Συν-Υπαρξη

Υπάρχει ένα νήμα που αφορά την Μοναξιά
Σκέφτηκα ένα νήμα που να αφορά το αντίθετό του

Πως βλέπεται την συνύπαρξη ερωτικά , φιλικά , σε επίπεδο εργασιακής σχέσεις , οποιαδήποτε συνύπαρξη και συνδιαλλαγή μεταξύ εσάς και ενός άλλου ανθρώπου.

Συναισθηματική , πνευματική , σωματική. Αν και αυτά δεν διαχωρίζονται κατ εμέ κάποιος άλλος μπορει να το δει διαφορετικά

Ουσιαστικά πότε και πως μοιράζετε τον εαυτό σας με τους άλλους

Μιας και συνυπάρχουμε σ αυτό το φόρουμ θα ήθελα να μάθω τις σκέψεις σας πάνω σε αυτο το ζήτημα

Φιλικά

 

Πολύ επιτυχία βλέπω το νήμα , σιγα σιγα ένας ένας όλοι θα γραψετε

Μήπως είναι πολύ γενικό το θέμα ?

 

στις εργασιακες σχεσεις θέλω να υπαρχει φιλικο κλιμα..αμα μπουν αλλα στη μεση χαλανε ολα..

 

συνήθως μπαίνουν ?

 

Δε θα μπορούσα να απαντήσω καλύτερα...

 

Απάντηση: Συν-Υπαρξη

Eίμαι της αρχής να μη βαρυγκομίζεις στον εργασιακό σου χώρο.Επικεντρώνομαι στα θετικά του για να έχω την καλύτερη δυνατή ψυχολογία και να μην νιώθω πως η ζωή φεύγει γκρινιάρικα και μίζερα.Οπότε με τους συναδέλφους θέλω να έχω τυπικά καλές σχέσεις τουλάχιστον και να το ρίχνω όσο μπορώ στο καλαμπούρι για να είναι ο εργασιακός μου χώρος όσο γίνεται ευχάριστος.Επειδή,όμως,τους συγκεκριμένους τους βαριέμαι λίγο ως πολύ κάποιες φορές, απλά είμαι σχετικά απόμακρος αλλά όχι απρόσωπος και άχρωμος απέναντι τους. Πιστεύω και θέλω τη συνεργασία στο χώρο μου στο βαθμό που κανείς δεν εμπλέκεται στα πόδια του άλλου.Δε λειτουργώ ανταγωνιστικά και αν λειτουργήσω θα γίνει πολύ διακριτικά.Πιστεύω πως ειδικά στον εργασιακό ,ότι δίνεις παίρνεις και όπως σκέφτεσαι σου συμπεριφέρονται κατα κανόνα.. Οπότε φέρομαι όπως θέλω να μου φέρονται και για την ώρα η ζωή εκεί κυλάει ήσυχα..  

Εχω ανάγκη και από κοινωνικότητα και από μοναχικότητα.Και τα δύο τα δουλεύω και τα απολαμβάνω στο χρόνο που πρέπει.Ο βασικός μου κύκλος υπάρχει από χρόνια και έχει δοκιμαστεί αρκετές φορές γενικά και από όλους μας.Υπάρχει ακόμα γιατί υπήρχε και υπάρχει η εμπιστοσύνη και η αγάπη.Ο σεβασμός και η οριοθέτηση της θέσης του καθένα ορίστηκε με τα χρόνια και καταλάβαμε πως πρέπει ο καθένας να σεβαστεί τις επιθυμίες και τα θέλω των υπολοίπων,εφ'όσον δεν υπήρχε βέβαια συναισθηματική ιδιοτέλεια.Μέχρι να οριοθετηθούν αυτά και να διευκρινιστούν οι όποιες αρχές και στάσεις φυσικό είναι να υπήρχαν συγκρούσεις και παρεξηγήσεις,όπως και ακόμη υπάρχουν αφού φυσικό επόμενο είναι να εξελίσσονται οι σχέσεις μας,όπως και εμείς εξελισσόμαστε σαν άνθρωποι και αλλάζουμε.Μεγαλώνοντας (και αυτό αφορά κυρίως τον κολλητό μου) ,προσπαθούμε να αντιληφθούμε σε ποιους τομείς αλλάζει ο καθένας και το συζητάμε,συχνά έντονα γιατί πολλές φορές ξεχνάμε να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του και βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα.Όμως ο τίμιος διάλογος και το συχνό άνοιγμα των χαρτιών μεταξύ μας βάζει κάθε πράγμα στη θέση του και ο καθένας προσπαθεί να σταθεί στην κάθε αλλαγή του άλλου..
Γενικά η καλή συνύπαρξη υπάρχει όταν σεβόμαστε και αγαπάμε πρώτα απ΄όλα τον εαυτό μας,οπότε να μη φορτίζουμε τους γύρω μας για να μας δώσουν αυτά που οι ίδιοι αρνούμαστε να δώσουμε σε εμάς ή να μην τους εγκαταλείπουμε για να βρούμε άλλους που θα καλύψουν τα κενά που οι ίδιοι θα έπρεπε να είχαμε δουλέψει.Ο αυτοσεβασμός και μόνο φέρνει αυτόματα και το σεβασμό προς τους συνοδοιπόρους σου και την καλή συνύπαρξη μαζί τους..

