Μητρότητα και υποταγή

Διαβάζω τι γράφει ο καθένας και βλέπω πως προσπαθεί να κρίνει μέσα από το πως ο ίδιος αντιλαμβάνεται την ίδια την έννοια της σχέσης που είναι δυνατή να υπάρξει μέσα στο Ds και την υποτακτικότητα στην οποία κάνει αναφορά η νηματοθέτης.

Για κάποιους είναι ρόλος, για κάποιους ερωτική προτίμηση και για κάποιους είναι ιδιότητα χαρακτήρα.

Δεν κρύβω πως με εξέπληξαν απόψεις ατόμων που θεωρούσα ικανά, άσχετα αν τα ίδια επιθυμούν το bdsm να σχετίζεται μόνο με το ερωτικό μέρος της σχέσης να κατανοήσουν πως υπάρχουν τα άτομα για τα οποία δεν είναι ρόλος ή μόνο ερωτική προτίμηση η υποταγή/κυριαρχία, αλλά φυσικός τρόπος αλληλεπίδρασης μέσα στη σχέση.
Μια Ms σχέση είναι απλά σχέση ζωής, μέσα στην οποία το kink οι συνεδρίες και λοιπά δεν είναι παρά μέρος της όλης σχέσης όπως σε ένα βανίλλα γάμο είναι το σεξ.

{Επίσης με εξέπληξε η αντίληψη που έχουν ορισμένοι αναφορικά με τον ρολο του πατέρα. Για μένα ο ρόλος του πατέρα στην ανατροφή και γενικότερη διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι απίστευτα σημαντικός.
Και διαβάζω εδώ μια διάθεση υποτίμησης του ρόλου του, μια στάση λες και η μητέρα του κάνει χάρη να του «επιτρέψει» να «ανακατευτεί».}

Σε περιπτώσεις ρόλου ή ερωτικής προτίμησης δεν βλέπω η πιθανότητα δημιουργίας σύγκρουσης να είναι μεγαλύτερη από οποιαδήποτε βανίλλας σχέσης.

Σε περίπτωση ιδιότητας χαρακτήρα και μιας σχέσης ζωής, μέσα από τις προσωπικές μου εμπειρίες λέω πως ναι μπορεί να υπάρξει εσωτερική σύγκρουση ή/και έκφραση αυτής από την μητέρα/σκλάβα. (Στη δική μου περίπτωση μου θύμισε γάμο προηγούμενων δεκαετιών όπου η αυστηρότητα του πατέρα ερμηνευόταν από την μητέρα υπερβολική).

Αν ο Κυρίαρχος είναι και πατέρας έχει όλα και κάθε δικαίωμα να παίζει τον ίδιο ρόλο στην ανατροφή του παιδιού του που θα είχε κι αν δεν ήταν Κυρίαρχος.
Είναι ο πατέρας και κάθε πατέρας έχει ίσο αναφαίρετο δικαίωμα στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών του, όσο έχει και μια μάνα.

Αν δεν είναι ο φυσικός πατέρας, είναι τότε πατριός.
Και έχει τα ίδια δικαιώματα όσα θα είχε ένας πατριός, ο οποίος νοιάζεται για τα παιδιά και έχει αποδείξει πως είναι ικανός να κρίνει και να συμβάλλει στην διαπαιδαγώγηση τους θετικά.
(Υπενθυμίζω δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις που κάποιος συναντάει κάποια κάνουν τα ωραία τους και ο καθένας επιστρέφει στην πραγματικότητα του, αλλά σε άτομα τα οποία έχουν σχέση ζωής, είναι σύντροφοι. Και ποτέ δεν θα δημιουργούσα με κάποιον σχέση ζωής εαν θεωρούσα πως είναι άχρηστος στο να διαδραματίσει κάποιο ρόλο θετικό στην ανατροφή των παιδιών γενικότερα).

Εκεί υπάρχει περίπτωση δημιουργίας κάποιας σύγκρουσης μέσα στην σκλάβα, όταν ήδη έχει συνηθίσει να ανατρέφει και να διαπαιδαγωγεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο και ο Κ. είναι καινούριος στην οικογένεια και πιθανόν να διαφωνεί με κάποιους από τους τρόπους της.

