Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Αγαπητέ Durcet,
Συγγνώμη που παρεμβαίνω, αλλά νομίζω ότι ακριβώς αυτό λέει κι ο pax. Συμφωνείτε...

 

Και τα τέσσερα μαζί, όχι το καθένα ξεχωριστά, δημιουργούν έναν ολοκληρωμένο ηθικό κώδικα. Αλληλοεπιδρά το ένα με το άλλο.

Είναι διαφορετικά αλλά όχι τελείως (σε όλα) διαφορετικά, αλλιώς ο κάθε άνθρωπος θα ήταν μοναχική μόναδα και δεν θα ήταν μέρος του συνόλου.

Σε ένα κοινωνικό σύνολο η ηθική διαμορφώνεται από την πλεοψηφία, η βάση της πλεοψιφίας είναι η μονάδα, η εξάρτηση είναι αμφίδρομη. Επίσης, σε ανθρωπολογικό επίπεδο η ηθική χωρίζεται σε δύο σφαίρες, αυτή του συνόλου και αυτή της μονάδας. Αυτή του συνόλου επιβάλει τις νόρμες του συνόλου στη μονάδα, και είναι περιοριστική, ενώ αυτή της μονάδας εξασφαλίζει της αρχές της ελευθερίας της μονάδας και είναι επιτρεπτική (πάντα μέσα στα όρια του συνόλου).

 

Re: Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Η παρέμβαση είναι πολύ καλή. Κινδύνευαν τα σύμβολα να χάσουν τη σημασία τους. Η νηματοθέτρια λοιπόν ξεκαθαρίζει για δεύτερη φορά και επιμένει στην αλαζονεία. Ο Εωσφόρος ήταν η επιτομή της αλαζονείας, δεν ήταν; Μήπως ήταν ταπεινός; Μήπως δεν ήταν (και) περήφανος; Μήπως θα θέλατε να είχαμε παραμείνει αθώοι, ανεύθυνοι και προβατοειδείς στον παράδεισο; Ανέφερα τον Εωσφόρο με πλήρη επίγνωση του σημείου πάνω στο οποίο βασίζεται ο δυτικός πολιτισμός. Με πλήρη επίγνωση του τι φαι μαγειρεύω. Άλλο που η ομάς δεν θέλει να δοκιμάσει γιατί προτιμά τα ντόπια φαγητά. 

Δεν είπα επιμονή και θέλω, σκέτο. Μπορεί κάποιος να επιμένει να είναι μαλάκας, ξενέρωτος, καρπαζοεισπράχτορας, ή απλά να θέλει να τρώει σκουπίδια. Δεν είναι το ίδιο, σαφώς δεν είπα αυτό. Είπα συγκεκριμένα: η επιμονή του ανθρώπου να αναζητά την ελευθερία του. Συγκεκριμένα και μονοσήμαντα. Αν αυτό δεν είναι αλαζονεία, τότε δεν ξερω τι είναι. Αλαζονεία είναι ο όρος που δίνουν οι προβατοειδείς χαρακτήρες στον άνθρωπο που επιμένει να αναζητά την ελευθερία του. "Κάτσε φρόνιμα," του λένε, "τι ψάχνεις τώρα, τι σκαλίζεις; Μα ποιος νομίζεις ότι είσαι; Είσαι ένα τίποτα. Όλοι είμαστε ένα τίποτα. Δέξου το." Αυτός, εκεί. Δεν το δέχεται. Αρνείται. Δεν είναι κάτι αυτό; Δεν είναι κάτι;

Ταπεινότητα είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, η προσπάθεια κάποιου ουσιαστικά ανελεύθερου (που επιλέγει να είναι ανελεύθερος, γιατί στο χέρι του είναι, άσε που είναι και βολικό) να ανταλλάξει φτηνοχάντρες με πολύτιμα αγαθά. Ασφαλώς, πάντα θα υπάρχουν κορόιδα. Το παραδέχτηκα κι εγώ, σε παλαιότερο νήμα. Δεν είναι διόλου δύσκολο στην σημερινή εποχή.

Είναι πράγματι προτίμηση το να είναι κάποιος ταπεινός ή περήφανος; Απαιτεί δικαιολογίες και απολογίες; Προσωπικά θεωρώ ότι είναι ο πυρήνας της ύπαρξης ενός ατόμου, οι βασικές επιλογές της ζωής του. Αυτό ακριβώς προσπαθώ να συζητήσω, με άτομα που ψάχνουν λίγο περισσότερο τις συμβατικότητες της ζωής.

