Syrah's corner

Ιωάννου 12,27

Τώρα η ψυχή μου είναι τεταραγμένη, και τί να είπω;

Πάτερ, σώσον με εκ της ώρας ταύτης.

 

Eugene Ionesco "La cantatrice chauve" - Extrait 2: Tiens, on sonne

On entend sonner a la porte d'entree.

M. Smith - Tiens, on sonne.

Mme Smith - Il doit y avoir quelqu'un. Je vais voir. (Elle va voir. Elle ouvre et revient.) Personne.

Elle se rassoit.

M. Martin - Je vais vous donner un autre exemple…

Sonnette.

M. Smith - Tiens, on sonne.

Mme Smith - Ca doit etre quelqu'un. Je vais voir. (Elle va voir. Elle ouvre et revient.) Personne.

M. Martin, qui a oublie ou il en est - Euh!…

Mme Martin - Tu disais que tu allais donner un autre exemple.

M. Martin - Ah oui…

Sonnette.

M. Smith - Tiens, on sonne.

Mme Smith - Je ne vais plus ouvrir.

M. Smith - Oui, mais il doit y avoir quelqu'un!

Mme Smith - La premiere fois, il n'y avait personne. La deuxieme fois, non plus. Pourquoi crois-tu qu'il y aura quelqu'un maintenant?

M. Smith - Parce qu'on a sonne!

Mme Martin - Ce n'est pas une raison.

M. Martin - Comment? Quand on entend quelqu'un sonner a la porte, c'est qu'il y a quelqu'un a la porte, qui sonne pour qu'on lui ouvre la porte.

Mme Martin - Pas toujours. Vous avez vu tout a l'heure!

M. Martin - La plupart du temps, si.

M. Smith - Moi, quand je vais chez quelqu'un, je sonne pour entrer. Je pense que tout le monde fait pareil et que chaque fois qu'on sonne c'est qu'il y a quelqu'un.

Mme Smith - Cela est vrai en theorie. Mais dans la realite les choses se passent autrement. Tu as bien vu tout a l'heure.

Mme Martin - Votre femme a raison.

M. Martin - Oh! Vous les femmes, vous vous defendez toujours l'une l'autre.

Mme Smith - Eh bien, je vais aller voir. Tu ne diras pas que je suis entetee, mais tu verras qu'il n'y a personne! (Elle va voir. Elle ouvre la porte et la referme.) Tu vois, il n'y a personne.

Elle revient a sa place.

Mme Smith - Ah! Ces hommes qui veulent toujours avoir raison et qui ont toujours tort!

On entend de nouveau sonner.

M. Smith - Tiens, on sonne, il doit y avoir quelqu'un.

Mme Smith, qui fait une crise de colere. - Ne m'envoie plus ouvrir la porte. Tu as vu que c'etait inutile. L'experience nous apprend que lorsqu'on entend sonner a la porte, c'est qu'il n'y a jamais personne.

Mme Martin - Jamais.

M. Martin - Ce n'est pas sur.

M. Smith - C'est meme faux. La plupart du temps, quand on entend sonner a la porte, c'est qu'il y a quelqu'un.

Mme Smith - Il ne veut pas en demordre.

Mme Martin - Mon mari aussi est tres tetu.

M. Martin - Ce n'est pas impossible.

M. Smith - Il y a quelqu'un.

Mme Smith, a son mari. - Non.

M. Smith - Si.

Mme Smith - Je te dis que non. En tout cas, tu ne me derangeras plus pour rien. Si tu veux aller voir, vas-y toi-meme!

M. Smith - J'y vais.

Mme Smith hausse les epaules. Mme Martin hoche la tete.

M. Smith va ouvrir - Ah! How do you do! (il jette un regard a Mme Smith et aux epoux Martin qui sont tous surpris.) C'est le Capitaine des Pompiers!

[…]

M. Smith - Monsieur le Capitaine, laissez-moi vous poser, a mon tour, quelques questions.

Le Pompier - Allez-y.

