Αντίφαση Vol.3: BDSM vs BDSM

1. Ο μαζοχιστής θέλει να πονάει αλλά ο σαδιστής θέλει ό,τι δεν θέλει ο μαζοχιστής.

2. Ο σαδιστής θέλει να προκαλεί πόνο στο μη μαζοχιστή.

3. Ο μη σαδιστής δεν θέλει να προκαλεί πόνο στο μαζοχιστή.

4. Ο σαδισμός του κυρίαρχου βάλλεται εναντίον του αντικειμένου κυριαρχίας του.

5. Ο μαζοχισμός του υποτακτικού αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη του αντικειμένου κυριαρχίας ενός μη σαδιστή κυρίαρχου.

6. Ο μαζοχισμός του υποτακτικού βάλλεται εναντίον της αποτελεσματικότητάς του ως υποτακτικού.

7. Η υποτακτικότητα του υποτακτικού βάλλεται εναντίον της αξίας του ως πεδίο κυριαρχίας του κυρίαρχου.

 

Πρώτα σχόλια, μπερδεμένες σκέψεις:

1. Ο σαδιστής δεν ταυτίζεται με τον αντιδραστικό. Στόχος του δεν είναι η μη ικανοποίηση του μαζοχιστή, αλλά η ικανοποίηση των δικών του επιθυμιών.

2. Ο σαδιστής μπορεί να το θέλει, αλλά λόγω συνθηκών (κοινωνικών, προσωπικών αξιών κλπ) θα επιλέξει να προκαλέσει πόνο σ' ένα μαζοχιστή.

3. Συμφωνώ.

4. Μπορείς να το εξηγήσεις;

5. Φυσικά. Αλλά υπάρχει πλήρης ταύτιση μεταξύ υποτακτικών και μαζοχιστών; Ο μη σαδιστής κυρίαρχος δεν έχει κανένα λόγο να επιλέξει κάποιο μαζοχιστή υποτακτικό.

6 και 7: Ομοίως με 4.

 

"3. Ο μη σαδιστής δεν θέλει να προκαλεί πόνο στο μαζοχιστή."

Ένας μη σαδιστής μπορεί να μην παίρνει άμεση ευχαρίστηση από την πρόκληση πόνου, αλλά είναι πιθανόν να απολαμβάνει την πρόκληση ευχαρίστησης στο σύντροφό του.

Για τις περιπτώσεις που ο μαζοχιστής αποζητά πόνο και μόνο, οι ανάγκες του μπορούν να καλυφθούν με έναν μη σαδιστή.

 

O αγνος,ασυμβιβαστος σαδιστης ζωνεται τα φυσεκλικια του και παιρνει τα βουνα.
Ο αλλοτριωμενος,συμβιβασμενος σαδιστης κανει BDSM.

 

Eνδιαφέροντα τα premises απο άποψη Λογικής, και ωραία φιλοσοφική πρόκληση η συμφιλίωση των παραδόξων. Όμως στην πραγματική ζωή (όπως παραδέχονται και οι ίδιοι οι καθηγητές φιλοσοφίας μετά απο το τρίτο Lagavulin) τίποτα δεν είναι ούτε άσπρο, ούτε μαύρο, αλλά μάλλον πολυποίκιλες αποχρώσεις του γκρι.

Ευτυχώς, δηλαδή, για τους σαδιστές, τους μαζοχιστές, τους Κυριαρχικούς, τους υποτακτικούς, και τις λοιπές συμπαθείς τάξεις των απανταχού μπιντιεσεμιτζήδων.

Χαιρετισμούς,
DocHeart

 

Οι αντιφάσεις αυτές με έχουν ξαναβάλει να σκεφτώ...
Σκέψεις που γεννήθηκαν από τέτοιες αντιφάσεις με έκαναν προ καιρού να ξε-αυτοχαρακτηριστώ από sub ή switch ή ποιος ξέρει τί άλλο γύρναγε στο κεφάλι μου, μέχρι να καταλήξω στο τέλος να με ανα-αυτοχαρακτηρίσω βανίλια με ολίγον από kinky προς μεγάλη μου ικανοποίηση.
Θέλω να ρωτήσω όμως κάτι γιατί αλλιώς θα σκάσω...

Οι παρακάτω:
Σαδιστής-Σαδίστρια
Κυρίαρχος-Κυρίαρχη
Master-Mistress
(και οι αντιστοιχίες στο υποτακτικό)

Ταυτίζονται;
Συσχετίζονται; Εάν ναι, πως τοποθετούνται οι κοινοί χώροι;

Το ρωτάω γιατί δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου ποτέ ένα θέμα!
Δεν είμαι σίγουρος, αλλά ίσως η απάντηση πάει κάπου και μετά από εκεί τη δω αλλιώς. Τα επόμενα μπορεί να μοιάζουν άσχετα αλλά από τέτοιες αντιφάσεις έφτασα βήμα βήμα εδώ.

