Τι με δίδαξε ο χρόνος

Κάποτε ρώτησα έναν από τους μέντορές μου στη D/s εμπειρία αν εγώ –Ο Αφέντης- δικαιούμαι όταν κρίνω να τιμωρήσω τον ίδιο μου τον εαυτό.
Αμερικαναράς και μάτσο αυτός μου απάντησε κοφτά αρνητικά.
Στην πορεία των πραγμάτων ανακάλυψα ότι είναι καλό να μην είναι κανείς απόλυτος.
Μέσα στο διαρκές ψάξιμο, στη διάρκεια του ταξιδιού, της αναζήτησης, του ονείρου, ακόμα και της υπέρβασης, έγιναν και θα γίνουν λάθη.
Αυτό που μοιραζόμαστε εδώ δεν είναι έξω από τη ζωή άρα δεν αποτελεί εξαίρεση.

Η lisa ήταν η δεύτερη υποταγμένη που της φόρεσα τα αρχικά μου.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε.
Σε αντίθεση με την πρώτη μου, την jenny, αυτή κέρδισε το κολάρο μου με το σπαθί της. Και το τίμησε όσο λίγες.
Στην πορεία των χρόνων χαθήκαμε, ήταν κι η απόσταση. Όμως τυχαία βρεθήκαμε πάλι πρόσφατα και αυτό μας γέμισε και τους Δ/δυό.
Θέλω να μιλήσω μέσα από λίγα δικά της, λόγια που μου έγραψε για τη ζωή της μετά από μένα.
Ελπίζω ότι θα φανούν χρήσιμα, ειδικά σε όσους είναι ακόμα στην αρχή του ταξιδιού τους:

“ .. As for my BDSM life...it's true, I have lived it. I met some very great people along the way, but the truth is, most of those that I brought into my real BDSM life were hurtful and made me believe sometimes that perhaps it's a sickness.
It is a sickness for some people, A***, and at the time I was surrounded by those for whom it's a sickness. I have been badly beaten, taken for granted, neglected, abused and one even tried to murder me. For what?
All I ever wanted was to be understood for who I am and to be loved for being a human being that has something to give. These people don't understand what it is and what it can be. It's a big fantasy game to most of them...something to do when there is nothing better to do. They cannot understand that in order for it to work, there must be real love behind it all. Most would believe that a submissive is simply a doormat...someone that they can bark orders to and that person be obligated to perform simply because they believe that a submissive only loves to serve.
Maybe I'm a different kind, but I serve those I love and trust. I think we taught each other how deep a D/s relationship can be. Sure we made a few mistakes with each other along the way but I never doubted for even a minute that you loved me and would always be protective of my heart as long as you held it. Even if I was angry at you I never stopped loving you. So how can we call this a cyber life when it was so correct and real? I try hard not to let that part of myself out because I have no one to trust it to. That is the core of who I am and you are right, I keep that part of myself heavily protected. As you know, it's vulnerable at times because it has such a soft heart...and I trust it to no one now...only you.

I find it ironic sometimes how my submissive heart came in the hands of many others only to end up back in your hands. Maybe it is true what they say that the one who shapes your submission is the one who will forever hold that submission. Do you believe that is true?”

Δεν με ενοχλούν οι ερωτήσεις γι αυτό και δεν χρειάζεται καμία συγνώμη στα pms που έλαβα.
Πράγματι προκύπτουν ερωτήματα από το κείμενό μου που όμως λόγω του "φιλτραρίσματος" των 5 πρώτων posts -και πολύ σωστά πράττουν- δεν είναι δυνατόν να απαντηθούν εδώ.
Ας με συμπαθήσετε γιά την όποια αναμονή μέχρι να "πιάσω το όριο πρόκρισης" αλλά καλώς ή κακώς γράφω όταν θεωρώ πως κάτι έχω να πω.
Με χαρά όμως θα απαντήσω σε οτιδήποτε.

