Building a Poly House: Πολυκατοικία σε Γερά Θεμέλια…

Με αφορμή τα παραπάνω που γράφει η zinnia σε οτι αφορά τις σχέσεις υπάρχουν μερικά πράγματα που με προβληματίζουν.

Τι σημαίνει ακριβώς αισθάνομαι ασφαλής μέσα σε μια σχέση; Ασφαλής ως προς τι και ποιό πράγμα; Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη λέξη "ασφάλεια" που τόσοι και τόσοι ψάχνουν μέσα σε μια σχέση. Θα σε αγαπώ για πάντα, δεν θα σε απατήσω ποτέ. Μα μπορεί κανείς να πει με σιγουριά, να "εγγυηθεί" οτι θα νοιώθει το ίδιο για έναν άλλον άνθρωπο, οτι θα έχει την ίδια διάθεση να κάνει τα ίδια πράγματα ή τον ίδιο ενθουσιασμό σε 2 χρόνια, σε 3, σε 15;

Αν μια σχέση κρατήσει σε βάθος χρόνου και περάσει από 40 κύματα και δεν διαλυθεί σημαίνει οτι είναι και ουσιαστική; Έχουμε ένα σωρο παραδείγματα γύρω μας απο ζευγάρια που είναι χρόνια μαζί και μόνο εξέλιξη δεν έχει υπάρξει στη σχέση που έχουν. Υπάρχουν άπειροι λόγοι που μπορεί να κάνουν δυο ανθρώπους να μένουν μαζί. Τα παιδιά, τα οικονομικά, η δουλειά, η συνήθεια, η ανασφάλεια.

Αν ο άλλος δεν του ικανοποιήσει κάποια του ανάγκη, αισθάνεται παραμελημένος για μεγάλο χρονικό διάστημα, μόνος χωρίς ανταπόκριση κλπ. Σαν αναφορά σε super ανθρωπο όλα σε ένα μου ακούγεται εμένα προσωπικά αυτό. Λες και ο άλλος υπέγραψε κάποιο συμβόλαιο οτι θα ικανοποιεί όλες μου τις ανάγκες και αν δεν το κάνει εγώ νοιώθω μόνος και παραμελημένος. Πως μπορείς να ξέρεις εκ των προτέρων ποιές θα είναι οι ανάγκες του κάθε ανθρώπου στο μέλλον από τη μια και από την άλλη μπορεί να μην είναι θέμα διάθεσης ικανοποίησης των αναγκών αλλά να είναι αδυναμία ικανοποίησης.

illusion

ps: Αν το παρόν post θεωρείτε οτι είναι εκτός θέματος Master V, μπορείτε να ζητήσε να μεταφερθεί αλλού.

 

Απάντηση: Re: Building a Poly House: Πολυκατοικία σε Γερά Θεμέλια…

Η ασφάλεια δεν έχει να κάνει με το αύριο αλλά με το σήμερα. Βασική αναγκή του ανθρώπου είναι η ασφάλεια. Ασφάλεια δεν είναι ούτε το "για πάντα", ούτε το μετά "40 χρόνια'. Είναι το εδώ και τώρα... Αν γενικά είσαι ασφαλής με τον εαυτό σου, ήτοι πιστεύεις σε αυτόν ότι μπορεί να ανταπεξέλθει γενικά στις καταστάσεις, έχεις μεπιστοσύνη σε αυτόν, όταν δεν τον διακινδυνεύεις άνευ λόγο και αιτία, όταν γνωρίζεις μέχρι πού μπορείς να πας και μέχρι πού δεν μπορείς, όταν σχετίζεσαι με αυτόν ανοικτά και αληθινά, τότε αντιλαμβάνεσαι πώς είναι η ασφάλεια μέσα σε μια σχέση. Ακόμη και το τελευταίο που λες, μέσα σε μια ασφαλή σχέση τα μέρη γνωρίζουν σιγά σιγά τα όρια του άλλου γιατί απλά ξέρεις τα δικά σου. Τα αιτήματα που περιγράφεις, περί συμβολαίου, περί super ανθρώπου μοναξιάς κλπ κλπ περιγράφουν έναν ανασφαλή άνθρωπο όχι έναν ασφαλή. Οι ασφαλείς σχέσεις είναι αυτές που τα μέρη προσπαθούν καθημερινά για αυτές, χωρίς να νιώθουν ότι καταβάλλουν προσπάθεια γιατί αποφάσισαν ότι θέλουν αληθινά να είναι μαζί. Δυο ασφαλείς άνθρωποι συνήθως φτιάχνουν μια ασφαλή και στέρεη σχέση, δύο ανασφαλείς όχι.

 

Re: Απάντηση: Re: Building a Poly House: Πολυκατοικία σε Γερά Θεμέλια…

Mε πρόλαβες!!! Τα ίδια πάνω-κάτω θα απαντούσα κι εγώ στην illusion.

 

 

Σ΄ ευχαριστώ πολύ για τις επισημάνσεις σου. Η ιδέα για το πετρόχτιστο είναι πολύ καλή και όντως χρειάζεται μαστοριά. Είναι σαφές ότι οι διαφορετικές γυναίκες μας καλύπτουν διαφορετικές ανάγκες. Η αλήθεια είναι, ότι σχεδόν σε όλη μου τη ζωή βρίσκομαι σε ένα καθεστώς poly- σχέσεων. Αναρωτιέμαι αν οι πολλαπλές παράλληλες σχέσεις όπως τις βιώνουν οι περισσότεροι poly είναι πιο ψυχοφθόρες από την poly συμβίωση. Η ιδέα μου ήρθε όταν είδα καλή χημεία μεταξύ των υποψήφιων μελών του σπιτιού. Βέβαια από τη καλή χημεία στη συμβίωση απέχουμε μίλια. Έχω γνωρίσει από κοντά δυο παραδείγματα πολύσπιτων. Το ένα ήταν ένα κάπως ελευθεριακής μεν αλλά ιεραρχικής δε οργάνωσης (κοινόβιο στη Κόρινθο) και το άλλο αυτό που περιέγραψα. Κανένα δεν μου ταίριαζε πραγματικά, αλλά το δεύτερο ήταν πιο κοντά σε αυτό που σκέφτομαι γιατί ο Θ είχε κοινά ενδιαφέροντα με μας. Παρόλα αυτά είναι όντως, παλιομοδίτης συντηρητικός και «κουτάκιας» lol.

....................


Ps. Σχόλιο για την ασφάλεια: θεωρώ ότι το πολύσπιτο προσφέρει μεγαλύτερη ασφάλεια απ ότι μια συνηθισμένη polyamorous σχέση. Συνθηματικά: glasnost στη πολυγαμία : )




...

