Σεξουαλικός μαζοχισμός

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο σε αυτό το κείμενο (και στα υπόλοιπα στη σελίδα της πηγής) είναι ότι γίνεται η εκλογίκευση μέσο τσουβαλιάσματος. Δεν γίνεται να βγάζεις συμπεράσματα (και να είσαι αντικειμενικός) χρησιμοποιώντας έρευνες χωρίς να παίρνεις υπόψη το χρονολογικό πλαίσιο των ερευνών και να τις παρουσιάσεις λες η αντιμετώπιση του θέματος έχει παραμείνει αμετάβλητη όλες αυτές τις δεκαετίες. Γιατί αν όντως είχε παραμείνει αμετάβλητη, αυτή τη στιγμή ο σαδομαζοχισμός θα συνέχιζε να κατηγοριοποιείτε ως παθολογική διαταραχή, πράγμα που δεν συμβαίνει.

 

Αυτό ακριβώς λέω, τον βόλεψε να βάλει όλες τις έρευνες με τη σειρά που τις έβαλε για να βγάλει το συμπέρασμα που ήθελε. Επειδή κάποιος είναι ψυχίατρος δεν σημαίνει πως είναι αντικειμενικός και ουδέτερος.

Οι έρευνες στις αρχές του 20 αιώνα κατέτασσαν τον σαδομαζοχισμό ως αρρώστια, ενώ από ένα σημείο και μετά, περίπου το δεύτερο μισό του αιώνα, ως παραφίλια. Τα κειμενά του αντιμετωπίζουν όλες τις έρευνες το ίδιο. Το μοναδικό που σκέφτομαι προς την υπεράσπιση του είναι πως ίσως μιλάει γενικά και αόριστα για τον μαζοχισμό και πως δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να ξεχωρίσει της τάσεις μέσα στα όρια του BDSM. Άρα και πάλι τσουβαλιάσμα, γιατί ήδη υπάρχουν ψυχιατρικοί οργανισμοί που επισημάνουν τη διαφοροποίηση.

(Συνοπτικά γιατί είμαι κουρασμένη και δεν θέλω να μεταφράσω ολόκληρο το κείμενο)

Με την έκδοση του DSM-IV το 1994, παρουσιάστηκαν νέα κριτήρια που ξεκάθαρα περιγράφουν το BDSM ως μη σεξουαλική διαταραχή. Επίσης στην τελευταία έκδοση του (DSM-IV-TR) ορίζεται πως η σαδιστική ή μαζοχιστική δραστηριότητα πρέπει να είναι ο μοναδικός αυτοσκοπός της σεξουαλικής ικανοποίησης για τον περίοδο των 6 μηνών και είτε να «προκαλέσει κλινικά σημαντικό κίνδυνο ή προβλήματα στο κοινωνικό, επαγγελματικό, ή άλλο σημαντικό πεδίο της λειτουργίας» (του ατόμου) είτε να έχει ως αποτέλεσμα την παραβίαση της «Συναίνεσης» για να κατηγοριοποιηθεί ως παραφίλια


Το DSM είναι ο οδηγός που εκδίδει ο Αμερικάνικος Οργανισμός Ψυχιάτρων.


Στη Ευρώπη η Δανία το 1995 έγινε η πρώτη χώρα που αφαίρεσε τον σαδομαζοχισμό από την κατάταξη τον ψυχικών ασθενειών σε εθνικό επίπεδο.



---------------------------------------------
---------------------------------------------

Psychological categorization

In the past, many activities and fantasies related to BDSM were generally attributed to sadism or masochism and were regarded by psychiatrists as pathologic. Following the International Classification of Diseases (ICD-10) sadomasochism is categorized a "Disorder of sexual preference" (F65.5) and described as follows: "A preference for sexual activity which involves the infliction of pain or humiliation, or bondage. If the subject prefers to be the recipient of such stimulation this is called masochism; if the provider, sadism. Often an individual obtains sexual excitement from both sadistic and masochistic activities."[68]

With the publication of the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV) in 1994 new criteria of diagnosis were available describing BDSM clearly not as disorders of sexual preferences. They are now not regarded as illnesses in and of themselves. The DSM-IV asserts that "The fantasies, sexual urges, or behaviors" must "cause clinically significant distress or impairment in social, occupational, or other important areas of functioning" in order for sexual sadism or masochism to be considered a disorder. The manuals' latest edition (DSM-IV-TR) requires that the activity must be the sole means of sexual gratification for a period of six (6) months, and either cause "clinically significant distress or impairment in social, occupational, or other important areas of functioning" or involve a violation of "Consent" to be diagnosed as a paraphilia.[69] Overlays of sexual preference disorders and the practice of BDSM practices can occur, however.