M. Smith - Quand j'ai ouvert et que je vous ai vu, c'etait bien vous qui aviez sonne?

Le Pompier - Oui, c'etait moi.

M. Martin - Vous etiez a la porte, vous sonniez pour entrer?

Le Pompier - Je ne le nie pas.

M. Smith, a sa femme, victorieusement. - Tu vois? J'avais raison. Quand on entend sonner, c'est que quelqu'un sonne. Tu ne peux pas dire que le Capitaine n'est pas quelqu'un.

Mme Smith - Certainement pas. Je te repete que je te parle seulement des trois premieres fois puisque la quatrieme ne compte pas.

Mme Martin - Et quand on a sonne la premiere fois, c'etait vous?

Le Pompier - Non, ce n'etait pas moi.

Mme Martin - Vous voyez? On sonnait et il n'y avait personne.

M. Martin - C'etait peut-etre quelqu'un d'autre?

M. Smith - Il y avait longtemps que vous etiez a la porte?

Le Pompier - Trois quarts d'heure.

M. Smith - Et vous n'avez vu personne?

Le Pompier - Personne, j'en suis sur.

Mme Martin - Est-ce que vous avez entendu sonner la deuxieme fois?

Le Pompier - Oui, ce n'etait pas moi non plus. Et il n'y avait toujours personne.

Mme Smith - Victoire! J'ai eu raison.

M. Smith, a sa femme. - Pas si vite. (Au pompier.) Et qu'est-ce que vous faisiez a la porte?

Le Pompier - Rien, je restais la. Je pensais a des tas de choses.

M. Martin, au pompier. - Mais la troisieme fois, ce n'est pas vous qui aviez sonne?

Le Pompier - Si, c'etait moi.

M. Smith - Mais quand on a ouvert, on ne vous a pas vu.

Le Pompier - C'est parce que je me suis cache… pour rire.

Mme Smith - Ne riez pas, Monsieur le Capitaine, l'affaire est trop triste.

M. Martin - En somme, nous ne savons toujours pas si, lorsqu'on sonne a la porte, il y a quelqu'un ou non!

Mme Smith - Jamais personne.

M. Smith - Toujours quelqu'un.

Le Pompier - Je vais vous mettre d'accord. Vous avez un peu raison tous les deux. Lorsqu'on sonne a la porte, des fois il y a quelqu'un, d'autres fois il n'y a personne.

M. Martin - Ca me paraît logique.

Mme Martin - Je le crois aussi.

Le Pompier - Les choses sont simples, en realite. (Aux epoux Smith.) Embrassez-vous.

Mme Smith - On s'est deja embrasse tout a l'heure.

M. Martin - Ils s'embrasseront demain. Ils ont tout le temps.

Mme Smith - Monsieur le Capitaine, puisque vous nous avez aides a mettre tout cela au clair, mettez-vous a l'aise, enlevez votre casque et asseyez-vous un instant.

Le Pompier - Excusez-moi, mais je ne peux pas rester longtemps. Je veux bien enlever mon casque, mais je n'ai pas le temps de m'asseoir. (Il s'assoit, sans enlever son casque.) Je vous avoue que je suis venu chez vous pour tout a fait autre chose. Je suis en mission de service.

Mme Smith - Et qu'est-ce qu'il y a pour votre service, Monsieur le Capitaine?

Le Pompier - Je vais vous prier de bien vouloir excuser mon indiscretion (tres embarrasse); euh (Il montre du doigt les epoux Martin)… puis-je… devant eux…

Mme Martin - Ne vous genez pas.

M. Martin - Nous sommes de vieux amis. Ils nous racontent tout.

M. Smith - Dites.

Le Pompier - Eh bien, voila. Est-ce qu'il y a le feu chez vous?

Mme Smith - Pourquoi nous demandez-vous ca?

Le Pompier - C'est parce que… excusez-moi, j'ai l'ordre d'eteindre tous les incendies dans la ville.

Mme Martin - Tous?

Le Pompier - Oui, tous.

Mme Smith, confuse. - Je ne sais pas… je ne crois pas. Voulez-vous que j'aille voir?

