Σκέψεις...

Σκέψεις μοναχικές, σκέψεις που αναζητούν παρέα, σκέψεις για να προβληματίσουν ή για να κοιμίσουν.

Σκέψεις μου και όποιος άλλος θελήσει μπορεί να με συνοδεύσει σε αυτές.

Θα κινηθώ γύρω από τον σαδομαζοχισμό, τις σχέσεις κυριαρχίας ή υποταγής, την πνευματικότητα, τα ένστικτα, την φιλοσοφία, την ιδεολογία, την έκφραση, την τέχνη, τη ζωή και ό,τι άλλο θεωρήσω σχετικό με μόνη μου ανάγκη πάντα να με καθοδηγεί, την ανάγκη μου να σκέφτομαι.

 

Δέος και Φόβος.

Σκέψη…

Δέος και φόβος. Πόση μοναξιά μπορούν να γεννήσουν;

Όταν στέκονται μακριά σου, όταν στέκεσαι μακριά τους, πώς μπορείς να «αγγίξεις» τον άλλον; Παρατηρώ σκλάβες/σκλάβους που κοσκινίζουν τι θα πουν, πώς θα το πουν στον κύριο/κυρία τους. Κυρίαρχους που αυτοκαταδικάζονται σε μοναξιά κρατώντας σε απόσταση τους υποτακτικούς τους. Σαδιστές που στερούνται την απόλαυση του να τους εμπιστευθούν αυτοί που βρίσκονται κοντά τους και όταν οι άλλοι το κάνουν δυσκολεύονται από το κρατήσουν τη φύση τους μακριά από αυτήν την επαφή.

Άνθρωποι που επιλέγουν να «κονταίνουν» από το να φαίνονται, άνθρωποι που επιλέγουν να «ψηλώνουν» από το να βλέπουν.

Δέος και φόβος, πόλοι έλξης και απώθησης συνάμα. Μία δύσκολη υπόθεση ισορροπίας.

 

Θίγεις πολλά θέματα και όλα σοβαρά.

Θα μείνω στο τελευταίο. Σαφέστατα η φύση κάποιου είναι ο προσδιοριστικός χαρακτήρας για τις επαφές που μπορεί να κάνει. Και ακόμα πως να τις κάνει. Τελικά, πως να επηρεαστεί και να επηρεάσει.

Άρα (πάμε στο προτελευταίο και το αντιπροτελευταίο θέμα) τα χαρακτηριστικά του υ και του Κ έχουν να κάνουν και με τη φύση του. Μέχρι ποιό σημείο όμως; (για να θέσω και εγώ ένα θέμα, αν μου επιτρέπεις). Σε ευχαριστώ πάντως πολύ για αυτό το ποστ.

 

εγώ τα κατάλβα τα εισαγωγικά και βάσει αυτών έγραψα.

 

Κατ' εμέ η ύπαρξη δέους δεν σχετίζεται με την έλλειψη εμπιστοσύνης. Η εμπιστοσύνη γεννάται ή όχι στους γύρω μας, από το βαθμό της συνέπειας και της υπευθυνότητας που μας χαρακτηρίζει. Υπ' αυτήν την έννοια είναι φυσικό να εμπιστεύομαι κάποιον/α και συνάμα να μου εμπνέει δέος, η συναρπαστική, άγνωστη χώρα σε σχέση με τα δικά μου γνωρίσματα.
Όπως το σκέφτομαι, το δέος έχει μεγάλη σχέση με το άγνωστο, το συγκλονιστικό, την εκμηδένιση που κάποιες φορές νιώθουμε σε μια παρουσία, σ' ένα βλέμμα που μας καθηλώνει και μας αναγκάζει να στραφούμε εντός και εκτός με γοργά βήματα και βαθιές ανάσες.
Το δέος είναι μάλλον που γεννά τόσο το φόβο όσο και το σεβασμό και χωρίς αυτά κυριαρχία δεν νοείται.

