Πόνος

εξηγησε μου τι εννοεις με το τετοιου ειδους ανταλλαγες γιατι χαθηκα λιγο.. και μετα θα σου πω και μια διαπιστωση μου..

 

Παραβλέποντας τις υπεράνω μου απαντήσεις, καθώς άρχισαν να συγχωνεύονται εμπρός μου, και να γίνονται σκυλοτράγουδα, και να γίνονται αγάπη, και η αγάπη πονάει, θα περάσω στο αγαπημένο μου θέμα, εμένα. <3

Ας μην είμαι τόσο ισοπεδωτική. Κάπου πήρε το μάτι μου της επισήμανσης του αυτονόητου διαχωρισμού s/m έναντι υ/Κ. Δεν ξέρω αν κάποιος συμπάσχει, αλλά μέσα από τις εμπειρίες μου νιώθω πως περισσότερο με χαρακτηρίζει το m σε συνδυασμό με το Κ. Είναι σοβαρό, γιατρέ?

Ο πόνος είναι κάτι που απολαμβάνω, όταν και όπως θέλω. π.χ. τα piercing είναι κάτι που πληρώνω, ουσιαστικά αναγκάζω τον piercer να τα κάνει σε εμένα. Τώρα αν μέσα στη σκηνή της σκηνής το παίξω ενίοτε και θύμα βιασμού (μη καλέ, με πονάτε...) και πάλι εγώ θα έχω τον έλεγχο.

Πάραυτα, έχω παίξει με την ιδέα κάποιου που θα με πονάει χωρίς την άδεια μου. Πως είναι όμως δυνατόν να είναι χωρίς την άδεια μου, αφού εγώ είμαι αυτή που το θέλω? (η θέληση του άλλου είναι ανύπαρκτη, την έφαγε το κόμπλεξ ανωτερότητας μου)

Τελικά, το να πονάω, για εμένα, είναι καθαρά θέμα εξουσίας μου.


Edit: Oh dear God. Jomaru & Dora...

Το απολαμβάνει καλά ο σκλάβος μου? Το απολαμβάνει μήπως λιγότερο ο Κυρίαρχος μου? Και μετά από τέτοιο άγχος παίρνει κάνα τρίωρο να επιστρέψει η καύλα.

The point is, who cares? Αν ο καθένας κοιτάει πως να τα απολαύσει καλύτερα (και σε αυτό εννοείται παίρνει πρώτη θέση η συζήτηση, αν κάτι δεν προχωράει) τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

 

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t14149/

 

Παλιότερα, όταν διάβαζα τέτοιες απόψεις μ' έπιανε μια φρίκη. Πλέον, απλώς γελάω, διαπιστώνοντας πως κάποιοι δίνουν τόση μεγάλη σημασία στο εγώ τους που δυσκολεύονται να αντιληφθούν το ρόλο του άλλου.

Η απόλαυση του άλλου δεν έχει καμία σημασία για μένα μόνο στον αυνανισμό. Σε όλα τα άλλα, ο τρόπος που συμμετέχει, αντιδρά ο άλλος καθορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την απόλαυση που παίρνω εγώ. Δε νομίζω να παίρνει κάποιος την ίδια ικανοποίηση όταν κάνει σεξ ή session με κάποιον που δείχνει να το απολαμβάνει, που συμμετέχει με όλες του τις αισθήσεις, με όταν βρίσκεται με κάποιον που βαριέται, που είναι ωσεί παρών στην όλη φάση. Επομένως, θεωρώ απολύτα λογικό να μ' ενδιαφέρει η απόλαυση του άλλου, να κοιτάζω να ικανοποιώ όχι μόνο τις δικές μου αλλά και τις δικές του επιθυμίες, καθώς σε πολύ μεγάλο βαθμό η δική μου ικανοποίηση πηγάζει μέσα από αυτή του άλλου.

Υ.Γ. Ελπίζω να μου συγχωρεθεί το όποιο επιθετικό μου ύφος.

