Ποιός χρειάζεται άλλοθι;

Ποιός χρειάζεται τα άλλοθι και γιατί τα χρειάζεται;

Οι απορίες μου ξεκίνησαν από τούτο εδώ το σχόλιο της Syrah,

*τα φατσάκια δικά μου  

Οι υποτακτικοί άνθρωποι αν ξέρω καλά αναζητούν να ζήσουν και να εκφράσουν την υποταγή τους μέσα από τη σαδομαζοχιστική απόλαυση και την προσωπική επικοινωνία.

«Ισχυρότατος λόγος» γι αυτό δεν ξέρω να χρειάζεται, από την - πανέμορφη - ώρα της αποδοχής της υποταγής και έπειτα. Πριν ίσως, αλλά και πάλι, ο «ισχυρότατος λόγος» αναζητείται εντός του υποτακτικού, οτιδήποτε άλλο μου φαντάζει παιδαριωδώς ευθυνοφοβικό. Πιστεύω ότι η αποδοχή του τί είμαστε, που για τους υποτακτικούς απαιτεί πολύ ουσιαστική παρέμβαση Κυρίαρχου για να επέλθει, ακυρώνει κάθε άλλοθι και καθιστά ξεχασμένες μέσα σε δευτερόλεπτα όλες τις σχετικές αναζητήσεις.

Αναγνωρίζω ότι ίσως σοκάρω κάποιους, αλλά δε λυπάμαι διόλου. Αν κάποιος είναι πραγματικά υποτακτικός θα αναζητήσει να βιώσει πλήρως την υποταγή του, όχι να την εξηγήσει, ούτε να τη στρογγυλέψει, ούτε να αποδόσει την ύπαρξή της σε άλλον, που μου μοιάζει και για ψεματάκι, τούτο το τελευταίο.

Όχι ότι δεν έχει τεράστια σημασία ο Κυρίαρχος και τα ταλέντα του, που χωρίς αυτά το πιθανότερο είναι ότι δεν μπορεί να υλοποιηθεί τίποτα, καμία από τις επιθυμίες είτε του Κυρίαρχου είτε του υποτακτικού. Όχι ότι ο υποταγμένος υποτακτικός δεν βλέπει τον Αφέντη του ως θεό, το λιγότερο. Αλλά αν δεν ήταν υποτακτικός αυτός, τίποτα απ όλα αυτά δεν θα συνέβαινε και τίποτα απ όλα αυτά δεν θα είχε νόημα για κανέναν.

Γι αυτό νομίζω ότι η έννοια του άλλοθι στο χώρο είναι όσο δεν παίρνει βανίλλα επειδή αναζητείται σ ένα χώρο (του βδσμ δηλαδή) που στηρίζεται στην αναζήτηση και στο κτίσιμο της απόλαυσης και όχι στην αιτιολόγησή της.

Όσο για τη λογική ότι αναζητούμε ερωτικούς συντρόφους βάσει κριτηρίων που να ισχύουν συμμετρικά, βρίσκω ότι δυναμιτίζει κάθε προσανατολισμό στην απόλαυση και παραπέμπει κατευθείαν στην (φαλιρισμένη πλέον στην εποχή μας) προτεσταντική λογική της παραγωγικότητας μέσα σε μία σχέση και του η «ισχύς εν τη ενώσει».

Αυτή είναι η γνώμη μου, και ευρύτερα έχω την αίσθηση ότι η σεξουαλική απελευθέρωση δεν σχετίζεται με την ένταση των ιντερνετικών αναζητήσεων ή των σαδομαζοχιστικών επιθυμιών αλλά κυρίως με την υπέρβαση λογικών άλλοθι και διαφόρων metrics στην αναζήτηση libertine (sic) ερωτικών συνοδοιπόρων. Λιμπερτίνοι με αίσθηση οικονομίας της αγοράς στις σχέσεις τους! Λίγο αστείο ή μου φαίνεται;  

Τέλος πάντων. Εσείς λέτε να χρειάζονται άλλοθι οι υποτακτικοί και να τα αναζητούν στους Κυρίαρχους; Ή ίσως και οι Κυρίαρχοι, να γίνονται σαδιστές κατά παραγγελία των υποτακτικών και να βαράνε επειδή το ζήτησαν οι υποτακτικοί και μόνο;

@ female,
σόρρυ φιλενάδα που, μη προκληθείσα, τρίφτηκα στη γκλίτσα της βιοθεωρίας σου  

 

Δεν με πρόλαβες. Ήδη ξεσπάθωσα στο άλλο νήμα. 

