Όταν το φόρουμ κοιμάται...

Η ερωμένη του.
Τον άκουσα να το λέει σε έναν φίλο του. Για μένα το είπε.
Ήμουν η....ερωμένη του. Δεν μπορείτε να καταλάβετε, πως ένιωσα.
Όχι, όχι άσχημα.Το αντίθετο. Υπερβολικά όμορφα.
Μια λέξη ήταν. Μια τόση δα λεξούλα. Σιγά, θα πει κάποιος.
Η ερωμένη του.
Με μούδιασε η λέξη αυτή.
Έκανε ανατριχίλες να τρέχουν στην σπονδυλική μου στήλη.
Δεν είχα θελήσει ποτέ να είμαι η ερωμένη κάποιου.
Ήταν περισσότερο θέμα αρχής, από οτιδήποτε άλλο.
Και μαζί του το ήθελα....ωωω....πόσο το ήθελα. Μου άρεσε να είμαι...ερωμένη του.
Μου άρεσε να είμαι μαζί του.
Η λέξη, που τον άκουσα να λέει δεν είχε περάσει από το μυαλό μου...
Απλά δεν το είχα σκεφτεί έτσι.
Απειρία στον τομέα, μπορεί. Αλλά ήμουν εγώ, η ερωμένη του...
Πράγματι ήμουν.
Και ενθουσιάστηκα όταν το συνειδητοποίησα.
Ενώ θα έπρεπε να ταραχτώ, να θυμώσω με τον εαυτό μου
(όπως πάθαινα τις περισσότερες φορές που σκεφτόμουν όλο αυτό που είχαμε,
όλο αυτό που έκανα μαζί του) έγινε το ακριβώς αντίθετο.
Έμεινα ακίνητη να αφουγκράζομαι τη λέξη...ερωμένη του.
Στριφογύρναγε στο μυαλό μου...θαρρείς κ έπρεπε να την ακούσω...
...για να αφεθώ ακόμα λίγο μαζί του.
Να μην τα βάζω τόσο με τον εαυτό μου κ με τον ίδιο, κατ΄ επέκταση.
Τον ταλαιπωρούσα συχνά, και αυτός με παίδευε...
αλλά με ήθελε, να είμαι η ερωμένη του.
Για όσο διάστημα το επιθυμούσε.
Με την ένταση που επιθυμούσε.
Με το ρυθμό που επιθυμούσε.
Και ας γκρίνιαζα, και ας παραπονιόμουν...
Ήμουνα η ερωμένη του.


ερωμένη η [erom&eacute;ni] O30 πληθ. γεν. ερωμένων αρσ. ερωμένος [erom&eacute;nos] O18 : αυτή που έχει παράνομες ή μη νομιμοποιημένες ερωτικές σχέσεις με ορισμένο άντρα• (πρβ. εραστής): Έμαθε ότι ο άντρας της έχει ~. Tον παρακολούθησε και τον έπιασε με την ~ του. Έκανε ~ τη γραμματέα του. Έβαζε τη νύχτα κρυφά στο σπίτι τον ερωμένο της. [λόγ. < αρχ. ἐρωμένη `αγαπημένη΄ θηλ. μππ. του ἐρῶ σημδ. γαλλ. amante• ερωμέν(η) -ος]

(Λεξικό της κοινής νεοελληνικής γλώσσας, Μανόλη Τριανταφυλλίδη)

ΥΓ αναμνήσεις από μια άλλην ζωή...

 

Απάντηση: Όταν το φόρουμ κοιμάται...

δυο ταινίες... άφησα τα δάκρυα να τρέξουν... είχα ξεχάσει πόσο λυτρωτικό είναι το κλάμα... και πόσο καλό μπορεί να κάνει η τέχνη...

 

Απάντηση: Όταν το φόρουμ κοιμάται...

Σκεφτόμουν ,καθώς περίμενα στο μπαρ κάποιον φίλο μου,πως στάνταρ υπάρχει ένα πράγμα που ενώνει όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους,αλλά δεν ήξερα ποιο...

 

Απάντηση: Όταν το φόρουμ κοιμάται...

τα συναισθήματα

 

Re: Απάντηση: Όταν το φόρουμ κοιμάται...

Μάσησε δύο χάπια Maalox. Εναλλακτικά ή συμπληρωματικά, χλιαρό χαμομήλι. Πιες το αργά.



