Ηθική Κυρίου και δούλου

Kudos στον Master V που έλυσε πολύ γρήγορα το "κρυπτικό" μου υστερόγραφο - πλάκα κάνω!

Προφανώς αυτό με απασχόλησε, με απασχολεί και θα με απασχολεί ως τα βαθιά μου γεράματα: ανήθικος-ξεανήθικος, τί κάνω εγώ εάν γνωρίζω (ουδεμία σεξουαλική σχέση "αδιαμεσολάβητη") την ηθική στάση του Αλλου (99,9% της Αλλης ;

Εχω δοκιμάσει διάφορες διεξόδους, π.χ.

α) να μην γνωρίζω ("δε σε ξέρω, δε με ξέρεις, υποφέρω κι υποφέρεις"). Τα ταξίδια μου σε άγνωστα μέρη και άγνωστους ανθρώπους, και πριν ακόμη διαδοθεί το Ιντερνετ, πόσω μάλλον μετά, υπήρξαν πρόσφορο έδαφος για τέτοιους πειραματισμούς. Γενικώς, το να πηδιέσαι προτού γνωριστείς ή/και σε μια ξένη γλώσσα εξακολουθεί να μου φαίνεται σοφή πρακτική (και να εξαφανίζεσαι πριν προλάβεις να γνωριστείς, συχνά σοφότερη!)

β) να προσποιούμαι πως συμμερίζομαι μια ηθική: ("ναι, μωρό μου, σε κάνω και κάνεις πράγματα που ούτε να τα φανταστείς μπορούσες, πριν με γνωρίσεις. Είμαι βέβαιος...")

γ) να κάνω "καθαρές" εξηγήσεις: ("Κοίτα, θα κάνουμε μερικά άγρια γαμήσια, αλλά μην περιμένεις σωτηρίες, sms και τιτιβίσματα")


Τίποτα απ΄όλα αυτά δεν έχει δουλέψει τόσο καλά ώστε να το κάνω μανιέρα και αναγνωρίζονται μόνο κοιτώντας προς τα πίσω. Μάλλον χαρακτηρίζουν τις περιόδους μου, αν ψωνιστώ αρκετά και αρχίσω να περνιέμαι για ζωγράφος - χα, χα...

Αναγνωρίζω ότι η λιμπερτίνια λύση ("who gives a fuck about others") είναι η απλούστερη, αλλά δεν μπορώ να την εφαρμόσω και δεν θα φάω το απολειφάδι νιάτων που μου απομένει σε ψυχανάλυση του γιατί.

Στην αισθητική.

Dream

 

Απάντηση: Re: Ηθική Κυρίου και δούλου

Πάντως το σεξ κάνει καλό στην σωματική και ψυχική υγεία...  

 

Ας πούμε λοιπόν ότι you do give a fuck about others.

Τι θα σήμαινε ηθική για έναν «ανήθικο»;

Ότι λαμβάνετε υπόψη αυτά που εσείς ο ίδιος θεωρείτε ως ακατάλληλες ενέργειες;

ή

Ότι λαμβάνετε υπόψη αυτά που θεωρείτε ότι είναι επιβλαβή στο πλαίσιο σκέψης του άλλου;

 

Από την ώρα που ξεκίνησα να διαβάζω το εν λόγω νήμα , μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως οι συμμετέχοντες μιλούν και αναλύουν , έχοντας λάβει λανθασμένα ευθύς εξ' αρχής , ως αυταπόδεικτη μία κοινή βάση , επί της οποίας μπορεί να οριστεί η έννοια της ηθικής.
Ίσως θα ήταν χρηστικό να γίνει μία κουβέντα επάνω στην ίδια την υπόσταση που προσδίδει καθένας σε αυτό που καλείται ηθική , προτού περάσει η κουβέντα σε αναλύσεις επί των λεγομένων του οποιουδήποτε.
Δεν ξέρω αν συμφωνείτε...