Παράδειγμα:
Η μικρή μου κόρη στα 9 της, είχε καρναβαλίστικη γιορτή στο σχολείο.
Δεν ενημέρωσε γι αυτήν και όταν το θυμήθηκε, χρειάστηκε να μπουν τα δυο μου πόδια σ’ ένα παπούτσι με απίστευτο άγχος για να προλάβω να την ετοιμάσω και να την πάω.

Ο Αφέντης μου είχε την άποψη πως δεν έπρεπε να μπω καν στη διαδικασία και αν δεν πήγαινε θα ήταν γι αυτήν ένα μάθημα υπευθυνότητας για το μέλλον.

Εκεί μου βγήκε τρομερή αντίδραση, το παιδί τελικά το πήγα στη γιορτούλα του κι εγώ πίσω σπίτι να θερίσω τους καρπούς όχι της ανυπακοής μου, αλλά του ανεπίτρεπτου τρόπο με τον οποίο αγνόησα την άποψη του.

Οι λόγοι της αντίδρασης μου όπως διαφάνηκε μετά, οφείλονταν στην πεποίθηση μου πως εφόσον ο Ίδιος δεν είχε ποτέ παιδιά ή οποιαδήποτε αλληλεπίδραση με παιδιά, είχε σαν αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει την 9χρονη κόρη μου ως ενήλικα και όχι όπως το παιδί που αντιμετώπιζα εγώ, που απλά ξέχασε και δεν θέλησα να την τιμωρήσω, στερώντας της μια χαρά που μπορούσε να έχει μόνο μία φορά το χρόνο.
(Πιστεύω μέχρι σήμερα πως είναι σημαντικό ο γονέας να μπορεί να εξισορροπεί το ποσοστό των όχι με των ναι του, ώστε τα όχι να μπορούν να έχουν βαρύτητα. Γιατί αν η ζυγαριά γέρνει πάντοτε σε ανισορροπία προς τα όχι, αυτά χάνουν την αξία τους).

Η αλήθεια ήταν, πως δεν ήμασταν αρκετό καιρό μαζί ως οικογένεια να πειστεί η μάνα μέσα μου, (όχι η σκλάβα) πως Εκείνος μπορεί και είναι ικανός να έχει οποιοδήποτε ρόλο ή να λαμβάνει οποιεσδήποτε αποφάσεις αναφορικά με τα παιδιά.
Όταν δήλωσα υποταγή, την δήλωσα ως γυναίκα και όπως χρειάστηκε χρόνος και δουλειά να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου ως γυναίκας, θα χρειαζόταν κάποιος χρόνος και δουλειά να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου ως μάνας.

Αυτά θα έπρεπε να τα συζητήσω, να εκφράσω με την άδεια του όλα τα πιο πάνω και να βοηθήσω κι Εκείνον να αντιληφθεί καλύτερα την άποψη μου, να μάθει περισσότερα αναφορικά με τη ανατροφή των παιδιών, αντί αυτού επέλεξα προσβλητικά να Τον αγνοήσω.
Αυτό επέφερε την μετέπειτα τιμωρία μου και όχι το γεγονός πως διαφώνησα με την άποψη Του.

Δεν Του έδωσα καν την ευκαιρία να μιλήσουμε, δεν βοήθησα να κατανοήσει την άποψη μου ως γονέα με εμπειρία έτσι ώστε μέσα από αυτά να αποκτήσει εμπειρία ο Ίδιος.

Γιατί κανένας δεν γεννιέται έτοιμος γονιός.

Όλοι μέσα από τις εμπειρίες γινόμαστε. Αρκετό να δει κανείς τι απόλυτες απόψεις έχουν κάποιοι πριν κάνουν παιδιά αναφορικά με τη διαπαιδαγώγηση και πως αυτές τροποποιούνται και διαμορφώνονται μέσα από την αλληλεπίδραση με το ίδιο το παιδί, όταν αυτό εμφανιστεί.