 

Ah... the pain...
Μιας και τα όποια δικά μου λόγια θα είναι "λίγα"...

Αφήνω τον J. Cash να εκφράσει ακριβώς κάποιες σκέψεις μου:

"I hurt myself today
To see if I still feel
I focus on the pain
The only thing that's real
The needle tears a hole
The old familiar sting
Try to kill it all away
But I remember everything"

και τους Portishead να συμπληρώσουν:

"Ohh sensation
Sin, slave of sensation

Full fed yet I still hunger
Torn inside
Haunted I tell myself, yet I still wander
Down, inside, its tearing me apart

....

Ohh sensation
Sin, slave of sensation

At last, relief
A mothers son has left me sheer
The shores I seek
Are crimson tastes devine
I can't make myself heard, no matter how hard I scream"

 

Πονος...σωματικος και ψυχικος. Υπαρχουν απειρα ειδη πονου σωματικου και ακομα περισσοτερα ψυχικου. Ο πονος της μελανιας ειναι διαφορετικος απο αυτον της γρατζουνιας, του βαθιου κοψιματος, του χαστουκιου, της μπουνιας, του σπασιματος/στραμπουλιγματος και παει λεγοντας. Ο ψυχικος πονος παλι συμπεριλαμβανει στη γκαμα του ακομα περισσοτερες αποχρωσεις. Ο πονος της αποριψης, της ζηλιας, του εξευτελισμου, του πενθους, της ενοχης, της προσβολης, της απογνωσης... Στα Κ/υ, σ/μ παιχνιδια ο πονος χρησιμοποιειται σε διαφορες μορφες, οχι στις πιο οδυνηρες του, και οποιος πιστευει πως ειναι τοσο μαζοχιστης η υποτακτικος που θα αντεχε ολες τις μορφες πονου, απλα δεν ξερει ποσο αβασταχτος μπορει να γινει ο αβασταχτος πονος.

Ο πονος (ψυχικος και σωματικος) που προερχεται απο καποιον που εχει λαβει υποψιν του τις ιδιαιτεροτητες του αλλου και ειναι ελεγχομενος και επιθυμιτος και απο τους δυο, λειτουργει καταλυτικα οχι μονο σε μια bdsm αλλα σε οποιαδηποτε σχεση.
Νομιζω πως μετα το σεξ σε μια σχεση ο σωματικος πονος ειναι η μονη "σωματικη" πραξη που μπορει να φερει δυο σωματα ακομα πιο κοντα. Χαλαρωνει, ξυπναει τις αισθησεις, σε μαθαινει να εμπιστευεσαι (πολυ βασικο μαθημα ειδικα για control freaks), σε δενει με εναν μοναδικο τροπο με εκεινον που μοιραστηκες την εμπειρια, ειναι ενας τροπος να δηλωσεις την "παραδωση" η την υποταγη σου και γενικως σε παει περιπατο σε καινουργια μονοπατια ηδονης.

 

λοιπόν μέσα από την εμπειρία μου ως failed slave  

δύσκολα ο σκλάβος να σε δέσει και να σε μαστιγώνει κατ'εντολών σου... είναι θέμα χρόνου να χάσεις τον έλεγχο...

εμένα με ξετρελένει ,εκεί που με έχει απανθρωποιήσει εντελώς να γίνομε κτήνος και όταν χαλαρώνουν τα λουριά να ορμάω ... αλλά και πάλι δύσκολα θα πάρει τον έλεγχο πίσω...

είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει απόλαυση αλλά θα μου επιτρέψετε να πω ότι υπάρχει απώλεια της αίσθησης της κυριαρχίας ,αλλά έχει περισσότερο το χαρακτήρα μίας "μάχης" ...

θα συμφωνούσα με τις δημοσιεύσεις της sapfw στις αρχικές σελίδες αυτού του νήματος ...  

