Syrah's corner

Antonio Gaudi - Colegio Teresiano, 1890

 

 

 

 

Antonio Gaudi - Doors

 

 

 

 

 

J. W. von Goethe

Gewisse Buecher scheinen geschrieben zu sein, nicht damit man daraus lerne, sondern damit man wisse, dass der Verfasser etwas gewusst hat.

 

Πρόκλος - Υπόμνημα εις τον Πλάτωνος Παρμενίδην

Κοινό είναι το σημείο απ' όπου θ' αρχίσω και σ' αυτό θα επανέρχομαι και πάλι.

 

Σιμπλίκιος - Υπόμνημα εις την Αριστοτέλους Φυσικήν ακρόασιν

Πρέπει ό,τι λέγεται κι ό,τι νοείται να είναι. Γιατί υπάρχει μόνο το είναι, το μηδέν δεν υπάρχει.

 

Ν. Καζαντζάκης - Αδερφοφάδες

Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, και αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.

 

Re: Ν. Καζαντζάκης - Αδερφοφάδες

Θα διαφωνήσω μαζί σου. Υπάρχουν και τα δύο. Ισότιμα ή όχι, κατά περίπτωση κοινωνική. Να γίνω πιο σαφής;

Η έννοια της αγάπης (ως έρωτας) υπάρχει σύμφωνα με κάποιες συντεταγμένες ενός "ορισμού". Και αναφέρεται στην κοινωνική και στην συνειδησιακή ηθική.

Υπάρχουν και οι άνθρωποι που αγαπούν. Ο καθένας με το δικό του τρόπο, ο οποίος αλλάζει, ανάλογα με τις περιστάσεις (κοινωνικές καταστάσεις, ψυχολογία κ.λ.π.).

Η ιδέα όμως της αγάπης εξακολουθεί να υπάρχει και δέχεται κάποιες αλλαγές, μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο.

Είναι φοβικό να λες ότι δεν υπάρχουν ιδέες. Τότε πως αναπτύσσεται ο λόγος;

 

Re: Ν. Καζαντζάκης - Αδερφοφάδες

Να υποθέσω ότι το "Θα διαφωνήσω μαζί σου" γράφτηκε εκ παραδρομής, καθώς τα λόγια που παρέθεσε η Syrah είναι του Kαζαντζάκη και όχι δικά της.
Πέρα απ' αυτό και επί του προκειμένου: Αν δεν υπήρχαν άνθρωποι, θα υπήρχαν ιδέες; Μπορούν οι ιδέες να υπάρξουν από μόνες τους;

 

Re: Ν. Καζαντζάκης - Αδερφοφάδες

Σαφέστατα όχι. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

 

Αγαπητέ john_slave96, καταρχήν να διευκρινιστεί ότι το απόφθεγμα που συμπεριέλαβες στο quote σου είναι, όπως φαίνεται και στον τίτλο του σχολίου μου, του Καζαντζάκη. Πάντα με την αποσαφήνιση πως η ερμηνεία του μπορεί να δοθεί από καθένα εξ ημών κατά το δοκούν, θα έλεγα ότι εγώ προσωπικά αντιλαμβάνομαι τη συγκεκριμένη φράση περισσότερο ως μια παραδοχή, πως όλα νοηματοδοτούνται εκ των υστέρων από τον ίδιο τον άνθρωπο. Όλες οι ιδέες συλλαμβάνονται από αυτόν, οριοθετούνται εννοιολογικα (με λέξεις) από αυτόν, ερμηνεύονται (οι λέξεις) κατόπιν (σε έννοιες) από αυτόν, και εν τέλει είναι τόσο συνυφασμένες με τη δική του υπόσταση, ώστε οποιαδήποτε προσπάθεια αποσύμπλεξής τους από αυτόν, φαίνεται άστοχη. Δηλαδή θα έλεγα πως ο Καζαντζάκης εδώ δεν εννοεί ότι δεν υπάρχουν ιδέες, αλλά ότι δεν υπάρχουν αυθύπαρκτες, αυτοκαθοριζόμενες ιδέες, αλλά αυτές έχουν νόημα μόνο σχετιζόμενες με τον άνθρωπο που τις συλλαμβάνει, ερμηνεύει, πιστεύει, χλευάζει, αμφισβητεί, αγαπά (που τις "κουβαλά", καθ οποιονδήποτε τρόπο και για οποιοδήποτε λόγο). Και πάντα σε συνάρτηση εκείνου που τις κουβαλά, αξιολογούνται.

