του. Κάτι που θα μπορούσαν να κάνουν πολλές γυναίκες, με λίγο περισσότερο ιδρώτα (και ίσως και λίγο αίμα).

Φαντασία και πάθος; We are all suckers for it. Ποιος δεν θα ήθελε μια παραμυθού για δικιά του;

 

Η μανία για την ποικιλία έχει μεγάλη σχέση με την έλλειψη ταλέντου να γευτεί κανείς μια ταπεινή ντομάτα, με την ανικανότητά μας να νιώθουμε τον κόσμο αισθησιακά...Ο φίλος μου μου διηγήθηκε για τον κουμπάρο του τον Τομ, που κουβαλούσε πάντα μαζί του ένα σημειωματάριο, όπου τραβούσε κάθετες γραμμές, μία για κάθε γυναίκα που "κατακτούσε". Αλλά πού έγραφε τα ονόματά τους; Αυτός ο επιβήτορας είχε ξεχάσει να τα σημειώσει, δεν τις είχε "κατακτήσει" ούτε καν στη μνήμη του. Στην εξαντλητική καριέρα του γόη της μιας νύχτας, ο Τομ είχε μάθει λιγότερα από άλλους, που είχαν αγαπήσει μόνο μια γυναίκα και την είχαν "γνωρίσει" από κάθε άποψη. Είναι σαν τους μανιακούς φαγάδες, που καταπίνουν χωρίς να γεύονται ή πίνουν υπερβολικά χωρίς ν' ανακαλύπτουν το μυστήριο του σταφυλιού, σαν αυτούς που τρώνε με ανικανοποίητη απληστία, χωρίς να νιώσουν ποτέ την αφθονία. Ο Χάουαρντ Χιουζ, ένας Βορειοαμερικάνος μεγιστάνας, διάσημος πλεϊμπόι κι ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους όλων των εποχών, που όταν στο τέλος της ζωής του είχε περισσότερα χρήματα από το ακαθάριστο εθνικό εισόδημα όλων σχεδόν των κρατών του κόσμου, πέθανε από πείνα σ' ένα μοτέλ στο Λας Βέγκας, ολομόναχος, έχοντας απομείνει πετσί και κόκαλο, σαν σκιά σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, γεμάτος μικρόβια και βακτηρίδια, περπατώντας με κουτιά παπουτσιών στα πόδια, γιατί τα νύχια του είχαν μεγαλώσει σαν Κινέζου μανδαρίνου. Πέθανε από φτώχεια. Φτώχεια των αισθήσεων και του πνεύματος. Μερικά ραπανάκια βγαλμένα από το χώμα και λίγες γουλιές νερό θα τον είχαν κάνει καλά. Τόσο μεγάλος πλούτος και τόσο λίγη αφθονία! Ζούμε καταδυναστευόμενοι από αχόρταγη όρεξη για ολοένα ισχυρότερες αισθήσεις, γιατί στη βιασύνη να καταβροχθίσουμε τα πάντα, έχουμε αποσυνδέσει το σώμα από την ψυχή. Δεν μας είναι αρκετό πια ένα απαλό χάδι, η ηδονή του δέρματος πάνω στο δέρμα, ή να μοιραστούμε ένα ροδάκινο, απαιτούμε μια διαστημική έκσταση που τίποτα, ούτε τα ναρκωτικά, ούτε η βία του κινηματογράφου, ούτε η πιο χυδαία πορνογραφία μπορούν να μας δώσουν. Στην αναζήτηση για ανακούφιση της ανίας υψώσαμε τη σκληρότητα σε επίπεδο τέχνης ή αστείου...

 

To ξόρκι των αρωμάτων

Πότε αρχίζει η γεύση και τελειώνει η όσφρηση; Είναι αδιαχώριστες. Ο πειρασμός του καφέ δεν γεννιέται από τη γεύση, που αφήνει ένα ίχνος καπνού στη μνήμη, αλλά από την έντονη και μυστηριώδη ευωδιά του απόμακρου δάσους. Με τα μάτια κλειστά και τη μύτη βουλωμένη, δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ανάμεσα σε μια ωμή πατάτα κι ένα μήλο, ανάμεσα στο λίπος και στη σοκολάτα. Η μύτη είναι ικανή να διακρίνει πάνω από δέκα χιλιάδες μυρωδιές κι ο εγκέφαλος να τις διαφοροποιήσει, ωστόσο ο ίδιος ο εγκέφαλος συνήθως είναι αδύνατο να διακρίνει ανάμεσα στη λαγνεία και στον έρωτα. Η όσφρηση είναι, από την άποψη της εξέλιξης, η πιο παλιά αίσθησή μας. Είναι ακριβής, γρήγορη, ισχυρή και χαράζεται στη μνήμη με πεισματική επιμονή, από εκεί προέρχεται η επιτυχία των αρωμάτων, που το μυστικό τους είναι να μεταχειρίζεσαι πάντα το ίδιο, μέχρι να το μετατρέψεις σε προσωπική σφραγίδα που δεν μεταβιβάζεται, σε κάτι που μας προσδιορίζει.

