Το ξέρατε πως...

Είναι σωματικώς αδύνατον να γλύψει κανείς τον αγκώνα του.



Σχεδόν όλοι όσοι διάβασαν αυτό το άρθρο προσπάθησαν να γλείψουν τον αγκώνα τους!![/QUOTE]

εδω κανεις λαθος ειδα 20 φωτογραφιες απο ανθρωπους που το εκαναν,σε μια εκμπομπη στο σκαι,οταν τεθηκε σαν αδυνατον. 

 

Αντιγράφω από την κεντρική σελίδα του forum εκεί που είναι το εορτολόγιο:lol2:

Upcoming Events for the Next 3 Day(s)
Calendar
Σάτυρος: 06-07-09

 

...για τους ασχολούμενους με την Κυνολογία,
"Κυριαρχικός σκύλος" είναι ένας σκύλος με
ιδιαίτερα ανεπτυγμένο αίσθημα ιδιοκτησίας
για το χώρο που ζει και τα άτομα που αποτελούν
την "οικογένεια"-αγέλη του. Ένας τέτοιος σκύλος
είναι ιδιαίτερα κατάλληλος για καθήκοντα φύλαξης...

 

Στη φωτογραφία ο Julius (ή πιο σωστά Master Julius), ενήλικος
Καυκασιανός Ποιμενικός (Ovcharka). Τυπικό βάρος >70 κιλά. Τα μεγαλύτερα φθάνουν έως και 90+ κιλά.
Κυνολογική περιγραφή του χαρακτήρα: "They are loyal to their duty in protecting their flock and family and will stand by and defend through any circumstance. They are an extremely aggressive animal and need very experienced owners."

 

Επιτέλους... βρήκαμε το γονίδιο της Κυριαρχίας:mwink:

 

 

Κατά το "σαν το σκύλο με τη γάτα";

 

Εξαρτάται απο τον σκύλο 

 

Απάντηση: Το ξέρατε πως...

Ακόμα και αν το Detroit είναι πιο γνωστό για τον ήχο της Motown, είναι και η πόλη οπου βρίσκεται το παλαιότερο jazz club του κόσμου που λειτουργεί ακόμα. Το Baker’s Keyboard Lounge άνοιξε το 1934. Έχει φιλοξενήσει τους μεγαλύτερους τζαζίστες της ιστορίας, ανάμεσά τους οι Cab Calloway, Louis Armstrong, John Coltrane, Ella Fitzgerald, Nat “King” Cole και Chick Corea.

O ιδρυτής του Clarence Baker ήταν ιδιοκτήτης για 57 χρόνια. Μεταβίβασε το club σε επενδυτές το 1991, αλλά το μαγαζί εξακολουθεί να φιλοξενεί σημαντικούς μουσικούς, και η “swing” ατμόσφαιρά του έχει διατηρηθεί πλήρως.

(Πηγή: Wikipedia)

 

 

 

 

 

 

Απάντηση: Το ξέρατε πως...

Ο Mike Mangini είναι ο πρώην session drummer του Steve Vai και ο νυν του thrash metal συγκροτήματος Annihilator.
Είναι καθηγητής μουσικής στο Berklee, ενώ κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ περισσότερων χτυπημάτων του snare ανά λεπτό.

θεωρείται ένας από τους καλύτερους drummers του κόσμο.

Το video θα σας πείσει  
(Προσέξτε τον ιδιόμορφο σχηματισμό του drum set του).

 

Ένα νέο βιβλίο αμφισβητεί την φήμη του Σωκράτη ως αθώου που μαρτύρησε για τα πιστεύω του. Παραθέτω επιλεγμένα αποσπάσματα από το άρθρο “H αλαζονεία του Σωκράτη προκάλεσε την θανάτωσή του» (The Independent, London, England, by Arifa Akbar, 8 Ιουνίου 2009)

Η περίπτωση του Σωκράτη, του ιδρυτή της Δυτικής σκέψης, θεωρείται μία από τις πιο δραματικές περιπτώσεις κακοδικίας. Το 399 π.Χ., ο Σωκράτης κατηγορήθηκε για «ασέβεια» και για το ότι «διέφθειρε τους νέους» και του ζητήθηκε να πιεί το κώνειο ώστε να εκτελέσει ο ίδιος την ποινή του. Τώρα, ένας καθηγητής του Cambridge University υποστηρίζει ότι η δίκη του Σωκράτη ήταν δίκαιη και ότι ήταν ένοχος γι αυτά που τον κατηγορούσαν. Ακόμη, ο καθηγητής Paul Cartledge πιστεύει ότι ο Σωκράτης στην πραγματικότητα προκάλεσε τον θάνατό του.