 

Όσο κατανεμημένοι και σαφώς προσδιορισμένοι κι αν είναι οι ρόλοι, νομίζω πως μοιραία κάποια στιγμή αναπτύσσεται το αίσθημα της ζήλειας. Πόσο γερά είναι τα θεμέλια τότε;

 

Το θέμα της ζήλειας στο πολύσπιτο καλύπτεται κατά κάποιο έμμεσο τρόπο από τα post 54, 90 (και άλλα) τα οποία αναφέρονται ορισμένως στις έννοιες της συστημικότητας, της συμπληρωματικότητας, της εξειδίκευσης, της φιλίας, της ανιδιοτέλειας κλπ.

Με την ευκαιρία όμως να κάνω μια «μικρή» τοποθέτηση για την οντολογία της ζήλειας η οποία είναι από τα συνήθη αντεπιχειρήματα για τη poly- συμβίωση.

Το θέμα με είχε απασχολήσει πριν από χρόνια όταν σε μια αμπελοφιλισοφική συζήτηση προσπαθούσαμε να ορίσουμε τη ζήλεια. Πως ορίζεται και πως μετριέται εν τέλει η ζήλεια? Είναι όλα τα συναισθήματα που ονομάζουμε ζήλεια το ίδιο? Είναι το ίδιο να ζηλεύεις την επιτυχία ενός φίλου σου και το ίδιο να ζηλεύεις την πολυγαμικότητα του γκόμενου σου? Είναι η ζήλεια δυσάρεστο ή ευχάριστο συναίσθημα? Είναι συναίσθημα ή ένστικτο? Αν ο γκόμενός σου γαμάει άλλη και θυμώσεις και θέλεις να του κόψεις τ’ αρχίδια είναι ζήλεια? Αν γαμάει άλλη και θέλεις κι εσύ, οπότε πηδάς στο κρεβάτι και συμμετέχεις, τότε τι είναι? Κι αυτό ζήλεια? Πως δυο τόσο ίδια ερεθίσματα, προκαλούν το ίδιο συναίσθημα και οδηγούν σε διαφορετικές πράξεις?

Είναι η ζήλεια εγγενές αίσθημα ή ένστικτο που υπάρχει στα νοήμονα ζώα στη φύση ή είναι προϊόν του πολιτισμού και σχετίζεται με τι ς ηθικές αξίες, την παιδεία και τους κοινωνικούς θεσμούς??

Ο φίλος που είχαμε την συζήτηση ήταν κτηνίατρος ειδικευμένος στη ψυχολογία των σκύλων και καλός συμπεριφοριστής. Ότι πρέπει δηλαδή για εκπαιδευτής bdsm. Αυτός μου έδωσε και το τσιπάκι σκύλου που εμφύτευσα σε μια σκλάβα μου, την οποία έχω καταχωρίσει ως ημίαιμο στα αρχεία του κτηνιατρικού συλλόγου. Υποστήριζε λοιπόν ο κτηνίατρος ότι η ζήλια είναι εγγενής και υπάρχει από τη φύση σε όλα τα νοήμονα ζώα. Πράγματι, μου υπέδειξε απλούς πρακτικούς τρόπους για να επιβεβαιώσω αν τα σκυλιά μου ζηλεύουν.

Τότε είχα δυο σκυλιά. Τον cookie και τον lucky . Παρατήρησα, ότι όταν χάιδευα τον cookie, o lucky ζήλευε και του δάγκωνε το πόδι με αποτέλεσμα ο cookie να αντιδρά και να γίνονται ομηρικοί σκυλοκαυγάδες. Όταν όμως χάιδευα τον lucky, o cookie ερχόταν όλο χαρά και έβαζε το κεφάλι του κάτω από το άλλο μου χέρι, για να τον χαϊδέψω κι αυτόν. Η διαφορετική συμπεριφορά μού προξένησε το ενδιαφέρον μια και δεν μπορούσε να ερμηνευτεί με βάση όσα ήξερα τότε για τον συμπεριφορισμό.

Για όσους ενδεχομένως δεν ξέρουν, να πω, ότι στον συμπεριφορισμό βασίζονται οι θεμελιώδεις αρχές εκπαίδευσης στο bdsm, αλλά και αλλού (στον στρατό, στον αθλητισμό κλπ). Με δυο λόγια, ο πατέρας του συμπεριφορισμού J.B. Watson προσπάθησε να θεμελιώσει την ψυχολογία ως αντικειμενικό και πειραματικό κλάδο των φυσικών επιστημών, με βασικό στόχο τη πρόβλεψη και τον έλεγχο της συμπεριφοράς…

Έλεος! Να δηλώσω εκ των προτέρων ότι σε αντίθεση με την πλειοψηφία των masters – mistresses, εκπαιδευτών κλπ (εδώ μέσα και αλλού) δεν είμαι οπαδός του συμπεριφορισμού τον οποίο θεωρώ παρωχημένο, συχνά αναποτελεσματικό, ρηχό κι επικίνδυνο (να άλλη μια μύγα!! Η μύγα της ορθόδοξης εκπαίδευσης στο βδσμ). Θα προσπαθήσω να εξηγήσω παρενθετικά τι εννοώ και γιατί είμαι αντίθετος με το δόγμα (αν και ορισμένες φορές χρησιμοποιώ επιλεκτικά και προσεκτικά κάποιες τεχνικές του).

