Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

ειμαι περιφανη που μου επιτρεπει να Τον αγαπω ακομα εστω και για λιγες μερες

---------- Post added at 23:04 ---------- Previous post was at 23:03 ----------

ειμαι περιφανη που μου επιτρεπει να Τον αγαπω και να Τον υπηρετω ταπεινα

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Είχα γράψει πως,

και επειδήι,

επανέρχομαι στο νήμα τούτο  

Μία μικρή διόρθωση μόνο, δεν θεωρώ οτιδήποτε ως «απαραίτητη αρετή» στο BDSM. Ούτε την περηφάνια, ούτε την ταπεινότητα, ούτε οτιδήποτε άλλο.

Για μένα είναι καλή η ταπεινότητα, διότι μου επιτρέπει να είμαι ο εαυτός μου.

Επειδή, την υπερηφάνεια και την ξαδέλφη αυτής, την αλαζονεία και ακόμα περισσότερο τον εγωισμό, τα θεωρώ κυρίως προσωπικές άμυνες σ έναν κόσμο που εξ ορισμού δεν περιστρέφεται γύρω μας. Οπότε, κάπως πρέπει, όλοι, να φροντίσουμε για τον ζωτικό μας χώρο και την επιβεβαίωσή μας. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν επιπόλαιο, σε κοινωνική προβολή. Η δε ταπεινότητα, σε κοινωνική προβολή, θα ήταν το λιγότερο ύποπτη, όπως πολύ απολαυστικά κατέδειξε ο underherfeet.

Όταν κάνω ή επιδιώκω ή προσπαθώ να κάνω M/s από θέση σκλάβου, τότε αυτό που με νοιάζει, πρώτα απ όλα, αυτό που είναι το κίνητρό μου και η απελευθέρωσή μου, είναι ότι μπορώ να δώσω μια καλή κλωτσιά σε όλες αυτές τις αρετές της υπερηφάνειας κλπ κλπ, που βασικά ωφελούν τους άλλους σε βάρος της καλοπέρασής μου και να είμαι ο ταπεινός εαυτός μου. Αυτό μου φαίνεται θαυμάσιο.

Και όποιος επιθυμεί να στολίσει με χαρακτηρισμούς οποιονδήποτε το βλέπει έτσι το θέμα, μάλλον έχει ζήσει μια ζωή απαλλαγμένη από ηθικά και άλλα διλήμματα, ενώ ίσως να μη γνωρίζει την συναισθηματική κόπωση και την αίσθηση ματαιότητας που φέρνει η ικανοποίηση της περηφάνιας, του εγωισμού, της αλαζονείας, της ματαιοδοξίας αλλά και της απληστίας ακόμα.

Το δίχως άλλο, υπάρχουν Κυρίαρχοι που το προτιμούν έτσι. Πολλοί οι λόγοι. Η ιδιοσυγκρασία Τους. Τα προσωπικά Τους γούστα. Η δική Τους υπερηφάνεια, ότι έχουν έναν σκλάβο – τρόπαιο. Ο σκλάβος Τους δεν αντέχει να το πάει ένα βήμα παραπέρα, να καταρρίψει προσωπικές του άμυνες, όπως η υπερηφάνεια και ο εγωισμός και να κάνει τον Κύριό του σταθερό κέντρο της ζωής του. Η αυτοεκτίμηση του σκλάβου είναι σε σαθρά θεμέλια και αν λείψει ο εγωισμός του, θα φύγει μαζί και όση απομίμηση αυτοεκτίμησης υπάρχει. Και πάει λέγοντας…

Υπάρχουν όμως Κυρίαρχοι που θεωρούν την ταπεινότητα του σκλάβου sine qua non συνθήκη για να τον Αναλάβουν. Στο κάτω-κάτω πόσο πραγματικά υπάκουος και για ποιο λόγο άλλωστε, μπορεί να είναι κανείς αν νιώθει – υγιώς κατά τα άλλα και με mainstream κριτήρια – ότι φέρνει δώρα και πλούτο στη σχέση; Ή αν νιώθει – υγιώς κατά τα άλλα – την ανάγκη της επιβράβευσης, του επαίνου, της προβολής για όλα τα καλά που έχει και για όλα αυτά που καταφέρνει;

Υπάρχουν Κυρίαρχοι που απαιτούν από τον σκλάβο Τους να είναι ταπεινός. Κατά τη γνώμη μου, κανείς σκλάβος, ακόμα και αν υπήρξε ένας μετριόφρων άνθρωπος στη μη σκλαβίσια ζωή του, δεν μπορεί να γίνει ταπεινός από μόνος του και δεν έχει λόγο να γίνει ταπεινός αν δεν το απαιτήσει ο Αφέντης του.