Υ.Γ. Δεν ασχολήθηκα με τις «απολαύσεις», κινκ, συνεδρίες και λοιπά, επειδή δεν αντιλήφθηκα να απασχολεί αυτό την Sumisa και το συγκεκριμένο νήμα.

 

Στη δική μου περίπτωση ο Κύριός μου δεν είναι ούτε πατέρας ούτε πατριός. Ο καθένας μας έχει τη δική του οικογένεια. Αρχικά αντιμετώπισα εσωτερική σύγκρουση θεωρώντας κατά κάποιον τρόπο ότι η ιδιότητα της σκλάβας προηγείται από οποιαδήποτε άλλη. Είχα σοβαρό πρόβλημα εξ αιτίας αυτού, καθώς δημιουργήθηκαν μέσα μου ενοχές απέναντι στο παιδί μου και πρακτική δυσλειτουργία, που μου προκαλούσαν εκνευρισμό και αυτός με τη σειρά του διοχετευόταν στη σχέση μου. Αλλά και αντιστρόφως. Όποτε χρειαζόταν απαραίτητα να προηγηθεί το παιδί μου είχα και πάλι εσωτερική σύγκρουση. Όμως το εσωτερικό αυτό πρόβλημα αυτό δεν το αντιμετώπιζα μόνον εγώ, αλλά και ο Κύριός μου, ο οποίος επίσης ένοιωθε ότι αφιερώνει στη σχέση περισσότερη ενέργεια από αυτή που αφιερώνει στο παιδί του. Γι αυτό η θέση που μας διατύπωσε η soutzoukakia με βρίσκει σύμφωνη, καθώς είναι και η θέση στην οποία καταλήξαμε ή μάλλον κατέληξε ο Κύριός μου μετά από πολλές συγκρούσεις και παρατράγουδα που είχαμε μεταξύ μας (κανένας μας δεν γεννήθηκε έτοιμος όπως όλοι έχουν κατά καιρούς διαπιστώσει). Γιατί αν και θεωρητικά δεν ετίθετο θέμα προτεραιότητας, στην πράξη ήταν ορατό, μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να το λύσει και να θέσει ένα πλαίσιο. Σε αυτή τη θέση λειτουργώ έκτοτε πολύ αρμονικότερα και οι εσωτερικές συγκρούσεις μου σε σχέση με τη μητρότητα τουλάχιστον, έχουν διευθετηθεί.

 

Απάντηση: Μητρότητα και υποταγή

Νομίζω ότι δεν υπάρχει μια απάντηση στην ερώτηση, δεδομένου ότι η κάθε περίπτωση έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαακτηριστικά. Όσο πιο αρμονική και εν τάξει (σε τάξη) είναι η σχέση του ζευαγαριού, τόσο πιο ήρεμα και αρμονικά διαμορφώνονται οι σχέσεις της μητέρας με το παιδί, του πατέρα με το παιδί, του πατριού με το παιδί και της μητέρας με τον σύντροφο. Συμφωνώ με τη lara (E-p), ότι ο ρόλος του πατέρα δεν πρέπει να υποτιμάται. Προσωπικά τον θεωρώ εξ ίσου σημαντικό, αλλά με τρόπο διάφορο, με εκείνον της μητέρας. Τηρουμένων των αναλογιών το ίδιο ισχύει για τον πατριό, ο όποίος ουδέποτε γίνεται πατέρας για το παιδί αλλά μπορεί να συνεισφέρει σημαντικά από το δικό του μετερίζι.

 

...συμφωνω με ολοκληρη την αναπτυξη του ποστ σου (επιχειρηματων, θεσεων, αντιμετωπισης, εμπειριων σου) , και ιδιαιτερα με τις γραμμες που "κρατησα" εδω απο αυτο.

