Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

@--}--------


Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίγγει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα
Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους μεγάλωσαν
Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας).
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα-ένα τα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπήν ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ' όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια
είναι πιο προσιτή από την τύψη.

Μα ποιος θα' ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;
Ποιος θα μετρήσει μια-μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα;
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες
Ζητούνε μια ώρα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.
Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.








ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ





--------{--@

 

Since you ask, most days I cannot remember.
I walk in my clothing, unmarked by that voyage.
Then the most unnameable lust returns.

Even then I have nothing against life.
I know well the grass blades you mention
the furniture you have placed under the sun.

But suicides have a special language.
Like carpenters they want to know which tools.
They never ask why build.

Twice I have so simply declared myself
have possessed the enemy, eaten the enemy,
have taken on his craft, his magic.

In this way, heavy and thoughtful,
warmer than oil or water,
I have rested, drooling at the mouth-hole.

I did not think of my body at needle point.
Even the cornea and the leftover urine were gone.
Suicides have already betrayed the body.

Still-born, they don't always die,
but dazzled, they can't forget a drug so sweet
that even children would look on and smile.

To thrust all that life under your tongue! --
that, all by itself, becomes a passion.
Death's a sad bone; bruised, you'd say,

and yet she waits for me, year and year,
to so delicately undo an old would,
to empty my breath from its bad prison.

Balanced there, suicides sometimes meet,
raging at the fruit, a pumped-up moon,
leaving the bread they mistook for a kiss,

leaving the page of a book carelessly open,
something unsaid, the phone off the hook
and the love, whatever it was, an infection.


Anne Sexton

 

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας

"Αρμίδα"

Το πειρατικό του Captain Jimmy,
που μ' αυτό θα φύγετε και σεις,
είναι φορτωμένο με χασίς
κι έχει τα φανάρια του στην πρύμη.

Μήνες τώρα που 'χουμε κινήσει
και με τη βοήθεια του καιρού
όσο που να πάμε στο Περού
το φορτίο θα το έχουμε καπνίσει.

Πλέμε σε μια θάλασσα γιομάτη
με λογής παράξενα φυτά,
ένας γέρος ήλιος μας κοιτά
και μας κλείνει που και που το μάτι.

Μπουκαπόρτες άδειες σκοτεινές,
- που να ξοδευτήκαν τόννοι χίλιοι;
Μας προσμένουν πίπες αδειανές
και τελωνοφύλακες στο Τσίλι.

Ξεχασμένο τ' άστρο του Βορρά,
οι άγκυρες στο πέλαγο χαμένες.
Πάνω στις σκαλιέρες σε σειρά
δώδεκα σειρήνες κρεμασμένες.

Η πλώρια Γοργόνα μια βραδιά
πήδησε στον πόντο μεθυσμένη,
δίπλα της γλιστρούσαν συνοδιά
του Κολόμβου οι πέντε κολασμένοι.

Κι έπειτα στις ξέρες του Ανκορά
τσούρμο τ' άγριο κύμα να μας βγάλει
τέρατα βαμμένα πορφυρά
με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι

 

1(a... (a leaf falls on loneliness) by E. E. Cummings


1(a

le
af
fa
ll

s)
one
l

iness

 

 

 

 

θες με ως σφραγιδα επι την καρδιαν σου
ως σφραγιδα επι τον βραχιονα σου
οτι κραταια ως θανατος αγαπη
σκληρος ως αδης ζηλος

περιπτερα αυτης περιπτερα
πυρος φλογες αυτης

υδωρ πολυ ου δυνησεται σβεσαι την αγαπην
και ποταμοι ου συγκλυσουσιν αυτην
εαν δω ανηρ τον παντα βιον αυτου
εν τη αγαπη εξουδενωσει εξουδενωσουσιν αυτον

 

Έκανες μια τρύπα στο χαρτί
μπήκε ο άνεμος
έφερε το ποίημα.
Διακοφτό, 25.ΙΙΙ.82

Το μακρινό κ τ’απιαστο
Καλά το μοιραζομαστε.
Να ’τανε και το κοντινο μας έτσι.
Αθήνα, 28.ΙΙΙ.82

