Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Τι ωραία που τα λέτε! Κρίμα που δεν μπορώ να δώσω απανωτά ρεπ!

Θα συμφωνήσω πως η διάζευξη στο ερώτημα δεν έχει λόγο ύπαρξης.

(Μετά τιμής, υπολήψεως και ταπεινότητος,
Αλαζονικό Κάθαρμα
{add smiling smiley here})


​

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

δεκτη η ενσταση,ομως αμα ειναι να πιασουμε την ψιλοβελονια θα αναρωτιομουν πως ειναι δυνατον να εκδηλωθει προς τα εξω ο ναρκισσισμος ανευ κομπορρημοσυνης.
Εν πασει περιπτωσει ,δεδομενου οτι δεν ανταλλασσουμε αποψεις σε λεξικολογικο φορουμ νομιζω πως δεν εχει νοημα να κεντησουμε κι'αλλο το εργοχειρο.Ας αφησουμε το νημα να κυλησει επι της ουσιας...επι της οποιας νομιζω οτι τελικα δεν ειμαι τελειως αουτ,αν κρινω απο την τελευταια παρεμβαση της tender , ,ισως oμως επρεπε να ημουν καπως αναλυτικοτερος.

Η συνυπαρξη λοιπον περηφανειας και ταπεινοτητας - με την καλη εννοια,επαναλαμβανω - συνεπαγεαι κατ'εμε ,και την υπαρξη τιμιας προσφορας.Αυτα ειναι τα καλουδια μου,Κυριαρχε ,δεν σου πουλαω φυκια για μεταξωτες κορδελλες , that's it,take it or leave it .Ο αληθινος πλουτος της προσφορας εν προκειμενω,εγκειται στην ρεαλιστικη αποτιμηση και παρουσιαση της.

Διευκρινηση: η "καλη" εννοια της ταπεινοτητας και της υπερηφανειας δεν υποδηλοι αξιολογικα προσημα αλλα την παρερμηνεια των ορων ,η εστω την δευτερη η τριτη ερμηνεια τους ,οπως -,θα συμφωνησω - ,ορθοτατα διευκρινησε ο Master V, διαχωριζοντας την ταπεινοτητα απο την ταπεινωση ( αληθη η και ψευδη,θα προσθεσω,θυμηθειτε τον γερο Λαδα,ηταν αραγε ταπεινος; ) αλλα και την περηφανεια απο την αλαζονεια .
Ειναι ,δηλαδη,τα "επιχρισματα" στα οποια αναφερθηκα στην προηγουμενη παρεμβαση μου και τα οποια μετατρεπουν τον προσφερομενο "πλουτο" σε καθρεφτακια και γυαλιστερες χαντρες.

Κατα τα αλλα , σπευδω να συνδραμω στην υπεραποδοση των ρεπ(ος) του κρινακιου  

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Καλά τροχοδρομούμε σύντροφε.
Δεν διαφωνώ πουθενά, απλά η κομπορημμοσύνη κατ' Εμέ
εμπεριέχεται στο σύνδρομο του ναρκισσισμού και όχι τούμπαλιν,
προσπαθώ να πιάσω το όλον εδώ επειδή η λεπτουργίες
της doras θέλουν και τις ψιλοβελονιές τους.
Θα επεκτείνω το σκεπτικό σου περί τίμιας προσφοράς.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν στην συνεχή αναβάθμιση
της "τίμιας προσφοράς" στο D/s, δηλαδή το λέω ξερά,
"αυτός είμαι Κυρίαρχε αλλά Αν Εσύ μπορείς να με κάνεις καλύτερο
(ευτυχέστερο, λειτουργικότερο, πληρέστερο, αποδοτικότερο, κ.ο.κ.),
εδώ είμαι, είσαι Μάγκας; κάντο!"

Συνεχίζουμε λοιπόν να λύνουμε το κρυπτόλεξο-κλειδί που θα αφήσει το νήμα να καλπάσει...

 

Ευχαριστώ τους συμμετέχοντες για τα πολύ ενδιαφέροντα ποστ. Μου αρέσει ιδιαίτερα η τροπή της συζήτησης, αλλά όπως είχα υποσχεθεί, καλό θα ήταν να κάνω κάποιες διευκρινίσεις.