..................................

Στο υπόγειο του σπιτιού στην Καλιφόρνια ζει μια οικογένεια κουνάβια. Για δυο χρόνια περίπου είχαμε κηρύξει εναντίον τους ανελέητο πόλεμο, που περιλάμβανε κάθε είδους όπλα εκτός από δηλητήριο και σφαίρες - αυτό είναι φυσικό, γιατί είμαστε καθωσπρέπει άνθρωποι. Βάλαμε κλουβιά σε στρατηγικές θέσεις, αλλά όταν έφτασε η ώρα να τα πάρουμε από εκεί, κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να τα πλησιάσει και μπροστά στην προοπτική να τρέφουμε τα κουνάβια για να μην πεθάνουν από την πείνα και τη φυσιολογική κατάθλιψη της αιχμαλωσίας, καταλήξαμε να πληρώσουμε ένα απίθανο ποσό σ' έναν υπάλληλο της Εταιρείας Προστασίας Ζώων για να λύσει το πρόβλημα. Ο τύπος εμφανίστηκε με αμφίεση αστροναύτη, πήρε τα κλουβιά μ' ένα μακρύ γάντζο, τα πήγε στον κήπο κι άνοιξε τις πόρτες από μακριά με μια μαγνητισμένη βέργα. Τα κουνάβια βγήκαν ζαλισμένα, τίναξαν τη γούνα τους κι επέστρεψαν τρέχοντας στο υπόγειό μας. Ο προγονός μου ο Χάρλεϊ, που τότε ήταν έφηβος με σατανική κλίση, ντυμένος ολόκληρος με μαύρο δέρμα, σκεπασμένος με πένθιμα τατουάζ και με τα μαλλιά κατακόκκινα σηκωμένα σαν κέρατα προϊστορικού ζώου, έμαθε από την τηλεόραση τη μέθοδο που χρησιμοποίησαν οι Βορειοαμερικανοί πεζοναύτες για να πιάσουν τον στρατηγό Νοριέγα. (Ας φανταστούμε πως έγινε το αντίθετο - πως ο στρατός του Παναμά εισέβαλε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να πιάσει αιχμάλωτο τον πρόεδρο και να τον πάει με αλυσίδες να τον δικάσει στη χώρα του...) Ο Χάρλεϊ μας πληροφόρησε πως οι πεζοναύτες είχαν οργανώσει ένα ατελείωτο κοντσέρτο με μουσική ροκ στη διαπασών μπροστά στην έδρα του νούτσιο του Βατικανού, όπου ο στρατηγός Νοριέγα είχε βρει καταφύγιο, μέχρι που η φασαρία τον ανάγκασε να βγει και να παραδοθεί βουλώνοντας με τα χέρια τα αυτιά του. Όλοι εκεί, μαζί και ο αποστολικός νούτσιο και οι γείτονες, κόντευαν να τρελαθούν. Ο Χάρλεϊ συμπέρανε πως αν ο Νοριέγα προτίμησε να εκτίσει την ποινή του σε μια φυλακή υψηλής ασφαλείας αντί να υποφέρει τη φασαρία της ροκ, ίσως και τα κουνάβια να είχαν την ίδια γνώμη. Εγκατέστησε λοιπόν το πικάπ του στα θεμέλια του σπιτιού και για είκοσι τέσσερις ώρες μας βασάνισε με τους αγαπημένους του ρυθμούς. Αυτό ήταν αποτελεσματικό: τα ζωάκια απομακρύνθηκαν το ένα πίσω από το άλλο, με την ουρά όρθια, προσβλημένα, αλλά κι εμείς ήμασταν έτοιμοι να μεταναστεύσουμε οπουδήποτε. Το σύστημα αποδείχτηκε βραχύπνοο, γιατί μόλις σώπασε ο θόρυβος, οι συγκάτοικοί μας επέστρεψαν. Μια μέρα, μήνες αργότερα, ανακαλύψαμε πως η μυρωδιά δεν μας ενοχλούσε πια, αλλά, αντίθετα, μας φαινόταν διεγερτική κι αρχίσαμε να την αναπνέουμε με βαθιές εισπνοές. Σήμερα τα κουνάβια και η οικογένειά μου συμβιώνουν φιλικά.