M. Smith, reniflant. - Il ne doit rien y avoir. Ca ne sent pas le roussi.

Le Pompier, desole. - Rien du tout? Vous n'auriez pas un petit feu de cheminee, quelque chose qui brule dans le grenier ou dans la cave? Un petit debut d'incendie, au moins?

Mme Smith - Ecoutez, je ne veux pas vous faire de la peine mais je pense qu'il n'y a rien chez nous pour le moment. Je vous promets de vous avertir des qu'il y aura quelque chose.

Le Pompier - N'y manquez pas, vous me rendriez service.

Mme Smith - C'est promis.

Le Pompier, aux epoux Martin. - Et chez vous, Ca ne brule pas non plus?

Mme Martin - Non, malheureusement.

M. Martin, au pompier. - Les affaires vont plutot mal en ce moment!

 

Ευγένιος Ιονέσκο "Η φαλακρή τραγουδίστρια" - Απόσπασμα 2: "Άκου, χτυπάει το κουδούνι"

Ακούγεται το κουδούνι της πόρτας εισόδου.

Κύριος Σμιθ – Άκου, χτυπάει το κουδούνι.

Κυρία Σμιθ – Κάποιος πρέπει να είναι. Πάω να δω. (Πηγαίνει να δει. Ανοίγει και επιστρέφει). Κανείς.

Ξανακάθεται.

Κύριος Μάρτιν– Θα σας δώσω ένα άλλο παράδειγμα…

Κουδούνι.

Κύριος Σμιθ - Άκου, χτυπάει το κουδούνι.

Κυρία Σμιθ - Κάποιος πρέπει να είναι. Πάω να δω. (Πηγαίνει να δει. Ανοίγει και επιστρέφει). Κανείς.

Κύριος Μάρτιν (που έχει ξεχάσει πού βρίσκονταν) - Ε….

Κυρία Μάρτιν – Έλεγες ότι θα δώσεις ένα άλλο παράδειγμα.

Κύριος Μάρτιν– Α, ναι…

Κουδούνι.

Κύριος Σμιθ - Άκου, χτυπάει το κουδούνι.

Κυρία Σμιθ – Δεν πρόκειται να ανοίξω.

Κύριος Σμιθ – Ναι, μα κάποιος πρέπει να είναι!

Κυρία Σμιθ – Την πρώτη φορά, δεν ήταν κανείς. Τη δεύτερη φορά, δεν ήταν κανείς. Γιατί πιστεύεις ότι θα είναι κάποιος τώρα;

Κύριος Σμιθ – Διότι χτύπησε το κουδούνι!

Κυρία Μάρτιν – Αυτός δεν είναι λόγος.

Κύριος Μάρτιν- Πώς?! Όταν ακούμε κάποιον να χτυπάει το κουδούνι της πόρτας, σημαίνει πως κάποιος είναι στην πόρτα, που χτυπάει για να του ανοίξουμε την πόρτα.

Κυρία Μάρτιν – Όχι πάντα. Το είδατε μόλις τώρα!

Κύριος Μάρτιν– Τις περισσότερες φορές ναι.

Κύριος Σμιθ – Εγώ ότι πηγαίνω στο σπίτι κάποιου, χτυπάω για να μπω. Πιστεύω ότι όλος ο κόσμος κάνει το ίδιο και ότι κάθε φορά που χτυπάει κάποιος, είναι επειδή κάποιος υπάρχει (πίσω από την πόρτα).

Κυρία Σμιθ – Αυτό είναι σωστό θεωρητικά. Αλλά στην πραγματικότητα τα πράγματα συμβαίνουν διαφορετικά. Το είδατε μόλις τώρα.

Κυρία Μάρτιν – Η σύζυγός σας έχει δίκιο.

Κύριος Μάρτιν- Ω! Εσείς οι γυναίκες υπερασπίζεστε πάντα η μία την άλλη.

Κυρία Σμιθ – Ε, καλά, θα πάω να δω. Μην πεις ότι είμαι ισχυρογνώμων, αλλά θα δεις ότι δεν είναι κανείς. (Πηγαίνει να δει. Ανοίγει την πόρτα και την ξανακλείνει.) Βλέπεις, δεν είναι κανείς.

