P.I.

Οντος πολυ καλο.Καλη συνεχια..... 

 

Εύχομαι διαρκή χαρούμενη παιδικότητα, μόνιμη καυλο-εφηβεία και ενήλικη έμπνευση!

Επ' ευκαιρία σε χαιρόμαστε και μεις να διανύεις αμφότερα και τα τρία!

 


​

 

Απάντηση: P.I.

 ​

Κι όμως, το τηλέφωνο τελικά χτύπησε. Μέσα στο λήθαργό μου, το κουδούνισμα μου φάνηκε σαν το καμπανάκι της γραμματείας που αναγγέλει την έναρξη του επόμενου γύρου.
Ο πόνος στα κόκκαλά μου από τον ύπνο στην καρέκλα μ’ έκανε να πιστέψω πως ήμουν ο ένας από τους δυό μποξέρ. Μάλλον αυτός που είχε φάει τις περισσότερες...

 ​

Μετά από κάμποσα κουδουνίσματα άρχισα να επιστρέφω σ’ αυτό που έμοιαζε περισσότερο με πραγματικότητα, όσο ασαφής και να ’ταν γιά καιρό.
Άνοιξα ένα κατακόκκινο μάτι και κοίταξα το τηλέφωνο καχύποπτα. Πελάτης; Ναι, καλά, σίγουρα, αυτή θα ’ταν η μέρα. Πελάτης είχε να πάρει από τη μέρα που ο Χίτλερ είχε γίνει καγγελάριος... Χρωστούσα σε κανέναν και τον είχα ξεχάσει; Μήπως αποφάσισε να κάνει μιά τελευταία προσπάθεια πριν πληρώσει κι άλλα γιά να μου σπάσουν τα δάχτυλα; Μπα, όσο κι αν προσπαθούσα, δεν θυμόμουν κάτι τέτοιο... Φίλος; Συγγενής; Πήγα να γελάσω, αλλά τα πονεμένα πλευρά του μποξέρ μ’ έκαναν ν’ αλλάξω γνώμη... Ξαφνικά: Μα τί ώρα ήταν; Αλαφιασμένος γούρλωσα και τα δυό μου μάτια, και τα κάρφωσα στο ρολόι στον τοίχο.

 ​

Γιά το θεό, 6 παρά 5 το πρωί! Ποιός (ποιά) ξύπναγε κάτι τέτοιες άγριες ώρες; Όλοι οι άλλοι που ήξερα εγώ, δεν σηκώνονταν πριν να σερβιριστεί το γεύμα...

Το πιστόλι του αφέτη εκπυρσοκρότησε μέσ’ στο κεφάλι μου και τινάχτηκα από την καρέκλα σαν να περίμενα από ώρα έτοιμος στο βατήρα γιά το κατοστάρι.

 ​

Άρπαξα τ’ ακουστικό και προσπάθησα ν’ απαντήσω. Πώς ν’ απαντήσεις, χωρίς να μπαίνει η να βγαίνει καθόλου αέρας στα πνευμόνια σου; Συμμαζεύτηκα όσο μπορούσα, προσπάθησα να ξεροκαταπιώ την κρούστα που μου φαινόταν πως είχε φτιάξει το χθεσινοβραδινό ουίσκυ μεσ’ στο στόμα μου, και κατάφερα να πω ένα βραχνό –σχεδόν απόκοσμο ακούστηκε- «ναι;»...

Συνδέθηκα απ’ ευθείας με παράδεισο, κι έπεσα μάλιστα σε πολύ καλή γραμμή, χωρίς παράσιτα. Τα χερουβείμ άρχισαν αμέσως να τραγουδούν γλυκά στ’ αυτί μου μαζί μ’ αηδόνια και με τη συνωδία από άρπες και αυλούς του Πάνα. Ένοιωσα το αυτί μου να καίγεται και τη ζεστασιά ν’ απλώνετ’ από κει σε όλο το κορμί μου, στο άκουσμα εκείνου του «καλημέρα»...