 

To bdsm μπορει να γινει εκολλαπτηριο μισανθρώπων και καταφύγιο για καθε λογης συναισθηματικα αναπήρους .Μια τελεια δικαιολογια για την καθε νευρωση να παρει τη μορφη θεϊκου χαρισματος και καθε απωθημενου να βαφτιστει εξερευνηση του απυθμενου βαθους του bdsm.
Διακρινω μια ταση ωραιοποιησης του bdsm στην κοπελα σε αυτη την ειλικρινη κατα τα αλλα καταθεση της.
Και ξεχνα ισως κατι. Οτι στο bdsm υπαρχει μια λεξη ταμπου . Η αγαπη.
Υπαρχει πληθωρα λεξεων που το συνοδευουν: δυναμισμος, εξουσία, σαδισμος, υποταγή , Κυριαρχία και οτι αλλο χωρα ο νους σου μα σχεδον ποτε η αγαπη και αυτο απο μονο του λεει πολλα.
Πως ο Μαστερ Υπερτατος να ξεστομισει μια λεξη που απο μονη της σημαινει πως παραιτουμαι απο τη δύναμη που εχω πανω σου?
Ο ψυχιατρος Dr Max Luscher oνομασε καποτε την dominating love "partial love" και οχι αδικα.
Η με αλλα λογια την αγαπα αλλα οχι πιο πολυ απο την επιθυμια του να ειναι Κυρίαρχος με οτι συνεπαγεται αυτο .

 

Ο Luscher αναφέρθηκε στο dominating love με την ερμηνεία που δίνουμε στο bdsm ή για δεσποτικά άτομα και τον τρόπο που αγαπούν?

Προσωπικά δεν θεωρώ ταμπού την λέξη αγάπη. Και γνωρίζω πολλούς που συμφωνούν μαζί μου.
Άτομα που ζουν με το αντίστοιχο τους και έχουν μια σχέση ανταλλαγής εξουσίας μέσα στην οποία ανθίζει η αγάπη του ενός για τον άλλο ανάμεσα στα τόσα άλλα που μοιράζονται.

Δεν καταλαβαίνω επίσης τι σχέση έχει η αγάπη με την ψυχόσύθεση του Κ.
Λες και να είχε επιθυμία να αλλάξει και να μην είναι Κ. θα ήταν εφικτό.

Η αγάπη είναι επιλογή, εκείνη η επιλογή που σε κάνει να επεκτείνεις τα σύνορα του εγώ σου, έτσι ώστε να περιλαμβάνουν άλλο ένα άτομο.
Δεν είναι το γκρέμισμα των συνόρων, αυτό είναι καψούρα, έρωτας και πάντα μα πάντα περνά.

Αναρωτιέμαι, έχεις γνωρίσει πολλούς Αφέντες, έχεις επισυνάψει σχέση με κάποιους και με τόση σιγουριά αποτείνεσαι πως δεν λένε σ αγαπώ, ή πως το σ αγαπώ ισούται με παραίτηση από την Ανταλλαγή Εξουσίας?

'Οσο για το ότι κάποια άτομα συναισθηματικά ανάπηρα ή γενικότερα προβληματικά μπορούν να βρουν καταφύγιο στο bdsm δεν διαφωνώ, όπως μπορούν άλλα τόσα να βρουν καταφύγιο στην θρησκεία, σε πολιτικά σχήματα ή σε διάφορες άλλες ομάδες.

Λυπάμαι που θα φανώ κάπως σκληρή, αλλά ο καθένας στη ζωή παίρνει εκείνο ακριβώς που επιλέγει, αν οι επιλογές του είναι προβληματικοί βίαιοι δεσποτικοί που κρύβονται πίσω από ένα στάτους, τότε σημαίνει πως ο ίδιος είναι προβληματικός και ανίκανος να κρίνει που παραδίδει τον εαυτό του.
Αν δε, αυτό συμβαίνει πέραν της μίας φοράς, τότε μιλάμε πλέον για επαναλαμβανόμενα μοτίβα, για ανικανότητα εξαγωγής συμπερασμάτων και μαθημάτων από το παρελθόν και τις εμπειρίες που κουβαλούσε.

