Σκέψεις...

Δουλεύει κάποιος πάνω στη φύση του ωθούμενος από δύο τινά,

από την ανάγκη να σχετιστεί με τον τρόπο που επιθυμεί,

και επειδή μπορεί και επιθυμεί να δουλέψει πάνω στη φύση του, για τη χαρά της δημιουργίας.

 

Re: Δέος και Φόβος.

Ωραίες σκέψεις...Παρόλαυτα...


Αυτό- καταδικάζονται?

επιλέγουν?

Διαβάζοντας το μήνυμα σου έχω την αίσθηση ότι θεωρείς ως δεδομένο ότι τα πάντα στiς ζωές μας
οι στάσεις μας απέναντι στα πράγματα ,οι συμπεριφορές μας απέναντι στους 'αλλους", το τι είμαστε
και το τι φαινόμαστε ότι είμαστε είναι θεμα συνειδητών διεργασιών και αποφάσεων.

Ετσι είναι ή κάνω λάθος?

Αν ναι θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω.

 

Re: Δέος και Φόβος.

Αλίμονο αν πίστευα ότι είναι θέμα μόνο συνειδητών διαδικασιών. Και θα ήταν όμορφο αν το χάος ήταν ο μόνος καθοριστικός παράγοντας. Σύντομο άλλα όμορφο.

 

Απάντηση: Σκέψεις...

Τιμή και σέβας στους προλαλήσαντες.
Ανθρακεύω από τις απόψεις, ανεξάρτητα από πρόσωπα, επικεντρώνω στο λόγο.

Καμινεύω:

Επιλογή * Δέος * Έλξη * Απώθηση* Ισορροπία * Απόλαυση * Εμπιστοσύνη Οικειότητα *
Φόβος * Μοναξιά * Κυριαρχία * Σεβασμός * Συνέπεια * Υπευθυνότητα *
Υποκειμενικότητα * Έλξη * Φύση *
Χαρά * Δημιουργία * Δουλειά * Επιθυμία * Χάος * Ομορφιά *

Απογυμνώνοντας το λόγο από ρήματα, αντωνυμίες, άρθρα και επίθετα
απομένουν μόνο τα ουσιαστικά, η ουσία.
Στο καμίνι της ύπαρξης, φλόγας ισχυρής υπαρχούσης, αντέχουν μόνο ουσίες,
αναμιγνύονται, συντελείται συν-ουσία.
Φλόγας δυνατής υπαρχούσης είπα…

Κρυβόμαστε διαρκώς πίσω από τα περιττά λεκτικά σχήματα
ακριβώς για να μην βρεθούμε αντιμέτωποι με την τελική, καθαρτήρια, λυτρωτική συνουσία.
Απόψεις θα ανταλλαγούν και τα λεκτικά σχήματα θα συνεχίσουν να πρυτανεύουν.
Το λεκτικό αλισβερίσι έρχεται σε δεύτερη μοίρα κατ Εμέ,
τα ουσιαστικά αναβλύζουν και επιβάλλονται δεσποτικά, κυριαρχούν επώδυνα.
Φλόγας δυνατής υπαρχούσης, πάντα!

Αποστάζω:

Υπαρξιακό το ερώτημα.
Επιλέγω, επιλέγεις, επιλέγει να κρυβόμαστε πίσω από τα μέρη του λόγου
ή να αντιμετωπίσουμε τελικά τα ουσιαστικά;
Ο καθένας με το δικό του τρόπο.

Υπάρχει η Φλόγα;

 

Ο ορισμός σε όλες τις επιστήμες, αν μοντελοποιηθεί μαθηματικά, θα πρέπει να αποτυπώνεται σαν μια εξίσωση. Χρειαζόμαστε εν προκειμένω μια εξίσωση, κάποιο "=". Αναζητούμε το αποτέλεσμα των πράξεων/συσχετίσεων κάποιων παραγόντων τους οποίους δεν γνωρίζουμε (γιατί ορίζονται από το εκάστοτε υποκείμενο). Άρα αυτό που αναζητούμε είναι μια συνάρτηση.

