Aυτοδιαχείριση συναισθημάτων στο χώρο του bdsm και λοιποί μύθοι

Χαρακτηριστικό ενός υποτακτικού ατόμου (τουλάχιστον πολλών από αυτών) είναι η έλλειψη ικανότητας
διαχείρισης των συναισθημάτων, της λογικής , των επιθυμιών, των παρορμήσεών, των αναγκών και των ανασφαλειών του. Μιλώ για άτομα τα οποία κατά βάση έχουν ανάγκη τη στήριξή τους από κάποιον ο οποίος είναι πιο υπεύθυνος από αυτά και ίσως πιο δυνατός της χαρακτήρας. Ο ιδεατός σύντροφος θα λέγαμε… Συνήθως πρόκειται για άτομα ανασφαλή και με καμία διάθεση να πάρουν ευθύνες οι οποίες θα τα αγχώσουν. Η σκέψη και μόνο ότι θα αναγκαστούν να ζήσουν κάτω από το βάρος ευθυνών τους δίνει τρομερό άγχος με αποτέλεσμα να μην μπορούν να λειτουργήσουν . Κάποιος θα πει ότι είναι παράλογο αλλά νομίζω ότι τελικά συμβαίνει σε κάποιους.
Είναι άτομα τα οποία είναι σιωπηλά, δεν μιλούν γενικά πολύ. Αλλά σκέφτονται πάρα πολύ. Το μυαλό είναι εκεί για να παίξει συνέχεια την ίδια κασέτα ξανά και ξανά.
Είναι άτομα τα οποία όταν δεν βρίσκουν αυτό που τα ικανοποιεί είναι συνήθως θλιμμένα χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν στους γύρω τους γιατί αισθάνονται έτσι οπότε νιώθουν ότι δεν υπάρχει και λόγος να το συζητήσουν εφόσον δε τους καταλαβαίνουν. Αυτή η λύπη έχει μία αιτία. Εγκαταλείπουν τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα όταν βρίσκονται σε κατάσταση που δεν μπορούν να αλλάξουν ή σε μία κατάσταση που τα βγάζει από μία ήδη τετριμμένη οδό. Κάτι που τα βγάζει από το πρόγραμμά τους. Δεν μπορούν να αποδεσμευτούν εγκεφαλικά από κάτι που φαινομενικά τα κάνει ευτυχισμένα παρά μετά από καιρό και μεγάλη προσπάθεια. Φοβούνται να προχωρήσουν. Αυτός ο φόβος έχει τη βάση του στη προσκόλληση στο παρελθόν και την ηθελημένη αδυναμία να ξεγαντζωθούν και να γνωρίσουν κάτι νέο που ενδεχομένως να είναι καλό και ίσως και ανώτερο της ήδη προϋπαρχούσης κατάστασης. Αυτή η νοητική κατάσταση τα κάνει να ζουν με χίμαιρες και εικονικές καταστάσεις, τα κάνει να ζουν στη δική τους σφαίρα και συνειδητά να αποφεύγουν να προσγειωθούν ίσως με ανώμαλη πτώση.
Δεν αναγνωρίζουν την μοναδικότητα της ύπαρξης τους και ότι μέσα τους γνωρίζουν τι είναι καλύτερο γι αυτά. Στο δικό τους κόσμο είναι απλά ευτυχισμένα και απλά αγνοούν την πραγματικότητα. Την αναβάλλουν απλά για αργότερα. Καταπιέζοντας τα αληθινά συναισθήματα τους και βάζοντας πιο πάνω αυτά που θέλει ο άλλος και στην προκείμενη περίπτωση αυτό που ικανοποιεί ένα Κυριαρχικό άτομο αναγκαστικά μένουν ένα βήμα πιο πίσω. Καταπνίγοντας τα και χωρίς να υπάρχει έστω και η μικρή αναφορά σε αυτά κάποια στιγμή θα βγουν στην επιφάνεια φτιάχνοντας έτσι μια κακή διάθεση που καταλήγει στον ψυχικό πόνο.

