Οι χειρότερες στιγμές της ημέρας

Το πρωινο ξυπνημα. Ακομα και αν ειναι απογευμα.

 

Αυτο!
Σε συνδιασμό με τη Δευτέρα δε, γίνεται διπλά αφόρητο.

 

Απάντηση: Οι χειρότερες στιγμές της ημέρας

όταν πρέπει να αρνηθώ στη Δάφνη τη βόλτα της

 

οταν πρεπει να κοιμηθω και δεν μπορω!!!!!!

 

Απάντηση: Οι χειρότερες στιγμές της ημέρας

Οταν χρειάζεται να διεκδηκώ την αμοιβή μου στη δουλειά μου    

 

κατά τις 4 που δεν περνάει άλλη μία ώρα για να φύγω από τη δουλειά
όταν χωρίζει η γειτόνισα για άκομη μία φορά με τον άντρα της

 

Απάντηση: Οι χειρότερες στιγμές της ημέρας

οταν αργουν τα ραντεβου μου και ερχονται ολοι μαζι
οταν χαλαει δουλεια που εχω κουραστει πολυ γι αυτην
και οταν δεν ανοιγουν τα ματια το πρωι και εχω ταξιδι
οταν πρεπει να μπω στο κεντρο με αμαξι

 

Οι ατέλειωτες ώρες στα λεωφορεία.

Τo group therapy με αγνωστους σε κυλικεία, νοσοκομεία, αίθουσες αναμονής κτλ.

Οι στιγμές που αναπολώ τις μέρες που δούλευα 10 ώρες την ημέρα.

Το πολύ πρωινό ξύπνημα υπό συνθήκη ότι την προηγούμενη ημέρα τα έχω καταφέρει και πάλι να κοιμηθω μετά τις 3.

 

πλήσιαζω προς το αυτοκινητο. κραταω δυο κουλουρες καλοδιο, ενα τεραστιο μαξιλαρι, μια ζακετα, το λαπτοπ και ενα μπλοκ. Κανω να ανοιξω και δεν εχω χερια. ακουμπαω το λαπτοπ και το μπλοκ στην οροφη του αυτοκινητου. Αντιο λαπτοπ. Αντιο μπλοκ.

 

Οταν ξυπνάς εκείνο το υπέροχο πρωινό... τα πουλάκια κελαηδάνε, δεν έχει φασαρία έξω, τα κωλόπαιδα των απο πάνω λείπουν στο σχολείο, το σπίτι μυρίζει ωραία και έχει την τέλεια θερμοκρασία.
Το μπάνιο που κάνεις είναι το πιο χαλαρωτικό... Ο καφές που φτιάχνεις είναι ο καλύτερος που έχεις πιεί ποτέ, το τσιγάρο είναι τόσο καλό που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί είχες πει οτι θα το κόψεις πριν απο τρεις μήνες... Και ξαφνικά διαπιστώνεις οτι είναι εννιά και μισή το πρωι.
Και έχεις εργαστήριο στις δέκα.
Και το ΤΕΙ είναι μισή ώρα δρόμος.
Και δε βρίσκεις το παπούτσι σου. Το ένα. Δε μπορείς να βάλεις τους φακούς σου. Βρίζεις, γιατί μόλισ έχεισ ντυθεί και πάς να φτιάξεις λίγο τα μαλλιά, και πατάς με τις κάλτσες στα νερά που έπεσαν, μουσκεύοντας το παντελόνι σου, και αναγκάζοντάς σε να το αλλάξεις. Και τρέχεις στο δρόμο σαν το ζώο, να προλάβεις το λεωφορείο, ίσα ίσα για να το δείς στο βαθος να αποχωρεί απο τη στάση.
Και να μπαίνεις στο επόμενο σαν τη σαρδέλα, να εύχεσαι αυτό που νιώθεις στον κώλο σου να είναι το κινητό του συμφοιτητή σου, και όχι κάτι άλλο, και με κάθε στροφή να κάνεις τον Μελισσανίδη απο τις χειρολαβές.
Και όταν φτάνεις εν τέλει, ήδη κουρασμένος απο τη διαδρομή, να τρέχεις στον διάδρομο, και με το που φτάνεις στην αίθουσα με την αγωνία "κόπηκα ή όχι???"....
...βλέπεις να είναι κλειστά, και μία ανακοίνωση¨"Λόγω πρωσοπικών υποχρεώσεων, το μάθημα της τετάρτης 10-12 δεν θα πραγματοποιηθεί".

 

εκτος οτι απολαυσα την περιγραφη αυτη (μου θυμισε τον εαυτο μου,μονο που εμενα οταν με εβλεπαν να περπαταω ανεμελα προς την σταση του λεωφοριου ετρεχαν γιατι ηξεραν οτι θα το χασουν, και τελικα το εχαναν!!!!) εχω να παρατηρησω οτι το φιναλε δεν ειναι χειροτερη στιγμη, ειναι καλυτερη στιγμη. Αραζεις και πινεις την καφεδια σου με τη ησυχια σου. εχει και φοιτητριες εκει; ε; ε; οχι οτι με νοιαζει. εγω ειπαμε. εχω αλλες προσδοκιες. αλλα λεμε τωρα!!!!

 

Φυσιολογικά, ένα τέτοιο συμβάν θα ήταν ευτύχημα. Αλλά όταν χαλάς την υπέροχη κατα τα άλλα μέρα σου για το τίποτα, για εμένα δεν θεωρείται και το καλύτερο.