Σε πολύ απλά ελληνικά λοιπόν για λόγους σαφήνειας.

Ένας ή μία που θέλει να είναι ο κυρίαρχος, αυτό που θέλει είναι να κυριαρχεί, σωστά;
Όμως, σε τούτον εδώ τον κόσμο, έτσι όπως το έχει στο μυαλό του, για να καταφέρει τελικά να ικανοποιήσει αυτή την ανάγκη, θα πρέπει να βρει κάποιον που θέλει να τον κυριαρχήσουν, σωστά; Εμένα ας πούμε δε μπορεί τελικά να με κυριαρχήσει μία mistress. Δε κάθομαι ρε παιδί μου, πως το λένε.
Δε είναι καθόλου κακό ένας ή μία να ψάχνει την αδελφή ψυχή του που θα ικανοποιήσει τις ανάγκες του.
Ίσα ίσα.
Ήθελα όμως να ρωτήσω... τι σόι κυριαρχία είναι αυτή...
Ορίζεται ως κυρίαρχος κάποιος που κάνει σε κάποιον υποτακτικό, αυτά ακριβώς που θέλει ο υποτακτικός;
Αυτό εμένα δε μου κάνει για κυριαρχία... μου κάνει για θέατρο...

Λοιπόν είμαι έτοιμος! Βαράτε!!

 

Ενδιαφερουσες αποψεις.
Θεωρω πως ο σαδιστης θελει να προκαλει πονο και να κανει αυτο που εκεινος θελει. Δηλαδη τα θελω του δεν ειναι ετεροκαθοριζομενα ως αντιστροφη των θελω του μαζοχιστη.
Ο σαδιστης θελει να βιωνει τις αντιδρασεις του ατομου που βασανιζει.
Να βλεπει , να ακουει αυτο που ο πονος προκαλει.
Σαφως ο σαδιστης νοιώθει πιο κοντα σε αυτο που η επιθυμια του προσταζει οταν εξερευνει τα ορια του ανυποφορου για το θυμα του. Οι αντιδρασεις κοντα στο οριο ειναι πιο εντονες και πιο απολαυστικες.
Εκει καλειται να εχει ανεπτυγμενο αυτο ελεγχο και ειναι ισως το μεγαλυτερο ζητουμενο για εκεινον.
Το ατομο που βασανιζει μπορει να ειναι η οχι μαζοχιστης. Στη περιπτωση που δεν ειναι και παραλληλα δεν συναινει στον βασανισμο,βρισκεται αντιμετωπος με την οποια συνειδηση εχει αν η ηθική του δεν μπορει να δεχτει τον εξαναγκασμο .
Ωστοσο αν οι αντιδρασεις του θυματος ειναι εντονες ακομα και η απολαυση του θυματος του δεν αναιρει την δικη του απολαυση.
Ο σαδιστης ειναι ο εν δυναμει βασανιστης. Απολαμβανει την ισοπεδωση της προσωπικοτητας και την εκπτωση του σωματος που προκαλει ο εντονος πονος.

Νομιζω οτι οι αντιφασεις εντοπιζονται περισσοτερο στο D/s
Η κυριαρχικοτητα και η υποταγη ειναι καθαρα θεμα προσωπικης αντιληψης.
Ο κυριαρχος δινει εντολες και ο υπο υπακουει.Με αλλα λογια υπαρχει η ατυπη συμφωνια "Θα κανεις οτι σου λεω" του Κ προς τον υ. Παραλληλα ομως υπαρχει και η δευτερη συμφωνία" Θα μου κανεις οτι θελεις" του υ προς τον Κ η με αλλα λογια "Σου λεω να μου κανεις οτι θελεις" που ειναι επισης μια ξεκαθαρη εντολη για να ειναι βιωσιμη μια D/s σχεση.
Νομιζω οτι η αντιφαση ειναι ξεκαθαρη.