Πρώτα είναι συνάρτηση του γιατί θέλει κανείς κάτι, ποιάς μορφής είναι το κίνητρό του. Αν το κίνητρο είναι εγωιστικό, τότε, τουλάχιστον για μένα παίζει ρόλο το πόσο το θέλω, ώστε να υπερβώ τον συβαριτισμό μου και να μπω στον κόπο να το επιδιώξω. Αν την έχω ψωνίσει με κάποιο ιδεώδες, φτάνω να γίνω αλαζονική, χρειάζομαι άλλοθι, το ιδεώδες συγκεκριμένα, για να γίνω αλαζονική αλλά έτσι καταλήγω να καταβάλω τεράστιο κόπο, για κάτι που δεν άξιζε πραγματικά για μένα.

Όταν είμαι ταπεινή θέλω μόνον αυτά που αξίζουν για μένα και για κανέναν άλλον και δεν χάνω την επαφή με τις επιθυμίες μου.

Κορόϊδα και άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορεί να υπάρχουν, χωρίς απαραίτητα να είναι και ταπεινοί άνθρωποι ή έστω μόνον λίγο μετριόφρονες. Κυρίαρχοι που να δίνουν «φτηνοχάντρες» για οποιονδήποτε λόγο δεν ξέρω αν υπάρχουν. Αλλά και αν υπήρχαν, έχει κανείς την εντύπωση ότι θα έκανε καμία διαφορά στη στάση Τους αυτή το αν είχαν απέναντί τους κάποιον περήφανο ή κάποιον ταπεινό; Να δίνουν «φτηνοχάντρες» {για να πάρουν τι ακριβώς, αλήθεια;} θα είχαν ως στάση ζωής, αυτό θα έκαναν, ασχέτως του ποιόν είχαν απέναντί τους. Και ο ταπεινός, δύσκολα θα βολευόταν με χάντρες. Απλά δεν θα οργιζόταν, όπως θα έκανε κάποιος εγωιστής, αν του τις προσέφεραν για διαμάντια. Ένα «όχι, ευχαριστώ» θα αρκούσε   Εκεί που ο γνήσιος αλαζονικός θα έσπρωχνε με κομψότητα το χέρι που του προσέφερε οτιδήποτε, είτε χάντρες, είτε διαμάντια. Το ζητούμενο για τον ταπεινό είναι να αναγνωρίσει το διαμάντι που του προσφέρεται και να απλώσει το χεράκι να το πάρει.

Για μένα είναι αληθινό, για μια συγκεκριμένη στιγμή. Τη στιγμή που «εγώ» γίνομαι το επίτευγμά μου. Τότε παύω να υπάρχω και γίνομαι τίποτα. Υπάρχει το επίτευγμά μου για μένα. Δεν ξέρω πόσο θα μπορούσαν να τεντωθούν στο χρόνο τέτοιες στιγμές. Πόσο θα μπορούσα, τις ώρες της προσπάθειας, να μην είμαι «εγώ» που προσπαθώ, να είμαι «αυτό» που παλεύω να φτάσω, οπότε και πάλι, «εγώ» τίποτα θα είμαι.

Φαίνεται, ότι όταν δεν είναι πραγματικά ταπεινός κανείς, πρέπει να είναι, τουλάχιστον, πειθαρχημένος  

 

 

Re: Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Ευχαριστώ για την τοποθέτηση tender lilly. Βρήκα ιδιαίτερα χρήσιμο αυτό:

Θυμάμαι ότι ένιωθα ακριβώς έτσι, όταν σύρθηκα εδώ μέσα πριν δυόμισι χρόνια περίπου. Κόπωση. Δεν την νιώθω πια. Όχι επειδή κάποιος με απήλλαξε από το βάρος της (ενίοτε) εκνευριστικής προσωπικότητάς μου , αλλά επειδή δυνάμωσα αρκετά ώστε να την κουβαλάω και να μου φαίνεται σαν πούπουλο. Κουβαλάω και κάναν άλλο στην πλάτη άμα λάχει, μπορώ.

Με άλλα λόγια αναγνωρίζω ότι έχω ένα σωρό ελαττώματα, όπως όλοι μας, αλλά δεν με ενοχλούν και τόσο πολύ πια. Τα κάνω γούστο (τα ψιλοπαλεύω κιόλας, όταν έχω όρεξη ή όταν τρώω καμιά σκουντιά από τον Κύριο, καμιά μπούφλα...) Φαντάζομαι ότι αυτό είναι το τέλος της ενοχής και η αρχή της απόλαυσης. Μου κάνει εντύπωση που έφτασα στο ίδιο αποτέλεσμα από άλλο δρόμο (μέσω Φλώρινας, ίσως, παρόλα αυτά, έφτασα).

Δύο διευκρινίσεις (και ένα σχόλιο) θα ήθελα να κάνω, αν μου επιτρέπεις.