Περί αγάπης επί παραδείγματι. Έχω αγαπήσει τον πατέρα μου από ανάγκη όσο ήμουν παιδί και τελούσα υπό καθεστώς πλήρης (πρακτικής) εξάρτησης από αυτόν. Τον έχω αγαπήσει από έρωτα. Τον έχω αγαπήσει από ευγνωμοσύνη γι αυτά τα οποία μου έδωσε (τα οποία μου δημιούργησαν την εξάρτηση). Τον έχω αγαπήσει από νοσταλγία όταν στερήθηκα τη δυνατότητα να τον αγαπώ από ευγνωμοσύνη. Τον έχω αγαπήσει επειδή τρέφω απεριόριστη εκτίμηση γι αυτόν που μου έδωσε τη δυνατότητα να σπάω τα δεσμά της αγάπης (με την έννοια της ευγνωμοσύνης - ακόμη και προς τον ίδιο) και να ζω συναισθηματικά ελεύθερη. Τον έχω αγαπήσει επειδή με αγαπάει, επειδή μεγάλωσα μαζί του, επειδή μέχρι τα 12 έκανα μονόζυγο στο μπράτσο του, επειδή για λόγους δικούς μου αυτοαναφορικούς δίνω βαρύνουσα σημασία στις βιολογικές συσχετίσεις, επειδή είναι εξαιρετικά ευφυής, επειδή εκτιμώ κάποιες αρετές του, επειδή μου έδωσε τη δυνατότητα να υφίσταμαι εν ζωή, επειδή μεγάλωσα μαζί του και έμαθα να τον αγαπώ. Η ιδέα της αγάπης παραμένει σταθερή. Νοηματοδοτείται όμως εδώ και τρεις δεκαετίες με έναν τρόπο τόσο διαφορετικό κάθε φορά που είναι αδύνατο από μόνη της η λέξη να προσδιορίσει προς διάκειμαι απέναντι σε αυτό τον άνθρωπο.

Επιστρέφοντας στην αρχική συζήτηση περί ιδεών και πώς αυτές παίρνουν το "μπόι" εκείνου που τις κουβαλά, θα συμπληρώσω πως αν κάποιος θέλει να αξιολογήσει -ας ειπωθεί έτσι- την αγάπη μου προς τον πατέρα μου, θα πρέπει να λάβει υπόψη το ποια ακριβώς είμαι εγώ που τον αγαπώ. Ωσαύτως οποιοσδήποτε αγαπά τον πατέρα του, αλλά κάθε φορά αυτή η αγάπη είναι μοναδική.

 

Με αυτή την εξήγηση συμφωνώ. Και έτσι είναι. Είναι, όπως είπα, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ειδάλλως έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη διαλεκτική του Χέγκελ και του Μαρξ, αλλά και με τις φιλοσοφίες του Φόυρμπαχ. Θα έλεγα ακόμα, ότι ό άνθρωπος προωθεί, διαδίδει και μεταλλάσει τις ιδέες, οι οποίες μεταλλάσσουν και το δικό του γνωστικό κόσμο. (Βλέπε τις αναλύσεις και τις έρευνες του Κλοντ Λέβι Στρος).

Αγαπητότατη, Syrah

 

john_slave96, απομένει να διευκρινιστεί αν το γεγονός πως η πλειοψηφία των συμμετεχόντων σε αυτή τη συζήτηση συμφωνεί στην ερμηνεία αυτή, συνεπάγεται πως η ερμηνεία είναι σωστή. Καλό θα ήταν πριν από οποιοδήποτε συμπέρασμα, να συνυπολογιστεί το ότι εγώ δεν έχω διαβάσει ολόκληρο το κείμενο μέσα στο οποίο διατύπωσε ο συγγραφέας αυτή την άποψη.