Μιχαήλ Λαχανοδράκων ή η επιφαινομενη αποσπασματικότητα του επιμέρους

«Βλέπω» δεν σημαίνει «κοιτάζω»· σημαίνει, πρώτα απ' όλα, «ανασυνθέτω μια εσωτερική εικόνα». Για την ακρίβεια, «αντιλαμβάνομαι τον κόσμο» σημαίνει «τον αφουγκράζομαι πρώτα μέσα μου» αλλά αυτό που βλέπω είναι πραγματικά ότι βλέπω;
ολα οσα λέγονται πρεπει να είναι καθαρά , έτσι το να λες σε καποιον κατι που δεν καταλαβαίνει είναι ανόητο ακόμα και αν προσθέσεις οτι δεν θα το καταλάβει.
λυπάμαι αλλά όπως το αντιλαμβάνομαι κανείς δεν βλεπει καθαρά ,δεν ξερω ποιά είναι η διαφορά μνήμης και γνώσης στον να δω καθαρά. Ο Κυριάρχος "αποκαλύπτεται " ή "γιγνώσκεται"; Η εικόνα του Κ. είναι Κυρίαρχη στο μυαλό μας ή επιτρέπεται να Τον "βλεπουμε πραγματικά" σαν ανθρώπινο ον με αδυναμίες; και να μην προβάλλουμε όσα "ονειρευόμαστε"; τι σημαίνει απογοήτευση ;
λατρεύουμε την εικόνα ή αυτό που απεικονίζει; Ο Μιχαήλ Λαχανοδράκων είχε δίκιο όταν ξεκλήριζε αυτούς που τυφλά υποκλίνονταν στις εικόνες και λάτρευαν όχι αυτό που απεικόνιζε αλλά την επιφαινόμενη αποσπασματικότητα του επιμέρους ; ή πρεπει να σταματήσουμε να λατρεύουμε την ιερή πατούσα; ανήκει κάπου συγκεκριμένα αυτή ή μόλις την βλεπουμε πέφτουμε στα τέσσερα ;

 

Αγαπητέ μου fractal, προσωπικά περιχαρακώνω το φετιχισμό ως έννοια, στην ιδιότητα εκείνου που δύναται να αποσυμπλέκει το φετίχ του από το φορέα του, και να αντλεί σεξουαλική ευχαρίστηση μόνο από αυτό. Ο φετιχιστής, στο δικό μου μυαλό, μπορεί να ερεθιστεί από την πατούσα καθεαυτή ακόμη και όταν ανήκει σε γυναίκα που εν συνόλω δεν τον συγκινεί.

Αναφορικά με το αν πρέπει ή αν δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, θα έλεγα πως αυτό πρέπει να εξεταστεί κατά περίσταση:

α) Η αφαιρετική δεινότητα ενός φετιχιστή τον βοηθάει να αντλεί σεξουαλική ευχαρίστηση γιατί του επιτρέπει να βιώνει τη φαντασίωσή του. Χωρίς αυτήν, θα ήταν ένας δυστυχής που αναζητά επί ματαίω τη γυναίκα - θεά, που υπάρχει μόνο ως διαδικτυακό προφίλ.

β) Μία περισσότερο εδαφική προσέγγιση στο πώς αξιολογεί μία γυναίκα τον βοηθά να επιλέξει την ερωτική σύντροφο που του ταιριάζει εν γένει γιατί του επιτρέπει να την θεωρήσει και με κριτήρια διάφορα του φετιχισμού του. Χωρίς αυτήν, θα ήταν ένας δυστυχής που για ένα ζευγάρι πατούσες, ανάγει μία καθόλα αναξιόλογη γυναίκα στη θεά του, με όσες επιπλοκές αυτό συνεπάγεται.

