Ιδιοκτησία στο bdsm

Όλοι ανήκουμε στον εαυτό μας. Από εκεί πιστεύω ότι πρέπει να ξεκινάμε όλοι.

 

Τσου.
Το θεμα παιδες δεν ειναι πως θα διαχειρισθει ο αφεντης την ιδιοκτησια του και την εξουσια που θα ασκησει επ'αυτης,το θεμα ειναι ποιο ειναι το πλαισιο της ιδιοκτησιας του και ποιος το καθοριζει.
Δεδομενου δε οτι η ιδιοκτησια και η εξουσια ειναι δοτες, ο δοτης ειναι αυτος που καθοριζει το πλαισιο...
Το ανωτερω τσιτατο της Lady Dragon μπορει να ισχυει αν,εφ'οσον και για οσο χρονο ο σκλαβος το επιτρεψει μην αυταπατασθε...

 

Σαφώς και δεν πρόκειται περί φανταστικού σεναρίου,η ιδιοκτησία στο bdsm,εφ'οσον υπάρχουν άνθρωποι που συμμετέχουν στο αλισβερίσι "γίνομαι ιδιοκτησία-γίνομαι ιδιοκτήτης". It ALWAYS takes two to tango και όλα έχουν να κάνουν με το τι "χώρο" θα δώσει ο υπο στον Κ του. Εκείνος -κυρίως- αποφασίζει (o υπο) για το αν θα δώσει τα χαλινάρια στον Κυρίαρχό του ή όχι.

Προσωπικά,γνωρίζω μόλις μια τέτοια περίπτωση απόλυτης ιδιοκτησίας,αλλά νομίζω είναι αρκετό για να πιστεύω πως είναι εφικτή μια τέτοια σχέση.

​

 

On point as always, αγαπητή Λαίδη...

 

Απ' όσο γνωρίζω, ιδιοκτησία είναι κάτι που ανήκει σε κάποιο άτομο, το οποίο και έχει κάθε δικαίωμα πάνω σ' αυτή, μεταξύ αυτών και του δικαιώματος μόνιμης μεταβίβασης σε κάποιο άλλο ιδιοκτήτη, ίσως και αυτό της καταστροφής της ιδιοκτησίας. Άλλο χαρακτηριστικό της ιδιοκτησίας, είναι πως το αντικείμενο δεν έχει κανένα δικαίωμα, δεν ερωτάται για τίποτα, ούτε και είναι υποχρεωμένο να δώσει την παραμικρή συγκατάθεση (και πώς άλλωστε, μια και στις μέρες μας όταν μιλάμε για ιδιοκτησία δε νοούμαστε καν να αναφερθούμε σε ιδιοκτησία επί ανθρώπων). Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, ιδιοκτησία στο bdsm δε μπορεί να υπάρξει. Ο σκλάβος διατηρεί αναλλοίωτο κάθε δικαίωμα πάνω του, είναι ο μόνος, ουσιαστικά, ιδιοκτήτης του εαυτού του. Παράλληλα, όμως, έχει και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, μπορεί να διαχειριστεί τον εαυτό του όπως εκείνος κρίνει σωστά. Επομένως αν κρίνει σκόπιμο να παραχωρήσει κάποια δικαιώματά του σε κάποιο άλλο πρόσωπο, ουδείς μπορεί να τον εμποδίσει. Αυτό βέβαια δεν τον κάνει ιδιοκτησία στα χέρια άλλου, καθώς διατηρεί τη δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να τερματίσει αυτή την κατάσταση, ανακτώντας στο ακέραιο όλα του τα δικαιώματα.

 

Η γλυκιά πλάνη της αντιστοίχισης του ρωμαϊκού res σε κάτι τελείως ανόμοιο...Το ότι δύο πράγματα μοιάζουν ή είναι αντιστοιχίσιμα δεν τα καθιστά ταυτόσημα ή εναλλάξιμα (μιας που χρησιμοποιείς τη λογική και μόνο σε παραπέμπω στα Μαθηματικά...). Εδώ δεν πρόκειται για "property" αλλά για "slavery by contract".

Η δεύτερη πλάνη: "Ό,τι δεν συμφωνεί με τη λογική μου δεν υφίσταται".

Μνημονεύω κάτι που έχω ξαναγράψει

Πέραν αυτού, οι όποιες θεωρήσεις περί αντιστροφής και ουσιαστικής Κυριαρχίας των υποτακτικών, κλπ, κλπ, είναι χαριτωμένες μεν, αλλά
απλά και μόνο γλωσσικά παίγνια...

 

Durcet,πολύ σωστά αυτά που αναφέρεις περί ορισμού της λέξης "ιδιοκτησία".

