Πόνος

Ιαπωνία

 

Ισως θα επρεπε να το διευκρινήσω καλύτερα. Η λεξη Κισμετ ειναι τουρκική αν δεν κανω λαθος.
Ως ανατολη αναφερομουν στις αραβικές χώρες εκει οπου το πεπρωμενο και το ευ ζην ειναι τρόπος ζωής. Οπως και το αντιαγχωτικο γιαβας γιαβας (σιγα σιγα , χαλαρα) επισης τουρκικο αν δεν κανω λαθος.

Οι δε Ιαπωνες ειναι μια εντελως ψυχαναγκαστική κοινωνία, εκει που οι μανατζερς κανουν χαρακιρι αν δεν τα παει καλα η επιχειρηση, εκει οπου δεν υπαρχουν αριστεροχειρες (γιατι αραγε  , εκει που οι απεργοι δουλευουν για να μην κακοκαρδισουν τα αφεντικα. Τους ιαπωνες ειδικοτερα τους λυπαμαι για τον γενικοτερο τρόπο ζωής τους. Τους βρίσκω δουλικους ως προς τις μορφές εξουσίας και εκει ολη η ζωη τους ειναι ενα μη συναινετικο session.

Προτιμω ενα ελευθεριακό , απαλλαγμενο απο εξουσιαστικα συμπλέγματα bdsm το οποίο δεν ειναι compensation για personality flaws. Ενα ας πουμε ¨αντιεξουσιαστικο" bdsm , ενα αποτελεσμα ελευθερης επιλογής και οχι αναγκαστικο αποκουμπι ψυχολογικών απωθημενων η προβληματων.

Οσο για τις χωρες του ανατολικου μπλοκ, η μαρτυρια του MasterJp ειναι κατατοπιστικοτατη.

Θυμαμαι τα λογια ενος ψυχολογου που ειχα διαβασει καπου και θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας.
Πως bdsm κανουν αυτοι που εχουν την πολυτέλεια να παιζουν εκ του ασφαλους με τον πόνο.
Σε περιοδο πολεμου η εντονων κακουχιων το bdsm χανεται εξου και η ελλειψη του στις αραβικες και αφρικανικες χώρες.

 

Απάντηση: Πόνος

Κατοπιν Αδειας Του Κυριου μου επανερχομαι. Ισως ξεφυγω λιγο απο το αρχικο θεμα αλλα το θεμα του Πονου και του μαζοχισμου ειναι τερααααστιο.....

Θεωρητικα και μονο δεν θα μπορουσα να μιλησω στο θεμα, αλλα περισσοτερο πρακτικα και εμπειρικα. Απο την μεχρι τωρα εμπειρια μου τον τελευταιο χρονο με τον Κυριο μου αυτο που εχω καταλαβει ειναι πως η σχεση μου μαζι Του και φυσικα συνεπαγωμενη η εκπαιδευση μου, εχει αποφερει στο να ξεπεταω τα δικα μου ηθικα ορια και ταμπου σε συγγεκριμενες επιθυμιες που ειχα ανεκαθεν. Αυτο που αποφερει ουσιαστικα η εκπαιδευση μου ειναι να αφηνει το θελω μου καθαρο και ανεπηρρεαστο απο τους ηθικους και κοινωνικους κανονες, μερικες φορες ακομα και μπροστα στον ιδιο μου τον εαυτο.

Χωρις να ειμαι σιγουρη (μιας και δεν ειμια Κυριαρχη), αλλα μετα απο ατελειωτες συζητησεις επι του θεματος με τον Κυριο μου, αν ξεχασουμε τα παντα που ξερουμε επι της εκπαιδευσεως των κανονων και προτωκολλων και αφησουμε την ουσια, η εκπαιδευση δεν ειναι τιποτα αλλο απο τον χρονο που χρειαζεται ο μαζοχιστης/υποτακτικος να αποδεχτει τον εαυτο του ετσι ακριβως οπως ειναι. Να φτιαξει αμυνες μπροστα τον εαυτο του και στον κοινωνικο του περιγυρο, και την ιδια στιγμη να μενει αδυναμος μπροστα στον Σαδιστη του. Πριν πολυ καιρο ειχα διαβασει μια ομορφη προταση επι του θεματος στο φορουμ που την παραθετω.