Στο νέο του βιβλίο, Η Αρχαία Ελληνική Πολιτική Σκέψη στην Πράξη, αναφέρει ότι ενώ πολιτικοί και ιστορικοί χρησιμοποίησαν την δίκη του για να καταδείξουν ότι ενίοτε η δημοκρατία μπορεί να καταντήσει κυριαρχία του όχλου, αυτό δεν είναι ένα καλό παράδειγμα. "Όλοι μας ξέρουμε ότι οι Έλληνες επινόησαν την δημοκρατία, αλλά δεν ήταν δημοκρατία όπως την ξέρουμε και, ως αποτέλεσμα, παρερμηνεύσαμε την ιστορία...Οι κατηγορίες εναντίον του Σωκράτη φαίνονται γελοίες σε μας αλλά στην αρχαία Αθήνα θεωρούνταν με πάσα ειλικρίνεια ότι θα υπηρετούσαν το κοινό καλό».

Ο καθηγητής Cartledge λέει ότι ο Σωκράτης αμφισβήτησε την ισχύ πολλών από τους γενικά αποδεκτούς θεούς και ισχυρίστηκε ότι καθοδηγείται από το εσωτερικό του «δαιμόνιο», έναν όρο που ίσως χρησιμοποιούσε για την «διαίσθηση», αλλά που μπορούσε να ερμηνευθεί και σαν μία σκοτεινή, υπερφυσική επιρροή, πράγμα που θα είχε εξοργίσει τους συμβατικούς πιστούς.

Ο συγγραφέας πιστεύει ότι ο Σωκράτης θέλησε τον θάνατό του. Στο Αθηναϊκό σύστημα, σε ένα τέτοιο είδος δίκης ο κατηγορούμενος μπορούσε να προτείνει ο ίδιος την ποινή. Αντί να πάρει αυτή την προοπτική στα σοβαρά, ο Σωκράτης αστειεύτηκε αρχικά ότι θα πρέπει να τον ανταμείψουν και τέλος πρότεινε ένα πρόστιμο που ήταν υπερβολικά μικρό.

Όπως ήταν επόμενο, οι ένορκοι δεν έπιασαν το αστείο και επέβαλαν την θανατική ποινή. Αντί να δραπετεύσει, ο Σωκράτης αποδέχτηκε την ετυμηγορία.

Ο καθηγητής Cartledge λέει: "Δεν υπάρχει αμφιβολία για την γενναιότητά του και θα μπορούσε ακόμη να θεωρηθεί ένας ήρωας της διανόησης. Όμως η ιδέα ότι ο Σωκράτης δεν ήταν ένοχος, και ότι εκτελέστηκε από τον όχλο, είναι λανθασμένη. Με τον θάνατό του η κοινωνία, στα μάτια των Αθηναίων, είχε εξαγνιστεί και είχε εδραιωθεί εκ νέου».

Η καθηγήτρια Angie Hobbs, φιλόσοφος στο Warwick University, λέει ότι μέχρι πρόσφατα, οι επίσημες κατηγορίες θεωρούνταν σαν προπέτασμα καπνού γι αυτό που ήθελαν πραγματικά οι δημοκράτες, εκδίκηση για την σχέση του Σωκράτη με το αντίπαλο ολιγαρχικό κόμμα.

Αλλά πρόσθεσε: “Το αν ήταν αυτή μία δίκαιη δίκη ή αν δεν ήταν ένας πραγματικός «ανακατωσούρας» είναι ανοιχτό προς συζήτηση. Ο Σωκράτης είχε ενοχλήσει σημαντικούς ανθρώπους με μεγάλη επιρροή. Ήταν απότομος και χωρίς τακτ. Οι φιλόσοφοι θεωρούνταν επικίνδυνοι εκείνη την εποχή και δεν ήταν ο μόνος που είχε μπλεξίματα. Οι Αθηναίοι είχαν μάλλον δίκιο που ενοχλήθηκαν κάπως με αυτά που είχε κατά νου, να βάζει τους νέους να σκέφτονται για τον εαυτό τους”.

Παραδέχτηκε ότι ο Σωκράτης «δεν ήταν αναγκαίο να πεθάνει» και ότι το έκανε πολύ δύσκολο για το δικαστήριο να μην επιβάλλει την θανατική ποινή. Όταν οι δεσμοφύλακες έδειξαν ξεκάθαρα ότι θα τον άφηναν να ‘δραπετεύσει’, αυτός αρνήθηκε.

