Η Πείνα

τι σας φταινε τα παϊδακια;Η μηπως νομιζετε ο,τι ειναι ευκολο να τα απολαυσει κανεις;ξερετε ποσο εχει παει το κιλο;

 

Για να είμαι ειλικρινής κι εγώ παραξενεύτηκα με το σχόλιο της elfcat για τα παϊδάκια.
Είσαι χορτοφάγος elfcat?

 

Η πείνα...

η πείνα ενδέχεται να οδηγεί στην απέριττη κομψότητα καθώς δίνει στο υποκείμενο την ευκαιρία να αναθεωρήσει τα στερεότυπά του για το τί είναι περιττό κατ αρχήν και άρα για τί είναι αναγκαίο για το ίδιο.

Δεν βλέπω πώς η απολαυστική, το δίχως άλλο, αν διαρκεί λίγο, πληρότητα του χορτάτου, μπορεί να δώσει ώθηση σε κάποιον να απελευθερωθεί από τα δικά του περιοριστικά "δεδομένα", να δει το πραγματικό είναι και τις συντεταγμένες της περίπτωσής του με κρύο μάτι και να ορίσει πού πραγματικά βρίσκεται η απόλαυσή του.

Το αρχικό ποστ της Δώρας, παρατηρώ ότι αναφέρεται στην πείνα σαν μία κατάσταση που θα διαρκέσει στο διηνεκές και μάλλον θα έχει κακό τέλος, την αντικειμενοποίηση της απισχνασμένης. Η διαπραγμάτευση της υποτακτικής, μας λέει η Δώρα, έγινε και απότυχε, δεν μπορεί να διεκδικήσει οτιδήποτε στην απισχνασμένη κατάσταση που βρίσκεται, άρα, μη διεκδικώντας, το μόνο που της μένει είναι η αντικειμενοποίηση; Γιατί αυτό ήταν το ανείπωτο, επονείδιστο ζητούμενο του Έτερου; Είχε κάνει τόσο μεγάλο λάθος λοιπόν η υποτακτική; Όταν το μόνο που ζητούσε ήταν να βρεθεί σε μία κατάσταση μη διεκδίκησης, αλλά δε γνώριζε πώς, απλά έμπαινε σε μία διαδικασία που τη μείωνε, την οδηγούσε στην απίσχνανση και σε αδιέξοδα;

Από ένα εγχειρίδιο εκπαίδευσης σκύλων, γνωρίζω ότι οι οικιακοί σκύλοι αντιλαμβάνονται την κατάσταση που συμβαίνει να βρίσκονται εκείνη τη στιγμή ως κάτι οριστικό και τελικό, είτε αυτή είναι δυσάρεστη (πείνα, κρύο και η έλλειψη του αφέντη τους) είτε ευχάριστη (πληρότητα, ζέστη και η παρουσία του αφέντη τους).

Όμως, όλοι γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Και η πείνα θα περάσει γιατί πιστεύω ότι ειδικά αυτή η πείνα στην οποία αναφέρεται η Δώρα, περνάει όταν αποφασίσει ο ίδιος ο πεινασμένος ότι ήρθε η ώρα να περάσει. Και τότε πράττει τα δέοντα για να περάσει. Δε μπορεί, κάτι απ όσα θα σκέφτηκε, πάνω στην πείνα του, για το πώς θα βγει από τη βασανιστική αυτή κατάσταση θα προκύψει σωστό, θα του δείξει το δρόμο προς την απόλαυση και τη πληρότητα, την πραγματική, όχι την εικονική, ούτε την τρομπαρισμένη με πολύ αέρα.

Ίσως, όταν με το καλό περάσει η πείνα, να έχει αφήσει πίσω της πολύ όμορφα πράγματα, αντί για την αντικειμενοποίηση. Για παράδειγμα, βαθύτερη, πολύ βαθύτερη αυτογνωσία και ελευθερία, γιατί αφού δεν έχει τίποτα να διαπραγματευτεί ο πεινασμένος και η πείνα είναι - κατά πώς του φαίνεται - δεδομένη, μπορεί να είναι μόνον ο εαυτός του, σκέτα.