Ακολουθώντας την προτροπή του Master V να ορίσω καλύτερα τους όρους που χρησιμοποιούμε σε τούτη δω την συζήτηση, και βλέποντας ότι «γι αλλού γι αλλού ξεκίνησα, κι άλλα είναι εκείνα που αγαπώ», ανέτρεξα σε δύο πηγές. Η Πάπυρος-Λαρούς του '63 (!) που χρησιμοποιώ - παραμένει η καλύτερη για μένα - ορίζει: Αλαζών: ο υπερήφανος, ο επαιρόμενος δι' ανύπαρκτα, ή ο υπερβάλλων τα εαυτού. Άρα συνδέει τις πραγματικές ιδιότητες κάποιου με την υπερτίμηση αυτών από τον ίδιο. Η δεύτερη πηγή μου ήταν κάπως πιο πρόσφατη: η Wikipedia. Arrogance: unwarranted pride. Δηλαδή η περηφάνεια που δεν έχει έρεισμα, δεν έχει πραγματικό αντίκρισμα.

Συνδέει όμως την λέξη και με την ύβρη. Εκεί λοιπόν βρήκα τα εξής, τα οποία μεταφράζω: "Στην μοντέρνα χρήση της, η ύβρις σημαίνει υπερβολική αυτοπεποίθηση και αλαζονεία. Συχνά συνδέεται με την έλλειψη ταπεινοφροσύνης, και όχι πάντα με την έλλειψη γνώσης. Μία κατηγορία για αλαζονεία συχνά υπονοεί ότι θα ακολουθήσει πόνος ή τιμωρία, κάπως όπως συνδεόταν συχνά η ύβρις και η νέμεσις στην Αρχαία Ελλάδα. Η παροιμία "pride goes before a fall" θεωρείται ότι είναι η κεντρική ιδέα του μοντέρνου ορισμού της ύβρεως. Επίσης αναφέρεται ως «περηφάνεια που τυφλώνει», καθώς συχνά προκαλεί αυτόν που κατηγορείται για ύβρη να φέρεται με ανόητο τρόπο που αντιτίθεται στην κοινή λογική. Ο Βίκτωρ στο βιβλίο της Mary Shelley, "Φράνκενσταιν", επιδεικνύει ύβρη στην προσπάθειά του να γίνει ένας μεγάλος επιστήμονας δημιουργώντας ζωή, αλλά τελικά μετανιώνει γι αυτή του την επιθυμία". Πηγή: [ame=http://en.wikipedia.org/wiki/Hubris]Hubris - Wikipedia, the free encyclopedia[/ame]


Οι επικρίσεις επομένως είχαν κάποια βάση, αν λάβω υπόψη μου την εγκυκλοπαίδεια ή την αρχική σελίδα της Wikipedia. Όταν λέω «αλαζονεία» σαφώς και δεν αναφέρομαι στην υπερτίμηση της αξίας κάποιου από τον ίδιο. Αναφέρομαι στην ύβρη, όπως την αναλύει (υποτυπωδώς) η πηγή μου ανωτέρω. Αλλά σκοπεύω να γίνω πολύ συγκεκριμένη.

Ο πρώτος που ανέφερα στο νήμα ήταν ο Δον Κιχώτης. Άνθρωπος που κυνηγάει τα τρελο-όνειρά του. Οι γύρω του γελούνε μαζί του. Σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με την κοινή λογική. Γίνεται ο περίγελος του περίγυρου. Έτσι δεν είναι; Γίνεται γραφικός. Βρίσκω αμυδρά ενδιαφέρον το ότι πεθαίνει μόλις χάσει τα όνειρά του. Δεν μας αφορά.