 

blindfold, θα διαφωνήσουν καθέτως μαζί σου.

Μέσα στις πολύ περιορισμένες εμπειρίες μου, έχω συναντήσει δύο τέτοια άτομα. Και στις δυο περιπτώσεις τους είχαν εγκαταλείψει πλήρως κάθε αίσθημα 'μάχης για εξουσία', πέρα από τη χαριτωμένη δαγκωματιά που μπορεί να σου αφήσουν τα γατάκια (για αυτό και θα τους θυμάμαι για πάντα ως 'γατάκια'). Βέβαια, το θέμα είναι πως θα χειριστείς την κατάσταση, και τι σχέση έχεις κτίσει μαζί τους. Άλλωστε και οι γάτες άγρια ζώα είναι, και μπορείς να κερδίσεις το σεβασμό και την εμπιστοσύνη τους (και να τις έχεις να σου φέρνουν πρωινό κάθε πρωί) μόνο όταν θα έχεις αποδείξει πως είσαι το Α male τους.


Durcet, Durcet, Durcet... Ο όποιος ρόλος καθορίζεται από αυτό ακριβώς το εγώ μου. Φυσικά και οι αντιδράσεις του άλλου έχουν σημασία, άλλο να παίζεις τένις με τον τοίχο και άλλο με παρτενέρ. Απλά θεωρώ πως την ώρα του οργασμού / απόλαυσης / whatever, η πλειοψηφία σκέφτεται (ή μήπως καλύτερα, νιώθει?) καθαρά εγωιστικά.

Χμ, πραγματικά δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε ούτε σε αυτό. Το concept της εγωιστικής ικανοποίησης ήταν μια groundbreaking έννοια για τις γυναίκες μέχρι και αρκετά πρόσφατα. Ελπίζω να συνεχίσει να θεωρείται αυτονόητο πώς δεν έρχεται πρώτα η ικανοποίηση του άλλου, αλλά είναι αν μη τι άλλο ίση (γαργάρα θα το κάνω) με τη δική μας.

Fuck it, δικό μου είναι το μυαλό, δε θα καθίσω να εξηγηθώ για το αν νοιάζομαι για το χύσιμο του άλλου.

 

Για μένα ο πόνος είναι η μοναδική ουσιαστικά βάση μιας σχέσης που ορίζεται ως αμιγώς σαδομαζοχιστική.

Ο έλεγχος είναι η βάση του Ds, στο οποίο ο σαδομαζοχισμός μπορεί να έχει από τεράστια μέχρι και σχεδόν καθόλου θέση.
Ο πνευματικός έλεγχος είναι η βάση του Ds.

Αυτή είναι η δική μου διαφοροποίηση των δύο ανάμεσα σε άλλα, πως εγώ προσωπικά τα διαχωρίζω, όταν αναφέρομαι σε Ds και Sm στα πλαίσια μιας BDSM σχέσης.
Όλα όσα αντέγραψα από το ποστ σου, στην πιο πάνω παράγραφο, αν είχαν στη θέση της της σαδομαζοχιστικής σχέσης το Ds θα έγραφα απλά ένα συμφωνώ  .
Αν μια Ds σχέση είναι πάντα σαδομαζοχιστική, είναι θέμα προς συζήτηση, προσωπικά θεωρώ πως κατά βάση πάντα είναι, αλλά δεν είναι η κάθε σαδομαζοχιστική σχέση και σχέση Κυριαρχίας/υποταγής.
Η πεποίθηση μου είναι πως ο Σαδισμός και ο μαζοχισμός είναι δύο όψεις Ενός νομίσματος, ενώ η Κυριαρχική/υποτακτική ψυχοσύνθεση είναι δύο διαφορετικά νομίσματα από μόνα τους το καθένα.
Εξού και θεωρώ φυσικό το γεγονός πως απολαμβάνω και να προσφέρω αλλά και να λαμβάνω πόνο, ενώ απεχθάνομαι να έχω απόλυτο έλεγχο σε οποιαδήποτε άλλο άτομο.

