Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Εγκληματίες και ο Θανατος που τους αξιζει

Συζήτηση στο φόρουμ 'Off Topic Discussion' που ξεκίνησε από το μέλος James_Bondage, στις 19 Μαϊου 2009.

?

Τους αξίζει λοιπόν;

  1. 1. Ναι. Καμια δικαιολογια.

    3 vote(s)
    10,3%
  2. 2. Τις περισσότερες φορες.

    3 vote(s)
    10,3%
  3. 3. Μερικές φορες.

    0 vote(s)
    0,0%
  4. 4. Σε σπάνιες περιπτώσεις.

    2 vote(s)
    6,9%
  5. 5. Οχι. Εμεις ειμαστε οι εγκληματιες.

    3 vote(s)
    10,3%
  6. 6. Σε κανενα εμβιο ον δεν αξιζει η θανατωση.

    16 vote(s)
    55,2%
  7. 7. Δεν το εχω σκεφτει πολύ.

    0 vote(s)
    0,0%
  8. 8. Άλλο (please define)

    2 vote(s)
    6,9%
  1. James_Bondage

    James_Bondage Regular Member

    Διαβάστε το παρακάτω κείμενο και μετά ψηφιστε.




    Βιαστες, Δολοφόνοι, και διαφοροι εγκληματίες και ο Θανατος που τους αξιζει.

    Εισαγωγή
    Πολλές φορές μαθαίνουμε για ειδεχθή εγκλήματα οπως βιασμούς, φόνους, απαγωγές, κλπ. Ειναι πολλές οι φορές επίσης που οργιζόμαστε και επιζητούμε κάθαρση κρινοντας εν βρασμώ συνείδησης οτι στους εγκληματίες αυτούς αξιζει η τιμωρία του Θανάτου.

    Αμφισβήτιση.
    Περαν της αμφισβητισής μου για την αποτελεσματικότητα της «τιμωρίας», θα ήθελα να αναρωτηθούμε λιγο:
    Αξίζει πραγματικά η τιμωρια του θανάτου σε βιαστές και δολοφόνους; «Ναι», θα πει καποιος με μια γρήγορη σκέψη, καθότι το πρώτο πράγμα που ερχεται στο μυαλό καποιου ειναι το αθώο θύμα και ο δαιμονικός εγκληματιας. Μια σκηνή που προκαλεί τον οικτο μας προς το θύμα και την οργή μας προς τον εγκληματία.
    Ειμαι σχεδόν σιγουρος οτι ελάχιστοι απο εμάς εχουν αναρωτηθεί γιατι μας προκαλεί αυτή η σκηνή που φανταζόμαστε οίκτο και οργή; Η γεμάτη σιγουριά και αυτοπεποίθηση ηθικολογική στάση που τηρούμε σε αυτες τις περιπτώσεις, μας απαγορεύει να σκεφτουμε λογικά και να αναρωτηθούμε γιατι ξαφνικα φορτιζόμαστε με τοσο ισχυρά συναισθήματα, για ενα θεμα το οποίο αφορά ατομα αγνώστα σε εμας. Ακομη περισσότερο, γιατί νιώθουμε ταυτόχρονα δυο συναισθήματα τα οποία εχουμε μαθει να τα θεωρούμε αντιφατικά καθότι η οργή θεωρείται αρνητικό συναίσθημα και θρησκευτικά κολάσιμο, και ο οίκτος αρετή και θρησκευτικά επιβραβεύσιμο.
    Γιατι λοιπον συμβαίνει αυτό το παράδοξο; Που οφείλεται ο οικτος και οργή;

    Επεξήγηση.
    Ο Οικτος λοιπόν, μας προκαλείται διότι στη σκηνή αυτή που φανταζόμαστε, ταυίζεται το ευαίσθητο κομμάτι της προσωπικότητάς μας (αυτό που συχνα κατονμάζουμε λανθασμενα ως «ανθρωπιστικό») με το θύμα. Ταυτιζόμενοι με το θύμα, αλλα μη βιώνοντας την μειονεκτική θεση του θύματος, συγκρίνουμε το θύμα με το κομματι εκείνο της προσωπικότητάς μας (που ταυτίστηκε με το θύμα) και το αποτέλεσμα ειναι το συναίσθημα του οικτου.

