Θέατρο

Re: Ευριπίδης - Ιππόλυτος

Έρωτα εσύ, με περισσή
όταν λαβώνεις δύναμη,
μηδ΄όνομα καλό από σε
μηδ΄ αρετή μπορεί να βγει.


Μα μετρημένα αν πορευτεί
η Κύπριδα, άλλη σαν αυτή
δεν έχει νοστιμιά.


Ω Δεσποινά μου, απάνου μου
με το χρυσό δοξάρι σου
μη ρίξεις
την αφεύγατη σαγίτα
πού ΄χει την αιχμή
βαμένη στην αποθυμιά.






(Από τη "Μήδεια" του Ευριπίδη, Μετ. Πρεβελάκη, Μουσική Μάνος Χατζιδάκις, τραγουδάει Δημήτρης Ψαριανός)



​

 

Από αφιέρωμα στον Κάρολο Κουν



Ερασιτεχνικές λήψεις του Μίμη Κουγιουμτζή από την προετοιμασία και τις πρόβες για "Πέρσες", "Όρνιθες" και "Βάκχες" καθώς και απόσπασμα από συνέντευξη στον Δ. Μαρωνίτη

 

θέλω να πάω να δω δυο θεατρικές παραστάσεις :

"Οι Αλλοπαρμένοι" των Thomas Middleton - William Rowely
(στο Αγγέλων Βήμα με σκηνοθέτη τον Κοραή Δαμάτη)

και

"Γυάλινος Κόσμος" του Τ.Ουίλλιαμς
(απο την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης)

μήπως κατά τύχη έχει δει κανείς καμία?να πάω προετοιμασμένη τουλάχιστον

 

Ω φίλη, ω ξουθή,
ω φίλτατον ορνέων,
πάντων ξύννομε των εμών
ύμνων, ξύντροφ' αηδοί,
ήλθες ήλθες ώφθης,
ηδύν φθόγγον εμοί φέρουσ'.
Αλλ', ω καλλιβόαν κρέκουσ'
αυλόν φθέγμασιν ηρινοίς,
άρχου των αναπαίστων.

 

Εντα Γουολς, The Walworth Farse. (Μου άφησε το αίσθημα του The End Game του Μπέκετ)

 

ΡΑΪΝΕΡ ΒΕΡΝΕΡ ΦΑΣΜΠΙΝΤΕΡ -ΤΑ ΠΙΚΡΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑ ΦΟΝ ΚΑΝΤ

ΤΡΙΤΗ ΠΡΑΞΗ​

Είναι νωρίς το πρωί. Η Κάριν πλαγιάζει στο κρεβάτι. Η Πέτρα μόλις ντύθηκε. Η Μαρλένε μαζεύει τα υπολείμματα του πρωινού δίπλα από το κρεβάτι. Η Κάριν ξεφυλλίζει ένα περιοδικό.

