Υπάρχει nature submissive;

Απάντηση: Re: Υπάρχει nature submissive;

Δεν έχεις άδικο, αγαπητή μου, αλλά ξέρεις κι εσύ πως γιά τις δυό αντιφρονούσες κυρίες τουλάχιστον (elfcat και llazouli), τρέφω μεγάλη συμπάθεια και τρυφερότατα αισθήματα... Πράγμα επικίνδυνο βεβαίως ομολογώ, μιά και η επιμονή μου στο να προσπαθώ να γίνω κατανοητός από τις αντιφρονούσες, κόντεψε να καταλήξει στο να γίνω εγώ παραφρονών... (Στην παραφροσύνη μάλλον τελικά, θα μ' οδηγήσουν άλλα τρυφερά αισθήματα, προς άλλη κυρία, αλλά αυτό είναι άσχετο εν προκειμένω...).

Σκεφτόμουν έτσι κι αλλοιώς, να βάλω μιάν απάντηση ακόμη σ' αυτό το νήμα, καταθέτοντας ένα - δυό κομματάκια απ' τη ζωή μου, σε μιάν ύστατη προσπάθεια να γίνει σεβαστό το δικαίωμά μου να πιστεύω γιά τον εαυτό μου ότι θέλω, εφ' όσον βεβαίως αυτό δεν είναι πρόδηλα ανόητο, αποδεδειγμένα ανακριβές, ή επιβλαβές εν τελική αναλύσει γιά κανέναν άλλο (η μη μόνον ίσως, γιά την εικόνα που μπορεί να έχει αυτός ο οιοσδήποτε άλλος γιά το δικό του εαυτό, και "του χαλάω", πιθανώς, "τη σούπα").

Θα το αφιερώσω στη madlene, μαζί με τη φιλική συμβουλή να διαβάζει προσεκτικότερα, ολόκληρα τα ποστς -ακόμη και τα ογκώδη- πριν καταλήξει γιά το πού υπάρχουν και πού όχι, εμμονές...

Σε πολύ μικρή ηλικία λοιπόν, σαφώς μικρότερη από τα τέσσερα (είμαι βέβαιος, μιά και τότε υπάρχει ένα ευκρινέστατο ορόσημο μιάς μετακόμισης σε άλλο σπίτι και άλλη περιοχή) και παρ' όλ' αυτά πάντα με ένα βιβλίο με παραμύθια, κάποιο "κλασσικό εικονογραφημένο" ή οτιδήποτε έντυπο στα χέρια (δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα "παιδί της αλάνας", αν και τότε η μισή Αθήνα ήταν αλάνες), ανακάλυψα σε κάποιο κιβώτιο με παλιά χαρτιά και βιβλία του πατέρα μου, κάποια τεύχη του "Γκαούρ - Ταρζάν"... (Αναφέρω, προς χάριν της madlene αλλά και όσων από τους νεώτερους δεν γνωρίζουν -είμαι βέβαιος ότι οι περί την ηλικία μου ξέρουν-, πως το "Γκαούρ - Ταρζάν", ήταν μιά δημοφιλής στους εφήβους και νέους της δεκαετίας του '50 περιοδική έκδοση, που δημοσίευε "περιπέτειες ζούγκλας" γραμμένες από το Νίκο Β. Ρούτσο. Κεντρικοί ήρωες της σειράς ήταν φυσικά ο Ταρζάν, ο Γκαούρ -ο έλληνας και γενναιότερος ( ! ) ομόλογός του-, οι συμβίες ενός εκάστου, δηλαδή η αρκετά γνωστή Τζέιν και η μάλλον λησμονημένη σήμερα Ταταμπού, και ένα ζεύγος πυγμαίων ιθαγενών, ο Ποκοπίκο και η Χουχού... Αν δεν με απατά η μνήμη μου, δεν πρωταγωνιστούσε το κατά Χόλιγουντ κατοικίδιο του Ταρζάν, ο μικρός πίθηκος, που πέρασε στην ιστορία ως "η Τσίτα"...).

