Η διαχείριση της απώλειας..

κι'αν δεν προλαβεις να κανεις εσυ ακυρωση και κανει ο αλλος πρωτος;

 

Στην ερώτηση "πώς διαχειρίζεστε την απώλεια;" η απάντηση δε μπορεί να είναι αποφεύγω την απώλεια.
Δηλαδή νίπτω τας χείρας μου, το βάζω στα πόδια και ακυρώνω όπως είπε και η zinnia ότι έχω και δεν έχω.
Μου φαίνεται πολύ "λίγο". Απέναντι σε οποιαδήποτε σχέση με αγαπημένα μας πρόσωπα, έχουμε συναισθήματα, έχουμε και ευθύνες. Το να μπορείς να αποδεχτείς τα συναισθήματα και τις ευθύνες σου μέχρι τέλους είναι κατά τη γνώμη μου ζήτημα αξιοπρέπειας. Και στο κάτω κάτω, κανείς δε μπορεί να κρύβεται για πάντα από το αναπόφευκτο. Είναι τόσο μεγάλος ο φόβος του θανάτου; Είναι. Αλλά αν δε μπεις ποτέ στη διαδικασία να αποδεχτείς και να διαχειριστείς τη φθορά των ανθρώπων που αγαπάς, πώς θα μπορέσεις να αντιμετωπίσεις την ιδέα της δικής σου φθοράς όταν πλησιάσει η ώρα;

 

Δέν ξέρω κατα πόσο υπάρχουν τα 5 στάδια που λένε....αλλα ξέρω πως ο καθένας αντιμετωπίζει
την απώλεια διαφορετικά...
εχω συμβιβαστεί με την ιδέα του δικού μου θανάτου...με την ιδέα του θανάτου των ανθρώπων που αγαπάω δεν μπορώ εκτός φυσικά κι αν υποφέρουν που εκεί το εύχομαι και εγώ η ίδια να ηρεμίσουν.
δεν είναι δυνατόν να μην πονέσεις η να μην στεναχωριθείς...απλα αλλιως θα στεναχωριθεις για καποιον που ηταν 80 χρονων και αλλιως για καποιον 27 για παράδειγμα.
Ισως δεν είμαι η κατάλληλη να μιλήσω γι αυτό λόγο του οτι ακόμα πενθώ....αλλά αυτα που μπορώ να πω σας τα λέω.

 

cider: Φρονώ πως το νήμα αναφέρεται σε θάνατο αγαπημένων προσώπων, όχι κάποιου άλλου είδους αποχωρισμό.

underherfeet: Αν πεθάνω πρώτη, τότε το πρόβλημα της διαχείρισης της απώλειας είναι των αγαπημένων μου προσώπων, όχι δικό μου.

ariadni: Αν διαβάσεις προσεκτικότερα το γραπτό μου θα συνειδητοποιήσεις πως δεν έχω απαντήσει στην ερώτηση του νηματοθέτη, αλλά εξέφρασα την άποψή μου αναφορικά με το πώς ο προβληματισμός που τη γέννησε, θα μπορούσε να μην προκύψει.

zinnia: Γίνομαι πιο συγκεκριμένη:

Απώλεια προσώπου δεν υφίσταται. Η αίσθηση της κτήσης των αγαπημένων μας προσώπων είναι πλασματική. Οι αγαπημένοι μας δεν είναι "δικοί μας" δεν είναι κομμάτια του εαυτού μας, θα πρέπει να είναι πολύ ξεκάθαρο εντός μας πως εμείς και εκείνοι δεν είμαστε ένα. Δεν τους έχουμε, για να τους χάσουμε.

Απώλεια των ήδη υπαρχουσών απορροιών της μεταξύ μας σχέσης δεν υφίσταται. Οι προβολές τους στη μνήμη μας, το σύνολο των συναισθημάτων που μας προκάλεσαν, οι ιδέες που μας ενέπνευσαν, οι αλλαγές εντός μας που δημιουργήθηκαν από την επαφή μας μαζί τους και όλα όσα εικάζω πως έχεις κατά νου μιλώντας για συλλήβδην ακύρωση, είναι δικά μας, πριν και μετά τον αποχωρισμό. Δεν τα χάνουμε.

Απώλεια της μεταξύ μας σχέσης υφίσταται. Το μόνο που έχει νόημα να θεωρηθεί ως τέτοια, και να μας δυσαρεστεί, είναι το γεγονός ότι χάνουμε τους ισχυρούς εκείνους δεσμούς που είναι σημαντικοί για εμάς σε πρακτικό και συναισθηματικό επίπεδο*, καθώς τόσο για την επιβίωσή μας, όσο και για τη διατήρηση μίας υψηλής ποιότητας ζωής χρειαζόμαστε συσχετίσεις με άλλους, πρακτικού και συναισθηματικού χαρακτήρα αντίστοιχα.

* Πιθανώς το έχω αναφέρει και στο παρελθόν, αλλά έχει άμεση σχέση με το παρόν νήμα. Ο πατέρας μου λέει ότι οι άνθρωποι που μας αγαπούν μας δίνουν φτερά για να πετάξουμε μακριά τους ελεύθεροι και ότι δεν πρέπει η ευγνωμοσύνη μας, και η αγάπη μας γι αύτούς να γίνουν για εμάς τα βαρίδια που θα μας υποχρεώσουν να μείνουμε καρφωμένοι δίπλα τους, στη γη. Οι άνθρωποι που μας αγαπούν θέλουν να πετάξουμε τόσο ψηλά που πια δεν θα μας βλέπουν. Η ελευθερία, κατά τη σπινοζική έννοια, είναι άμεσα συνυφασμένη με τη μοναξιά.  