Η πρώτη διευκρίνιση:

Δεν είπε αυτό ο Durcet, ότι αξίζει πιο πολύ ο περήφανος σκλάβος. Είπε αυτό:

Είπε δηλαδή, αν μου επιτρέπει την ερμηνεία, ότι κάποιοι Κυρίαρχοι προτιμούν μία σχέση που να απαιτεί μικρότερη επένδυση ενέργειας η χρόνου. Δεν είναι πρόβλημα του σκλάβου, ούτε του Κυρίαρχου. Είναι θέμα matching. Ο Κυρίαρχος θα εκτιμήσει εάν μπορεί ή εάν θέλει να κάνει αυτή την επένδυση. Δεν ενέχεται καμία αξιακή κρίση σε αυτή την επιλογή. Όχι από μένα, τουλάχιστον.

Το σχόλιο:

Αν είναι ταπεινός και υπάκουος σε όλους, τότε είναι κάποιο δυστυχισμένο πλάσμα που οδηγήθηκε εδώ από την απελπισία. Ποιος Κυρίαρχος θα αναλάμβανε ένα τέτοιο πλάσμα; Να το κάνει τι; Ξέρω ότι οι Κυρίαρχοι είναι μεγαλόψυχοι, αλλά δεν ανοίγουν και φιλανθρωπικά ιδρύματα...

Επίσης δεν κατανοώ γιατί ο σκλάβος να μην φέρνει πλούτο στη σχέση. Οι Κυρίαρχοι δεν είναι ανόητοι να επιλέγουν μπαχατέλες. Φυσικά φέρνει δώρα και πλούτο στην σχέση. Είναι σαν να λες ότι οι Κυρίαρχοι είναι θεόχαζοι. Και μόνο η επιλογή τους δείχνει πόσο πολύτιμο είναι το πλάσμα που έχουν απέναντί τους.

Περί υπακοής, μιαν άλλη φορά. Δεν την έχω σε μεγάλη εκτίμηση. 

Η δεύτερη διευκρίνιση αφορά αυτό:

Τις φτηνοχάντρες τις προσφέρουν οι χαμερπείς και ψοφοδεείς σκλάβοι ασφαλώς. Όχι οι Κυρίαρχοι. Γι αυτό ακριβώς θεωρώ ότι κανένας Κυρίαρχος που σέβεται τον εαυτό του δεν θα αναλάβει κάποιον σκλάβο που δεν φέρνει δώρα και πλούτο στη σχέση. Δεν μπορεί ο άλλος να σου δίνει το σημαντικότατο και δύσκολο και σπάνιο (οι Κυρίαρχοι δεν φυτρώνουν στα δέντρα) πλαίσιο που σου είναι απαραίτητο για να λειτουργήσεις, είτε οδηγώντας σε στο να αντέχεις το βάρος σου, είτε σηκώνοντάς το ο ίδιος για σένα, κι εσύ να του δίνεις σε αντάλλαγμα την...ταπεινότητά σου. Να την κάνει τι; Χαίρεται με τους τεμενάδες ο Κυρίαρχος; Είπαμε ότι μπορώ να πουλήσω τα πάντα, αλλά σ' αυτή την συναλλαγή, ακόμη κι εγώ σηκώνω τα χέρια ψηλά. (Δεν μιλάω για σένα ασφαλώς. Το "εσύ" είναι σχήμα λόγου. Θεωρώ ότι έχεις άφθονα δώρα και τεράστιο πλούτο για να προσφέρεις σε μία σχέση. Άσχετο αν είσαι η μόνη στον κόσμο που δεν το ξέρει.) 

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Μου επιτρεπετε μια παρεμβαση κυριες μου;  
Ακομα δεν εχω καταλαβει γιατι δεν μπορει να συμβαδιζει η ταπεινοτητα με την περηφανεια - με την καλη εννοια -σε εναν ανθρωπο,ανεξαρτητως στατους.
Ο συνδυασμος τους μαλιστα θεωρω οτι χαρακτηριζει μια -πηγαια,εκ βαθους - ευγενη προσωπικοτητα,με αυξημενα επιπεδα αυτογνωσιας αφ'ενος και αυτοεκτιμησης αφ'ετερου,που μονο δωρα και πλουτη μπορει να προσφερει σε μια σχεση .Παρενθεση εδω:πλουτη και δωρα δεον οπως προσφερουν και οι δυο αν θελουν να δουν χαιρι και προκοπη,αλλιως θα δημιουργηθουν ελλειμματα τα οποια αν επιδιωχθει να καλυφθουν με αγρια φορολογηση ,-καλη ωρα- ο ταπεινος πλην ομως περηφανος φορολογουμενος θα'ρθει η στιγμη που θα απαντησει καταλληλως....
Αντιθετως,τα επιχρισματα ταπεινοτητας (σε συνδυασμο με την χαμηλη εως ανυπαρκτη αυτοεκτιμηση) και περηφανειας ειναι οντως ασυμβατα μεταξυ τους εχουν ομως ενα κοινο γνωρισμα:Προσπαθουν να επικαλυψουν, απο διαφορετικες διαδρομες, την απληστια και τον δολο ενος διογκωμενου υπερεγω.
Εξ ου οι χαντρες και τα καθρεφτακια...