Οποτε ουσιαστικα οποια κοινωνια και να εξετασουμε το μονο που εξεταζουμε ειναι οι τροποι, τα μεσα, οι εκαστοτε ηθικοι κανονες για το ιδιο ουσιαστικα αποτελεσμα. Φυσικα και η επεξεργασια αποδοχης του εαυτου σου στην Ευρωπη ειναι διαφορετικη απο το να εισαι Αφρικανα. Ομως η ουσια μενει η ιδια.

Τωρα στον ενοχικο Πονο. Για να μπορεσεις να απολαυσεις κατι που ουσιαστικα για τους οποιουσδηποτε λογους μεχρι σημερα θεωρουσες "απαγορευμενο", χρειαζεσαι εσυ ο ιδιος καποιες δικαιολογιες για αυτο. Να μπορεσεις να απολαυσεις πονο καθαρα και μονο για τον πονο, στην απλη ομορφη καθαρη μορφη του (με την προυποθεση φυσικα πως κατι τετοιο ειναι και η κλιση σου και οχι σηκωθηκες ενα πρωι και ειπες, θα δοκιμασω και απο αυτο γιατι βαρεθηκα τα αλλα), οι διεργασιες που συμβενουν μεσα σου κομματακι κομματακι ειναι παρα πολλες. Καποτε ακουσα πως ολο αυτο μπορεις να το φανταστεις σαν εναν τεραστιο διαδρομο με παρα πολλες πορτες. Ειναι επιλογη σου να συνεχιζεις να περπατας και να ανοιγεις τις κλειστες πορτες που σου παρουσιαζονται, πρεπει ομως να ξερεις πως καθε φορα που ανοιγεις μια δεν μπορεις πια να την κλεισεις πισω σου, μπορεις να κανεις ολο τον δρομο πισω, ομως οι πορτες θα παραμεινουν ανοιχτες θυμιζοντας σου τι εισαι. Μοιρολατρικο; Ισως. Μεχρι σημερα για μενα εχει αποδειχτει αληθινο.

Ξεχνοντας ολα τα αλλα, επικεντρωμενη στον πονο και μονο. Ναι ο πονος με κανει να επικοινωνω με την ψυχη μου. Η ηρεμια που νιωθω μεσα απο τον πονο (και δεν τον διαχωριζω σε ψυχικο και σωματικο) ειναι απιστευτη. Εχω μαθει να τον απολαμβανω χωρις ενοχες γιατι ειναι ενα κομματι του εαυτου μου. Αυτη ειναι η ουσια. Απο εκει και περα οταν ο πονος παρουσιαζεται σαν "τιμωρος", εχει να κανει περισσοτερο οχι με τις ενοχες που νιωθω στην απολαυση του, αλλα με τις ενοχες που νιωθω οταν δεν εχω κανει κατι καλα. Τιμωρουμενη, πονοντας, απαλυνουν οι ιδες μου οι ενοχες των λαθων μου. (αυτο νομιζω πως περισσοτερο ηθελε να πει η Ντορα). Με τον Κυριο μου εμαθα πως μπορω ακριβως αυτο τον πονο να τον απολαμβανω "υγιεστατα¨μεσα σε μια τετοια σχεση.

Κανω το λαθος συχνα να περνω σαν δεδομενο πως ο μαζοχισμος ειναι μια "σεξουαλικη κλιση" και για αυτο μερικες φορες τα γραπτα μου παρανοουνται. Οτι γραφω το γραφω μονο απο την οπτικη πως οταν μιλω για μαζοχισμο ουσιαστικα μιλω για μια σεξουαλικη κλιση και τους τροπους που βρισκουμε για να εξασκουμε αυτη και οχι σαν ασθενεια η σαν κοινωνικο αξιοπεριεργο η σαν κατι που ολοι εχουν λιγο πολυ. Δε νομιζω πως θα μπορουσα να πω....ναι μου αρεσει ο πονος αλλα λιγο. Ο πονος η σου αρεσει η οχι....απο εκει και περα το σε ποιες ποσοτητες και αν υπαρχουν ορια η οχι ειναι θεμα χρονου για να καταλαβεις πως οι ποσοτητες δεν ειναι ποτε αρκετες και τα ορια ειναι εκει να ξεπιδιουνται. Προσκολομενοι στον πονο σαν μεσο της σεξουαλικης πραξης ειναι μια ακομα ομορφη δικαιολογια των επιθυμιων μας. Διαχωριζω πολλες φορες τα δυο. Ειχα την τυχη να ζησω με τον Κυριο μου σαδομαζοχιστικες συνεδριες που ουτε μια στιγμη ειχαν να κανουν αμεσα με την σεξουαλικη πραξη η τον οργασμο η την ηδονη ετσι οπως οι περισσοτεροι το εκλαμβανουν.Και η αληθεια ειναι πως εκεινες τις στιγμες ουτε καν το αποζητω. Απολαμβανω τον πονο που δεχομαι απο Εκεινον απλα.