Ο δεύτερος ήταν αυτός ο αξιόλογος ηθοποιός, ο Κιμούλης. Παρέθεσα τα λόγια του για να δείξω ότι και στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι που κυνηγούν τα όνειρά τους χωρίς να φοβούνται μήπως γίνουν ο περίγελος του περίγυρου. Προσέξτε ότι πουθενά ως εδώ δεν υπάρχει υπερτίμηση των δεξιοτήτων, της αξίας, της προσωπικότητας, της γνώσης κάποιου. Μιλούμε μόνο για όνειρα και στόχους. Στα οποία ασφαλώς κάποιος μπορεί είτε να πετύχει είτε να αποτύχει. Η κοινή λογική πού βρίσκεται; Σαφώς πολύ μακριά. Σαφώς κάπου αλλού. Είναι παντελώς άσχετη. Όπου υπάρχει κοινή λογική δεν υπάρχει όνειρο. Δεν υπάρχει leap of faith. Γι αυτό και δεν υπάρχει πτώση. Μικρά όνειρα, μικρές επιτυχίες και μικρές πτώσεις. Μεγάλα όνειρα, μεγάλες επιτυχίες και μεγάλες πτώσεις.

Ο τρίτος που ανέφερα ήταν ο Εωσφόρος (θα επανέλθω σ' αυτόν αύριο, για να μην κουράσω). Ο τέταρτος ο Σωκράτης (η αναφορά μου στην αλαζονεία του βρίσκεται στο νήμα "Το ξέρατε πως..."). Ο πέμπτος που αναφέρω εδώ στα γρήγορα είναι ο Γαλιλαίος (σε αντιπαράθεση με τον Σωκράτη γιατί διάβασα ότι τελικά δεν είπε το διάσημο «και όμως κινείται» αλλά το βούλωσε και αποκήρυξε τις θέσεις του για να σώσει το τομάρι του). Δεν τον αναφέρω ως παράδειγμα αλαζονείας επομένως αλλά ως παράδειγμα στάσης που συνάδει με την κοινή λογική (όταν τρώω ξύλο κι εγώ μια χαρά ικετεύω - εδώ όμως, στο δημόσιο βήμα, θαρρώ πως δεν ωφελούν σε τίποτε οι γονυκλισίες). Τα σέβη μου πάντως σε όλους, σε περίπτωση που θέλετε να με δείρετε, να με πετάξετε στον Καιάδα κλπ. 

Μου έκανε εντύπωση λοιπόν, πόσο δυνατά (και πόσο μοναχικά) ήταν τα περισσότερα από αυτά τα άτομα, που είχαν κατασταλάξει στους στόχους τους, είχαν πάρει τις αποφάσεις τους, και τις αγκάλιαζαν με ένα τόσο τεράστιο ψυχικό σθένος, σε πείσμα των καιρών, της ηθικής τάξης, του περίγυρου, της γνωστής επιστήμης, της κουλτούρας της εποχής, της κοινής λογικής. Και αναρωτήθηκα πού βρήκαν αυτή την δύναμη και αν αυτή η δύναμη δεν ήταν ύβρις τελικά. Αν δεν ήταν η έκφραση ενός περήφανου πνεύματος, ενός πνεύματος που παρά την ασημαντότητα και την αδυναμία ενός ατόμου, πιστεύει τόσο πολύ στο ίδιο το άτομο που το εξυψώνει τελικά πάνω από εκεί που κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται. Υπερβαίνει δηλαδή την δοτή, την αντικειμενική - αν λάβουμε υπόψη τα δεδομένα - θέση του. Υπερβαίνει τα πάντα. Υπερβαίνει όσα είναι κατεστημένα και όσα το αποτρέπουν από την ελεύθερη έκφρασή του, από την ελεύθερη πορεία του, από την ελεύθερη δημιουργία του, την ελεύθερη σκέψη του κλπ. (Το θέμα μου είναι πάντα η ελευθερία, αν δεν το έχετε προσέξει, from day one - οι πούτσες είναι προπέτασμα).

