Μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου.

Είναι όσο δεν παίρνει εφικτό να μην αυτοπροσδιορίζεται κανείς μέσω σύγκρισης με τους άλλους παρά μόνο στο βαθμό που οι άλλοι - άλλος είναι και ο Ιονέσκο στην προκειμένη - τον βοηθούν στο να διαμορφώσει τα κριτήρια. Γενικά, ακριβώς επειδή ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει μόνος, ακριβώς επειδή οι ώρες που είναι μόνος, οι μέρες, οι στιγμές του είναι πολύτιμες γιατί τότε είναι πραγματικά ελεύθερος να τακτοποιήσει την ψυχή του, η σύγκριση είναι περιττή για τον αυτοπροσδιορισμό του. Μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται με βάση τους δικούς του πήχεις και όχι με βάση τί είναι οι άλλοι. Εκτός κι αν θέλει να πάει να πουλήσει κολοκύθια στην αγορά, οπότε λογικά τον απασχολούν τα κολοκύθια των άλλων, πόσο τα παίρνουν και πόσο τα δίνουν (το γράφω χωρίς διάθεση υποτίμησης).

Όλα αυτά τα κριτήρια που βάζεις είναι καθαρά φαντασιακά (με τη Λακανική έννοια), το αντιλαμβάνεσαι, έτσι δεν είναι; Είναι στο χέρι σου αν και ποιά θα κρατήσεις και ποιά θα αφήσεις. Ο Καζαντζάκης, μαζί με τον Σικελιανό, κάοπια εποχή είχαν για κριτήριο αξιότητάς τους το ότι έπρεπε να γίνουν θεοί ως τα 40 και αν δεν το κατάφερναν το μόνο που θα άξιζε θα ήταν να αυτοκτονήσουν...

Σύμφωνη. Το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού είναι αυτό ακριβώς το αξίωμα. Πάμε παραπέρα  

Κεντρικό πρόβλημα που προκύπτει από το αξίωμα είναι ότι ο δυτικός πολιτισμός απαιτεί από μας, σε ανταπόδοση του ανθρωπισμού του, ότι δηλαδή δεν μας έχει για να πεθαίνουμε μαζικά, να του δώσουμε αυτό που μας ωθεί η μοναδικότητά μας να του δώσουμε ενώ τους free riders της μαζικότητας που στηρίζει τις επιμέρους μοναδικότητες τους βλέπει με μισό και λιγότερο μάτι. Εξόχως σαδομαζοχιστικό συμβόλαιο, αν το καλοσκεφτεί κανείς...

Σωστά. Η αέναη τραμπάλα μεταξί ασφάλειας και κινδύνου που μετουσιώνεται σε στάση ζωής και πράξεις μας και σε εμπειρίες των άλλων που προέρχονται από τις πράξεις μας.

Η μοναδικότητα δεν είναι παράγων πλήρους αυτογνωσίας και το πόσο καλά μπορεί να σε γνωρίζουν οι άλλοι εξαρτάται από την έκταση των διαφορών τους μ εσένα ή την ικανότητά τους να βλέπουν τον άλλον άνθρωπο. Στα βασικά μπορεί να μην είναι τόσο διαφορετικοί ή μπορεί οι διαφορές να μην έχουν πάντα σημασία. π.χ. μπροστά στο θάνατο είμαστε όλοι πάνω κάτω ίδιοι, αλλά εκείνη την ώρα που τελειώνει η γιορτή, ό,τι είχαμε να δώσουμε το έχουμε δώσει, μένει μια τελευταία ανάσα, διαφέρει λες από των άλλων; Όσο και η πρώτη φωνή του νεογέννητου;

Το ανθρώπινο δράμα, στα μέρη μας, είναι ότι δεν απαιτείται η απόλυτη κατανόησή σου από τον άλλο για να παρέμβει σ εσένα.