    Η Οργή, μας προκαλείται γιατι η κτηνωδία (στην σκηνη που φανταζόμαστε) προκαλεί άμεσα, αρνητικά συναισθήματα. Ταυτρόχρονα, το ευαισθητο κομμάτι της προσωπικότητάς μας το οποίο είναι ταυτισμένο με το θύμα, εξομοιώνει και πείθεται οτι νιώθει την απειλή που το θυμα ενιωσε. Έτσι ενεργοποιείται το ενστικτο της επιβίωσης. Αποτέλεσμα; Με ηδη ενα αρνητικό κλίμα απο τη μια λογω της εξομοιωμένης απειλής και αρα καταπίεσης και απο την άλλη λογω του θεαματος μιας της κτηνωδους σκηνής, το υποσυνείδητό μας ενεργοποιεί ενστικτα τα οποία ωφελούν στην επιβίωση απο δυσκολες καταστάσεις και μετατρέπεται σε ενα αλλο κτηνος που επιθυμεί να πολεμήσει τον εγκληματία για λογαριασμό του αθώου θύματος ωστε να δωθεί κάθαρση και η ταύτισή μας με το θύμα να λαβει μη-δυσάρεστο τέλος.

    Σημειώστε οτι αυτό θα το παρατηρήσουμε να συμβαίνει ξανα αν οι ρόλοι ξαφνικα αντιστραφούν και ο θύτης αποδειχθει θύμα και το θύμα θύτης. Τοτε λοιπόν, οργιζόμαστε με το θύτη (πρώην θύμα) και νιώθουμε οικτο για το θύμα (πρωην θυτη). Λογικότατη αντίδραση θα μου πείτε. Το παράλογο σεν ειναι ομως εδώ. το παράλλογο είναι οτι ειχουμε ηδη καταδικάσει το πραγματικό θυμα σε θανατο το οποίο μαλιστα εχει θύτη και την βιιασύνη μας να κρίνουμε και να καταδικάσουμε. Μπράβο μας. Μόλις γίναμε κι εμεις εγκληματίες. Μας αξίζει ο θάνατος;

    Σκεπτικισμός.
    Αρκετά όμως με το Φροϋντισμό. Θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο σε σκεπτικισμό και κοινωνική κριτική. Αλλωστε σε αυτό το θέμα, ολοι τρέχουμε να δείξουμε οτι είμαστε από την... Κρίτη!

    Οι πιο λογικoί θα πουν οτι το παραπάνω δεν ισχύει και οτι είναι θέμα δικαιοσύνης. Να σκοτώσουμε το δολοφόνο, το βιαστή, απαγωγέα. Με άλλα λόγια, να κατεβούμε στο επίπεδο του καθε εγκληματία και να κανουμε κι εμείς οσα εκαναν οι εγκληματίες μονο που εμεις θα αποδίδουμε δικαιοσύνη, επεκτείνοντας κοινωνικά το καθε εγκλημα. Πολύ ωραια λογική, ε;
    Θα μου πειτε, «Και τι να κανουμε; Να τους αφησουμε ελευθερους;». Ειναι το σαθρότερο επιχείρημα που εχω ακούσει και προσβολή στην ανθρώπινη νοημοσύνη. Η αλήθεια βέβαια είναι πως η λύση της θανατικής καταδίκης, εκει που εφτασαν τα πράγματα, ειναι η ασφαλέστερη και ευκολότερη λύση. Με τι τίμημα ομως; Εδώ λοιπόν ειναι και το πρώτο λαθος μας. η... ΛΥΣΗ!

    Πολυ... «ωραιο» σκεπτικό. Η λύση ειναι η θεραπεία... Μονο που οι «θεράποντες» με αυτή τη λογική θα παραμείνουν «θεράποντες» για παντα. Γιατι η λύση αυτή ειναι μονο προσωρινή. Δεν λυνει στην ουσία το πρόβλημα, αλλα πρωταρχικά ικανοποιεί την εκδικητικότητά μας και μερικες φορες χρησιμοποιείται και ως προληψη μελλοντικων εγκλημάτων βασιζόμενοι στη λογική της πιθανότητας της επαναληψης μιας πράξης οταν αυτή εχει γινει ήδη μία φορά.