* * *

Πέραν αυτών, πολύ γενικά, σαφώς ό,τι βλέπω δεν είναι ένα και το αυτό με ό,τι κάτι "είναι". Περί είναι, έχω ξεκινήσει να γράφω αλλού συνεπώς δεν θα υπερθεματίσω εδώ. Θα συνοψίσω μόνο λέγοντας πως βλέπουμε στον άλλο πρώτον αυτό που μπορούμε να δούμε (δεν είναι απαραίτητο πως η ύπαρξη κάποιου περιορίζεται στη δική μας αντίληψη λ.χ. δεν μπορώ να αξιολογήσω την ικανότητά σου να χειρίζεσαι μία γλώσσα, αν η γλώσσα αυτή μου είναι άγνωστη), και δεύτερον αυτό που "περιμένουμε" να δούμε - τουλάχιστον στην αρχή, όταν επιθυμούμε να ερωτευτούμε.


ΥΓ. Η αφαιρετική ικανότητα υποσκελίζεται από την αντίληψη, και όσο μεγαλύτερο το βάθρο επί του οποίου επιτηδευμένα τοποθετήθηκε κάποιος, τόσο μεγαλύτερο το βάραθρο στο οποίο θα πέσει όταν η αντίληψή μας θα μας υποχρεώσει να λάβουμε υπόψη και να επεξεργαστούμε (και να συμπεριλάβουμε ως κριτήρια στη λήψη αποφάσεων) ό,τι ένεκα αφαιρετικής δεινότητας προσπαθήσαμε επισταμένως και επιτυχώς ίσως αρχικά, να κάνουμε reject.

 

ευχαριστώ καταρχάς για την εμπεριστατωμένη απάντηση . θυμήθηκα τώρα τον Snaporaz στην "citta delle donne" του Fellini που ενώ τον κυνηγάνε οι εξαγριωμενες γυναίκες του συνεδρίου ανεβαίνει στο αερόστατο της "ιδανικής γυναίκας" που αρχίζει να ανεβαίνει ψηλά.
δυστυχώς κάποια στιγμή τρυπάει και πέφτει .όταν το είχα δει πριν χρόνια ή εικόνα με είχε στιγματίσει. στην πορεία προσπάθησα να κρατάω στην μνήμη επιλεκτικά "ορεκτικά" στην αναμονή του κυρίως πιάτου .
δεν διεκδικώ την "αντικειμενικότητα" της αλήθειας ,εφόσον τα εμπειρικά γεγονότα δεν περιέχουν την αλήθεια καθεαυτήν, αλλά μόνο μια παραμορφωμένη εικό*να της. πιστεύω οτι το χαρακτηριστικό του Κ. είναι η δύναμη και η αυτοπειθαρχία .οι πράξεις του έχουν αντικτυπο στο υ. μια πατούσα όσο και αφαιρετικά ερωτική να είναι καπου ανήκει και όταν σηκώνεις το βλέμμα το αντιμετωπίζεις. η "αφαιρετική δεινότητα" έχει να κάνει με ανθρώπους που είναι εργοστασια συναισθημάτων και ,λέω αυτά σαν fractal, η χαοτική συμπεριφορά στα ανθρώπινα συστήματα είναι δεδομένη. η αποτύπωση μιας εικόνας σε μια ρευστή πραγματικότητα είναι αυθαίρετη και λανθασμένη . τα βαθρα είναι δυναμικά και η κίνηση αυξάνει την εντροπία.

 

H λογικη και η αληθεια ειναι 2 διαφορετικες εννοιες.
Η πρωτη φαινεται καθαρη γιατι χωριζει τα πραγματα σε αντιθετα.υ/Κ καλο/κακο κοκ
Η λογικη διχαζει,η αληθεια ενωνει γιατι εμπεριεχει παντα 2 αντιθετους πολους.
Απορροφα μεσα της το ιδιο της το αντιθετο.

Δεν υπαρχει τιποτα στη ζωη που να συμβαινει χωρις τη μαχη των αντιθετων.

 

απο το nick μου καταλαβαίνεις οτι η λογική για μένα είναι περισσότερο fuzzy .
ετσι η αλήθεια ή ακόμα και η λογική δεν έχει τίποτα να ενώσει γιατί τίποτα δεν είναι ξεχωριστό η ολότητα είναι διαυγής.
"contraria sunt complementa"

 