Δεν είναι σκατοδίλημμα η άρνηση να αποδεχτείς την μοίρα σου. Είναι το μόνο ηθικό δίλημμα. Άλλο δεν υπάρχει. Εκτός εάν λογίσουμε ως δίλημμα και το τι φαί θα φτιάξω αύριο...Ήσσονος σημασίας θα έλεγα. Ιδίως εάν κανένας δεν δοκιμάσει... 

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Να σου πώ τη μαύρη μου την αλήθεια.
ο καθείς νοηματοδοτεί την ύπαρξη και τη ζωή του, όπως γουστάρει.
άλλος λέει, είμαι αλάζονας διότι θέλω να έιμαι ελέυθερη και κοιτάτε με τι ωραία που τα λεω.
άλλος λέει, θα βγάλω (βγάζω) χρήμα και θα σας γ........σω όλους, είμαι ο καλύτερος του χωριού
άλλος λέει, κοιτάτε, πόσα ξέρω ο άτιμος και τι ωραία που τα λέω, φτού μη με ματιάσετε΄.
άλλος λέει ήρθα στη γη να σας σώσω από τον κακό σας τον καιρό, διότι εγώ είμαι έξυπνος και καραμπουζουκλής...
άλλος λέει είμαι ένα καλό ταπεινό χαμομηλάκι, παρακαλώ πατήστε με.
άλλος λέει είμαι ο πιο καλός ο μαθητής ήμουν εγώ στην τάξη...
και ο κατάλογος είναι ατελείωτος....
...προσωπικά δεν αντιρώ με κανέναν, ο καθένας την πετριά του. εκεί που ίσως λίγο τσινώ... αλλά θα το ξεπεράσω, είναι όταν αρχίζει κάποιος να θεωρητικοποιεί την πετριά του... και να χτίζει φρούδες θεωρίες μέσα ή έξω του για την όποια νοηματοδότηση της ύπαρξής του...

εν τέλει καλή μου, και ο αλαζόνας και το ταπεινό χαμομηλάκι θα ψοφήσουν. Το ίδιο και όλες οι λοιπές υπάρξεις...  

ΥΓ. έχω όμως την αίσθηση ότι όσο πιο πολύ κάποιος τείνει προς την ελευθερία, τόσο πιο λιγότερο χρειάζεται, ταμπέλες, χαρακτηρισμούς και θεωρίες. φυσικά μπορεί και να σφάλλω.

 

Re: Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Ο Master V μου έδωσε πριν λίγο καιρό ένα πολύ καλό βιβλίο, το οποίο σήμερα ολοκλήρωσα στο τρένο. Είναι το "Σφάλμα του Ντεκάρτ" του Antonio Damasio. Αναφέρει λοιπόν εκεί, κάτι σχετικό με τις εσωτερικές νοητικές διεργασίες του ανθρώπου. Κατ' αρχάς, το βιβλίο πραγματεύεται την νόηση ως απόρροια και μόνο του εγκεφάλου, ως τμήματος του ανθρώπινου σώματος. Τα πάντα είναι σάρκα, εξ αυτής εκπορεύονται και σε αυτήν επιστρέφουν. Πράγμα που βρήκα εξαιρετικά βολικό για τα μελλοντικά μου σχέδια, καθώς και για τα τωρινά. 

Εξετάζει λοιπόν κάποιες περιπτώσεις ατόμων που έχουν υποστεί βλάβες στο μπροστινό τμήμα του εγκεφάλου και έχουν χάσει την δυνατότητα να παίρνουν αποφάσεις. Ενώ οι διανοητικές τους δυνάμεις είναι άριστες, κάνουν μαθηματικές πράξεις, λύνουν σύνθετα προβλήματα πάσης φύσεως, απαντούν πολύ ικανοποιητικά σε φανταστικές περιπτώσεις όπου απαιτείται προσωπική ή κοινωνική δράση, φαίνεται ότι αυτοί οι ασθενείς, σε όλες τις περιπτώσεις, έχουν χάσει αυτή την ικανότητα, να δρουν προς όφελός τους, να σχεδιάζουν, να παίρνουν αποφάσεις και να πράττουν. Κάθονται μέσα, έχουν πάντα μεγαλεπήβολα σχέδια, αλλά δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν κανένα από αυτά. Οι συγγενείς τους αναγκάζονται να τους φροντίζουν. Δεν μπορούν να ενταχθούν ξανά στο κοινωνικό σύνολο, είναι εντελώς ανίκανοι να κάνουν οτιδήποτε πέραν του να αναπνέουν, να τρώνε, να κοιμούνται και να λένε βλακείες.

