Mετακόμιση

Το σπίτι είναι λυπημένο

Το σπίτι είναι λυπημένο. Μένει όπως το άφησαν,
Έτσι όπως έκανε τον τελευταίο να νιώθει άνετα
Λες και θέλει να τους ξανακερδίσει. Αντ'αυτού, χωρίς
Κάποιον να ευχαριστήσει, μαραζώνει τόσο,
Γιατί δεν έχει την καρδιά να ξεχάσει την κλοπή

Και να ξαναγυρίσει εκεί που ήταν στην αρχή,
Μια χαρούμενη προσπάθεια να γίνουν όλα όπως πρέπει,
Που έχει αποτύχει εδώ και καιρό. Μπορείς να δεις πώς ήταν:
Κοίτα τα κάδρα και τα μαχαιροπήρουνα.
Τις παρτιτούρες πάνω στο πιάνο. Εκείνο το βάζο.

Philip Larkin
(Και για τη μετάφραση, DocHeart)

 

Ένα τελευταίο,πριν φύγω.

 

Η μετακόμιση, λένε οι Ευρωπαιοαμερικανοαφρικανοασιάτες ψυχολόγοι, είναι γεγονός τραυματικό, σχεδόν όσο και να χάνεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, και σίγουρα πιο τραυματικό απο το να χάνεις τη δουλειά σου.

Bollox. Εγώ ζάχαρη την περνάω.

Απόψε είναι το δεύτερο απο μια σειρά τριών βραδιών γιορτής. Άδειασα το πατάρι, βρήκα νεκρό τον Άρη. Κάτω απ'την ηλεκτρική κουζίνα, βρήκα αποτεφρωμένη τη Τζίνα. Κάτω απ'τον καναπέ είχε ψοφήσει η Αντρέ, και μέσα στο κομοδίνο ήταν το πτώμα του Ντίνο. Γενικώς, βρίσκω ένα σκασμό αναμνήσεις ανθρώπων και καταστάσεων απ'το παρελθόν - οι περισσότερες αδιάφορες και χλιαρές, αλλά τουλάχιστον με κάνουν να σκέφτομαι: wow, I *have* been alive the last few years.

Μόλις ήρθε ο μετακομισάς για να δει τα πράγματά μου και να βρει και μια θέση να αράξει το φορτηγό το Σαββάτο το πρωί. "Ρε φίλε," μου λέει, "τίποτα δεν έχεις, άμα βρεις κανα παληκάρι φίλο σου και μου τα'χετε κατεβασμένα στο πεζοδρόμιο, 70 ευρώ θα σου πάρω μοναχά." Ήθελα να του πετάξω καμια εξυπνάδα του τύπου "τόσο κοστολογείς τη ζωή μου ρε μεγάλε;" αλλά έκανα μώκο γιατί I know a good deal when I see one.

Έχω την υπόλοιπη αποψινή και την αυριανή βραδιά για να τελειώσω το πακετάρισμα. Προλαβαίνω, αν και μέχρι χθες το μεσημέρι νόμιζα οτι δε θα προλάβαινα. Τελικά πιθανότατα αύριο το βράδι θα ανακαλύψω οτι δεν προλαβαίνω και θα περάσω τη νύχτα της Παρασκευής χώνοντας βιβλία, CD, παλιά περιοδικά και εκατομμύρια κάλτσες σε κούτες και σακούλες. It was ever thus.

Γύρω στις 10 το πρωί του Σαββάτου, τα λίγα μου υπάρχοντα θα είναι άτσαλα τοποθετημένα μέσα σ'ένα καινούργιο διαμέρισμα το οποίο είναι υπερβολικά μεγάλο για έναν άνθρωπο. Τότε, πιθανότατα, θα γίνω ένα καταναλωτικό γουρούνι. Θα βγω στους δρόμους και θα ψωνίσω καινούργιο ψυγείο, στερεοφωνικό, τραπεζαρία, πιατικά, μίξερ, κουρτίνες, φωτιστικά, ράφια, εκείνο το κάδρο με τους εργάτες που τρώνε κολατσό αραχτοί στη σκαλωσιά ενός υπο κατασκευή ουρανοξύστη, έπιπλα βεράντας, καλύμματα, ριχτάρια, παπάρια, Nova, κατσαρολικά, κορνίζες, έναν μεγάλο καθρέφτη κρεβατοκάμαρας, συρταριέρες, ραφιέρες, γλάστρες, κοπριά, βλαστάρια απο βασιλικό και δυόσμο, δύο παπαγαλάκια (κατα κόσμον budgies) και μια φασολοπολυθρόνα (κατα κόσμον bean-bag). Το Σαββάτο το βράδι θα με πιάσει κατάθλιψη που δε θα έχω internet και θα πάω να τα κοπανήσω μόνος μου στο Jazz in Jazz. Την Κυριακή το πρωί θα χειροτερέψω και θ'ανέβω γραφείο για να ισιώσω. Στο δρόμο θα συνειδητοποιήσω οτι η Δευτέρα είναι αργία και θα χειροτερέψω κι'άλλο. Για την απίθανη περίπτωση που η δουλειά δεν πάει καλά το Μάρτη και μετά δε μπορώ να πληρώσω τη δόση της πιστωτικής, θα κανονίσω να παρευρεθώ και σε καμια τζογο-συμμάζωξη. Εκεί θα χάσω χοντρά και την άλλη μέρα θα ξαναπάω γραφείο για να σιγουρέψω οτι η δουλειά θα πάει καλά. Δε θα δουλεύει το δίκτυο και δε θα μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό μέχρι την Τρίτη που θα έρθουν οι τεχνικοί. Θα πάω για νηστίσιμα στη μάνα μου. Θα πιω πολλά κρασά (προσοχή: "κρασά", χωρίς "ι") και θα κοιμηθώ νωρίς.