 

Παραθέτω την πρώτη παράγραφο του νήματος.
«Μιλώντας για ηθική, εννοούμε τη συζήτηση περί του τι είναι καλό ή κακό, πως πρέπει να πράττει κάποιος ώστε οι πράξεις του να θεωρούνται αποδεκτές κλπ.
Στον δρόμο της αναζήτησης του αγαθού, διάφοροι φιλόσοφοι και στοχαστές διατύπωσαν ποικίλες απόψεις όπως: ότι αγαθό είναι ό,τι ικανοποιεί τις ηδονές μας, ή ότι η ύψιστη αξία είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ή ότι θεμιτό είναι οτιδήποτε είναι ωφέλιμο για μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων, ή οτιδήποτε μπορεί να αποδεχθούμε ως καθολικό νόμο, ή ό,τι δεν βλάπτει τον άλλον κλπ κλπ.»
Να σημειώσω πρόσθετα, την διάκριση του ethical και του moral. H ηθική με την έννοια του ethics περιγράφει τον κλάδο της φιλοσοφίας που μελετά το δέον, το ωφέλιμο, το αγαθό, το θεμιτό, το κοινώς αποδεκτό, κλπ. κλπ. Τα ethics έχουν να κάνουνε με την αξιολογία και την θεωρία του πράγματος και όχι με την «ηθικολογία» που αποδίδει ο όρος morality. Το παρόν νήμα αναφέρεται στην ηθική με την έννοια του ethics και επιχειρεί περισσότερο μια αξιολογική διερεύνηση.
Αν θελετε να προσθέσετε κάτι παρακαλώ.

Μια και βάλατε στο τραπέζι την ψυχανάλυση (δηλώνω ενάντιος σε αυτήν και σαν τον Popper θεωρώ ότι στερείται κάθε επιστημονικής βάσης), θα αναφερθώ σε έναν πάπα της σύγχρονης ψυχανάλυσης όχι όμως με ψυχολογικό αλλά με φιλοσοφικό ενδιαφέρον.
Το 62- 63 ο Λακάν έγραψε ένα άρθρο στο οποίο αντιπαρέβαλε «τον Καντ με τον Σαντ». Από την μια ο Καντ, ο φιλόσοφος της ευθύνης και της ηθικής, ένας άνθρωπος μετρημένος και βουτηγμένος στη ρουτίνα και την τάξη, και από την άλλη ο ντε Σαντ ακριβώς το αντίθετο. Τι κοινό βρήκε ο Λακάν σε αυτούς. Την παρόρμηση για να πράττουν σύμφωνα με την βούλησή τους (βλέπε ανάλυση επί του προκειμένου στο νήμα για τον σαδισμό και την ελευθερία). Γενικά όταν κάνουμε κάτι, το κάνουμε είτε επειδή το θέλουμε είτε επειδή κάποιος ή κάτι μας αναγκάζει. Μπορεί να πει κανείς ότι κάποιος κάνει κάτι επειδή είναι εθισμένος δε αυτό, και ενώ θέλει το αντίθετο, δεν μπορεί να μην το κάνει. Σ αυτή τη περίπτωση λοιπόν θα λέγαμε ότι δεν πράττει σύμφωνα με τη βούλησή του αλλά σύμφωνα με κάποιον καταναγκασμό ή εξαρτημένος από κάποιο πάθος. Ο Λακάν υποστήριξε ότι τόσο ο Καντ όσο και ο Ντε Σαντ, θεωρούν ότι οι πράξεις που μπορεί να αξιολογηθούν είναι αυτές που γίνονται σύμφωνα με την βούλησή και όχι σύμφωνα με κάποιο καταναγκασμό. Η βούληση είναι που δίνει αξία και καταλογισμό στην πράξη. Για τον Καντ, το καθήκον μας είναι να πράττουμε σύμφωνα με τη βούληση και όχι σύμφωνα με την μηχανιστική γνώση που μας έχει διδάξει η εμπειρία. Η προσταγή του Καντ είναι : «επίλεξε τις αρχές σου ελεύθερα, αρκεί αυτές οι αρχές που ρυθμίζουν τη βούλησή σου να μπορεί να γίνουν καθολικός νόμος». Με αυτόν τον τρόπο καθολικοποιεί την βούληση. Για να είναι κάτι θεμιτό, υποθετικά θα έπρεπε να μπορούν να το κάνουν όλοι.
Σύμφωνα με τον Λακάν, στο μπουντουάρ ο Ντε Σαντ, φέρνει σε επαφή τη κλασσική καντιανή προσταγή με την σεξουαλική ικανοποίηση. Για τον Ντε Σαντ η σεξουαλική ικανοποίηση είναι καθήκον. Και πιο συγκεκριμένα, η βούληση για σεξουαλική ικανοποίηση. Το καθήκον μας είναι (για τον ντε Σαντ) να υπακούμε σε κάθε είδους ικανοποίηση.
Αντίστοιχα με την προσταγή του Καντ, η προσταγή του ντε Σαντ είναι: « Έχω το δικαίωμα της απόλαυσης (και κάρπωσης) του κορμιού σου, μπορεί να μου πει ο καθένας». Ο Ντε Σαντ με αυτόν το πρώτο μεταφέρει την ηθική από το πρώτο πρόσωπο που κυριαρχεί στον Καντ, στο τρίτο πρόσωπο, δίνοντας στον "άλλο" το δικαίωμα στο κορμί του. Διαθέτοντας το σώμα του ο καθένας προς ικανοποίηση του άλλου επιβεβαιώνει μια αρχή που μπορεί να έχει ισχύ καθολικού νόμου χωρίς πρόβλημα.
Το τι θέλει να επιτύχει ο Λακάν με αυτόν τον παραλληλισμό, δεν έχει τόσο ενδιαφέρον, όσο έχει, κατά τη γνώμη μου, ο ίδιος ο παραλληλισμός. Ο Καντ και ο Ντε Σαντ συναντώνται με έναν ιδιόρρυθμο τρόπο σε μια ηθική με καθολική ισχύ.
Ο προβληματισμός σας λοιπόν Dream όχι για το αν πρέπει να γνωρίζει κανείς, ούτε για το τι είναι αυτό που είναι θεμιτό, αλλά για το πώς πρέπει να πράττει κάποιος ώστε να κοιτάζει τον καθρέφτη χωρίς να έχει πρόβλημα (lol), μπορεί να βρει απάντηση και χωρίς τον ψυχαναλυτή.