 

Απάντηση: Re: Η Πείνα

Δεν είμαι χορτοφάγος, μάλλον της υγειινής και της καλής κουζίνας...  Δεν ήθελα να προσβάλλω τα συμπαθή παϊδάκια 


@τεντερ λιλι.
Μου άρεσε αυτό που έγραψες 

 

Re: Απάντηση: Re: Η Πείνα

Κι εμένα μου άρεσε -με τη βοήθεια λεξικού- ιδιαίτερα το πιο κάτω

Όσον αφορά την καλή κουζίνα δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την υγειινή και δεν αποκλείει νομίζω τα γνωστά και νόστιμα παϊδάκια  

 

Re: Απάντηση: Η Πείνα

Υπήρχε και ένα παραμύθι για αυτό, αν το θυμηθώ θα το αναφέρω.

 

Απάντηση: Re: Η Πείνα

Μ αρέσει αυτό το νήμα ! Μια μικρή μόνο επισήμανση-προσωπική εκτίμηση αν το θέλετε και λιγάκι(ελάχιστα) εμπειρία. Η πείνα πράγματι κάποια στιγμή περνάει αλλά όχι όταν το αποφασίζει ο πεινασμένος. Απλά ένα πρωί ξυπνά και δεν πεινάει.Πρώτα το νιώθει και μετά το καταλαβαίνει(και ίσως όχι αμέσως). Ο πεινασμένος το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί γι αυτό που έχει ταχθεί. Και τα πράγματα γίνονται στην ώρα τους.
Απο bdsm σχέσεις δεν έχω ιδέα. Αλλά αυτά που διαβάζω μου είναι γνώριμα.


Υ.Γ. Το δύσκολο είναι ότι εκ των προτέρων δεν γνωρίζεις ότι η πείνα θα κορεστεί - το μόνο που έχεις είναι η πίστη σου. Και η λογική την εμποδίζει!

 

Θα επιχειρήσω να "συμμαζέψω" λίγο το νήμα, γιατί έγιναν και κάποιες ερωτήσεις που δεν απαντήθηκαν.

@Jomaru, η τεχνική της ζώνης αγνότητας ή της "ζώνης αγνότητας" ή αλλοιώς της στέρησης οργασμού ή του ελέγχου του οργασμού, είναι κατά την ταπεινή μου άποψη καλές τεχνικές για το "channeling" της επιθυμίας, καθώς και για καλύτερη αυτοπειθαρχία και αυτοέλεγχο. Είναι όμορφο να μαθαίνουμε να συγκεντρωνόμαστε με προσήλωση σε κάποια επιθυμία μας και να μπορούμε να την απολαύσουμε και εν τη γεννέσει της και στη διάρκεια αλλά και στην εκπλήρωσή της. Όχι ως κάτι που απλά μας συμβαίνει, σαν να είμαστε γάτες σε καυτές στέγες (αν και ακόμη δυσκολεύομαι να αντισταθώ στις μεσημεριανές καυλίτσες μου). 

(Παρένθεση: Αναρωτιέμαι αν μπορείς να διδάξεις σε κάποιον πώς να επικεντρώνεται τόσο πολύ σε κάποια επιθυμία του ώστε να αρχίσει να κατανοεί την έννοια του πάθους.)

Ένα απτό παράδειγμα για να μην αερολογούμε: κάποτε είχα βαρεθεί το σεξ γιατί το έκανα πολύ συχνά και μάλλον με αδιάφορο τρόπο, που δεν με συγκινούσε και δεν με άγγιζε. Μετά από σχεδόν ολοκληρωτική στέρηση του σεξ για έναν χρόνο, βρήκα ότι είχα πιάσει το αίσθημα της επιθυμίας του ίδιου του σεξ. Όχι με τον επιφανειακό, αδιάφορο, σχεδόν νυμφομανή τρόπο στον οποίο είχα συνηθίσει, αλλά με μία βέβαιη, σταθερή, έντονη, υγιή επιθυμία για να χαρώ το σώμα του άλλου και το δικό μου. Αυτό ακριβώς είναι και αυτό που με αποτρέπει πλέον από το να κάνω σεξ με τον πρώτο τυχόντα (εκτός εάν ο πρώτος τυχόντας μου αρέσει πραγματικά). 

Η στέρηση επομένως ήταν λογική, μετρημένη και αποτελεσματική, με βάση τα δεδομένα. Εξαθλιώθηκα μόνο για μια στιγμή, όταν υπέκυψα στην πείνα μου και έβαλα έναν υποτακτικό ομοφυλόφυλο να με γαμίσει. Μόλις με άγγιξε έβαλα τα κλάμματα. Τόσος καιρός είχε περάσει που δεν είχα αγγίξει ανθρώπινο σώμα ερωτικά. Μετά βέβαια συνήλθα. Αυτό εννοώ με την απίσχνανση και την εξαθλίωση.