Η συμπεριφοριστική ψυχολογία (μεθοδολογικός συμπεριφορισμός του Watson και ψυχολογικός συμπεριφορισμός του Pavlov) αμφισβήτησε την ψυχανάλυση και την ενδοσκόπηση και προσπάθησε να επιστημονικοποιήσει την ψυχολογία βάζοντας στο περιθώριο τους τσαρλατάνους ψυχαναλυτές, στρέφοντας το ενδιαφέρον προς αντικειμενικούς (όπως τους θεώρησε) όρους, (όπως οι αντιδράσεις του σώματος, οι μορφασμοί του προσώπου κλπ) για να μελετήσει τις ψυχολογικές - νοητικές καταστάσεις. Σύμφωνα με τους εισηγητές του συμπεριφορισμού, από τη πρόκληση ερεθισμάτων και τη παρατήρηση των αντιδράσεων που προκαλούνται, μπορεί κάποιος να βγάλει ασφαλή και αντικειμενικά συμπεράσματα για τις διεργασίες του νου.
Στη φιλοσοφία του νου, ο «αναλυτικός» συμπεριφορισμός (Ryle και άλλοι) προσπάθησαν να εξολοθρεύσουν το «φάντασμα στη μηχανή» του Descartes (τη ψυχή των ψυχαναλυτών, των χριστιανών κ.α. και της πλειοψηφίας των κλασσικών φιλοσόφων) και να βρουν αντικειμενικούς όρους που συνδέουν τα το περιβάλλον, τα νοητικά γεγονότα και τις πράξεις. Έλεγαν λοιπόν αυτοί, ότι οι δηλώσεις: ζηλεύω, πονάω, αγαπάω, κλπ δεν είναι παρά γλωσσικές κατασκευές που δεν ανάγονται απαραίτητα σε νοητικές καταστάσεις. Σε αυτές τις περιπτώσεις, θεωρούσαν, ότι γίνεται κακή χρήση της γλώσσας και οδηγούμαστε σε λανθασμένα συμπεράσματα. Για παράδειγμα η πρόταση «αυτός σήκωσε το χέρι του» και «αυτός ζηλεύει» φαίνεται να περιγράφουν δυο γεγονότα, με την διαφορά ότι το δεύτερο, (αυτός ζηλεύει), είναι ένα εσωτερικό – υποκειμενικό γεγονός που δεν ανήκει στον κόσμο των παρατηρούμενων (αντικειμενικών) σωματικών γεγονότων. Για να αποφύγουμε το καρτεσιανό φάντασμα, οι συμπεριφοριστές εισηγήθηκαν ότι πρέπει να περιγράφουμε τα νοητικά γεγονότα μόνο με προτάσεις που αναφέρονται σε πραγματικά σωματικά (φυσικά) γεγονότα, (π.χ. αυτός κλαίει, φωνάζει, βρίζει κλπ αντί του ζηλεύει). Έτσι αποφεύγουμε το λογικό σφάλμα που μας οδηγεί στο λάθος συμπέρασμα ότι τα σωματικά και τα νοητικά γεγονότα είναι δυο διαφορετικά πράγματα.
Για τους συμπεριφοριστές ένα συγκεκριμένο ερέθισμα προκαλεί μια συγκεκριμένη αντίδραση. Αν ήταν όμως έτσι, δεν θα έπρεπε να έχουμε διαφορετικές αντιδράσεις σε ίδια ερεθίσματα (όπως τα παραδείγματα με τους σκύλους και τις σκλάβες που ζηλεύουν όπως ανέφερα παραπάνω). Επι πρόσθετα θα μπορούσαμε να φανταστούμε κάποιες εκπαιδευμένες υπερ- σκλάβες που όχι μόνο δεν δείχνουν τη ζήλεια τους αλλά αντίθετα καταφέρνουν να προσποιηθούν ότι η κατάσταση αυτή τις ευχαριστεί. Το ότι δεν δείχνουν ότι ζηλεύουν δεν σημαίνει ότι δεν ζηλεύουν πραγματικά. Σύμφωνα με τους συμπεριφοριστές αν δείχνουν ότι τις ευχαριστεί, τις ευχαριστεί. Υπάρχει άλλωστε και το γνωστό ανέκδοτο (που δεν ξέρω αν έχω πει στη Syrah που τόσο σθεναρά υποστηρίζει τη συγκεκριμένη μέθοδο):

«Λέει ένας συμπεριφοριστής στην συμπεριφορίστρια partner του μετά από το session (και αφού έχει ερμηνεύσει τη συμπεριφορά της) : - Ήταν υπέροχα για σένα μωρό μου. Σου άρεσε πολύ. Για μένα πως ήταν? Μου άρεσε?»

Καταληκτικά θέλω να πω, ότι μια ορισμένη συμπεριφορά κάποιου δεν αποδεικνύει τι είναι η ζήλεια. Η ζήλεια είναι μια πραγματική νοητική κατάσταση αν και ο τρόπος με τον οποίο δηλώνεται γλωσσικά μπορεί να περιλαμβάνει περισσότερα (ασαφή) πράγματα από την συγκεκριμένη νοητική κατάσταση. Κατά τη γνώμη μου ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται η ζήλεια παρουσιάζει μια συνάφεια με τις έννοιες της ιδιοκτησίας, της κατοχής και της πρόσβασης. Το τι θα κάνει κανείς αφού ζηλεύει, είναι θέμα πολιτισμού, αξιών και κουλτούρας. Για παράδειγμα, κάποιος που έχει μια ιδιοκτησία, μπορεί να την περιφράξει, να βάλει σεκιουριτάδες να τη φυλάνε, να βάλει αλυσίδες και «λουκέτα» και να αποκλείσει την πρόσβαση και την χρήση άλλων από αυτήν. Κάποιος άλλος μπορεί να αντιλαμβάνεται την έννοια της ιδιοκτησίας απολαμβάνοντας το κτήμα του μαζί με τους άλλους. Το δικαίωμα της ιδοκτησίας δηλαδή δεν είναι απαραίτητο να εκφραστεί με τον αποκλεισμό των άλλων από αυτήν, αλλά και με τον μη αποκλεισμό.

Ομοίως και στο θέμα της ζήλειας. Κάποια μπορεί να κόψει τα αρχίδια του αφέντη της καθώς αυτός κοιμάται επειδή εκείνη ζηλεύει και κάποια άλλη, μπορεί να χωθεί στο κρεβάτι αναζητώντας κι εκείνη μερίδιο από την προσφορά του.

Επιλέγω φυσικά τη δεύτερη.



...

 

Απάντηση: Building a Poly House: Πολυκατοικία σε Γερά Θεμέλια…

Στην κατακλείδα της παραπάνω τοποθέτησής σου περί ζήλειας, αναφέρεις δύο ακραίες εκφράσεις ζήλιες. Κάθε νοήμων άνδρας θα επέλεγε τη δεύτερη, διότι σε κάθε περίπτωση θέλει να συνεχίσει να έχει α...δια.

Το θέμα είναι η διαχείριση της ζήλιας στις ενδιάμεσες εκφράσεις της. Πχ. ζήλια που εκφράζεται με "μούτρα", "γκρίνια", " σιωπή καρτερικότητας,αποδοκιμασίας ή μη μπορώντας/θέλοντας να στραφεί κατά του Αφέντη, στρέφεται μειλίχια ή επιθετικά στην άλλη/ες σκλάβα/ες. Αν και θεωρώ ότι αυτά τα ζητήματα θα έχουν λυθεί ως επί τω πλέιστον πρίν την εγκαθίδρυση του πολύσπιτου, ωστόσο αν τελικά προκύψουν θέματα ζήλιας, μάλλον θα έχουν τέτοια έκφραση, η οποία μεν δεν είναι ακραία αλλά πιθανόν να είναι κουραστική σε βάθος χρόνου.