Το συμπέρασμα του συγγραφέα είναι το εξής: "Ένας τρόπος να περιγράψουμε την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει είναι να πούμε ότι δεν δημιουργούν ποτέ μία κατάλληλη θεωρία για τον εαυτό τους, ή για τον κοινωνικό τους ρόλο υπό την έποψη του παρελθόντος και του μελλοντικού χρόνου. Και αυτό που δεν μπορούν να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους, δεν μπορούν να το δημιουργήσουν ούτε για τους άλλους. Έχουν στερηθεί την θεωρία της δικής τους νόησης και της νόησης αυτών με τους οποίους συναναστρέφονται...

Η θέση μου σχετικά με τους δρώντες οργανισμούς μπορεί πλέον να ολοκληρωθεί λέγοντας ότι δεν έχουν όλοι μυαλό, δηλαδή, δεν έχουν όλοι νοητικά φαινόμενα...Μερικοί οργανισμοί έχουν και συμπεριφορά και νόηση. Μερικοί έχουν έξυπνη συμπεριφορά αλλά διόλου νόηση. Κανένας οργανισμός δεν φαίνεται να έχει νόηση χωρίς δράση...

Παρεμπιπτόντως, οι απλοί οργανισμοί που έχουν μόνο σώμα και συμπεριφορά αλλά όχι εγκέφαλο ούτε νόηση είναι ακόμη εδώ, και είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο πολυπληθείς από τους ανθρώπους...Σκεφτείτε τα άπειρα ευτυχισμένα βακτήρια όπως τα Escherichia coli που ζούνε αυτή τη στιγμή μέσα στον καθένα από μας." 

Δεν πειράζει το ότι θα πεθάνουμε. Σημασία έχει το πώς ζούμε. Το μεν δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Το δε όμως...

To βιβλίο που ανέφερα - και που πραγματικά με ενθουσίασε - οφείλω ένα ευχαριστώ στον Κύριό μου, και θα του το δώσω και πριβέ  - συμφωνεί ακριβώς με αυτό που λες. Λέει μάλιστα ότι σκεφτόμαστε με εικόνες! Είτε τείνουμε προς την ελευθερία είτε έχουμε να λύσουμε απλά κάποιο μαθηματικό πρόβλημα. Και αφού αναφέρθηκε και ο Αινστάιν στο νήμα, και ευχαριστώ την tender lilly για το εξαιρετικό παράδειγμα, ας παραθέσω τα λόγια του σχετικά με την νοητική διαδικασία, λόγια που νομίζω ενισχύουν και την άποψη της elfcat:

"Οι λέξεις ή η γλώσσα, όπως γράφεται ή ομιλείται, δεν φαίνεται να παίζει κανέναν ρόλο στον μηχανισμό της σκέψης μου. Οι ψυχικές οντότητες που φαίνεται να λειτουργούν σαν στοιχεία της σκέψης είναι κάποια σημεία και περισσότερο ή λιγότερο ξεκάθαρες εικόνες που μπορούν "εθελούσια" να αναπαραχθούν και να συνδυαστούν. Υπάρχει, ασφαλώς, κάποια σύνδεση ανάμεσα σε αυτά τα στοιχεία και τις αντίστοιχες λογικές ιδέες. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι η επιθυμία να φτάσω στο τέλος σε λογικά συνδεδεμένες ιδέες είναι η συναισθηματική βάση σε αυτό το κάπως ασαφές παιχνίδι με τα ανωτέρω στοιχεία που ανέφερα."

Δεν θα μπορούσα να μην συμφωνήσω.