Επιστρέφει στη θέση της.

Κυρία Σμιθ - Α! Αυτοί οι άνδρες, που θέλουν πάντα να έχουν δίκιο και που έχουν πάντα άδικο!

Ακούγεται ξανά το κουδούνι.

Κύριος Σμιθ – Άκου, χτυπάει το κουδούνι, κάποιος πρέπει να είναι.

Κυρία Σμιθ, που ξεσπά σε οργή. – Μη με ξαναστείλεις να ανοίξω την πόρτα. Είδες ότι ήταν ανώφελο. Η εμπειρία μας μαθαίνει ότι όποτε ακούγεται το κουδούνι της πόρτας, σημαίνει ότι δεν είναι κανείς.

Κυρία Μάρτιν - Ποτέ.

Κύριος Μάρτιν– Δεν είναι βέβαιο.

Κύριος Σμιθ – Είναι μάλιστα λάθος. Τις περισσότερες φορές, όταν ακούγεται το κουδούνι της πόρτας, είναι επειδή κάποιος είναι.

Κυρία Σμιθ – Δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω.

Κυρία Μάρτιν – Και ο σύζυγός μου είναι επίσης ισχυρογνώμων.

Κύριος Μάρτιν– Δεν είναι απίθανο.

Κύριος Σμιθ – Κάποιος είναι.

Κυρία Σμιθ, στο σύζυγό της. - Όχι.

Κύριος Σμιθ - Ναι.

Κυρία Σμιθ – Είπα, όχι. Σε κάθε περίπτωση, δεν θα με ταράζεις άνευ λόγου. Αν θέλεις να πας να δεις, πήγαινε μόνος σου!

Κύριος Σμιθ – Θα πάω.

Η κυρία Σμιθ ανασηκώνει τους ώμους. Η κυρία Μάρτιν κουνάει το κεφάλι.

Κύριος Σμιθ πηγαίνει να ανοίξει - Α! How do you do! (ρίχνει ένα βλέμα στην κυρία Σμιθ και στο ζεύγος Μάρτιν που είναι έκπληκτοι) Είναι ο Επιθεωρητής της Πυροσβεστικής!


(Συνεχίζεται...)

 

Re: Milan Kundera - Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.

«Το πιο βαρύ φορτίο μας συνθλίβει, μας κάνει να λυγίζουμε κάτω απ’ αυτό, μας πιέζει στο έδαφος. Αλλά, στην ερωτική ποίηση όλων των αιώνων, η γυναίκα επιθυμεί να δεχτεί το φορτίο του αντρικού κορμιού. Το πιο βαρύ φορτίο είναι λοιπόν ταυτόχρονα και η εικόνα της πιο έντονης ζωικής ολοκλήρωσης. Όσο πιο βαρύ είναι το φορτίο, όσο κοντινή στη γη είναι η ζωή μας, τόσο πιο αληθινή και πιο πραγματική.

Σ’ αντιστάθμισμα, η ολική απουσία του φορτίου κάνει το ανθρώπινο ον να γίνεται πιο ελαφρύ απ’ τον άνεμο, να πετάει, ν’ απομακρύνεται απ’ τη γη, απ’ το γήινο είναι, να μην είναι παρά μόνο κατά το ήμισυ αληθινό και οι κινήσεις του να είναι εξίσου ελεύθερες όσο και χωρίς σημασία.

