Φορώντας την ψυχή μου ανάποδα

Σταθμός Λαρίσης. Η επόμενη μέρα. Πρωί

Κάθομαι στην γραμμή 1 και περιμένω το τρένο. Καπνίζω και πίνω καφέ. Φοράω κάτι άθλια μαύρα μποτάκια, πολύ παλιά, η δεξιά σόλα έχει σχεδόν ξεκολλήσει. Υποψιάζομαι ότι έχω χάσει προ πολλού την αίγλη μου, αλλά δεν το αφήνω να με καταβάλλει. Μεγαλώνω παιδιά εγώ, δεν υπάρχει περιθώριο για πολυτέλειες. Η οποιαδήποτε πολυτέλεια μπορεί να έχει σχέση μόνο με το πώς φοράω την ψυχή μου. Αυτή τη στιγμή την φοράω ανάποδα. Σκέφτομαι τα παιδιά και γεμίζω με μία σύντομη υπερηφάνεια, η οποία εξατμίζεται μαζί με τον καπνό του τσιγάρου μου. Καπνίζω μόνο ένα.

Ανεβαίνω στο τρένο. Έχω ήδη αποχαιρετήσει ότι θεωρούσα πιο όμορφο και πολύτιμο στη ζωή μου. Σκυφτή, κουρασμένη, με το σημάδι στον ώμο, για μία και μόνο στιγμή αισθάνομαι σαν κουρελάκι.

Όχι. Λάθος συναίσθημα. Δεν μου το επιτρέπω. Το πετάω στην άκρη. Αντίο, αντίο, αντίο. Αγκαλιάζω το μέλλον, διακρίνω την απαστράπτουσα ομορφιά του, είναι ένας σωρός από διαμάντια. Τα κέρδισα, είναι δικά μου. Τα μποτάκια μου παύουν να με απασχολούν. Το τρένο ξεκινάει. Θα είναι μια υπέροχη μέρα. Θα φροντίσω εγώ γι αυτό. Ίσως όχι μόνο εγώ. Σίγουρα όχι.

Αθήνα. Το τελευταίο βράδυ

Με δένει με τα χέρια ψηλά. Είμαι καλά τεντωμένη, σύντομα τα μπράτσα μου αρχίζουν να πονάνε. Επιχειρεί να μου βάλει κλιπς στις ρώγες αλλά ουρλιάζω. Δεν επιμένει πολύ ευτυχώς. Μου τα κρεμάει από το στόμα. Ο μεταλλικός χάρακας είναι το δικό του εργαλείο. Με χτυπάει στον κώλο πολύ δυνατά. Φωνάζω, στριφογυρίζω. Μου ζητάει να μην φωνάζω και να μείνω ακίνητη. Πρέπει να μετρήσω 10. Μετράω 7 και τότε μου λέει, "άλλες 5." Κλασσικό.

Ο κώλος μου έχει μαυρίσει. Τον χαίρεται και τον θαυμάζει. Δεν είμαι εντελώς άχρηστη τελικά κι ας μην μπορώ να κρατήσω την τάπα στον κώλο. Όλο μου πέφτει στο πάτωμα. Νομίζω πως θέλει να την κρατάω για να ενώνονται τα κωλομέρια και να χτυπάει σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Μου βάζει το μακρουλό γλυφιτζούρι, τα ίδια. "Συγνώμη Κύριε, είμαι άχρηστη και ηλίθια." Έχω ιδρώσει από το ξύλο και το ζόρι, ο ιδρώτας κυλάει ανάμεσα στα στήθη μου και στην πλάτη μου, οι μασχάλες μου είναι μούσκεμα. Με μυρίζει. Μετά ανάβει ένα σπίρτο και το περιφέρει δίπλα στο κορμί μου, χωρίς όμως να με καίει πραγματικά. Νομίζω ότι του αρέσει να με βλέπει να τρέμω από φόβο. Έχω ανατριχιάσει, οι θηλές μου είναι σκληρές. Παίρνει ένα δονητάκι κλειτορίδας, σε σχήμα πεταλούδας και αρχίζει να με τυραννάει μ' αυτό. Σε κάποια σημεία, όταν το πιέζει πολύ, είναι αβάσταχτο. Είναι σαν να έχει βρει αυτή τη μία, τη μοναδική χορδή, γύρω από την οποία στροβιλίζεται η ύπαρξή μου και την τραβάει, όπως θέλει αυτός, παίζοντας μία δική του μουσική. Εγώ είμαι το εργαλείο, όχι ο χάρακας. Εγώ είμαι.