Οπότε σε ένα θα συμφωνήσω με τον DeSade στην ρομαντική εικόνα που μοιάζει να έχει η κοπέλα περί Ds.
Όχι γιατί δεν είναι ρομαντικό, όχι γιατί δεν είναι δυνατό να υπάρχει αγάπη, αλλά γιατί η κάθε ερωτευμένη γυναίκα μπορεί να γίνει υπάκουη και υποταχτική για όσο είναι ερωτευμένη.
Και να της περάσει όπως θα περάσει και ο έρωτας.
Όταν όμως η υπακοή και υποταγή είναι ανάγκες και εκείνες ακριβώς οι ανάγκες οδηγούν στο bdsm, τότε δεν έχεις ως πρώτιστη επιθυμία να ερωτευτείς, αλλά να βρεις εκείνον που να μπορεί να σε κυριαρχήσει, να σε υποτάξει. Είτε είσαι ερωτευμένη είτε όχι, είτε γουστάρεις αυτά που απαιτεί από σένα είτε όχι, είτε σε διεγείρουν είτε όχι, μπορείς και έχεις την ικανότητα μέσα από την προσφορά ευχαρίστησης να αντλήσεις και για σένα ευχαρίστηση.
Και φυσικά το ιδανικό, κάθε τι που ευχαριστεί και ικανοποιεί Εκείνον από μόνο του να είναι εκείνο που ευχαριστεί και ικανοποιεί εκείνη.
Κανείς, ούτε η σ. δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Παραδίδει τον έλεγχο, αλλά την ευθύνη για τις επιλογές της την φέρει η ίδια, άσχετα αν την ευθύνη για τη σχέση την φέρει ως επί το πλείστο εκείνος που την κατευθύνει.

Όσον αφορά τα λάθη, κανείς δεν είναι αλάνθαστος, όταν αυτό εκλαμβάνεται ως δεδομένο, τότε όλα είναι απλούστερα και για τους δύο. Γιατί τότε μπορούν να δείξουν κατανόηση ο ένας στα λάθη του άλλου, είτε είναι Κ. είτε είναι σ.

 

Κάποτε στο Παρίσι σ ένα υπόγειο καταγώγιο, ενα δαιδαλώδη dungeon φτιαγμένο ειδικά γιά άτομα σαν και μας, περιέφερε κάποιος τη σ. του δεμένη με αλυσίδα περασμένη από ένα χαλκά στην κλειτορίδα και την πουλούσε γιά ένα φράγκο.
Ρώτησα την αδελφή ψυχή και συνοδοιπόρο μου στα ταξίδια, την Αννα που ήταν ντόπια και ήξερε πρόσωπα και πράγματα να μου πει γιά εκείνους.
Έμαθα ότι είχαν μία πολύ δυνατή σχέση, ψυχική και σωματική που είχε λίγο πολύ φτάσει στα όρια κάποιας ολοκλήρωσης, -αν θεωρήσει κάποιος ότι μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο σε D/s σχέσεις...
Στο υπάκουο και καθυποταγμένο πρόσωπο της σ. φαινόταν -αν δε με προδίδουν τα κριτήρια μου- και η αγάπη τολμώ να πω.
Μα και το δικό του πρόσωπο, παρά το σκοτάδι, δεν έδειχνε ανέκφραστο. Τη ζούσε όλη τη διαδικασία μέχρι το μεδούλι.
Τελικά την πούλησε εύκολα.

Το όλο σκηνικό έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου και με προβλημάτισε λίγο-πολύ με τον ίδιο τρόπο που προβληματιστήκατε και εσείς εδώ με αφορμή τα λόγια της lisa.

Είναι δυνατό να χωρέσει αγάπη μέσα στη σχέση αυτή;
Αν ναι, πως θα μπορέσεις να αποχωριστείς ένα κομμάτι σου που έχεις επιτρέψει στον εαυτό σου να αγαπήσει;
Αν οχι, αυτό προέκυψε αυθόρμητα ή δεν επέτρεψες στον εαυτό σου να περάσει κάποια λεπτή κόκκινη -ή έστω ροζ- γραμμή;
Κι αν όλα εκείνα ήταν επιφανειακά και οι δυό τους απλά έπαιζαν ένα παιχνίδι ρόλων που κάποια στγμή έφτασε στο όριο και έπρεπε να αλλάξουν τα δεδομένα; Η Αννα όμως με βεβαίωνε πως οχι.
Τι υπερισχύει μέσα σε τούτον τον τρόπο ζωής; Τα σχήματα ή τα αισθήματα;

Δεν έχω βρει ακόμα όλες τις απαντήσεις, με τον ιδιο τρόπο που κι εσείς συμφωνείτε ή διαφωνείτε σε επιμέρους ζητήματα.