Αγαπητέ fractal έχεις το ταλέντο να θέτεις θέματα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον μου, ακουμπούν τους προβληματισμούς μου και με επαναφέρουν στη… σοβαρότητα.
Είναι χρόνια τώρα που παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου (εντός και εκτός bdsm) και διαπιστώνω επανειλημμένως πως έχουμε συχνά πυκνά την τάση, όταν ο άλλος μας μιλά να ακούμε και όχι να αφουγκραζόμαστε. Και στο παρόν δεν αναφέρομαι σε μία εσωτερική ακρόαση, αλλά στο γεγονός πως υπάρχει μία τάση, είτε να ακούμε επιλεκτικά όσα από εκείνα που λέει ο συνομιλητής μας ταιριάζουν σε εκείνα που απασχολούν εμάς τους ίδιους, είτε να κατανοούμε τα λεγόμενα του με τέτοιο τρόπο ώστε να ταιριάζουν σε όσα μας απασχολούν.
Μέσω διαδικτύου είναι μάλλον σαφές πως εξιδανικεύονται πρόσωπα και πράγματα εφόσον μοιραία η φαντασία παίζει τον πρωταρχικό ρόλο, αλλά δεν είναι εδώ το θέμα μας. Παρόλα αυτά προσθέτω και αυτό το στοιχείο, μια και όταν πρόκειται για ένα άτομο το οποίο το γνωρίζουμε αρχικά παραδείγματος χάριν από το παρόν forum, έχουμε ήδη σχηματίσει μία πρώτη άποψη στην οποία η φαντασία μας έχει συμβάλει κατά μία έννοια. Την άποψη αυτή λοιπόν την «κουβαλάμε» μαζί μας στην προσωπική πλέον επαφή και αν δεν διαψευσθεί κατάφορα, σίγουρα παραμένουν ψήγματα της να επηρεάζουν το σύνολο της αντίληψης μας.
Στη συνέχεια υποθέτω πως καταλυτικό ρόλο παίζουν δύο πράγματα:
Α) αν για εμάς τους ίδιους είναι σημαντικότερη η εμφάνιση ή ο χαρακτήρας (κανένα από τα δύο παρακαλώ να μην εκληφθεί ως αρνητικό)
Β) αν αναζητούμε απλά και μόνο να βιώσουμε όσα έχουμε φαντασιωθεί (και ακόμα περισσότερο όπως ακριβώς τα έχουμε φαντασιωθεί) ή αν αναζητούμε μία βαθύτερη σχέση Κυριαρχίας / υποταγής ή έστω μία βαθύτερη σχέση με στοιχεία Κυριαρχίας / υποταγής. (παρακαλώ να σημειωθεί πως προσωπικά επίσης δεν κατακρίνω κανένα από τα δύο)
Και εδώ έρχομαι σε αυτό που αντιλαμβάνομαι ως κύριο ερώτημα σου.
Νομίζω (και δεν είμαι απόλυτη σε αυτό) πως όταν το ενδιαφέρον στρέφεται στην επιφάνεια (επαναλαμβάνω πως δεν το κατακρίνω) η «ιερή πατούσα» θα παίζει πάντα τον κυρίαρχο ρόλο. Διότι κάποιος που ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το φαίνεσθε ή αποκλειστικά για την πραγματοποίηση των φαντασιώσεων του θα «υποταχθεί» σε οποιαδήποτε όμορφη «πατούσα» είναι πρόθυμη, έστω και περιστασιακά, να ικανοποιήσει αυτή του την ανάγκη. Ως εκ τούτου, όταν ο «χρήστης» αντιληφθεί και το συνοδευτικό της «πατούσας», ειδικά όταν αυτό δεν πληρεί τις προσδοκίες ή έστω τις περαιτέρω προσδοκίες του, είναι πολύ πιθανό να λακίσει. Αν αυτό είναι θεμιτό? Ναι εφόσον οι προσδοκίες του περιορίζονται στην ως άνω αναφερόμενη επιφάνεια.
Εάν τώρα ο υποτακτικός (που εδώ παύει να είναι απλός χρήστης) ενδιαφέρεται περισσότερο για την ουσία (ίσως άστοχη η επιλογή λέξης, αλλά επιτρέψτε μου τη χρήση της εδώ αντιπροσωπευτικά για το χαρακτήρα όπως στο Α) και τη βαθύτερη σχέση όπως στο Β)), τότε είναι δύσκολο και σίγουρα άσκοπο να διαχωρίσει την «πατούσα» από τη φέρουσα αυτήν. Σε μία τέτοια περίπτωση θεωρώ (και εδώ η άποψη υποκειμενική) πιο γόνιμο να αναζητήσει έναν άνθρωπο που είναι φύση και θέση κυρίαρχος. Και τότε φαντάζομαι πως δεν θα απογοητευτεί στην πορεία ανακαλύπτοντας αδυναμίες τέτοιες που θα επηρεάσουν και τέλος θα καταλύσουν την κυριαρχική «εικόνα».