 

[Σε κατ' ιδίαν επικοινωνία με τον Κύριό μου, τον Master V, μου έστειλε το κάτωθι mail σχετικά με το νήμα, με κάποιες σκέψεις του περί του επίμαχου θέματος. Θεώρησε δε ότι ίσως θα ήταν καλό να το παραθέσω εδώ, και για τους υπόλοιπους συνομιλητές. Το παραθέτω λοιπόν αυτούσιο, όπως μου ζήτησε.]

Περήφανη και "αλαζονική" (?) D Mου.

Ξέρεις, ότι διασκεδάζω ιδιαίτερα με τα κείμενά σου και με τη γλωσσική σου ικανότητα και πραγματικά βρίσκω πολύ αποτελεσματικό για την διανοητική σου ισορροπία, το να μοιράζεσαι τις απόψεις σου με άλλους, που έχουν αναγνωρίσει όπως κι εσύ την θεραπευτική ιδιότητα του φόρουμ πάνω στα κλινικά τους συμπτώματα. Σε μένα δυστυχώς δεν είναι το ίδιο ευεργετικά τα αποτελέσματα της θεραπευτικής γραφής μια και οι συνομιλητές που εμφανίζουν τα συμπτώματα της δικής μου παθολογίας σπανίζουν εκεί μέσα.

Διάβασα όμως την αναφορά σου στον Damasio και σε μένα και πρέπει να σου κάνω ορισμένες επισημάνσεις οι οποίες θα ήταν καλό να κοινοποιηθούν και στους υπόλοιπους έτσι ώστε να γίνει πιο πλήρης η αναφορά σου στο βιβλίο, αλλά και να ξεκαθαρίσουν κάποια θολά σημεία στο θέμα που διαπραγματεύεται το νήμα. (Καλό είναι λοιπόν να δημοσιεύσεις τις παρατηρήσεις μου στο νήμα σου).

Το βασικό σημείο λοιπόν της θεωρίας του Damasio είναι ότι οι ορθολογικές κρίσεις δεν είναι επαρκείς για τη σωστή λήψη αποφάσεων. Δεν έχουν πρόβλημα επομένως μόνο αυτοί που έχουν υποστεί κάποια βλάβη, αλλά και όσοι σκέφτονται ορθολογικά. Το σφάλμα του Καρτέσιου δεν είναι άλλο από αυτό. Θεώρησε ότι οι άνθρωποι είναι ορθολογικά όντα και ότι οι αποφάσεις και οι πράξεις τους ορίζονται από τον ορθό λόγο. Αυτό δεν συνεπάγεται όμως ότι αποφασίζουν σωστά. Για παράδειγμα, κάποιος που νομίζει ότι έχει γυάλινα πόδια, ένας ψυχωσικός, ή κάποιος που νομίζει ότι τον καταδιώκουν, ή του στήνουν παιχνίδια με τη ζωή του, λειτουργεί απόλυτα λογικά. Προσπαθεί να μην σπάσει τα γυάλινα πόδια του, προσπαθεί να κρυφτεί για να μην τον βρουν και τον σκοτώσουν ή προσπαθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο του θεοπαίγνιου που έχει στηθεί εις βάρος του. Όλες του οι πράξεις και οι αποφάσεις είναι λογικές. Επειδή όμως έχει λάθος προκείμενη (δηλαδή πρώτη πρόταση ή θεωρία), τα κάνει όλα λάθος.

Υπάρχει κάποιο είδος εγκλωβισμού στην ανάγκη για λογική που κάνει πολλές φορές τις αποφάσεις μας λανθασμένες. Ο Κίρκεγκωρ έλεγε ότι η στιγμή της απόφασης είναι μια τρέλα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι εκείνος πρωτοείδε το υπαρξιακό πρόβλημα που ο Νταμάσιο απέδειξε μεθοδολογικά κι επιστημονικά. (Το πείραμά του με τους πιθήκους και τους παίχτες του καζίνο το αποδεικνύει.)

Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της θεωρίας του και όχι το ζήτημα της δημιουργίας μιας θεωρίας. H θεωρία είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη στην λήψη ορθών αποφάσεων (τα παραδείγματα με τους ψυχωσικούς κλπ, το καταδεικνύουν).