Οι απόψεις μου περί switch βρίσκονται ήδη στο νήμα Switch, όπου αναλύω και επεξηγώ τι ακριβώς εννοώ και πως ερμηνεύω τους switch, το Sm και Ds, έτσι δεν θα επαναλαμβάνομαι. (ναι είμαι και τεμπέλα ανάμεσα σε άλλα! )

Σε μια Ms σχέση όπου ο Κυρίαρχος είναι και έντονα Σαδιστής και ο σκλάβος και έντονα μαζοχιστής, απ’ ότι έζησα μέχρι στιγμής δεν βλέπω κάποιο ξενέρωμα στη συναίνεση από μεριάς Του.
Αν ο μόνος τρόπος που μπορούσε να απολαύσει την πρόκληση πόνου θα ήταν με κάποια που δεν συναινεί σ’ αυτό και την εξαναγκάζει σ’ αυτό, μάλλον ένα καλό ψυχιατρείο ή μια φυλακή θα ήταν πιο ενδεδειγμένα μέρη γι αυτόν, παρά ένα bdsm dungeon.

Χωρίς συναίνεση δεν μπορούμε να μιλάμε για σχέσεις bdsm, έστω κι αν η συναίνεση είναι στη μορφή που δίνεται από μια σκλάβα προς Αυτόν για μία μόνο φορά για όλα, ακόμη κι αυτά που η ίδια μπορεί να μην επιθυμεί και να μην απολαμβάνει.

Δεν λέω πως δεν θα μπορούσε να απολαύσει τον χωρίς συναίνεση πόνο, λέω απλά πως έχοντας συναίσθηση της φύσης του την εξερευνά, θέτοντας όμως όρια.
Αν δεν τα έθετε, ποιος ξέρει που θα μπορούσε να φτάσει. (Το αντίστοιχο ισχύει για τον μαζοχιστή.)
Και τα όρια που θέτονται είναι εκείνα που ορίζουν την σχέση ως Sanε και όχι insane πιστεύω.

Σταματάμε, πριν φτάσουμε εκεί...(Δική μου η υπογράμμιση στο ποστ του DeSade)
Κάποιοι πλησιάζουμε περισσότερο, κάποιοι λιγότερο, αλλά πάντα σταματάμε...

Δεν θα ήθελα να σχολιάσω οτιδήποτε άλλο από τα γραπτά σου, μια και αφορούν την καθαρά προσωπική σου άποψη αλλά θα ήθελα να σχολιάσω λιγάκι την φράση που απομόνωσα, από τη δική μου σκοπιά.  

Η δική Του ικανοποίηση έρχεται πάντα πρώτη.
Το συναρπαστικό είναι πως η δική μου προσωπική απόλαυση αυξάνεται ακριβώς λόγω αυτού.  

 