 ​

Όχι, δεν είχε κανένα πρόβλημα, μου εξήγησε εξακολουθώντας να μου τραγουδάει άριες με τρόπο που θα ζήλευαν κι οι πιό ονομαστές σοπράνο. Δεν της είχε τύχει κάτι, όχι, τίποτε απρόοπτο ή δυσάρεστο. Ζήτησε μάλιστα συγγνώμη –ακούς; «συγγνώμη»- αν χωρίς λόγο με ενόχλησε... Αλλά γιά μένα ανησυχούσε, γι’ αυτό και είχε πάρει. Της είχαν πει –η φίλη της η Γκλόρια που τραγουδούσε στο «Φαντάνγκο» κι ο Πητ ο μπάρμαν- πως δεν με είχαν δει «πολύ καλά» το περασμένο βράδυ. Σαν κάτι να με έτρωγε, σαν κάτι να μ’ απασχολούσε, σαν κάτι να με βάραινε... Μήπως λοιπόν, είχα εγώ κάποιο πρόβλημα; Μήπως κάτι θα μπορούσε να κάνει εκείνη γιά να βοηθήσει;

 ​

Χάιδευα το τηλέφωνο ασυναίσθητα... Ο ήχος της φωνής της δεν περνούσε πιά απ’ τ’ αυτί μου, μιλούσε κατ’ ευθείαν βαθιά μέσα μου, απλώνοντας κι εκεί τη ζεστασιά... Σκεφτόμουν με κάποιο μικρό κομμάτι του μυαλού μου τα τηλέφωνα. Αυτά τα μαραφέτια –όπως επέμενε ο Ίαν Κραμ που έγραφε sci-fi σενάρια γιά το Χόλλυγουντ- δεν θα περνούσαν πολλά χρόνια μέχρι που να περνούσε από μέσα τους όχι μόνο η φωνή, αλλά κι εικόνα. Χαιρόμουν που δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα αυτή... Πολύ θα ήθελα βεβαίως να μπορούσα όχι μόνο να την ακούω αλλά και να την κοιτάζω, ετούτη όμως τη στιγμή δε θα ’θελα να μ’ έβλεπε εκείνη...

Εκτός απ' το ηλίθιο χαμόγελο που έλαμπε στα χείλη μου, δεν ήμουν στα καλύτερά μου. Αξύριστος γιά μέρες, με τα γένια να ξεφυτρώνουν απ’ τα μάγουλά μου όπως τα συρματάκια στη βούρτσα των μαλλιών της, με το πουκάμισο πιό ζαρωμένο κι από το πρόσωπο του υπεραιωνόβιου γερο-Μπιλ Κόχραν που είχα γνωρίσει πριν δυό χρόνια στα Έβεργκλέιντς και με τα μάτια κόκκινα απ’ τα ξενύχτια κι από το πιοτό... Και υγρά. Υγρά, από ετούτη την ξαφνική πρωινή συμφωνία που αισθανόμουν να με πλημμυρίζει και να γεμίζει μ' ενέργεια το κορμί μου, απ’ τα μαλλιά ως τ’ ακροδάχτυλα... Μακάρι ν' αργούσαν λοιπόν καμπόσο ακόμη εκείνα τα εικονο-τηλέφωνα. Οι "σκληροί" μπορεί παρά τις φήμες καμμιά φορά να χορεύουν, αλλά δεν θέλουν ποτέ να εμφανίζονται με τα μάτια τους υγρά. Έστω κι αν είναι από χαρά...

 ​

Όχι λοιπόν, δεν χρειαζόταν να κάνει τίποτε. Δεν είχα κάποιο πρόβλημα, δεν της τα είχαν πει καλά, έτυχε απλώς να είμαι λίγο άκεφος... Ναι, η δουλειά, μιά υπόθεση που είχε αποδειχθεί πιό δύσκολη απ’ ότι την περίμενα, και δεν κατάφερνα να βρω τη λύση. Θα την έβρισκα όμως, αργά ή γρήγορα, δεν υπήρχε περίπτωση να μην τη βρω... Με είχε όμως βοηθήσει ήδη πάρα πολύ, ήξερε πόσο ευχάριστη μου ήταν πάντα η παρουσία της, κι απ’ το τηλέφωνο ακόμη. Όχι, ούτε που θα ’πρεπε να το σκεφτεί πως υπήρχε ποτέ περίπτωση να ενοχλήσει, αντίθετα, τίποτε δεν μου ήταν πιό ευχάριστο. Κι έβρισκα πολύ κολακευτικό το ενδιαφέρον της γιά μένα...


Όπως συνέβαινε πάντα, δεν κλείσαμε παρά δυό ώρες αργότερα. Κι όπως επίσης πάντα συνέβαινε, αυτός που κατέβασε το ακουστικό, δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος μ’ αυτόν που το ’χε σηκώσει... Έριξα το σακάκι μου στο φθαρμένο δερμάτινο καναπέ, κατέβασα τις τιράντες, έβγαλα το τσαλακωμένο πουκάμισο, το έκανα μιά μπάλλα και το πέταξα στα σκουπίδια. Πριν πάω να ξυριστώ και να φορέσω καινούριο, έβαλα τρία δάχτυλα ουίσκυ σ’ ένα καθαρό ποτήρι, τσούγκρισα δυνατά με το μπουκάλι, το σήκωσα προς το τηλέφωνο, είπα «στην υγειά σου, γλύκα μου», και το κατέβασα με τη μία.


Αφήνοντας το ποτήρι, κοίταξα το μπουκάλι καχύποπτα. Ήταν το ίδιο ουίσκυ ετούτο εδώ, μ’ εκείνο πού 'πινα χθες βράδυ; Περίεργο... Πώς και δεν το είχα προσέξει; Ήταν πολύ καλό ουίσκυ τελικά...

 ​

 

Inspired indeed.. 
​

 

Απάντηση: P.I.

If you say so, Πολύμνια...  

 

Απάντηση: P.I.

Call me Dementia..Lady Dementia  

Που τέτοια τύχη αγαπητέ.. Πολύμνια με dementia..χμ..δεν είναι και εύκολος συνδυασμός!  
​

 

Απάντηση: P.I.

Κι όμως, my dearest... Δεν βλέπετε εγώ "παραγωγή" που βγάζω τελευταία; Κι ας είμαι totally Demented...  

 

Nice

Πολυ καλη επιλογη φωτο! (η εν παση περιπτωση ειναι του γουστου μου) Γευση απο ουισκι, θολη ατμοσφαιρα απο καπνο τσιγαρου, σκιερες παρουσιες και ενα old fashioned revolver. Οτι πρεπει.

Θελω κι αλλο. Ειναι μην ξεκινησω... : )

 

Πάρα πολύ όμορφο MindMaster! Άξιζε τον κόπο!  

 

Κι όμως, πιστεύω ότι το οπτικό υλικό και η παρουσίαση σε συνέχειες μειώνουν την απόλαυση ενός κατά τα άλλα εξαιρετικού κειμένου. Εξηγούμαι ιδίως για το δεύτερο: το πρώτο κομμάτι, όπως παρουσιάστηκε μονάχο και ξεκούδουνο, το διάβασα και με άφησε αδιάφορο. Ξαναδιάβάζοντάς το μαζί με το δεύτερο μέρος του το ενδιαφέρον μου αυξήθηκε -- σημαντικά.

 

Απάντηση: Re: P.I.

Τί να κάνω φίλε μου; Έχω και μιάν ιδιαίτερη αδυναμία στα κόμικς, όπως ξέρεις. Μόνο που δεν μπορώ να σκιτσάρω. Οπότε μου βγήκε φωτορομάντζο...  


Επί τη ευκαιρία, ευχαριστώ ιδιαιτέρως άπαντες/-σες γιά τα καλά λόγια...  

 

Απάντηση: P.I.


A song for Felicity.