Επ' ευκαιρίας θα ήθελα να σου επισημάνω 2 - 3 πραγματάκια για το νήμα. Η γλώσσα σου προηγείται της νόησης και αυτό είναι ιδίωμα των ανθρώπων που ασχολούνται με τα φιλολογικά και τα «καλά» γράμματα σε αντίθεση με αυτούς που ασχολούνται με τις επιστήμες. Τίποτα κακό, απλώς θα πρέπει να το ξέρεις για να συνειδητοποιείς ότι ενίοτε γράφεις και α-νοησίες (με την Βιτγκενσταϊνική - συνήθως - έννοια).

Η περηφάνια δεν αποτελεί τον αντίθετο πόλο της ταπεινότητας. Κάποιος μπορεί να είναι κάλλιστα και περήφανος και ταπεινός. Για παράδειγμα μια ταπεινή μου φίλη είχε ένα ταπεινό σκαραβαίο (το αυτοκίνητο εννοώ) και ήταν πολύ περήφανη γι αυτό. Αν υποθέσουμε ότι ο σύντροφος DO έχει δίκιο, και η ταπεινότητα είναι αρετή, δεν συνεπάγεται αυτόματα το ίδιο και για την ταπείνωση. Κατά τη γνώμη μου, τόσο η ταπεινότητα όσο και η περηφάνια, δεν συντάσσονται αυτομάτως με κάποιο αξιολογικό πρόσημο (+/-). Περήφανη ήταν και η φίλη μου με τον σκαραβαίο, περήφανος είναι και ο εθνικιστής περίανδρος που σπάει στο ξύλο τους μετανάστες. Η διαφορά τους είναι ότι ο δεύτερος είναι και αλαζόνας. Δηλαδή, θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από τους άλλους χωρίς απαραίτητα να είναι. Είναι υπερόπτης, έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του χωρίς ενδεχομένως να την αξίζει, περιφρονεί τους άλλους οι οποίοι στην πραγματικότητα ή με άλλα κριτήρια μπορεί να είναι καλύτεροί του.

Ο αλαζόνας θεωρεί εαυτόν καλύτερο χωρίς να είναι. Είναι αυτός που αυτοκολακεύεται. Αντίστοιχα κάποιος, μπορεί να είναι ο καλύτερος στο είδος του αλλά να μην το βροντοφωνάζει. Αν όμως, παρ' ότι είναι ικανός και αξιόλογος, υποτιμά και μετριάζει τον εαυτό του, ευτελίζοντας τον, τότε δεν είναι ταπεινός, αλλά ταπεινώνεται. Υποβιβάζει και μειώνει την αξία του, όχι αναγνωρίζοντας, όπως ο Σωκράτης το τεράστιο σύμπαν της γνώσης λέγοντας: τίποτα δεν γνωρίζω (ενώ ξέρει πολύ καλά ότι γνωρίζει και μάλιστα ότι γνωρίζει περισσότερα από τους υπόλοιπους, αν και αυτό αποτελεί ειρωνεία και όχι ταπεινοφροσύνη) αλλά ποδοπατώντας την αξία του μέσα σε μια παθολογία αυτολύπησης. Έλεγε ένας δάσκαλός μου ότι υπάρχει η άγνοια της άγνοιας και η άγνοια της γνώσης. Ο αδαής βρίσκεται στο ένα άκρο και ο σοφός στο άλλο. Ενδιάμεσα βρίσκονται όλοι όσοι νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Κι αυτό πρέπει να το προσέχεις!!!

Να ξεκαθαρίσω για να μην παρανοηθώ, ότι δεν θεωρώ πως κάποιος Μεγάλος πρέπει να είναι μετριόφρων. Η μετριοφροσύνη είναι για τις μετριότητες έλεγε η γιαγιά μου και έχει δίκιο. Αλλά το αντίθετο της μετριοφροσύνης δεν είναι η αλαζονεία. Υπάρχει η έπαρση και η οίηση του Μεγάλου και του Καλύτερου (η Μεγαλοπρέπεια, το Μεγαλείο και η Λαμπρότητα του Πρώτου, ο οποίος δεν έχει ανάγκη να αποδείξει κάτι) και η έπαρση και η οίηση του αλαζόνα, του μετρίου που υπερεκτιμά την ισχύ του (η οποία συνήθως είναι για γιαούρτια). Την δεύτερη καταδικάζω. Η ιστορία συνήθως κρίνει ποιός ήταν μεγαλοπρεπής και ποιός αλαζόνας, εκ του αποτελέσματος. Τα παραδείγματα είναι πολλά.

Θα συνιστούσα, γενικότερα, να ορίζεις καλύτερα τους όρους που χρησιμοποιείς και να προβαίνεις σε λιγότερες βερμπαλιστικές περιπλανήσεις ώστε αυτά που θέλεις να πεις να μην περιέχουν αμφισημίες και αντιφάσεις.