Τώρα, για το αν ο Κ είναι υπηρέτης του Υ, όχι, δεν θα τόλεγα, Jomaru. Είναι αλήθεια ότι το Υ βάζει τα όρια, συνήθως τα υψώνει το ίδιο μπροστά στον εαυτό του, αλλά αυτό δεν μετατρέπει τους Κ σε υπηρέτες. Απλά είναι σίγουροι γι αυτό που επιθυμούν και πεισματάρηδες. Το βρίσκω πολύ υγιές αυτό, εν αντιθέσει με την άλογη ξεροκεφαλιά των οριοθετούντων. 

@jimboy, η αίσθηση της γεύσης, σε μεταφορικό επίπεδο, καθότι εδώ μιλούμε για την επιθυμία, καλλιεργείται ακριβώς όπως και το πνεύμα, κατά την άποψή μου. Ξεκινούμε με τις όποιες δυνατότητές μας και τις εξελίσσουμε σε ικανότητες, δοθείσης λίγης τύχης και πολύ μεγάλης εργατικότητας.

@tender_lilly, το νήμα διαπραγματεύεται την τεχνική της στέρησης στην εκπαίδευση και την ισορροπημένη χρήση της από τον Κ. Η θεώρησή μου είναι Καποκεντρική και ουσιαστικά τους "τα ρίχνω" (και) με το παρόν. Είμαι σαν να λέμε η φωνή της συνείδησής τους. 

Συμφωνώ. Αυτό μου συνέβη στο παράδειγμά μου. Η ποσότητα δεν είχε σχέση με την ποιότητα. Θεωρητικά βέβαια, η ποσότητα και η ποιότητα δεν είναι μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα. Πρακτικά όμως, αν έχω μπροστά μου 100 διαφορετικά πιατάκια με έξοχα εδέσματα είναι βέβαιο ότι θα έχω μπουχτίσει πριν καν δοκιμάσω τα μισά. Ομοίως, αν φάω όλο το ταψί του μπακλαβά, δεν θα έχω απόλαυση μετά τις πρώτες λίγες μπουκιές. Θα πρόκειται καθαρά για βουλιμία, όχι για επιλεγμένη απόλαυση.

Την ψωνίζω όταν χαλάει η απόλαυσή μου. Αν η στέρηση με βοηθάει στο να ισορροπώ τις απολαύσεις μου, τότε είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο.

Ίσως να έχεις δίκιο. Δεν είναι ίσως η πληρότητα του χορτάτου που δίνει την ώθηση, αλλά κάτι άλλο. Έχω δύο γάτους. Ο ένας είναι 10 κιλά. Ο άλλος, το Σιάμ, είναι 3. Ο χοντρός σαβουριάζει απίστευτες ποσότητες τροφής, ότι νάναι. Τρέχει πάντα πρώτος όταν βάζω το φαί στο πιατάκι και ρίχνεται με τα μούτρα. Το Σιάμ συχνά πλησιάζει, μυρίζει το φαϊ και φεύγει χωρίς καν να το αγγίξει. Είναι εξαιρετικά επιλεκτικός. Αν δεν είναι whiskas ή pro-plan, απλά δεν τρώει. Ακόμη και τότε, τρώει αργά, σαν να μας κάνει την χάρη.

Νομίζω πως ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είναι ισορροπημένοι στη διατροφή τους. Περί καλύτερης γατοτροφής θα εμπιστευόμουν μόνο την κρίση ενός γάτου 5 κιλών. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή.

Εν ολίγοις, η "πείνα", αν είναι σωστά δοσολογημένη, θα πρέπει να μας οδηγήσει στην ισορροπία της επιθυμίας και της απόλαυσης.

Το αρχικό ποστ αναφέρεται στην ισορροπημένη χρήση της στέρησης. Εάν πρόκειται να εξαθλιωθεί μονίμως το υποκείμενο, και δεν ανανήψει με υγιή τρόπο, βρίσκοντας την ισορροπία, τότε ο Κ έχει κάνει λάθος στις μετρήσεις του.

Και, απαντώντας μόνη στις ερωτήσεις μου, γιατί τα Κ αγρόν ηγόραζαν, αυτή η εξαθλίωση δεν είναι ο στόχος ασφαλώς, ούτε ο Κ παρουσιάζει εαυτόν ως τρούφα ή ως λαχταριστό μπαμπαδάκι, εκτός αν είναι ανεπανόρθωτα βλαμμένος.  Η (παροδική) εξαθλίωση είναι ίσως ένα αναγκαίο κακό στην εκπαίδευση ενός Υ που δεν κατάλαβε ποτέ πώς στο διάολο να μην τρώει όλο το ταψί τον μπακλαβά ή πως να διαλέγει προσεκτικότερα αυτό που θα βάλει στο στόμα του (καλά, μιλάω κι εγώ τώρα).

Πολύ, πολύ σωστά. Συμφωνώ και επικροτώ.

ΥΓ. Το πιο ωραίο σημείο, όταν επέλθει η ισορροπία, είναι όταν το Υ αρχίσει να καταλαβαίνει ακριβώς πώς να κάνει αυτό που κατάλαβε, πράξη.

 

Από τους περιβάλλοντές μου θεωρούνταν αυτονόητο πως ανήλικα άτομα δεν καταναλώνουν μπίρα και καφέ. Κατά την εφηβεία έτρωγα μόνο στο εστιατόριο ενός μορφωτικού ιδρύματος με table d' haute γεύματα, που επαναλαμβάνονταν ανά εβδομάδα, με δυνατότητα απόρριψης, όχι όμως αντικατάστασης γευμάτων. Πρόσφατα επί μήνες έχω τελέσει υπό καθεστώς δίαιτας, απέχοντας από αλάτι, ζάχαρη, αλκοόλ, και ζυγίζοντας τα γεύματά μου με ακρίβεια γραμμαρίου.

Τα διατροφικά μοντέλα που προσανατολίζονται στην επιβίωση (όχι όμως κάτω από αυτή), αναπτύσσουν τόσο πολύ το γευστικό κριτήριο που βοηθούν αργότερα στη νηφάλια, ακτινογραφική (όπως είπε ο Χατζηδάκις) αντίληψη και εκτίμηση της τροφής που θα ακολουθήσει. Όταν πίνω κρασί, είμαι σε θέση να διακρίνω τις γεύσεις που περιέχει. Και το απολαμβάνω όσο οι συχνοί πότες δεν μπορούν να υποθέσουν.

Αν μπορείς να ανακαλέσεις τόσο πιστά από τη μνήμη σου τη γεύση της τρούφας, που οι σιελογόνοι αδένες σου τίθενται σε λειτουργία και σχεδόν πονάς από ευχαρίστηση στο σημείο κάτω από τα αυτιά; Αν κάποιος ψέκαζε τη γλώσσα σου με ένα ειδικό spray που δημιουργούσε την εντύπωση ότι τρως τρούφα; Αν κάποιος παρέμβαινε στον εγκέφαλό σου και σου επέτρεπε να νιώθεις σαν να έφαγες τρούφα, χωρίς να φας; Θα είχε τότε νόημα να κάνεις λόγο για διάκριση μεταξύ αίσθησης και παραίσθησης; (Έχει σημασία αν το ερέθισμα προέκυψε έξω ή μέσα από το σώμα σου 

Τί σημαίνει "πραγματική" απόλαυση; Απόλαυση που γίνεται αντιληπτή κατά τρόπο αντικειμενικό; Αντικειμενικό είναι το υποκειμενικά υφιστάμενο της πλειοψηφίας. Το αντικείμενο προυποθέτει την ύπαρξη υποκειμένου. Αντί τίνος κείται; Κανείς, κανείς δεν μπορεί να δει τα πράγματα έξω από το πρίσμα του δικού του εγώ. Αν η πλειοψηφία των ανθρώπων βλέπει τον ουρανό κίτρινο, τότε θα λέμε ότι ο ουρανός είναι κίτρινος. Και κανείς δεν ξέρει τί χρώμα έχει ο ουρανός. Αν έχει κάποιο χρώμα. Μπορεί το χρώμα του να είναι ό,τι επιστρέφει μία συνάρτηση. Όπως πιθανώς όλα άλλωστε.

 

Ακριβώς αυτό κατάλαβα (επιτέλους) κι εγώ. Και είμαι τόσο χαρούμενη γι αυτό το breakthrough. 

