Η διαχείριση της απώλειας..

Απάντηση: Re: Η διαχείριση της απώλειας..

πολυ σωστα
στην περιπτωση θανατου γνωριζεις καλα οτι δεν αλλαζει αυτο με τιποτα ενω στην αλλη περιπτωση εστω κ λιγες ελπιδες παντα μενουν κ αυτες δυσκολευουν την κατασταση

 

Re: Albert Camus - La chute

βρε κοριτσι μου τι ειναι αυτα που λες?
μιλας συνειδητα αυτη τη στιγμη ή απλως θελεις να δωσεις εμφαση σε κατι?
ειλικρινα με απογοητευει ο τροπος που τοποθετεισαι, βεβαια ειμαι και μιας αλλης
γενιας εγω αλλα και παλι βρε ματια μου τοση ωμοτητα?

 

Αντίο*
Αντίο, φίλε μου, αντίο!
Σε έχω μέσα στην καρδιά,
Και ο αυριανός μας χωρισμός
Υπόσχεται συνάντηση στο μέλλον.

Φίλε μου, χαίρε, μην μελαγχολείς σε ικετεύω.
Δεν είναι είδηση να φύγεις από τη ζωή
Μα και να ζεις δεν είναι κάτι νέο.

* Οι τελευταίοι στίχοι του ποιητή

 

Re: Albert Camus - La chute

Αν προσέξεις τον τίτλο του ποστ στο οποίο αναφέρεσαι, θα διαπιστώσεις ότι δεν είναι τοποθετήσεις της Syrah, αλλά ... "Albert Camus - La chute"  

 

Re: Albert Camus - La chute

κρινοντας απο τον εαυτο μου οπου οταν αναφερω τα λογια καποιου σημμαινει οτι τα υιοθετω εκτος αν δηλωσω το αντιθετο, θεωρησα οτι τα υιοθετει, αν απλως τα αναφερει χαιρομαι και ειλικρινα ανακουφιστηκα.

ευχαριστω εμμα

 

Αγαπητή elen, παραθέτω αποσπάσματα όταν αυτά εκφράζουν μία ενδιαφέρουσα, κατ εμέ, οπτική του θέματος - δεν είναι απαραίτητο δηλαδή να συμφωνώ απόλυτα με το περιεχόμενό τους. Στην προκείμενη περίπτωση συμμερίζομαι την αποστροφή του Camus προς τους ανθρώπους που υιοθετούν φορτική συμπεριφορά, αλλά και την εκτίμησή του προς εκείνους που μετά από μία άρνηση αποχωρούν διακριτικά.

Το σημείο της αυτοκτονίας το θεωρώ μάλλον υπερβολικό, για τούτο και η δική μου θέση επ αυτού διαφοροποιείται. Δεν εκτιμώ καθόλου όσους παραιτούνται από τη ζωή.

Από την άλλη πλευρά, θέλοντας να καταλάβω περισσότερο τον Camus, προσπαθώ να θεωρήσω την αυτοκτονία ως έκφραση αγάπης/λατρείας υπό τη μορφή ανθρωποθυσίας, και ομολογώ πως βασίζεται σε μια κάποια λογική. Χωλαίνει αυτή η λογική σε ένα δεύτερο επίπεδο θεώρησης όμως, όπου αυτό το οποίο γίνεται σπονδή από τον έναν, δεν προσφέρει τίποτα επί της ουσίας στον άλλο – πέρα από λύπη και ενόχληση αν πρόκειται για νοήμονα ή έπαρση αν πρόκειται για ανόητο.

 

Re: Albert Camus - La chute

Τι άλλο πρέπει να ζητούμε από την τύχη για τους εχθρούς, πέρα από τη φυσική τους εξόντωση;

Οτιδήποτε λιγότερο ίσως αποτελεί υποκρισία.

 

Ο Γιάννης Σκαρίμπας αγαπούσε όλη του τη ζωή τη Φιγιέττα Πνευματικού. Ήταν ο ίσκιος του Σκαρίμπα, η ηρωίδα των βιβλίων του, την οποία ποτέ δεν γνώρισε προσωπικά, που μόνο από μακριά αγαπούσε. Ποτέ δεν της μίλησε, δεν της έγραψε. Πλούσια και παντρεμένη, από μεγάλο σόι, αυτός επίσης παντρεμένος και πολύ πιο φτωχός. Μόνο λουλούδια της έστελνε, χωρίς όνομα, ένας άγνωστος.

Όταν η Φιγιέττα αρρώστησε, της είπαν κάποτε ποιος ήταν αυτός που της έστελνε τα τριαντάφυλλα συχνά. Του έστειλε ένα μικρό ζωγραφισμένο πορτρέτο της. Ήταν όμορφη και χαρούμενη, είχε παιδιά και πέθανε στα 34 της.

Στις 10.12.1934, μετά το θάνατό της, μια εφημερίδα δημοσίευσε το παρακάτω «νεκρολογικό πεζοτράγουδο». Το υπέγραψε με το ψευδώνυμο Μαριάμπας. Είναι από τα συγκινητικότερα κείμενα που έχω διαβάσει. Ένας ύμνος στη ζωή μπλεγμένος με μια δωρική έκφραση θρήνου.

Την κυρά που τα βήματά του έκανε να ακούει διπλά ο Σκαρίμπας δεν την ξέχασε ποτέ και ο θάνατος της, μαζί με το θάνατο του γιου του, ήταν τα μεγαλύτερα πλήγματα στη ζωή του.