Syrah, τί στην ευχή θα τον έκανες τον όμοιό σου και γιατί θα ήθελες να επικοινωνήσεις μαζί του; Τί θα είχε να σου προσφέρει; Σε τί θα σε πλούτιζε; Η επιβεβαίωση που θα σου έδινε, θα σου ήταν άχρηστη μετά από δευτερόλεπτα, ανάλογα με την ταχύτητα στην οποία θα κατέληγες στο συμπέρασμα ότι ο όμοιός σου δεν έχει να σου δώσει τίποτα από τα χρειαζούμενα σ εσένα. Ασφάλεια και απόλαυση δηλαδή.

Το "υπερεγώ" τί ρόλο μπορεί να παίζει στην προκειμένη; Χώρια που θεότητες καθοδηγητικές πάντα βρίσκονται όταν πραγματικά τις χρειάζεται κανείς...

Επειδή, ακριβώς πριν πεθάνει κανείς, μπορεί και βλέπει πράγματα που πριν δεν έβλεπε, ασχολούμενος με τα της στήριξης της αυτοεκτίμησής του, που του χρειαζόταν για να μπορεί να διεκδικήσει ζωτικά για εκείνον πράγματα. Αυτή είναι η ελευθερία που υπάρχει πριν το θάνατο, η απουσία ζωτικών διεκδικούμενων. Αυτή ανοίγει τα μάτια σε πολύ ευρύτερα των πριν πεδία. Και η ύστατη ανάγκη επικοινωνίας. Να πούμε στους άλλους αυτά που τώρα βλέπουμε.

Η εν ζωή ελευθερία είναι άλλη, είναι, για μένα, η ελευθερία της αυτογνωσίας και του προσδιορισμού της ατομικής βούλησης, πάντα - φευ - περιοριζόμενη από την σιδερένια μπάρα της ανάγκης, που τόσο πάλεψε να εξαφανίσει ο Καζαντζάκης.

Το διάβασα με ευχαρίστηση στο BDSM Discussion επειδή, χωρίς την ελευθερία που απαιτείται για να διαμορφώσει ατομική βούληση κάποιος δεν μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί τελικά, και επειδή η μοναξιά του είδους που αναφέρεσαι είναι ένα πολύ καλό και όμορφο και ζωτικό πράγμα που κάποιους τους γεμίζει με ερωτική ενέργεια, τη δική τους μοναδική ενέργεια.

Πανέμορφη ένδειξη ζωτικότητας. Πάντα ο θεός της λογοτεχνίας, στα μάτια μου, ο ανυπέρβλητος Καζαντζάκης.

* Αναφορές σε βιβλία δεν κάνω, για έναν συγκεκριμένο λόγο, ότι η αγάπη προς το διάβασμα μου χρησιμεύει στο να μου έχει μείνει κάτι όταν θα κλείσω το βιβλίο και με αυτό να πορεύομαι, οπότε, αφού δεν είμαστε reading club, προτίμησα να δώσω σκέψεις από δικά μου κατασταλάγματα. Έπειτα, γνωρίζω και είναι απολύτως θεμιτό, ότι όταν κανείς νιώθει την αγωνία της ωρίμανσης, στα βιβλία βρίσκει αυτό ακριβώς που επιθυμεί να βρει. Ευκταία, αυτό που του χρειάζεται  

 

Δεν μπορώ να σκεφθώ το μηχανισμό, αλλά η ιδέα μου προέρχεται από το γεγονός πως οι δυνάμεις της φύσης επιδρούν τόσο στα άψυχα όσο και στα έμψυχα. Ο τρόπος βέβαια διαφέρει.

Στο προηγούμενο post μου επίσης, ήθελα να συμπεριλάβω την περίπτωση του ανθρώπου όπου μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία, καθίσταται ως πολίτης όμοιος με ίσα δικαιώματα (sic), ίδιες υποχρεώσεις, ενώ συχνά παρουσιάζει και την ίδια συμπεριφορά με τους υπολοίπους ή τουλάχιστον προσαρμόζεται μέσα σε κάποια όρια που του θέτει η κοινωνία - κράτος. Παράδειγμα και στόχο γι’ αυτά αποτελεί η διαδικασία της διαπαιδαγώγησης
Το παραπάνω θα μπορούσε με το χρόνο και τη ρουτίνα να ισοπεδώσει την έννοια της μοναδικότητας καθιστώντας τον απλά έναν άνθρωπο της μάζας (χωρίς απαραίτητα να έχει αρνητική έννοια αυτό   ).