 

Πιστεύω, πως μεγάλο ρόλο παίζει η γενικότερη στάση και συμπεριφορά του Κυρίαρχου μέλους. Αν της εμπνεύσει εμπιστοσύνη και δεν είναι σήμερα έτσι κι αύριο αλλοιώς (γιατί έτσι του αρέσει αλά αμστελ), και αν η σκλάβα έχει τα χαρακτηριστικά εκείνα του πολιτισμού, της παιδείας, του ανοιχτού μυαλού, των μη τραυματικών παιδικών αναμνήσεων που θα ανακινούνται κάθε φορά που κάτι της το θυμίζει, τότε η σχέση λειτουργεί καταπώς εκείνοι δρομολόγησαν. Αλλοιώς, καλό θα είναι ο Κυρίαρχος να φυλάει τ αρχίδια του. Ποτέ δε ξέρεις.  

 

Έχετε υπ΄όψη σας τη σειρά "Big Love"?

.....αν και vanillίζει, άπτεται του θέματος..... δίνει και ιδέες για πρακτικά καθημερινά θέματα, π.χ. ένα σπίτι ή πολλά, πώς φαίνεται στους απέξω, ρόλοι μεταξύ των συμμετεχόντων κλπ..... 

 

Μοντέλα συμβίωσης, πολιτικές διαχείρισης, ορισμός ομάδας και συνεργασία

Οι εγκέφαλοι μερικών αποβάλλουν τις νέες ιδές όπως ο οργανισμός αποβάλλει τις ξένες πρωτεΐνες. Τα ειρωνικά σχόλια, περί μάλλον οπαδών της ρομαντικής λογοτεχνίας, αιθεροβάμονων αυτοανακυρηγμένων φαεινών αφεντάδων που φαντασιώνονται στρατιές σκλάβων για να ενισχύσουν το συμπλεγματικό εγώ τους, οι χλευασμοί, και οι κίβδηλες κρίσης μετριοφροσύνης στην αξιολόγηση ενός κατά την εκτίμηση πολλών όχι απλώς ανεδαφικά αισιόδοξου αλλά ασύλληπτου concept, ήταν απογοητευτικά όσο και ενδιαφέροντα ως ενδεικτικά της ικανότητάς μας ως forum να πραγματευόμαστε καινούρια πράγματα.

Επί του θέματος τώρα, προσωπικά θα επιχειρήσω να πραγματευτώ μία – μία κάποιες έννοιες που θεωρώ ότι χρήζουν ανάλυσης, ακόμη και αν τελικά δεν κατορθώσω να εκφέρω συγκεκριμένη άποψη επάνω στο θέμα. Προς αποφυγή παρερμηνειών, τα συμπεράσματα και οι κρίσεις που θα παραθέσω παρακάτω απορρέουν από προσωπικές μου εμπειρίες, η αποκομιδή των οποίων κάθε άλλο παρά στα πλαίσια BDSMικής παιδείας έλαβε χώρα –θα αναφέρω όπου χρειάζεται την εκάστοτε πηγή για να μπορεί ο αναγνώστης να την αντιπαραβάλει με το συμπέρασμα προκειμένου να αξιολογεί τη σχέση του με το BDSM- και ως εκ τούτου δεν βαυκαλίζομαι ότι πρόκειται για BDSMικά ευαγγέλια.

Καταρχήν να διευκρινιστεί τί ακριβώς είναι (πώς αυτοπροσδιορίζεται) και τί εξυπηρετεί (κάποιον έξω από αυτό) αυτό το σύνολο προσώπων ειδωμένο ως μία ενότητα. Είναι άλλο πράγμα να γίνεται λόγος για συγκατοίκηση και άλλο για ομάδα.

Για τη μεν συγκατοίκηση, τα μοντέλα ποικίλλουν. Ορθώς αναφέρθηκε ένα μοντέλο ελευθεριακού τύπου –χίπικο χαρακτηρίστηκε αν δεν απατώμαι- αλλά και ένα άλλο δομημένο με τρόπο μάλλον περισσότερο φίλα προσκείμενο σε απολυταρχικά καθεστώτα. Τα φιλελεύθερα σχήματα δεν είναι απαραίτητο να αποδειχτούν εντελώς ακατάλληλα για κάθε περίσταση household. Αν μιλάμε για σκλάβες αρκετά ώριμες, αρκετά εκπαιδευμένες, αρκετά συγκροτημένες, δεν θεωρώ απίθανη την εκχώρηση αρκετής προσωπικής ελευθερίας / αυτονομίας με την προϋπόθεση πως κάθε μία φέρνει σε πέρας το μέρος του έργου που της αναλογεί (όπως αυτό φαίνεται να διανέμεται από τον νηματοθέτη στο πρώτο post). Από την άλλη πλευρά τα σχήματα μέσα στα οποία οι διεργασίες είναι με σαφήνεια και αυστηρότητα ορισμένες από τον Μ, μπορούν επίσης να είναι πολύ αποτελεσματικά, και μακράν εξυπηρετικότερα για σκλάβες που δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν να λαμβάνουν πρωτοβουλίες, αλλά είναι ευκταίο να έχουν αν όχι αμιγώς τότε ως επί το πλείστον εκτελεστικούς ρόλους. Το ποιο από τα δύο μοντέλα θα προτιμηθεί όμως δεν έχει να κάνει μόνο με τις ικανότητες των σκλάβων, αλλά και με την ιδιοσυγκρασία τους συναρτήσει των απαιτήσεων για τελικό αποτέλεσμα. Ένα σύνολο ανθρώπων, των οποίων οι ιδιοσυγκρασίες είναι ασύμβατες, και αλληλεπιδρούν με τρόπο όχι θετικό, είναι μακράν προτιμότερο να λειτουργεί μέσα σε αυστηρά κανονισμένα πλαίσια, εφόσον από αυτούς απαιτείται ένα συνολικό μη επιμεριστικά αξιολογήσιμο αποτέλεσμα. Για να το γράψω απλούστερα, είναι άλλο πράγμα πέντε μάγειρες να πρέπει να ετοιμάσουν πέντε πιάτα για το γεύμα ενός πελάτη, ο καθένας με τη δική του μεθοδολογία, τους δικούς του χρόνους, το δικό του εξοπλισμό και πόρους, και άλλο πράγμα να πρέπει οι πέντε μάγειρες να πρέπει να σχεδιάσουν και κατασκευάσουν από κοινού ένα γεύμα ή ένα πιάτο, ακόμη καλύτερα, για έναν πελάτη. Διότι είναι στην τελευταία περίπτωση όπου η διαφορετική διαχείριση των πραγμάτων από τον ένα δημιουργεί άμεσα προσκόμματα στην απόδοση του άλλου, συνεπώς και προστριβές. Έζησα για όχι μικρό διάστημα συστεγασμένη με άλλους ανθρώπους, εντελώς διαφορετικής ηλικίας, κουλτούρας, αισθητικής, παιδείας, εθνικότητας από εμένα, υπό καθεστώς άκρως απολυταρχικού, με πολύ περιορισμένο προσωπικό χώρο και χρόνο, με ελάχιστα προσωπικά υπάρχοντα και ωρολόγιο πρόγραμμα έξωθεν ρυθμισμένο με ακρίβεια, άνευ υπερβολής, λεπτών, με σε τεράστιο βαθμό ελεγχόμενο input, είτε επρόκειτω για βιβλία, είτε για μουσική, είτε ακόμη και για τροφές, αλλά – και εδώ ακριβώς είναι το σημαντικό σημείο – δεν απαιτούνταν από εμένα κανενός είδους συνεργασία με τους λοιπούς «συγκατοίκους» μου. Είχα τους δικούς μου εντελώς προσωπικούς στόχους, η επίτευξη των οποίων δεν επηρεάζονταν ούτε ανάλογα ούτε αντιστρόφως ανάλογα από τις επιδόσεις των λοιπών, και ως εκ τούτου δεν δημιουργήθηκε μεταξύ μας ούτε αίσθημα κοινής ευθύνης και διάθεση συνεργασίας, ούτε φθόνος ή ανταγωνιστικότητα. Socializing level σταθερό.

