BSDM, σοβαρη σχεση, οικογενεια.

Παλιότερα τις "σοβαρές σχέσεις" τις λέγανε "δεσμό". Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει οτι η λέξη αντιπροσώπευε τη δέσμευση για την ανάληψη ευθύνης, η οποία αντιστοιχούσε στη κοινή πορεία των δύο ανθρώπων.

Από τότε που κάθε σαχλοτσιχλόφουσκα (ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού) βγήκε στο γυαλί, άρχισε να μοστράρει τη συμπλεγματική της ματαιδοδοξία μιλώντας για "concept" επειδή ακριβώς δεν μπορούσε να σκεφτεί θεμελιακά, για PR επειδή αδυνατούσε να εκτεθεί δημοσία και για "σχέσεις" επειδή φρικιούσε στην ιδέα οτι θα μπορούσε να συσχετιστεί με το ο,τιδήποτε υιοθετώντας αρχές, θέτοντας προτεραιότητες, ιεραρχώντας ανάγκες. Μεταμοντέρνος χυλός, άμορφο δίκτυο σχέσεων, θόρυβος εν τέλει όπου όλα λαμβάνονται, χωρίς κανένα ενδοιασμό, ισοβαρώς: "μια χαρούλα", "όλα πάνε", "δεν έχω κανένα πρόβλημα". Εξ'ου και η ανάγκη να μιλάμε για "σοβαρές σχέσεις σε προσωπικό επίπεδο" κι άλλες συναφείς πίπες, αρκεί να μην αναφέρουμε τη φρικώδη λέξη "δεσμό".

Τις δεσμεύσεις του μπορεί να τις αναλάβει κανείς με προσωπική ευθύνη κι αντίστοιχο κόστος. Κοντολογίς, οι σοβαροί άνθρωποι θα προσπαθούνε να κάνουνε κάποια πράγματα με σοβαρό τρόπο στη ζωή τους, είτε δένουνε κόμπους είτε όχι, οι γελοίοι θα αναπαράγουνε τις κοινοτοπίες που τους κάνουνε να αισθάνονται ασφαλείς κι οι ανώριμοι θα θέτουν τα προφανή ως ερωτήματα.

 

Πόσο καταπληκτικά ξεκάθαρα διατυπωμένο Κύριε!
Με την άδεια σας συνυπογράφω  

 

Ει, άσε κάτω το χαρτί μου!  

 

/me αναρωτιέται πόσο σκλάβικο θα ήταν να αρπαχτεί πεισματικά με όση δύναμη μπορεί το χαρτί Του Κυρίου Αldur και να Του πει "Όχι" αλλά το ένστικτο επιβίωσης νικά το πείσμα και αφήνει το χαρτί κάτω.  

 

και για να συμπληρωσω και εγω, ως μαιντανος...
τι σας κανει να πιστευετε οτι ολα τα ζευγαρια που παντρεύονται και εχουν "φυσιολογική"(?) ζωη, αντεχουν στο χρονο και τις υποχρεωσεις του γαμου (ψυχικα και σωματικα)...
τοτε γιατι οι δικηγοροι ειναι γεματοι διαζυγια???
γιατι την πληρωνουν τα παιδακια???
αρα λοιπον , μια καλη σχεση ειναι μια σωστη σχεση οποια μορφη και να εχει, ειτε ειναι "φυσιολογικη" ειτε "κατι αλλο"...
δεν νομιζω οτι η υφη της σχεσης αποκλεει να ειναι υγιης αυτη, και αποδειξεις σιγουρα υπαρχουν γυρω μας...
και να μην ξεχναμε, το τι ειναι "ομαλο" και τι "ανωμαλο" ειναι μια προσωπικη ιστορια ΠΑΝΤΑ...

 

@callista: Δεν έβαλε κανείς το μαχαίρι στο λαιμό κάποιου για να κάνει παιδιά (εξαιρούνται τα σόγια). Υπερπληθυσμό έχουμε, δεν υπάρχει ανάγκη για άλλα παιδάκια, συνεπώς δεν βλέπω το λόγο η συζήτηση να τίθεται στη βάση του τι είναι προτιμότερο. Αυτή την επιχειρηματολογία τη συναντάμε συνήθως στην κουβέντα περί υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, αλλά εκεί μιλάμε για ήδη γεννημένα παιδάκια, οπότε έχει κάποιο στοιχειώδες νόημα να κάτσουμε να δούμε ποιος είναι προτιμότερο να τα αναλάβει.