Συμφωνώ 1000%.

 

Απάντηση: Ποιός χρειάζεται άλλοθι;

συγνώμη, δεν κατάλαβα... ποιός χρειάζεται άλλοθι και για τι;

ποιό ακριβώς είναι το ερώτημα;

 

Ειλικρινά ούτε κι εγώ κατάλαβα και θα ήθελα να καταλάβω, μοιάζει ενδιαφέρον θέμα!

 

Καλώς τα μου τα κοριτσόπουλα. Κερνάμε και καφεδάκι. Κοπιάστε. 

Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω εδώ όλες μαζεμένες. Λείπουν μερικές ή μου φαίνεται; 

Το σημερινό θέμα της συζήτησης είναι το άλλοθι. Εγώ προσωπικά λοιπόν, επειδή γράφω βιβλίο, έχω αυτό το καταπληκτικό άλλοθι που μου επιτρέπει να κάνω σχεδόν τα πάντα. 

Μέχρι και σε μπουρδέλο μπορώ να δουλέψω. (Σσσσςςς....αν με ακούσει ο ανύπαρκτος με βλέπω τ' ανάσκελα στα βρωμοκρέβατα). 

Δυστυχώς, είναι πάρα πολύ δύσκολο να εξηγηθεί αυτό που βιώνεται μέσα σε μια τέτοια σχέση. Προσπαθώ πάρα πολύ, και με κείμενα και με συζητήσεις, αλλά δεν βλέπω φως. Είναι σαν να μιλάω αλαμπουρνέζικα. Και πάντα πίστευα ότι μπορώ να εξηγήσω τα πάντα, τουλάχιστον μέσα από την αλληγορία. Έχω αρχίσει να αποθαρρύνομαι τώρα τελευταία. 

 

Οπως εγω αντιλαμβανομαι το σχολιο της Syrah, (πιο απλουστευμενα) ισχυριζεται, πως ο καθε υποτακτικος εχει την αναγκη να βλεπει στον Αφεντη του καποιον "χαρισματικο" η "ισχυρο" (του καθενος τα κριτηρια φυσικα για το τι θεωρει ισχυρο και χαρισματικο ποικιλουν), γιατι αυτο "δικαιολογει" την υποταγη του σε αυτον, κοινως τον εμπιστευεται πως ξερει καλυτερα απο τον ιδιο τι θα τον κανει χαρουμενο.

Συμφωνω σε αυτο. Πραγματι ενας Κυριαρχος ο οποιος δεν ξερει τι του γινεται, πως θα ξερει τι να κανει με εναν ανθρωπο που του δινει ενα τοσο μεγαλο δικαιωμα πανω του, του παραχωρει τοση μεγαλη επιρροη στην καλοπεραση η στην κακοπεραση του; Οπως το καταλαβαινω εγω, δεν χρειαζεται "δικαιολογια" για να σου αρεσει να υποτασεσαι, καθοτι ειναι και αυτος ενας τροπος να αντλησεις ικανοποιηση και ευτυχια. Αυτο ομως για το οποιο χρειαζεσαι "δικαιολογια" ειναι στο γιατι ο συγκεκριμενος Κυριαρχος/Αφεντης να εχει την ικανοτητα να ξερει καλυτερα απο εσενα για σενα.
Για να συμβαινει αυτο πρεπει να πληρει καποια στανταρντς. Σιγουρα, αλλα τα κριτηρια για τον καθενα ειναι διαφορετικα. (χωρις αυτο να σημαινει πως πολλων δεν μπορει να συμπιπτουν) Η Ντορα στο θρεντ περι κυριου τιποτα, λεει πως τα δικα της στανταρ δεν ειναι πιο "χαμηλα", απλα διαφορετικα απο αλλων στο φορουμ. Δεν νομιζω πως υπαρχει υποτακτικη που να θεωρει τον Κυριαρχο της τιποτενιο, και να παιρνει απλα ικανοποιηση απο το οτι ειναι υποτακτικη "καποιου". (για να μην μπλεχτουμε παλι, εννοω τιποτενιος για την ιδια οχι για τους αλλους). Πρεπει ο Κ στα ματια του υ να φανταζει θεος, και πως θα γινει αυτο αν δεν εχει την ικανοτητα ο Κ; Νομιζω ο MasterJP ειχε γραψει σε καποιο ποστ του πως ο "ερωτας" πρεπει να ερθει σαν φυσικο επακολουθο της υποταγης, και οχι η υποταγη σαν αποτελεσμα του ερωτα.

Resume: Για να υπαρξει υποταγη, πρεπει να συντρεχουν δυο παραγοντες: καποιος που να θελει να υποταχθει (το οποιο δεν χρειαζεται δικαιολογια καθ'οτι εχει ηδη ασπαστει την βδσμικη νοοτροπια), και ενας ικανος Κυριαρχος.(που να καλυπτει δηλαδη τα στανταρντς του συγκεκριμενου υποτακτικου)

(υπαρχει παντα η περιπτωση να το αντιληφθηκα τελειως λαθος και να ειμαι εκτος θεματος, στην περιπτωση αυτη απλα καντε σαν να μην το διαβασατε   )

 

Απάντηση: Re: Ποιός χρειάζεται άλλοθι;

μετά τις απαραίτητες αποσαφηνίσεις (ευχαριστώ tender) κατάλαβα πως αυτό που υποστηρίζει η Syrah είναι πως οι υποτακτικοί αναζητούν άλλοθι για να υποταχτούν στην "αντικειμενική" (θεωρώ πως δεν υπάρχει αντικειμενική μόνο υποκειμενική) ισχύ του Κυρίαρχου απέναντί τους και αυτό προς στιγμή με έβαλε σε παραγωγικό συλλογισμό ο οποίος όμως σύντομα κατέληξε σε συμπέρασμα πως ναι μεν για να υποταχτώ πρέπει ο Άλλος να είναι πνευματικά ανώτερός μου αλλά αυτό δεν αποτελεί άλλοθι αποτελεί κριτήριο



έτσι θα συμφωνήσω με την προλαλήσασα:

 

αλλοθι,δεν εχεις αλλοθι
εισαι στο ψεμα σου ,αιχμαλωτηηηηηη
 

 

Ένα άτομο υποτακτικής ψυχολογίας, τάσεων κλπ. που δεν έχει ποτέ του συνάψει σχέση με κάποιον Κυρίαρχο, απλά προσέρχεται στον χώρο ακολουθώντας τις συνήθως ρομαντικές και κάπως μπερδεμένες επιθυμίες ή φαντασιώσεις του, σπάνια ξέρει στα σίγουρα αυτό που θα τον κάνει ευτυχισμένο. Ψάχνεται. Είναι διαφορετική η περίπτωση κάποιου που ήδη βίωσε μια σχέση με έναν Κυρίαρχο και έχει κατασταλάξει στο τί επιθυμεί, more or less. 

Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Πού να ξέρεις ποιος ξέρει καλύτερα από σένα για σένα όταν κι εσύ ο ίδιος δεν έχεις ιδέα αλλά φαντάζεσαι ότι αν σε κλείσουν σε ένα κλουβί και πότε πότε σε βγάζουν για να σε βουρδουλίσουν και να σε σοδομίσουν, θα βρεις και την ευτυχία; 

Μιλάω για νέα άτομα, ασφαλώς, που απλά ψάχνονται ακόμη. Και νομίζω ότι υπάρχουν πολλά εδώ πέρα. Καλό θα ήταν να μιλούμε ξεκάθαρα για το τί παίζεται, χωρίς να θεωρούμε ότι όλοι είναι κατασταλαγμένοι.

Πράγματι έτσι είναι. Αλλά τα στάνταρ δεν έρχονται μαζί με το μητρικό γάλα. Και αμφιβάλλω αν οποιαδήποτε υποτακτική που προσέρχεται στον χώρο δεν κατανοεί πολύ σύντομα ότι τα στάνταρ της ήταν μια μπαρούφα και μισή. Εξαρτάται βέβαια και από το τί αναζήτησαν, τί τους έτυχε μπροστά τους και τί επέλεξαν εν τέλει.

Σωστά. Η μόνη διαφοροποίησή μου είναι ότι ο Κ βοηθά το Υ να βρει τα σωστά στάνταρ για το ίδιο.

Και ο επόμενος Κ (αν παραστεί ανάγκη αλλαγής, ο μη γένοιτο, αλλά ας το χειριστούμε με ενήλικο τρόπο παιδιά ) το ίδιο ακριβώς θα κάνει. 

 

Να με συγχωρείτε για την ασχετοσύνη μου, αλλά τι είναι η ασυμμετρία στη σχέση; Το οτι ο άλλος δεν θα είναι "πνευματικός ογκόλιθος", για παράδειγμα;


Πρέπει, στις ανθρώπινες σχέσεις, να τα βγάζουμε όξω και να τα μετράμε όλα; Και να τα βρίσκουμε και ίσα; Με τα αμπαρδά, αλλά το δικό μου βανίλλα μυαλό σκέφτεται με όρους συμβατότητας και συμπληρωματικότητας. Επίσης, για άλλη μια κυνική φορά, θα υπενθυμίσω τους όρους της αγοράς -- εκεί τα πρόσημα στις τιμές αλλάζουν όχι σύμφωνα με την αξία, αλλά σύμφωνα με τη ζήτηση. Φυσικά, και η μοναξιά μια επιλογή είναι, κάθεσαι στ΄αυγά σου και περιμένεις τον Μίστερ ή τον Μάστερ (ή τη δεσποσύνη) Πέρφεκτ που τα έχει όλα ίσα με σένα.


Περί του άλλοθι των υποτακτικών έχω πλήρη άγνοια. Ξέρω καλά, πάντως, πως συχνά κάνουμε κάτι και μετά το εκλογικεύουμε, το ενδύουμε με χιτώνες περίτεχνους αλλά χάρτινους. Κατόπιν εορτής. Καμιά φορά, λέμε κιόλας πως το κάνουμε με κίνητρα βαθιά φιλοσοφημένα και στάσεις ζωής "...λαλαλα, είμαι το φιόρο του Λεβάντε και τι ωραία που μαγειρεύω σπέσιαλ, κορντόν μπλε, παγωτό με φασόλια που το 'χω σπουδάξει χρόνια στα σπουδαιότερα κολέγια στα Ευρώπας". Προτιμάμε να αποδώσουμε στη λογική και όχι στο συναίσθημα τας μεγαλειώδεις πράξεις και αποφάσεις, ως γνήσιοι φιλοσοφημένοι και με τον έλεγχο πάντα στα χέρια μας, άνθρωποι. " Όχι, όχι είμαι ανεξάρτητος και δυνατός άνθρωπος, δεν με παρασύρει ο χαρακτήρ μου, εγώ τον κάνω ζάφτι, με τη δυναμική μου άποψη." Πουλάμε μούρη, βρε αδερφέ. Πείθουμε τον εαυτό μας για το μεγαλείον. Ότι δύναται καθείς, εμένα μου περισσεύει. Μερικές πιο θαρραλέες και όντως φιλοσοφημένες ψυχές που 'χω γνωρίσει εδώ, απλώς παραδέχονται πως έτσι είναι -- και κρατούν τη μαγεία μεν, τα χάρτινα λοφία δε, δεν τα χρειάζονται.



​

 

Αυτό έχει σχέση με την καύλα, αγαπητή female. Η επιλογή του "Άσύμμετρου" (όπως και της "ασύμμετρης" από την κάτω πλευρά - προσοχή στην στίξη παρακαλώ) έχει σχέση με άλλες παραμέτρους. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω ότι όλοι έχουμε τομείς στους οποίους υπερέχουμε από τους άλλους. Αυτό δεν μας κάνει καλύτερους ή χειρότερους γενικά, είμαστε καλύτεροι σε κάποια πράγματα - από μερικούς - και χειρότεροι σε κάποια άλλα - από μερικούς.

Δεν διαφωνώ διόλου. Πολύ καλά τα λες. Ξεχνάς μόνο την καύλα. Και το είδος της σχέσης, το οποίο δεν βασίζεται στους συνήθεις όρους αγοράς.

Και με αυτό συμφωνώ, κάργα. Αχ αν δεν ήσουν βανίλλα, τι όργια θα κάναμε... 

 

Οποιοσδήποτε υποτακτικός ή μαζοχιστής που επιθυμεί να εκλογικεύει εντός του ό,τι σκέπτεται ή νιώθει.

Για να επαληθευτούν οι λογικές του συνεπαγωγές.