    Ομως η προληψη αυτή δεν ειναι και η σωστότερη. Οι εγκληματίες ειναι σαν την ανεπιθυμητη τριχοφυία. Καθε μερα ξυρίζουμε τις τρίχες αλλα ποτέ δεν αφαιρούμε τη ρίζα είτε επειδή είναι οδυνηρό είτε επειδή η τριχοφυϊα παρ' ότι είναι ανεπιθύμητη, μας ορίζει κοινωνικά. Ετσι κι εμεις λοιπόν, αντι να καταβάλλουμε λιγη προσπάθεια να μεταβάλλουμε τις συνηθειές μας ή να αρχίσουμε να σκεπτόμασθε διαφορετικά και να θεωρούμε διαφορετικά, προωθόντας περισσότερο τον ανθρωπισμό και λιγότερο την αποκτήνωση, συνεχίζουμε να φυλακίζουμε/δολοφονούμε ανθρώπους οι οποίοι κατέληξαν ετσι με τη δικη μας συμμετοχή.


    Κριτική.
    Θα μου πείτε, και παλι, «Τι προτείνεις εσύ μεγάλε και πάνσοφε ηθικοφιλοσοφοκράτορα; Να τους συγχωρέσουμε, να γυρίσουμε το άλλο μάγουλο και μας δολοφονήσουν/βιάσουν/αδικήσουν περισσότερο;»
    (Αυτή την ατάκα θα ήθελα πολύ να την τρίψω στη μούρη διαφορων χριστιαναράδων)

    ΟΧΙ! ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΤΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΑΣ ΠΡΙΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΤΕ ΝΑ ΑΠΟΔΩΣΕΤΕ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ.
    ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΔΙΚΑΙΟΙ!
    Και σταματηστε να αναδεικνυετε το πνευματικο σας υποδαπεδο. Οσοι!

    Ξέρουμε πολύ καλα να βγάζουμε την ουρίτσα μας απέξω όταν προκειται για δικά μας λάθη, και αντ' αυτού να αναζητούμε ενα εξιλαστήριο θύμα να πληρώσει γι' αυτά. Στην ουσία αποδίδουμε δικαιοσύνη ενώ εχουμε υποκριθεί αγιοσύνη. Θα αναρωτιέστε τι εννοώ υποκρισια. Θα σας κανω λοιπόν μερικές ερωτήσεις για να σας οδγηγήσω στο συμπερασμα αυτό.

    Βιαστής. Που φταίμε; Πως δημιουργειται; Συγκριση με εμας τους μη-βιαστές.
    Θυμάστε στην εφηβική σας ηλικία την επανασταση που εκανε ο καθενας μεσα του; Θυμάστε την αντιδραστικότητά σας; Οταν δας λέγανε οχι σε κατι κι εσεις ξαφνικά το επιθυμούσατε περισσότερο; Αυτό ειναι ενα βασικό στερεότυπο ανθρώπινης συμπεριφοράς, που πολλοί κιολας ονομάζουν και «φύση» (να επισημάνω οτι προσωπικά δεν πιστευω στον όρο «ανθρωπινη φύση» που υποννοεί κατι δογματικά σταθερό, αλλα στην «ανθρωπινη συμπεριφορά», κατι που εναι ευπλαστο).
    Φταίμε γιατι έχουμε μια κοινωνία που καθιστά βρώμικο ή ανήθικο το σεξ. Με άλλα λογια καθίσταται το σεξ, κοινωνικά απαγορευμένο. Επιπλέον περνά όλη η ηλικία κατα την οποία παρατηρείται η μεγαλύτερη επιθυμία για σεξ (η εφηβεία) μιας γυναίκας και ενος άντρα με το φόβο της "αποπλάνησης ανηλίκου" (ακομα κι οταν και οι δύο είναι ανήλικα άτομα) ενώ παράλληλα προωθείται και καλλιεργείται η μόδα του να ερωτεύεται ο ανήλικος τον ώριμο, ή την απαγόρευση της θρησκείας, ή την απαγόρευση των γονέων, ή τα στερεότυπα και τα τρεντ που θελουν το σεξ βρώμικο, αμαρτωλό, κακό, ανήθικο, κλπ. Για σκεφτείτε τώρα να εισασταν εσεις λιγο επιρρεπείς στο έγκλημα, και να είχατε καταπιεστική οικογένεια με θρησκευτική παράδοση, και το απωθυμένο μιας ολοκληρης εφηβείας να κανετε σεξ. Βαλτε και μερικούς ασταθμητους παράγοντες και εχετε ένα βιαστή. Εσείς είστε αυτός! Σκεφτείτε τώρα το πρωτο ατομο που βιασατε, σας είχε προκάλεσει και λίγο με την εμφανισή του και μετα σας αρνήθηκε το σεξ. Για να σας δώ με τι στωικότητα θα καταδικάζατε τον εαυτό σας σε θάνατο;
    Ειδικα οταν δεν ηταν μονο δική σας ελλειψη αυτοσυγκράτησης, πόσο σας αξίζει; Και αν ο θανατος αξίζει στο βιαστή, τί θα έπρεπε να αξίζει σε εσάς που αδρανείτε ώς προς τους λόγους που δημιουργούν το βιαστή; Αλλα βεβαια εκεί, είναι η υποκρισία που λεγαμε πριν, οτι δικάζουμε νιπτοντας τας χειρας υμών ώς προς τη δική μας ευθυνη. Οχι μονο λοιπόν αδιαφορούμε και δημιουργουνται βιαστές από τα λάθη μας, αλλα παρουσιαζόμαστε και δίκαιοι απαιτωντας το θανατο του βιαστή. Εντέλει ο βιαστής ειναι ειλικρινέστερος απο εμας.