καλησπερα ειμαι νεο μελος και 8α η8ελα να σχολιασω κι εγω κατα8ετοντας τη δικη μου αποψη πανω στο 8εμα του πονου..
ο πονος δεν ειναι νομιζω αποκλειστικο δικαιωμα μονο του μαζοχιστη..οκ..ο μαζοχιστης ειναι αυτος που επιδιωκει για τους δικους του χ ψ λογους να υποφερει να αγωνια να τυρανιεται να χανει ολοκληρωτικα τον εαυτο του μεσω του σωματικου και ψυχικου πονου και περιορισμου.Και δεν 8α ανφερ8ω στους λογους που τον ω8ουν σε μια τετοια συμπεριφορα ,γιατι ειναι πασιφανες οτι οποιοι και να ναι σκοπος παραμενει η ευχαριστηση και μονο, και αυτο ειναι το 8εμιτο..Το να χανει το εγω του δεν ειναι καποιος ρολος που καλειται να ενσαρκωσει.Αντι8ετως ειναι η απολυτη αλη8εια που βιωνει.Δεν υποκρινεται κανεις οταν ποναει!απλα σφιγγει τα δοντια και συνεχιζει η κλεινει τα ματια κι αφηνεται..
Για τον σαδιστη ομως δεν ειναι παρομοια τα πραγματα τουλαχιστον σε οτι αφορα την υποκρισια διοτι ο σαδιστης καλειται να παιξει καποιο ρολο.Πρεπει να ειναι ο κριτης.Πρεπει να ξερει ακριβως τι να κανει ποτε να το κανει και τι μεσο να χρησιμοποιησει..και εδω ερχεται ο πονος και μια φραση που διαβασα πιο πανω οτι ο πονος ειναι ενα εργαλειο.Και να η διαφορα..ενα εργαλειο ειναι παντα ενα εργαλειο και μια πενσα ειναι πενσα οταν σφιγγεις μια βρυση και παραμενει πενσα οταν ανοιξεις και ενα κεφαλι με τη βοη8εια της.Υπαρχουν πολλοι που 8α παρουν μια πενσα και 8α προσπα8ησουν να διορ8ωσουν μια βλαβη και αν πιανουν τα χερια καλως,συνη8ως ομως σαφες προβαδισμα εχει ο μαστορας..
Δεν αρκει να εισαι σαδιστης πρεπει να ξερεις να το κανεις κιολας.
Ενω αρκει απλα να εισαι μαζοχιστης.
και αυτη ειναι μια διαφορα που εντοπιζω για να απαντησω στην απο πανω φιλη οτι δεν ειναι απλα δυο πλευρες ενος νομισματος..σε οτι αφορα ομως τον πονο, και ερχομαι εκει που ξεκινησα,νομιζω οτι ειναι και για τους δυο ιδιος που απλα εκδηλωνεται διαφορετικα,ζει αναμεσα τους και τους κυκλωνει σε μια αμοιβαια ομιχλωδη αισ8ηση που δυσκολα 8α μπορουσε καποιος να αποφαν8ει για την "ποσοτητα" του πονου που αντιστοιχει στον κα8ενα..και ενταξει 8α μου πειτε μα τι λες ρε παιδι απο που κι ως που ο σαδιστης ποναει? αλλα αυτο ειναι ενα λα8ος ερωτημα απ την αρχη του διοτι απ ευ8ειας ξεχωριζει τον σαδιστη απο τον μαζοχιστη ενω ο ενας χωρις τον αλλον ειναι απλα μια ταμπελα και καμια πραξη..
οταν φτασουμε στην πραξη ομως βλεπουμε μια απολυτα συνηφασμενη κατασταση,το δυο γινεται ενα και μονο αυτο το ενα εμπεριεχει τον πονο,πονο για το ολο οχι μονο για το ενα υποσυνολο η το αλλο ,και για τα δυο ταυτοχρονα.Δεν ειμαι ουτε ψυχολογος αλλα ουτε δασκαλος ουτε καν μεγαλη μορφωση εχω γενικως αλλα και συγκεκριμενα για τον κλαδο που συζηταμε για να εξηγησω ακριβως τι εννοω ..
ελπιζω να μαι λα8ος και να συνεχιστει ο διαλογος..
τονους δεν ξερω να βαζω συγνωμη..

 

Ευχαριστώ lara[E-p] για το "ξεκαθάρισμα". Πολύ κατατοπιστικό το ποστ σου. 

Ίσως το ότι προσεγγίζω την έννοια του πόνου έχοντας περάσει από πρότερη κατάσταση SAM (Smart Ass Masochist)  να φταίει για το ότι επιμένω λίγο σε κάποια πραγματάκια, ακριβώς επειδή ήταν προβληματική η αντιμετώπισή μου της BDSM σχέσης.

Είχα στο νου μου ότι η D/s σχέση είναι σαδομαζοχιστική. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό. Σίγουρα είναι αλήθεια ότι η κάθε σαδομαζοχιστική σχέση δεν είναι και σχέση Κυριαρχίας/υποταγής.