Με λύνει και κάθεται στην καρέκλα, απέναντί μου. Αυνανίζομαι καθιστή στο πάτωμα, με ένα κομματάκι καυτερής πιπεριάς σφηνωμένο κάτω από την καλύπτρα μου, ακριβώς πάνω στη γυμνή μου κλειτορίδα. Καίω ολόκληρη, το μουνί μου έχει πρηστεί και είναι κατακόκκινο. Ζητάω επίμονα την άδεια να την βγάλω και να πάω να πλυθώ, μου την δίνει αλλά δεν ανακουφίζομαι. Συνεχίζει να καίει. Δεν μπορώ να με αγγίξω. Με βάζει να τον πλησιάσω στα τέσσερα, να του βγάλω τις μπότες και τις κάλτσες και να του γλείψω τα πόδια. Έχει τα πιο όμορφα αντρικά πόδια που έχω δει στη ζωή μου. Παρόλα αυτά, δεν προσεγγίζω την φάση αισθητικά, αλλά με απλή ευγνωμοσύνη. Είναι αυτός που με έδεσε, αυτός που με έλυσε, αυτός που δεν με έβλαψε, αυτός που με ζόρισε. Η σχέση έχει αρχίσει, είναι ξεκάθαρη. Είμαστε εκεί μαζί και κάνουμε αυτό το πράγμα. Αυτός με κάμπτει κι εγώ κάμπτομαι. Θα με λυγίζει όλο και πιο πολύ κι εγώ θα λυγίζω, χωρίς να σπάω.

Έχει στα χέρια του ένα εργαλείο. Θα φροντίσει να λειτουργεί σωστά στο δικό του χέρι. Αυτό είναι όλο.

Του γλείφω τα πόδια πολλή ώρα. Το απολαμβάνω. Μου αρέσει να είμαι γυμνή μπροστά του, με τον κώλο ψηλά, δεν ντρέπομαι καθόλου, είναι η φυσική μου θέση. Με βάζει να αυνανιστώ πάνω στο πόδι του. Σιγά σιγά χώνεται μέσα το μισό πόδι, όλα τα δάχτυλα έχουν γλυστρίσει μέσα μου, τα ζουμιά μου κυλούν. Τρελαίνομαι. Τι είναι αυτό το πράγμα; Αγκαλιάζω όλο το πόδι του και τρίβομαι επάνω του σαν σκυλίτσα. Γαμιέμαι πάνω στο πόδι του. Μου χαϊδεύει το κεφαλάκι. Ζητάω την άδεια να τρίψω λίγο την κλειτορίδα μου, θέλω να χύσω. "Όχι," μου λέει, "θα χύσεις έτσι ή καθόλου." Δεν μπορώ. Όχι ακόμα τουλάχιστον, δεν ξέρω καλά πώς να το κάνω. Σταματάω. Καθαρίζω το πόδι του με τη γλωσσίτσα μου.

Με αφήνει να ξεκουραστώ, να χαλαρώσω. Μετά με βάζει να χύσω, με τα chopsticks χωμένα στο μουνί μου. Το κάνω. Χύνω με μια ιδέα, που ήδη με τρελαίνει: ότι ο οργασμός μου θα εξαρτάται πάντα από αυτόν. Αυτή η σκέψη μου αρκεί. Θεέ μου, είμαι σχεδόν ευτυχισμένη.