Εφόσον αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη να φέρει κάποιον άνθρωπο στον κόσμο θα πρέπει να προσπαθήσει για το βέλτιστο και να μην συγκρίνει το περιβάλλον που είναι σε θέση να του προσφέρει ο ίδιος με νοσηρές σχέσεις. [Προσωπικά, είμαι της γνώμης οι άνθρωποι που ασκούν βία -πραγματική, όχι συναινετική- στους συντρόφους τους να μην έχουν δικαίωμα ζωής, όχι να κάνουν οικογένεια]. Το επιχείρημα που λέει ότι είναι καλύτερο το παιδάκι να βλέπει τη μαμά του να τις τρώει δικαιολογημένα, αδυνατώ να το καταλάβω. Μπορεί απλά να μην βλέπει κανέναν και για κανένα λόγο να τις τρώει. Εκτός και αν μιλάμε για πιο πειραματικές-ελευθεριακές παιδαγωγικές μεθόδους όπου η δικαιολογία που θα ακούσει είναι η πραγματική -"Η μαμά καυλώνει όταν τις τρώει" - και όχι η συγκάλυψη των bdsmικών παιγνίων - "Η μαμά δεν ήταν υπάκουη". Αυτό θα είχε κάποιο ενδιαφέρον.

Όσο για το ποιοι βγαίνουν προβληματικοί, δεν είμαι ούτε αρμόδια, ούτε ικανή να αποφανθώ για το τι μπορεί να έφταιξε στην εξέλιξη του κάθε προβληματικού ανθρώπου. Φαντάζομαι κανείς μας δεν είναι. Μία φορά έτυχε να σηκώσει χέρι ο πατέρας μου πάνω μου και την επόμενη είχα πάει σε κοινωνική λειτουργό για να μάθω τι προβλέπεται σε περίπτωση άσκησης βίας σε ανήλικο. Δεν πήγα για να επουλώσει τα τραύματα της ψυχής μου, τους κοινωνικούς λειτουργούς τους χλευάζω περισσότερο από τους ανόητους παντρεμένους. Για την δική μου περίπτωση, τουλάχιστον στον κόσμο του συνειδητού που μπορώ να τον επεξεργάζομαι με ευκολία, μάλλον καλό μου έκανε η συγκεκριμένη εμπειρία. Δεν θα το πρότεινα σε κάθε πατέρα, όμως, σαν μέθοδο για να μάθει η κόρη του να διεκδικεί την ευτυχία της. Θέλω να πω πως η ψυχοσύνθεσή μας επηρεάζεται από πλήθος παραγόντων, τους οποίους δεν είμαστε σε θέση να προβλέψει ένας γονιός. Παιδί κάνεις, δεν γράφεις κώδικα.

@mrsulu: Το τι είναι ομαλό και τι ανώμαλο είναι μια κατεξοχήν συλλογική ιστορία. Η ανωμαλία είναι ο ορισμός της παρέκκλισης από τη normalite, όπως αυτή διαμορφώνεται από το μέσο όρο. Το τι είναι ηθικά θεμιτό και τι αθέμιτο, είναι ίσως μια προσωπική ιστορία. Να υπενθυμίσω ότι ούτε τα παιδάκια των bdsmιτζήδων δεν ζουν κλεισμένα σε υπόγες. Η διαμόρφωση των αντιλήψεών τους δεν εξαρτάται μόνο από τη μαμά και το μπαμπά.

 

@mrsulu: Το τι είναι ομαλό και τι ανώμαλο είναι μια κατεξοχήν συλλογική ιστορία. Η ανωμαλία είναι ο ορισμός της παρέκκλισης από τη normalite, όπως αυτή διαμορφώνεται από το μέσο όρο. Το τι είναι ηθικά θεμιτό και τι αθέμιτο, είναι ίσως μια προσωπική ιστορία. Να υπενθυμίσω ότι ούτε τα παιδάκια των bdsmιτζήδων δεν ζουν κλεισμένα σε υπόγες. Η διαμόρφωση των αντιλήψεών τους δεν εξαρτάται μόνο από τη μαμά και το μπαμπά.[/QUOTE]

η normalite ειναι κατι σαν τη δημοκρατια ας πουμε?
το 40% χανει απο το 60%...
το βρισκω λιγο αδικο νομιζω, οσο για το δευτερο σκελος συμφωνω.
Οι γονεις μας πιθανοτατα δε ηταν σαν εμας, αλλα αυτο δεν απεκλεισε το γεγονος να γινουμε εμεις διαφορετικοι.