Το άλλο Σάββατο θα είμαι στο καινούργιο διαμέρισμα, με όλα τα ψώνια αραδιασμένα μεσ'τη μέση, και θα γράφω πάλι σ'αυτό το γαμημένο forum.

Fuck, δίκιο έχουν. Οι μετακομίσεις *είναι* τραυματικές.

Φιλιά σας,
DocHeart

 

Απάντηση: Mετακόμιση

Δεν υπάρχει λόγος να μετακομίσω,αν δεν πάω εκεί που θέλω εγώ..

 

σιχαμενο πραγμα η μετακομιση..ειναι σαν να σε διωχνουν απο καπου..σαν να απετυχες σε καποια επιλογη σου..

 

...Κάτι σαν να αλλάζεις σελίδα στην ζωή σου...
...Ίσως και να πιστεύεις ότι με το φευγιό σου από κάπου, θα θάψεις και τις αναμνήσεις του.
"Φεύγω για τα νησιά των τύψεων, συντροφιά με το χθές του χειμώνα" κάπως έτσι.....

 

Είναι Παρασκευή απόγευμα, 18:03. Οι μετακομισάδες θα έρθουν σε 14 ώρες ακριβώς.

Το σπίτι είναι ακόμα αμάζευτο κατα 70%.

Δεν το ερμηνεύω ως ψυχολογικά υστερόβουλη αναβλητικότητα του τύπου "δε θέλω ν'αφήσω το σπίτι μου". Ποτέ δε θεώρησα αυτό το διαμέρισμα "σπίτι", ήταν πάντα ένα μεταβατικό καταφύγιο. Όχι. Νομίζω οτι πρόκειται απλώς για την αναβλητικότητα που με χαρακτηρίζει έτσι κι αλλιώς.

Ο ψυκτικός σύντομα θα έρθει να λύσει το a/c. Ίσως αυτό να με βάλει "σε ταχύτητα" και να ξεκινήσω να βάζω σε κούτες μερικά πράγματα.

Στο μεταξύ, αν περνάτε απο κάτω, το νου σας. Πέφτουν μπάζα.

 

Να μην ξεχάσεις να πάρεις μαζί σου το φως που περνάει μέσα από τις γρίλιες...

 

Τα κατάφερα. Τώρα τα πράγματά μου είναι στριμωγμένα σε κούτες, και όσα δεν είναι περιμένουν το σκουπιδιάρη στον κάδο απέναντι.

Βρήκα δύο ρολόγια χειρός, ωραία, που είχα ξεχάσει οτι τα είχα. Το ένα (ένα Citizen Quartz με μπεζ πρόσωπο και λεπτές χρυσαφί γραμμές εκεί που σημαδεύονται οι ώρες και εξ'ίσου λεπτούς ωροδείκτη και λεπτοδείκτη) δουλεύει ακόμα, το κακόμοιρο, απλά έχει ραγίσει λίγο το τζαμάκι του. Εύκολη δουλειά για έναν ρολογά. Το άλλο (ένα ωραίο νουμεράκι Accurist, τετράγωνο και λεπτό, με ανθρακί πρόσωπο και λατινικά νούμερα στις ώρες) έχει ψοφήσει απο μπαταρία, αλλά νομίζω οτι μπορεί να ξαναπαίξει μπάλα.

Πέταξα:

- Ένα μόνιτορ 17 ιντσών CRT Iyamma
- Ένα εργένικο φουρνάκι
- Τη βέρα μου
- Καμια δεκαριά παλιά τεύχη του FourFourTwo
- Καμια ντουζίνα CD και DVD τα οποία δεν είχαν γραμμένο τίποτα πάνω τους και ούτως ήτω unidentified flying objects
- 28 αποδείξεις πληρωμής κοινοχρήστων

Όταν τελικά έβγαλα το ψυγείο απ'τη μπρίζα ήταν σα να κλείνω το life support στα χρόνια που πέρασα εδώ. Η καρδιά του ασθενούς θα συνεχίσει να χτυπά μέχρι αύριο το μεσημέρι, οπότε θα περάσω μια βόλτα για να σκουπίσω και να σφουγγαρίσω.

Kαι τότε, fare thee well, the elements be kind to thee, and make thy spirits all of comfort, όπως θα έλεγε και κάποιος που ψάρευε στον ποταμό Avon.

...

Ποιός θα είναι ο επόμενος που θα ζήσει εδώ; Ποιός ήταν ο προηγούμενος; Ποιοί έχουν περάσει; Το σπίτι ξέρει τα χούγια του κάθε ενός, τις προτιμήσεις του, τη ρουτίνα του, τη μυρωδιά των ποδιών του όταν γυρνάει απ'τη δουλειά, τα προβλήματα υγείας του, τους έρωτές του, τις ελπίδες του και τους φόβους του. Πολύ θα ήθελα να ήξερα τί γνώμη έχει για μένα το σπίτι. Νομίζω οτι με ξέρει καλύτερα απ΄τον καθένα πια.

Αγαπητή Dora,

Νομίζω οτι αυτό θα με κατατρέχει πάντα.  

Φιλιά.