Τέλος δράττομαι της ευκαιρίας να παραθέσω και την προσωπική μου άποψη, μια και είμαι κατά παντός είδους «ειδωλολατρίας» σε όποιον τομέα κι αν ασκείται αυτή και δεν περιορίζομαι επ’ ουδενί στο bdsm. Αλλά αυτό είναι μάλλον άσχετο με το θέμα.

Υ.Γ. Ο Μιχαήλ Λαχανοδράκων πάντρευε και καταναγκαστικά… ευτυχώς απεβίωσε!  

 

Απάντηση: Re: Μιχαήλ Λαχανοδράκων ή η επιφαινομενη αποσπασματικότητα του επιμέρους

!!! Συμπαγές είναι σα... την Ασία με την Ευρώπη! διαυγής.....?


Μπράβο για το νήμα.

 

ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και χαίρομαι που "έπιασα" καποιο παλμό. η απειρία μου και το γεγονός ότι είμαι συμπλεγματικό ,ενοχικό και ανασφαλές άτομο με δυσκολεύει στο να είμαι σαφής και ουσιαστικός. μου αρέσει η σκοτεινή πλευρά της σελήνης γιατί εκεί κρύβεται ο μονόλιθος της αβεβαιότητας και η παρεξήγηση είναι ανοιχτή σε ερμηνείες. οσο αφορά για την επικοινωνία μερικές φορές έχω την αίσθηση οτι ο άλλος απλά περιμένει την σειρά του για να πει αυτό που ουτως η άλλως θελει γιατί όλοι αναζητούμε ανθρώπους ανοιχτούς στον μονόλογο !!!
η εικόνα που έχουν οι sub ειναι δεδομένη και προβάλλεται στον άλλο εύκολα κ χωρίς κόπο .από την άλλη οι Κ., ή έστω καποιοι Κ., είναι έτοιμοι να κατακτήσουν ανεμομυλους. Ο στρατηγός Λαχανοδράκων χτυπησε τη λατρεία της εικόνας και φυσικά στο τέλος η κοινωνία του θεάματος επικράτησε. το μεσο είναι το μήνυμα

 

Απάντηση: Re: Μιχαήλ Λαχανοδράκων ή η επιφαινομενη αποσπασματικότητα του επιμέρους

Πολύ καλό νήμα.
Θα μπορούσες να μου εξηγήσεις τί εννοείς με το αυτό:

;

 

Re: Απάντηση: Re: Μιχαήλ Λαχανοδράκων ή η επιφαινομενη αποσπασματικότητα του επιμέρου

Ίσως το ότι η πραγματικότητα διαφέρει από τη φαντασία?

 

Απάντηση: Μιχαήλ Λαχανοδράκων ή η επιφαινομενη αποσπασματικότητα του επιμέρους

Το να προβάλλουμε στον άλλον (τον οποιοδήποτε άλλον) όσα ονειρευόμαστε ή να επιλέγουμε να βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε (ουσιαστικά να εθελοτυφλούμε) είναι μια συμπεριφορά που αργά ή γρήγορα θα μας απογοητεύσει... δηλαδή θα άρει από μέσα μας τη γοητεία που ασκεί το εν λόγω άτομο πάνω μας

 

Απάντηση: Μιχαήλ Λαχανοδράκων ή η επιφαινομενη αποσπασματικότητα του επιμέρους

Ισως και νάρχεται μια στιγμή που πρέπει να επιλέξουμε....

Προσπαθούμε να ζήσουμε την πραγματικότητα? ή επιλέγουμε να ζούμε μέσα στην(ή αναζητώντας την) φαντασία μας

Και τελικά τι έχει μεγαλύτερη αξία?