Ένα υποτακτικό άτομο είναι απαράδεκτο να σχετιστεί με μία κατάσταση d/s αν δεν έχει πλήρη επίγνωση του τι πρόκειται να συμβεί εάν δώσει τη συναίνεση και το δικαίωμα σε κάποιον να του ορίζει το μυαλό. Εάν δεν γνωρίζει τον ίδιο τον εαυτό του και το πώς θα μπορούσε να αντιδράσει στην περίπτωση πιθανής απώλειας. Η αυτοκυριαρχία και οι μονόλογοι τελικά είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Δεν νομίζω να ισχύει ότι ένα Κυριαρχικό άτομο μαθαίνει στον υποτακτικό στο πώς να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του. Θεωρώ ότι ο καθένας μας οφείλει να παίρνει την ευθύνη του εαυτού του απέναντι στα γεγονότα και αν μη τι άλλο είναι ένα δείγμα ψαγμένου ανθρώπου. Ότι ο Κυρίαρχος του δείχνει κάποια πράγματα αλλά όχι τα πάντα. Τη δουλειά την κάνουμε μόνοι.
Αναρωτιέμαι λοιπόν κατά πόσο πρέπει να αφήνει ένα υποτακτικό άτομο τον εαυτό του ελεύθερο, χωρίς να έχει άμυνες σε μία σχέση d/s , όπως πολλοί Κυρίαρχοι περιμένουν ? Η εμπιστοσύνη γίνεται ποτέ να είναι απόλυτη?
Θα ήθελα την άποψη σας. Δεν έψαξα αν υπάρχει παρόμοιο θέμα από πιο παλιά. Αν υπάρχει , θα ήθελα κάποια links.

 

περιγραφεις την υποτακτικη ψυχολογια σαν μια ψυχοπαθολογικη κατασταση
οπως θα την περιεγραφε ο "μεσος" ανθρωπος που βγαζει γρηγορα επιφανειακα συμπερασματα για το καλο και το κακο

 

θες να μου το αναλύσεις?

 

έχω κάνει και εγω πολλές φορές αυτές τις σκέψεις ,με μια μικρή λεπτομέρεια όμως ...έφτασα μέχρι εδώ μετά από κόπους και αγώνες .
επεβίωσα όλων των προσπαθειών να κάνω κακό στον εαυτό μου ,ίσως και για τους λόγους που λες. η ανασφάλεια ,οι ενοχές και οι στιγμές που έχανα τον κόσμο με όριζαν.
το θέμα όμως είναι οτι επέζησα.
και αυτό είναι το σημαντικό .
ισως απο την αλλη απλά να μου έλειπε η πειθαρχία και αυτό να είναι στην πράξη ότι κρυβεται πίσω από όλα .αυτό και η διαχείριση του εγωισμού και ολων των φόβων ίσως χρειάζονται την πίεση μιας σχέση Bdsm να αντιμετωπιστούν. είναι σίγουρα επικίνδυνη η πίεση και ειδικά σε άτομα που όπως λες δεν κραταν άμυνες.
πρεπει να καταλάβουμε όμως από την άλλη πλευρά ότι η ζωή δεν δείχνει έλεος ,όπως για παράδειγμα θα έκανε και ο πιο σκληρός Κ.
πολλές φορές δεν θελω να κάνω πραγματα .
εκεί χρειάζεται η πειθαρχία .
και τα κάνω.
πολλές φορές νοιώθω τα συναισθήματα να με παρασύρουν σε περίεργους δρόμους .
εκεί θέλει να είσαι σκληρός. οι sub ειναι σκληροί .όσο και αν φαίνονται ευαίσθητοι ,χαμένοι ανασφαλεις καθε μέρα ξεπερνούν ένα ακόμα όριο.
δεν είναι κόλαση ,απλά είναι εκπαίδευση.
εγώ ξέρω ένα πράγμα οτι αν εισαι κάτω κανείς δεν θα σε λυπηθεί .
γιαυτό πρεπει να μάθουμε να σηκωνόμαστε μόνοι μας .
αν δεν μπορέσουμε ..ας τελειώνουμε .
θα είναι καλύτερα.