"Ο Σωκράτης ήθελε να γίνει ένα είδος μάρτυρα για την φιλοσοφία», είπε η καθηγήτρια Hobbs. "Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, έκανε μία απίστευτα αλαζονική ομιλία στο δικαστήριο, λέγοντας, ‘αντί να με τιμωρήσουν, θα έπρεπε να είναι τόσο ευγνώμονες για τον τρόπο με τον οποίο τους βοήθησα να εξαγνίσουν την ψυχή τους, που θα έπρεπε να μου δίνουν δωρεάν γεύματα για το υπόλοιπο της ζωής μου’».

Πηγή: Arrogance of Socrates made a compelling case for his death - Features, Books - The Independent

 

...η Εξεταστική πλησιάζει, οπότε...

Θεμελιώδεις γνώσεις Θεωρίας Πιθανοτήτων (...in session)​

 

Η κατανομη Gauss (γνωστή και ως Κανονική κατανομή) είναι μια συνεχής συνάρτηση πυκνότητας πιθανότητας
που περιγράφει τη διανομή μιας τυχαίας μεταβλητής Χ
γύρω από έναν μέσο όρο μ
με τυπική απόκλιση σ.





Εργαλείο που βοηθά στην αντιμετώπιση του ρίσκου.
Σε πολύ απλές γραμμές, αν έχεις μαζέψει ένα ικανό δείγμα από οποίο ελπίζεις να "καταλάβεις" ή να "μάθεις" το "όλο" του πράγματος, τότε μπορείς να "εκτιμήσεις" που βρίσκεται ο "μέσος όρος", τον οποίο μπορείς να "χειριστείς" και να "αντιμετωπίσεις" το ρίσκο του. Στη χειρότερη περίπτωση, το πιο "ακραίο φαινόμενο" θα βρίσκεται μέσα στο [μ-3σ μ+3σ]. Όμως τα πειράματα τύχης καμιά φορά είναι απρόβλεπτα. Είναι αυτό που λένε οτι ο Διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Η γνώση του μέσου όρου και της τυπικής απόκλισης μπορεί να εξασφαλίζει το "καθημερινό" 99.7% των "προβλημάτων". Δυστυχώς όμως δεν προβλέπει και δεν βλέπει το (καριόλικο) 0.3% που έρχεται απρόβλεπτα και φέρνει συμφορές...


συνεχίζεται...

Στο επόμενο μάθημα: Προχωρημένη Θεωρία Κυματικών Φαινομένων στο Θαλάσσιο Περιβάλλον
(μεγάλα κύματα έρχονται...)​

 

Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο δηλώνω "Vanilla Female" :

 

  

 

O Κορυφαίος και τα περιστέρια

Τις νύχτες του φθινοπώρου του 1937 οι περαστικοί από τη διασταύρωση της 40ης οδού με την 6η Λεωφόρο, πίσω από τη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, μπορούσαν ακόμη να δουν στο πάρκο Μπράιαντ μια οικεία για τους περιοίκους μορφή. Ένας πανύψηλος, ξερακιανός, ηλικιωμένος άνδρας, ντυμένος με μαύρο παλιομοδίτικο πανωφόρι, λευκό πουκάμισο με σκληρό κολάρο, γκρίζα σουέντ γάντια και μαύρο καπέλο Ντέρμπι, στεκόταν ανάμεσα στα περιστέρια. Τα τάιζε, τους μιλούσε, τα χάιδευε, τα άφηνε να κάθονται επάνω του και να γεμίζουν τα ρούχα του με τις ακαθαρσίες τους.

Ο "άνδρας με τα περιστέρια" ήταν ο Νίκολα Τέσλα, ο άνθρωπος στον οποίον οφείλουμε το εναλλασσόμενο ηλεκτρικό ρεύμα και τις ασύρματες επικοινωνίες. Εκείνες οι νύχτες του 1937 ήταν οι τελευταίες που οι Νεοϋορκέζοι θα τον έβλεπαν ανάμεσα στα πουλιά του πάρκου. Ένα ταξί θα έπεφτε επάνω του ενώ περπατούσε, αφηρημένος όπως πάντα, στους δρόμους του Μανχάτταν. Παρά τα 81 του χρόνια, ο Τέσλα επέζησε αλλά, ανήμπορος πια, περιορίστηκε στο δωμάτιο 3327 του 33ου ορόφου του ξενοδοχείου New Yorker. Μια καμαριέρα τον βρήκε νεκρό το πρωί της 7ης Ιανουαρίου του 1943.