Με πηγαίνει στην τουαλέτα και με κατουράει. Γεμίζει το στόμα μου. "Κατάπιε τα," μου λέει. Τα καταπίνω. Πάλι. Το κάνω. Τρεις φορές. "Εντάξει; Είμαι στο στομάχι σου τώρα;" "Ναι. Ευχαριστώ Κύριε."

Δεν έχει μείνει ικανοποιημένος μαζί μου και μου το λέει. "Όλο λόγια είσαι. Δεν αντέχεις καθόλου τον πόνο." Ναι, έτσι είναι. Προσπαθώ να το εξηγήσω όσο μπορώ καλύτερα. Μου αρέσει να μου κάνει αυτό που δεν μου αρέσει. Αν μου άρεσε, δεν θα μου άρεσε. Ω, με καταλαβαίνει απόλυτα, σαν να έγραψε ο ίδιος το βιβλίο. "Κάθε φορά θα πηγαίνουμε λίγο παραπέρα, ναι;" Ναι. Είναι πατρικός, αν και μικρότερός μου. Γυρίζει τα κουμπιά μου που χάσκουν ορθάνοιχτα, παίζοντάς με σαν ραδιοφωνάκι. Το ξέρω ότι το κάνει. Δεν πειράζει. Έχω αποφασίσει ότι μου αρέσει. Έχω αποφασίσει να χαλαρώσω. Γιατί να αντισταθώ; Δεν έχει νόημα. Γυρνώ κι εγώ τα ίδια κουμπιά, συγχρονίζομαι. Είναι όλα πιο όμορφα έτσι.

Με αποχαιρετάει. Δεν θέλει να χύσει ο ίδιος. Το εκλαμβάνω ως ένα είδος τιμωρίας. Δεκτό, χωρίς παράπονα.

Και μια μικρή απειλή για το μέλλον. "Δεν σου έδειξα τον κακό μου εαυτό. Δεν θέλεις να τον δεις."

Όχι, δεν θέλω. Δεν θα χρειαστεί.

Αθήνα. Δεύτερο βράδυ

Είναι εξαιρετικά ήπιος μαζί μου. Βάζει το γάντι. Και μόνο η κίνηση με διεγείρει. Χώνει τη γροθιά του μέσα μου. Μετά τέσσερα δάχτυλα πίσω, τόσο παίρνει. Με κάνει να χύσω τρελά. Νομίζω πως δείχνει επίτηδες τον γοητευτικό εαυτό του. Αρχίζω να κολλάω μαζί του. Με κατουράει, τα πίνω. Χύνει μέσα στο στόμα μου, τα καταπίνω κι αυτά. "Ξέχασες να με ευχαριστήσεις." "Ευχαριστώ Κύριε." Έχει εκπληκτικό σώμα, μεγάλο πέος, όπως μου αρέσει. Είναι ωραίος, τρυφερός και σκληρός ταυτόχρονα, υπομονετικός και σταθερός. Όταν έλεγα Κελεπούρι, δεν ήξερα ότι θα ήταν. Έτσι τόλεγα, για πλάκα.

Αθήνα, Δεύτερη μέρα. Μεσημέρι

Τρώμε σε ένα ωραίο εστιατόριο. Παραγγέλνω ψαρονέφρι αγριογούρουνου με δαμάσκηνα αλλά δεν βρίσκω ούτε ένα δαμάσκηνο στο πιάτο μου και απογοητεύομαι. Αυτός τρώει λαυράκι με ρύζι και φινόκιο, φυσικά του αρπάζω λίγο κι απ' τα δύο. Με αφήνει. Τρώω μουγκρίζοντας αλλά με μαχαιροπήρουνα. Η σαλάτα είναι ρόκα, πιπεριές Φλωρίνης, σύγλινο, το οποίο χλαπακιάζω μόνη μου γιατί είναι χορτοφάγος, κεφαλοτύρι - νομίζω - που το χλαπακιάζει μόνος του. Jack Sprat could eat no fat, κλπ.

Διαπιστώνω ότι έχω ένα μικρό καρούμπαλο στην δεξιά πλευρά του κεφαλιού μου και τα χείλια μου είναι σκισμένα. Πίνουμε κόκκινο κρασί, ένα λίτρο.