Όμως για ένα πράγμα είμαι σίγουρος.
Ετούτο εδώ το ταξίδι - και δεν το ονομάζω τυχαία έτσι - έχει περίσσεια γοητεία και ένας από τους κυριότερους λόγους γι αυτό είναι ότι στην πορεία βασανίζεσαι από αδιάκοπες ερωταπαντήσεις που ακόμα κι όταν βρεις κάποιες από τις δεύτερες θα σου δημιουργηθούν νέες.
Μέσα από αυτή την ατέρμονη διαδικασία ζυμώνεσαι και τείνεις προς την ωριμότητα και την ολοκλήρωση.
Οι απαντήσεις που δίνει ο καθένας στον εαυτό του είναι ξεκάθαρα προσωπικές.
Αρκεί να ικανοποιούν τον ίδιο.

Και αυτό είναι τελικά που μετράει.
Τουλάχιστον γιά μένα...

Υ.Γ. Ίσως αυτό απαντάει και στην anasia που θέλει να μάθει σε τι ακριβώς ήθελα να εστιάσω.

 

Με τον ορισμό που εγώ επέλεξα να ερμηνεύω την αγάπη, όχι απλά χωράει, αλλά είναι αναπόφευκτη σε κάποιο σημείο, αργά ή γρήγορα.
Επαναλαμβάνω, δεν αναφέρομαι στον έρωτα.
Ο έρωτας είναι αλλιώς, ο έρωτας τυφλώνει, ο έρωτας σε αποδυναμώνει αλλά και σου χαρίζει τόσα πολλά έντονα συναισθήματα που λες χαλάλι για όσο κρατάει.

Σε ποιο κομμάτι αναφέρεσαι αν μου επιτρέπεται να ρωτήσω, όταν λες "πως θα μπορέσεις να αποχωριστείς ένα κομμάτι σου που έχεις επιτρέψει στον εαυτό σου να αγαπήσει;"
Να αποχωριστείς με ποια έννοια?

Προσωπικά, έχω ερωτευτεί πάμπολλες φορές και έχω αγαπήσει μερικές.
Όσους αγάπησα, γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι μου, η αγάπη μου γι αυτούς είναι μέσα μου.
"Η Αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη"

Θα συμφωνήσω απόλυτα, πως σ αυτό το ταξίδι ζωής ο καθένας στα μέτρα των δυνατοτήτων και ικανοτήτων του, βρίσκει απαντήσεις, τις οποίες μετά μπορεί να αμφισβητήσει και ξανά και ξανά μέχρι να βρεί ένα κομμάτι αλήθειας και μαζεύοντας τα κομμάτια ένα ένα σιγά σιγά να μπορεί να δημιουργεί ένα μωσαικό ζωής, να γίνεται σοφότερος, πλησιάζοντας όσο μπορεί στη γνώση.

 

Απάντηση: Re: Τι με δίδαξε ο χρόνος

Νομίζω η καλύτερα θα ήταν να γράψω για μένα …
Ξεχωρίζοντας αν μπορώ τον έρωτα , την αγάπη ,
δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω .
Αυτό που έχω δει σε αυτή την διαδρομή γύρω μου είναι
πως υπερισχύει αυτό για το οποίο παλεύεις να ζήσεις , θέλεις να ζήσεις ,
τα σχήματα για άλλους , τα συναισθήματα για κάποιους άλλους ,
και τα δυο σε συνδυασμό για κάποιους τρίτους .
Η αγάπη αν και εφόσον έρθει , έχει ξεκινήσει από κάπου ,
δεν είδες έναν άνθρωπο μια μέρα και είπες ‘’τον αγαπαω’’ ,
αυτό σημαίνει πως με την δημιουργία ενός δεσμού μεταξύ δυο ανθρώπων ,
ζώντας μαζί του και περπατώντας ένα δρόμο , αρχίζεις και δένεσαι ,
αρχίζεις και νιώθεις , ακαθόριστα απροσδιόριστα στην αρχή
πιο συγκεκριμένα πιο καθαρά αργότερα .
Δεν έχω ζήσει καμία σχέση μου χωρίς τρελό έρωτα , χωρίς να αγαπήσω βαθιά στην συνέχεια ,
δεν νόησα τελικά όσο και να το προσπάθησα , όσο και αν αναρωτήθηκα ότι το bdsm από μόνο του
( χωρίς συναίσθημα ) θα το ζούσα ( λάθος θα σκεφτούν πολλοί αλλά αυτή είμαι εγώ ) .
Δεν αποχωρίστηκα ποτέ κανένα κομμάτι μου , οι δρόμοι μπορεί να χώρισαν ,
μέσα μου όμως φυλαω τα αισθήματα , τον άνθρωπο .
Θυμάμαι και χαμογελαω , είναι δικό μου και πάντα θα μείνει .
Η ζωή προχωραει , οφείλω να προχωρήσω . Έτσι το βλέπω .

