Τραυματικές ερωτικές εμπειρίες...

Απάντηση: Re: Τραυματικές ερωτικές εμπειρίες...

΄

Τι ήταν πιο τραυματικό. Το ό,τι σε διέλυσε ή η διαπίστωση ότι μέσα σου δεν ένιωθες πια τίποτε γι αυτόν που κάποτε ένιωθες το άπαν?

 

Re: Απάντηση: Re: Τραυματικές ερωτικές εμπειρίες...

Από χθες σκέφτομαι την ερώτησή σου. Δε νομίζω να μπορέσω ποτέ να δώσω ξεκάθαρη απάντηση, πόσο μάλλον τώρα που όλα είναι ακόμα θολά. Μια πρώτη σκέψη ήταν και τα δύο εξίσου. Ειδικά το δεύτερο, πίστεψέ με, ήθελε πολύ μεγάλη προσπάθεια από πλευράς του για να το πετύχει. Τεράστια. ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Και να συνειδητοποιείς ότι το άπαν έγινε τίποτα, είναι _____ (δεν μπορώ να βρω λέξη να το περιγράψω). Λίγο πιο τραυματικό όμως θεωρώ το πρώτο (τώρα, γιατί σε μια ώρα μπορεί να αλλάξω γνώμη). Το θεωρώ πιο τραυματικό γιατί με άλλαξε (όχι εκείνος, η "διάλυση") εντελώς σαν άνθρωπο. Προς το χειρότερο. Και έκτοτε, συμπεριφέρομαι με τρόπο που δε μου αρέσει καθόλου.
Δε βαριέσαι? Life is a bitch. Get used to it!  

 

τραυματικες ψυχικες εμπειριες που σου σημαδευουν την ψυχη..ενω ειναι τοσο απλο να μην ταξεις στον αλλον λαγους με πετραχειλια...να κανεις την δουλεια σου και ν αφησεις και καλη εντυπωση πισω σου...
τοσο ομορφο...και δυστυχως σπανιο.....

 

Xμμ, για να δουμε. Κυριως ενα πραγμα με πληγωσε. Ενας χαζος σχολικος ερωτας στο λυκειο. Ηταν μελαχροινη, στην ταξη μου, μερικους μηνες μονο μεγαλυτερη μου. Διεφερε απο ολες τις αλλες. Προσγειωμενη, ευστροφη με φοβερο κορμι και υφακι που σε εκανε να λιωνεις. Εννοειται οτι τα εφτιαξε με τον ηλιθιο του σχολειου που δεν διαβαζε ποτε και καπνιζε απο την 3η γυμνασιου γιατι αυτο ναι ειναι μαγκια.  Δεν θα με επηρεαζε τοσο αν δεν αναγκαζομουν να την βλεπω με τον αλλον καθε μερα συνεχωμενα κατα την διαρκεια ολου του λυκειου. Το μονο που με παρηγορουσε ηταν οτι φαινοταν ευτυχισμενη μαζι του και αυτο ικανοποιουσε και μενα. Μετα το τελος του λυκειου την ειδα μια φορα μονο στον δρομο 7-8 μηνες αργοτερα για 20-25 δευτερολεπτα οπως περναγε βιαστικα. Επρεπε να της μιλησω παραπανω απο ενα απλο "γεια". Ειχε αλλαξει αλλα η ευγενεια και η στοργη δεν φυγαν ποτε απο το προσωπο της.
Αν την θυμηθω για παραπανω απο 2-3 λεπτα δεν υπαρχει περιπτωση να μην νιωσω χαλια. Μου λεπει ακομα. 

 