Δε θα προλάβουμε λόγω διάρκειας της ανθρώπινης ζωής να νοιώσουμε ολοκληρωμένοι μαζάνθρωποι αλλά δεν έχει και κάποια ιδιαίτερη σημασία αυτό για τη φύση.
Για μας ίσως είναι προτιμότερο το συναίσθημα της μοναξιάς και ας συνεχίσουμε να ματαιοδοξούμε.

 

Αυτή η διαπίστωση με ευχαριστεί πολύ. Είμαι μία πολύ απλή γυναίκα, όπως έχω δηλώσει πολλές φορές στο παρελθόν. Κακώς μπερδεύονται όσοι μπερδεύονται.

Kαμένο κάστρο (με ένα μ, τελικά) ή νεκρός άνθρωπος (νομίζω πως ο Σαρτρ αναφέρεται στο ίδιο ακριβώς πράγμα και όχι στο νεκρό σώμα) είναι αυτός που δεν του καίγεται καρφάκι αν θα πεθάνει, εφ όσον (νιώθει ότι) έχει ολοκληρώσει την αυτοπραγμάτωσή του: (νιώθει ότι) δεν έχει περαιτέρω δυνατότητες. Ουτοπικό; Ανέφικτο; Κατά πάσα πιθανότητα. Η άποψή μου είναι ότι πρόκειται περί μίας συναισθηματικής και υποκειμενικής αίσθησης πληρότητας. Το ένιωσα πριν 10 χρόνια περίπου, όταν, σε κάποιο πάρτι, μιλούσα σε μία συνάδελφο για την οικογένειά μου, για τα παιδιά μου δηλαδή, και της είπα: «Έχω κάνει τα πάντα, όλα όσα ήθελα, και υπήρξα πολύ ευτυχισμένη. Έζησα υπέροχες στιγμές. Γέμισα από έρωτα, γέμισα από μητρότητα, γέμισα από πόνους και δυστυχίες και θριάμβους και ήττες και ομορφιές. Είμαι βέβαιη ότι δεν μπορώ να γεμίσω περισσότερο. Θα μπορούσα να πεθάνω ακόμη και σήμερα και δεν θα με πείραζε καθόλου.» Δεν εννοούσα ότι ήθελα να πεθάνω. Εννοούσα ότι είχα κλείσει τους λογαριασμούς μου με τη ζωή (εκείνο τον καιρό). Ήταν μία πολύ ευχάριστη αίσθηση.

Φυσικά λίγο αργότερα αποφάσισα ότι ήθελα να γίνω η Όμικρον, οπότε βρήκα κάτι που δεν είχα κάνει και έναν ακόμη λόγο για να συνεχίσω να ζω (πέραν του να φροντίζω τα αχάριστα, πλην αγαπημένα, κωλόπαιδα).

Ίσως, καθώς αναδύονται διάφορες πτυχές του θέματος και τυχόν συνδέσεις του με τον δικό μας χώρο εδώ πέρα (συνδέσεις που για μένα ήταν ανέκαθεν υπαρκτές) να αρχίζει να διαφαίνεται και η διαφορετική προσέγγιση του καθενός στο BDSM. Όπως μου έλεγε ένας καλός μου φίλος σήμερα, "πολύ το σκαλίζεις ρε Ντόρα, εγώ απλά θέλω να γαμάω και να δέρνω." Το κατανοώ απόλυτα, αν και δεν το συμμερίζομαι.

Περί άγνοιας, έχεις απόλυτο δίκιο, όπως ήδη ανέφερα κι εγώ, δεν είναι θέμα επιλογής – δυστυχώς. Δεν αποτελεί τακτική, δεν χρησιμοποιείται εγνωσμένα και επιλεκτικά ως αντίδοτο, απλά λειτουργεί έτσι, όταν υφίσταται.