ΠΕΤΡΑ: Ακύρωσες τα εισιτήρια;
ΚΑΡΙΝ: Τι;
ΠΕΤΡΑ: Σε ρώτησα αν ακύρωσες τα εισιτήρια.
ΚΑΡΙΝ: Και πότε παρακαλώ; Με συγχωρείς, αλλά είμαι ακόμα στο κρεβάτι.
ΠΕΤΡΑ: Ο.Κ. θα το κάνω μόνη μου.
ΚΑΡΙΝ: Καλά θα το κάνω. Ν’ ανοίξω όμως τα μάτια μου πρώτα.
ΠΕΤΡΑ: Όχι, μπορώ να το κάνω και μόνη μου, γιατί όχι; (Πηγαίνει στο τηλέφωνο) Αλό; Έχω κρατήσει δυο θέσεις με το αεροπλάνο για Μαδρίτη. Για τις εικοσιπέντε του μηνός στα ονόματα Καντ και Τιμ Κάριν… Τιμ, το βρήκατε; Ο.Κ. δυστυχώς πρέπει να ακυρώσω. Όχι, όχι προς το παρόν. Ναι. Ευχαριστώ.
ΚΑΡΙΝ: Εδώ που τα λέμε δεν υπάρχει λόγος ν’ ακυρώσεις τα εισιτήρια. Αν είναι να πας, πας, αν δεν πας θα το καταλάβουν κι από μόνοι τους στο πι και φι.
ΠΕΤΡΑ: Το απαγορεύει η στοιχειώδης ευγένεια μωρό μου. Μια μέρα ακόμα κι εσύ θα το καταλάβεις.
ΚΑΡΙΝ: Ευχαριστώ!
ΠΕΤΡΑ: Παρακαλώ! Μαρλένε! (Μπαίνει η Μαρλένε) Τα παπούτσια μου γρήγορα.
ΚΑΡΙΝ: Σιγά – σιγά αρχίζω να πιστεύω ότι αυτή εδώ είναι ντιπ μουρόχαυλη.
ΠΕΤΡΑ: Μουρόχαυλη αυτή! Μ’ αγαπάει.
ΚΑΡΙΝ: Να σου ζήσει και να την χαίρεσαι.
ΠΕΤΡΑ: (Η Μαρλένε φέρνει τα παπούτσια) Ευχαριστώ! (Η Μαρλένε επιστρέφει στη δουλειά της) Είναι οριστικό λοιπόν; Δεν θέλεις να ξαναπάς στη σχολή;
ΚΑΡΙΝ: Τι ‘πα να πει οριστικό. Ό,τι ήταν να μάθω το ‘μαθα.
ΠΕΤΡΑ: Δε νομίζεις ότι πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο να μάθει κανείς; Αυτό δεν τελειώνει ποτέ!
ΚΑΡΙΝ: Εγώ λέω, δεν με παρατάς με τις σοφίες σου;
ΠΕΤΡΑ: Σοφίες; Η πείρα μιλάει. Άκου δω, θα τηλεφωνήσω και θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω την κατάσταση για να μπορέσεις να ξαναπάς. Νομίζω είναι καλύτερα για σένα, έστω για μια φορά να μην τα παρατήσεις στη μέση, να φτάσεις κάτι ως το τέλος. Αυτό θα σου βγει σε καλό, πίστεψε με.
ΚΑΡΙΝ: Αν το νομίζεις;
ΠΕΤΡΑ: Ναι, το νομίζω!
ΚΑΡΙΝ: Μέσα λοιπόν.
ΠΕΤΡΑ: Καταπληκτικά!
ΚΑΡΙΝ: Φτιάξε μου τώρα ένα τζιν τόνικ, έλα μπράβο.
ΠΕΤΡΑ: (Η Πέτρα ετοιμάζει το ποτό) Παραπίνεις! Για πρόσεχε μην πάρεις βάρος!
ΚΑΡΙΝ: Άντε γαμήσου!
ΠΕΤΡΑ: Μην ξεχνάς η σιλουέτα σου είναι το μοναδικό κεφάλαιο που διαθέτεις, δεν έχεις και τίποτ’ άλλο!
ΚΑΡΙΝ: Αφού το λες εσύ!