    Δολοφόνος. Που φταίμε; Πως δημιουργειται; Συγκριση με εμας τους μη-δολοφόνους.
    Απο τη στιγμή που αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από γεγονότα, συναισθήματα και αναφορές βίας. Αφήνουμε τα παιδια μας να παιζουν με ψευτικα πιστόλια καθησυχασμένοι οτι είναι ψεύτικα και νομίζοντας οτι εχουν αναπτυξει σωστη κριση να κρινουν τη διαφορα αναμεσα στο ψευτικο και το αληθινό, αφήνουμε τα παιδιά μας να παιζουν πόλεμο. Τα διδάσκουμε για ηρωισμό ξεχνώντας να αναφέρουμε το θάρρος και την αυτοθυσία, μη όμως παραλείποντας την βία. Κανεις δε με διδαξε για τον Mohandas Karamchand Gandhi και τους χιλιαδες αγνωστους ινδους ήρωες που τον ακολουθούσαν που ελευθερωσαν την Ινδία υπομένοντας τη συνεχή θηριωδία των Βρεττανών χωρις διαμαρτυρία. Κανείς δε μου είπε για το Martin Luther King ο οπόιος με το λόγο και την αυτοθυσία του εγινε συμβολο ελευθερίας, και τοσοι ομόφυλοί του την απέκτησαν απαιτώντας την ειρηνικά (κατα τα διδάγματά του). Κανείς δε μου μίλησε ποτέ Για τη Μητέρα Τερέζα, τον Αλμπερτ Σβάιτσερ, το Βολταίρο και άλλους φιλανθρώπους (ευτυχώς σαν Έλληνας ειχα την κληρονομιά των αρχαίων προγονων μου πριν καταστραφεί η ελληνική παιδεία στα χαλια που ειναι τώρα). Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε όλο και περισσότερο στη βία και τον αλληλοσπαραγμό (ειτε μεταξύ ομάδων ποδοσφαίρου, είτε μεταξύ νεολαίων πολιτικών κομμάτων, είτε μεταξύ πολιτικών παρατάξεων είτε μεταξύ εθνών). Η βια ειναι εδώ για εμας και μας προσφερεται απλόχερα, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργείται η νοοτροπία που θεωρεί τον ανθωπισμό ως αδυναμία, φλωριά και ηττοπάθεια.
    Συνδυάστε τώρα όλα αυτά τα στοιχεία με την αδυναμια του χαρακτήρα καποιου. Έτσι γεννιεται ενας δολοφόνος. Απο την δική μας αδράνεια, με την οποία επιβαρύνουμε τους πιο αδύναμους. Εμεις ειμαστε οι δολοφόνοι όμως. Εμείς σκοτώνουμε τον άνθρωπο και εξυψώνουμε το κτήνος. Αν αξίζει μία φορα θανατος στο δολοφόνο, σε εμάς αξίζει 100 φορές ο δολοφόνος. Και παλι ομως «ξυρίζομαστε», και υποκρινόμαστε οσον αφορά την ευθύνη μας.

    Ετυμηγορία.
    Εμεις είμαστε οι δικαστές και καταδικάζουμε τους εγκληματίες. Συγκρίνουμε τη δυναμη της θέλησής τους με τη δική μας και αποφαινόμαστε οτι εκεινοι δεν ειχαν το θαρρος της αυτοσυγκράτησης. Τι καναμε λοιπόν ως πιο δυνατοί για τον αδύναμο συνανθρωπό μας; Του φορτώσαμε τα βάρη μας και γιατι δεν ειχαμε το θάρρος να κανουμε κατι ουσιαστικό και αποτελεσματικό γι’ αυτόν. Επειτα οταν λυγισε η μέση του, τον καταδικάσαμε εις θανατον γιατι δεν κουβάλησε καλα τα βαρη που του φορτώσαμε. Τι μας κανει αυτό; Η ετυμηγορία δική σας. Ο μόνος στον οποίο μπορείτε να υποκριθείτε είναι ο εαυτός σας.