Λοιπόν, τι να διαλέξει κανείς; Το βάρος ή την ελαφρότητα;

Ο Παρμενίδης απαντούσε: το ελαφρύ είναι θετικό, το βαρύ είναι αρνητικό. Είχε δίκιο ή όχι; Ιδού η απορία. Ένα πράγμα είναι βέβαιο. Η αντίφαση βαρύ – ελαφρύ είναι η πιο μυστηριώδης και η πιο διφορούμενη απ’ όλες τις αντιφάσεις…

Σε αντίθεση με τον Παρμενίδη, ο Μπετόβεν έμοιαζε να θεωρεί την βαρύτητα σαν κάτι θετικό. «Der schwer gefasste Entschluss», η βαριά ζυγισμένη απόφαση είναι συνδεδεμένη με τη φωνή του Πεπρωμένου (“Es muss sein”. Η βαρύτητα, η ανάγκη και η αξία είναι τρεις έννοιες στενά και βαθιά ενωμένες. Δεν είναι βαρύ παρά αυτό που είναι αναγκαίο, δεν έχει αξία παρά μόνον ότι βαραίνει).

Αυτή η πεποίθηση γεννιέται απ’ τη μουσική του Μπετόβεν και παρ’ όλο που είναι δυνατό (αν όχι πιθανό) η ευθύνη γι αυτό να ανήκει μάλλον στους ερμηνευτές του Μπετόβεν παρά στον ίδιο τον συνθέτη, όλοι τη συμμεριζόμαστε λίγο πολύ σήμερα: για μας, αυτό που κάνει το μεγαλείο του ανθρώπου, είναι ότι φέρει το πεπρωμένο του όπως ο Άτλας έφερε στους ώμους του το θόλο του ουρανού. Ο ήρωας του Μπετόβεν είναι ένας αρσιβαρίστας που σηκώνει βάρη μεταφυσικά….»

(Σόρρυ, το πισογυρίζω λίγο το νήμα, αλλά είναι σημαντικό).

 

Ευγένιος Ιονέσκο "Η φαλακρή τραγουδίστρια" - Απόσπασμα 2: "Άκου, χτυπάει το κουδο

(...Συνέχεια)

Κύριος Σμιθ – Κύριε Επιθεωρητά, επιτρέψτε μου να σας υποβάλλω και εγώ με τη σειρά μου κάποια ερωτήματα.

Επιθεωρητής – Ορίστε.

Κύριος Σμιθ – Όταν άνοιξα την πόρτα και σας είδα, ήσασταν εσείς που είχατε κτυπήσει το κουδούνι;

Επιθεωρητής – Ναι, ήμουν εγώ.

Κύριος Μάρτιν – Ήσασταν στην πόρτα και κτυπήσατε για να μπείτε;

Επιθεωρητής – Δεν το αρνούμαι.

Ο κύριος Σμιθ, προς τη σύζυγό του με ύφος νικητή. – Βλέπεις; Είχα δίκιο. Όταν ακούγεται το κουδούνι, είναι επειδή κάποιος το κτύπησε. Δεν μπορείς να πεις ότι ο Επιθεωρητής δεν είναι «κάποιος».

Κυρία Σμιθ – Σίγουρα όχι. Επαναλαμβάνω ότι μιλώ μόνο για τις τρεις πρώτες φορές, καθώς η τέταρτη δεν μετρά.

Κυρία Μάρτιν – Και όταν κτύπησε το κουδούνι την πρώτη φορά, ήσασταν εσείς;

Επιθεωρητής – Όχι, δεν ήμουν εγώ.

Κυρία Μάρτιν – Βλέπετε; Κτυπούσε το κουδούνι και δεν ήταν κανείς.

Κύριος Μάρτιν – Θα μπορούσε να ήταν κάποιος άλλος;

Κύριος Σμιθ – Ήταν πολλή ώρα που στεκόσασταν στην πόρτα;

Επιθεωρητής – Τρία τέταρτα.

Κύριος Σμιθ – Και δεν είδατε κανένα;

Επιθεωρητής – Κανένα, είμαι βέβαιος.

Κυρία Μάρτιν – Ακούσατε το κουδούνι να κτυπάει τη δεύτερη φορά;

Επιθεωρητής – Ναι, και πάλι δεν ήμουν όμως εγώ. Και δεν υπήρχε κανείς.

Κυρία Σμιθ – Νίκησα! Είχα δίκιο.

Ο κύριος Σμιθ, στη γυναίκα του. – Όχι τόσο γρήγορα. (Στον πυροσβέστη) Και τί κάνατε στην πόρτα;

Επιθεωρητής – τίποτα, στεκόμουν εκεί. Σκεπτόμουν διάφορα.