Ο πρώτος μου έρωτας, ο Ν., στα 17..... κούκλος, έξυπνος, καλός, περιζήτητος.... τον αγαπούσα και με αγαπούσε, πετούσα στα σύννεφα..... συναντιόμασταν καθημερινά, μιλούσαμε κάθε 3 ώρες στο τηλέφωνο, ήταν το άλλο μου μισό..... ήταν ο πρώτος μου εραστής, πολύ γλυκός και τρυφερός..... κάναμε έρωτα σχεδόν καθημερινά, και όποτε ήμασταν μαζί δεν έπαιρνε τα μάτια του από πάνω μου.... δε μπορούσα να πιστέψω την τύχη μου.....
Όσο πλησίαζαν οι εξετάσεις, και δυσκόλευε το διάβασμα, αραιώσαμε κάπως τις συναντήσεις μας, αλλά τα τηλεφωνήματα συνέχιζαν, πάντα τρυφερά και με αγάπη.
Η πρώτη φορά που χωριστήκαμε, ήμασταν ήδη μαζί 6 μήνες, ήταν όταν πήγε στην πενταήμερη.... για να μη μείνω μόνη μου, είχε "αγγαρέψει" τον καλύτερό του φίλο Σ., που κάναμε πολλή παρέα, να με προσέχει....
Βγήκαμε λοιπόν με τον Σ. για πίτσα.... ήταν ντροπαλός και κάπως ταραγμένος.... κάποια στιγμή έσκυψε και με φίλησε.... ενώ είχα μείνει αποσβολωμένη και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, τι σήμαινε αυτό, μου είπε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, τα έχει συζητήσει με τον Ν., εξάλλου δική του ιδέα ήταν, αφού είχε πει στον Σ. "ρε μαλάκα δεν τα φτιάχνεις εσύ μαζί της, εγώ την έχω βαρεθεί πια...".
Ήθελα να ουρλιάξω..... δεν το έκανα όμως..... γύρισα στο σπίτι και κλείστηκα στο μπάνιο, για να μη με δει κανείς.... ήμουν παγωμένη, και κατά τα ξημερώματα άρχισα να αιμορραγώ.... το πρωϊ η αιμορραγία συνεχιζόταν, και πήγα σε νοσοκομείο.... μου είπαν ότι απέβαλλα..... δεν είχα καταλάβει καν ότι.....δεν το είπα ποτέ σε κανέναν..... ήμουν ακόμη μόνη και παγωμένη.....
Ήθελα να σκοτώσω κάποιον, δεν το έκανα όμως..... αντέδρασα εντελώς ανώριμα, είπα στον Σ. ότι και εμένα μου αρέσει, αλλά δε θέλω να το μάθει ο Ν. Σιχαινόμουν τον εαυτό μου, για να το αντέξω σκεφτόμουν ότι έτσι θα τιμωρούσα τον Ν..... ζούσα σαν ρομπότ..... για 3 μήνες συνέχισα και με τους δύο, μέχρι που ο Σ. δεν άντεξε και το είπε στον Ν. ..... με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε αν είναι αλήθεια..... του απάντησα με μια αοριστολογία, και μου είπε "εδώ υπάρχει πολλή βρωμιά".... αυτή ήταν και η τελευταία φορά που μου μίλησε...
Μετά από 10+ χρόνια, τον είδα στο διπλανό αυτοκίνητο στο φανάρι. Εκείνος δε με είδε. Ακόμα όμορφος, ακόμα μου έλειπε.... ακόμα μου λείπει.....πολύ....
Έκανα κι άλλες σχέσεις μετά από αυτήν. Όχι πολλές, αλλά καλές, υπήρξα τυχερή. Καμμία άλλη αγκαλιά όμως δεν την αισθάνθηκα "δικιά μου", η παγωνιά είναι ακόμα εκεί.....  

 

Ήμουνα πρωτοετής χαζοχαρούμενος ρομαντικός φοιτητής. Γνώρισα την αδερφή μιας συμφοιτήτριάς μου. Ένα χρόνο μικρότερη με τα γνωστά (το καταπληκτικότερο χαμόγελο, το πιο γλυκό προσωπάκι, την πιο τρυφερή ύπαρξη και τα υπόλοιπα παιδιάστικα παπατζιλίκια). Μετά από λίγο καιρό είχαμε αναπτύξει μια πολύ στενή σχέση (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα). Είχα πρακτικά παρατήσει τις σπουδές μου και κατοικοέδρευα στην πόλη όπου πέρασε αυτή μετά από λίγο καιρό. Πέρασαν έτσι κάπου 2 χρόνια. Νόμιζα ότι είμαστε τόσο καλά που έκανα σχέδια και για το μέλλον. Μέχρι που μια μέρα, όταν εγώ ήμουν στην πόλη όπου σπούδαζα για κάτι διαδικαστικά, με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει ότι εδώ και λίγο καιρό είναι με κάποιον άλλον και θέλει να σταματήσουμε γιατι "αυτό δεν οδηγεί πουθενά". Anyway, μετά και τις λοιπές επικοινωνίες και το ξεκαθάρισμα ότι δεν πρόκειται να είμαστε μαζί ξανά, έπεσα σε κατάθλιψη, άρχισα να αδιαφορώ ακόμα περισσότερο για τις σπουδές μου, κλείστηκα σπίτι και σκεφτόμουν και την περίπτςση της αυτοκτονίας αρκετά σοβαρά. Όντας έτσι ένα χρόνο περίπου και έχοντασ αποξενωθεί από φίλους και παρέες έπεσε το μάτι μου σε μια φράση που έλεγε: "Δεν αξίζει να κλαις για κανέναν. Αυτοί που πραγματικά αξίζουν τα δάκρυά σου, δε θα σε κάνουν να κλάψεις ποτε". Όσο ηλίθιο και αν ακούγεται ήταν το μοναδικό πράγμα που μου έδωσε κάποια δύναμη. Αργά και σταδιακά άρχισα να ωριμάζω. Να γίνομαι λιγότερο ευαίσθητος. Να δένομαι λιγότερο. Τώρα πια προσπαθώ να πάρω πτυχίο, να έχω κοινωνική ζωή. Είχα και μια σχέση για λίγο καιρό, αλλά τη σταμάτησα γιατί δε μπορούσα να αισθανθώ κάτι. Την κοπελιά την έχω ξαναδεί μερικές φορές μετά την "αποτοξίνωσή" μου. Όταν την κοιτάζω δε νιώθω τίποτα, ούτε μίσος ούτε αγάπη. Παλιότερα ίσως να ήθελα να της φερθώ άσχημα, ή να την παρακαλέσω να είμαστε ξανά μαζί (ανάλογα τα φεγγάρια), αλλά τώρα απλά νιώθω μια μικρή νοσταλγία όταν τη σκέφτομαι ή όταν τη βλέπω. Όχι για ότι είχαμε, αλλά για την αθωότητα και τη δυνατότητα να ονειρεύομαι που είχα τότε. Στην τελική και βλέποντάς το από μακριά νομίζω πως περισσότερο με ωφέλησε αυτό παρά με έβλαψε. Αν και αν δε γινόταν τίποτα από όλα αυτά, πάλι θα ήμουν ευτυχισμένος μέσα στην άγνοιά μου.