Τον πονο δεν μπορεις να το απολαυσεις ουσιαστικα ποτε εκ του ασφαλους. Ξερεις τι σημενει να παιζεις με την φωτια και εχεις παρει τα ρισκα σου στο τι θα γινει αν καεις. Ξερεις ακριβως που πατας και που περπατας. Παντα υπαρχει η πιθανοτητα να καεις. Απλα στην σημερινη εποχη και κοινωνια μας εχεις την πολυτελεια του χρονου και της γνωσης για να επιλεξεις αυτο που θελεις η δεν θελεις. Στις αραβικες χωρες δεν υπαρχει καμια πολυτελεια καμιας γυναικας να επιλεξει αν θελει να φοραει Μπουρκα η οχι, ουτε τον χρονο αλλα ουτε και την γνωση για αυτο. Το ενα ειναι δεδομενο καταπιεσης ενω το αλλο ελευθερης επιλογης σε αυτο που εισαι.

Και παλι επικεντρωμενη στον πονο και μονο, ξεχνοντας τις περιπλοκες τεχνικες της υποταγης, της εξαρτησης που μπορει να νιωσει μια σκλαβα προς τον Κυριο της, την απιστευτη αγαπη με την οποια μπορει να ανοιχτει και να δεχτει τον πονο Του, η γνωση του τι ειναι, την πολυπλοκοτητα ολων των σχεσεων ειτε ειναι Αφεντης/σκλαβα, Κυριαρχειας/υποταγης πληρους χρονου η οχι. Με τις διαπρωσοπικες σχεσεις ερχεται παντα η πολυπλοκοτητα και μιλαμε παντα για ανθρωπους και οχι ρομποτ Κυριαρχειας και υποταγης. Μενοντας στο απλο καθαρο θελω του πονου. Ο μαζοχισμος μπορει να ειναι καθαρος σαν ενα ποτηρι νερο, μπορει να εινια και βρωμικος σαν ενα ποτηρι λασπη. Ομως ειναι τοσο απλο...Θελω να πονεσω ...Ειναι εκει και μου Προσφερει τον Πονο και νιωθω ομορφα με αυτο. Και ειναι τοσο απλο αληθεια. Ακομα και το ταμπου το δικο μας πρεπει να ξεπερασουμε, αυτου του χωρου. Δηλαδη μια σκλαβα δεν μπορει να εχει θελω; Ενας Αφεντης δεν Μπορει να Προσφερει με Αγαπη αυτο που και Ο/οι Δ/δυο τους θεωρουν πολυτιμο και ομορφο; Φυσικα και μπορουν.....

 