ΠΕΤΡΑ: Δεν το λέω εγώ. Το ξέρω εγώ. Εις υγείαν.
ΚΑΡΙΝ: Εις υγείαν!
ΠΕΤΡΑ: (Η Πέτρα κάθεται στο κρεβάτι, δίπλα στην Κάριν και την αγκαλιάζει) Σ’ αγαπώ.
ΚΑΡΙΝ: Κι εγώ!
ΠΕΤΡΑ: Σκατά. Κι εγώ. Κι εγώ. Πες επιτέλους μια φορά σ’ αγαπώ.
ΚΑΡΙΝ: Ναι, ναι.
ΠΕΤΡΑ: Έλα!
ΚΑΡΙΝ: Ο.Κ. μου αρέσεις. Σ’ αγαπώ.
ΠΕΤΡΑ: Έχεις τ’ ωραιότερο δέρμα του κόσμου.
ΚΑΡΙΝ: Ναι;
ΠΕΤΡΑ: Ναι. Και τα ωραιότερα μαλλιά. Και τους ωραιότερους ώμους και… τα ωραιότερα μάτια. Σ’ αγαπώ! Σ’ αγαπώ! Σ’ αγαπώ!
ΚΑΡΙΝ: Άσε με τώρα σε παρακαλώ.
ΠΕΤΡΑ: Μα γιατί;
ΚΑΡΙΝ: Δεν έχω πλύνει τα δόντια μου ακόμα.
ΠΕΤΡΑ: Δεν πειράζει.
ΚΑΡΙΝ: Πειράζει όμως εμένα. Έλα. Και θέλω να διαβάσω λίγο. Σε παρακαλώ.
ΠΕΤΡΑ: Ο.Κ. σ’ αφήνω ήσυχη, αν σ’ αηδιάζει τόσο.
ΚΑΡΙΝ: Δεν μ’ αηδιάζει, αλλά δεν μπορούμε να πασπατευόμαστε εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο!
ΠΕΤΡΑ: Πώς δεν μπορούμε!
ΚΑΡΙΝ: Έλα, Πέτρα.
ΠΕΤΡΑ: Θα μπορούσα να ζω συνέχεια στην αγκαλιά σου. Μα γιατί είσαι τόσο σκληρή μαζί μου;
ΚΑΡΙΝ: Δεν είμαι σκληρή.
ΠΕΤΡΑ: Πολύ απλό για σένα να λες έτσι απλά: δεν είμαι σκληρή. Αλλά όταν έχω την ανάγκη σου εσύ μ’ αποδιώχνεις σα να σου ‘χω κάνει κάτι. Εγώ δεν θέλω τίποτ’ άλλο απ’ το καλό σου, Κάριν.
ΚΑΡΙΝ: Τι;
ΠΕΤΡΑ: Μπορώ;… Θέλω να μείνω πλάι σου… λίγο ακόμα. (Η Κάριν δεν αντιδρά, η Πέτρα κάθεται στην άκρη του κρεβατιού. Μετά από λίγο αρχίζει να χαϊδεύει την Κάριν) Πού ήσουν χτες βράδυ; (Η Κάριν δεν αντιδρά) Κάριν;
ΚΑΡΙΝ: Τι;
ΠΕΤΡΑ: Σε ρώτησα, πού ήσουν χτες βράδυ.
ΚΑΡΙΝ: Χόρευα.
ΠΕΤΡΑ: Μέχρι τις έξι το πρωί;
ΚΑΡΙΝ: Και λοιπόν;
ΠΕΤΡΑ: Επειδή δεν υπάρχει τίποτα ανοιχτό αυτή την ώρα.
ΚΑΡΙΝ: Ναι;
ΠΕΤΡΑ: Ναι. Με ποιον χόρευες λοιπόν μαζί;
ΚΑΡΙΝ: Τι θες να πεις;
ΠΕΤΡΑ: Σε ρώτησα με ποιον χόρευες μαζί. Μπήκες;
ΚΑΡΙΝ: Μ’ έναν άντρα.
ΠΕΤΡΑ: Α! Ναι; Τι σόι άντρα;
ΚΑΡΙΝ: Έναν ψηλό νέγρο με μια μεγάλη μαύρη πούτσα.
ΠΕΤΡΑ: Έλα τώρα. (Πηγαίνει στο μπαρ και φτιάχνει ένα τζιν τόνικ) Θες και συ άλλο ένα;
ΚΑΡΙΝ: Ναι, πιάσε ακόμα ένα.
ΠΕΤΡΑ: Ευχαρίστως!
ΚΑΡΙΝ: Αν δεν γουστάρεις και τόσο μην το κάνεις.
ΠΕΤΡΑ: Θέλω. Πώς δεν θέλω. Αλλά θα μπορούσες να είσαι πιο ευγενική; Ορίστε.
ΚΑΡΙΝ: Ευχαριστώ, αγαπημένη, ευχαριστώ.
ΠΕΤΡΑ: Και πως ήταν αυτός ο άντρας;