Υ.Γ θεωρώ παρόλα αυτά πολύ πιο σημαντικό στο νήμα αυτό
την πρόταση στο αρχικό ποστ …
‘’ αν εγώ –Ο Αφέντης- δικαιούμαι όταν κρίνω να τιμωρήσω τον ίδιο μου τον εαυτό ‘’ .
Η αλήθεια είναι πως μέσα μου εκεί περίμενα να εστιάσεις ,
μια και για συναισθήματα γενικότερα έχουμε συζητήσει πολύ ,
αλλά αυτό όχι και θεωρώ πως έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον .
Ήδη από τις ερωτήσεις μου θα είδες πως έχω πολλές απορίες .
Μήπως θα ήθελες να το έκανες ένα ξεχωριστό νήμα ?
έχουμε καιρό εδώ μέσα να συζητήσουμε κάτι … ‘’καινούργιο’’ .

 

Νομίζω ότι είναι καλό να ξεχωρίσουμε τη σημασία του love ως έρωτα και ως αγάπη. Θεωρώ ότι στο βδσμ δεν χωράει έρωτας όχι αγάπη. (κατά τη γνώμη μου έρωτας δεν χωράει πουθενά, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Η αγάπη πάει μια χαρά με την σχέση Κυριαρχίας. Και να πω ένα παράδειγμα. Για 13 χρόνια είχα έναν υπέροχο σκύλο. Τον υιοθέτησα όταν ήταν 40 ημερών και αναγκάστηκα να του κάνω ευθανασία όταν πια υπέφερε από μια σκελετική πάθηση, πριν λίγες ημέρες. Δεν υπήρξε καμιά στιγμή της ζωής του, που αμφισβητήθηκε η κυριαρχία μου. Ήμουν το μόνο αφεντικό του, ο μόνος στον οποίο ήταν υπάκουος, επικοινωνούσαμε μόνο με τα μάτια και με λίγα νοήματα. Η αγάπη μου γι αυτόν δεν «μείωνε» την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία μου. Κάθε άλλο. Την έκανε ισχυρότερη.

 

Νομίζω με τη σειρά μου ότι καμμιά φορά οι υπεραπλουστεύσεις οδηγούν σε συγχύσεις με την έννοια του ότι βγαίνουμε από ένα διάδρομο σκέψης και μπαίνουμε στον ακριβώς διπλανό χωρίς να το καταλάβουμε όπως πατάμε τη διαχωριστική λωρίδα όταν βρέχει και οδηγούμε.
Όσο κι αν δεθείς με ένα σκύλο σύντροφε δεν κάνει μία γιά bondage lol

 

Ήθελα, εδώ και μέρες, να ρωτήσω σε κάποιο απ' τα νήματα περί αγάπης/έρωτα/κτλ ακριβώς αυτό: Αν η αγάπη είναι επιλογή. Δεν έβρισκα όμως το κατάλληλο. Μου δίνεται η ευκαιρία να το κάνω τώρα όμως μιας και το θίγεις εσύ.
Είναι όντως επιλογή η αγάπη; Επιλέγουμε αν θα αγαπήσουμε ή όχι;

Κάτι που σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό, και που έχω προσπαθήσει να θίξω ήδη, είναι (αν και δύσκολο να το εξηγήσω ακριβώς όπως το σκέφτομαι) το εξής:
Ο πραγματικός Κυρίαρχος είναι είτε η ανάγκη για υποταγή κτλ είτε η καύλα (ανάλογα πώς το βλέπει κανείς). Ο φυσικός/άνθρωπος Κυρίαρχος είναι απλά το μέσο/εργαλείο. Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα (Κ->υ).
Έτσι δεν είναι;

Υ.Γ. Οι παραπάνω ερωτήσεις δεν απευθύνονται απαραίτητα σε σένα lara[E-p]. Απλά τώρα μου δώθηκε η ευκαιρία να τις εκφράσω.