 

"Πιστεύω πως ειδικά στον εργασιακό ,ότι δίνεις παίρνεις και όπως σκέφτεσαι σου συμπεριφέρονται κατα κανόνα.. "

Συμφωνώ κατα κανόνα 

"Γενικά η καλή συνύπαρξη υπάρχει όταν σεβόμαστε και αγαπάμε πρώτα απ΄όλα τον εαυτό μας,οπότε να μη φορτίζουμε τους γύρω μας για να μας δώσουν αυτά που οι ίδιοι αρνούμαστε να δώσουμε σε εμάς ή να μην τους εγκαταλείπουμε για να βρούμε άλλους που θα καλύψουν τα κενά που οι ίδιοι θα έπρεπε να είχαμε δουλέψει"

Συμφωνώ επίσης.
Η δουλειά με τον εαυτό μας είναι σίγουρα πιο επίπονη και δύσκολή απο το να επαναπαυόμαστε στην παρέα του ενός ή του άλλου συντρόφου, φίλου, κτλ
Όσο πιο καλά γνωρίζεις κατ εμέ τον εαυτό σου τόσο πιο καλά τον μοιράζεσαι με τους άλλους.

 

Απάντηση: Συν-Υπαρξη

Στις εργασιακές σχέσεις μάλλον είμαι περισσότερο φιλικός με τους πελάτες μου απ ότι οι περισσότεροι συνάδερφοι μου και η φύση της δουλειάς είναι τέτοια που εννίοται δε μου βγαίνει σε καλό(οικονομικά). Ωστόσο έτσι "είμαι εγώ".... νιώθω καλά μέσα μου. Αρέσκομαι να φλερτάρω τις πελάτισσές μου-αυτό με την δουλειά που κάνω είναι αυτοκαταστροφικό-καλό θα ήταν να το αποφεύγω είναι ιδιαίτερα ανώριμο. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ουδέποτε έχω "βγάλει γκόμενα" σε μπαρ κλαμπ κτλ αλλά η δύο πιο σοβαρές σχέσεις που έχω κάνει έγιναν με γυναίκες που γνώρισα εν ώρα εργασίας(στην παλιότερη δουλειά μου κοπέλες που γνώρισα πηγαίνοντας στο κατάστημα που δούλευαν για να φτιάξω κάποιο μηχάνημα) 


Στις φιλικές σχέσεις θέλω να πιστεύω ότι λειτουργώ με εντιμότητα-ένα απ τα πράγματα για τα οποία με εκτιμώ είναι οι φιλίες μου. υπάρχουν καμιά δεκαριά άτομα στην ζωή μου που θα χαρακτήριζα φίλους μου τους μισούς τους γνωρίζω 20-25 χρόνια:nod:. Απλά είναι εκεί για μένα είμαι εκεί γι αυτούς. Αισθάνομαι τυχερός και περήφανος γι αυτούς.Υπάρχουν και δύο φίλες στην ζωή μου με τις οποίες έχω αξιόλογη σχέση αλλά για το ότι δεν έχει μπλέξει μέσα στη σχέση που έχω μαζί τους η όποια σεξουαλική επιθυμία ωφελείται στην δική τους και όχι δική μου ωριμότητα-επιλογή. Άνετα έχουν έρθει στιγμές που θα μπορούσα να θυσιάσω μια φιλία στο όνομα ενός πήδου τρομάρα μου!  
Είναι ευλογία να έχεις ανθρώπους και να μπορείς να μοιράζεσαι τον εαυτό σου, την χαρά σου, τον πόνο σου, τον θυμό σου, τους φόβους σου! Αλλά η δυνατότητα στο να το κάνεις αυτό δεν περιορίζεται στην ύπαρξη ή μη των κατάλληλων ανθρώπων..... Η εμπιστοσύνη δεν είναι δεδομένη καλλιεργήται και χτίζεται -όχι μόνο στις σχέσεις αλλά και μέσα μου. Παράλληλα αποκτάται και η διάκριση-του τι μοιράζεσαι και με ποιόν.... Το χιούμουρ και ο χαβαλές είναι απαρέτητα χαρακτηριστικά στην φιλία αλλά όχι ικανά από μόνα τους για να χτίσουν μακροχρόνιες σχέσεις-


Στις ερωτικές σχέσεις(που για μένα βιωματικά είναι οι πιο δύσκολες) η επικοινωνία-ειλικρίνεια αμφοτέρων των πλευρών αποτελούν αναγκαία χαρακτηριστικά κατ εμέ για την ύπαρξη μιας ουσιαστικής βιώσιμης σχέσης. Όταν υπάρχει έλλειμμα ή τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι τότε παύει να έχει νόημα-αξία... Απλά και εκεί χρειάζεται πολύ προσπάθεια ένεκα και το ζητούμενο σαυτήν την περίπτωση δεν είναι να διαπιστώσω αν ο άλλος πληρεί τα στάνταρ μου αλλά η "ένωση" δύο διαφορετικών προσωπικοτήτων που παλεύουν για κάτι κοινό αλλά όχι από κοινού. Σε αυτήν την περίπτωση αυτό που χρειάζομαι να αισθάνομαι είναι απ την πλευρά του άλλου ανθρώπου (ανάλογη με την δική μου) προθυμία για προσπάθεια.