Τα βιβλιαράκια αυτά (32 σελίδες πρέπει να ήταν το καθένα, τέσσερα τυπογραφικά μικρού σχήματος) ήταν εν μέρει εικονογραφημένα. Όχι πλήρως εικονογραφημένα δηλαδή, όπως τα κόμικς, αλλά με μιάν εικόνα που έδειχνε κάποια χαρακτηριστική στιγμή της δράσης, ανά 4-5 σελίδες κειμένου... Όπως συνέβαινε και με όλα τα ενδιαφέροντα γιά μένα τότε αναγνώσματα, ο πατέρας μου μου τα διάβαζε -όχι, δεν ήξερα ακόμη τότε ανάγνωση- και μου τα ξαναδιάβαζε δεκάδες φορές -σε ησυχία δεν τον άφηνα τον άνθρωπο- μέχρι που τελικά, σχεδόν τα αποστήθιζα (τα μικρής έκτασης δηλαδή, τα αποστήθιζα τελείως, σε βαθμό που να τα απαγγέλω αλάνθαστα, προκαλώντας το δέος σε συγγενείς και φίλους της οικογένειας, καθώς νόμιζαν πως ένα νήπιο που απείχε ακόμη χρόνια απ' το σχολείο, όντως μπορούσε να διαβάζει). Και η αγαπημένη μου ασχολία, το παιχνίδι μου, τα πρωινά ας πούμε που ο πατέρας μου έλειπε στη δουλειά και η μητέρα μου ασχολιόταν με το νοικοκυριό, ήταν να "διαβάζω", δηλαδή να χαζεύω τις εικόνες, και να επαναλαμβάνω νοερά το κείμενο (διευκρινίζω, γιά όσους απορούν, πως ακόμη τότε, τηλεόραση στην Ελλάδα δεν υπήρχε)...

Θυμάμαι λοιπόν -επαναλαμβάνω, δεν ήμουν ακόμη τεσσάρων- πως σε κάποιο από τα τεύχη εκείνα που είχ' ανακαλύψει μεσ' στην κούτα, η προαναφερθείσα ωραιοτάτη ημιαγρία ελληνοπούλα ( ! ) Ταταμπού (γυναικάρα με τα όλα της, ψηλή, μελαχροινή και με περιβολή ελάχιστα βαρύτερη από της Εύας στον παράδεισο), είχε πέσει στα χέρια κανιβάλλων, και πέρασε αγωνιώδεις ώρες, μέχρις ότου απελευθερωθεί τελικώς από τον άντρακλα Γκαούρ, τον κομματάκι τεμπελάκο αλλά τελικώς πιστό φίλο Ταρζάν και τον αρειμάνιο πυγμαίο Ποκοπίκο που κράδαινε σαν πύρινη ρομφαία, μιά σκουριασμένη χατζάρα...

Η ουσία είναι, πως μέχρι να έλθει η ευτυχής στιγμή της απελευθερώσεώς της μετά τη μάχη με τους κανιβάλλους, η πανώρια Ταταμπού (που κάτω από το μικροσκοπικό κομμάτι δέρματος ζέβρας που έκρυβε στοιχειωδώς τα κάλλη της, δεν είχα καν την περιέργεια ακόμη να μαντέψω έστω, τί κρυβόταν) εικονιζόταν -σε μιά από τις εμβόλιμες στο κείμενο εικόνες- δεμένη σ' ένα στύλο στο κέντρο του χωριού από αχυροκαλύβες, σε ένα άτεχνο ίσως, πολύ αποτελεσματικό όμως shibari από χορτόσχοινα, που χώνωνταν μέσα στην τρυφερή της σάρκα, κι έδιναν στο γλυκό της πρόσωπο, μιάν έκφραση βαθειάς οδύνης...

