Ερωτας Vs Απωθημενα

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.




η διαδρομή... η προσπάθεια για την εκπλήρωση είναι αυτή
που θα μας ικανοποιήσει πιο πολύ σε όποιους στόχους, όνειρα και απωθημένα έχουμε ...

 

Νομίζω πως σε καταλαβαίνω... εσύ θα μου πεις... 
Και νομίζω ότι δεν είναι καθόλου γενικό αυτό που γράφεις, όπως ειπώθηκε πιο πριν, αλλά πολύ και μάλλον οδυνηρά "ειδικό"...
Εχεις μια κατάσταση ή μάλλον έναν άνθρωπο που σε απασχολεί πολύ και συνεχίζει...με τρόπους λογικά δυσεξήγητους...κι αναρωτιέσαι γιατί...εκφράζει κάποιο απωθημένο σου η διατήρηση της κατάστασης αυτής ή όντως υπάρχει μια δύναμη ισχυρή (έρωτας) που την κρατά ζωντανή ακόμα και ερήμην σου;
Κατά συνέπεια: Ο έρωτας υπάρχει γιατί είναι ανολοκλήρωτος;

αν σε έχω καταλάβει καλά, να συνεχίσω...αν και νομίζω ότι απλώς σκέφτεσαι φωναχτά...  

 

Προς αποφυγη παρεξηγησεων το θεμα δεν ειναι ''ειδικο'' δικο μου  οσον αφορα γι αυτο που μολις εθεσες στο post σου εχεις πεσει μεσα..απλα πρσπαθω να κατανοησω πως λειτουργουν στο να διατηρουν αυτη τη ψυχοφθορα κατασταση.Χμμμ..  απλα καποιες φορες με προβληματιζει η σταση ανθρωπων που μενουν κολλημενοι σε καποια κατασταση,ανημποροι να προχωρησουν παραπερα...Πιστευω πως ολοι μας εχουμε απωθημενα,σε πολλους μπορει να ειναι μικρα και σε ...αλλους μεγαλυτερα, ακομη και αυτοκαταστροφικα. Χαμενος ερωτας ειναι για μενα ο ανολοκληρωτος, αυτος που εμεινε λειψος...η,τουλαχιστον ενας αδιεξοδος ερωτας.Ανολοκληρωτο της σχεσης μάλλον,της αναμονης ενος ανολοκληρωτου ερωτα που δεν ηταν γραφτο να βρει ανταποκριση,τις αποκαλω Αδυναμιες του Ερωτα,συναισθηματικα ειναι τραυματισμενος και ανολοκληρωτος.Αν θες συνεχισε...

 

Αυτά τα ζητήματα, αν υποθέσουμε ότι ο ίδιος ο "ασθενής" αρνείται να συνεργαστεί, τα τακτοποιεί ο ίδιος ο χρόνος. Είτε με τη μορφή της μοιραίας φθοράς και ελάττωσης του "αιώνιου" πόθου, είτε με την εύρεση ενός καινούργιου, πιό ισχυρού ερωτικού ενδιαφέροντος. Εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο. Ακόμα κι αν δεν το ψάχνεις, όταν πέσεις πάνω του θα καταλάβεις ότι είναι αυτό που (δεν ήξερες πως) έψαχνες, και δεν υποψιαζόσουν καν ότι υπάρχει.


...Και σταματήστε με πρίν αρχίσω να μιλάω σαν τον Κοέλιο.

 

    ακριβως!

 

Απάντηση: Re: Ερωτας Vs Απωθημενα

Θα συμφωνήσω μαζί σου. Ο χρόνος είναι μοιραίος... 

 

Πολύ όμορφα τα λες και δεν θα διαφωνήσω μαζί σου.

Όμως.. τι γίνεται όταν ο χρόνος ΔΕΝ τακτοποιεί;

Αυτό με την ελάττωση του αιώνιου πόθου,το ξέρω καλά..ξέρω πως συμβαίνει. Είναι εκεί όμως..ελαττωμένο μεν,ενεργό δε.. Είναι αυτό που περιμένει την περιβόητη σπίθα και ως γνωστόν..μια σπίθα αρκεί,για να φέρει την καταστροφή! 
​

 

'Αμα θέλουμε να τραβήξουμε το συλλογισμό στα άκρα, ο χρόνος τακτοποιεί έστω και με τη φυσική εξάλειψη του ενός... ή και των δύο.
Ο χρόνος ΠΑΝΤΑ τακτοποιεί... έχει άλλωστε όλο το χρόνο του κόσμου για να το κάνει.

 

ειναι πολυ ομορφο να παιζεις , να εχεις απωθημενα , να νιωθεις εσωτερικες διακυμανσεις συναισθηματικης περιεκτικοτητας , να σκεφτεσαι διχως να βρισκεις ακρη ... ειναι πραγματι ωραια ... ... και καποια στιγμη εντελως ξαφνικα μεγαλωνεις ..... (χωρις απαραιτητα να ειναι κακο αυτο ..)

 

Δικό σου..

​

​

Στίχοι: Μπάμπης Στόκας
Μουσική: Μπάμπης Στόκας
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ

Τι και αν με πίκρανες πολύ μέσα μου η αγάπη ζωντανή
είναι για σένα όπως τότε που σε είχα
Κατάρα αν είσαι ή προσευχή ή κάποιας θάλασσας ακτή
ή κάποια μοίρα που με μάγεψε στα αλήθεια

Σε μυρίζω στον αέρα του χειμώνα
με χαιδεύεις όταν γίνεσαι βροχή
Να γυρίσεις σαν θα 'ρθουν τα χελιδόνια
και της άνοιξης να πάρεις τη μορφή

Μα λεν συνέχεια οι παλιοί πως αν ραγίσει το γυαλί
σβήνει η αγάπη και η θλίψη καίειτα στήθια
Κι αν βρεί ο χρόνος γιατρικό και πεις ξανά το σ' αγαπώ
ψέμα αν είναι δε θα ξέρεις η αλήθεια

​

 

 

Tώρα βέβαια που το ξανασκέφτομαι, πάλι έχουμε πρόβλημα ορισμών. Αυτό για το οποίο συζητάμε είναι ουσιαστικά το ανεκπλήρωτο. Το "απωθημένο" όπως λέει και η λέξη είναι κάτι που το έχουμε απωθήσει, ως εκ τούτου είναι κάτω απ' το ραντάρ της συνειδητής ανάγκης. Αλλά καλά το είχαμε τακτοποιήσει, μην το ξαναμπλέκω καλύτερα  

 

Πρόβλημα ορισμών,όχι,δεν έχουμε. Μάλλον σε μπέρδεψα με το κομμάτι από πάνω!

..ας είναι  
​