    Εν κατακλείδει.
    Αντί να διαιωνίζουμε ενα συγχρονο καιάδα συνειδήσεων, ας ξεκινήσουμε λοιπόν να αφαιρούμε το «κακό» από τη ρίζα και ας δείξουμε ανθρώπινη υποστήριξη προς τους αδύναμους συνανθρώπους μας, πριν γινουν εγκληματίες, αντι να τους σπρώχνουμε προς τα εκει και μετα να τους απαγχονίζουμε. Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας, γιατι ολοι μαζι ειμαστε ενα ως ανθρωπότητα. Η ανθρωπότητα ποτε δε θα προχωρήσει αν δεν υπάρξει αλληλοσυνεργασία. Και οτι δεν προχωράει και μενει στάσιμο και πεθαίνει μονο του.

    Η καταδίκη σε θάνατο είναι στην ανθρωπότητα.
    Και εμεις ειμαστε οι απαγωγείς-βιαστές-δολοφονοι της.
     
  2. Georgia

    Georgia Owned Contributor

    Είναι ανάλογα την οπτική.
    Κάποιος μπορεί να πει πως αυτοί οι δυο συγκεκριμένοι τύποι εγκληματιών έχουν προβληματικό ψυχισμό και πνεύμα οπότε δεν χρήζουν τιμωρίας αλλά θεραπείας.
    Κάποιος άλλος μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό και να μιλήσει για άτομα που έχουν πλήρη συναίσθηση των πράξεών τους οπότε και προτείνει την τιμωρία τους (οφθαλμός αντί οφθαλμού κυρίως, καθώς η εκδίκηση είναι από τα πιο σκληρά ένστικτα)
    Κάποιος άλλος θα μιλήσει για το δικαίωμα στην ζωή και για το αλάθητο του Θεού.
    Κάποιος θα μιλήσει για δικαίωση των θυμάτων και των οικογένειών τους.
    Κάποιος για την σωφρονιστική και παραδειγματική φύση της δικαιοσύνης και οχι την εκδικητική.

    Αλλά όταν πας στο νεκροτομείο για να αναγνωρίσεις το πτώμα του παιδιού σου, του συντρόφου σου, του γονιού σου, τι θα πεις?
    όταν πας στο νοσοκομείο να επισκεφτείς την βιασμένη 4χρονη κόρη σου, τον βιασμένο 5χρονο γιο σου τι θα πεις?
    όταν θα πας στο ψυχιατρείο να επισκεφτείς το άγρια βασανισμένο παιδί σου, τι θα πεις?

    πως θα μπορέσεις να ζήσεις γνωρίζοντας οτι ο δολοφόνος, ο βιαστής κάθεται απλά στο κελί του? ή οτι έχει βγει και τριγυρίζει χαμογελαστός που απαλάχτηκε ή που εξέτησε την ποινή του. Το παιδί σου πως θα μπορέσει να ζήσει με αυτό?

    Ούτε εγώ, ούτε ο νομοθέτης, ούτε ο δικαστής θα είμαστε αυτοί που θα ξαγρυπνάμε δίπλα στο κρεββάτι του για να το καθησυχάζουμε όταν θα ξυπνά έντρομο από τους εφιάλτες, που κάποτε υπήρξαν η πραγματικότητά του..




    ...συγχωρέστε με, παρασύρθηκα λίγο λόγω τίτλου...

    Υπήρξε κάποτε μια πολύ έντονη διαφήμιση, κάποιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης φροντίδας και προστασίας των παιδιών, η οποία έδειχνε κάποια νεογέννητα σε ένα μαιευτήριο και ενημερώνοντάς μας για το μέλλον τους(ο ένας θα γίνει ληστής στα 17, η άλλη πόρνη στα 15, ο άλλο δολοφόνος στα 19), μας προέτρεπε να κλείσουμε αυτά τα μωρά κατευθείαν στην φυλακή.
    Την βρήκα πολύ αιχμηρή και απόλυτα πετυχημένη.
    Μακάρι, για να γίνεις γονιός, να μην αρκούσε απλά το να μπορέσεις να πηδήξεις..