Υ.Γ. Πολύ εύστοχη η περί αισθητικής παρατήρηση προς την camera_ obscura. Η αισθητική είναι άλλωστε (συμφωνα με τον Νίτσε) η ηθική του μέλλοντος (κ του παρόντος μας θα έλεγα)


..

 

Αναρωτιέμαι αν μπορεί να υπάρξει αξιολογική προσέγγιση των ethics , χωρίς να περάσουμε από τις συμπληγάδες του moral , καθώς θεωρώ πως όποιος προσπαθήσει να κάνει κάτι τέτοιο , θέτει ουσιαστικά εαυτόν εκτός κοινωνίας.Και νομίζω πως κανένας πραγματικός στοχαστής δεν έχει πράξει κάτι τέτοιο.

Και για να εξηγήσω το τελευταίο θα ξεκινήσω οριοθετώντας το ανήθικο της υπόθεσης.
Κι εδώ θα πω πως , για μένα αν εξαιρέσουμε τη φιλοσοφική (δλδ ουτοπική) της υπόσταση , η λέξη "ανήθικος" είναι θα έλεγα misleading.Κι αυτό γιατί η έννοια που προσπαθεί να αποδώσει δεν αναφέρεται ουσιαστικά στην απουσία της ηθικής.Περισσότερο θα έλεγα ότι υποδηλώνει τη διαφοροποίηση αυτής , σε σχέση με το εκάστοτε σημείο αναφοράς του παρατηρητή.

Κάτι το οποίο προσδίδει σε όλους ανεξαιρέτως τον "τίτλο" του ηθικού.

Από τη στιγμή λοιπόν που μετέχουμε όλοι μιας άλφα ηθικής κατάστασης , νομίζω πως η αναζήτηση του αγαθού περνά αναγκαστικά μέσα από μια διαδικασία συνειδητής προσέγγισης των ηθών.Δηλαδή της ηθικής μας ταυτότητας.Πράγμα το οποίο σημαίνει πως η συζήτηση μεταφέρεται από το επίπεδο του καλού και του κακού σε αυτό του σημαίνοντος.

Τώρα αν κάνουμε την παραδοχή πως αναφερόμαστε στην καθαρά φιλοσοφική υπόσταση των ethics, είμαστε ελεύθεροι βεβαίως να συνταχθούμε με το οτιδήποτε φέρει στα μάτια μας τον ορισμό του αγαθού.Πλην όμως μια προσέγγιση σαν κι αυτή μοιάζει να αυτοαναιρείται ως προς το σκοπό της , καθώς ορίζει την αναζήτησή της στο πεδίο του μεταφυσικού (και άρα μη σημαίνοντος).

Από την άλλη , αν θελήσουμε να ορίσουμε το αγαθό σε απτό επίπεδο , τότε μοιραία η όποια τοποθέτηση χρωματίζεται από τη φέρουσα ηθική.