Περί χρήσης του blessed, θα παραπέμψω στα beatitudes. Ο Μεγάλος τα είπε όξω απ' τα δόντια, εγώ έχω εισέλθει με τη βία στο διπλωματικό σώμα. 

Περί μετάφρασης, θα μετέφραζα το loneliness μοναξιά και το aloneness μοναχικότητα. Το oneness θα το μετέφραζα ως μοναδικότητα ή ίσως και περιφραστικά, ο άνθρωπος ως μονάδα.

Περί ελεημοσύνης ως μέτρο αντιμετώπισης του θανάτου, ο J.M.Coetzee, ο Νοτιοαφρικανός συγγραφέας που πήρε το Νόμπελ λογοτεχνίας το 2003, έχει γράψει ένα εξαιρετικό βιβλίο, «Τα χρόνια του σιδήρου». Είναι κάπως βαρύ αλλά αξίζει (το έχω διαβάσει δύο φορές, αν κάτι λέει αυτό). Δεν ξέρω γιατί είναι κακό να αναφερόμαστε σε βιβλία, θεωρώ ότι πολλοί μπορούν να ωφεληθούν από αναφορές μας σε αυτά. Μου αρέσει ιδιαίτερα να διαβάζω επιλεγμένα αποσπάσματα για την στήριξη κάποιας τοποθέτησης. Το συγκεκριμένο βιβλίο βέβαια είναι καθαρά λογοτεχνικό, δεν έχει νόημα να παραθέσω κάποιο απόσπασμα. Απλά το προτείνω για όσους τυχόν ενδιαφέρονται, καθώς διαπραγματεύεται αυτό ακριβώς το θέμα.

ΥΓ. Να προσθέσω ότι τα πολύ περιεκτικά ποστ της ariadni και της tender lilly είναι food for thought. Και ότι απολαμβάνω τη συζήτηση. 

 

Απάντηση: Μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου.

@ Syrah.

Σε παρακαλώ, όρισέ μου την εσωτερική καλλιέργεια... κατά τη δική σου άποψη. Ει δυνατόν, να αποφύγεις την παραπομπή σε τρίτους. 

 

Κρινάκι μου, χωρίς να υπονοώ ότι όλα εμπορευματοποιούνται, αλλά παραμένοντας σε μια ενδεχομένως κυνική αλλά ρεαλιστική διαπίστωση, αναρωτιέμαι αν υπάρχει οποιουδήποτε είδους ανθρώπινη συσχέτιση που σε όρους δούναι και λαβείν μπορεί να ξεφύγει από τη λογική του 'πουλάω κολοκύθια στην αγορά' ή ορθότερα του 'πουλάω κάτι σε κάποιον'. Η D έχει κάνει εκτενώς λόγο για BDSMική (και όχι μόνο) αγορά.

Δεν διαφωνώ μαζί σου ως προς το ότι άπτεται της ιδιοσυγκρασίας καθενός το πώς θα επιλέξει τα κριτήρια με τα οποία θα αξιολογήσει εαυτόν για να καταλήξει σε ένα δείκτη, ας ειπωθεί έτσι, αυτοεκτίμησης. Τούτο εξηγεί το πώς υπάρχουν άνθρωποι με αυτοπεποίθηση, που εγώ αξιολογώ ως τα χαμερπέστερα των όντων, αλλά και άνθρωποι συνεσταλμένοι ως ηττοπαθείς που εγώ αξιολογώ ως υπέροχους.

Επιμένω όμως πως στο βαθμό που τα κριτήρια αυτοεκτίμησης παρουσιάζουν κάποια κοινά, είναι αδύνατο να προσδιοριστεί κανείς όχι συναρτήσει κάποιου άλλου.

Συμφωνώ.

Η επικοινωνία δεν νοείται μεταξύ παντελώς όμοιων πομπών / δεκτών. Ως εκ τούτου το 'πρόβλημα' της επικοινωνίας εμφιλοχωρεί με δεδομένη την απουσία όμοιων και απουσιάζει στην αντίθετη περίπτωση καθώς απουσιάζει και η ανάγκη επικοινωνίας.