    ψηφίζω "άλλο"
     
  3. Dolcett_Cabana

    Dolcett_Cabana Regular Member

    ...ότι αυτή είναι μια ερώτηση που μπορεί να θέσει και ο γονιός/σύντροφος/παιδί ενός εκτελεσμένου εγκληματία.
     
  4. gaby

    gaby Guest

    Δεν θεσμοθετώ κανένα κοινωνικό όργανο να τιμωρήσει με θάνατο με καμία αιτιολογία, θα έλεγα.

    Και αυτό, επειδή μπροστά στο φάσμα του θανάτου είμαστε όλοι ίσοι, οι δίκαιοι και οι άδικοι. Όποιος γίνει θύμα αδικήματος που επισύρει στα μάτια του ποινή θανάτου, ας έχει το τσαγανό... δεν το συνεχίζω, εντάξει, πάντως ας μην αναθέτει την ευθύνη της εκδίκησής του, δηλαδή της de facto εκτροπής του απ τον πολιτισμό, προσωρινά έστω, σε θεσμοθετημένα προς τούτο όργανα.

    Τα τελευταία, από τη φύση τους, μόνο ημίμετρα είναι ικανά να πάρουν κατά συστηματικό τρόπο, ενώ, αν εντάξουμε την εκδίκηση της θανατικής ποινής σε κάποιο θεσμικό πλαίσιο δεν σημαίνει ότι γίνεται πολιτισμός.
     
    Last edited by a moderator: 19 Μαϊου 2009
  5. Captain_Morgan

    Captain_Morgan https://www.youtube.com/watch?v=9wj6BqmyjM4

    Απάντηση: Re: Εγκληματίες και ο Θανατος που τους αξιζει


    Τι άλλο να πω; Τα είπε όλα  
     
  6. whipmarks

    whipmarks Regular Member

    Πρωσοπικα δεν εχω κανενα προβλημα με το να στειλης ενα καθηκι του κερατα στον αλλο κοσμο.Αλλωστε η ζωη δεν εχει και τοσο μεγαλη αξια που προσπαθουν να μας πεισουν οι προοδευτηκοι και φιλελευθεροι.Προβλημα εχω με το να ειναι κριτης αυτης της διαδικασιας το καλο και σπλαχνικο κρατος.Τωρα αν η αυτοδικαια ειναι χειροτερο απο το να παρηγορεις γιο και κορι στο νοσοκομειο,ας το κρινη ο καθενας μονος του.
     
  7. James_Bondage

    James_Bondage Regular Member

    Κάνε sepuku τώρα.
     
  8. underherfeet

    underherfeet πέρα βρέχει Contributor

    Αν και ενδιαφερουσα η αναλυση ,ειναι καπως μονοπλευρη.
    Ενας ληστης που εισβαλλει σε μια κατοικια οπου διαμενουν δυο ογδονταχρονοι και δεν εχει κανενα προβλημα να τους βασανισει και να τους σκοτωσει αν χρειαστει,δεν μου φαινεται τοσο αδυναμος.
    Οι σπειρες που βουτανε παιδακια ,τα σκοτωνουν και εμπορευονται τα οργανα τους,ωσαυτως δεν συγκροτουνται απο αδυναμους ανθρωπους.
    Οι μεγαλεμποροι ηρωινης δεν ειναι θυματα της κοινωνιας,θυτες ειναι.
    Ας μην επεκτεινω την περιπτωσιολογια,αυτο που θελω να πω ειναι ο,τι δεν φταιει παντα η κακουργα η κοινωνια .
    Ψηφισα το 4.
     
  9. Georgia

    Georgia Owned Contributor

    Δεν γνωρίζω κατά πόσο το αίσθημα της ενοχής, της ντροπής, την αηδίας και της απόδωσης δικαιοσύνης μπορούν να κάνουν τον πόνο του γονέα ενός βασανιστή, ενός βιαστή, ενό δολοφόνου να είναι λιγότερος ή διαφορετικής ποιότητας από εκείνο του γονέα ενός βασανισμένου, βιασμένου, δολοφονημένου παιδιού.

    Αρκετές φορές οι ίδιοι οι γονείς καταδίδουν τα παιδιά τους, ίσως όμως όχι αποβλέποντας στην θανατική ποινή.