Μην τα πολυλογώ, τότε, στην ηλικία των σίγουρα πιό κάτω από τεσσάρων, αυτή η σελίδα, μ' αυτή την εικόνα, ήταν το πιό αγαπημένο, το πιό πολύτιμό μου απόκτημα, αυτό που ποτέ δεν χόρταινα να το χαζεύω με τις ώρες, νοιώθοντας μιάν αναστάτωση, που μέχρι πολλά χρόνια αργότερα, δεν θα κατάφερνα να ερμηνεύσω...

Γιατί; Πώς;

Δεν ξέρω αν κάποιος ψυχαναλυτής θα κατάφερνε αν ξάπλωνα στον καναπέ του, να ανακαλύψει μέσα μου, την απαρχή αυτής της αναστάτωσης... Αυτό που ξέρω, είναι πως ήρθε πολύ νωρίς, πάρα πολύ νωρίς, κι ακολουθήθηκε σύντομα κι από πολλές άλλες ανάλογες, όλες παρόμοιας υφής, που προηγήθηκαν κατά πολύ της μέρας που έμαθα επιτέλους τι έκρυβε το τομάρι της ζέβρας, και γιά ποιούς άλλους λόγους, και με ποιούς άλλους τρόπους, μπορούσαν να με αναστατώσουν οι γυναίκες... Ξέρω επίσης, πως απ' όσο τουλάχιστον μπορώ να θυμάμαι, στο οικογενειακό μου περιβάλλον (που ήταν άλλωστε και ουσιαστικά το μόνο που ως τότε γνώριζα), τίποτε δεν υπήρχε -όπως δεν υπήρξε και αργότερα-, τίποτε δεν συνέβαινε, που να δικαιολογεί την αναστάτωση, που μου 'φερνε η εικόνα μιάς δεμένης, ταλαιπωρούμενης και προετοιμαζόμενης γιά κύριο πιάτο στο κυριακάτικο τραπέζι, γυναίκας... Ιδιαίτερα αγαπημένοι γονείς, απόλυτα ομονοούντες, δημοκρατικότατοι τόσο προς αλλήλους όσο και προς τα παιδιά τους, που δεν εφάρμοσαν ποτέ βία (ούτε καν λεκτική, προς τα τέκνα τους ή μεταξύ τους) κλπ κλπ κλπ καλά και ιδανικά... Κυριολεκτώ.

Πότε, πώς και γιατί λοιπόν, τον ψώνισα εγώ το σαδισμό, αν είναι όντως επίκτητος;

Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλα, πολλά, ανάλογα περιστατικά, από την ίδια περίοδο, ή ελάχιστα αργότερα, αλλά δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Το νόημα έγγειται στο ότι υπάρχουν. Και τα θυμάμαι. Ενώ δεν θυμάμαι, γιά παράδειγμα, ποτέ να ρίχνει ένα χαστούκι ο πατέρας μου στη μάνα μου, ή το αντίθετο (ούτε το γείτονα έχω δει να δέρνει τη γειτόνισσα, αν κάποιος διερωτηθεί). Ενώ ποτέ δεν υπήρχε (εμφανώς τουλάχιστον, αν υπήρχε, ακόμη και μέχρι σήμερα, δεν το έχω διακρίνει) dominant και submissive part, στη σχέση των γονιών μου. Κι ενώ δεν υπήρχε ακόμη, όπως είπα, ούτε η πανταχού παρούσα σήμερα τηλεόραση, γιά να έχω και κάποιες παραπέρα παραστάσεις, εκτός από το σπίτι μου, τη γειτονιά -γύρω γύρω απ' το τετράγωνο- και τα βιβλία μου, που πέρα από την Ταταμπού και τους κανίβαλλους, δεν περιείχαν πράγματα να με εισάγουν στο bdsm...