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Το νήμα μάλλον εξώκειλε από τότε και θα κάνω μία προσπάθεια ολικής επαναφοράς.
Θα συμφωνήσω με όσους πιστεύουν πως θα ήταν πιο εύστοχο στη θέση της περηφάνειας να υπήρχε η αλαζονεία.
Η αντίθεση θα ήταν προφανής.
Θα διαφωνήσω με τη νηματοθέτρια που ενστερνίζεται τον….σκεπτόμενο αρθογράφο
(γιατί περί αυτού πρόκειται) της Wikipedia.
Εάν στο ρουν της Ιστορίας όλοι όσοι έρχονταν αντιμέτωποι με την βέβαιη καταστροφή
απέλυαν την υπερηφάνεια τους ο κόσμος θα ήταν τελείως διαφορετικός.
Προφανώς ο αρθογράφος συγχέει τον σώφρονα με τον ριψάσπιδα.
Τουναντίον.
Χρειάζονται μεγάλα αποθέματα και υπερηφάνειας για να παραμείνει κάποιος στις επάλξεις,
ειδικά απέναντι στη βέβαιη καταστροφή.
Η ειδοποιός διαφορά εδώ δεν είναι η συναίσθηση της λογικής αλλά η ταγή στο ιδανικό.
Για να είμαι ξεκάθαρος.
Αναφέρομαι σε περιπτώσεις όπου το άτομο επέλεξε συνειδητά να παλέψει
για τα ιδανικά του και όχι σε περιπτώσεις όπου απλά πήγαινε γυρεύοντας μπελάδες.
Θεωρώντας πως το bdsm σαν τρόπος ζωής τείνει ως επιλογή περισσότερο
στην πρώτη περίπτωση και επειδή η συμπαθέστατη dora το πάει – το πάει
για να Μ/μας περάσει στο τάχατες αδιάφορο (sic) το πόσο υπερήφανος-η
μπορεί και πρέπει να είναι ο/η υποτακτικός-ή, θα της πω απλά
ότι όταν πήρε το τραίνο (παρέα με το βιβλίο του Μaster V) για να έρθει στην Αθήνα
δεν χρειαζόταν να περάσει κι από την …Φλώρινα. Υπήρχε και πιό.. σύντομη διαδρομή. 
Δηλαδή αγαπητή Μου, θα συμφωνήσω μαζί σου χωρίς όλες τις υπόλοιπες περικοκλάδες
περί κοινωνικοψυχολογικοφιλοσοφικών θεωριών.
Η ταπεινότητα δύναται να είναι αρετή (και) των υπερήφανων και ουδεμία σχέση έχει
με ικανότητα, ανικανότητα και κοινωνικές δομές ΟΤΑΝ είναι συνειδητή
εσωτερική διεργασία ώριμου όντος.
Άσχετα αν είναι από κάτω ή από Πάνω.

Όλοι δίκιο έχουμε, μα δεν το ξέρουμε, μα δεν τ΄αντέχουμε….
(Φατμέ)

 

Re: Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Ευχαριστώ πολύ, Master DO, για το λεκτικό μπερντάχι. Το χρειαζόμουνα. 

Και έλεγα μέσα μου, καλά, πώς αφήνουν το παλιοκόριτσο [sic] να χαλάει την πιάτσα; 

Πέραν της πλάκας - η οποία ας μου επιτραπεί λόγω της μεγάλης ζέστης και της παρατεταμένης έλλειψης αλκοόλ - συμφωνώ με το ποστ σας στο σύνολό του. Πράγματι, όλοι μας, δεν λέμε κάτι διαφορετικό. Απλά βάζουμε τα λόγια λίγο διαφορετικά και, τσουπ, εμφανίζεται η "αίσθηση" της διαφοράς. Οι Φατμέ έχουν απόλυτο δίκιο.

Πράγματι, αλλά η Φλώρινα είναι τόσο ωραία αυτή την εποχή. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ (έχει και αρκουδάκια). 

Αυτό λέει και ο σκεπτόμενος αρθογράφος μου. Ότι την ταπεινότητα την διδάσκει η ζωή, σε όσους ζουν. Δεν θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια.