Ενα σχολιο μου ερχεται στο νου να κανω, σχετικα με ττη σημαντικοτητα των ρολων μανας - πατερα:

Τη "ζημια" στο παιδι την κανει η μανα και οχι ο πατερας!!! (σε συντριπτικη αναλογια, οσο ακαταλληλος και να ειναι σα γονιος η σαν προσωπικοτητα εκεινος -κατι που φυσικα μπορει να ισχυει και για εκεινη- ).
Οποτε ο ρολος της επιφορτιζεται πολλαπλα με την ευθυνη της "προστασιας" του παιδιου απο εκεινον και "δρασης" - "αντιδρασης" σε οτι αφορα τα κακως κειμενα του πατερα. Χωρις αυτη την επεμβαση της (σε μια τετοια περιπτωση) το παιδι θα τα βρει πολυ "σκουρα" και θα χρειαστει σουπερ προσπαθεια να σταθει στα ποδια του, στο μελλον.


 



Γι ργος

 

Έχω την αμυδρή εντύπωση πως ο πιο απαιτητικός και απόλυτος "κυρίαρχος" είναι ένα μωρό. Πρέπει να φάει όταν πεινάει, να αλλαχτεί μόλις λερωθεί, και γενικά απαιτείται κόπος, άμεση "υπηρεσία" της μάνας (και του πατέρα, όσο είναι δυνατόν) στις ανάγκες του/της και πολύ προσοχή μόλις αρχίσει να περπατάει και να τρέχει. Το θέμα δεν νομίζω να σηκώνει συζήτηση ή διαπραγμάτευση, μιας και η επιβίωση των μικρών είναι άρρηκτα δεμένη και με την "υπηρεσία" του γονιού. Όσο μεγαλώνει, ο εγωκεντρισμός του/της μειώνεται (υπό ...ιδανικές συνθήκες), όπως και οι άμεσες και επιτακτικές ανάγκες προς κάλυψη.

Περί βδσμ δεν γνωρίζω, αλλά ανώριμοι, εγωκεντρικότατοι βανίλλα σύζυγοι(πατεράδες)-μωρά αδυνατούν να δεχτούν το οτι περνούν αναγκαστικά κατά κύριο λόγο σε δεύτερη προτεραιότητα προσοχής κατά τη βρεφική ηλικία του παιδιού. Πάνω απ' όλα, όπως ειπώθηκε, και στους βανίλλα, αν η σχέση δεν έχει δουλευτεί, ζυμωθεί και "δέσει" αρκετά, πολλά προκύπτουν όταν με τα παιδιά βρεθούν μπροστά σε λογής-λογής προβλήματα και κρίσεις.

​

 

εξαιρετικο απο ολες τις πλευρες ποστ.
Η μονη παρατηρηση που θα ειχα να κανω, αφορα την σταση της υποτακτικης στην περιπτωση που ο
πατριος-Κυριαρχος δεν αποδειχθει ικανος να διαχειρισθει με υπευθυνοτητα την πρωτη του ιδιοτητα ,,παρα την προσπαθεια της υποτακτικης να τον βοηθησει σ'αυτο,επιμενοντας να προτασσει την δευτερη.Σ'αυτην την περιπτωση θεωρω οτι η μητερα οφειλει να υπερισχυσει της γυναικας ,οποιες επιπτωσεις κι'αν εχει αυτο στη σχεση της.
(Θεωρω δεδομενο οτι ο πατερας -κυριαρχος δεν μπερδευει την πουτσα με την βουρτσα και αντιλαμβανεται ο,τι κυριαρχος ων,πρεπει να υπηρετει τα παιδια του , αν οχι χεστα κι'αστα.)

 

Re: Απάντηση: Re: Μητρότητα και υποταγή

Γράφεις πολλά και με μπουρδούκλωσες αρκετά.. Δεν έχεις απαντήσει όμως στην ερώτησή μου.. Να ξαναδιατυπώσω λοιπόν..