Όχι, δεν έχει νόημα. Αποκτά νόημα μόλις διακρίνεις την διαφορά. Τώρα έχει.

Δεν διαφωνώ. Μιλώ για την υποκειμενική απόλαυσή μου.

 

Oh mon dieu.

Είπαμε darlings, κι εγώ λατρεύω τις λέξεις, αλλά αυτό το thread έχει καταλήξει σκέτος λεξοαυνανισμός. Κι ενώ διαβάζω καλό-γραμμένες αναφορές σε breakthroughs, breakthroughs ου βλέπω. (Γνώμη μου at least)

Η πείνα είναι τέχνη. Έχετε διαβάσει ένα παραμυθάκι φίλοι γλωσσογνώστες και γλωσσοπαίκτες, του Κάφκα ήτανε θαρρώ, για τους καλλιτέχνες της πείνας? Εκεί βρίσκεται το breakthrough, κι ας ήταν και στην καθομιλουμένη (τη Γερμανική βεβαίως βεβαίως).

Η πείνα, είναι δύσκολο να συζητηθεί όπως την έχετε θέσει, ως μια αφηρημένη ιδέα. Για να φτάσεις στα αφηρημένα, πρέπει να μελετήσεις πρώτα εμπειρικά το απλό, το καθημερινό (όπως πολύ ωραία παραθέτει η τύπισσα του αρχικού αποσπάσματος). Κι όμως εκεί βλέπουμε κάτι ταπεινό και άχρωμο, τη στέρηση τροφής λόγω ανικανότητας απόκτησης της. Πόσο ανώτερη είναι η εκούσια περιφρόνηση της πρωταρχικής αυτής ανάγκης! Ακόμα και αν είναι ο αφέντης αυτός που θα στην στερήσει, όλα ξεκινάνε από το σαγηνευτικό πόθο της αυτοκαταστροφής που ξυπνά μέσα σου, τη λαιμαργία για τον απόλυτο έλεγχο, και ένα ψιθύρισμα. Starve me Master.

Η πείνα είναι τέχνη. Η ολοένα και αυξανόμενη αδυναμία του σώματος απλά ατσαλώνει τη θέληση και το πνεύμα. Ο πόνος του στομαχιού είναι ίσως σκληρότερος από μαστίγωμα, και αν τον υπομείνεις για ακόμα μια μέρα, η ικανοποίηση φτάνει σε ύψη πρωτόγνωρα. Νικάς το κατώτερο ζώο που είναι ο άνθρωπος, προκαλείς όχι έναν οποιονδήποτε αφέντη, αλλά τον ίδιο το Θάνατο. Άλλωστε τα πλευρά που σιγά σιγά φανερώνονται, σκληρά, όμορφα, έτοιμα να ξεσκίσουν το δέρμα, δε αποτελούν το υπέρτατο memento mori?

Αυτά για την ώρα. Πάω να τηγανίσω κάνα αυγό, καθότι κατώτερος, πνευματικά ανίσχυρος, άνθρωπος.

 

Αν η απόλαυσή σου, όπως γίνεται αντιληπτή από εσένα -και μόνο- είναι έστω και ελάχιστα λιγότερη από όσο επιθυμείς, είτε διαχειρίζεσαι αποτελεσματικότερα τους πόρους σου, είτε τους αντικαθιστάς με άλλους γονιμότερους. Η υποτακτικότητα δεν αφορά στο πώς ή το πόσο διεκδικείς την απόλαυσή σου, αλλά σε αυτό στο οποίο συνίσταται η απόλαυση αυτή. Στο BDSM για να υποταχθείς, πρέπει να πολεμήσεις.

Έχω την εντύπωση πως το νήμα πραγματεύεται την πείνα ως μέσο εκλέπτυνσης του γευστικού κριτηρίου και ανάπτυξης της επιθυμίας, όχι ως μέσο προς την πνευματικότητα δια του ασκητισμού.

Αγαπητέ μου και στα 64,6kg σε ύπτια στάση τα πλευρά μου διακρίνονται, φρονώ πως υπερβάλλεις εδώ - θα το θεωρήσω ποιητική αδεία, και εσύ αυτό θεώρησέ το φιλοφρόνηση για το ύφος του γραπτού σου. Πέρα από αυτό, memento mori et carpe diem - το αυτό ισχύει και για τη D. - ας μην υπερεκτιμούμε το προσδόκιμο ζωής. ;p