Αλλο ο υποτακτικος και αλλο ο μαζοχιστης.
Ο μαζοχιστης διεκδικει την ευχαριστηση του μεσα απο τον πονο δηλαδη ειναι ενεργητικος.Γινεται ατιθασος για να προκαλεσει τον θυμο και τον πονο του σαδιστη πανω του και γενικα εκφραζει αυτο που θελει, μια πραξη που καθε αλλο παρα υποτακτική μπορει να θεωρηθει.
Ο Υποτακτικος αφηνεται παθητικα(δηλ δεν θα παρει πρωτοβουλιες) περιμενοντας να παραλαβει την ηδονη μεσα απο την ενεργητικοτητα του Κυριαρχου.
Ειναι σαφως δυο αντιφατικες εννοιες υπο την εννοια οτι αντιμαχονται η μια την αλλη.
Ενεργητικος ο μεν παθητικος ο δε.
Οσο πιο μαζοχιστης τοσο λιγοτερο υποτακτικος και τουμπαλιν.
Ο μαζοχιστης ερωτικοποιει τον πονο , ο υπο την εξουσία.
Ειναι δυο διαφορετικοι κοσμοι
Ο υποτακτικος ειναι ετεροκαθοριζομενος, αλλωστε θα ηταν κραυγαλεα αντιφαση και αυτοαναιρεση μια δηλωση του τυπου "Υποταξε με" απο τη μερια του υποτακτικου γιατι απο μονη της ειναι μια εντολη. Βλεπετε οταν ο ερωτισμος ειναι εξαρτωμενος απο τετοια ευθραυστες ιδεοληψίες τοτε μπορει να χαθει ιδιαιτερα ευκολα γιατι ειναι καθαρα θεμα διανοητικο.
Το D/s εχει διανοητικη βαση ενω o σαδομαζοχισμος βασιζεται στις αισθησεις.
Το D/s ειναι ιδεαλιστικο ενω ο σαδομαζοχισμος εχει υλιστικη βαση.
Νομιζω οτι τα θεμελια του δευτερου ειναι ασυγκριτα πιο ισχυρα του πρωτου γιατι βασιζονται στην εμπειρια των αισθησεων που ειναι αντικειμενικη σε αντιθεση με την ιδεαλιστικη , νεφελωδη αντιληψη του το λογιζεται κυριαρχικοτητα και τι υποταγη.
Η παραμικρή μορφη λογισμου που αμφισβητει τη νεφελωδη αντιληψη της Κυριαρχικοτητας οδηγει σε ρωγμη στο οικοδομημα μιας D/s σχεσης.
.

Μαζοχιστης υποτακτικος με μη σαδιστη Κυριαρχο ειναι ατοπο λογω αδυναμιας αληλοκαλυψης αναγκων.

Επισης θεωρω τον μη σαδιστη Κυριαρχο , αυταρχικο Βανιλια που εξαντλει την Κυριαρχικοτητα του στην εξελιξη της υπηρετικης της υπο.
Η θεμελιωσης διαφορα μας απο τους βανιλια ειναι η ερωτικοποιηση του πονου . Αυταρχισμος και κυριαρχια υπαρχει σε βανιλια ζευγαρια στα βαθη των αιωνων ειδικα σε κουλτουρες επηρεασεμενες απο την ανατολη (μουσουλμανικες χωρες) οπως η δική μας.

 

Επαναδιατύπωση του bullet 1: Ο μαζοχιστής απολαμβάνει τον πόνο αλλά ο σαδιστής δεν θέλει να προσφέρει απόλαυση.

 

Συγγνώμη κιόλας αλλά σε μία τέτοια περίπτωση νομίζω ότι καλύτερα να βρεθεί αντιμέτωπος με τα δικαστήρια.

 

σωστή η προσέγγιση! όσο το ψάχνεις..δε βρίσκεις άκρη!

 

Όσον αφορά το σαδομαζοχισμό, γράφεις καταπληκτικά πράγματα.

Ποτέ δεν κατανόησα την αντίληψη πως άμα το "θύμα" συναινεί, αυτό στερεί την απόλαυση από τον Σαδιστή.

Φοβάμαι τον πόνο πάντα.
Ο τρόμος μου φαίνεται στα μάτια μου, σε κάθε αντίδραση μου.
Όταν με Πονάει ουρλιάζω και κλαίω και κάποτε ικετεύω για έλεος.
Υπήρξαν στιγμές που σήκωνα το κεφάλι στον ουρανό και ικέτευα το Θεό να μου δώσει δύναμη να αντέξω όλο αυτό τον πόνο.
...................................
Κάποτε όταν το αξίζω, Επιλέγει μέσα από τον πόνο που μου προσφέρει να μου επιτρέψει να λάβω και ηδονή.
Και τότε απολαμβάνω κάθε χτύπημα, κάθε μαστίγωμα και κάποια στιγμή παύουν τα δάκρυα και τα ουρλιαχτά και μένει η ηδονή.