Εξ αυτών λοιπόν συμπεραίνω πως η αναζήτηση του αγαθού ταυτίζεται με την προσπάθεια εναρμόνισης του κοινωνικού σήματος και στίγματος του καθενός με τον προσωπικό του βίο.Ένα σύστημα από το οποίο δεν εξαιρούνται φυσικά ούτε οι Κύριοι μα ούτε και οι δούλοι.

 

«...αν κάποιος μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο για την Ηθική,
αυτό το βιβλίο θα τίναζε στον αέρα όλα τ’ άλλα βιβλία του κόσμου»
L. Wittgenstein​

Ηθική θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η έρευνα περί του τι έχει αξία, δηλαδή τι είναι εκείνο που κάνει τη ζωή άξια να τη ζούμε και τι είναι εκείνο που κάνει τις πράξεις να θεωρούνται θεμιτές, ωφέλιμες, αξιόλογες κλπ. κλπ.

Μπορούμε να δούμε την ηθική με 3 τρόπους, αλλά πάντα θα προσκρούουμε στα όρια της γλώσσας:
Ο ένας είναι ας πούμε ο υπερβατικός. Η αναζήτηση της απόλυτης αξίας (ή των απόλυτων αξιών) που ισχύουν για όλους και πάντα. Αυτό απαιτεί μια φιλοσοφική συζήτηση που δεν μπορεί να καταλήξει σε κάποιο αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα αλλά βοηθά στον δεύτερο τρόπο θεώρησης της ηθικής (κάτι σαν προσωπικό τεστ αξιών)
Ο δεύτερος τρόπος είναι ο υποκειμενικός- προσωπικός – ψυχολογικός. Πρόκειται για την υιοθέτηση αξιών και αρχών που μας κάνουν να ρυθμίζουμε τις πράξεις μας, να είμαστε ήσυχοι με τη συνείδησή μας ή να μην κοιμόμαστε τα βράδια.
Ο τρίτος, είναι ο ηθικολογικός – (ηθικοθρησκευτικός ή ηθικοκοινωνικός λόγος) που μεταφράζεται σε ηθική της παράβασης και της ενοχής. Αυτός έχει περισσότερο σχέση με αυτό που καλούμε morality. Πρόκειται για το «καθώς πρέπει» και διαφέρει από κοινωνία σε κοινωνία και από χρόνο σε χρόνο. Δεν έχει να κάνει απαραίτητα με το προσωπικό αξιολογικό σύστημα. Για παράδειγμα, αν πηγαίναμε ένα ταξίδι σε αραβική χώρα, θα ήταν προσβλητικό για τους κατοίκους της να φιλιόμαστε στο δρόμο ή να φοράει η γυναίκα φόρεμα με την πλάτη έξω. Το να φιλιόμαστε όμως στο δρόμο, ή να φοράει η γυναίκα ξώπλατο, δεν παραβιάζει καμιά προσωπική – υποκειμενική μας αρχή. Παραβιάζεται όμως ο τρόπος που βλέπουμε την ηθική, δηλαδή την ηθικοθρησκευτική – κοινωνική – πολιτισμική ηθική της συγκεκριμένης κοινωνίας. Πράγμα που σημαίνει ότι αν θέλουμε να είμαστε ηθικοί (ως τουρίστες στη συγκεκριμένοι χώρα) δεν θα έπρεπε να παραβιάζουμε τις αρχές του πολιτισμού ακόμα κι αν οι δικές μας αρχές δεν είχαν πρόβλημα.

Ο πρώτος λοιπόν τρόπος θα λέγαμε, ο απόλυτος δεν αντιστοιχεί σε κάποιο γεγονός της πραγματικότητας ή του κόσμου μας, αλλά είναι σαν να προσπαθούμε να βρούμε μια απόλυτη και ικανή ηθική ιδέα που ρυθμίζει και αξιολογεί τις πράξεις μας. (πχ. αυτή η ιδέα στο bdsm θα μπορούσε να είναι η ηδονή, ή η συναίνεση, ή η αυτοσυντήρηση κλπ. Προσωπικά προτείνω την συναίνεση αλλά το θέμα δεν είναι τόσο απλό, γιατί η συναίνεση καταστρέφει την απόλαυση, σε ορισμένους τύπους σχέσεων- θα επανέλθω σε μελλοντικό ποστ για αυτό)