Εδώ ακριβώς εμφιλοχωρεί και η ανάγκη προσδιορισμού μιας άλλης έννοιας, αυτής της συνεργασίας. Στο αρχικό σου post αγαπητέ V είναι ελαφρώς θολό το κατά πόσο οι εργασίες των σκλάβων απαιτούν συνεργασία ή όχι. Αναφέρεις ότι δεν πρέπει να υπάρχει αλληλοκάλυψη αρμοδιοτήτων, αλλά αργότερα αναφέρεις και ένα πρόσωπο το οποίο εν δυνάμει θα «απειλήσει» τις θέσεις των άλλων, πράγμα που σημαίνει ότι τα πεδία ενασχόλησής τους θα έχουν (ή δεν αποκλείεται να έχουν) τομή. Αν έχουν τομή τότε:

Α) Ένα ελευθεριακό μοντέλο συνύπαρξης δεν θα αποκλείσει το ενδεχόμενο να συγκρουστούν μεταξύ τους και καποιες να αποβληθούν από το σχήμα, περιθωριοποιηθούν έστω. Συνεπώς μιλάμε για σχήμα το οποίο δεν ελέγχεις. (Εννοείται δε, ότι η έννοια της ιεραρχίας δεν χωρά εδώ – περισσότερο περί ιεραρχίας δεν θα γράψω καθώς έχω τοποθετηθεί σε διαφορετικές περιστάσεις πολλάκις στο παρελθόν, ένα σύντομο search θα ήταν προτιμότερο για όσους ενδιαφέρονται.)

Β) Ένα απολυταρχικό μοντέλο συνύπαρξης μεταφέρει σε εσένα άμεσα το πρόβλημα της επίλυσης των όποιων επιπλοκών, έστω και αν ο σχεδιασμός της ομάδας περιλαμβάνει μια ιεραρχική δομή που θα επιτρέπει σε περίπτωση διαφωνίας να θεωρείται αυτονόητο ότι υπερισχύει η γνώμη μίας εκ των δύο ή των πολλών. (Και άρα γιατί θεωρείς πιθανό να δημιουργηθούν προστριβές; Λέω δηλαδή ότι υπαίτιος για την ομαλή συνύπαρξη θα είσαι εσύ, ως η μη επιδεχόμενη αμφισβήτησης Αρχή.)

Προσωπικά έχω δει τον εαυτό μου να συνεργάζεται εξαιρετικά με ανθρώπους εντελώς ασύμβατους ιδιοσυγκρασιακά, σε πλαίσια αυστηρών κανονισμών, με πολλά dos & don’ts, όπως επίσης και με ανθρώπους όμοιούς μου χωρίς καμία επιβεβλημένη ρύθμιση. Λοιπόν ανάλογα με τον τρόπο που αλληλεπιδρούν δύο άνθρωποι, χρειάζονται και το ανάλογο πλαίσιο, προκειμένου να εξασφαλιστεί η αρμονική συνύπαρξη (εφόσον ο Μ έχει αποφασίσει ότι πρέπει να συνυπάρξουν).

Να δούμε λίγο την έννοια της ομάδας τώρα. Εγώ καταπιάστηκα με αυτή στα πλαίσια ενός μεταπτυχιακού, όπου βέβαια η ίδια η ομάδα ως οντότητα νοηματοδοτούνταν από την ανάγκη επίτευξης ενός συγκεκριμένου στόχου, είχε δηλαδή περισσότερο να κάνει μένα project με αρχή και τέλος. Θα μπορούσε όμως κανείς να πει ότι και μέσα στην καθημερινότητα προκύπτουν μικρά έργα που πρέπει να αποπερατωθούν, έκτακτα, και που απαιτούν τη συνεργασία ανθρώπων. Ο συνηθέστερος ορισμός της ομάδας (πάντα σε σχέση με την αποστολή της να αποπερατώνει έργα) είναι ο εξής:

"A team is a small number of people with complementary skills who are committed to a common purpose, performance goals, and approach for which they are mutually accountable."

Από εδώ διαφαίνεται σαφώς ότι ομάδα δεν είναι απαραίτητα ένα σύνολο προσώπων με παρόμοια χαρακτηριστικά, μια κατηγορία λ.χ., αλλά μπορεί να είναι (και μάλλον κυρίως αυτό είναι) ένα σύνολο ανθρώπων με διαφορετικά χαρακτηριστικά, διαφορετικές ικανότητες και ίδιο στόχο. Και ακριβώς αυτή η διαφορετικότητα είναι αυτή που θα δώσει τη δυναμική στην ομάδα, που θα προκαλέσει τις ζυμώσεις, και που θα καταστήσει ικανούς πέντε ανθρώπους που μπορούν να δώσουν από δύο, να φέρουν τελικά όχι δέκα, αλλά εκατό. Αρκεί να καταλήξει κανείς στο μοντέλο με το οποίο θα τις διοικεί, έτσι ώστε η διαφορετικότητά τους να αποβεί δημιουργική και όχι καταστροφική.