Αθήνα, Το Πρώτο βράδυ

Με πηγαίνει σε ένα μοντέρνο στούντιο. Στους τοίχους φωτογραφίες του Helmut Newton. Η θέα στην Ακρόπολη εκπληκτική.

Κάνω ντους, χαλαρώνω, πίνουμε βότκα. Μιλάμε αρκετή ώρα, είναι ευχάριστος. Μετά θέλει να με μυρίσει. Μυρίζει τον λαιμό μου, το στήθος μου, τα μπράτσα μου. Τον μυρίζω κι εγώ. Οι μυρωδιές μας ταιριάζουν. Είναι σημαντικό αυτό και για τους δυο μας.

Μου δείχνει τον χάρακα αλλά με χτυπάει απαλά. Δεν φαίνεται ανυπόφορο. Αρχίζουμε τα παιχνίδια. Με χαστουκίζει όταν κάνω μαγκιές, μου σκίζει τα χείλια. Με πατάει στο πάτωμα με τη μπότα του, από την αριστερή πλευρά του κεφαλιού μου. Με κάνει να χύσω με τη γροθιά του μέσα μου. Με σοδομίζει. Δεν θυμάμαι επακριβώς τι έγινε, μόνο ότι ήταν τεράστιο και ότι έβαλε προφυλακτικό.

Μετά χαλαρώνουμε και μου λέει ότι τον προειδοποίησαν για μένα, ότι δεν είμαι ακριβώς σκλάβα. Ποιος; Μια φίλη. Α, μάλιστα. "Δεν με πειράζει," του λέω. "What you see is what you get." Με βάζει γυμνή, όρθια πάνω σ' ένα σκαμνάκι. Μου περνάει δύο κλιπς με μια αλυσσίδα στα μουνόχειλα. Η αλυσσίδα κρέμεται. Παίρνει τηλέφωνο τη φίλη σκλάβα και με βάζει να της ζητήσω συγνώμη που της φέρθηκα αλαζονικά πριν από λίγο καιρό και να την παρακαλέσω να με συναντήσει όταν γυρίσω. Η φίλη σκλάβα είναι συμπαθητική μαζί μου, ίσως και να κατάλαβε τι γίνεται, κι εγώ που δεν είμαι υλικό σκλάβας, είμαι σκαρφαλωμένη γυμνή στο σκαμνάκι μου, με την αλυσσίδα στο μουνί και απαγγέλω το ποίημα για τον Κύριό μου. "Το έκανα καλά Κύριε;" "Πολύ καλά, μπράβο."

Λίγο αργότερα μου κάνει το σημάδι. Ζεσταίνει καλά το μεταλλικό κλιπσάκι με τον αναπτήρα του. Με βάζει ανάμεσα στα πόδια του, σκυμμένη μπρούμυτα στην πολυθρόνα και με κρατάει γερά για να μην κουνηθώ. Αρπάζω ένα ρούχο από την βαλίτσα μου και το χώνω στο στόμα μου για να μην φωνάξω. Με καίει και μουγκρίζω μέσα στο ρούχο. Το πιέζει σταθερά για λίγα δευτερόλεπτα, σχεδόν αμέσως σταματάει να πονάει. Η αίσθηση είναι εκπληκτική. Μια μυρωδιά καμένης σάρκας, ανεπαίσθητη. Έχει ήδη συντελεσθεί.

Βιαζόμαστε; Όχι ιδιαίτερα. Ξέρουμε και οι δύο πολύ καλά τι κάνουμε. Εγώ είμαι έτοιμη και αυτός θέλει και μπορεί. Μου προξενεί εντύπωση το ότι θέλει. Ανασφάλεια; Όχι. Ίσως. Είναι πολύ καλύτερος από μένα. Ίσως όμως θα έπρεπε να σταματήσω να σκέφτομαι με τους συνήθεις κανόνες της αγοράς. Μου λέει ότι είμαι όμορφη και τον πιστεύω.

Κι αν δεν είμαι, θα γίνω.