 

Λεω απλα οτι υποτακτικος μπορει να ειναι καποιος πολυ συγκροτημενος "φυσιολογικος" ακομη και δυναμικος ανθρωπο
Με τη λογικη αυτη οι Κ ειναι εξωστρεφεις μιλανε πολυ τα εχουν ολα υπο ελεγχο κτλ κτλ

Οτι ειναι λαθος να παιζουμε επικινδυνα παιχνιδια οταν δεν ειμαστε "ισορροπημενοι" ειναι δεδομενο
Αλλα και παλι ποιος ειναι απολυτα;
Και ποιος λεει οτι απο τα λαθη δεν μαθαινουμε;

Anyway πιστευω οτι οι επικινδυνες καταστασεις ειναι πολυ λιγοτερες απο οσο νομιζουμε

 

μιλώ για ένα σύνολο υποτακτικών και σαφώς δεν παρουσιάζω ως μία ψυχοπαθολογική κατάσταση την υποτακτική ψυχολογία.

 

Θα συμφωνήσω με την δεύτερη παράγραφο.

Με την πρώτη όμως όχι.Σε βρίσκω απόλυτη σε αυτά που λες.Παρουσιάζεις τα υποτακτικά άτομα ως προβληματικά με αρκετή βεβαιότητα και σχεδόν στο σύνολό τους.Αναρωτιέμαι πως οδηγήθηκες στην αναγνώριση αυτών των χαρακτηριστικών.Κάποια μελέτη πάνω στο θέμα ή απο την εμπειρία σου και τις συναναστροφές σου με υποτακτικά άτομα?

 

Απάντηση: Re: Aυτοδιαχείριση συναισθημάτων στο χώρο του bdsm και λοιποί μύθοι

Για άλλη μια φορά... καταπληκτικός.  

 

μιλώ για ένα σύνολο υποτακτικών το οποίο χωρίς το d/s στην ζωή τους δεν μπορεί να λειτουργήσει.δεν μιλώ για άτομα που αποζητούν σωματικό πόνο μόνο.

 

skia, θέλω να ελπίζω πως η εικόνα που περιγράφεις απέχει από την πραγματικότητα. Το ότι κάποιος είναι υποτακτικός δε σημαίνει πως πρόκειται για άτομο με συναισθηματικές δυσλειτουργίες, πόσο μάλλον για κάποιο που ζει σ' ένα δικό του, φανταστικό κόσμο. Άλλωστε, δε νομίζω πως κάποιος λογικά σκεπτόμενος Κ θα ασχολούνταν μ' έναν τέτοιο άνθρωπο, καθώς όχι μόνο δε θ' αντλούσε ικανοποίηση, αλλά αντίθετα θα έπαιζε το ρόλο "παιδαγωγού", προσπαθώντας να κάνει τον εν λόγω υ να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα. Ίσως να λειτουργούσε ανακουφιστικά μόνο για συμπλεγματικούς Κ, που αρέσκονται στο να θεοποιούνται στα μάτια κάποιων, έστω και δυσλειτουργικών...

 

Σαφέστατα.Αλλιώς θα χρησιμοποιούσες την λέξη "μαζοχιστής".Συνεχίζω να έχω την απορία.

 

είναι η άποψή μου από συναναστροφές με άτομα υποτακτικής ψυχολογίας. έχω διαβάσει βέβαια κάποια πράγματα αλλά κυρίως από συζητήσεις μου.Και βέβαια δεν βγάζω και το εαυτό μου απέξω, για να μην παρεξηγούμαστε.Και να επισημάνω και πάλι ότι δεν μιλάω για το σύνολο των υποτακτικών.

ο δικος του φανταστικός κόσμος που αναφέρω δεν είναι ο κόσμος ενός ψυχασθενή. πολλές φορές όμως στο μυαλό μας απλώς ζούμε μια ιδεατή κατάσταση.
και όντως θεωρώ ότι υπάρχουν και τέτοιοι, που αρέσκονται στο να θεοποιούνται.