To στραβό στην κουβέντα όπως πήγε εδώ (και όποτε έχει ξαναξετυλιχτεί άλλωστε στο παρελθόν, πάντα το ίδιο είναι), είναι πως δεν έγινε ούτε μιά στιγμή κατανοητό, το ότι η πεποίθησή μου γιά το ότι ο σαδισμός μου (αυτός που είναι, είπαμε, έχει σαφέστατα όρια) είναι έμφυτος, δεν έρχεται ούτε να απορρίψει την πεποίθηση του κάθε άλλου ότι ο δικός του σαδισμός, μαζοχισμός και τα λοιπά είναι επίκτητος, ούτε να αποδείξει πως εγώ είμαι "καθαρόαιμος" κι όλοι οι άλλοι "ημίαιμοι", ούτε δικαιολογίες να μου προσφέρει απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό ή τους άλλους, διότι μιά χαρά είμαι με τον εαυτό μου και σε κανέναν άλλο δεν χρωστάω απολογίες, αλλά ούτε και να επιλύσει κάποιον υπαρξιακό Γόρδιο Δεσμό, απ' τον οποίο θέλω ντε και καλά ν' απαλλαγώ, γιατί όσο με κρατάει δεμένο κόμπο, δεν μπορώ να απολαύσω τη ζωή μου.

Η πεποίθησή μου πως η τάση αυτή ενυπήρχε μέσα μου και δεν είναι κάτι που το μάζεψα στο δρόμο (στη βάση της τουλάχιστον, δεν μιλάω γιά το αν και πόσο την καλλιέργησα στην πορεία), βασίζεται σε τέτοιες αναμνήσεις όπως η πιό πάνω, και είναι, ξαναλέω γιά πολλοστή φορά, απόλυτα προσωπική, δεν επιδιώκω να πείσω κανέναν γιά οποιοδήποτε λόγο πως έτσι είναι, ή πως έτσι είναι πάντα, ή πως έτσι είναι συνήθως. Δεν θεωρώ πως είναι καλύτερο, ούτε χειρότερο αν είναι έτσι, και δεν θα αλλάξει τίποτε, αν τελικά αποδειχτεί πως είναι αλλοιώς...

Δεν κατανοώ λοιπόν, την ενόχληση που προκαλείται, όταν λέω αυτά που λέω... Αν κάποιος απ' αυτούς που ενοχλούνται μπορεί να μου εξηγήσει το λόγο, παρακαλώ να το κάνει. Αλλά, παρακαλώ, αφού -γιά μία έστω φορά- διαβάσει επιτέλους π ρ ο σ ε κ τ ι κ ά αυτά που έγραψα εδώ, και στα προηγούμενά μου ποστς...



Ευχαριστώ.



(Η τόσο συχνή χρήση του πρώτου προσώπου, έγινε εσκεμμένα, αν και πιστεύω πως και άλλοι σκέπτονται κατά τρόπο ανάλογο με μένα, βασιζόμενοι προφανώς σε ανάλογες εμπειρίες. Δεν θεώρησα όμως σωστό να μιλήσω εξ ονόματος κανενός, πέραν εμού του ιδίου).

 

Καλέ μου και αξιαγάπητε MindMaster, επειδή είστε αποδεδειγμένα αξιόπιστος συνομιλητής, και μέχρι σήμερα πάντα ειλικρινής, θεωρώ ότι ό,τι γράψατε είναι πέρα για πέρα αληθές κατά γράμμα. Μόλις με πείσατε βάσει των αληθών γεγονότων που επικαλέσθήκατε ότι έχετε ισχυρότατη μνήμη και όχι ότι είχατε εκ γενετής την τάση ή όχι του να σαδίζεται... Την ισχυρή μνήμη, τη θεωρώ μεγάλο προτέρημα, αν και καμιά φορά οδυνηρό, γιατί και να θες να ξεχάσεις, δεν μπορείς  

 

Απάντηση: Re: Υπάρχει nature submissive;