Λοιπόν V, αυτό που βρίσκω ελαφρώς αλλόκοτο στην εισήγησή σου είναι το εξής:
Είτε έχεις πολλές σκλάβες για να εξασφαλίζεις τα μέγιστα όσων επιθυμείς, παίρνοντάς τα από διαφορετικές πηγές, εφόσον η μία δεν σε καλύπτει, και κάθε μια είναι ανεξάρτητη από την άλλη συναισθηματικά, λειτουργικά κλπ, ακόμη και αν μένουν στο ίδιο σπίτι, βάζοντας τους κατάλληλους κανόνες για να συνυπάρξουν χωρίς επιπλοκές, απομονωμένες (ένας καθηγητής μου στα αραβικά είχε 4 συζύγους και τέκνα στα 4 διαμερίσματα μιας πολυκατοικίας και το σχήμα λειτουργούσε άψογα με τις κυρίες να έχουν καλές σχέσεις αλλά όχι συνεργασία), είτε έχεις μια ομάδα σκλάβων, παίρνοντας από αυτή πολλά περισσότερα από το άθροισμα των επιμέρους προσφορών της κάθε σκλάβας ξεχωριστά αλλά μπαίνεις στη λογική της ομάδας, όπου η έξυπνη και νοικοκυρά μαθαίνει στην όμορφη ανόητη να αρθρώνει λόγο και να πλένει τα εσώρουχά της, και η όμορφη ανόητη μαθαίνει στην ασχημούλα νοικοκυρά τις ταινίες κρύου κεριού για το μουστάκι και τα σαμπουάν για απαλές μπούκλες. Στην τελευταία περίπτωση υπάρχει μεγάλη διάδραση μεταξύ τους και πλέον η ίδια η ομάδα και η κουλτούρα που θα αναπτυχθεί (την οποία δεν μπορείς να ελέγξεις) θα δώσουν ξεχωριστά στην κάθε σκλάβα τα κίνητρα για να συνεχίσει να παραμένει στο σχήμα και να βελτιώνεται διαρκώς.

Με τεχνικές λεπτομέρειες του τύπου «κάθε πότε ο αφέντης θα συνουσιάζεται με την τάδε σκλάβα» ή «πότε η δείνα σκλάβα θα αποφασίσει ότι το σχήμα δεν την καλύπτει και ότι θέλει μια παραδοσιακή οικογένεια με μωρά και σκύλο στην αυλή» φρονώ πως δεν έχει νόημα να καταπιαστώ. Ο Μ που θα διατηρήσει αυτή την ομάδα, έχει και χρέος να προσπαθήσει να ταιριάξει τους στόχους της ομάδας (που δεν είναι άλλοι από τη δική του εξυπηρέτηση) με τους προσωπικούς στόχους κάθε μέλους ξεχωριστά. Εξ άλλου ας μην ξεχνάμε ότι ούτε το σεξ είναι το βασικό ζητούμενο κάθε σκλάβας, ούτε όλες οι γυναίκες επιθυμούν μια παραδοσιακή οικογένεια. Πολύ περισσότερο δε, δεν θα πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι τα δυτικά πρότυπα γυναικείας συμπεριφοράς δεν είναι οικουμενικά, ούτε ο χριστιανισμός η μοναδική θρησκεία. Άλλες κουλτούρες μπορεί να εμφυσούν στα άτομα το αίσθημα της διάθεσης για συνεργασίας (σκέψου λ.χ. πόσο διαφορετικά επιβραβεύεται ένας εργαζόμενος στη δυτική Ευρώπη, μεμονωμένα, με κάποιο χρηματικό Bonus λ.χ. ή με μεγάλο εταιρικό αυτοκίνητο, και πόσο διαφορετικά ένας Ιάπωνας που έχει γαλουχηθεί με την αξία της ομάδας και της αλληλεγγύης, ή ένας Ινδός που γνωρίζει ότι γεννήθηκε και θα πεθάνει στην ίδια κοινωνική τάξη γιατί το χρήμα δεν αποτελεί στην κοινωνία του μοχλό κοινωνικής ανέλιξης), ή συγκεκριμένα στις γυναίκες το αυτονόητο του μοιράσματος ενός άνδρα.

 

Ομάδα, κατανομή, ρόλων, προϋποθέσεις επίτευξης

Αυτά περί μοντέλων συγκατοίκησης και μοντέλων συνεργασίας, και τελειώνοντας το παρόν post θα ήθελα λίγο να αναφερθώ στον αριθμό 5 που μνημονεύτηκε ως ιδανικό πλήθος σκλάβων. Μοντέλα διαχείρισης ομάδας υπάρχουν αρκετά, μια περιήγηση στο διαδίκτυο είναι αρκετή να διαβάσει κανείς αρκετά από αυτά. Με τους ρόλους που κατανέμονται στο πρώτο post του παρόντος νήματος διαφωνώ. Για πολλούς λόγους. Ενδεικτικά θα αναφέρω το ότι η σκλάβα για το PR δεν στέκει να είναι ανόητη, καθώς είναι το interface του household προς τον έξω κόσμο, καθώς και το ότι η πέμπτη σκλάβα δεν στέκει να απειλεί καμίας τη θέση εφόσον η πραγματική δύναμη ενός σκλάβου (στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον) έγκειται ακριβώς στη διαθεσιμότητά του. Θέλω να πω ότι το πραγματικά υπέροχο σε έναν σκλάβο είναι πως θα βρίσκεται εκεί για εσένα ακόμη και αν του κάνεις τη ζωή δύσκολη, και αυτό που ικανοποιεί – νομίζω- και τον ίδιο είναι το ότι γνωρίζει πως εφόσον σε ανέχεται, θα έχει πάντα την ασφάλεια της μεταξύ σας σχέσης. Είναι παράλογο να απειλείται η θέση ενός σκλάβου, εφόσον κάνει σωστά ό,τι του ζητήθηκε να κάνει.