ΚΑΡΙΝ: Στο κρεβάτι;
ΠΕΤΡΑ: Ας πούμε.
ΚΑΡΙΝ: Λυσσασμένος!
ΠΕΤΡΑ: Ναι;
ΚΑΡΙΝ: Ατέλειωτα! Φαντάσου δυο κατάμαυρες χερούκλες πάνω στο τρυφερό άσπρο δέρμα μου. Και… κάτι χείλια! Ξέρεις τώρα, οι νέγροι έχουν χοντρά χείλια, καυτά. (Η Πέτρα κρατάει την καρδιά της) Λιποθυμάς αγαπημένη; (Ξεσπάει σ’ ένα γέλιο ατέλειωτο)
ΠΕΤΡΑ: (Η Πέτρα προς τη Μαρλένε) Τι με κοιτάς έτσι, βλαμμένη; Πήγαινε να φέρεις τις εφημερίδες. Άντε.
ΚΑΡΙΝ: Πω! Πω! Τι υστερία είν’ αυτή, παιδάκι μου. (Η Μαρλένε φεύγει. Μιλάει στην Πέτρα) Και πού ‘σαι, δε σου ‘πα το καλύτερο ακόμα.
ΠΕΤΡΑ: Μη γίνεσαι τόσο χυδαία.
ΚΑΡΙΝ: Δεν είμαι χυδαία. Λέω την αλήθεια, Πέτρα. Εμείς είχαμε αποφασίσει να λέμε πάντα την αλήθεια μεταξύ μας. Αλλά εσύ δεν το αντέχεις. Προτιμάς να σου λένε ψέματα.
ΠΕΤΡΑ: Ναι, λέγε μου ψέματα, σε παρακαλώ, λέγε μου ψέματα.
ΚΑΡΙΝ: Λοιπόν Ο.Κ. δεν είν’ αλήθεια!
ΠΕΤΡΑ: Ναι; (Γεμάτη ελπίδα) Λες αλήθεια;
ΚΑΡΙΝ: Φυσικά όχι. Κοιμήθηκα μ’ έναν άντρα. Αλλά δεν χάλασε κι ο κόσμος! Έτσι;
ΠΕΤΡΑ: (Η Πέτρα κλαίει) Δεν χάλασε κι ο κόσμος! Όχι. Δεν καταλαβαίνω. Γιατί… γιατί…
ΚΑΡΙΝ: Έλα, παράτα τα κλάματα, Πέτρα. Κοίτα, αλήθεια μου αρέσεις, αλήθεια σ’ αγαπώ… αλλά… (Σηκώνει τους ώμους. Η Πέτρα κλαίει ασυγκράτητα) Κοίτα, ήταν φως φανάρι απ’ την αρχή ότι εγώ κάποτε θα ξαναπήγαινα με άντρες. Έτσι είμ’ εγώ. Και μετά αυτό δεν είναι πρόβλημα για μας τις δυο. Τους άντρες τους έχω για να βολεύομαι. Τίποτα παραπάνω. Λίγη ευχαρίστηση κι έξω από την πόρτα. Εσύ δεν ήσουνα πού ‘λεγες πάντα για ελευθερίες και τέτοια;… Εσύ δεν ήσουνα πού ‘λεγες συνέχεια, ότι εμείς δεν πρέπει να καταπιέζουμε η μία την άλλη; Έλα παράτα τα κλάματα, μ’ ακούς;
ΠΕΤΡΑ: Η καρδιά μου πονάει τόσο. Σα να με τρύπησαν μ’ ένα μαχαίρι.
ΚΑΡΙΝ: Δεν υπάρχει λόγος η καρδιά σου να πονά.
ΠΕΤΡΑ: Η καρδιά μου να πονάει. Η καρδιά μου να πονάει. Πονάω, πονάς, πονάει. Αυτή πονάει. Δεν υπάρχει λόγος η καρδιά μου να πονάει.
ΚΑΡΙΝ: Έλα, Πέτρα, καλά δεν είμαι τόσο έξυπνη σαν εσένα ή τόσο μορφωμένη, Ο.Κ. το ξέρουμε αυτό.
ΠΕΤΡΑ: Είσαι όμορφη! Σ’ αγαπώ τόσο πολύ! Σ’ αγαπώ τόσο πολύ που πονάω. Αχ Θεέ μου! Θεέ μου! (Πάει να φτιάξει ένα ποτό) Θέλεις άλλο ένα κι εσύ;