Ο κύριος Μάρτιν, στον πυροσβέστη. – Μα, την Τρίτη φορά δεν ήσασταν εσείς που κτυπήσατε το κουδούνι;

Επιθεωρητής – Ναι, ήμουν εγώ..

Κύριος Σμιθ – Μα, όταν άνοιξε η πόρτα, δεν ήσασταν εκεί.

Επιθεωρητής – Είναι επειδή κρύφτηκα, ...για να γελάσω.

Κυρία Σμιθ – Μη γελάτε κύριε Επιθεωρητά, η υπόθεση αυτή είναι θλιβερή.

Κύριος Μάρτιν – Εν συντομία, δεν ξέρουμε πάντα αν, όποτε κτυπάει η πόρτα υπάρχει κάποιος από πίσω ή όχι!

Κυρία Σμιθ – Ποτέ κανείς.

Κύριος Σμιθ – Πάντα κάποιος.

Επιθεωρητής – Θα σας φέρω σε συμφωνία. Έχετε δίκιο και οι δύο. Όταν κτυπάει η πόρτα, άλλοτε υπάρχει κάποιος και άλλοτε κανείς.

Κύριος Μάρτιν – Αυτό μου φαίνεται λογικό.

Κυρία Μάρτιν – Κι εγώ έτσι νομίζω.

Επιθεωρητής – Τα πράγμα είναι απλά, στην πραγματικότητα. (Στο ζεύγος Σμιθ) – Αγκαλιαστείτε.

Κυρία Σμιθ – Αγκαλιαστήκαμε ήδη μόλις προ ολίγου.

Κύριος Μάρτιν – Θα αγκαλιαστούν αύριο. Έχουν όλο τον καιρό μπροστά τους.

Κυρία Σμιθ – Κύριε Επιθεωρητά, μιας και μας βοηθήσατε να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη, βολευτείτε, σηκώστε το κράνος σας και καθίστε μια στιγμή.

Επιθεωρητής – Με συγχωρείτε, αλλά δεν μπορώ να μείνω πολύ. Θα σηκώσω το κράνος μου αλλά δεν έχω χρόνο να καθήσω. (Κάθεται χωρίς να σηκώσει το κράνος του). Παραδέχομαι ότι ήρθα σε εσάς για εντελώς διαφορετικό λόγο. Βρίσκομαι σε αποστολή της Υπηρεσίας.

Κυρία Σμιθ – Και τί ενδιαφέρον υπάρχει για την Υπηρεσία σας εδώ, κύριε Επιθεωρητά;

Επιθεωρητής – Θα σας παρακαλέσω να μου συγχωρέσετε την αδιακρισία (πολύ διστακτικός) ε.. (δείχνει με το δάκτυλο το ζεύγος Μάρτιν) ...μπορώ... μπροστά του.

Κυρία Μάρτιν – Μην ενοχκλείστε.

Κύριος Μάρτιν – Είμαστε παλιοί φίλοι. Μας διηγούνται τα πάντα.

Κύριος Σμιθ - Πείτε.

Επιθεωρητής – Ε.. καλά, να. Υπάρχει φωτιά εδώ;

Κυρία Σμιθ – Γιατί μας ρωτάτε κάτι τέτοιο;

Επιθεωρητής – Διότι....... με συγχωρείτε, έχω την εντολή να σβήσω όλες τις πυρκαγιές στην πόλη.

Κυρία Μάρτιν – Όλες;

Επιθεωρητής – Ναι, όλες.

Η Κυρία Σμιθ, μπερδεμένη. – Δεν ξέρω, δεν νομίζω.... Θέλετε να πάω να κοιτάξω;

Ο Κύριος Σμιθ, ξεφυσώντας. – Δεν πρέπει να υπάρχει τίποα. Δεν μυρίζει κάτι καμμένο.