Ένα μοντέλο κατανομής ρόλων σε μια ομάδα, που βασίζεται στη σωστή απόδοση ρόλων σε κάθε πρόσωπο συναρτήση της ιδιοσυγκρασίας του, που προσωπικά θεωρώ πολύ επιτυχημένο είναι το μοντέλο του Belbin. Στο διαδίκτυο θα το βρεις ως The Belbin Team Inventory (του Δρ. Meredith Belbin) με την, ορθή κατ εμέ, περιγραφή «an assessment used to gain insight into an individual's behavioural tendency in a team environment». Κοίταξε αν θέλεις τους ρόλους που περιγράφονται εκεί. Όπως προανέφερα κάνω λόγο για ομάδες με συγκεκριμένο σκοπό (που διακριτά επιτυγχάνεται ή όχι κάποια συγκεκριμένη στιγμή), πλην όμως μπορείς πιστεύω να το διασκευάσεις κατά το δοκούν. Εκεί όπως θα δεις η ιδανική ομάδα έχει 9 μέλη, καθένα εκ των οποίων είναι σε θέση να λάβει, αν χρειαστεί, τουλάχιστον 2-3 διαφορετικούς ρόλους, έτσι ώστε σε περίπτωση όπου χρειαστεί να γίνουν αλλαγές να υπάρχει περιθώριο ελιγμών (προσωπικά δεν θεωρώ απαιτούμενες τις εναλλαγές ρόλων, παρεκτός και αν το ζητούμενο δεν είναι η υψηλή απόδοση, αλλά η ενίσχυση του αισθήματος αλληλεγγύης και της αλληλοκατανόησης). Αν θελήσεις να εντρυφήσεις περισσότερο μπορώ να σου υποδείξω σχετική βιβλιογραφία ή να σου δώσω δικά μου βιβλία.

Σε κάθε περίπτωση για να λειτουργήσει το εν λόγω σχήμα χρειάζεται ένας εξαιρετικά καλά εκπαιδευμένος Μ, έμπειρος όχι μόνο στη διαχείριση ομάδας, αλλά και στη διαχείριση σκλάβου. Το δεύτερο είναι, νομίζω, δυσκολότερο. Αν θεωρώ το concept που περιγράφεις ανέφικτο; Κατηγορηματικά όχι. Δύσκολο το θεωρώ επειδή απαιτεί την ικανοποίηση πολλών συνθηκών: εκπαιδευμένες σκλάβες, έμπειρος Μ, αρκετούς πόρους (χρόνος, χώρος), διαρκή δουλειά επάνω στο σχήμα, εξαιρετικά καλό σχεδιασμό και σημεία ελέγχου, πολύ επιμονή, σωστή κατανομή των ρόλων, κουλτούρες και ψυχικές ικανότητες που να επιτρέπουν τη βιωσιμότητα του σχήματος, υψηλή συμβατότητα ανάμεσα στα μέλη, καλή διαχείριση πόρων έτσι ώστε κάθε μέλος να έχει αρκετό προσωπικό χρόνο και χώρο και πολλά άλλα. Αυτό το οποίο φρονώ πως δεν συγκαταλέγεται στα απαιτούμενα (για το συγκεκριμένο concept, όχι γενικώς ασφαλώς) είναι η μεγάλη οικονομική ευρωστία. Δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο για τον οποίο σε νήματα που ουδεμία σχέση έχουν με το χρήμα, κάποιες γυναίκες είτε εκφέροντας λόγο από το ρόλο της σκλάβας, είτε από το ρόλο της αφέντρας καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι πρέπει σώνει και καλά να πληρώνονται (ας αποφανθούν καταληκτικά οι αγαπητές κυρίες αν το χρήμα υποδουλώνει εκείνον που το δίνει ή εκείνον που το παίρνει). Αν μια ενήλικη γυναίκα επιλέγει να παρεισφρύσει σε ένα τέτοιο σχήμα και να συγκατοικήσει με μια ομάδα ανθρώπων τότε εννοείται ότι οφείλει να μπορεί να υποστηρίξει την επιλογή της και οικονομικά. Το αν δεν θα προχωρά εκείνη σε οικονομική διαχείριση, αλλά θα δίνει χρήματα στο Μ της προκειμένου να διευθετεί ο ίδιος της υποχρεώσεις της, σχετικά με το σπίτι, είναι ένα άλλο θέμα που έχει να κάνει με το πώς και όχι με το πόσο. Σε τελευταία ανάλυση, αν μια γυναίκα θεωρεί απαραίτητο το sponsoring προκειμένου να ανεχτεί ένα τέτοιο σχήμα (στο οποίο προφανώς αισθάνεται ταπεινωμένη), τότε γίνεται λόγος για μια υποτακτικότητα εντελώς διαφορετικού και άκρως εξωBDSMικού τύπου. Μια χαμέρπεια, τολμώ να πω, ανεκδιήγητη, και μια βλακεία συνάμα, μια που το κόστος ευκαιρίας για το επάγγελμα που δεν κάνει, ενώ θα μπορούσε εμφανώς, είναι τεράστιο.

Κλείνοντας, θα ήθελα να διευκρινίσω σε όσους συνομιλητές θεωρούν αδιανόητο το να υπάρχουν σκλάβες που θα ενδιαφέρονταν για ένα τέτοιο σχεσιακό καθεστώς, ότι ακριβώς όπως υπάρχουν Μ που το φαντασιώνονται, σκέπτονται, σχεδιάζουν, πραγματοποιούν, ωσαύτως θα πρέπει να υπάρχουν και σκλάβες. Απορώ δε γιατί φαίνεται αδιανόητο, ιδιαίτερα σε ένα forum όπου οι περισσότεροι δηλώνουν πολυγαμικοί, και μόνο εγώ και δυο τρια άλλα προγονόπληκτα, συντηρητικά, μεσαιωνικά απολιθώματα απομένουμε θλιβεροί πρεσβευτές της passee μονογαμίας.

 

Με αφορμή το post της Syrah το οποίο βρήκα και πολύ ενδιαφέρον...

Ένας λίγο διαφορετικός ορισμός της ομάδας, είναι η αλληλεπίδραση δύο ή περισσότερων ανθρώπων, οι οποίοι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως ομάδα και συνεργάζονται για την επίτευξη ενός κοινού στόχου.

Μερικοί από τους κανόνες για την εύρυθμη λειτουργία της ομάδας και την αποφυγή συγκρούσεων, είναι τα μέλη να μοιράζονται πολλούς από τους ίδιους στόχους, να υπάρχει μια καλά διαρθρωμένη σειρά καθηκόντων και το περιβάλλον να είναι σε γενικές γραμμές αμετάβλητο.

Όπως επισημαίνει και η Syrah, υπάρχει σαφής διάκριση ανάμεσα στο μοντέλο στο οποίο η κάθε σκλάβα, μέσω των κατάλληλων κανόνων που επιβάλλονται μαθαίνει να λειτουργεί ανεξάρτητα από τις υπόλοιπες σκλάβες και στο μοντέλο στο οποίο μπαίνει η λογική της ομάδας. Ωστόσο παίρνοντας ως δεδομένο ότι τα άτομα αυτά θα συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο καθημερινά, μια προσέγγιση περισσότερο προσανατολισμένη στην ομάδα θα ήταν προτιμότερη από την ατομική προσέγγιση, εξαιτίας των προβλημάτων που αργά ή γρήγορα θα επιφέρει η συμβίωση και ανεξάρτητα από τους κανόνες που έχουν μπει.