Ο δεύτερος τρόπος ( η έννοια της ηθικής με την σχετική αξία που της δίνει ο καθένας μας) μπορεί να αντιστοιχεί σε γεγονότα του κόσμου. Πχ. η αρχή ότι δεν λέω ψέματα επαληθεύεται ή διαψεύδεται από το γεγονός «χ». Το πρόβλημα είναι ότι η παραπάνω πρόταση δεν ισχύει αντίστροφα. Θα το ξαναπώ για να γίνει κατανοητό. Ενώ μια ηθική αρχή μπορεί να με οδηγήσει σε μια πράξη (δηλαδή σε ένα γεγονός) , το γεγονός από μόνο του δεν μπορεί να με οδηγήσει στην ηθική αρχή. Κανένα γεγονός από μόνο του δεν είναι καλό ή κακό. Πχ. η κλοπή από μόνη της δεν είναι καλή ούτε κακή. Αν θεωρούμε την ιδιοκτησία δικαίωμα κλπ τότε η κλοπή είναι αθέμιτη, αν όμως τη θεωρήσουμε αιτία της δυστυχίας των ανθρώπων τότε η κλοπή είναι θεμιτή. Από την άλλη πλευρά ένας Ρομπέν των Δασών, θα θεωρούσε ηθικό του καθήκον να παραβεί την εντολή Ου Κλέψεις και να Κλέψει, έναν στυγνό τύραννο που εισπράττει με τη βία άδικους φόρους, και μοιράζοντας τα κλοπιμαία σε δεκάδες φτωχούς συνανθρώπους του να κάνει τη ζωή τους καλύτερη...

Αν λοιπόν τα πράγματα είναι τόσο σύνθετα για τη κλοπή φανταστείτε τι γίνεται με το σεξ. Μια σεξουαλική πράξη από μόνη της ως γεγονός δεν μπορεί να συνδεθεί με κάποια ηθική αρχή. Το αντίθετο όμως μπορεί να γίνει.
Για παράδειγμα, αν δούμε μια πράξη σεξουαλικής βίας απομονωμένη σε video δεν μπορούμε να βγάλουμε ηθικό αξιολογικό συμπέρασμα. Μπορεί η πράξη να είναι ηθικά αποδοκιμαστέα αν παραβιάζει την βούληση ή την ελευθερία κάποιου ή να είναι ηθικά (και αισθητικά) δόκιμη, αν γίνεται με την συναίνεση (σιωπηρή ή φανερή) των συμμετεχόντων. Αντίθετα, αν η πρόθεση και η αρχή είναι συγκεκριμένη, η πράξη μπορεί να προβλευθεί.
Στο bdsm τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα ακόμα, γιατί θα θέμα της συναίνεσης δεν λειτουργεί πάντα δηλωτικά.

Το ερώτημα λοιπόν κατά τη γνώμη μου παραμένει, αν μπορεί να υπάρξει ένα καθορισμένο αξιολογικό (ηθικό ή και αισθητικό πλαίσιο) που να διαφυλάσσει την πρακτική και την σχέση Αφέντη και δούλου?

 

Οχι.
Τα υποσυνολα των αφενταδων και των δουλων δεν ειναι ενιαια οσον αφορα τις ηθικες η αισθητικες αντιληψεις ενος εκαστου των μελων τους ωστε οποιοδηποτε τυχαιο ζευγος αφεντη-δουλου προεκυπτε απο αυτα να συνδιαμορφωνε ενα και μοναδικο πλαισιο στη προκυπτουσα σχεση.
Αυτο με βαση την δικη σου παραπανω αναλυση θα μπορουσε καλλιστα να δικαιολογηθει απο το γεγονος ο,τι στις διαπροσωπικες σχεσεις ρολο παιζει η υποκειμενικη ηθικη ενος εκαστου και η αλληλεπιδραση που αναποφευκτα επερχεται με την υποκειμενικη ηθικη του ετερου μελους της σχεσης.
Αν μπλεξουν οι ηθικολογιες και οι φιλοσοφιες η σχεση θα γινει κουλουβαχατα.