 

Syrah να με συγχωρησεις,αλλα ωρες ωρες νομιζω οτι τα λογια σου ειναι λογια μιας μηχανης,ενος ρομποτ κι'οχι ενος ανθρωπου.
Οι ανθρωποι μας ,οι γονεις μας,τα παιδια μας,ασφαλως και ειναι "δικοι μας" με τα ματια της καρδιας μας ,των συναισθηματων μας,οχι της ψυχρης λογικης και της τεχνικης χρησης του λογου.Δεν ειμαστε ενα,νοιωθουμε σαν να ειμαστε ενα. Τους εχουμε μεσα μας,τους εχουμε στην καρδια μας.Οταν τους χανουμε,λυπομαστε,ποναμε,δακρυζουμε,νοιωθουμε,
νοιω-θου-με,την απωλεια ενος "δικου μας" ανθρωπου,
νοιω-θου-με πολλες φορες οτι χασαμε ενα κομματι του ιδιου μας του εαυτου,
νοιω-θου-με,καποιοι,οτι πεθαναμε οι ιδιοι.

νοιωθουμε,δεν σκεφτομαστε οτι δεν πρεπει να νοιωθουμε , δεν σκεφτομαστε οτι δεν πρεπει να επιτρεψουμε στον εαυτο μας να νοιωθουμε, απλα νοιωθουμε.

Ζουμε με τους δικους μας ανθρωπους, την οικογενεια μας,χαιρομαστε την συναισθηματικη εξαρτηση μας μαζι τους ,χαιρομαστε να τους βλεπουμε και να μας βλεπουν και διαχειριζομαστε την απωλεια τους οταν και αν ελθει η ωρα ανθρωπινα,συναισθηματικα.

Και να παει να γαμηθει και ο Σπινοζα και οι θεωριες του.

υ.γ. Το προηγουμενο σχολιο μου οφειλοταν σε παρανοηση,νομιζα οτι αναφεροσουν σε καποιον αλλου ειδους αποχωρισμο, το αποσυρω..

 

Δεν σε καταλαβαίνω.

 

Τον περασμένο Αύγουστο, έχασα ένα πάρα πολύ αγαπημένο πρόσωπο σε μένα. Επί δύο χρόνια ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ από την επάρατο νόσο και την ώρα που έφυγε είπα απλά ''ευχαριστώ''.
Πίστευα ότι θα έκλαιγα όλη μέρα μετά . Δεν έγινε κάτι τέτοιο. Παρακολουθούσα και βίωσα τον αποχαιρετισμό σα ξένη. Υπήρξε κάποτε και τώρα έφυγε. Αυτό που σκέφτηκα μετά από καιρό, ήταν ότι απλά έφυγε και ο δεσμός που μας έδενε επίσης, η ζωή συνεχίζεται.
Δεν έρχεται πίσω κανένας.
Το ίδιο ισχύει, και σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης είτε ερωτική είτε φιλική είτε όποια άλλη.
Κανένας δεν γυρίζει αν δεν θέλει να το κάνει τελικά.
Είναι πρόβλημα του καθενός το πως θα διαχειριστεί την απώλεια.
Τα δεσμά που μας δένουν με ένα άλλο άτομο βρίσκονται στο μυαλό και έχουν συναισθηματικό υπόβαθρο το οποίο οι ίδιοι το κάνουμε σημαντικό ή ασήμαντο. Έχει να κάνει με την αυτοδιαχείριση των συναισθημάτων και της λογικής.

 

@syrah, για μια ακόμα φορά μου πάγωσες τη ραχοκοκαλιά... Ώρες-ώρες "θαυμάζω" την ικανότητά σου να αφαιρείς κάθε συναίσθημα από τον λόγο σου.

 

Όταν μιλάμε για παντελή απώλεια όπως ο θάνατος, μετά από το εύλογο διάστημα το παίρνεις απόφαση και συνεχίζεις τη ζωή σου. Όταν όμως χάνεις ένα ερώτα παράδειγμα χωρίς να υπάρχει φθορά από μεριάς σου, τότε χχμμμ, αλλάζουν τα πράγματα και μπορεί να καταλήξει μέχρι και σε μονομανία και να χρήζει ψυχολόγου.

 

εκδηλωνουμε τα συναισθηματα μας χωρις αναστολες και προτρεπουμε την εκδηλωση αντιστοιχα των οικειων μας προς εμας

 

Ευχαριστώ για τη διευκρίνιση underherfeet.

 

Albert Camus - La chute

Έχετε παρατηρήσει πως μόνο ο θάνατος αφυπνίζει τα αισθήματά μας. Πώς αγαπάμε τους φίλους που μόλις μας άφησαν ή όχι; Πόσο θαυμάζουμε τους κυρίους μας που πια δεν μιλούν κι έχουν το στόμα γεμάτο χώμα. Ο σεβασμός τότε έρχεται εντελώς φυσικά, ο σεβασμός που μπορεί και να περίμεναν όλη τους τη ζωή από μας. Ξέρετε όμως γιατί είμαστε πάντοτε πιο δίκαιοι και πιο γενναιόδωροι με τους νεκτούς; Ο λόγος είναι απλός. Δεν υπάρχει υποχρέωση μαζί τους. Μας αφήνουν ελεύθερους... [...].

Μια γυναίκα που μ΄ενοχλούσε κάθε τόσο, δίχως αποτέλεσμα, είχε την αγαθή έμπνευση να πεθάνει νέα. Τι θέση πήρε αμέσως στην καρδιά μου! Κι όταν μάλιστα πρόκειται για αυτοκτονία! Κύριε, τι εξαίσιος ξεσηκωμός!