​

 

Σε περιμένω τελευταία...
συχνά, ακόμα πιο συχνά σε σκέφτομαι. Σε σκέφτομαι γελάω, σε σκέφτομαι βουρκώνω, σε σκέφτομαι πετάω, σε σκέφτομαι κλαίω. Άραγε πάντα έτσι ήμουν?
Και δεν το έβλεπα? Ή το ήξερα αλλά δεν ήθελα να το δω?
Όταν έρχεσαι τα πάντα γελάνε....τα μάτια μου, το πρόσωπο μου, οι κινήσεις μου, το μυαλό μου.

Σε περιμένω...
επειδή μέσα μου, εκεί βαθιά,
όταν δεν αφήνω το μυαλό μου να ακολουθεί διεστραμμένα μονοπάτια,
ξέρω ότι σου αρέσει, πολύ κ σένα.

Σε περιμένω...
αλλά φοβάμαι τη φορά, που δεν θα έχω άλλο την αντοχή να περιμένω...
και θα αρχίσω πάλι να τρέχω όπως κάνω με τόση φοβερή επιτυχία τα τελευταία χρόνια...



μη μου θυμώσεις...

 

Απόψε σκέφτομαι πώς γίνεται και η ανθρώπινη ψυχή μαθαίνει να αγαπάει αυτά που μισεί.

Πώς άλλοι ψάχνουμε να απολαύσουμε αυτό που δε ζήσαμε και μας λείπει, κι άλλοι έχουμε ανάγκη να βιώσουμε ξανά τα τραύματά μας.






 





 





​

 

Τοσα πρεπει , τοσα αν ,ισως,ποτε.....ποτε!
η ωρα στο κινητο μου ελεγε πως ειχα ακομα 5 ωρες μεχρι να παω στην δουλεια...
αναστεναξα και πεταξα τα παπλωματα ,αρπαξα το πακετο με τα τσιγαρα πηρα ενα τσιγαρο στα χερια μου
και εψαξα για τον αναπτηρα...
κοιτωντας μεσα στο σκοταδι το δωματιο , δεν μπορουσα να βγαλω ακρη αλλα συνχρονως δεν
ηθελα να ανοιξω το φως...
Στα τυφλα εψαξα πανω στο τραπεζι που ηταν γεματο με κουτια,καλωδια , κρεμες σωματος...
τελικα ολα εδω τα αφηνα,ακομα και την ψυχη μου.
Αν εψαχνες κατω απο το βουνο απο χαρτια ,cd τετραδια και οτι αλλο μπορει κανεις να
φανταστει και οχι ,πως υπαρχει σε ενα τραπεζι θα την εβρισκε εκει.
Μικρη ,τρεμαμενη και μονη ψυχη να παραλυρει μεσα στα ερωτηματικα και να
υδρωνει καθως ο πονος την σκιζει στα δυο.
Τραβαω μια τζουρα και την χαζευω για λιγο...προσπαθουσα να καταλαβω
αφου αυτη ηταν εκει γιατι εγω βασανιζομουν?
τραβηξα αλλη μια τζουρα και την φυσηξα πανω της...να την πνιξω....να πνιγω.
Αλλη μια νυχτα που στις 3 το χαραμα εγω καθομαι και αναρωτιεμαι και βασανιζομαι
και πνιγομαι...
συνηδητοποιω πως ειναι νυχτα και μπορω να ανοιξω ανετα το παραθυρο μου...
ναι ναι ποτε δεν το ανοιγω μερα..με ενοχλει ο ηλιος.
βγαινω εξω και το απαλο αερακι με ανατριχιαζει αλλα χαμογελαω ευχαρηστημενη, τραβαω
μια τζουρα ακομα και κρυβομαι στο μισο σκοταδο και χαζευω τον αδειο δρομο.
Ακουω ενα δυνατο ουρλιαχτο απο μεσα και εξφενδονιζω το τσιγαρο και τρεχω...
η ψυχη μου καρφωμενη στο τραπεζι να αιμοραγει...κομματια.....
Τι θες?
Τι θες?
Τι θες?
Επιτηδες το κανει το ξερω....
με κοιταει με δακρυσμενα ματια...παραπονιετε....
"Καθε φορα τα ιδια κανεις!πεθαινεις και παντα εισαι εδω!"
η οργη μεσα μου χειμαρρος που απειλει να ξεχειλησει πια...
"με κοροιδευεις συνεχεια!ασε με ησυχη!"
συνεχιζω εναν ασυναρτητο μονολογο και εκεινη με κοιταει ψυχοραγοντας...
"ωωωωχ μωρε!τελειωνε...."
γυρναω την πλατη μου και ξανα βγαινω στο μπαλκονι.
Μπορω να την ακουσω ακομα να κλαει και να ζηταει βοηθεια αλλα καμωνομαι την κουφη.
Η ωρα περναει και πρεπει να ετοιμαστω για δουλεια....
παντα η ιδια διαδικασια....
σβηνω το τσιγαρο και παω να ντυθω...
τζην,πουκαμισο,παπουτσια,μαλλια και βαψιμο...ετοιμη.
Φτιαχνω εναν καφε στα γρηγορα και πινω μια γουλια αναβω αλλο τσιγαρο και παω στην
κρεββατοκαμαρα....την κοιταζω κουλουριασμενη στο τραπεζι με το αιμα γυρω της να σχηματιζει
μια λιμνη....
"ελα παμε...."
σιωπη....
"ελα σηκω ασε τα πεισματα..."
σιγη.....
"ελα ...."
την παιρνω μεσα στις χουφτες μου και την παρατηρω σκουντοντας την ελαφρα με το δαχτυλο μου...
"δεν ειναι ωρα για παιχνιδια....."
περιμενω....παγωνω......
σιωπη......