Η "ταγή στο ιδανικό" όμως - όποιο και αν είναι αυτό το υποκειμενικά επιλεγμένο ιδανικό, ακόμη και αν πρόκειται για πούτσες μπλε (pardon my french) - αυτό απαιτεί κατιτίς παραπάνω. Προφανώς η δύσκολη επιλογή συνοδεύεται από περηφάνεια, η οποία όντως δεν αναιρεί το είδος ταπεινότητας που διδάσκει η ζωή και στο οποίο αναφέρεστε. Αδυνατώ να πιστέψω ότι αναφέρεστε στο είδος της ταπεινότητας που αντιπαραθέτω στην περηφάνεια. Το είδος της ταπεινότητας που ανταλλάσσει φτηνοχάντρες μπλα-μπλα, μπλα-μπλα. Αυτό που λέει "πάρε με μπάρμπα σπίτι σου κι εγώ θα σου κάνω τεμενάδες". Βλέπω το BDSM κάπως πιο σοβαρά από ένα σέσσιον ή από μία σχέση που απαρτίζεται από σποραδικά σέσσιονς. Πείτε με ρομαντική...

Πάμε όμως και πάλι στην αλαζονεία, για τρίτη φορά. Πονάει αυτή η λέξη και την αρνείστε όλοι. Κακώς, κατά την άποψή μου. Εδώ δεν την φοβάμαι εγώ (που σφουγγαρίζω κιόλα άμα λάχει, κατόπιν εντολής) και την φοβάστε εσείς; 

Σκεφτείτε λοιπόν τούτο: ποιο ακριβώς είναι αυτό το ψυχικό έρεισμα που ωθεί μία εν δυνάμει σκλάβα να πιστέψει ότι μπορεί ένα άλλο ανθρώπινο ον - ο Μάστερ εν προκειμένω - να φορτωθεί την ψυχή της στα χέριαΤου; Αν αυτό δεν είναι αλαζονεία, τότε τί είναι; Και μη μου πείτε "έρωτας" γιατί έχω βαρεθεί να γυρίζω από την άλλη και να ροχαλίζω. Μιλάμε για ψυχρές επιλογές, λογικών, ώριμων και ενίοτε ιδιαίτερα σκληρών όντων, άνευ συναισθηματισμού και ροζ κορδέλας.

Και ποιο ακριβώς είναι αυτό το ψυχικό έρεισμα που ωθεί έναν εν δυνάμει Αφέντη, να δεχθεί; Του αρέσει η ευθύνη; Θέλει όταν κολυμπάει να κουβαλάει κι άλλον στην πλάτη του γιατί είναι δεινός κολυμβητής; Θέλει παρέα;

Πρόκειται περί ξεκάθαρης αλαζονείας. Στο δικό μου το βιβλίο τουλάχιστον. Μία αλαζονεία, την οποία βρίσκω πολύ του γούστου μου. Ακόμη και αν φέρει την καταστροφή. Που δεν είναι απαραίτητο να την φέρει, με λίγη προσοχή και από τους δύο αλαζόνες...

Θα με ενδιέφερε ιδιαίτερα η άποψή σας. Ίσως να έχετε στο νου σας μια άλλη λέξη, πέραν της αλαζονείας. Κάποια πιο εύπεπτη λεξούλα. Θα είναι ευπρόσδεκτη (και θα με σώσει από πολλά μπερντάχια - λεκτικά ή μη). 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

"Μην τάξεις του Άγιου κερί..." λέει η γνωστή παροιμία dora.
Ακόμα περιμένω το υστερόγραφο που Μου τάξατε διά ζώσης ο Κύριός σου κι εσύ.
Αλλά έτσι κι΄αλλιώς μετά τις διευκρινήσεις σου μπόρεσα κάπως να συντονιστώ
με ετούτη την "αλαζονεία" που δεν Μου κόλαγε με τίποτα.
Είσαι λοιπόν πεπεισμένη πως αποτελεί ύψιστη αλαζονεία του υ το ότι ο Κ
ασχολείται μαζί του.
Όπως χαρακτηριστικά είπες "τι είμαι; ενα τίποτα, γιατί να ασχοληθεί μαζί μου;"