Σε φιλώ _V

 

Απάντηση: Re: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Τα σέβη μου στον Master V για τα πιο πανω.

Έχω να κάνω μόνο μια παρατήρηση αναφορικά με το Σωκράτη. Χωρίς να αμφισβητώ την ύπαρξη ειρωνείας στην ίδια την φράση, εικάζω πως μια ανάλογη με την "Εν οιδα..." φράση, μπορεί να προέρχεται ακριβώς μέσα από τη συνειδητοποίηση λόγω σοφίας του απέραντου της ίδιας της γνώσης.

Όσο σοφότερος γίνεσαι τόσο περισσότερο έχεις την ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι το άπειρο της γνώσης που δεν έχεις ακόμη κατακτήσει. Είναι σαν να ανεβαίνεις ένα βουνό και όσο ψηλότερα βρίσκεσαι τόσο περισσότερα μπορείς να δεις γύρω σου. Εκτός κι αν από έπαρση και αλαζονεία επιτρέψεις στην ίδια υφιστάμενη γνώση να γίνει τροχοπέδη σε κάθε μελλοντική προσπάθεια κατάκτησης επιπλέον γνώσης. Να έχεις δηλαδή κατορθώσει να ανέβεις στους πρόποδες ενός βουνού και να νομίζεις πως κατέκτησες την κορφη του.

 

Θα τοποθετηθώ αύριο σε όλα αυτά τα ωραία και ενδιαφέροντα.

Εν τω μεταξύ, συνεχίζω να ψάχνω για μία καλύτερη λεξούλα αντί της αλαζονείας. Οι απόψεις διίστανται ακόμη σχετικά με την χρήση της λέξης...

 

Εχεις επιλεξει μια ερμηνεια της παραπανω φρασης την οποια βρισκω απλουστευτικη. Μια αλαζονικη σταση "προηγειται της πτωσης" οχι λογω του υψους των στοχων και των προσδοκιων, αλλα λογω της ανεπαρκειας του αλαζονα να διαχειριστει αυτους. Εξ ου και η αλαζονεια του, η ανικανοτητα του να αντιληφθει το μεγεθος της μετριοτητας του.

Και παραθετω τον ορισμο του λημματος:
"αλαζονας [ο/η]προσωπο που ειναι υπερμετρα υπερηφανος, που δειχνει υπεροψια και περιφρονηση για τους αλλους. Συν: υπεροπτης, ξηπασμενος, ψηλομυτης, σνομπ."
"Λεξικο της νεας ελληνικης γλωσσας" Γ.Μπαμπινιωτη

Αναζητωντας το λημμα υπερηφανεια θα δει κανεις ξεκαθαρα πως η αλαζονεια δεν ειναι συνωνυμο, αλλα σχετιζετε με την αρνητικη χροια της λεξης, με την οιηση, την επαρση, τον ελιτισμο. Ειναι λοιπον ατοπη η τοποθετηση σου, εφ'οσον εχεις τοποθετησει πλεον της μιας φορας τις παραπανω λεξεις μαζι χειριζομενες τις ως συνωνυμα. Και μην με παραπεμψεις σε παρακαλω στην αγια γραφη, μου ειναι αδιαφορο πως διαστρεβλωνουν το λογο και το Λογο οι φονταμεταλιστες για να εξυπηρετησουν τις οποιες βλεψεις τους.

Κατηγορειται απο ποιον? Ποιος θα κατακρινει εναν ανθρωπο ο οποιος εχει στοχους, αγωνιστικο πνευμα και την επιθυμια για την προσωπικη του εξελιξη, ειτε στεφθει με επιτυχια ειτε πεσει μαχομενος?
Οχι εγω σιγουρα, ουτε εσυ προφανως και υποπτευομαι ουτε η lara,ο underherfeet και ο οιοσδηποτε αλλος που παρακολουθει αυτο το νημα. Εκτος αν επιθυμεις να γινει καποιος εξ ημων απολογητης των μετριων και τον υπανθρωπων, απλα για να αποκτησει ουσια ο διαλογος  