((4¨30 το πρωι και δεν ξερω τι να κανω....γραφω λοιπον.....))

 

Απάντηση: Όταν το φόρουμ κοιμάται...

Ώρα 5:16 πμ .
Έχω τρία τέταρτα δηλ. να γράψω.
Να γράψω τί;
Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο τι νιώθω. Νιώθω. Νιώθω πολλά.
Νιώθω την ανάγκη να δωθώ ολοκληρωτικά. Νιώθω την ανάγκη να ανήκω σε Κάποιον. Σε Κάποιον που αναζητώ απεγνωσμένα...
Αρχές του 2009 κι έχασα την απέραντη αγάπη. Την ανιδειοτελή αγάπη. Την μόνη, την μοναδική αγάπη.
Απέραντο το κενό. Ανεκπλήρωτο. Κι εγώ μόνος, πληγωμένος, αλωνίζω.
Ξυπνάω το πρωί και είμαι μόνος, κοιμάμαι πάλι μόνος. Ελπίζω. Ζω. μάχομαι. Μάχομαι να κερδίσω αυτό που έχασα.
Δεν θα το βρω και το ξέρω.
Θα δώσω πολλά και θα πάρω λίγα.
Αυτό που έχασα δεν θα το έχω ξανά. Δεν ψάχνω αυτό.
Είμαι έτοιμος όμως να δώσω αυτό που έχασα χωρίς να περιμένω είσπραξη.
Γιατί δεν το δέχεσε????

 

Είναι κάτι στιγμές που σε βρίσκουν τις νύχτες
όλα στέκουν και λες πως σταθήκαν κι οι δείχτες
κι αν οι ώρες χτυπούν σαν σφυριά σε αμόνια
οι στιγμές δεν περνούν μα κρατάνε αιώνια.

Αναμνήσεις παλιές σαν τις φλόγες σε καίνε
σε κυκλώνουν σκιές κι όλα γύρω σου φταίνε
σου μιλάνε φωνές με παράξενες λέξεις
είναι κάτι στιγμές που ρωτάς αν θ' αντέξεις.

Είναι κάτι στιγμές που σου πνίγουν τα στήθια
θέλεις χίλιες φορές να φωνάξεις βοήθεια
σ' ένα κλάμα σκληρό να ξεσπάσεις να βρίσεις
ή να πεις σ' αγαπώ μα σε ποιόν να μιλήσεις.

Είναι κάτι στιγμές που δεν έχεις κουράγιο
σε τσακίζει το χτες σε φοβίζει το αύριο
τώρα λες θα χαθώ κι ανάσα σου παύει
κι είσαι σ' ένα βυθό βουλιαγμένο καράβι.

Στο κενό περπατάς τρέχει γύρω σου κόσμος
σε κοιτούν τους κοιτάς δεν σε βλέπουνε όμως
δεν υπάρχουν χαρές οι ελπίδες τελειώνουν
είναι κάτι στιγμές που χτυπούν και σε λειώνουν

Είναι κάτι στιγμές που σου πνίγουν τα στήθια
θέλεις χίλιες φορές να φωνάξεις βοήθεια
σ' ένα κλάμα σκληρό να ξεσπάσεις να βρίσεις
ή να πεις σ' αγαπώ μα σε ποιόν να μιλήσεις.​

 

bloodshot

 ​

​

 

Απάντηση: Όταν το φόρουμ κοιμάται...

Σκεφτόμουν για ένα-κάτι συγκεκριμένο...