 

Απόψε θέλεις αποδείξεις και ονόματα; Καλά, πάμε με αριθμούς  .

Στην περίπτωση της ομοφυλοφιλίας η ερωτική συμπεριφορά του 90% (normalite, common) ορίζεται ως κανονικότητα (normativity) και χρησιμοποιείται για την περιθωροποίηση του 10%.

 

Τελικά, ίσως είναι πιο εφικτό να συμπεριλαμβάνονται πρακτικές bdsm μέσα στους κόλπους της σοβαρής σχέσης/δεσμού/γάμου/οικονομικής συμβίωσης με όλα τα παρελκόμενα, παιδιά/σκυλιά/μπιμπελό και άλλα πολλά, παρά η συνύπαρξη δύο κόσμων και η εναγώνια προσπάθεια στεγανοποίησής των (τουλάχιστον ως προς τη μία πλευρά· το τελευταίο που θα ήθελε ένας «φυσιολογικός» bdsm λάτρης θα ήταν unwanted spillover του σκοτεινού του/της κόσμου στον κόσμο της οικογενείας του/της).

Άσε που κρατάει και τη δυναμική της σχέσης σε υψηλά επίπεδα...

 

@ atasai

Πιστευω, χωρις να θελω να προσβαλλω ακληρα ζευγαρια είτε κατ' επιλογη είτε λογω προβληματος , οτι η οικογενεια περιλαμβανει και παιδια.Ολοκληρωνει στον μεγιστο βαθμο την εννοια οικογενεια κατα προσωπικη εκτιμηση

 

Απολαυστε τον σε στιγμες οικογενειακης ευτυχιας  

 

Το συγκεκριμένο νήμα θα έπρεπε να αναρτηθεί μαζί με αρκετά άλλα σε προβεβλημένο σημείο του φόρουμ, με την ένδειξη «Λαμπρά παραδείγματα βαρβάτων ενοχών και εσωτερικού ρατσισμού στο BDSM». Δεν παύω να εντυπωσιάζομαι με ανθρώπους που κάνουν ό,τι κάνουν (BDSM, υπερκατανάλωση ποπ κορν, κ.ά.) βουτηγμένοι στις ενοχές και στην αυτοαπόρριψη.

Ας έρθουμε τώρα στο δια ταύτα.

Η ίδια η διατύπωση του ερωτήματος εμπεριέχει και την απάντησή του. Θα συμφωνήσω με προλαλήσαντες ότι η οικογένεια περιλαμβάνει τέκνα ή έστω την προοπτική αυτών, άρα παίρνω τα πράγματα ένα-ένα. Τι σημαίνει όταν κάποιος λέει «έχω μια σοβαρή σχέση»; Κατά κανόνα σημαίνει «θέλω να παντρευτώ τον άλλον». Προκύπτει λοιπόν η ιδέα ότι σοβαρές είναι οι σχέσεις που δυνάμει μπορούν να οδηγήσουν σε γάμο. Ο γάμος είναι ένα κοινωνικό συμβόλαιο. Συνεπώς οδηγούμαστε στην ιδέα ότι σοβαρή είναι η σχέση που επικυρώνεται εξωτερικά. Είναι λες και αν ξεστομίσω ενώπιον θεού, δημάρχου και ανθρώπων τη μαγική φράση «με αυτόν τον άνθρωπο έχω σοβαρή σχέση», η σχέση καθίσταται αυτόματα σοβαρή. Πες το κι έγινε. Η αντίληψη αυτή απαντά και στην εγγενή αντίφαση της φράσης «σοβαρή σχέση» που σημαίνει ότι μπορεί να υπάρχουν και «μη σοβαρές σχέσεις». Πράγματι, υπάρχουν πολλοί (πάρα πολλοί) άνθρωποι που δεν βιώνουν με καμιά σοβαρότητα τα συναισθήματα και τις αλληλεπιδράσεις τους, υποκαθιστώντας αυτήν την έλλειψη σοβαρότητας με την ανάληψη εξωτερικών δεσμεύσεων (σε παντρεύομαι και θα ζούμε στο ίδιο σπίτι και θα μοιραζόμαστε τα βαλάντιά μας και όλοι θα ξέρουν ότι εμείς είμαστε παντρεμένοι). Οι εξωτερικές δεσμεύσεις είναι ίσως η καλύτερη αναπαράσταση του να είσαι ενήλικος, έτσι, όσοι δυσκολεύονται να ενηλικιωθούν (να πάρουν τα πράγματα «σοβαρά») τείνουν να τις λατρεύουν γιατί τους καθησυχάζουν. Νομίζω ότι από τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι όποιος λέει «έχω μια σοβαρή σχέση» ελέγχεται για την σοβαρότητά του…