Ας υποθέσουμε όμως,πως εγώ είμαι σκλάβα σου (εδώ γελά και το ποικιλόμορφο κατσικάκι) και σου παραχωρώ το δικαίωμα,να κουμαντάρεις τη ζωή μου ολόκληρη. Εσύ αποφασίζεις για όλα. Ακόμα και για τις μικρότερες λεπτομέρειες.
Σαφώς και έχω το δικαίωμα να διακόψω αυτή τη σχέση,οποιαδήποτε στιγμή το θελήσω,αλλά πες μου κάτι.. κατα τη διάρκεια της σχέσης μας,εγώ είμαι ή όχι ιδιοκτησία σου; Ή απλά και μόνο το γεγονός πως μπορώ να διακόψω τη σχέση αυτή,οποτεδήποτε το θελήσω,σου αφαιρεί τον τίτλο του ιδιοκτήτη; Και αν δεν είμαι ιδιοκτησία σου,τότε τι είμαι;

...σκλάβα υπο ενοικίαση ίσως;;;

 
​

 

Αγαπητή Lady,

Πιστεύω πως από τη στιγμή που αναγνωρίζει κάποιος το δικαίωμα του άλλου να διακόψει τη σχέση, δεν τον θεωρεί ιδιοκτησία του, τουλάχιστον με την έννοια που θα θεωρούσε ως ιδιοκτησία του ένα οποιοδήποτε αντικείμενο. Θεωρώ πως είναι άλλο πράγμα το να συμπεριφέρεσαι, να ενεργείς πάνω στον άλλο σαν να είσαι ιδιοκτήτης του και άλλο το να τον θεωρείς ιδιοκτησία. Βέβαια, δε μπορω να απορρίψω, ούτε βέβαια να κατακρίνω, το ότι για κάποιους η χρήση του όρου "ιδιοκτησία" μπορεί να είναι άκρως διεγερτική. Ωστόσο, σε ρεαλιστικό επίπεδο, θεωρώ πως δεν υφίσταται ιδιοκτησία. Ίσως φταίει το ότι χρησιμοποιω μόνο τη λογική, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω...

 

Απάντηση: Ιδιοκτησία στο bdsm

@ Durcet

To ερώτημα του νήματος, είναι αυτό:

Ας αφήσουμε τις D/s σχέσεις, που τα πράγματα είναι ασαφή. Αν μιλήσουμε γιά τις M/s σχέσεις (ή τουλάχιστον κάποιες απ' αυτές), καθεστώς ιδιοκτησίας ανθρώπου από άνθρωπο υφίσταται μιά χαρά (έστω κι αν δεν στέκει αυτό σύμφωνα με την κοινωνική ανάπτυξη και τους νόμους), διότι τα μέλη της σχέσης θέλουν να έχουν ο ένας το ρόλο του ιδιοκτήτη και ο δεύτερος (ή και ο τρίτος, ο τέταρτος κλπ) το ρόλο της ιδιοκτησίας. Και δεν εννοώ "ρόλους" με τη θεατρική έννοια. Κάποιοι δεν παίζουν, ζουν κατ' αυτό τον τρόπο.

Και ναι, βεβαίως, τη στιγμή που οι ιδιοκτησίες αυτές δεν στηρίζονται από κάποιους τίτλους σε κάποιο υποθηκοφυλακείο, ο καθένας μπορεί θεωρητικά ανά πάσα στιγμή να πάψει να είναι ιδιοκτησία. Γεγονός είναι όμως ότι συνειδητά, συνειδητότατα, κάποιες φορές δεν το κάνει. Θέλει να τον κατέχουν, όπως κι ο "ιδιοκτήτης" του, θέλει να τον κατέχει. Ξαναλέω όμως, πως εάν κάποιος θέλει να ζει σαν κτήμα και συνειδητά το κάνει, η έλλειψη υποθηκοφυλακείου και νομίμων συμβολαίων δεν κάνει τη ζωή του φανταστική, ούτε τον ίδιο φανταστικό πρόσωπο. Μπορεί ίσως να κάνει την επιλογή του ακατανόητη γιά τους πολλούς, αλλά μέχρι εκεί.

Μιλάμε βέβαια, ξαναθυμίζω, γιά M/s σχέσεις. Γιά ανθρώπους εντός M/s σχέσεων. Όσο ακατανόητη είναι η ιδιοκτησία ανθρώπου από άνθρωπο εκτός (αν κι αυτό "παίρνει και λίγο νερό"), άλλο τόσο ακατανόητο είναι να μην γίνεται αντιληπτό το ότι μπορεί να υπάρχει τέτοιο καθεστώς ιδιοκτησίας, εντός.


Όπως έχω ξαναπεί, τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά εφ' όσον πριν κρίνουμε μιά κατάσταση φροντίσουμε πρώτα να βεβαιωθούμε εάν την κρίνουμε από τα μέσα, ή απ' έξω...

 

Re: Απάντηση: Ιδιοκτησία στο bdsm

+1
..."by contract" (and by choice)

 

Το γεγονος της βιωσης μιας σχεσης υπο τους ορους ενος "συμβολαιου δουλειας",γραπτου η μη λιγο ενδιαφερει,δεν αναιρει τον αποφασιστικο και καθοριστικο λογο του αντικειμενου ιδιοκτησιας να καθοριστει ως τετοιο υπο τους ορους που αυτο επιθυμει.
Οθεν,(Λαιδη) ,ο σκλαβος δεν ειναι υπο ενοικιαση αλλα υπο (αυτο)παραχωρηση.,και η αναφορα του σκλαβου ως "ιδιοκτησια του αφεντη" ειναι κι'αυτος μια παραχωρηση της γλωσσας για να ικανοποιησει το φαντασιακο και των δυο.

 

Ανήκει ο άνθρωπος στον ίδιο του τον εαυτό;