Τι μυστικά ειπωμένες
καλές μου λέξεις
ανείπωτες
Αθηνα 28.ΙΙΙ.82

Δικό του τίποτα δεν κράτησε. Το πιο δικό του
ήταν εκείνο που έδινε. Και τούτο πάντα
ήταν το πιο πολύ.
Αθήνα 31.ΙΙΙ.82

Κείνα που θέλεις να φωναξεις μην τα πεις.
Εκείνο που αποσιωπάς (το μόνο)
σωστά μιλάει.
Αθηνα 29.ΙΙΙ.82

Γ.Ρίτσος

 

Ολος ο έρωτας σε ένα κύπελλο
πλατύ σαν τη γη,
τον έρωτα με αστέρια και αγκάθια
σου έδωσα, αλλά περπάτησες
με μικρά πόδια, με βρώμικα τακούνια
στη φωτιά, σβήνοντάς τη.

Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!

Δεν σταμάτησα τον αγώνα.
Δε διέκοψα την πορεία μου για τη ζωή,
για την ειρήνη, για το ψωμί όλων,
αλλά σε σήκωσα στα μπράτσα μου
και σε καθήλωσα με τα φιλιά μου
και σε κοίταξα όπως ποτέ
ανθρώπινα μάτια δεν θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν.

Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!

Τότε δε μέτρησες το ανάστημά μου,
και τον άντρα που για σε απομάκρυνε
το αίμα, το σιτάρι, το νερό
ταύτισες
με το μικρό έντομο που έπεσε στο φουστάνι σου.

Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!

Μην ελπίζεις να σε παρατηρώ από απόσταση
προς τα πισω μέινε
με αυτό που άφησα σε σένα, περπάτα
με την προδομένη φωτογραφία μου,
εγώ θα συνεχίσω να περπατώ,
ανοίγοντας πλατείς δρόμους αντίθετα στη σκιά, κάνοντας
γλυκιά τη ζωή, μοιράζοντας
το αστέρι σε όποιον έρχεται.
Μείνε στο δρόμο
Για σένα έφτασε η νύχτα.
ίσως την ανατολή
θα ιδωθούμε πάλι.

Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!

Η ΛΗΣΜΟΝΙΑ
Π.Νερούδα

 

Αν ξαφνικά δεν υπάρχεις
αν ξαφνικά δε ζεις,
εγώ θα συνεχίσω να ζω.

Δεν τολμώ,
δεν τολμώ να το γράψω,
αν πεθάνεις.

Εγώ θα συνεχίσω να ζω.

Γιατί όπου ένας άνθρωπος δεν έχει φωνή,
εκεί η φωνή μου.

'Οπου δέρνουν τους νέγρους,
εγώ δε μπορώ να είμαι νεκρός.
'Οταν τ' αδέρφια μου θα μπουν στη φυλακή
εγώ θα μπω μαζί τους.

'Οταν η νίκη,
όχι η νίκη μου,
αλλά η μεγάλη νίκη
θα φθάσει,
ακόμα και μουγγός θα πρέπει να μιλήσω:
θα τη δω ακόμα και τυφλός.

'Οχι, συγχώρα με.
Αν εσύ δε ζεις,
αν
εσύ, αγαπημένη, αγάπη μου,
αν εσύ
είσαι νεκρή
όλα τα φύλλα θα πέφτουν πάνω στο στήθος μου,
θα βρέχει στην ψυχή μου νύχτα μέρα
το χιόνι θα καίει την καρδιά μου,
θα περπατώ με κρύο και φωτιά και θάνατο και χιόνι,
τα πόδια μου θα θέλουν να πάνε όπου εσύ κοιμάσαι,
αλλά θα συνεχίζω να ζω,
γιατί εσύ με θέλησες πάνω απ' όλα τα πράγματα αδάμαστο,
και, αγάπη μου, γιατί εσύ ξέρεις ότι είμαι όχι μόνο ένας άνθρωπος
αλλά όλοι οι άνθρωποι.


Η ΝΕΚΡΗ
Π.Νερουδα

 

Σε κοίταξα μέσα στα μάτια
σαν ήμουνα παιδί κι αγνός.
Τα χέρια σου με χάιδεψαν
και μου ‘δωσες ένα φιλί.