 

Απάντηση: Ηθική Κυρίου και δούλου

Επεσε το ματι μου πανω σε αυτο το νημα και ομολογουμενος το βρηκα πολυ ενδιαφερον. Εκει λοιπον που σφουγγαριζα, προσπαθουσα να ξεκαθαρισω μεσα μου κατ'αρχας τι ειναι ηθικη...
Αποφασισα αμεσως οτι το ηθικο συνηθως συγχεεται με το τι ειναι σωστο, και το ανηθικο με το τι ειναι κακο. Ποιος αποφασιζει τι ειναι ανηθικο και τι ηθικο; Αλλαζει ο ορισμος μεσα στους αιωνες, διαφερει απο πολιτισμο σε πολιτισμο; Αλλη ηθικη εχουνε οι πλουσιοι αλλοι οι φτωχοι; Αλλοι οι ψευτες αλλοι οι θρησκοληπτοι; Αλλη ηθικη εχει ο βανιλλα αλλη ο βδσμιτης;
Ειπα να διαβασω και Νιτσε αλλα ενεκα που ειχα να σφουγγαρισω και φοβηθηκα μη ξεχασω αυτα που σκεφτομουν, αποφασισα να τον σνομπαρω για σημερα.
Στραφηκα στον εαυτο μου. Τι ειναι για μενα ηθικο. Και μου καρφωθηκε η εξης ιδεα στο μυαλο.
Ηθικο ειναι η οποιαδηποτε εκφραση, πραξη που αναγνωριζει στον αλλον και στον εαυτο μου την ανθρωπινη αξια.
Ενα παραδειγμα. Τα ιδια δικαιωματα που αναγνωριζω στον εαυτο μου,αν ειμαι ηθικος, τ'αναγνωριζω και στον αλλον. Οτιδηποτε παρεκλινει απο αυτο ειναι ανηθικο.
Μην σας ζαλιζω, αλλα τα ιδια πιστευω ισχυουν και σε οποιαδηποτε ειδους σχεση. Η ανισοτητα δεν ειναι παρα μια ψευδαισθηση. Ερεθιστικη μεν, ψευδαισθηση δε. Για να αξιολογησεις αν καποιος αξιζει περισσοτερο η λιγοτερο απο εσενα, αρα εαν ειναι ισος, ανωτερος η κατωτερος, πρεπει να εχεις πληρη γνωση της αξιας σου και του.
Δεν εχω δωσει σε ολα απαντησεις αλλα απολαυσα τη διαδικασια του προβληματισμου και κατα συνεπεια το σφουγγαρισμα.  

 

Απάντηση: Ηθική Κυρίου και δούλου

"Ο Αριστοτέλης δεν είναι ριζοσπαστικός στις ηθικές αντιλήψεις του, δεν προτείνει νέα κριτήρια αξιολόγησης ούτε κάποιο καινούργιο κώδικα ηθικής συμπεριφοράς25. Με αφετηρία τα «ένδοξα», τις ηθικές ενοράσεις των γνωστικών ανθρώπων, προχωρεί από το «ότι» στο «διότι», διορθώνει και εκλογικεύει την τρέχουσα ηθική."

"Ο Νίτσε υπήρξε δριμύτατος επικριτής των κατεστημένων σκέψεων και τάξεων, ιδιαίτερα του Χριστιανισμού. Πληθώρα συγγραμμάτων του γράφτηκαν με οξύ και επιθετικό ύφος, χρησιμοποιώντας ευρέως αφορισμούς. Το φιλοσοφικό του έργο εκτιμήθηκε ιδιαίτερα κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, περίοδο κατά την οποία εδραιώθηκε η θέση του και αναγνωρίστηκε ως ένας από τους μείζονες φιλοσόφους."

Εχουμε λοιπον δυο ανθρωπους, πολυ σημαντικους μου μιλησαν για ηθικη.
Γιατι προσπαθουμε να ξεχωρισουμε τον συγγραφεα απο το δημιουργημα του και να το ερμηνευσουμε σε διαφορετικη κοινωνια διαφορετικης περιοδου διαφορετικων συνθηκων?
Ο Αριστοτελης παντα μιλουσε για τους "εκλεκτους" και τα "εργαλεια προς χρηση" και ο Νιτσε και τους "καλους Κυριαρχους που ειναι η αρχη των παντων" (το αναφερω καπως χιουμοριστικα).
Ωραια, και?
Τι συμπεραινουμε απο αυτους τους δυο φιλοσοφους στην ελλαδα του 2010 μεσα σε ενα φορουμ για το bdsm?

 

Re: Απάντηση: Ηθική Κυρίου και δούλου

Τι συμπεραίνουμε λοιπόν? Μην Μας κρατάς σε αγωνία...


...

 

Απάντηση: Ηθική Κυρίου και δούλου

Δεν ξερω τι συμπεραινουμε αν ηξερα θα εγραφα.
Ο νηματοθετης τι συμπεραινει?