 

Το ανθρώπινο σώμα, ιδιαίτερα κατά τη σεξουαλική διέγερση, βγάζει μια θαλασσινή μυρωδιά παρόμοια με τα θαλασσινά και τα ψάρια. Είναι τόσο σπουδαίο να μυρίζονται οι άνθρωποι αμοιβαία, ώστε σε μερικές περιοχές του κόσμου η λέξη "φιλώ" σημαίνει "μυρίζω", όπως βεβαιώνει η Νταϊάνα Άκερμαν στο θαυμάσιο βιβλίο της "Φυσική ιστορία των αισθήσεων". Η μυρωδιά των γεννητικών οργάνων και της μασχάλης είναι ένα κάλεσμα, ένα κωδικοποιημένο μήνυμα που πηγαίνει κατευθείαν στον εγκέφαλο του άλλου ενεργοποιώντας το σύστημα του συσχετισμού, δηλαδή τη σειρά από φυσικές και συναισθηματικές αντιδράσεις που μας ωθούν να κάνουμε έρωτα. Η επιστήμη απέδειξε πρόσφατα αυτό που κάθε γυναίκα, χωρίς τόση μελέτη, ξέρει εδώ και χιλιετίες: πως η ερωτική επιθυμία αρχίζει από τη μύτη....

Αν δεν είχαμε τόσες προκαταλήψεις και αναστολές, η ανθρώπινη μυρωδιά στη φυσική της κατάσταση - γιατί όχι και των κουναβιών; - θα πουλιόταν μποτιλιαρισμένη. ακριβώς όπως επιχειρούν να κάνουν με τις φερομόνες. Ποιος είχε την ιδέα των κολπικών αποσμητικών; Αυτό είναι τόσο απίθανο, σαν να θέλουμε οι γαρίδες να μυρίζουν λεβάντα και τα μανιτάρια λιβάνι. Δεν ήταν ο Ναπολέων Βοναπάρτης, που στα γράμματά του παρακαλούσε την Ιωσηφίνα να μην πλένει τα απόκρυφά της τις εβδομάδες πριν από την επιστροφή του από το πεδίο της μάχης; Ο Καζανόβας λέει στα "Απομνημονεύματά του" πως υπάρχει κάτι στην κρεβατοκάμαρα της αγαπημένης, φιλήδονες αναθυμιάσεις τόσο απόκρυφες και αρωματικές, ώστε αν έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα σ' αυτό το άρωμα και στον Παράδεισο, ο εραστής δεν θα δίσταζε να διαλέξει το πρώτο.

Η αίσθηση της όσφρησης είναι πιο αναπτυγμένη στις γυναίκες από τους άντρες. Μια μητέρα είναι ικανή ν' αναγνωρίσει από τη μυρωδιά, με δεμένα μάτια, τα ρούχα του παιδιού της ανάμεσα σε είκοσι βρέφη σ' ένα βρεφικό σταθμό. Στις γυναίκες η όσφρηση συνδέεται περισσότερο με τον ερωτισμό, οι άντρες όμως είναι πιο τρωτοί στο αλάνθαστο όπλο που είναι η γυναικεία μυρωδιά, ακριβώς όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλα τα θηλαστικά. Το μοναδικό και προσωπικό άρωμα μιας γυναίκας είναι σαν βέλος που διασχίζει το διάστημα στοχεύοντας στο πιο πρωτόγονο ένστικτο του άντρα. Στα γαλλικά αυτή η μαγεία της ευωδιάς που αναδίνει κάθε γυναίκα ονομάζεται cassolette...

Oι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες στην ιδιαίτερη μυρωδιά του αντρικού σώματος όταν βρίσκονται σε ωορρηξία και το επίπεδο των οιστρογόνων τους είναι υψηλό. Η μυρωδιά του ιδρώτα του άντρα επηρεάζει τον έμμηνο κύκλο της συντρόφου του στο κρεβάτι, και υποθέτω πως τα χωριστά κρεβάτια δεν είναι καλή ιδέα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από τη μυρωδιά ενός μωρού, ούτε πιο διεγερτικό από τη μυρωδιά ενός νέου άντρα! Βέβαια, μερικές φορές δεν παίζει ρόλο η ηλικία. Όταν γνωριστήκαμε λίγο, ο Γουίλι με κάλεσε να χορέψουμε. Με ψηλά τακούνια, η μύτη μου φτάνει στα μισά του στήθους του και δεν δυσκολεύτηκα ν' αναγνωρίσω πως η μυρωδιά του ήταν η αιτία για τα χτυπήματα ταμπούρλου που ένιωθα στους κροτάφους. Η μουσική τελείωσε κι εγώ δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από το πουκάμισό του, μυρίζοντάς το σαν σκύλος του δρόμου. Αυτός ο αθώος άντρας υποστηρίζει πως η γνωριμία μας ήταν μια συνάντηση ψυχών...

 

χαχα...χθες μου ειπε "μυριζει "εσύ" "

 

Καταλαβαίνεις επομένως γιατί δεν νοείται σχέση εξ αποστάσεως.