Once again, άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε, έτσι φιλτάτη; Ε, δεν θα το ξαναπάρω πάλι από την αρχή, όπως καταλαβαίνεις, enough is enough... Αλλά, άντε, ας κάνω μιά τελευταία προσπάθεια: Εσύ επείσθης γιά ένα πράγμα, ενώ εγώ είμαι πεπεισμένος γιά άλλο (και δεν θα παραθέσω τώρα ολόκληρη τη ζωή μου γιά να το στηρίξω, γιατί έτσι θα απωλέσω πωλήσεις από την έκδοση των απομνημονευμάτων μου)... Υπάρχει όμως κάποιος λόγος, γιά τον οποίο ενοχλείσαι εσύ από αυτό γιά το οποίο είμαι εγώ πεπεισμένος σχετικά με τον εαυτό μου; Ή έστω, πιστεύεις πως η ζωή του φίλου σου, θα άλλαζε κατά τι προς το καλύτερο, εάν κι αυτός πειθόταν σ' αυτό γιά το οποίο είσαι πεπεισμένη εσύ;

 

Απάντηση: Υπάρχει nature submissive;

Αγαπητε MindMaster, ευχαριστω για την ακρως ενδιαφερουσα προσωπικη ιστορια που μου αφιερωσατε.
Επιτρεψτε μου ομως να εμμεινω στην αποψη μου πως η κυριαρχια είναι επικτητο χαρακτηριστικο. Δεν ειμαι βεβαια ψυχαναλυτης για να σας δειξω σε ποιο σημειο της ζωης σας την αποκτησατε εσεις.
Αλλα και να ημουν, δε νομιζω να σας ενδιεφερε να μαθετε,εσεις εχετε βγαλει αξιωματικα το συμπερασμα σας.Αναμενοντας την επιστημονικη αποδειξη της υπαρξης του γονιδιου της κυριαρχιας.
Ολοδικη σας,
madlene

 

Re: Απάντηση: Re: Υπάρχει nature submissive;

α. μου αρέσουν πολύ τα κίτρινα γράμματα που χρησιμοποιείς 
β. δια το μόνο που είμαι πεπεισμένη είναι για την καλή σου μνήμη, σε αντίθεση με τη δική μου, όμοια με της αμοιβάδος.
γ. από τώρα δηλώνω φαν σου και θα είμαι η πρώτη πρώτη στην ουρά την πρώτη ημέρα δημοσιέυσεως των απομνημονευμάτων σου, έχοντας την μικρή ματαιόδοξη ελπίδα, ότι θα με αναφέρεις σε αυτά, (σε περιοπτη θέση)  
δ. μακάρι να μπορούσε η πεποίθησή μου, να άλλαζε προς το καλύτερο τη ζωή σου, αλλά τουλάχιστον είμαι βεβαία ότι δεν την αλλάζει προς το χειρότερο. Δεν θα το άντεχα 

 

Δευτερη απορια αφελους:
Την εποχη που ο ανθρωπος γυρνουσε στη γη εδω κι'εκει τρωγοντας ριζες εκανε βδσμ οταν συνουσιαζετο, η επαθε γονιδιακη μεταλλαξη εκει, κατα τον 18ο αιωνα;

 

Το είχε από τότε αλλά το συνειδητοποίησε το 18ο αιώνα, μετά από πολλά "σκαμπανεβάσματα" και κρίσεις ταυτότητος 

 

Απάντηση: Υπάρχει nature submissive;

Αφού με ευχαριστείς καλή μου madlene, να σου αφιερώσω και κάτι ακόμη. Μιάν από τις "Ιστορίες του κ. Κόυνερ" του Μπ. Μπρέχτ... Πάει κάπως έτσι, αν τη θυμάμαι καλά:

Ένας άνθρωπος ρώτησε κάποτε τον κ. Κόυνερ αν υπάρχει Θεός. Ο Κόυνερ απάντησε "Μα αυτό, εξαρτάται καθαρά από εσάς...". "Από εμένα; Μα πώς;". "Βεβαίως... Εξαρτάται αποκλειστικά από το εάν οι πράξεις σας θα άλλαζαν, ανάλογα με το εάν υπάρχει Θεός, ή όχι... Εάν ναι, τότε φυσικά και γιά εσάς χρειάζεται να υπάρχει ένας Θεός. Εάν πάλι όχι, δεν υπάρχει καμμία ανάγκη, κανενός θεού...".