 

Με αυτη τη γνωστη μου ειχαμε κανει σεξ πολλες φορες..Καταπληκτικο..Ειχα αρχισει να ερωτευομαι..Μια φορα μετα απο μια βδομαδα απραξιας ερχεται σπιτι μου..Σε θελω τωρα της ειπα..Οχι μου λεει..Πηγαινε παρε μια βοτκα που θελω να πιω..Μαλιστα..Αυτη βαζει ενα ποτηρι κ εγω πινω ολη την υπολοιπη χωρις να το καταλαβω διαολε..Και δε πινω και βοτκα..Ελα τωρα μεσα μου λεει..Στην αρχη ολα καλα..Ανωμαλια χωρις ορια..Μετα απο λιγο ομως κοκορακι..Τζιφος..Την εκανα κ τελειωσε με διαφορους τροπους κ χαρηκα..Αλλα εκανα το λαθος κ της ειπα να αραξουμε 5 λεπτα γιατι ημουνα σκατα..Σηκωθηκε πανω κ η απαντηση της ηταν στα αρχιδια μου,εγω εχυσα..Πηγε για υπνο κ μετα το πρωι εφυγε..Νομιζε οτι δε με καυλωνε..Δε την ξαναειδα ποτε..
Γαμωτο μου λειπει..

 

H πρώτη μου αγάπη.

 

Το περασμένο καλοκαίρι σε ένα εξοχικό σπίτι τίγκα στο κουνούπι καθώς έκανα σεχ με την πρώην μου, εγώ ήμουν από πάνω και έκει που πάλευα βλέπω ένα να περνά μπρστά μου κόντα στο τοίχο και μπαααααααααμ το κόλλησα στο τοίχο, ερωτική εμπειρία αλλά τραυματική για το κουνούπι μαλλον   (αλλά και για μένα γιατι αναγκάστηκα να πάω να πλύνω τα χέρια μου εν μέσω κάβλας).

 

Απάντηση: Τραυματικές ερωτικές εμπειρίες...

Δεν θα πω για ολες τις τραυματικες εμπειριες αλλα για την πρωτη.

Γυρω στα 12 και τρελα ερωτευμενη με τον φιλο του εξαδελφου μου. Αυτος γυρω στα 18 (παντα μου αρεσαν οι μεγαλυτεροι..ουδεν σχολιον!) Τρελος ερωτας και ετσι οπως ειχα παντα μια ταση προς το δραμα αποφασισα πως θα πεθανω μιας και δεν ηξερε πως υπαρχω. Τελος παντων, μετα απο πολλες ικεσιες των φιλων μου να μη βαλω τερμα στη ζωη μου  ...αποφασισα να του γραψω ενα γραμμα. Το παλικαρι επισκεπτοταν συχνα τον εξαδελφο που εμενε διπλα μας και πηγαινανε βολτες με τα παπακια. Βαζω κι εγω λοιπον το γραμμα στην εξατμιση του παπακιου και περιμενω.

Την επομενη μερα με πιανει η μανα μου και μου λεει..'εισαι ηλιθια? Με εκανες ρεζιλι'..γιατι λεω εγω τι εγινε?
'Μολις ηρθα απο τη θεια σου. Διαβαζανε το ανοητο γραμμα που εγραψες και γελουσανε ολοι μαζι.'

  Το σκεφτομαι τωρα και γελαω με την δικη τους ηλιθιοτητα και σκεφτομαι πως τοσο που μου αρεσει το δραμα θα επρεπε να γινω ηθοποιος.