Έτσι, το ερώτημα «μπορεί μια BDSM σχέση να είναι σοβαρή;» είναι θεμελιωδώς άκυρο. Και για όσους δεν κατάλαβαν, συντάσσομαι με την άποψη που λέει ότι υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι που κάνουν σοβαρές σχέσεις και φαιδροί άνθρωποι που κάνουν φαιδρές σχέσεις - κάθε τύπου.

Λίγα λόγια τώρα για την οικογένεια, δηλαδή για ένα ζευγάρι με παιδιά. Ένα πράγμα που διαχωρίζει το BDSM από τον vanilla κόσμο είναι η διάχυση της σεξουαλικότητας και εκτός κρεβατοκάμαρας. Η επικρατούσα υποκριτική νοοτροπία λέει: να τους εκθέτουμε όλους, μικρούς μεγάλους, σε πάσης φύσεως σεξουαλικές εικόνες, αλλά το σεξ να γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες και τα παιδιά να μην ξέρουν καλά-καλά τη χρήση που προφυλακτικού (νομίζω ότι δεν έχω δει καμιά ταινία με ερωτική σκηνή στην οποία να χρησιμοποιείται προφυλακτικό). Δε νομίζω να υπήρξε άλλη εποχή στην οποία τα παιδιά να οδηγούνταν τόσο βίαια στην ανάπτυξη τόσο στρεβλών εντυπώσεων σχετικά με το σεξ. Ωστόσο, κι έτσι να μην ήταν τα πράγματα, δεν είμαι υπέρ της «σεξουαλικής κατήχησης» των πιτσιρικάδων καθ' οιονδήποτε τρόπο, για τον απλό λόγο ότι η σεξουαλικότητα δεν είναι αλφαβήτα, την έμαθες και τέλειωσε το ζήτημα, αλλά ένα βαθιά βιωματικό φαινόμενο που καθένας καλείται να το διαμορφώσει για τον εαυτό του. Έτσι, εκτιμώ ότι η ψύχραιμη μετάδοση στοιχείων για τη φυσιολογία του σεξ θα έφτανε και θα περίσσευε για τα παιδιά και μετά θα μπορούσαν να βρουν μια χαρά μόνα τους το δρόμο τους. Σε έναν προγλωσσικό κόσμο, τα παιδιά καλούνταν να ερμηνεύσουν τα σημάδια (ένα χάδι στο γόνατο, ένα μπατσάκι στα κωλομέρια μεταξύ των γονιών τους, ενδεχομένως και την ίδια τη σεξουαλική πράξη) κι όχι τα σημεία (το πώς κάθε συγκεκριμένο ζευγάρι δημιουργεί «ατμόσφαιρα» και φτιάχνεται). Αυτά όμως είναι σίγουρα παραμύθια της Χαλιμάς, και τα παιδιά όπως όλοι μας, είναι αναγκασμένα να κολυμπούν μέσα στον ωκεανό των σημείων. Η οδηγία «μη επιμένεις να μεταφέρεις στο παιδί σου με ενέσιμο τρόπο τα δικά σου σημεία, δώσ' του μια ευκαιρία να πλάσει τα δικά του» είναι ίσως μια καλή αρχή για να βοηθηθούν οι γονείς, vanilla και BDSM, ως προς το θέμα της διαχείρισης της σεξουαλικότητάς τους ενώπιον των παιδιών τους, και όχι μόνο γι' αυτό.