Ο πυροσβέστης απελπισμένος. – Τίποτα απολύτως; Δεν έχετε κάποια μικρή εστία, κάτι που να φωτίζει στην αποθήκη ή στην κάβα; ? Μια μικρή πυργαγιά έστω;

Κυρία Σμιθ – Ακούστε, δεν θέλω να σας στεναχωρήσω, αλλά πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα εδώ προς το παρόν. Σας υπόσχομαι ότι θα σας ειδοποιήσω, αμέσως μόλις υπάρξει κάτι.

Επιθεωρητής – Μην το αμελήσετε, θα μου κάνετε εξυπηρέτηση.

Κυρία Σμιθ – Το υπόσχομαι.

Ο πυροσβέστης στο ζεύγος Μάρτιν – Και σε εσάς, δεν καίγεται τίποτα;

Κυρία Μάρτιν – Όχι, δυστυχώς.

Ο κύριος Μάρτιν, στον πυροσβέστη – Οι δουλειές μάλλον δεν πάνε καλά προς το παρόν!

 

Milan Kundera - Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.

Αυτό που τον είχε οδηγήσει στην ιατρική δεν ήταν ούτε το τυχαίο, ούτε ένας ορθολογισμός, αλλά μια βαθιά εσωτερική επιθυμία. Αν μπορεί κανείς να κατατάξει τα ανθρώπινα όντα σε κατηγορίες, πρέπει σίγουρα να το κάνει σύμφωνα μ' αυτές τις βαθιές επιθυμίες που τα οδηγούν προς εκείνη ή την άλλη δραστηριότητα, την οποία ασκούν σ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Κάθε Γάλλος είναι διαφορετικός. Αλλά όλοι οι ηθοποιοί του κόσμου μοιάζουν στο Παρίσι, στην Πράγα, ακόμα και στο πιο ταπεινό θεατράκι της επαρχίας. Ηθοποιός είναι εκείνος που από τα παιδικά του χρόνια δέχεται να εκθέσει όλη του τη ζωή στο ανώνυμο κοινό. Χωρίς αυτή τη θεμελιακή συναίνεση που δεν έχει τίποτα να κάνει με το ταλέντο, που είναι κάτι πιο βαθύ απ' το ταλέντο, δεν μπορεί κανείς να γίνει ηθοποιός. Το ίδιο, γιατρός είναι εκείνος που δέχεται να ασχοληθεί σε όλη του τη ζωή και με όλες τις συνέπειες, με ανθρώπινα σώματα. Αυτή η θεμελιακή συμφωνία (και όχι το ταλέντο ή η επιδεξιότητα) είναι που του επιτρέπει να μπαίνει στο πρώτο έτος στην αίθουσα της ανατομίας και να γίνεται γιατρός έξι χρόνια αργότερα. Η χειρουργική εξαίρει τη θεμελιακή προστακτική του ιατρικού επαγγέλματος, στο ακραίο όριο, εκεί όπου το ανθρώπινο αγγίζει το θείο. Οταν χτυπάει κανείς δυνατά κάποιον στο κεφάλι μ' ένα ρόπαλο, εκείνος πέφτει και παύει ν' αναπνέει δια παντός. Αλλά, μια μέρα ή την άλλη, έτσι κι αλλιώς θα έπαυε ν' αναπνέει. Αυτή η δολοφονία δεν κάνει τίποτ' άλλο από το να επισπεύδει αυτό που ο Θεός θα ρύθμιζε μόνος του λίγο αργότερα. Ο Θεός, μπορεί να το υποθέσει κανείς, πρόβλεψε την ανθρωποκτονία αλλά όχι τη χειρουργική. Δεν φοβόταν ότι θα τολμούσε κανείς να βάλει το χέρι του στο εσωτερικό του μηχανισμού που εκείνος είχε επινοήσει, είχε προσεκτικά περιτυλίξει με δέρμα, σφραγίσει και περικλείσει, για να τον κρύψει απ' τα μάτια του ανθρώπου. Όταν ο Τόμας ακούμπησε για πρώτη φορά το νυστέρι του πάνω στο δέρμα ενός ανθρώπου που ήταν αναίσθητος απ' τη νάρκωση, κι έπειτα χάραξε αυτό το
δέρμα με μια κίνηση αποφασιστική για να το ανοίξει με μια τομή καθαρή και συγκεκριμένη (σα να ήταν ένα κομμάτι άψυχο ύφασμα, ένα πανωφόρι, μια φούστα, μια κουρτίνα), δοκίμασε ένα σύντομο αλλά έντονο αίσθημα ιεροσυλίας. Αλλά σίγουρα ήταν αυτό ακριβώς που τον τραβούσε! Ήταν μια αναγκαιότητα, ένα «es muss sein», βαθιά ριζωμένο μέσα του στο οποίο δεν τον είχε σπρώξει ούτε κάτι τυχαίο, ούτε η ισχιαλγία του διευθυντή του, τίποτα το εξωτερικό.