Και γιατί να δώσουμε τον ορισμό της μοναξιάς σαν συνάρτηση της -αντικειμενικά προσδιορίσιμης τιμής- συνθήκης του αν είναι κανείς μόνος; Δεν θέλω να το αναλύσω περαιτέρω εδώ -αν και θα ήταν σωστότερο να ειπωθεί ότι επιδεικνύω τις γνώσεις μου στην άλγεβρα διακοπτών παρά στα λατινικά-, αλλά το γενικό συμπέρασμα στο οποίο δεν καταλήγω αν επεξεργαστώ τα γραφόμενά σου εδώ -και στο οποίο θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να καταλήξω- είναι ότι δεν αρκεί να είναι ή να νιώθει ότι είναι κανείς μόνος για να νιώθει μοναξιά. Το γεγονός πως κάποιος νιώθει μοναξιά ακόμη και αν δεν είναι αντικειμενικά μόνος, δεν συνεπάγεται πως κάποιος αν είναι αντικειμενικά μόνος, νιώθει μοναξιά. Τούτο γιατί δεν αρκεί να πεις, αντί ορισμού της μοναξιάς, πως αυτή δεν συναρτάται του αν κάποιος είναι ή δεν είναι μόνος αντικειμενικά (δηλαδή κατά την υποκειμενική άποψης της πλειοψηφίας), αλλά θα πρέπει να πεις και ότι αυτή (η μοναξιά) συναρτάται του πώς αξιολογεί το υποκείμενο το ότι αισθάνεται μόνο, ανεξάρτητα από το αν αυτή η αίσθηση συμπνέει ή όχι με την πραγματικότητα (με την αίσθηση της πλειοψηφίας).

Στη ερώτηση λοιπόν του MasterJp "τί προσδιορίζει τη μοναξιά;", δηλαδή "ποιος ο παράγων της συνάρτησης της μοναξιάς;", θα απαντούσα πως αυτό που την προσδιορίζει είναι η αξιολόγηση της αίσθησης πως είναι κανείς μόνος, και όχι η αίσθηση καθεαυτή. Διότι για να υφίσταται "μοναξιά" θα πρέπει η αξιολόγηση αυτή να έχει αρνητικό πρόσημο.

Λέω λοιπόν ότι, μοναξιά είναι το να αξιολογεί κανείς αρνητικά το γεγονός ότι αισθάνεται μόνος.

Δεν χρειάζεται καν συνάρτηση, νομίζω.

Μπορείς να επαναδιατυπώσεις την ερώτησή σου;

Είναι μέρος του κώδικα αγαπητέ, η συστηματική διερεύνηση για τη λήψη αναβαθμίσεων.

 

όχι μόνο ένα "=", αλλά και τα άλλα σημεία, τους λεγόμενους τελεστές. Κατά συνέπεια ο ορισμός είναι όντως μια μαθηματική συνάρτηση που έχει τη δομή ενός συνόλου και που ορίζεται από το υποκείμενο και το αντικείμενο (σύμφωνα με τις θεωρίες του Greimas, αλλά και αυτές του Chomsky) και έτσι έχουμε τα κοινά και μη κοινά σημεία για να δομήσουμε έναν ορισμό, όπως ακριβώς στην αφήγηση. Όλα αυτά όμως ξεκινούν από την παρατήρηση.

 

ωραια πράγματα γράφονται τελευταία.

θέληση να υπάρχει και όλα γίνονται, δεν υπάρχει κάτι που δε μπορεί ο άνθρωπος, όλα τα μπορεί. η στασημότητα είναι ένα βόλεμα που επιβάλουν οι απο πάνω για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο...

 

Δεν μπορώ να δεχτώ τη λέξη "πρωτίστως" διότι στην Άλγεβρα Διακοπτών δεν είναι δυνατό να οριστεί μία από τις παράγουσες συνθήκες σημαντικότερη (δηλαδή με μεγαλύτερο συντελεστή) από τις λοιπές. Μοναξιά υπάρχει αν "το υποκείμενο αναγνωρίζει ότι είναι μόνο" Λ "το υποκείμενο θεωρεί ότι το να είναι μόνο, είναι κάτι αρνητικό". Δεν έχουμε στις προκείμενες συνθήκες συντελεστές χ, (όπου 0<χ<1) και 1-χ για να μπούμε σε μια διαδικασία διερεύνησης αν χ>1-χ ή χ<1-χ.

Ας πούμε ότι αφήνουμε στην άκρη τους Διακόπτες και το θεωρούμε βάσει Στατιστικής. Υπάρχει η πιθανότητα 0,25 να νιώθει κανείς μοναξιά, και τούτο προκύπτει από ίσες πιθανότητες κάθε μιας από τις δύο συνθήκες να είναι αληθής (ή ψευδής).

Τώρα για να μην θεωρηθώ αντιδραστική που δεν συμμορφώθηκα με τη φύση της ερώτησής σου (θα εναντιωνόμουν περισσότερο, αλλά οι στατιστικές δείχνουν ότι η αντιδραστικότητα σχετίζεται -αντιστρόφως ανάλογα- με την αριθμητική ευφυία, και δεν έχω καμία διάθεση να αυτο-υποσκελίζομαι) θα πω το εξής:

Έστω πως:
Μοναξιά υπάρχει αν "το υποκείμενο αναγνωρίζει ότι είναι μόνο" Λ "το υποκείμενο θεωρεί ότι το να είναι μόνο, είναι κάτι αρνητικό".