Δεν θα με ενδιέφερε να μάθω λοιπόν, αν αυτό στο οποίο έχω καταλήξει όπως λες αξιωματικά, είναι σωστό ή όχι, επειδή κανέναν απολύτως ρόλο δεν θα έπαιζε αυτό (όπως κανέναν απολύτως ρόλο δεν παίζει και σήμερα, το εσφαλμένο κατ' εσέ συμπέρασμά μου) στη ζωή μου, και τη ζωή των γύρω μου... Δεν μου χρειάζεται κοντολογής "γονίδιο", όπως δεν μου χρειάζεται και "μη γονίδιο". Ούτως ή άλλως, έστω κι αν αλλάξει ο τρόπος που σκέπτομαι, ο τρόπος που πράττω, δεν θα αλλάξει, ούτε στο ελάχιστο... Εγκυκλοπαιδικά βεβαίως, φυσικά και θα με ενδιέφερε να το μάθω. Αλλά δεν θα με επηρρέαζε περισσότερο από τη γνώση ας πούμε ότι οι ύαινες στις Αφρικανικές σαβάνες ζευγαρώνουν δυό φορές το χρόνο, και γεννάνε 3 ως 5 νεογνά...


Όσο γιά το "ολοδική σας" ευχαριστώ αλλά άσ' το, έτσι κι αλλοιώς δεν είναι πιστεύω παρά ρητορικό σχήμα. Πέραν τούτου όμως, πολλές δηλώσεις προτίμησης, προσφοράς και αφοσίωσης γίνονται εσχάτως σ' αυτό το φόρουμ, και δεν μπορούμε πιά να ξεχωρίσουμε ποιές είναι οι ειλικρινείς...

Ακριβώς, αγαπητότατη, τίποτε δεν θα άλλαζε, όπως είπα και πιό πάνω (και πιό πάνω, κι ακόμη πιό πάνω κλπ)... Δεν υπάρχει εδώ κάτι λοιπόν, που να μπορεί να σου εξασφαλίσει την περίοπτη θέση στα απομνημονεύματά μου... Μην άγχεσαι όμως, κάτι θα βρούμε, έχουμε μερικά χρονάκια ακόμη να το δουλέψουμε...  

 

Αφυπνιζεται το κοιμωμενον βδσμ-γονιδιο οταν προκυπτουν υπαρξιακες αναζητησεις;

 

Περνάω "σκαμπανέβασμα"  

 

Αν σου λέει κάτι ότι ο πρωτόγονος άνθρωπος έσερνε, λένε, από τα μαλιά τη γυναίκα που ήταν υποτακτική του, αφού αυτός είχε τη δύναμη. ΟΜΩΣ στο σπίτι Αυτή έκανε ότι ήθελε. Αναγκαστικά υπάρχει το δίπολο κυρίαρχου και υποτακτικού. Δεν έχουμε μαρτυρίες για υποτακτικό άντρα, στους πρώτους ανθρώπους του πολιτισμού μας (δεν μου αρέσει η λέξη πρωτόγονος), όμως έχουμε για δειλούς, λιγότερο θαρραλέους, κάποιους που έκαναν παρέα με γυναίκες κ.λπ. Για ψάξ'το λίγο καλύτερα.

 

Απάντηση: Re: Υπάρχει nature submissive;

αααχχχχ!!!!! ωραιαι εποχαι ....