Δεν βλέπω γιατί να μην απολαμβάνει την πρόκληση πόνου, την ισοπέδωση μου μέσω του πόνου, την ταπείνωση και τον εξευτελισμό του σώματος (και όχι μόνο, αρκεί να σκεφτείτε για τι είναι ικανός κάποιος που ο πόνος ξεπερνά τα όρια του, πόσο πρόθυμος μπορεί να γίνει να ικετέψει να συρθεί να ξεχάσει κάθε αξιοπρέπεια περηφάνεια κ.τ.λ.), μόνο και μόνο επειδή συναίνεσα ή επειδή μπορώ να τον μετουσιώσω σε ηδονή κάποιες φορές, ή επειδή ο ψυχικός μαζοχισμός μου απολαμβάνει και εκείνο τον πονο που σωματικά δεν του προσφέρει ηδονή.

Αν προσπαθούσα ενεργητικά να προκαλέσω τον θυμό Του για να πάρω πόνο, τότε ουσιαστικά χειραγωγώ τον Σαδιστή να υπακούσει σε μένα.
Σε μια τέτοια περίπτωση βλέπω αντίφαση και πιθανό ξενέρωμα του σαδιστή και όχι στην περίπτωση που αναφέρεις.

Δεν νομίζω να είναι πιο ισχυρά τα θεμέλια του σαδομαζοχισμού από μόνου του, παρά σε συνδιασμό με άλλες πρακτικές ελέγχου και ανταλλαγής εξουσίας σε επίπεδα και πέραν του φυσικού.
Απλά είναι ευκολότερο και πιο προσιτό να κάνεις σκέτο Sm παρά να να βυθιστείς στην πολυπλοκότητα και τις δύσκολες ισορροπίες του Μs που θέλει χρόνια δουλειά και προσπάθεια και συνεχή ψυχική και πνευματική ανάπτυξη και αλληλοστήριξη και τόσα άλλα που μόνο άτομα πραγματικά αφοσιωμένα στο σκοπό αυτό είναι πρόθυμα ή.και ικανά να προσπαθήσουν και ακόμα λιγότερα να αντεπεξέλθουν με τις απαιτήσεις αυτού του σκοπού.

Πολύ ευκολότερο, να ζω όπως έμαθα να ζω και να λειτουργώ μια ζωη και την ώρα που επιθυμώ να μαστιγώνω ή να με μαστιγώνουν και όταν τελειώσουμε πίσω στα συνηθισμένα μας.
Δεν προΰποθέτει περισσότερη δουλειά από όσο η εκμάθηση των πρακτικών πρόκλησης πόνου για τον Σαδιστή, για τον μαζοχιστη δε ούτε καν αυτό.
Και δεν γράφω τα πιο πάνω με διάθεση υποτίμησης του σκέτου Sm.
Απλά για κάποιους το Sm από μόνο του δεν είναι αρκετό, όπως για κάποιον δεν είναι αρκετό να φοράει ένα μπουφάν το χειμώνα αλλά θέλει παλτό. Απλά το σώμα του δεύτερου για να κρατηθεί ζεστό χρειάζεται κάτι παραπάνω.

 

Το thread είναι λιγουλάκι παλιό αλλά βρήκα ενδιαφέρων μερικά ερωτήματα:

Όχι απαραίτητα (και θα διαφωνήσω σε αυτό το σημείο με τον DeSade), ένας κυρίαρχος μπορεί να είναι σαδιστής και ένας υποτακτικός μπορεί να είναι μαζόχας, ένας κυρίαρχος μπορεί να μην είναι σαδιστής και ένας υποτακτικός μπορεί να μην είναι μαζόχας, όμως μπορεί να υπάρξει και υποτακτικός σαδιστής και κυριαρχικός μαζοχιστής, όπως επίσης μπορεί να υπάρξει ο do-me bottom και o service top (δεν ξέρω αν υπάρχουν αντίστοιχοι ελληνικοί όροι).

Αυτός ορίζεται ως service top. Δεν είναι θέατρό, είναι δυσλειτουργικό μόνο σε περίπτωση που ο service top βρεθεί μπροστά σε έναν υποτακτικό. Ο do-me bottom και ο service top είναι ένα λειτουργικό ζευγάρι.

Θα συμφωνήσω με αυτό.

Αυτό εξαρτάται από τους ηθικούς φραγμούς που έχει θέσει ο κάθε σαδιστής στον εαυτό του.

Δεν είναι τόσο διαφορετικοί οι κόσμοι. Μπορείς να εξισορροπήσεις επιβάλλοντας εξουσία στον υποτακτικό μαζοχιστή με το να μην του δίνεις τον πόνο που θέλει.

Όσο για τα αρχικά ερωτήματα νομίζω πως το θέμα είναι κατά πόσο καλά ταιριάζει το κάθε ζευγάρι, οι αντιφάσεις ξεκινούν όταν ο καθένας έχει πολύ διαφορετικές προτεραιότητες.