Μέσα σε μια ομάδα, εκτός από τις τυπκές σχέσεις οι οποίες δημιουργούνται και διατηρούνται για να εκτελεστούν συγκεκριμένα καθήκοντα και οι οποίες μπορεί να είναι μόνιμες ή προσωρινές , αναπτύσσεται και ένα δίκτυο άτυπων σχέσεων . Οι άτυπες αυτές σχέσεις μπορεί να είναι κάθετες, ειδωμένες ως μια συμμαχία μεταξύ ατόμων που είναι ιεραρχικά άνισα αλλά μπορεί να είναι και οριζόντιες. Προφανώς , η ισχύς τέτοιου είδους σχέσεων μπορεί να πυροδοτηθεί ή να περιοριστεί από το περιβάλλον και μάλιστα στη διοίκηση ανθρωπινων πόρων υπάρχει αρκετη δουλειά με θέμα τον κατάλληλο χειρισμό του περιβάλλοντος με σκοπό να περιοριστεί ή και να ενισχυθεί ο σχηματισμός τέτοιου είδους ομάδων.

Το κατά πόσο τα μέλη μιας ομάδας επηρεάζονται από αυτήν, εξαρτάται από το βαθμό στον οποίο αντιλαμβάνονται το εμείς. Προφανώς, σε ομάδες με υψηλό βαθμό συνεκτικότητας, τα μέλη ενδιαφέρονται και κινητοποιούνται πιο ισχυρά για την συμμετοχή τους στις δραστηριότητες της ομάδας.
Ανάμεσα στους παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν τη συνεκτικότητα μιας ομάδας είναι,
α) Το μέγεθος της ομάδας. Συγκεκριμένα, η συνεκτικότητα συνδέεται αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθος της ομάδας εξαιτίας π.χ προβλημάτων που σχετίζονται με την επικοινωνία.
β) Ο βαθμός στον οποίο τα μέλη εξαρτώνται από την ομάδα. Με τη σειρά του, ενδεχομένως αυτός να στηρίζεται από την ικανοπόιηση που παίρνουν τα μέλη από τη λειτουργία της ομάδας ή την εκπλήρωση των στόχων που υπάρχουν.
γ) Το κοινό υπόβαθρο των μελών - μορφωτικό επίπεδο, ενδιαφέροντα, κτλ.
δ) Ο ανταγωνισμός μεταξύ των μελών της. (αν και ο ανταγωνισμός μπορεί να είναι και θεμιτός, εξατίας π.χ της υψηλής «παραγωγικότητας» που επιφέρει).

Φυσικά, η συνεκτικότητα μιας ομάδας, αποτελεί στόχο μόνο όταν μπορεί να εξυπηρετήσει τους αντικειμενικούς της σκοπους. Γιατί ναι μεν η συνεκτικότητα διευκολύνει την ομαλή συνεργασία - συμβίωση, αλλά ταυτόχρονα δε μπορεί να δώσει καμία εγγύηση για την ποιότητα της παραγωγικότητας. Αντιθέτως, μερικές φορές μια συνεκτική ομάδα, μπορεί να είναι λιγότερο «παραγωγική» από μια λιγότερο συνεκτική. Επιπλεόν, ομάδες με υψηλό βαθμό συνεκτικότητας, πλήρως συμμορφωμένες με το ισχύον πλαίσιο κανόνων και προτύπων δύσκολα δέχονται την «εισβολή» ενός νέου μέλους στο χώρο τoυς, ειδικότερα όταν γι' αυτό το νεό μέλος δεν προκύπτει η ανάγκη να δεσμευτεί μαζί τους.

Τώρα, σαν τρόπος αντιμετώπισης των συγκρούσεων μου φαίνεται πως η χρήση της εξουσίας από τους υψηλότερα ιεραρχικά (ακόμη και σκλάβους) μπορεί να είναι ένας τρόπος (αν και ενδεχομένως να μην κατάφερνε να λύσει το πρόβλημα σε βάθος). Σημαντικό ρόλο για μια αποτελεσματική διαχείριση τέτοιων προβλημάτων θα ήταν κατά τη γνώμη μου, η ύπαρξη ενός στόχου ο οποίος θα ήταν υπεράνω όλων, ενός στόχου που θα είχ ε σπουδαιότητα για όλα τα μελη που απαρτίζουν την ομάδα, έτσι ώστε ανεξάρτητα από τους τυπικούς κανόνες που θα επέβαλλε η αρχή, τα μέλη της ομάδας στο σύνολό τους να μεριμνούν από μόνα τους για την αποφυγή τέτοιων προβλημάτων - απειλών. Φυσικά το να υπάρξουν τέτοιοι αντικειμενικοί στόχοι και να ταιριάξουν αυτοί οι στόχοι με τους στόχους που έχει το κάθε μέλος ξεχωριστά είναι πράγμα δύσκολο, καθώς οι υποκινητικοί παράγοντες διαφέρουν από άτομο σε άτομο αλλά και γενικότερα ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται την έννοια της αυτοπραγμάτωσης με διαφορετικό τρόπο.

Σχετικά με τα μοντέλα κατανομής ρόλων και ανάλογα με τις παραδοχές, (μια σκλάβα να αναλαμβάνει μια ή περισσότερες εργασίες, περισσότερες από μια σκλάβες να αναλαμβάνουν το πέρας μιας εργασίας , να υπάρχει εναλλαγή στους ρόλους κτλ) υπάρχουν παααρα πολλοι τρόποι διευθέτησης , μερικοί από τους οποίους ανάλογα με τα αποτελέσματα που προκύπτουν λειτουργούν και προσαρμοστικά. Υπάρχουν επιπλεόν μοντέλα που σου δίνουν το βέλτιστο ακόμη και αν ξεκινήσεις από τυχαίο αριθμό απασχολούμενων ή ακόμη και αν ξεκινήσεις από καθεστώς αβεβαιότητας σχετικά με το πόσο παραγωγικός θα είναι κάποιος στη δουλειά του. Επιπλεόν, πολλές φορές η βέλτιστη λύση δεν είναι και η μοναδική. Και φυσικά όλα αυτά, θεωρόντας ότι η ικανότητα και το αποτέλεσμα μπορούν μέσω κάποιας μονάδας να μετρηθούν.