Απάντηση: Πόνος

Ως καινούργιο μέλος πήρα το θάρρος να δώσω και εγώ τις δικές μου απαντήσεις όπου μπορώ. Δεν έχω πολλές εμπειρίες αλλά θα γράψω σύμφωνα με τα όσα έχω ζήσει μέχρι στιγμής. Πόνος? Πώς το δεχόμαστε άραγε… Θα συμφωνήσω στο ότι ο πόνος είναι ηδονή και ευχαρίστηση συνάμα.. Δεν τον ανέχομαι στην καθημερινή μου ζωή είμαι κατά τις βίας αλλά στην sexουαλικότητα μου τον ζητάω συνεχώς.! Αυτό και αν ακούγετε μαζοχιστικό! Όταν ο πόνος κάνει τα σώματα δυο ανθρώπων να στάζουν από ηδονή και πόθο τότε είναι τόσο γλυκός που η ανατριχίλα που σου προκαλεί είναι απροσδιόριστη και η αίσθηση ενός χτυπήματος στον ποπό μπορεί άνετα να μοιάζει με ένα χάδι απαλό όπως λέει και ο Desade.Θεωρώ ότι το κομμάτι «πόνος» σε μια σχέση-σε ένα κρεβάτι- δεν είναι κυριαρχικός η επιβλητικός αλλά ποθητός έστω από τον έναν παρτενέρ, ακόμα και στα άτομα που λένε πως δεν τους αρέσει η λένε «είμαι κατά τις βίας στο κρεβάτι» υπάρχει έστω και λίγο στο πίσω μέρος του μυαλού τους απλά πιστεύω πως πολλοί φοβούνται να αφήσουν τον εαυτό τους ελεύθερο γιατί μπορεί να το θεωρούν τόσο βρόμικο όσο δεν τους αρμόζει σύμφωνα με την προσωπικότητα τους και εκεί απλά καταπιέζουν κάτι το τόσο όμορφο. Για να μην πολυλογώ καθαρά προσωπική άποψη ’’ο πόνος είναι κάτι που εξιτάρει το κορμί του καθενός, σε μερικούς κατά την διάρκεια σου sex και σε άλλους έστω απλά σαν σκέψη’’

 

Απάντηση: Πόνος

Ο πόνος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τη σεξουαλική μου ζωή. Σπάνια μπορώ να λειτουργήσω χωρίς αυτόν. Αναφέρομαι για σωματικό πόνο, σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος μου μπορώ να τον δεχτώ. Με διεγείρει σεξουαλικά η ιδέα ότι θα τον δεχτώ αλλά και η πράξη στη συνέχεια. Μου προσφέρει ηδονή. Όταν δέχομαι πολύ έντονο και σε μεγάλη χρονική διάρκεια πόνο κάποιες φορές χάνω την αρχική μου διέγερση, αλλά όχι την επιθυμία για να συνεχίσω να τον υφίσταμαι με ευχαρίστηση.

Όταν οι αντοχές μου στον πόνο εξαντλούνται τότε επιθυμία μου είναι να σταματήσει. Προσπαθώ να αυξάνω την αντοχή μου στον πόνο κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με αυτόν, αν και οι επαφή με αυτόν δεν είναι συχνή.

Κάποιες φορές ο πόνος , σε συνδυασμό πάντα με την υποτακτικότητα μου, με ξεκουράζει και με χαλαρώνει. Καμιά φορά όταν δεν είμαι ψυχολογικά καλά με βοηθάει να ηρεμήσω κατά κάποιο τρόπο.

Αν το άτομο που μου τον προσφέρει ικανοποιείται από αυτή του την πράξη και νιώθει ευχαρίστηση τότε τον δέχομαι και εγώ με ακόμα μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Προσφέρω κάτι έστω και λίγο.

Ψυχολογικό πόνο βασιζόμενο στο BDSM δεν έχω νιώσει μιας και δεν έχω κάνει γενικά κάποια σχέση ερωτική ή μη. Ίσως να έχω δεχτεί τέτοιου είδους πόνο ίσως να τον δέχομαι ακόμα. Δε μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τίποτα από τα δύο. Ό,τι και αν ήταν αυτό που ένιωσα μου αφήνει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου και την προσμονή για κάτι καλλίτερο.

Θαυμάζω όλους εσάς που προσπαθείτε και επιτυγχάνεται να ζείτε αυτό που αγαπάτε. Αυτό που πραγματικά σας εκφράζει.  

 

Ο πόνος εχει μια διασταση οσον αφορα τον επηρεασμο του ψυχισμου αυτού που τον δέχεται και αυτου που τον προσφέρει.
Η προσφορά πόνου στην ουσία αποτελει ενα βασανιστήριο εκ του ασφαλούς υπο την εννοια οτι δεν απειλέι πραγματικά τη ζωή της υποτακτικής μαζοχίστριας. Ειναι ενα υπεροχο simulation (οσο και stimulation ) της εμπειρίας του ταξιδιού προς το θάνατο. Πόνος ωμός , που συγκλονίζει σώμα και πνεύμα και κομματιάζει τη ψυχή.
Ο Σαδιστής ικανοποιέι την καταστροφική και μισάνθρωπη πτυχή της προσωπικοτητας του , η μαζοχίστρια ικανοποιει την αυτοκαταστροφική της φύση και αφήνεται ... στα χερια του ως αποδεκτης της κτηνωδίας του. Ο βασανισμος οδηγέι μοιραία στο θανατο, μα εμεις σταματαμε πριν φτασουμε εκει.
Αυτο το ηδονικο φλερταρισμα με το θανατο εκ του ασφαλούς. Καθε φορα , ενα βημα ακομη πιο κοντά μα ποτε εκει .
Η σκιά του Φρούντ και η ασυνειδητη καταστροφική τάση εκδηλώνονται φερνοντας μας σε επαφή με καλα κρυμένες πτυχές της προσωπικοτητας μας που μονο οι μύστες του σαδομαζοχισμου μπορούμε να εξερευνησουμε.