ΚΑΡΙΝ: Όχι, πρέπει να προσέξω τη γραμμή μου. (Κοιτάζει η μια την άλλη και για μια στιγμή γελούν αυθόρμητα. Σταματούν. Σχεδόν ταυτόχρονα κοιτάζονται λίγο ακόμα)
ΠΕΤΡΑ: Θα τον ξαναδείς;
ΚΑΡΙΝ: Ποιον, αυτόν τον άντρα;
ΠΕΤΡΑ: Ναι. Γιατί; Υπάρχουν κι άλλοι;
ΚΑΡΙΝ: Έλα τώρα!
ΠΕΤΡΑ: Λοιπόν;
ΚΑΡΙΝ: Όχι, δε θα τον ξαναδώ. Δεν ξέρω ούτε τ’ όνομά του. Και μετά αυτός κάτι είπε για μετάθεση ή κάτι τέτοιο.
ΠΕΤΡΑ: Αλήθεια ήταν νέγρος;
ΚΑΡΙΝ: Ναι! Γιατί;
ΠΕΤΡΑ: Τίποτα, έτσι.
ΚΑΡΙΝ: Ξέρεις, ήταν σπουδαίος τύπος. Θα σου πήγαινε πολύ κι εσένα. Δεν ήταν μαύρος μαύρος, μελαψός. Κι είχε μια φάτσα πολύ ξύπνια. Υπάρχουν κάτι νέγροι που είναι τα μούτρα τους σαν τους Ευρωπαίους, ξέρεις.
ΠΕΤΡΑ: Ναι;
ΚΑΡΙΝ: Πως! Υπάρχουν! Αυτός τέτοιος ήταν. Και μού ‘πε κιόλας ωραία πραγματάκια για την Αμερική και τα λοιπά.
ΠΕΤΡΑ: Κάριν, σε παρακαλώ! (Αρχίζει πάλι να κλαίει)
ΚΑΡΙΝ: Εντάξει. Σταματάω. Νόμιζα πως μ’ αυτό είχαμε ξεκαθαρίσει κάπως.
ΠΕΤΡΑ: Δεν υπάρχει όμως λόγος να το διασκεδάζεις κι από πάνω. (Ετοιμάζει ένα ποτό γι’ αυτήν)
ΚΑΡΙΝ: Εσύ όμως το γλεντάς για τα καλά, να πούμε.
ΠΕΤΡΑ: Τι άλλο μου μένει να κάνω;
ΚΑΡΙΝ: Μην το παρατραβάς, γαμώτο, είσαι κανονικά υστέρω.
ΠΕΤΡΑ: Δεν είμαι υστερική. Δεν αντέχω άλλο. Αυτό είν’ όλο.
ΚΑΡΙΝ: Αν δεν αντέχεις άλλο, πιες τ’ άντερά σου, θα σου κάνει καλό.
ΠΕΤΡΑ: Εντάξει, εντάξει προπαντός μη χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας. Αφού δεν αντέχω άλλο ας πιω τ’ άντερά μου, θα μου κάνει καλό.
ΚΑΡΙΝ: Αλλά πώς;
ΠΕΤΡΑ: Πίστεψε με, θα ‘θελα να ‘μαι ευτυχισμένη. Όλο αυτό μ’ αρρωσταίνει!
ΚΑΡΙΝ: Μα τι ‘ναι αυτό που σ’ αρρωσταίνει;
ΠΕΤΡΑ: Ξέχνα το.
ΚΑΡΙΝ: Μα γιατί δε μου λες αυτό που σ’ αρρωσταίνει;
ΠΕΤΡΑ: Εσύ. Εσύ είσ’ αυτό που μ’ αρρωσταίνει, επειδή ποτέ δεν μπορώ να ξέρω γιατί είσ’ εδώ μαζί μου. Για τα λεφτά ή επειδή σου ανοίγω δρόμους ή επειδή μ’ αγαπάς.
ΚΑΡΙΝ: Μα γιατί, φυσικά σ’ αγαπώ!
ΠΕΤΡΑ: Άστα τώρα. Πώς ν’ αντέξει κανείς τέτοια αβεβαιότητα.
ΚΑΡΙΝ: Αφού δεν με πιστεύεις, τότε…