    Πάντως ας σκεφτούμε λίγο και το κατά πόσο ο γονιός ενός τέτοιου ατόμου θα είναι σε θέση να νιώσει τον πόνο του χαμού του παιδιού του σε όλο ο μέγεθός του, καθώς συνήθως αυτά τα άτομα προέρχονται από προβληματικές οικογένειες, άρα προβληματικούς γονείς. Σε διάφορους τομείς.
    Όπως επίσης και πως κάποιες φορές η βία του εκράζεται πρωτίστως μέσα στην οικογένεια και ύστερα προς τα έξω.
    Δεν λέω πως αυτά αποτελούν τον κανόνα, αλλά απλά περιπτώσεις.

    Όπως και να έχει, ίσως λανθασμένα, θεωρώ πως αυτή δεν είναι μια ερώτηση που θα/έπρεπε να/θέσει ο γονιός/σύντροφος/παιδί ενός εκτελεσμένου εγκληματία. Δεν μπορώ όμως να αιτιολογήσω αυτή μου την αίσθηση.
     
  10. Dolcett_Cabana

    Dolcett_Cabana Regular Member


    Ενας θάνατος είναι ένας θάνατος, και ακόμα κι ένας εγκληματίας έχει κάποιον στον οποίο θα λείψει.Αν δεν είναι η "προβληματική του οικογένεια" θα είναι η γκόμενά του ή ο πρώην συγκρατούμενός του, ή...
    Φαντάζομαι ότι δεν έχεις βρεθεί σε ανάλογη θέση. Εγώ σίγουρα όχι. Μιλάμε συνεπώς και οι δύο σχετικά αυθαίρετα.Η δική μου αιτιολόγηση έχει περισσότερο να κάνει με το ότι δεν υπάρχουν "δίκαιοι" θάνατοι, ή αν υπάρχουν, δεν εμπιστεύομαι κανέναν να τους ορίσει, πολύ περισσότερο το κράτος, με όλα τα χαρτιά με το μέρος του ως προς κακοδικίες, διώξεις αντιφρονούντων, "ικανοποίηση της λαϊκής απαίτησης" και άλλα ωραία.
    Για παράδειγμα:
     
    Last edited by a moderator: 17 Απριλίου 2014
  11. Ride a Woman

    Ride a Woman Regular Member

    Απάντηση: Εγκληματίες και ο Θανατος που τους αξιζει

    Δεν ειχα παρει χαμπαρι οτι εχουμε μια κοινωνια που θεωρει βρωμικο και ανηθικο το sex.....Μεχρι τωρα νομιζα οτι ειχαμε μια ΘΡΗΣΚΕΙΑ που τετοιο το θεωρουσε....!!!!!
    Και παρα τα μικρουπονοουμενα περι θρησκευτικης αντιληψης,δεν νομιζω κατα βαθος οτι κανεις ''χριστιανολατρης'' και ηθικοπλαστης θα μπορουσε να μεινει ανικανοποιητος απο τετοια ''κειμεναρα''.....!!!!!
    Ωστε η ανθρωποτητα οτι κατεκτησε σαν ελευθερια το οφειλει στην μητερα Τερεζα και τον Αλμερ Σβαιτσερ.....??????Μωρε μπραβο....!!!!!Και συγκαταλεγουμε και σε αυτους τους ''ειρηνοποιους'' και τον Λουθερ....?????Μωρε μπραβο(δις)....!!!!!Γιατι ειμαστε υποχρεωμενοι να τρωμε στην μαπα τετοια απλουστευση της Ιστοριας αραγε....??? 
    Ειδικα οταν η καταληξη ειναι το τοσο προβλεψιμο ''εν κατακλειδει'' του κειμενου......?????Δηλαδη οι γνωστες πια ρησεις,<<φταιμε ολοι>><<βοηθα τους αδυναμους γυρω σου>><<αλληλοσυνεργασια της ανθρωποτητας>>και τα υπολοιπα ''ανθη'' της Ιουδαιας....????!!!!!!!
    Με στεναχωρει αφανταστα και με κανει συνεχως να μονολογω με τον εαυτο μου,ψαχνοντας απαντησεις στην ιδια ερωτηση....!!!
    Γιατι συνεχιζει τοσο ''ευκολα'' και πιανει στα μυαλα των Ελληνων αυτη η επιδερμικη,μικροαστικη και καθολα ''αγαθη'' αναλυση της κοινωνιας των ''συγχρονων ρασοφορων''....????Βλεπεις οι Ελληνες οτι εχουν δεν το οφειλουν σε καμια μητερα Τερεζα,αλλα στους δικους τους ''Θουριους''. Να γιατι καποιος δικαιουται ναχει ''απαιτησεις'' απο την σκεψη τους...!!!!
    Αλλα μονολογωντας κανεις δεν σε καταλαβαινει...!!!!
    Γι'αυτο και ο καθεις αβασανιστα πρωτασσει σαν βασικο ερωτημα το παραπανω.Λες και δεν υπαρχουν εκληματιες που μενουν αιωνια ατιμωρητοι.Λες και δεν υπαρχουν εκληματιες που δεν αφαιρεσαν 1-2-3 ζωες αλλα δεκαδες,εκατονταδες,χιλιαδες ειναι το σωστο, ζωες...!!!Λες και ισχυει και εκει αυτη η ''επινοηση'' του <<φταιμε ολοι>>...!!!!????Λες και δεν ειναι γεματη γυρω μας η ζωη με ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ που δεν αφορουν 1-2 ''κακομοιρους''...!!!Που δεν αφορουν το γιοκα ή την κορουλα μας,αλλα τα παιδια ολων μας...!!!!???
    Αλλα εκει εμεις,στο ''ορθον''.Αντι στα του ''Δημου'' των Αρχαιων Ελληνων,στο συγχρονο εκλεπτυσμενο πνευμα της ατομικης κρισης(που καμια καταγωγη απο την ''Κριτη'' του κειμενου δεν εχει).Συμφωνω ή διαφωνω...????Ειμαι υπερ ή κατα...????Το δεχομαι ή το απορριπτω..???
    Να δεις που στο τελος ........πως το λεει το τραγουδακι...???
    Σαν τα πιο συγχρονα καλοκουρδισμενα ''αμερικανακια'',την στιγμη που τελει υπο καθεστως ''θανατικης καταδικης''ολος ο πλανητης,εμεις θα συζηταμε αν αυτη ταιριαζει στην κοινωνια μας....!!!!