"Με ποια κριτήρια ο Μάστερ αξιολογεί την ικανότητα ή όχι,της υποτακτικής του στην ανατροφή των παιδιών της; Το γεγονός πως είναι Κυρίαρχος,του δίνει έξτρα μπόνους και καθιστά αυτόν ως τον "φωτεινό παντογνώστη" που μπορεί να σκέφτεται και να αποφασίζει για τα πάντα;

Το παράδειγμα που δίνεις παραπάνω,το βρίσκω άκυρο με το θέμα μας.. αφ'ενός γιατί δεν ησουν Κυρίαρχος και αφ'εταίρου γιατί η δική μου "ενσταση" δεν έχει να κάνει με φιλικές συμβουλές του τύπου "αγάπη μου..πρόσεχε λίγο τον μπουλάκο σου..μην τον κακομαθαίνεις τόσο πολύ" αλλά με τον Κυρίαρχο που με τον τρόπο του,καταφέρνει να κάνει την υποτακτική του να νοιώσει ανήμπορη να χειριστεί το θέμα "ανατροφή παιδιών" και του παραθέτει τον πλήρη έλεγχο. Τι είναι αυτό που του δίνει το δικαίωμα να κρίνει την μητέρα για τον τρόπο ανατροφής των παιδιών της;

Όλη αυτή η κουβέντα γίνεται για αυτό εδώ το ποστ σου..​

Originally Posted by jimboy

"Υποψιάζομαι ότι ο master που βλέπει την u του να κάνει μαλακίες στην ανατροφή του παιδιού της ....ε master είναι κάτι θα πρέπει να πει ή να κάνει."

..για να μην ξεχνιώμαστε! 
​

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Μητρότητα και υποταγή

Εξού και χαρακτήρισα το όλο πράγμα σαν "δύσκολη υπόθεση"!!!

Είναι αρκετά εύκολο σε έναν άνθρωπο που δεν είναι αλλού νταλού να διακρίνει το υπερβολικό άνχος και την ανασφάλεια και το πως εκφράζονται αυτά στον τρόπο που μία μάνα μεγαλώνει(μόνη της) το ή τα παιδιά της δεδομένου ότι δεν είναι συναισθηματικά εμπλεκόμενος σε πρώτο βαθμό(ή αρχικά αν το θες) με όλο αυτό.
Για να γίνει αυτό αρκεί ο συγκεκριμένος άνθρωπος(Μάστερ ή όχι) να είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται τις δικές του ανασφάλειες κτλ.

Το μόνο που δεν του δίνει το γεγονός καθαυτό(ότι είναι "κυρίαρχος") είναι έξτρα μπόνους! Αλλιώς αν έτσι νομίζει τότε μάλλον ασυνείδητος είναι και όχι κυρίαρχος:nod:
Η ίδια η θέση που θέτει τον εαυτό του ευθύνες του προσδίδει παρά δικαιώματα ! Και όλα αυτά τα λέω διότι εδω μέσα(απ αυτά που έχω διαβάσει) έχω καταλάβει ότι σε μία D/s σχέση η u ουσιαστικά παραδίδει την θέληση της και την ζωή της στην φροντίδα του Κ.

 

Κάπου εδώ θα παραθέσω μια φράση από την ταινία "Το Κοράκι".
"Η λέξη 'μητέρα' είναι συνώνυμο του θεού στα χείλη και τις καρδιές όλων των παιδιών".

Μπορεί να μην είμαι μητέρα και αντικειμενικά ισχύει το "έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια λέμε", 'ομως:

1.Κατά πόσον μια μητέρα υποταγμένη μπορεί να αποτελέσει υγιές πρότυπο;
2.Στην ακραία περίπτωση που το τέκνο αντιληφθεί κάτι, τί γίνεται τότε; Ο περισσότερος κόσμος αρρωσταίνει όταν σκέφτεται τη μητέρα του να συνευρίσκεται ερωτικά με τον πατέρα του -όταν πέφτει στη μέση και το BDSM τι γίνεται; Κι αυτό για να μην αναφέρω την περίπτωση που ο κυρίαρχος ΔΕΝ είναι ο πατέρας και ισχύει το "μου γαμάνε τη μάνα"!

 

Απάντηση: Re: Μητρότητα και υποταγή

Aλλο μητροτητα και αλλο σκλαβια,το παιδι πρεπει να ειναι απεξω απ'ολα αυτα. 