ΠΕΤΡΑ: Δε σε πιστεύω! Τι ‘πα να πει αυτό; Τι το θέλεις αυτή την ώρα το πιστεύω; Δεν έχει κανένα νόημα. Ασφαλώς πιστεύω ότι μ’ αγαπάς. Γιατί όχι; Αλλά δεν είμαι σίγουρη για τίποτα! Δεν ξέρω απολύτως τίποτα! Κι αυτό είναι που μ’ αρρωσταίνει. Αυτό! (Μπαίνει η Μαρλένε με την εφημερίδα, τη δίνει στην Πέτρα και συνεχίζει να ζωγραφίζει. Η Πέτρα ανοίγει την εφημερίδα) Εδώ είμαστε, λοιπόν: «Η τελευταία κολεξιόν της Πέτρας φον Καντ, μια αξιόλογη συνεισφορά στον χώρο της μόδας κάνει όλο τον κόσμο ν’ ανυπομονεί πότε θα μπει ο χειμώνας». Έχει και τη φωτογραφία σου!
ΚΑΡΙΝ: Έλα, πού είναι;
ΠΕΤΡΑ: Ορίστε.
ΚΑΡΙΝ: Α ψώνιο! Και καλή φωτογραφία μάλιστα ε; έλα πες το μου!
ΠΕΤΡΑ: Ναι, πολύ ωραία!
ΚΑΡΙΝ: Πολύ ωραία, πολύ ωραία. Είναι φανταστικά καταπληκτική. Η πρώτη μου φωτογραφία στην εφημερίδα. Ψώνιο! (Αγκαλιάζει και φιλάει την Πέτρα) Σ’ αγαπώ έλα!
ΠΕΤΡΑ: Θέλω να σε φιλήσω. (Φιλιούνται. Χτυπάει το τηλέφωνο. Η Μαρλένε σηκώνεται να πάρει τ’ ακουστικό. Η Πέτρα απομακρύνεται απ’ την Κάριν. Μιλάει στη Μαρλένε) Άσε, το παίρνω εγώ. (Στο τηλέφωνο) Φον Καντ, λέγεται παρακαλώ. (Στην Κάριν) Για σένα, απ’ τη Ζυρίχη.
ΚΑΡΙΝ: Τη Ζυρίχη;
ΠΕΤΡΑ: Ναι. Ποιον ξέρεις εσύ στη Ζυρίχη και σου τηλεφωνεί;
ΚΑΡΙΝ: Ιδέα δεν έχω. (Στο τηλέφωνο) Αλό; Κάριν Τιμ, λέγετε. Ποιος; Φρέντυ! Είσαι στη Ζυρίχη; Πώς βρέθηκες στη Ζυρίχη; Πότε; Τρεις η ώρα στη Φρανκφούρτη; Μην κλείνεις ρωτάω αμέσως. (Στην Πέτρα) Πότε έχει αεροπλάνο για τη Φρανκφούρτη; (Η Πέτρα κοιτάζει το ρολόι της)
ΠΕΤΡΑ: Στις δυόμισι.
ΚΑΡΙΝ: (Η Κάριν στο τηλέφωνο) Το επόμενο αεροπλάνο από Κολωνία για Φρανκφούρτη είναι στις δυόμισι. Θα προσπαθήσω να βρω θέση αλλά αν δεν μπορέσω… μ’ ακούς Φρέντυ; Ξαναπάρε με απ’ τη Φρανκφούρτη. (Γυρίζει διακριτικά στο πλάι) Σ’ αγαπάω! Τσάο. (Ακουμπάει το ακουστικό) Ο άντρας μου. Ήταν ο άντρας μου ο Φρέντυ απ’ τη Ζυρίχη. Ο Φρέντυ είναι στην Ευρώπη. Προσπάθησε να μου βρει μια θέση για Φρανκφούρτη, έλα σε παρακαλώ!
ΠΕΤΡΑ: (Η Πέτρα πηγαίνει μηχανικά στο τηλέφωνο και παίρνει έναν αριθμό. Η Κάριν σηκώνεται και ντύνεται) Λουφχάνσα; Εδώ Πέτρα φον Καντ. Θα ήθελα να κλείσω μια θέση με τ’ αεροπλάνο των 2:25 για Φρανκφούρτη… δεν υπάρχει;
ΚΑΡΙΝ: Όχι. Παρακαλώ, παρακαλώ!
ΠΕΤΡΑ: Υπάρχει στην πρώτη θέση; Ωραία! Τότε κρατήστε μια θέση στ’ όνομα Τιμ. Κάριν Τιμ. Ξέρω τρία τέταρτα πριν την αναχώρηση, ξέρω γεια σας.
ΚΑΡΙΝ: Ψώνιο! Ο Φρέντυ είν’ εδώ, ψώνιο!
ΠΕΤΡΑ: (Η Πέτρα κάνει άλλο ένα ποτό) Πάντα έλεγες ότι εσύ κι ο άντρας σου… πάντα μου έλεγες ότι όλα είχαν τελειώσει ανάμεσά σας.
ΚΑΡΙΝ: Αλλά πέρασε πολύ καιρός από τότε που…
ΠΕΤΡΑ: Τουλάχιστον θα μπορούσες να μου έχεις πει ότι εσείς είχατε ακόμα επαφή.
ΚΑΡΙΝ: Μα αφού ο Φρέντυ είναι άντρας μου. Φυσικά και του ‘γραψα.
ΠΕΤΡΑ: Ναι, αλλά έλεγες… έλεγες ότι ήθελες να χωρίσετε.
ΚΑΡΙΝ: Είχα πει ότι εμείς μια μέρα θα χωρίζαμε. Σ’ έξι μήνες αλλάζει κανείς και γνώμη.
ΠΕΤΡΑ: Ξέρεις τι είσαι;
ΚΑΡΙΝ: Όχι. Αλλά περιμένω να μου πεις εσύ για να μάθω.
ΠΕΤΡΑ: Είσαι μια ελεεινή μικρή πουτάνα. Ένα μίζερο βρωμοπουτανί!
ΚΑΡΙΝ: Έτσι νομίζεις;
ΠΕΤΡΑ: Ναι, έτσι νομίζω. Ένα μικρό σιχαμερό πλάσμα. Μόνο που σε βλέπω μου ‘ρχεται να ξεράσω.
ΚΑΡΙΝ: Τότε καλύτερα να φύγω, να βρεις την υγειά σου.
ΠΕΤΡΑ: Ακριβώς! Αλλά γιατί δεν το σκέφτηκες νωρίτερα. Αναρωτιέμαι γιατί δε βγήκες απ’ την αρχή στον δρόμο, να κάνεις πεζοδρόμιο.
ΚΑΡΙΝ: Γιατί με σένα, πολυαγαπημένη, δεν θα μας έβγαινε κι ο πάτος! Θα ήταν πιο άνετα!
ΠΕΤΡΑ: Α! Μάλιστα! Τώρα καταλαβαίνω! Θεέ μου τι σκάρτο ξεπούλημα! Πώς μπόρεσες να εξευτελίσεις έτσι έναν άνθρωπο όταν ξέρεις ότι σου παραδόθηκε άνευ όρων.
ΚΑΡΙΝ: Δεν σε κορόιδεψα, Πέτρα.
ΠΕΤΡΑ: Και βέβαια με κορόιδεψες, με κορόιδεψες και με το παραπάνω. Δεν έκανες τίποτα για να ξεκαθαρίσεις μεταξύ μας τα πράγματα. Τι άλλη κοροϊδία θέλεις;
ΚΑΡΙΝ: Σου είπα ότι σ’ αγαπώ. Αυτό δεν είναι ψέμα. Σ’ αγαπώ με τον τρόπο μου, πρέπει να το παραδεχτείς αυτό.
ΠΕΤΡΑ: Αλλά θα είχα πάρει απ’ την αρχή τα μέτρα μου αν εσύ μου… Πώς μπόρεσες να είσαι τόσο αισχρή, Κάριν! Αφού είχες δει, είχες καταλάβει τι μου συνέβαινε.
ΚΑΡΙΝ: Καθόλου δεν είχα καταλάβει. Αυτό δεν είν’ αλήθεια. Για πολύ καιρό δεν είχα καταλάβει «τι σου συνέβαινε» αφού κι εσύ στην αρχή το ΄παιζες σαν να ήταν μόνο πλάκα. Έλα, δεν τ’ αφήνεις τώρα;
ΠΕΤΡΑ: (Η Πέτρα πηγαίνει στην Κάριν και την αγκαλιάζει) Αλλά δε φταίω εγώ που σ’ αγαπώ. Δε φταίω εγώ. Σε χρειάζομαι Κάριν, σε χρειάζομαι τόσο πολύ! (Γονατίζει κι αγκαλιάζει τα πόδια της Κάριν) Θέλω να κάνω τα πάντα για σένα. Δε θέλω να ζω παρά μόνο για σένα, Κάριν. Δεν έχω άλλον από σένα, είμαι τόσο μόνη χωρίς εσένα, τόσο μόνη, Κάριν…