Ακομα στα μαζοχιστικά ατομα ο πόνος λειτουργέι σε πνευματικό επίπεδο ως παυσίπονο και αγχολυτικό.
Καποιες φορες τα υποτακτικά άτομα κατακλύσονται απο την καθημερινότητα και βιώνουν έντονα συναισθηματα που τις παραλύουν.Εκει ο πόνος τις αποσπα την προσοχή απο ολες αυτες τις αγχώδεις καταστασεις μια και ως ερεθισμα ειναι τοσο ισχυρό που δεν αφήνει περιθώρια για αλλες σκέψεις. Η αυτοσυγκεντρωση βρισκεται απολειστικά στον πονο και τα λογια του Κυριαρχου αποκτουν αλλη βαρύτητα σε συνδυασμο με τον πόνο, κατι εξαιρετικα χρήσιμο σε καταστασης ποινής η εκπαιδευσης.

Αλλες φορες ο πόνος ξυπνα τις αισθησεις απο μια κατασταση νάρκης και μουδιάσματος (Numb) και ενεργοποιεί το σώμα.

 

Λυπάσαι μια χωρα η οποια μετα απο 2 Παγκοσμιους Πολεμους σε πρωταγωνιστικο ρολο κυριαρχει στην Γη.Η πειθαρχεια τους ειναι απιστευτη,η παραδοση τους τεραστια.Θα σε παρακαλουσα να ασχοληθεις λιγο με τον Ιαπωνικο πολιτισμο για να δεις μονος σου οτι εχεις πεσει τρομερα εξω.

 

Είμαστε ποτέ ελεύθεροι ποτέ πραγματικά από το υποσυνείδητο, ώστε να είμαστε βέβαιοι πως η επιλογή μας είναι απόλυτα ελεύθερη?

Πρώτη φορά βλέπω τόσο καλά γραμμένο αυτό το οποίο εγώ αντιλαμβάνομαι και βιώνω μέσα από τη υποταγή μου στον Πόνο.

 

Ο Πόνος

ο πονος ειναι αυτο που ουσιαστικα με τραβηξε στον δρομο του bdsm θελω και μου αρεσει να ποναω ενεργητικα και παθητικα.

θα χαρακτηριζα τον εαυτο μου σαδομαζοχιστη. πριν λιγα χρονια θα ελεγα απλα μαζοχιστης. αυτο με τραβηξε και με ιντριγκαρε. προσοχη δεν μιλαω για αυτοτραυματισμους. αλλα για πονο που εισερχεται μεσα απο ετεροφυλικες σχεσεις.

ο πονος για εμενα ειναι ενα ιδιαιτερο μονοπατι που οταν το διαβαινω με γεμιζει αισιοδοξια και χαρα. ισως το πιο δυσκολο πραγμα να το εξηγησω, παραπλησιον της αγαπης. μονο μια λεξη μου ερχεται βεβαια, πονος σημαινει λυτρωση. δεν θα ηθελα σε αυτο το νημα να αναφερθω στα ειδη των πονων ισως στο μελλον. αλλα να σας θεσω μια ερωτηση.

τι σημαινει για εσας ο πονος?

 

Re: Ο Πόνος

Υπάρχει και αυτό το νήμα, για τον Πόνο.

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t9996/

Αλλά μπορούμε να το διαπραγματευτούμε και πάλι. Έχω νέα στοιχεία. 

 

Re: Ο Πόνος

περιμενω να ακουσω..

 

Απάντηση: Re: Ο Πόνος

Παρακαλώ να τα παραθέσετε πάραυτα