Εδώ έγκειται και η διαφορά Μ/μας.
Βέβαια δεν μπορώ να αντιληφθώ το πως από τη μία υπεραμύνεσαι της υπερηφάνειας των υ
(μαζί σου), και από την άλλη θεωρείς εαυτόν ένα τίποτα.
Αλλά για λόγους οικονομίας το παρακάμπτω αυτό.
Θα προσπεράσω επίσης εν τάχει το γεγονός ότι με βάση τα παραπάνω σκεπτικά σου
εάν εξέλειπε η αλαζονεία, το bdsm θα ήταν ήδη μουσειακό είδος.
Δεν υποκρίνομαι πως δεν υπάρχει αλαζονεία, αλλά όχι πως
είναι και ο κεντρικός άξονας. Αυτό ισχυρίζομαι.
Θέλω όμως να σταθώ - αυτό με κέντρισε - στη χαώδη απόσταση που Μ/μας χωρίζει
ως προς την αυτοαξιολόγηση Μ/μας.
Δεν έχει να κάνει με Κ ή υ. Ξεκάθαρα.
Δυσκολεύομαι αφάνταστα να υποτιμήσω την ανθρώπινη ουσία στο βαθμό που είδα
με τα μάτια Μου να "στάζει" από τα χείλη σου η αυτοαπαξίωση.
Ως συνοδοιπόρος στην οδύσσεια της διαστροφής μπορώ να αντιληφθώ την πιθανότητα
αυτή η αυτοεκμηδένιση να σε βάζει στο μεδούλι της υποταγής.
Αλλά μέχρις εκεί.
Εαν ο ψυχισμός σου έχει πάει παρακάτω θέλω να το διυλίσουμε αντάμα και
ζητώ και τη βοήθεια των παροικούντων.
Θέση Μου είναι πως υπάρχει Τεράστια Αξία στο κάθε άτομο, την κάθε ύπαρξη,
την κάθε υπόσταση που ζει και αναπνέει.
Περιμένω τοποθετήσεις.

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

@dora: Πιστεύεις οτι είσαι ειλικρινής σε τούτη δω τη φράση:
"τι είμαι; ενα τίποτα..."
και αν ναι, με ποιό μέτρο μετρας; δώσε μου ένα που είναι "κάτι"

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Λίγη υπομονή παρακαλώ, Master DO. Είχαμε και σφουγγαρίσματα...  Εγώ δηλαδή, και οι αδελφούλες μου. Ο Κύριος αγρόν ηγόραζε... 

Μάλλον κάτι άλλο σκεφτόσασταν εκείνη την ώρα που συνομιλούσαμε, αγαπητέ Master DO. Κατά πάσα πιθανότητα το κουταβάκι σας...  Γιατί εγώ - από όλους τους ανθρώπους - δεν θα έλεγα ποτέ "είμαι ένα τίποτα". Θα έβαζα το ΤΙΠΟΤΑ με τεράστια γράμματα, λουλουδάκια, φιοριτούρες, καμία ημιτελή σονάτα να παίζει στο background, και μετά θα τα έπαιρνα όλα πίσω. Έτσι για σπάσιμο... 

Αυτό που είπα - εν μέσω δυνατής μουσικής, είναι αλήθεια - ήταν ότι θεωρώ ότι όλοι μας είμαστε εντελώς ασήμαντοι μέσα στο γενικό σχήμα των πραγμάτων. Και πρώτος και καλύτερος εκείνος εκεί ο "άγνωστος" - σας τον έδειξα κιόλας εκείνη την στιγμή, στεκόταν πανέμορφος λίγο πιο πέρα και έψαχνε να βρει τα λεμόνια για το ποτό του συναδέλφου σας, που χάλασε τον κόσμο για ένα λεμόνι, λες και θα σταματούσε να γυρίζει ο πλανήτης αν δεν τα βρίσκαμε τα ρημάδια, και είπα: "Είμαστε πράγματι τόσο ασήμαντοι, όλοι μας. Πώς τολμούμε και ζητούμε τόσα πολλά από την ζωή;" Και δεν αναφερόμουν στα λεμόνια ασφαλώς. Τα οποία βρέθηκαν εκεί ακριβώς όπου είπα ότι ήσαν.

Αυτή είναι η αλαζονεία στην οποία αναφέρθηκα. Το BDSM, όταν γίνεται σωστά, είναι κάτι ΤΕΡΑΣΤΙΑ αλαζονικό. Θέλουμε απόλαυση, αλλά υπέρμετρη απόλαυση. Θέλουμε η ζωή μας να μην είναι απλά όμορφη, αλλά εκστατική. Ο χρόνος να επιμηκύνεται, να γίνεται αιώνιος. Να μην αγαπούμε απλώς, αλλά να πέφτουμε στην έκσταση του θρησκευτικού πάθους. Να μην ερχόμαστε απλά σε οργασμό, αλλά να πεθαίνουμε μέσα στους τελευταίους σπασμούς ενός Εγώ που εκμηδενίστηκε μέσα στην αποδοχή του πόνου και της ηδονής, δοσμένων από απόμακρα αλλά αγαπημένα χέρια. Αν αυτό δεν είναι αλαζονικό, κι εγώ δεν ξέρω τι μπορεί να είναι. Υπάρχουν σίγουρα και πιο μετριοπαθείς τρόποι για να ζει κανείς την ζωή του. N' est-ce pas?