    Υ.Γ.....Φιλε underherfeet ηρθε η ωρα να διαφωνησω καθετα μαζι σου.Παντα θα φταιει αυτη η πουτανα η κοινωνια, ακομα και σαν αλλοθι,απο οποια οχθη και αν σταθει κανεις.....!!!!
    Και για του λογου το αληθες να σου θυμησω(γιατι πιστευω οτι το εχεις διαβασει)το ''Παιδαγωγικο ποιημα''
    του Μακαρενκο(αν θυμαμαι καλα το ονομα του).Ενας γραπτος υμνος για το πως τα μεγαλυτερα αποβρασματα γινονται τα πιο χρησιμα ''εργαλεια''.Χωρις απολυτως καμια ασκηση βιας,προς τεραστια απογοητευση των οπαδων του πουστοΦυρερ....!!!!!
     
  12. MindMaster

    MindMaster Contributor

    Απάντηση: Εγκληματίες και ο Θανατος που τους αξιζει

    Η κοινωνία σαν σύνολο, οφείλει να είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα των μερών της. Σαν άτομα μπορούμε (ή δεν μπορούμε να αποφύγουμε) να κρίνουμε και να δρούμε στη βάση των συναισθημάτων και των ενστίκτων μας (αγάπη, μίσος, φόβο, εκδικητικότητα, αυτοσυντήρηση). Σαν κοινωνία όμως, δεν μπορούμε να κρίνουμε και να δρούμε συναισθηματικά. Δουλειά της κοινωνίας είναι να προστατεύσει τα μέλη της από το έγκλημα, αλλά και -εξ ίσου- από την εκδίκηση. Δεν υπάρχει κανένα νόημα λοιπόν στο να εξοντώνει η κοινωνία τους εγκληματίες, όσο κι αν το κάθε μέλος της -ο καθένας από εμάς- θα μπορούσε να το θέλει. Η κοινωνία πρέπει κατ' αρχήν να εγγυάται ότι τα μέλη της είναι ασφαλή από τους εγκληματίες και κατά δεύτερο λόγο να προσπαθεί να τους αναμορφώσει και ει δυνατόν να τους επανεντάξει όταν δεν θα αποτελούν πιά κίνδυνο. Η αδυναμία της κοινωνίας να πράττει αυτά τα οποία οφείλει, σε καμμιά περίπτωση δεν αποτελεί σοβαρή δικαιολογία γιά την εξόντωση κανενός.

    Θεωρώ τη θανατική ποινή απόλυτα απαράδεκτη, σε κάθε περίπτωση.