Φιγιέττα Πνευματικού​

Ύψωσε το χέρι του ο κισσός και πιάστηκε ξανά από το γείσο του σπιτιού σου. Επρόβη ο χειμώνας, θαρθεί ξανά το καλοκαίρι. Κι’ άλλα φεγγάρια θε ναρθούν και άλλος ήλιος. Η αγριομηλιά και η ρίγανη ξανά θα μοσκοβολήσουνε στους βράχους. Και πάλι θα φουντώσουν στην ακροποταμιά οι ροδοδοδάφνες.

*​

Πόσες φορές δε φυλλορόϊσαν τα δέντρα; Πόσες φορές δεν έκρουσε ο Απρίλης την καρδιά μου; Σύρθηκαν καλοκαίρια τόσα μπρος στη πόρτα μου. Περπάτησα τόσες φορές τη νύχτα με φεγγάρι.

*​

Κι’ είδα τ’ αστέρια να πηγαίνουνε. Είδα τη θάλασσα να ρέει. Ασπρίζει η μυγδαλιά στην άνοιξη, αλλάζει η όψη των ανθρώπων.

Κι όλα πηγαίνουν – όλα μαζί – στο χρόνο.

Κι εσύ;

Εσύ σταμάτησες!

Έμεινες ‘κει, -- σαν άγαλμα – ψηλά, πάνω απ’ τον καιρό κι’ από τον πόνο.

Σφίγγα λευκή, -- αινιγματική – η όψη σου πίνει την κούφια θλίψη της σιγής σου.

Αδιανόητη είν’ η ματιά σου σαν κρυστάλλινη. Ακύμαντη – σαν προτομή – είν’ η μορφή σου. Και μήτε μια τριχούλα δεν σαλεύει στο κεφάλι σου. Και μήτε ένα καράβι δεν πάει στη σιωπή σου. Βρίσκει η αστραπή την τεθλασμένη της, κι συ ‘σαι αδιάφορη κι’ ωραία. Πήζουν τα φώτα μεσ’ τα ρίγη τους και συ πίσ’ απ’ τα πράγματα έχεις περάσει.

Λες και σταμάτησε ο χρόνος μπρος στο βλέμμα σου. Λες και μαρμάρωσε, στη γαλήνη σου η αιωνιότη. Πουλί πικρό λες και είσαι και στοχάζεσαι, ψηλά στη στήλη της σιγής πώχεις καθίσει.

Πες μου λοιπόν πού βλέπεις όξ’ απ’ τα όρια; Δείξε μας πού πατάς οξ’ απ’ το χρόνο;

Μαριάμπας​

​

 

Μερικοί δεν μπορούν να διαχειριστούν τη Ζωή..που να φτάσουμε και στην Απώλεια.

 

Εμένα πάλι γιατί μου φαίνεται πολύ πιο εύκολο το να διαχειριστείς την απώλεια απ' ότι τη ζωή; Στην πρώτη περίπτωση το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνειδητοποιήσεις, να αποδεχτείς μια τετελεσμένη κατάσταση. Στη δεύτερη, τα πάντα είναι ρευστά, συμμετέχεις ενεργά στη διαμόρφωση των καταστάσεων και στη διαχείρισή τους. Έχεις ευθύνη για το τι κάνεις και, ενίοτε, πληρώνεις τις συνέπειες των πράξεών σου.

 

χμ.. όπως και να έχει η απώλεια παρεμένει απώλεια.. Το να χάσεις κάποιον δικό σου είτε από θάνατο είτε απο άλλους παράγοντες είναι ένα και το αυτό για μένα. Ίσως ο πόνος να είναι διαφορετικός αλλά το ερώτημα "Γιατι" παραμένει και στις δύο περιπτώσεις.. Το πως θα διαχειριστεί κάποιος τη δική του απώλεια είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα. Η απώλεια θέλοντας και μη είναι κάτι που το ζούμε όλοι μας και θα το ζούμε αργά ή γρήγορα. Το να ξέρει κάποιος τι πάει να πει να χάνεις κάποιον από το θάνατο, δεν σημαίνει οτι σε ίδια κατάσταση θα ξέρει πως να αντιδράσει και πως να αντιμετωπίσει το όλο θέμα. Ο θάνατος είναι κάτι που δυστυχώς ή ευτυχώς σε κάνει να τα "χάνεις". Άσχετα εαν πριν σου χτυπήσει την πόρτα σε προειδοποιεί με τον δικό του τρόπο. Οπότε ότι και να πούμε είναι εικασίες.
Η απώλεια μιας σχέσης, ενός ατόμου ή ακόμα και ενός αντικειμένου από άλλους παράγοντες είναι αποτέλεσμα από ίσως δικών μας λανθασμένων κινήσεων ή και όχι. Όπως και να έχει και στις δυο περιπτώσεις χάνεις κάτι.. Και για μένα αυτό έχει σημασία. Η απώλεια.

 

Απάντηση: Η διαχείριση της απώλειας..

Σε περιπτωση που ολον αυτο το πονο τον κλεισεις σε ενα κουτακι,και αυτο το κουτακι σε ενα αλλο,τα διπλοκλειδωσεις και τα κρυψεις μεσα σου,φροντισε τα κουτακια να ειναι απο μολυβι,γιατι οταν κρυβεται αυτος ο πονος γινεται ραδιενεργος..και θα σε φαει απο μεσα προς τα εξω.