Αν και πολλοί τον θεωρούν τον μεγαλύτερο εφευρέτη του 20ου αιώνα, ο Τέσλα πέθανε παραγνωρισμένος και καταχρεωμένος. Σερβικής καταγωγής, γεννημένος το 1856 στην τότε αυστροουγγρική Κροατία, μετανάστευσε το 1884 στην Αμερική για να κυνηγήσει τις μεγάλες ιδέες του. Ο "κυρίαρχος των κεραυνών" ήταν χαρισματικός μαθητής (έλυνε τις ασκήσεις τόσο γρήγορα ώστε οι δάσκαλοί του τον κατηγορούσαν ότι αντέγραφε) αλλά, σύμφωνα με πανεπιστημιακές πηγές, δεν πήρε ποτέ το πτυχίο του ηλεκτρολόγου μηχανολόγου. Διάβαζε όμως ασταμάτητα - μιλούσε περισσότερες από επτά γλώσσες - και είχε μια ιδιαίτερη διαίσθηση σε ότι είχε σχέση με τον ηλεκτρισμό...

Πραγματικός σόουμαν και αφάνταστα εκκεντρικός, ακόμη και για την ελαστική απέναντι στην ιδιορρυθμία εποχή των αρχών του προηγούμενου αιώνα, ο Τέσλα ενσαρκώνει τον κατ' εξοχήν "τρελό επιστήμονα" των μυθιστορημάτων και μία από τις περιπτώσεις που περιλαμβάνονται σε μόνιμη βάση στις μελέτες και στα δοκίμια που επιδιώκουν να διερευνήσουν τις σχέσεις της μεγαλοφυίας με τις ψυχικές παθήσεις. Από τις τελευταίες φαίνεται ότι τον συνόδευαν πολλές. Οι ειδικοί υποστηρίζουν σήμερα ότι έπασχε από ψυχαναγκαστική διαταραχή - κατάσταση μάλλον άγνωστη την εποχή εκείνη - και ότι υπέφερε από συναισθησία και οπτικές και ακουστικές παραισθήσεις. Του αποδίδουν επίσης μια σειρά από εμμονές και φοβίες: Μικροβιοφοβία, αρρωστοφοβία, σφαιροφοβία (φόβος για τα σφαιρικά αντικείμενα), σκοτοφιλία (αγάπη για το σκοτάδι), εμμονή με τον αριθμό 3, περιστεροφιλία...

Ο Τέσλα απέφευγε τις κοινωνικές συναναστροφές, όταν όμως αποφάσιζε να μιλήσει λέγεται ότι ήταν εξαιρετικά γοητευτικός. Παρά το γεγονός ότι πολλές κυρίες τον πολιόρκησαν, δεν παντρεύτηκε ποτέ ούτε είχε κάποια ερωτική σχέση - επέμενε ότι η αγνότητα είχε βοηθήσει πολύ τις επιστημονικές του ικανότητες. Επιπλέον, εξαιτίας της σφαιροφοβίας του, δεν άντεχε την θέα των γυναικείων κοσμημάτων, ιδιαίτερα των μαργαριταριών, ενώ μπορούσε να λιποθυμήσει αν έβλεπε στο πιάτο του ένα ολόκληρο ροδάκινο...

Όταν, μετά το ατύχημα, ο Τέσλα αναγκάστηκε να μείνει πλέον στο κρεβάτι, προσέλαβε έναν αγγελιαφόρο της Western Union για να ταϊζει τα περιστέρια στο πάρκο. Ως φόρο τιμής ίσως στη μοναδική αγάπη της ζωής του, ένα λευκό θηλυκό περιστέρι για το οποίο είχε εξομολογηθεί στον μετέπειτα βιογράφο του Τζον Ο' Νιλ: "Ταϊζω τα περιστέρια εδώ και χρόνια, χιλιάδες από αυτά...Υπήρξε όμως ένα λευκό περιστέρι, ένα όμορφο πουλί. Ήταν θηλυκό. Το αναγνώριζα οπουδήποτε. Ναι, το αγαπούσα αυτό το περιστέρι, το αγαπούσα όπως ένας άνδρας αγαπά μια γυναίκα. Και με αγαπούσε και εκείνη".

Υποστήριζε ότι το περιστέρι αυτό τον ακολουθούσε παντού, εκείνος το φρόντιζε και, όσο το είχε κοντά του, ήταν ευτυχισμένος, ώσπου μια νύχτα μπήκε στο δωμάτιό του για να τον αποχαιρετήσει επειδή πέθαινε. "Όταν πέθανε", είπε, "κάτι χάθηκε από τη ζώή μου. Ναι, ταϊζω τα περιστέρια εδώ και χρόνια. Συνεχίζω να τα ταϊζω, χιλιάδες από αυτά, γιατί, στο κάτω κάτω, δεν ξέρεις ποτέ..."

Πηγή: Βήμα Science, Βήμα της Κυριακής, 19/7/2009