Κατά τα λοιπά αυτά που θα μπορούσα να κάνω με έναν όμοιό μου είναι πολλά, αλλά δεν θα ήθελα να δώσω πορνογραφικό χαρακτήρα στο νήμα.

Πόθεν το συμπέρασμα πώς αυτά είναι τα ζητούμενά μου; Και πώς το συμπέρασμα αυτό δεν αντιτίθεται στη διατύπωση περί ομοιότητας κριτηρίων στην αυτοαξιολόγηση;

* * * * * *​

ΧαχαΧχαχα Elysium στην παρερμηνεία του πολιτικώς ορθού, προάγεται η αποδοχή της διαφορετικότητας, αρκεί η απόκλιση που δημιουργεί από το Μ.Ο. να αξιολογείται (ειρωνικό, ε  ως 'μειονέκτημα'. Αλλά και τούτο άπτεται της ιδιοσυγκρασίας καθενός. Όπως έχω ξαναπεί, κάποιοι άνθρωποι συσχετίζονται με τους άλλους επειδή εκτιμούν τα προτερήματά τους, και κάποιοι σχετίζονται με εκείνους, των οποίων τα μειονεκτήματα μπορούν να καλύψουν τις δικές τους ανασφάλειες. Η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ εκτίμησης και συν+πάθειας.

Θα με ενδιέφερε όμως να σταθώ στη μοναδικότητα καθεαυτή και όχι στο πώς αξιολογείται από τους άλλους.

 

Απάντηση: Μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου.

Με όλο το σεβασμό στο μόχθο σου Syrah.
Κάποτε γνώριζα μιά 26χρονη κοπέλα, όμορφη, έξυπνη, αεικίνητη και επιτυχημένη.
Ήταν υπεύθυνη σε μεγάλο κατάστημα πασίγνωστης αλυσίδας ξεκινώντας από πωλήτρια.
Όσοι δεν τη θαύμαζαν τη ζήλευαν.
Εγώ ανησυχούσα.
Αν στα 26 της τα είχε κάνει όλα, στα 36 της τι θα της απόμενε να κάνει;
Έπειτα από 3 μήνες την έπιασαν να κλέβει πράγματα ευτελούς αξίας και φυσικά την απέλυσαν.

Αρχίζω να ανησυχώ και για σένα.
Στα 38 σου τι θα σου έχει απομείνει για να πραγματεύεσαι;
Απεύχομαι μία"τύχη" παραπλήσια με εκείνης της κοπέλας...
Ειλικρινά εκτιμώντας σε.

 

Ποια είναι η δεύτερη;

DRD, αν κάποιος αναζητά μόνο αυτά γίατι να καταπιαστεί με το BDSM; Με το BDSM (δέον είναι όπως) ασχολούνται όσοι δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.

Master DO, να υποθέσω ότι συμφωνείς με τη D περί του blessed της άγνοιας, αγαπητέ;

 

Απάντηση: Μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου.

Syrah, είμαι σίγουρος ότι τη βασική βιβλιογραφία την ξέρεις, την έχετε άλλωστε αναφέρει, αλλά θυμήθηκα ένα υπέροχο βιβλίο του Καμυ «Ο Μύθος του Σίσυφου» (ξέρετε, για κείνον που επειδή κορόιδεψε τον Άδη, καταδικάστηκε να κουβαλάει ένα βράχο στο βουνό που μόλις έφτανε στην κορυφή κατρακυλούσε πάλι κάτω). Το θυμήθηκα γιατί μου μοιάζει Σισύφειο το έργο για έναν εξορθολογισμένο υπαρξισμό. Αφού κάποιος το χωνέψει πως ρίχτηκε σ ένα αδιάφορο σύμπαν χωρίς νόημα, σʼ έναν κόσμο που σκασίλα του για το αν κάποιος ζει και πως ζει, το πρακτικό υπαρξιακό ερώτημα είναι το πώς ο ίδιος φαντάζεται τον εαυτό του και τι αξία ή απαξία του δίνει. Και τούτο είναι αντικειμενικά αυθαίρετο και εντελώς προσωπικό.

Οι Καζατζακικοί ήρωες της εφηβείας μας, σε πείσμα των καιρών, χλεύαζαν το θάνατο ρουφώντας τη ζωή. Ο γέρο Καραμάζοφ αγαπούσε την ηδονή της οδύνης και φλέρταρε με το θάνατο σπαταλώντας ηδονικά και επώδυνα τη ζωή του και όλων γύρω του. Δεν ξέρω ποιος είναι πιο πειστικός.

Syrah, αν είχα να προτείνω το πιο υπαρξιστικό βιβλίο που έχω διαβάσει (και το ξαναδιάβασα πρόσφατα) είναι οι Αδελφοί Καραμάζοφ (μετάφραση Αρη Αλεξάνδρου – εκδ. Γκοβόστη - 4 τομοι).

ΥΓ. Για να σε τσιγκλισω

Ως προς το πρώτο, να πως ξεκινάει Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΙΣΥΦΟΥ

Δεν υπάρχει παρά ένα μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα πραγματικά σοβαρό: το πρόβλημα της αυτοκτονίας. Τη στιγμή που αποφασίζεις πως η ζωή αξίζει ή δεν αξίζει τον κόπο να τη ζήσεις, απαντάς στο βασικό πρόβλημα της φιλοσοφίας. Τα υπόλοιπα, εάν ο κόσμος έχει τρεις διαστάσεις, εάν το πνεύμα διαιρείται σε εννιά ή δώδεκα κατηγορίες, ακολουθούν. Είναι παιχνίδια. Αρχικά πρέπει να απαντήσουμε. Και εάν σύμφωνα με το Νίτσε, είναι αλήθεια πως για να εκτιμηθεί ένας φιλόσοφος οφείλει να δίνει το παράδειγμα, καταλαβαίνουμε τι σημασία έχει η απάντηση, αφού απ' αυτή εξαρτάται η τελική χειρονομία. Εδώ είναι φανερό ότι πρόκειται για ευαισθησίες της καρδιάς, πρέπει όμως να εμβαθύνουμε σ' αυτές για να τις καταλάβουμε.

Ως προς το δευτερο θα μπορούσα να αναφέρω τη σκηνή του "Μεγάλου Ιεροεξεταστή"(υπαρχει στο internet), αλλά είναι κρίμα να μην εχει ρουφήξει κανείς όλο μα όλο το βιβλίο, αν ενδιαφέρεται για τη γεωγραφία της ανθρώπινης ύπαρξης.

 

Απάντηση: Μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου.

Πιθανολογώ και δεν αναφέρομαι προσωπικά στην νηματοθέτρια, ότι ένας άνθρωπος στην ηλικία και με αντίστοιχους με εκείνη προβληματισμούς, στα 38 του θα ευαρεστείται τα μάλα στη θέα της απέραντης ομορφιάς που ενυπάρχει στο γαλάζιο του ουρανού... ... Αυτή τη στιγμή η ηλικία των 26 δεν το επιτρέπει.

 

Φαντάζομαι η ερώτηση αναφέρεται στη διαφορετική προσέγγιση στο BDSM.

Για τον ίδιο λόγο που κάποιοι αγοράζουν ιμιτασιόν τσάντες Louis Vuitton από τους μαύρους στο δρόμο.

Η απάντηση στην δεύτερη ερώτηση απαντά και την πρώτη.

 

Aποτελεί η ελεημοσύνη μια πράξη δημιουργίας;

Έχω την εντύπωση πως ο άνθρωπος που δημιουργεί , εισπράττει πρωτίστως μέσα από την ίδια την διαδικασία της δημιουργίας. Η δημιουργία και ίσως όχι το δημιούργημα είναι για εκείνον ο τελικός προορισμός. Κατά τη διαδικασία της, οι εικόνες που παράγονται, έχουν ως αφετηρία αλλά και ως τέρμα τον ίδιο το δημιουργό, από αυτόν προσδιορίζονται και από αυτόν αποκτούν την όποια αξία τους.
Αναζητώ από την παραλόγη δημιουργία ότι απαιτούσα από τη σκέψη – την επανάσταση, την ελευθερία και την πολλαπλότητα, μας λεέι ο Καμυ. Μπορούμε άραγε να δούμε κάτω από αυτό το πρίσμα την ελεημοσύνη;

Στην «Πτώση» μας παρουσιάζεται το πορτρέτο ένος ανθρώπου που σε πρώτο επίπεδο ελεεί από μεγαλοψυχία. Ενός ανθρώπου ολοκληρωμένου, γεμάτου αυτοπεποίθηση, του οποίου το αίσθημα υπεροχής είναι για εκείνον κάτι το αυτονόητο. Δεν ελεεί, επειδή νιώθει ένοχος, δεν αποβλέπει στη μετά θάνατον λύτρωσή του. Ελεεί από συμπόνια. Κάτω από αυτό το πρίσμα, θεωρώ την ελεημοσύνη μια δράση ενότητας, απελευθερωτικής ακριβώς επειδή συμφιλιώνει. Αυτό είναι το κίνητρό της αλλά και ο τελικός της στόχος. Κάτω από αυτές τις προυποθέσεις, μπορώ να θεωρήσω την ελεημοσύνη ως δημιουργία. Δεν είναι όμως σε όλες τις περιπτώσεις τόσο αγαθά και όμορφα τα κίνητρα της ελεημοσύνης.

Ο άνθρωπος που ελεεί για να τροφοδοτήσει το αίσθημα του ναρκισσισμού του, το αίσθημα της υπεροχής του απέναντι στους άλλους, εκείνο που θα τον κάνει να αισθάνεται πιο ξεχωριστός, κάθε άλλο παρά απελευθερώνεται ή δημιουργεί. Στην προσπάθειά του να επιβεβαιωθεί, εγκλωβίζεται. Την ίδια στιγμή που τους ελεούσα, τους έφτυνα, μας διηγείται ο Κλαμανσέ στην «Πτώση» (ή κάπως έτσι).
Ένα ακόμη κίνητρο μπορεί να είναι η θέλησή μας να απενεχοποιηθούμε. Η ακόμη και ο ευσεβής μας πόθος ότι κάπου εκεί στο τέλος θα υπάρξει ανταμοιβή. Kαι αυτό ενδεχομένως να αποτελεί για κάποιους ένα τρόπο αντιμετώπισης του θανάτου.

Νομίζω ότι η ελεημοσύνη, ή μάλλον καλύτερα η προσφορά μπορεί να είναι και είναι δημιουργία μόνο όταν απορρέει από εμάς ως κίνητρο αλλά και ως στόχος. Eνδεχομένως ένας τρόπος αντιμετώπισης του θανάτου, αφού αποτελεί μια πράξη που δίνει χαρά, ακριβώς επειδή δεν απομονώνει αλλά ενώνει. Αυτή ίσως να είναι και η αξία της.

 

Απάντηση: Re: Μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου.

Δεν μπορώ να απαντήσω καθότι πλέον θα είμαι de facto μεροληπτικός.
Ξεπέρασα προ πολλού το όριο ελαστικότητας μεταξύ
πλήρους άγνοιας και γνώσης (του "εν οίδα.."),
βαδίζοντας όπως κι εσύ το δρόμο όπου there's no turning back.
Δεν σου κρύβω όμως ότι Με τρομάζει αυτή η απίστευτα
λεπτή ισορροπία μεταξύ του απόγειου πυράκτωσης του νήματος του
λαμπτήρα, όπου η φωτεινότητα είναι η λαμπρότερη και της απανθράκωσης
του νήματος. Αναφέρομαι και στον εαυτό Μου.
Συμπαθάτε Με για την εκτροποή του νήματος.
Οι προθέσεις είναι αγνές.

@elfcat νομίζω σε κάλυψα (ευτυχώς δημόσια αυτή τη φορά
ώστε να μην κινδυνεύω να παρερμηνευτούν οι προθέσεις Μου...)