Συγχωρα με , αλλα τα παραπανω ειναι παραδειγματα λεκτικου αχταρμα και εννοιολογικης συγχυσης. Απο που και ως που ειναι απαραιτητο να ειναι κανεις αλαζων για να εχει βλεψεις,και μαλιστα υψηλες? Απαντες οι ανθρωποι εχουν στοχους, το οτι το μεγεθως αυτον ειναι ευθεως αναλογο με το μεγεθος της αλαζονειας τους ειναι συμπερασμα αυθαιρετο και προσβλητικο αν χρησιμοποιησουμε την ορθη ενοια της λεξης, οπως εχει δωθει ανωθεν. Η δεν θα εχω υψηλες βλεψεις, η θα ειμαι μαλακας?? Δεν με θελγει καμια εκ των δυο επιλογων, ευχαριστω  . Θελω απολαυση, εκσταση, ποθο, λαγνεια και ολα αυτα στο μεγιστο βαθμο? Ασφαλως! Αλλα αυτες μου οι επιθυμιες δεν με κανουν αλαζονα αγαπητη μου. Ηδονιστη ασφαλως, αλλα ειναι αλλο τα πεπονι και αλλο το παγωνι. Οσο για τον Σωκρατη θα μπορουσα να πω πολλα για να καταδειξω ποσο ατυχης ειναι η τοποθετηση σου αλλα θα αρκεστω στο παρακατω, που φανερωνει ξεκαθαρα πως ενα μεγαλοπρεπες πνευμα ειναι ταυτοχρονα ταπεινο. "Αρχη φιλοσοφιας το θαυμαζειν"

Κατ'αρχας αγαπητη μου συγχαρητηρια, αλλα δεν πρωτοτυπησες με τα παραπανω, παρ ολο που τα διατυπωνεις με ενθουσιασμο επαναστατικου μανιφεστο. Αν με ρωταγαν μπορει να μην απανταγα με τον ιδιο τροπο, αλλα σε διαβεβαιω, δεν σερνομαι σε τρυπες, παρ'εκτος αν κυνηγαω λαγους. Απλα επιφυλασομαι του δικαιωματος μου να αποφευγω τα "να πατε να γαμηθειτε" (οχι παντα ασφαλως) και να γραφω το εγω με κεφαλαιο μονο οταν ειναι στην αρχη της προτασης. Δεν χριειαζετε βλεπεις να ωρυομαι για τα αυτονοητα. Ουτε εσυ χρειαζετε να το κανεις.

Φιλικα

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Είναι γοητευτικό μία άστοχη λέξη στον τίλο του νήματος
να ρίχνει το σπόρο για (κατά Σύντροφο V) τέτοιο "θεραπευτικό" διάλογο.
Αφού απόλαυσα την επιβεβαιωση της υποψίας Μου πως όντως
το φάρμακο για την ίαση του Συντρόφου βρίσκεται ακόμα
σε πειραματικό στάδιο, δεν μπορώ και να παραβλέψω την αντιστροφή
των θέσφατων που αποδεικνύει το γνήσιο της Διαστροφής Μ/μας.
Στην προκειμένη περίπτωση η dora γεννάει και ο V τήκτει!

Χαίρομαι επί της ουσίας του νήματος που ο Σύντροφος έπραξε
το αυτονόητο που είχε μέχρι τώρα διαφύγει από Ο/ολους Μ/μας.
Τη διευκρίνηση μεταξύ ταπεινότητας και ταπείνωσης.
Συντάσσομαι με τη lara στην αναγνώριση του ορθού του λόγου Του και
βρίσκω ιδιαίτερα λειτουργική την απόταξη του προσήμου προ
υπερηφάνειας και ταπεινότητας.

Πασχίζω να βάλω ένα λιθαράκι στην τροχοδρόμηση του νήματος.
Το κλειδί πράγματι dora είναι η αρμόζουσα λέξη που θα αντιπαρατεθεί
αντί της περηφάνειας απέναντι στην ταπεινότητα αφού η αλαζονεία
εν προκειμένω μερικώς δυσλειτουργεί.
(Εδώ το'χω.... εδώ το 'χω ..)

Παρεμπιπτόντως underherfeet, μάλλον το έχουμε ξεπεράσει το στάδιο
όπου υπερηφάνεια και ταπεινότητα αλληλοαναιρουνταν.

Πως θα Σ/σας φαινόταν ο ναρκισσισμός;
Πάσα προσφορά δεκτή.

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Συγχωρειστε με Master DO αλλα ο εγκεφαλος μου -λογω ηλικιας ισως- λειτουργει οπως τα χρηματοκιβωτια των τραπεζων: ξεκλειδωνει με χρονικη καθυστερηση.
Ζητω την κατανοηση και την επιεικια Σας.

Υ.γ αν Σας προσεφερα την κομπορρημοσυνη ως αντιποδα της ταπεινοτητας; 

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

 
(Το υπεριπτάμενο χαμόγελο αναφέρεται στα έως το υστερόγραφό σου λογιότατε σύντροφε.)
Δεν θα διαφωνούσα με την πρότασή σου περί κομπορρημοσύνης εάν
στο δικό Μου εκφραστικό σύμπαν τουλάχιστον, δεν έτεινε περισσότερο
προς την προφορική έκφραση και λιγότερο προς συνολική συμπεριφορά.
Λεπτολογώ ίσως, αλλά το'χω αυτο από μικρός.
Χαίρομαι να διαλέγομαι μαζί σου πάντως.