Ήταν επόμενο μέσα στο μυαλό μου να κάνω την σύνδεση με το BDSM, όχι αυτό το κατσιβλαχαίικο BDSM που αναλώνεται στην κλάψα και στον ψοφοδεϊσμό, αλλά σε ένα περήφανο BDSM, σε πείσμα των καιρών, της ηθικής τάξης, του περίγυρου, της κοινής λογικής κλπ. Θέλω να πω, πόσο μεγάλη διαφορά τελικά έχει η ύβρις του Βίκτωρα, που θέλει να δημιουργήσει ζωή μέσα από τον θάνατο, και η ύβρις μίας σαραντάρας που θέλει να ζει την ζωή της σε μόνιμη έκσταση, σε πείσμα ενός σώματος που φθείρεται μέρα με την ημέρα, καθημερινών προβλημάτων (οι τράπεζες ν' ανασαίνουν στο σβέρκο μου), τριών παιδιών που ουρλιάζουν «μαμά τι έχει να φάμε;», σε πείσμα του περίγυρου που δεν θέλει να ζει σε μόνιμη έκσταση και που αρνείται ακόμη και την δυνατότητα της ύπαρξής της - για να μην αναφέρουμε το κόστος της;

Δεν βρήκα καμία διαφορά.

 

Απάντηση: Re: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Πολυ ωραιο ποστ dora

Εδω θα διαφωνησω καθ οτι αυτου του ειδους η πτωση στοιχιζει περισσοτερο.

 

Σήμερα θα δανειστώ υλικό από τον παλιό μου γνώριμο, τον Aldo Carotenuto, συγκεκριμένα από τον βιβλίο του Eros and Pathos, στο οποίο έχω αναφερθεί και στο παρελθόν. Οφείλω ένα ευχαριστώ στον DreamMaster που μου υπέδειξε τον Καροτενούτο, το καλοκαίρι του 2007. Merci.

«Πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο περίγυρος είναι πολύ έξυπνος στο να αναγνωρίζει το αδύναμο σημείο κάποιου, την σκοτεινή πλευρά του. Αυτή είναι η πιο αμφισβητήσιμη πλευρά της προσωπικότητας, αλλά είναι και η πιο ενδιαφέρουσα και ζωντανή...

Σε σχέση με τον εσωτερικό εαυτό μας απαιτείται διάλογος και συμφιλίωση με αυτό το αρνητικό σημείο που έγινε ο στόχος, γιατί αυτό ακριβώς το κρυμμένο σημείο είναι η πηγή της ζωτικότητάς μας.

Όσο πιο ψηλό είναι ένα δέντρο, τόσο πιο βαθιές είναι οι ρίζες του. Κατά τον ίδιο τρόπο, η μεγαλοσύνη ενός ατόμου είναι ανάλογη με το βάθος των ριζών του. Όσο πιο «καθαρός», καλός, τέλειος είναι κάποιος εξωτερικά, τόσο πιο διαβολικές είναι οι ρίζες του...

Στους μύθους και στα παραμύθια που έχουν ως κεντρική ιδέα το ταξίδι ενός ήρωα, είναι πάντα το πιο αδύναμο παιδί, το κάπως χαζό, αυτό που αφήνει το πατρικό σπίτι και βιώνει την μοναξιά. Μόνο στην αλήθεια του εσωτερικού μας κόσμου μπορούμε να μάθουμε ότι το στοιχείο που οι άλλοι εντόπισαν ως ρήγμα του χαρακτήρα μας είναι στην πραγματικότητα απαραίτητο στην ατομικότητά μας.

Αλλά εδώ ακριβώς υπάρχει ένας κίνδυνος. Αυτή είναι η στιγμή που κάποιος είτε σταυρώνεται είτε ανακηρύσσεται τρελός. Το αρχετυπικό μοτίβο της σταύρωσης δείχνει ότι αυτοί που αποδέχονται την κακή πλευρά τους ως ένα ουσιαστικό τμήμα του εαυτού τους δεν είναι βολικοί για τον περίγυρο διότι η σκοτεινή πλευρά πηγαίνει ενάντια στους ηθικούς νόμους των καιρών. Όποιος τους παραβιάζει πρέπει να εξουδετερώνεται. Η ιστορία της ανθρώπινης σκέψης βρίθει από ζωές που έσβησαν στην πυρά, στον σταυρό, ή σε ένα άσυλο φρενοβλαβών.