 

Stanton's Gallery

 

 

Stanton's Gallery

 

 

Milan Kundera - Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.

Στο δευτερόλεπτο που ακολουθούσε τον έρωτα, δοκίμαζε μια ακατανίκητη επιθυμία να μείνει μόνος. Του ήταν δυσάρεστο να ξυπνήσει στη μέση της νύχτας στο πλευρό ενός πλάσματος ξένου. Το πρωινό ξύπνημα του ζεύγους του ήταν αποκρουστικό, δεν ήθελε να τον ακούνε να βουρτσίζει τα δόντια του μέσα στο μπάνιο και η οικειότητα του πρωινού των δύο δεν του έλεγε τίποτα.

Γι αυτό ήταν τόση η έκπληξή του όταν ξύπνησε και η Τερέζα τον κρατούσε σφιχτά απ’ το χέρι! Την κοίταζε και δυσκολευόταν να καταλάβει τι του συνέβαινε. Αναλογιζόταν τις ώρες που μόλις είχαν περάσει και νόμιζε ότι ανέπνεε το άρωμα μιας άγνωστης ευτυχίας.

Από τότε, και οι δύο χαίρονταν εκ των προτέρων τον μοιρασμένο ύπνο. Θα έμπαινα σχεδόν στον πειρασμό να πω ότι γι αυτούς ο σκοπός της σεξουαλικής πράξης δεν ήταν η ηδονή, αλλά ο ύπνος που ακολουθούσε. Εκείνη, προπάντων, δεν μπορούσε να κοιμηθεί χωρίς αυτόν…Της διηγόταν ψιθυριστά ιστορίες που επινοούσε για χάρη της, μικρά τίποτα, λέξεις καθησυχαστικές ή αστείες που τις επαναλάμβανε μονότονα. Μέσα στο κεφάλι της Τερέζας, αυτές οι λέξεις μεταμορφώνονταν σε συγκεχυμένες εικόνες που την οδηγούσαν στο πρώτο όνειρο. Εξουσίαζε τελείως τον ύπνο της, κι εκείνη αποκοιμιόταν τη στιγμή ακριβώς που αυτός είχε διαλέξει…

Ο Τόμας έλεγε μέσα του: να ξαπλώνεις με μια γυναίκα και να κοιμάσαι μαζί της, να δυο πάθη όχι μόνο διαφορετικά αλλά και αντιφατικά σχεδόν. Ο έρωτας δεν εκδηλώνεται με την επιθυμία να κάνεις έρωτα (αυτή η επιθυμία ταιριάζει σε αναρίθμητο πλήθος γυναικών) αλλά με την επιθυμία του μοιρασμένου ύπνου (αυτή η επιθυμία δεν αφορά παρά μια και μόνη γυναίκα)…

 

Re: Milan Kundera - Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.

Nίτσε: "Ο μεγαλύτερος εχθρός μου είναι ο νόμος της βαρύτητας".

Έχει κι ελαφράδα ο Μπετόβεν, άφθονη... στον Φιντέλιο ζοφερό και κωμικό ισορροπούν τέλεια. ή στην Ωδή της Χαράς... άκου μόνο πως την ερμηνεύει ο Χάρνονκουρτ.

 

Stanton's Gallery

 

 

Stanton's Gallery