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Αν συζητούμε το θέμα της υπερηφάνειας και της ταπεινότητας ως προς M/s και ιδιαίτερα από την οπτική κάποιου σκλάβου, δεν βλέπω γιατί η υπερηφάνεια της μη διαπραγματεύσιμης στάσης ζωής δεν μπορεί να συμβαδίζει με την ταπεινότητα της αποδοχής της θέσης του σκλάβου.

Μπορεί μια σκλάβα να είναι περήφανη γι αυτό που είναι και να μην επιτρέπει, για παράδειγμα, να της το διασύρουν τρίτοι ή να μη δίνει δικαιώματα να την αποπάρουν γι αυτό, ίσως επιλέγοντας έναν σχετικά κλειστό τρόπο ζωής και συγχρόνως να είναι ταπεινή ως σκλάβα, ιδίως σε αυτούς που έχουν κάτι να της μάθουν, ασχέτως στάτους. Έχω νιώσει ταπεινή απέναντι σε σκλάβες που έχουν υπερβεί όρια που εγώ δεν κατάφερα. Απέναντι σε Κυρίαρχους, έχω περισσότερες αντιστάσεις μάλλον, είναι και τα ερωτικά γινάτια στη μέση, που θυμίζουν ύποπτα εγωισμό, συνήθως χρειάζεται να πεισθώ για να είμαι ταπεινή εκεί, όσο και να το θέλω να είμαι. Είναι και η κακή φήμη της ταπεινότητας στα μέρη μας...  

@ dora_salonica,

ευχαριστώ για τον καλό λόγο ότι έχω πολλά να δώσω και είμαι η μόνη που δεν το ξέρω, πραγματικά με χάϊδεψε όμορφα.

Πλην όμως, γνωρίζω αλλά δεν με αφορά. Αφορά Όποιον με κρίνει για να με επιλέξει ή να με απορρίψει, και δεν μπορώ εγώ να προεξοφλήσω τα κριτήριά Του και να είμαι σίγουρη ότι "έχω να δώσω" γιατί μπορεί, ας πούμε, να μην είμαι σε θέση να παίρνω πίπα γονατιστή για δύο ώρες και αυτό να απαιτείται από μένα.

Έπειτα, όσες αποφασίσαμε αυτή την ερωτική διαδρομή γύρω στην τέταρτη και βάλε δεκαετία της ζωής μας "έχουμε πολλά να δώσουμε", αυτό έλειπε να μην είχαμε. Είναι απλό, όσο μαζεύαμε αυτά που "έχουμε να δώσουμε" καλύπταμε συγχρόνως τις ανάγκες μας επιβεβαίωσης και κάτι άλλες στοιχειώδεις που μας επιτρέπουν να κάνουμε τη ζωή μας όπως περίπου επιθυμούμε. Γι αυτό μπορούμε τώρα να τ αφήσουμε όλα αυτά πίσω μας και να γίνουμε αυτές που είμαστε πραγματικά.

Δεν θεωρώ την υπερηφάνεια και τις παραφυάδες αυτής κομμάτι της προσωπικότητάς μου αναπόσπαστο, που μάλιστα απειλείται από την ταπεινοσύνη που εγώ επιθυμώ να έχω μέσα μου ως σκλάβα και δεν φοβήθηκα ποτέ ότι μπορεί κάποιοι να με δουν ως φυτό επειδή μου αρέσει να είμαι υπάκουη και χαμηλών τόνων στα ερωτικά μου, χωρίς να σημαίνει ότι το καταφέρνω και πάντα. Ίσως επειδή όταν ήρθε η ώρα των χαμηλών τόνων για μένα, πριν μπω στο χώρο, έγινε με κάθε άλλο παρά τραυματικό τρόπο η μετάβαση.

Νομίζω ότι έχουμε τελείως διαφορετικά σημαινόμενα στο νου μας όσον αφορά την ταπεινότητα, έχω συναίσθηση ότι μόνο τελείως σκιωδώς και en passant έχω αναφερθεί στο τί περίπου εννοώ ως ταπεινότητα αλλά καμία συνετή ύπαρξη φέρουσα το στάτους το δικό μου δεν θα εξηγούσε δια μακρών και με γραφικές λεπτομέρειες την οπτική της επί του συγκεκριμένου θέματος  

Και μια φιλική κουβέντα δώρα, τί θες και φωνάζεις urbis et orbis ότι δεν έχεις καλή γνώμη για την υπακοή, ναι το έχω εμπεδώσει, από μένα εντάξει είσαι δεν πρόκειται να παραστήσω τον προφήτη Ιερεμία, αλλά είναι ανάγκη καλή μου, να το λες σε κάθε ευκαιρία;