Τότε πρώτον, θα πρέπει να παρατηρήσω ότι το κατά πόσο το υποκείμενο αναγνωρίζει ότι είναι μόνο δεν άπτεται μόνο της προσωπικής του θεώρησης. Διότι αν αντικειμενικά βρίσκεται μόνο, δεν μπορεί παρά να αποφανθεί ότι βρίσκεται μόνο. Άρα στην πιθανότητα 0,5 που έχει η συνθήκη "είναι μόνο" να είναι αληθής, υποχρεώνεται το υποκείμενο να το αναγνωρίσει (το γεγονός ότι είναι μόνο, το αληθές της συνθήκης) και άρα να καταστήσει τη συνθήκη "το υποκείμενο αναγνωρίζει ότι είναι μόνο" επίσης αληθή. Άρα το κατά πόσο το υποκείμενο θα αναγνωρίσει ότι είναι μόνο δεν είναι (αμιγώς τουλάχιστον) ενδογενές ζήτημα. Τούτο με την προϋπόθεση ότι το υποκείμενο δεν διαθέτει αχαλίνωτη φαντασία.

Δεύτερον, θα πρέπει να παρατηρήσω ότι το κατά πόσο το υποκείμενο θεωρεί ότι το να είναι μόνο, είναι αρνητικό, είναι ενδογενές ζήτημα. Το να είναι μόνο, μπορεί να είναι αρνητικό για έναν μόνο λόγο, ο οποίος είναι αυτοαναφορικός: Το υποκείμενο επιθυμεί κάτι που το ίδιο, δεν το διαθέτει. Αλλά το διαθέτει μια οντότητα πλην του ίδιου, που μπορεί να είναι ένας άλλος άνθρωπος, ή η εν δυνάμει σχέση του με έναν άλλο άνθρωπο, γιατί η σχέση μπορεί να μην είναι αυθύπαρκτη αλλά παραμένει οντότητα. Μπορεί αυτό το οποίο επιθυμεί να μην το διαθέτει κανείς απολύτως, αλλά το υποκείμενο να πιστεύει ότι κάποιος το διαθέτει (διαβάζω Παρμενίδη, πρέπει λέει και τα δοκούμενα να τα θεωρούμε οντότητες  ). Ας πούμε ότι το υποκείμενο νιώθει μόνο, επειδή δεν βιώνει τον έρωτα, όπως εικάζει ότι αυτός είναι.

Θα ήταν εύκολο να πει κανείς πως όσο περισσότερο βελτιώνει κανείς τον εαυτό του, τόσο πιθανότερο είναι να μην βιώνει ως κάτι αρνητικό το είναι (απαρμφ) μόνος, και άρα η πιθανότητα να νιώθει μοναξιά (αν η πρώτη συνθήκη μας παραμένει σταθερή στην τιμή) μειώνεται. Αλλά το πρόβλημα έγκειται στο ότι η τιμή αυτή της πρώτης συνθήκης δεν παραμένει σταθερή, γιατί όσο περισσότερο βελτιώνεται κανείς, τόσο πιθανότερο είναι να είναι μόνος. Επί της ουσίας, αν κάποιος έχει τη δυνατότητα να κάνει την πιθανότητα να είναι αληθής η δεύτερη συνθήκη να τείνει στο μηδέν, τότε η πιθανότητα της πρώτης συνθήκης να είναι αληθής θα τείνει στο ένα.

Αυτά είναι κατάπτυστα ανδρικά αναγνώσματα Jp, αντίστοιχα των γυναικείων νουβέλων, όπου βασίλισσα είναι η γυναίκα του βασιλιά.

 

Νομίζω όμως ότι ίσως ξεφεύγουμε κάπως.

Ο πόνος είναι ένας συναγερμός για να φύγει κάποιος μακριά από την πηγή του πόνου του. Ο σαδιστής προκαλεί πόνο, οπότε θέτει σε λειτουργία τον συναγερμό του δέκτη. Αν ο δέκτης παραμείνει πάραυτα, το σώμα χρησιμοποιεί την χημεία ώστε να αντέξει τον πόνο. Προκαλεί στον δέκτη έως και ευφορία, η κατάσταση όμως αυτή μειώνει την ικανοποίηση του Σαδιστή. Ο Σαδιστής δοκιμάζει μία άλλη διαδρομή προσφοράς πόνου μέχρι να βρει εκείνη που ο δέκτης δε θα αντέχει. Έτσι αναγκάζει τον δέκτη να το βάλει στα πόδια και έτσι να μείνει μόνος. Ο σκοπός του Σαδιστή δεν είναι να φύγει ο δέκτης, αλλά το ζητούμενο του, αυτό το αποτέλεσμα έχει τελικά.

Αν θελήσει ο Σαδιστής να κρατήσει κάποιον μαζί του θα πρέπει να καταστείλει και σε ένα αναγκαίο βαθμό το ζητούμενο του. Ποια από τις δύο επιλογές να ακολουθήσει; Μοναξιά ή συμβιβασμός;