 

Ποσο δικιο εχεις ...

 

Το συγκεκριμενο ερωτημα μου φερνει στο νου εκεινο το "η κοτα εκανε το αβγο η το αβγο την κοτα?". Απο τη μια μου ειναι αδυνατο να πω πως το ζητουμενο ειναι η κυριαρχια, χωρις να παιζει ρολο ο Κυριαρχος. Δε μπορει να υπαρξει κυριαρχια χωρις καποιον που να την ασκει. Απο την αλλη, ομως, ενα απο τα σημαντικοτερα στοιχεια που αναζητω σ' ενα συντροφο ειναι η ικανοτητα που εχει να κυριαρχει πανω μου.
Συνεπως, ναι μεν μπορει να πει κανεις πως αναζητουμε την καυλα αλλα αυτο περναει πρωτιστως μεσα από το ατομο που μπορει να την προσφερει.

 

Αναρωτήθηκα κάπου πιό πριν:
"Τι υπερισχύει τελικά, το Σχήμα ή το Αίσθημα;" (τα κεφαλαία δεν είναι τυχαία)
Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκίνησα το νήμα το πρώτο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν να αναφερθώ σε κάποιες αρνητικές παρενέργειες του τρόπου μας. (Τις θετικές λίγο - πολύ τις απολαμβάνουμε όλοι μας lol)

Παρακολουθώντας την ανταπόκριση και στην προσπάθεια να "πιάσω το σφυγμό" βλέπω πως το ζήτημα πλατιάζει, αλλά πλατιάζει γόνιμα.

DeSade
"To bdsm μπορει να γινει εκολλαπτηριο μισανθρώπων και καταφύγιο για καθε λογης συναισθηματικα αναπήρους .Μια τελεια δικαιολογια για την καθε νευρωση να παρει τη μορφη θεϊκου χαρισματος και καθε απωθημενου να βαφτιστει εξερευνηση του απυθμενου βαθους του bdsm."

Αυτό ακριβώς είχα κατά νου σύντροφε. Το να γνωρίζουμε τις πιθανές ατραπούς όταν έχουμε πάρει ένα δρόμο είναι θεμελιώδες.

lara[E-p]
"Με τον ορισμό που εγώ επέλεξα να ερμηνεύω την αγάπη, όχι απλά χωράει, αλλά είναι αναπόφευκτη σε κάποιο σημείο, αργά ή γρήγορα."
"Σε ποιο κομμάτι αναφέρεσαι αν μου επιτρέπεται να ρωτήσω, όταν λες "πως θα μπορέσεις να αποχωριστείς ένα κομμάτι σου που έχεις επιτρέψει στον εαυτό σου να αγαπήσει;"
Να αποχωριστείς με ποια έννοια?"

Η αγάπη δηλαδή το Αίσθημα μπαίνει και συνυπάρχει παντού. Είναι η γενεσιουργός αιτία ακόμα και γιά την επιλογή μας να προσχωρήσουμε στη διαστροφή. Αλλά αυτό θα το αναλύσω παρακάτω.
Όταν αποδέχομαι ότι έχω αγαπήσει ένα κομμάτι μου (τη σκλάβα μου), αποδέχομαι αυτόματα ότι εκτός από το Σχήμα (εκπαίδευση, δεσμά, νοητική και σαρκική επαφή, Ρόλοι, Κανόνες και τελετουργικό, κ.ά.) έχω επιτρέψει στον εαυτό μου και σε εκείνη να συνδεθούμε και με Αισθηματιούς δεσμούς.
Να διευκρινίσω ότι η οποιαδήποτε αναφορά εδώ αφορά μία λειτουργική D/s σχέση σε σχετικό βάθος χρόνου και όχι μία ηδονική συνεύρεση (σε vanilla translation "ξεπέτα").
Γιατί το έχω κάνει αυτό; Θα απαντήσω παραβολικά.
Η προσωπική μου άποψη ζυμωμένη από το χρόνο και την -όποια- εμπειρία (όλα σχετικά είναι σ΄αυτή την κοινωνία) με δίδαξε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιό DOΜMINANT από το να μπορείς να είσαι μίλια μακριά από το υποκείμενο της Κυριαρχίας σου και σε κάποιο διάλειμμα της δουλειάς της, την ώρα που πίνει καφέ, να κυλάς μέσα στο αίμα της τόσο πολύ και με τέτοιο τρόπο που να έρχεται σε οργασμό.
Και γιά να κατορθωθεί αυτό χρειάζεται και Αίσθημα.


anasia
"Υ.Γ θεωρώ παρόλα αυτά πολύ πιο σημαντικό στο νήμα αυτό
την πρόταση στο αρχικό ποστ …
ʽʼ αν εγώ –Ο Αφέντης- δικαιούμαι όταν κρίνω να τιμωρήσω τον ίδιο μου τον εαυτό ʽʼ .
Η αλήθεια είναι πως μέσα μου εκεί περίμενα να εστιάσεις ,
μια και για συναισθήματα γενικότερα έχουμε συζητήσει πολύ ,
αλλά αυτό όχι και θεωρώ πως έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον .
Ήδη από τις ερωτήσεις μου θα είδες πως έχω πολλές απορίες .
Μήπως θα ήθελες να το έκανες ένα ξεχωριστό νήμα ?
έχουμε καιρό εδώ μέσα να συζητήσουμε κάτι … ʽʼκαινούργιοʼʼ .

Είναι πρώϊμη η ανάλυση εδώ αλλά θα το παλέψω γιά χάρη σου.
Έχει να κάνει με την δισυπόστατη παρουσία σε κάθε λογικό όν του Sadistic και του Masochistic ταυτόχρονα.
Παράδειγμα:
"Είναι δυνατό να χωρέσει αγάπη μέσα στη σχέση αυτή;
Αν ναι, πως θα μπορέσεις να αποχωριστείς ένα κομμάτι σου που έχεις επιτρέψει στον εαυτό σου να αγαπήσει;"

Αν δεχτούμε όλα τα παραπάνω, τη στιγμή που ο Αφέντης ξε-πούλησε τη σκλάβα του, την επένδυσή του κατά μία πιό προχωρημένη έννοια, εκτός από την πληγή που άφησε σε εκείνη πλήγωσε και τον ίδιο του τον εαυτό.
Θεωρώντας πως αυτή η σχέση είχε εξαντλήσει διάφορα όρια έκρινε πως έπρεπε να τερματιστεί.
Αυτό όμως δεν σημαίνει κι ότι θα πατούσε "διακόπτη" και αυτόματα θα πήγαινε γι άλλα.
Σκέφτηκε-στάθμισε-αποφάσισε-έπραξε.
Αλλά τις συνέπειες της ...συνέπειας του (προς το Σχήμα) θα τις υπόκειντο και ο ίδιος και το γνώριζε.
Αρκεί;

Αν κάνουμε όλοι το απαραίτητο βαθύ σκάψιμο μέσα μας γιά να βρεί ο καθένας τους λόγους που τον οδήγησαν στη διαστροφική απόκλιση (δηλαδώ Εδώ) θα καταλήξουμε απαραίτητα στο Α.
Στο Αίσθημα.
Συνήθως στη έλειψη του Α.
Ας το σκεφτουμε...
Δεν θέλω να πω ακόμα περισσότερα στην παρούσα φάση γιά να προσφέρω στη γονιμότητα του νήματος.
Αποτάσσοντας το Α γιά χάρη του Σ (Σχηματος) μπορείς κάλιστα να λειτουργήσεις μιά χαρά και είναι σεβαστή η επιλογή σου αυτή. (Θεωρία των "κρεάτων" σε παρακείμενο νήμα του συντρόφου Master V).

Προσωπικά όμως πιστεύω στην συνύπαρξη Α και Σ γιατί απλά, απλούστατα με γοήτευε ανέκαθεν αυτή η τόσο εξουθενωτική και ταυτόχρονα ζωογόνος τόσο λεπτή ισσοροπία πάνω στις αποχρώσεις της διαστροφής μας, Α και Σ συνυπαρχόντων.