Νομίζω πως αυτό με κάνει να αναθαρρώ πάρα πολύ, σχετικά με την πρότερη κατάσταση SAM που ανέφερα.  Πάντως, ήταν κάτι αντιμετωπίσιμο.

Καλησπέρα και καλώς ήρθες. Ενδιαφέρον το ποστ σου.

Τα πάντα σηκώνουν τελειοποίηση. Κυρίως η προσέγγισή μας προς την απόλαυσή μας. Μπορεί κάποιος να μας οδηγεί σε κάποια μονοπάτια απόλαυσης, γιατί ο ίδιος ξέρει πολύ καλά τί κάνει. Μπορεί όμως ο αποδέκτης, ο οδηγούμενος, να εκτιμήσει αυτό που του συμβαίνει; Ο μαζοχιστής δεν είναι ένα κουφάρι που απλά του κάνουν πράγματα. Μπορεί να εισχωρήσει στην εμπειρία με ένταση και βάθος ή μπορεί να την περάσει και ξώφαλτσα. Και αυτό είναι δικό του θέμα και επαφίεται στις δικές του ικανότητες, δεξιότητες κλπ, από την τεχνική με την οποία γίνεται ο δέκτης του πόνου (ναι, υπάρχει τεχνική) έως την εγκεφαλική και συναισθηματική προσέγγιση στην εμπειρία, καθώς και στον ίδιο τον πομπό της.

Εξαιρετικό αυτό που λες. Και συμφωνώ. Ο Σαδιστής δεν προσέρχεται στην εμπειρία ως ξένος, ως παρατηρητής. Είναι χωμένος μέσα και αυτός, βαθύτατα.

 

Ανταλλαγές του είδους, "Με ικανοποιείς και σε ικανοποιώ, με οποιονδήποτε τρόπο. Εσύ θα κάθεσαι να σε δέρνω κι εγώ θα σου δίνω αγάπη, ασφάλεια, διαμαντένια κολλιέ, μακαρόνια με κυμά κλπ. Ότι ικανοποιεί εσένα".        

Νομίζω όμως πως ο mixedup ήδη κατέδειξε πώς αυτό δεν θα λειτουργούσε. Και άρα μάλλον μας γλιτώνει από την προσπάθεια να ξεμπερδευτούμε, εσύ κι εγώ. 

Θεωρώ ότι η προσέγγισή μας προς τον πόνο γίνεται με κάποιο (δυσδιάκριτο εκ πρώτης όψεως) αισθητικό κριτήριο, ως είσοδος και των δύο στην σφαίρα της εμπειρίας όπου ο ένας είναι προσηλωμένος στον άλλον και ταυτόχρονα στο ίδιο το βίωμα του πόνου. Δεν είναι αλισβερίσι, αλλά κάτι βαθύτερο, μυστηριακό σχεδόν.

Η διαφορά που βλέπω ανάμεσα στον πόνο του D/s και στον πόνο του S/M αφορά το επίκεντρο της προσήλωσης και την προέλευσή της. Στο D/s προσηλώνομαι στον σύντροφό μου, ως αποτέλεσμα πνευματικών διεργασιών, όχι λόγω του πόνου. Στο S/M προσηλώνομαι στον πόνο, ενώ ο σύντροφός μου μου είναι ουσιαστικά αδιάφορος, αρκεί να ξέρει τί κάνει και να τον εμπιστεύομαι (SAM προσέγγιση), ή προσηλώνομαι στον Σαδιστή, μέσα από μία αυτοματοποιημένη, μηχανιστική αντίδραση (εφόσον δεν υπάρχει D/s στην σχέση).

Φυσικά, ενδέχεται να κάνω λάθος. Ελπίζω να καταθέσουν και άλλοι τις απόψεις τους, θα είναι χρήσιμες.