ΚΑΡΙΝ: Μόνη… χωρίς… την πουτάνα σου;
ΠΕΤΡΑ: Ω! Σε παρακαλώ! Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με, δεν καταλαβαίνεις τώρα τι μου συνέβη, μην είσαι τόσο σκληρή.
ΚΑΡΙΝ: Σήκω πάνω, βιάζομαι.
ΠΕΤΡΑ: Τι τιποτένια σκρόφα είσαι! (Σηκώνεται και φτύνει την Κάριν στο πρόσωπο)
ΚΑΡΙΝ: Μην το ξεχάσεις αυτό. Να το θυμάσαι για πάντα.
ΠΕΤΡΑ: (Η Πέτρα προσπαθεί πάλι να την αγκαλιάσει. Η Κάριν τη σπρώχνει) Κάριν, δεν ξέρω πια τι μου γίνεται, κατάλαβε με λοιπόν.
ΚΑΡΙΝ: Αν θέλεις, δωσ’ μου σε παρακαλώ λεφτά να βγάλω εισιτήριο. Είναι και η Φρανκφούρτη επίσης. Ο Φρέντυ δεν έχει ποτέ λεφτά.
ΠΕΤΡΑ: Ακριβώς! Είμαι καλή μόνο γι’ αυτό: να πληρώνω. Θεέ και Κύριε! Ο.Κ. πόσα; Άντε λέγε.
ΚΑΡΙΝ: Πεντακόσια.
ΠΕΤΡΑ: (Η Πέτρα πάει στη ντουλάπα και βγάζει λεφτά) Να, ορίστε χίλια. Και για τους δυο σας. Για παραπάνω άνεση.
ΚΑΡΙΝ: Πεντακόσια είναι αρκετά.
ΠΕΤΡΑ: Έλα μην το σκέφτεσαι, πάρε χίλια, δεν έχει καμία σημασία πια. (Η Καρίν παίρνει τα λεφτά. Η Πέτρα πηγαίνει στο τραπέζι και παίρνει το κλειδί του αυτοκινήτου της) Μαρλένε, πήγαινε την Κάριν στο αεροδρόμιο. Εγώ είμαι πολύ μεθυσμένη. (Η Μαρλένε και η Κάριν πηγαίνουν στην πόρτα. Η Μαρλένε βγαίνει. Η Κάριν μένει πίσω) Κάριν, αλήθεια, φεύγεις τώρα; Ε;
ΚΑΡΙΝ: Ναι. (Η Πέτρα κάθεται. Κλαίει. Η Κάριν την πλησιάζει και της χαϊδεύει τα μαλλιά) Θα ‘ρθω πάλι. (Η Πέτρα κουνάει το κεφάλι) Τσάο! (Η Κάριν πηγαίνει στο πικάπ, βάζει έναν δίσκο, το «In my room» και φεύγει. Η Πέτρα ξεσπάει σε λυγμούς ως το τέλος του τραγουδιού)
ΠΕΤΡΑ: Είμαι τόσο βλάκας! Τόσο βλάκας!

ΣΚΟΤΑΔΙ​

 

Απάντηση: Θέατρο

 

   

Θα πάω το Σάββατο!!!!!!! 

Πι Ες:Πρώτη φορά χαίρομαι και ανυπομονώ που θα πάω θέατρο..  

 

Απάντηση: Θέατρο




Αν υποψιαστώ ότι η παράσταση που θα δει ο Inco το Σάββατο δίνεται στο Ηρώδειο...:

 

 

 

 

 

Απάντηση: Θέατρο

Ευτυχώς που δε δίνεται εκεί τέτοια εποχή.. 

 

Απάντηση: Θέατρο

Δεν έχει καλή θέρμανση, έ;

Τότε ναι, καλύτερα, γιατί μάλλον δεν θα ήταν καθόλου απαραίτητα τα ηλιοτρόπια...