 

Αναφερόμουν στη λεγόμενη "στραβή": δηλαδή να σπάσει ο διάολος το παδάρι του και να αντιληφθεί το παιδί τι συμβαίνει. Γιατί όσο και να προσπαθείς να το αφήσεις απ' έξω, αυτό μπορεί να συμβεί γιατί υπάρχει και ο αστάθμιτος παράγοντας...

 

Απάντηση: Μητρότητα και υποταγή

Ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας.

Όπως διαπιστώνω από πολλές από αυτές, λίγοι είναι αυτοί που εκφράζονται χωρίς να ενοχοποιούν λιγότερο ή περισσότερο τη γυναικεία υποταγή και γενικότερα τις BDSM σχέσεις. Δεν μπορώ να πω οτι αυτό δε με απογοητεύει. Όμως καταλαβαίνω το ζήλο των περισσότερων να δηλώσουν με τρόπο που να μην αφήνει αμφιβολίες πως θεωρούν τη μητρότητα ιερή. Και είναι φυσικό. Άλλωστε ξεκινώντας αυτό το θέμα, η ίδια παραδέχτηκα οτι είναι σοβαρό και περίπλοκο γιατί πραγματεύεται ευαίσθητες ισορροπίες. Όμως, λίγη περισσότερη τόλμη για να ασχοληθούμε και με τα δύσκολα δε βλάπτει.

Μιλάω πάντα χωρίς προσωπική εμπειρία, αλλά αυτό δε νομίζω οτι μου αφαιρεί το δικαίωμα της γνώμης, γιατί σκέφτομαι, φαντάζομαι και αφουγκράζομαι.
Αυτό, λοιπόν, που πιστεύω ειναι οτι η μητέρα, όπως και οποιοσδήποτε άνθρωπος, δεν μπορεί να σπαστεί σε κομμάτια. Ένα κομμάτι για τον Κυρίαρχο, ένα κομμάτι για το παιδί ή τα παιδιά. Και εννοείται πως οι ιδιωτικές δραστηριότητες των γονιών δε γίνονται μπροστά στα παιδιά. Καταλαβαινουν όμως σχεδόν πάντα πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε οτι τους δίνουμε να καταλάβουν εμείς ‘υπεύθυνοι’ ενήλικες. Και κυρίως καταλαβαίνουν τα συναισθήματα. Όταν οι γονείς νιώθουν ένοχοι για κάτι που κάνουν, ένοχοι φαίνονται και στα μάτια των παιδιών.

Συμφωνω με τη lara[E-p] στο οτι ο πατέρας ή ο πατριός (όταν όντως φαίρονται σαν πατέρας ή σαν πατριός), εχουν τα ιδια δικαιώματα με τη μητέρα. Σε μια σχεση D/s αυτός ο πατέρας ή ο πατριός ισως χρειαστει να φερθεί με πατρικό τρόπο και απέναντι στην υποτακτική του. Εκείνη έχει το μητρικό ένστικτο που σχεδόν πάντα παραμένει πανίσχυρο, αλλα εκείνος έχει τη δύναμη και την επιθυμία να την κατευθύνει, να την καθοδηγήσει, να την παρακινήσει, ωστε να ανταποκριθεί καλύτερα (κατα τη γνωμη του) στην ιδιοτητα της μητερας. Και σαν κυρίαρχος και σύντροφος ταυτόχρονα, ξέρει πώς να επικοινωνεί και να μαθαίνει από τη μητέρα των παιδιών τη γνώση και τη διαίσθηση που η φύση την έχει προικίσει να κατέχει αποκλειστικά.

Το νήμα μου ξεκίνησε μιλώντας για την εσωτερική σύγκρουση. Για μένα δεν υπάρχει D/s σχεση χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις. Η πορεία τους όμως εξαρτάται απο τα μέλη της σχέσης. Ή τις εξομαλύνουν ( Ο Κ ίσως καθοδηγεί και η υ ακολουθεί), ή τις αφήνουν να διαλύσουν την ένωσή τους, ή απλά διαπιστώνουν οτι τέτοιου είδους σχέση δεν ήταν κατάλληλη για αυτούς.