In Europe, an organization called ReviseF65 has worked towards this purpose in the International Classification of Diseases (ICD-10).[70] In 1995, Denmark became the first European Union country to have completely removed sadomasochism from its national classification of diseases. Recent surveys on the spread of BDSM fantasies and practices show strong variations in the range of their results. Nevertheless it can be stated that the vast majority of the researchers assume 5 to 25 percent of the population showing sexual behavior related to joyfully experienced pain or dominance and submission. The population with related fantasies is considered even higher.[71]


There are only a few studies researching the psychological aspects of BDSM using modern scientific standards. A pivotal survey on the subject was published by US-American psychotherapist Charles Moser in 1988 in the Journal of Social Work and Human Sexuality.[49] His conclusion was that while there is a general lack of data on the psychological problems of BDSM practitioners, some fundamental results are obvious. He emphasizes that there is no evidence for the theory that BDSM has common symptoms or any common psychopathology; Clinical literature, though does not give a consistent picture of BDSM practitioners. Moser emphasizes that there is no evidence at all supporting the theory of BDSM practitioners having any special psychiatric problems or even problems based solely on their preferences.

Moser's results were supported by data presented to the 2007 World Congress of Sexology by Juliet Richters, Richard De Visser, Andrew Grulich, and Chris Rissel. The researchers found that BDSM practitioners were no more likely to have experienced sexual assault than the control group, and were not more likely to feel unhappy or anxious. The BDSM males reported higher levels of psychological well-being than the controls. It was concluded that "BDSM is simply a sexual interest attractive to a minority, not a pathological symptom of past abuse or difficulty with normal sex."[72]

Problems do sometimes occur in the area of self classification by the person concerned. During the phase of the "coming-out", self questioning related to one's own "normality" is quite common. According to Moser, the discovery of BDSM preferences can result in fear of the current non-BDSM relationship's destruction. This, combined with the fear of discrimination in everyday life, leads in some cases to a double life which can be highly burdensome. At the same time, the denial of BDSM preferences can induce stress and dissatisfaction with one's own "vanilla"-lifestyle, feeding the apprehension of finding no partner. Moser states that BDSM practitioners having problems finding BDSM partners would probably have problems in finding a non-BDSM partner as well. The wish to remove BDSM preferences is another possible reason for psychological problems since it is not possible in most cases. Finally, the scientist states that BDSM practitioners seldom commit violent crimes. From his point of view, crimes of BDSM practitioners usually have no connection with the BDSM components existing in their life. Moser's study comes to the conclusion that there is no scientific evidence, which could give reason to refuse members of this group work- or safety certificates, adoption possibilities, custody or other social rights or privileges. The Swiss psychoanalyst Fritz Morgenthaler shares a similar perspective in his book, Homosexuality, Heterosexuality, Perversion (1988). He states that possible problems result not necessarily from the non-normative behavior, but in most cases primarily from the real or feared reactions of the social environment towards the own preferences.[73] In 1940 psychoanalyst Theodor Reik reached implicitly the same conclusion in his standard work Aus Leiden Freuden. Masochismus und Gesellschaft.[74]


Πηγή - [ame=http://en.wikipedia.org/wiki/Bdsm]BDSM - Wikipedia, the free encyclopedia[/ame]

 

Το ξέρω αυτό. Θα ξαναπροσπαθήσω: με ενοχλεί που πχ βάζει μια ερευνά του 1930 όταν ο σαδομαζοχισμός κατατασσόταν ως ασθένεια/διαταραχή διπλά σε μια έρευνα του 1990 όταν ο σαδομαζοχισμός κατατασσόταν ως παραφιλια, χωρίς να το επισημάνει. Αυτό.


Και αυτό που είπα, επίσης, είναι πως ήδη υπό ορισμένες προϋποθέσεις ο σαδομαζοχισμός δεν θεωρείτε καν παραφίλια από ορισμένους ψυχιατρικούς οργανισμούς

 

Απάντηση: Σεξουαλικός μαζοχισμός

Και πού να δείτε ο Ασκητής πώς μας χτυπάει όλους εμάς στο τελευταίο του βιβλίο, που είναι σε τελείως σύγχρονη λογική κατά τ άλλα.

Απλά, στο κεφάλαιο περί παραφιλιών, κλείνοντας, υποστηρίζει πως οι παραφιλικοί δεν έχουν αισθήματα για τον έτερο, που τον βλέπουν μόνον ως τον αγωγό για την ικανοποίηση του δικού τους πάθους πως ότι γι αυτό οι σχέσεις που δημιουργούνται σε σαδομαζοχιστική βάση σύντομα εκφυλίζονται και διαλύονται. Ούτε λίγο ούτε πολύ!

Είναι των αδυνάτων αδύνατο, αν κάτι απασχολεί κάποιον από εμάς, έστω π.χ. ότι θέλει μια "αντικειμενική" μέτρηση (psychometrics) του πόσο μαζοχιστής είναι, για να καταλάβει κάποια πράγματα, να βρει τις απαντήσεις που αναζητά με τη mainstream ψυχιατρική. Των αδυνάτων αδύνατο! Μόνον τσιτάτα υπάρχουν και κανένα αμεροληπτο κριτήριο, τουλάχιστον στην Ελλάδα.