Η οικειότητα είναι νομίζω πολύ παρεξηγημένη ιστορία. Σίγουρα, το να μοιράζεσαι πτυχές της καθημερινότητας, φέρνει μιας μορφής οικειότητα και μαζί τη ψευδαίσθηση ότι γνωρίζεις τον άλλο/η. Είναι όμως έτσι ή πρόκειται για μια προσωρινή εντύπωση που συχνά μας εγκλωβίζει σε μια ορισμένη εικόνα του άλλου, την οποία γενικεύουμε; Συνηθίζουμε έναν ορισμένο τρόπο έκφρασης και απο κει και πέρα χάνουμε διαφορετικές οπτικές. Πολλές φορές οι πλέον άγνωστοι είναι αυτοί που ζουν δίπλα μας, αυτοί που τους βλέπουμε κάτω από ένα συγκεκριμένο πρίσμα.
Η απόλαυση του αγγίγματος μπορεί να γίνει μεγίστη όταν νιώθουμε οικεία, συνάμα όμως έχοντας συνείδηση των ορίων μας.

Πολύ ζουμερά ερωτήματα και εξαιρετικά ενδιαφέρον το πώς τα αντιλαμβανόμαστε!

 

MasterJp χαίρομαι πολύ που διατύπωσες την ερώτηση περί της σχέσης της κυριαρχίας με το φόβο, μετά από την διατύπωση της ανάγκης ορισμού της μοναξιάς. Το σχόλιο ενέχει ασφαλώς και την απάντησή μου στις δύο αυτές ερωτήσεις.  

 

Υπάρχει μία άκρη για να αρχίζουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι;

 

Re: Δέος και Φόβος.

Πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη Ηλία, μερικά ψήγματα σκέψεων και από μένα  

Σεβασμός και δέος, πανέμορφα πράγματα, βαθύτατα ερωτικά, ειρηνικά και βαθιά συναισθήματα όταν υπάρχουν σε πλαίσιο σχέσης M/s, ενώ μπορούν άνετα να συνυπάρχουν με την οικειότητα με την πραγματική εγγύτητα και με την τριβή με τον Έτερο.

Ο φόβος είναι άλλη ιστορία, δεν βρίσκω άκρη μαζί του. Αλλά δεν έχει, πιστεύω, σχέση με το δέος, τουλάχιστον όχι σε όλες τις μορφές του, μάλλον με την εμπιστοσύνη ή την ενστικτώδη έλλειψη αυτής.

Κατά τη γνώμη μου, δεν σχετίζεται με την απουσία εμπιστοσύνης. Το δέος προς τον Κυρίαρχο χρειάζεται την εμπιστοσύνη, βασίζεται στο σεβασμό.

Η οικειότητα για μένα αυξάνει την απόλαυση του αγγίγματος και το άγγιγμα από μόνο του είναι ένας εξαιρετικός αγωγός της οικειότητας.

Κατά τη γνώμη μου, όχι. Απαιτείται η συναισθηματική ασφάλεια που φέρνει ο χρόνος για να εμπιστευτούμε. Ο χρόνος είναι η μόνη παράμετρος που προσδιορίζει τη συναισθηματική ασφάλεια, γι αυτό υπάρχουν άνθρωποι που μένουν σε σχέσεις χρονίζουσες που δεν τους ικανοποιούν, για την ασφάλεια.

Μόνον τον σεβασμό γνωρίζω για βάση του δέους. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι, δεν τους γνωρίζω.

Απείρως MasterJp   τόσο ποιοτικά, όσο και ποσοτικά. Δεν υπάρχει η παραμικρή σύγκριση. Αυτή είναι και μια από τις ιδιαίτερα ελκυστικές πλευρές του M/s, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.

Η "φύση" κάποιου προσδιορίζει τις επαφές που κάποιος επιθυμεί, απολαμβάνει και έχουν κάποια αξία και λειτουργικότητα ερωτική για τον ίδιο.

Το τί "δύναται" να κάνει περισσότερο μπορεί να είναι θέμα του πόσο θα αποδεχτεί τη φύση του και πόσο θα δουλέψει πάνω σ' αυτήν ώστε να δύναται. Η "φύση" από μόνη της δεν λέει ή δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα.