Σκέψεις...

σκεψεις εχω πολλες και ολες γυρω απο τισ λαγνιες.ειναι κατι που με φτιαχνει αφανταστα:jerkit:

 

Απάντηση: Σκέψεις...

το καλυτερο ποστ που εχω διαβασει εδω μεσα

ευχαριστω master do που μας το εδωσες.

 

Αφιερωμένο

Το σκάκι είναι ένα πολύ όμορφο παιχνίδι. Αλλά με πεπερασμένες δυνατότητες.

Το να κερδίσεις μία από τις παρτίδες μπορεί να είναι εύκολο, μπορεί να έχει και κόστος.

Η πρόκληση του φόβου είναι ένα όμορφο τέχνασμα για να εφαρμοστεί πάνω στην σκακιέρα. Συνήθως την παρτίδα την χάνει αυτός που χρησιμοποιεί τον φόβο. Για αυτό και είναι όμορφο. Η αδυναμία του τεχνάσματος έγκειται στον μονόδρομο που οδηγεί. Την κοινωνική απόρριψη.

Τα πρόσωπα της κοινωνίας, οι γύρω σου, οι κοντινοί σου, αρχίζουν και νιώθουν συνάμα με τον φόβο και την αποστροφή…

-Τώρα αυτοί. Αύριο εμείς;

Και πριν το καταλάβεις, θα έχεις μείνει μόνη! Μπροστά σε άδεια σκακιέρα.

Θα είναι όμορφο το θέαμα. Δεν πρόκειται να σταματήσεις. Σίγουρα όχι, πριν είναι πολύ αργά. Θα είναι όμορφο το θέαμα…

 

Όσο περισσότερο κοιτάς μέσα στο κεφάλι σου τόσο περισσότερο μαγεύεσαι. Μα συνάμα εθίζεσαι στην διαδικασία και ψάχνεις με περισσότερη λαχτάρα. Για μεγαλύτερες ποσότητες από ένα υλικό, που όχι μόνο δεν φθίνει ποιοτικά, αλλά σου μαθαίνει να απολαμβάνεις πιο λεπτές και πιο πλούσιες γεύσεις. Η διαδικασία δείχνει να μην έχει τέλος, αλλά ταυτόχρονα σε απομακρύνει από την επαφή με την πραγματικότητα.

Θεωρώ ότι για το κάθε τι υπάρχει ένας λόγος. Ποιος θα μπορούσε να είναι ο λόγος που ωθούμαστε στο να κοιτάμε προς τα μέσα και να «γλυκαινόμαστε» από αυτό;

 

Μέσα στο ανθρώπινο μυαλό ανακαλύπτεις λίμνες. Άλλοτε παραδεισένιες και άλλοτε βούρκους που κο χ λάζουν.Άλλες γεμάτες τέρατα και άλλες τελείως άδειες. Και μόνο που περπατάς σε μία τέτοια λίμνη σε κάνει και νιώθεις ιερόσυλος. Όποια και αν είναι αυτή. Αναρωτιέμαι το γιατί...

 

Νεκρός.

Δεν βλέπεις με τα μάτια ανθέ μου μυστικέ.
Δεν ακούς του ήχους της νύχτας που λιγοστεύει.
Βουτάς και κολυμπάς στη σπηλιά της ανυπαρξίας.
Έχοντας να χάσεις τα ρούχα σου, τα στερνά.

Αρνήσου τις φωνές, τις κόρες της ημέρας, τι κόρες των ματιών τους.
Νιώσε τα σπλάχνα μου με την γεύση και την όσφρηση.
Δάγκωσε και ύλη δε θα πάρεις, μόνο πνεύμα ανθρώπινο.

Το αίμα του μυρίζει πιο κόκκινο από το ζωντανό,
οι αμαρτίες του πιο μαύρες από τις πραγματικές.

Φάε με.

Ψυχή δεν έχεις και είσαι νεκρός.
Οι γύρω σου ζωντανοί πυρσοί που χορεύουν.
Αόρατοι, άηχοι, άοσμοι, άπλυτοι ασβοί.
Τι έχεις να μου πάρεις;
Τι έχεις να μου φέρεις;

Πιες με.

Τι μυρωδιά έχει το τίποτα; Το άψυχο;
Το κενό; Το άδειο από φεγγάρι δειλινό;

Το άδειο από κρατήρες σφεγγαρόσπερμα του Άρη;
Πως μυρίζει; Πως καλεί; Πως σε φωνάζει;

Μύρισε με.

Το ψέμα, την αλήθεια, αδερφή έχει θαρρώ.
Το δίχως ψίχα, το περίβλημα για αδερφό.
Το άσπρο, το λευκό.
Το γεμάτο, το κενό.

Νιώσε με.

Στον κόσμο που περνάς το νόμισμα έχει μία όψη.
Την άλλη από αυτό που είχε εδώ.

Τελείωσε με.

Τέλος.

 

Απάντηση: Σκέψεις...

Τι είναι αυτό που κινεί τα νήματα;Αυτή η ερώτηση πάντα με βασανίζει...

 

Re: Απάντηση: Σκέψεις...

Η τύχη και εμείς 

 

Re: Απάντηση: Σκέψεις...

Μυαλά και χέρια φίλε Ηλία.
Μυαλά και χέρια.
Και καρδιές ακονισμένες που κόβουν σαν ξυράφια.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Σκέψεις...

Η τύχη...
Ένας δειγματικός χώρος αρκεί να την φυλακίσει.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Σκέψεις...

Για να τα κόψεις ή για να τα κινείς;

 

Απάντηση: Σκέψεις...

Όταν μιλάς σε κάποιον και ηρεμεί ή τσιτώνεται, φταίνε οι λέξεις; Ο ήχος; Οι εκφράσεις;

Ποιο από αυτά κυριαρχεί;