Μίλησα για υψηλούς στόχους εξ αρχής. Οι στόχοι μου αναφέρονταν μόνο στην απόλαυση. Δεν έχω άλλους στόχους. Δεν με ενδιαφέρει η καριέρα, αδιαφορώ πλήρως για τα χρήματα, δεν με νοιάζει το κοινωνικό στάτους. Θεωρώ όμως τον έναν αυτόν μοναδικό στόχο εξαιρετικά υψηλό. Και με θεωρώ ικανή για να τον πετύχω. Για κάποια λοιπόν που θεωρεί εαυτόν τόσο ασήμαντη όσο πραγματικά είναι, αυτό είναι κάτι. [Με αυτό το μέτρο μετρώ, αγαπητή soutzoukakia.]

Μπα. Δεν υπάρχει διαφορά. Αυτό λέω. Είναι πάγια θέση μου εδώ και χρόνια. Αξιακή διαφορά, εννοώ. Άλλες διαφορές σαφώς και υπάρχουν. Για παράδειγμα, έχω οπή εκεί όπου ο όμορφος "άγνωστος" έχει καυλί. Και ούτω καθεξής. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και γι αυτόν που είναι "ο θηλυκός" στην φύση, εννοώντας τον "υποδοχέα". Αγγλιστί, the receptacle. A man's chattel. Και άλλα όμορφα...

Θεωρώ τον εαυτό μου το ίδιο τίποτα όσο όλους. Όπως εξήγησα. Βέβαια, στο πανεπιστήμιο ο Dr. Cernic, καθηγητής της Φιλοσοφίας και του Υπαρξισμού, μας έμαθε ότι man is the measure of all things. Επέμενε πολύ σ' αυτό, καθώς χοροπήδαγε γύρω γύρω, μανιασμένος σαν φαλακρός μπαμπουίνος. Αλλά υποψιάζομαι ότι το έκλεψε από τους Αρχαίους Έλληνες. Όπως κι εσείς.

Συμφωνώ. Δεν είναι ο κεντρικός άξονας.

Με συγκινείτε. Συμφωνούμε απόλυτα. Δεν μας χωρίζει καμία απόσταση. Εννοώ, δεν Μας χωρίζει καμία απόσταση. 

Δεν υπάρχει αυτοαπαξίωση σε μία "ακτινογραφική" θέαση της ζωής. Τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη. Σιγά μην κλάψω. Αλλά, για να πω την αλήθεια, πάντα έβλεπα το BDSM ως (υπαρξιακή) παρηγοριά. Καλά που έχω το μπλουζάκι του Αφέντη μου μαζί μου και το μυρίζω όποτε νιώθω υπαρξιακή απελπισία. 

Δεν συμφωνώ σε αυτό. Θεωρώ ότι ελάχιστοι άνθρωποι πλέον κάνουν τον εαυτό τους να αξίζει το οξυγόνο που σπαταλούνε σ' αυτή την πλάση. Η αξία τους υπάρχει εν δυνάμει. Δεν κάνουν όμως τις απαραίτητες κινήσεις.

Προσωπικά, για να μην θεωρηθεί ότι πιστεύω τρίχες κατσαρές του τύπου ότι εγώ αξίζω κάτι και κανένας άλλος τίποτα, δίνω καθημερινά μεγάλες μάχες για να αντισταθώ στις δυνάμεις της σήψης. Σπάνια κερδίζω. Αυτές τις λίγες φορές, τότε και μόνο τότε, ίσως να αξίζω το οξυγόνο μου. Κάπως έτσι το βλέπω.

Για Σας, δεν μπορώ να ξέρω. Εύχομαι το καλύτερο. 

@soutzoukakia, ελπίζω να απαντήθηκε το ερώτημά σου.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Σύντροφε V.
Ακόμα και αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να την εφεύρουμε!

dora
Εύχομαι να είσαι γερή και ακμαία για να διαφωνούμε αρκετά χρόνια ακόμα.
Κάνει καλό στην υγεία.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Ω ναι!
Σ ευχαριστώ