(Τα ρολόγια έχουν όλα τον ίδιο ρυθμό,
και τα όμοια αστέρια φωτίζουν τις νύχτες)

Κι άνοιξε η καρδιά μου
όπως ανθός κάτω απο τον ουρανό,
τα πέταλα της λαγνείας
και οι στήμονες του ονείρου

(Τα ρολόγια έχουν όλα τον ίδιο ρυθμό,
και τα όμοια αστέρια φωτίζουν τις νύχτες)

Έχυνα μαύρα δάκρυα, μες στην καμαρά μου,
όπως το πριγκηπόπουλο του παραμυθιού,
για τη Χρυσή Εστρελίτα
που χάθηκε απο τις ταυρομαχίες

(Τα ρολόγια έχουν όλα τον ίδιο ρυθμό,
και τα όμοια αστέρια φωτίζουν τις νύχτες)

Έφυγα απο το πλευρό σου
αγαπώντας σε χωρίς να το ανανοηθώ.

Δε γνωρίζω το χρώμα των ματιών σου,
ούτε πως είναι τα χέρια σου, το χρώμα των μαλλιών σου.
Μένει μόνο στο μέτωπό μου
η πεταλούδα του φιλιού.

(Τα ρολόγια έχουν όλα τον ίδιο ρυθμό,
και τα όμοια αστέρια φωτίζουν τις νύχτες)


ΠΟΙΗΜΑΤΑΚΙ
F.G.Lorca

 

Η καρδιά μου ξαποστάζει πλάι στην κρύα πηγή.

(Σκέπασέ τη με το δίχτυ σου,
της λησμονιάς αράχνη).

Το νερό της ψιθύριζε το γλυκό τραγούδι του.

(Σκέπασέ τη με το δίχτυ σου,
της λησμονιάς αράχνη).

Η καρδιά μου που ξυπνούσε της διηγήθηκε τα βάσανά της.

(Της σιγαλιάς αράχνη,
τύλιξέ με τον πέπλο σου την ξομολογησή της).

Το νερό της πηγής άκουγε σκεφτικό.

(Της σιγαλιάς αράχνη,
τύλιξέ με τον πέπλο σου την ξομολογησή της).

Να, η καρδιά μου τώρα πέφτει μέσα στην κρύα πηγή.

(Ω άσπρα χέρια μακρινά,
συγκρατήστε το νερό.)

Και το νερό, τραγουδώντας, την πάει με το ρέμα.

(Ω ασπρα χέρια μακρινά,
το νερό έρημο απομένει!)


ΟΝΕΙΡΟ
F.G.Lorca

 

Ναζίμ Χικμέτ - 23 Σεπτέμβρη 1945

Εκείνη τι να κάνει τώρα,
αυτή τη στιγμή, τώρα, τώρα;
Είναι στο σπίτι, στο δρόμο,
δουλεύει, ξάπλωσε , είναι στο πόδι;
Μπορεί να σήκωσε το χέρι,
-αχ, ρόδο μου,
πώς γυμνώνει αυτή η κίνηση τον λευκό, γερό καρπό του χεριού της!-
Εκείνη τι κάνει τώρα,
αυτή τη στιγμή, τώρα, τώρα;
Μπορεί να ‘χει στα γόνατά της ένα γατάκι,
να το χαϊδεύει.
Μπορεί να περπατάει, έτοιμη ν’ απλώσει το πόδι,
-εκείνα τα λατρευτά πόδια που τη φέρνουν γοργά γοργά κοντά μου,
κάθε μαύρη μέρα!...-
Και τι σκέφτεται,
εμένα;
Είτε
ξέρω γω
γιατί δε βράζουν τόσην ώρα τα φασόλια;
Είτε γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι
είναι τόσο δυστυχισμένοι;
Εκείνη τι σκέφτεται τώρα,
αυτή τη στιγμή, τώρα, τώρα;

 

Place your hand on my body
Bid it open for your pleasure
Train it to respond to your slightest thought
Impose your will on my mind
Strip it of every artifice
Unlock the desires that I’ve hidden so long
Justify my trust in your Dominance
Show me your strength and cherish my submission
Make displeasing you my only fear.

by kendra