Σταθμός Λαρίσης, Η Άφιξη

Κατεβαίνω από το τρένο και ανάβω τσιγάρο. Σέρνω τη βαλίτσα μου πίσω μου. Ταξιδεύω πάντα βαριά, σχεδόν από πείσμα. Κοιτάζω γύρω, δεν τον βλέπω πουθενά. Είμαι βέβαιη ότι δεν θα τον αναγνωρίσω. Πετάω το τσιγάρο κάτω και περνώ απέναντι. Τα έχω κάνει τόσες φορές αυτά, δεν έχω άγχος. Ένα χέρι με αγγίζει στον ώμο. Γυρνάω, είναι αυτός. Πιο ωραίος από ότι στις φωτογραφίες. Γυαλιά με μαύρο σκελετό, κουλτουριάρικα, μαλλί μαύρο, ελαφρώς γκριζαρισμένο στους κροτάφους, πιο ψηλός από μένα, ωραίο σώμα, μαύρο δερμάτινο μηχανόβιου, μαύρες μπότες. Με βάζει σε ένα μαύρο τζιπάκι. Χαμογελάει.

Θεσσαλονίκη, Η προηγούμενη μέρα

“Nα φέρεις και την τάπα σου μαζί," μου λέει.

"Σκέφτομαι να μην φέρω το βαλιτσάκι μου αυτή τη φορά," απαντώ. "Έλεγα να φέρω μόνο ένα πράγμα: μια καυτερή πιπεριά."

"Να φέρεις και τα δύο."

Επιτέλους, ένας νορμάλ άνθρωπος...

Θεσσαλονίκη, 12/2/09

Αντίο, αντίο, αντίο...Δεν με πρόδωσε και δεν τον πρόδωσα. Φοράω την ψυχή μου ανάποδα και προχωρώ.

 

δεν ξερω αν μου αρεσε... μου θυμισε λιγο Κουεντιν Ταραντινο ωμη βια-ωμο χυσιμο και η πλοκη σκετο kill bill!

 

 

Σιγα τη βια.....

 

η αντιστοιχια των ταινιων του κουεντιν με τη βια με το χυσιμο της ντορις

 

Σαν κειμενο ωραιο.σαν βιωμα πολυ ζορικο.Απορια? πως ξεχωριζεις εναν ψυχικα ανησωροπο χαρακτιρα απο εναν ηδονηστη??

 

κατα πρωτον περι εισαγωγης ... μην την ακουτε την Ντορα περι αιγλης που εχει χαθει .. ειναι μια πολυ ομορφη και γοητευτικη γυναικα με εντονη θηλυκοτητα ... συνολο που δινει μια αστραφτερη παρουσια ...
περι κειμενου ... εχω να νιωσω τετοια στυση διαβαζοντας γραπτο κειμενο ... απο πριν 2 χρονια που μου δωσανε μια εξωφλητικη επιταγη 15000 ευρω με το ονομα μου επανω ...

 

ταραχη μου φερνεις..πολυ..

 

Σταλάζει φώς και βρέχει, μουσκεύουν ρούχα στα κοινιά, παραληρούν οι βάρκες στα λιμάνια, σαράκι στα πατώματα να κόβει λεπτές φέτες τα βήμματά της...
ε περφεκτ γουικεντ

Υ.Γ.
ποσο τυχερή νιώθω εξαιτίας σου, κι όλο μαθαίνω.

 

Δεν έχω την τύχη να γνωρίζω τον Master V αλλά την επόμενη φορά που θα κάθεστε μαζί και θα έχεις άδεια να μιλήσεις πες του ότι είναι πολύ τυχερός
.............. και μάλλον κι εσύ το ίδιο.

 

όταν μεγαλώσω θα γίνω σαν αυτόν  

υ.γ. μα καλά αυτά σας φάνηκαν βίαια ;;;
υ.γ.1 αυτό με τη καυτερή πιπερία το έχω κάνει και εγώ ...

 

Απάντηση: Φορώντας την ψυχή μου ανάποδα

Υπέροχο!!!!!!