Αντιμετωπίζουμε αυτή την απειλή και όταν ο ατομικός μας «δαίμονας» είναι φανερός στους άλλους. Το να έχει κάποιος έναν «δαίμονα» σημαίνει εν γένει να έχει την ικανότητα να βλέπει πράγματα υπό ένα εντελώς νέο πρίσμα και αρκετά πριν από τους άλλους. Οι μεγάλες ανακαλύψεις είναι προϊόντα σκέψης: το μυαλό είναι πάντα ανώτερο από τα συγκεκριμένα δεδομένα γιατί μπορεί να εμπνευστεί νέες δυνατότητες και τρόπους ύπαρξης. Σκεφτείτε τον ήλιο που φαίνεται να κινείται μπροστά στα μάτια μας. Ο «δαίμονας» ήταν αυτός που αναγνώρισε ότι αυτό είναι μία ανακριβής συλλογική αντίληψη.

Η αχρειότητα και η ευτέλεια συχνά έχουν συλλογικό χαρακτήρα, γι αυτό πρέπει να μην εγκαταλείπουμε την δική μας ατομική μοναδικότητα. Αυτή είναι η πιο σημαντική αλήθεια που πρέπει να καταλάβουμε: δεν υπήρξε ποτέ πριν ένα άτομο σαν εμένα και ποτέ δεν θα υπάρξει άλλο. Γιατί να καταπνίξω αυτή την μοναδική ατομικότητα με συλλογικές αξίες;

Για να καταλάβουμε τις πολύπλευρες αλήθειες της ύπαρξης πρέπει να έχουμε έναν ειδικό τύπο θάρρους. Όποιος αψηφά τους κανόνες εκφράζοντας τις δικές του ιδέες δεν επιδεικνύει μόνο ένα εσωτερικό φως αλλά και την σκοτεινή πλευρά του. Πρέπει κανείς να είναι αρκετά θαρραλέος για να βιώνει συνειδητά την σκοτεινή πλευρά του, ειδάλλως διαπράττει στ' αλήθεια αμαρτία ενάντια στον εαυτό του - μία αμαρτία που δεν μπορεί να συγχωρεθεί ποτέ. Η βασική ερώτηση που πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας όταν κάνουμε τον τελικό ισολογισμό της ζωής μας είναι αυτή: «Έζησα όπως πραγματικά ήμουν;» Αν δεν μπορώ να απαντήσω ναι, τότε δεν έζησα πραγματικά...

Φαίνεται ότι το πεπρωμένο του καθενός από μας αναβιώνει το πεπρωμένο του πιο όμορφου αγγέλου του θεού. Ο Εωσφόρος, ο «φέρων το φως», καταδικάστηκε στο σκοτάδι. Το φως του δεν ήταν πλέον ορατό. Τολμώντας να είμαστε αυθεντικοί, ο περίγυρος μας τοποθετεί στον ίδιο ρόλο - από το να είμαστε οι φέροντες το φως, γινόμαστε οι φέροντες το σκοτάδι...

Στον δρόμο προς την ψυχολογική ωριμότητα υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο, ένα σταυροδρόμι όπου δεν πρέπει να αφήσουμε την επιλογή μας στην τύχη. Μπορεί κάποιος να διαλέξει τον δρόμο που φαίνεται πιο άνετος, που αντιπροσωπεύει τον συμβιβασμό και την αποφυγή κόπου. Ή μπορεί κάποιος να διαλέξει τον πιο κακοτράχαλο και πιο δύσκολο δρόμο της αυθεντικότητας του εαυτού. Ο πρώτος δρόμος υπόσχεται έναν ευχάριστο περίπατο. Ο δεύτερος, την μεγάλη περιπέτεια. Όσοι επιλέξουν τον συμβιβασμό θα ακολουθήσουν μία οργανωμένη ξενάγηση στα γνωστά μονοπάτια ενός ήρεμου τοπίου. Όποιος επιλέξει τον δεύτερο δρόμο, ξεκινάει μία μοναχική αποστολή σε ανεξερεύνητη περιοχή, για την οποία συνήθως οι αρχαίοι χάρτες προειδοποιούν, "Hic sunt leones".

Στον χώρο της ψυχολογίας, υπάρχει μία σχολή σκέψης που λέει ότι οι άνθρωποι μπορούν να προγραμματιστούν σαν ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Αλλά ξέρουμε ότι υπάρχουν όρια στην δύναμη του conditioning. Στο βάθος, έχουμε έναν σκληρό πυρήνα που οι άλλοι δεν μπορούν να λυγίσουν, ένα απομεινάρι αυθεντικότητας το οποίο, αν το αναζητήσουμε, θα είναι η σωτηρία μας.» (Καροτενούτο,΄"Έρως και Πάθος")


Αυτόν τον σκληρό πυρήνα ονομάζω αλαζονεία. Μπορείτε να τον ονομάσετε θεμέλιο λίθο της ύπαρξης. Μπορείτε να τον ονομάσετε «πέτρα», αν σας βολεύει καλύτερα. Ή και πετριά.

(Με βλέπω στα κάτεργα τα επόμενα 10 χρόνια να σπάω πέτρες...)

 

Απάντηση: Re: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Το ποσο ηρεμο τοπιο αποτελει ο πρωτος δρομος το ξερει καλα αυτος που το βιωνει...

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Θα αποκαταστήσω την υστεροφημία του Γαλιλαίου για να πατήσω
έπειτα επάνω του και να συναλλαγούμε.
Η εκδοχή που έχω διαβάσει παραδέχεται ότι δημόσια την έκανε γαργάρα
για να σώσει το σαρκίο του αλλά μόλις βγήκε από την πόρτα
το είπε το χαμηλόφωνο «και όμως κινείται».
Κι’ Εγώ το ίδιο θα έπραττα. Τι παραπάνω θα πρόσφερα στην ανθρωπότητα συγκαμένος;
Το σταυροδρόμι της ζωής όπου αργά ή γρήγορα διαλέγουμε
τον εύκολο ή δύσκολο δρόμο, το έχουν τραγουδήσει πολλοί.
Μου άρεσε εξόχως η αναφορά του Πατσίνο στο «Άρωμα Γυναίκας»
στο σταυροδρόμι εκείνο όπου παραδέχτηκε δημόσια πως πάντα ήξερε
αλλά ποτέ δεν πήρε το δρόμο το «σωστό».*
«It was too damn hard!!!”
Άξιος ο εξομολογούμενος!
Ρομαντικά και διαστροφικά κινούμενος (από τα πλέον ταπεινά δηλαδή ελατήρια)
θα συμπορευτώ με τη dora στην απέλπιδα αναζήτηση αυτού του γαμημένου “too damn hard”.
Δεν χρειάζομαι να επιχειρηματολογήσω για τους λόγους.
Η παρουσία Μου και μόνο εδώ το εξηγεί.
Κρατάω όμως πάντα μία μεσεγγύηση στα ρέστα Μου που παίζω στο τραπέζι.
Πιότερο για να έχω την ψευδαίσθηση μιας μικρής χάλκινης κλωστής
που ακόμα Με γειώνει στο έδαφος.
Θέλω και γουστάρω την αιώνια κατάρα του Ονείρου.
Όχι όμως σαν αυτοσκοπό.
Όχι Όνειρο για το όνειρο.
Θέλω Όνειρο για Εμένα.
Για να Με βρω. Να Με μάθω. Να Με δοκιμάσω. Να Με ξεπεράσω.
Να ζήσω.

Μέγιστη αντίφαση βέβαια είναι ότι για να τα πετύχω όλα αυτά
θα χρειαστεί να κάνω ακόμα και …συμβιβασμούς.
Να συμβιβαστώ συγκυριακά για να παραμείνω ασυμβίβαστος συνολικά.

Θα συμφωνούσατε;
Είναι ύβρις όλα αυτά;
Είμαι ταπεινός ή αλαζών του κερατά;
Σώφρων ή Δων Κιχώτης;
Μήπως καλά κρυμμένος αστούλης που παριστάνει τη φαντασίωση του;
Όταν τα λογαριάζω όλα τούτα είμαι λιγότερο ή περισσότερο «απελεύθερος»
από την ψυχανεμισμένη κόρη του Βορά;
Γαλιλαίος ή Σωκράτης;

Γιατρέ Μού;;

(αυτό το τελευταίο ήταν κατευθυνόμενη προβοκάτσια για να Με ξαναπούν ψυχόμπατσο. Μ’ αρεεέσεειιι!!)


(*) Στο συγκλονιστικό του μονόλογο ο χαρακτήρας που υποδυόταν ο Πατσίνο
στην αξέχαστη ταινία έλεγε αυτολεξεί:
"...Επιλογές που οδηγούν σε αποφάσεις - αποφάσεις που δείχνουν χαρακτήρα..."
Κάποιοι παρατηρητικοί σινεφίλ πιθανόν να παρατηρήσουν πως "το σωστό"
που εννοούσε ο ήρωας δεν είναι ακριβώς το ίδιο με "το σωστό" της νηματοθέτριας.
Η αντιπαραβολή που επιχειρώ είναι τολμηρή αλλά όχι και ασύμβατη για όσους
πιστεύουμε ότι ο Χαρακτήρας δεν λάμπει μόνον κάνοντας το κοινώς ηθικά σωστό,
μα λάμπει εξίσου όταν επιλέγουμε το ιδανικό ΔΙΚΟ ΜΑΣ σωστό.

 

Απάντηση: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

@Ντόρα (κυρίως)
Όταν συχνά πυκνά σπάω τα μούτρα μου, εξετάζοντας εκ των υστέρων τα αίτια της αποτυχίας μου, ανακαλύπτω ότι κάπου ή έχω υπερτιμήσει τον εαυτό μου, ή έχω υποτιμήσει τους άλλους (στόχους ή πρόσωπα).
Αυτό που παθαίνω ονομάζεται αλαζονεία. Κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Από την ήττα, την κατρακύλα, ή την πτώση που λέει και το Βιβλιαράκι. Το Βιβλιαράκι επίσης λέει ότι είναι αίτιο κάθε ήττας. Καλά τα λέει. Ο τυπάκος στο wiki απλώς λέει μπούρδες.

Αμέσως μετά, στη συνήθη περίπτωση, κολλώντας τα απαραίτητα τσιρότα στα σπασμένα μούτρα μου μπρος στον καθρέφτη, με φτύνω (μη με ματιάσω), και λέω: Να θυμηθώ την επόμενη φορά να μην υποτιμήσω τον “αντίπαλο”. Το έγραψα και στο μπλοκάκι που σημειώνω ανέκδοτα για να τα λέω στους φίλους μου. Μια, δυο, τρεις, χίλιες δεκατρείς, το εμπέδωσα (…το λάθος, και κάνω πάντα το ίδιο. Για να ξέρουμε τι κάνουμε. Χα χα! Σιγά μην άλλαζα τόοοσο εύκολα).

Και ας πούμε πως με τα πολλά κάτι έμαθα, και μπαίνω πια καλύτερα προετοιμασμένη στη “μάχη”, χωρίς υπερτιμήσεις και υποτιμήσεις.
Καβαλάω μια ωραία μέρα λοιπόν το ποδηλατάκι μου, του κοτσάρω και τις βοηθητικές, παίρνω και τη πυξίδα μου στα χέρια, που δείχνει πάντα προς τα πάνω, και αρχίζω να ανεβαίνω ωσάν νέος Ε.Τ.
Και βέβαια όταν αρχίζω και τα κουτσοκαταφέρνω, αισθάνομαι τον αναγκαίο αυτοθαυμασμό και αυτοϊκανοποίηση (ναι, γνωρίζω την νεοελληνική εκδοχή της λέξης, αλλά θέλω να είμαι ακριβολόγος  ) και ταυτοχρόνως παθαίνω μια έπαρση και μια οίωση  P) για το ύψος που έφτασα (ίσαμε τρακόσια μέτρα! Μα την αλήθεια!) καβάλα στο ποδηλατάκι μου. Τότε είναι που σταματώ στη κορφή του λόφου* που βρίσκεται μπροστά μου, και πετάω θυμωμένα μακριά τις “βοηθητικές” που με έφεραν ως εκεί.
Μη βλέποντας άλλο λόφο τριγύρω (εμ έχω και μια σχετική μυωπία), καταφέρνω να πιστέψω ότι εδώ είναι το πιο ψηλά που μπορεί να φτάσει άνθρωπος, άρα η πυξίδα που δείχνει πάντα το ψηλά, δε μου χρειάζεται πια. Τη πετάω και αυτή, και λέω:

[Στον εαυτό μου:] -Για να είμαι ʽδώ (ψηλά) σημαίνει ότι είμαι δυνατή και ικανή να είμαι εδώ. Εγώ! (έβαλα και μια τελεία πριν την αντωνυμία, για να μη με πιάσει στο στόμα του ο resilience, -nice nick btw, εύηχο  ). Ικανή γενικώς. Και όχι μόνο να φτάσω εδώ, νιώθω ικανή για τα πάντα. (-Αχ αυτή η γενικευμένη μου τάση για γενικευτική λογική και οι γενικεύσεις γενικώς πολύ μου ʽχουν στοιχίσει!). Τώρα έχω όλη την άπλα να κάνω επιτέλους ποδήλατο ΜΟΝΗ μου. Αυτό είναι ελευθερία.

Και πάνω που λέω να κάνω μια βολτίτσα επιτέλους χωρίς βοηθητικές πάνω στη πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν, με το ξεκίνημα τρώω μια γερή τούμπα, πέφτω απ το ποδήλατο και κατρακυλάω στις πέτρες και στις πετριές. Μια απ αυτές με βάρεσε στο κεφάλι.
[Το ξανασκέφτομαι] -Όχι όχι! ελευθερία δεν είναι να κάνεις ποδήλατο χωρίς βοηθητικές. Ελευθερία είναι να κάνεις ποδήλατο χωρίς ρόδες.

Εντυπωσιασμένη από τον εαυτό μου και τους συλλογισμούς που αναπτύσσει, με αστραπιαίες κινήσεις όλο ενθουσιασμό, χάρη, και μαεστρία βγάζω τις ρόδες και μετατρέπω το ποδηλατάκι μου σε ένα ω-ραι-ό-τα-το καλάμι.
[Τώρα είναι που παίρνω φόρα, ποιος με πιάνει] -Αυτό είναι δύναμη! Εγώ ελέγχω το σύμπαν (όσο βλέπω λόγω μυωπίας βέβαια. Και έχουμε πει, -ο Νίτσε δηλαδή καλέ, όχι εγώ, εγώ απλώς δε θα μπορούσα να διαφωνήσω- ότι ο εγωισμός είναι η προοπτική αντίληψη του κόσμου που κάνει τα κοντινά μεγαλύτερα και τα μακρινά μικρότερα. Να είναι εγωπάθεια η διαπιστωμένη μου μυωπία που κάνει τα μακρινά συγκεχυμένα έως εντελώς αόρατα; Μπα…)

Κι όσο ετοιμάζομαι να κάνω ένα εντυπωσιακό ακροβατικό άλμα που είμαι σίγουρη ότι θα εντυπωσιάσει, με το ποδήλατο μου χωρίς ρόδες, συνεχίζω το λογίδριο της επιτυχίας μου.
[Στρέφομαι προς τις βοηθητικές:] -Τώρα που σας κοιτάω από ψηλά, και άρα μπορώ να σας κρίνω (έχω δει την ολότητα σας), βρίσκω πως δεν αξίζετε τον αέρα που αναπνέετε. Μοιάζετε με προβατοειδή, νιτσεϊκούς δούλους, σοπεναουερικά δίποδα! Μακριά σπό μένα βαρίδια της ελευθερίας μου.

[Προς τις ρόδες:] -Εγώ κοψομεσιάστηκα να κάνω πετάλι σ όλη την ανηφόρα. Εγώ σας έφερα εδώ, όχι εσείς εμένα. Είμαι σίγουρη πως τα καταφέρνω καλύτερα χωρίς εσάς.

[Προς την πυξίδα μου:] -Δεν έχεις τίποτα άλλο να μου προσφέρεις πια. Σταμάτα να δείχνεις το ψηλά γιατί γίνεσαι εκνευριστική. Αν μη τι άλλο καταστρέφεις τη συγκέντρωση στον αυτοθαυμασμό μου. Εδώ είναι το Ψηλά. Εσύ μάλλον χάλασες. Δεν μου χρειάζεσαι λοιπόν ούτε εσύ. Δεν μου χρειάζεται κανείς. Φύγετε όλοι, γιατί αν η κορυφή σημαίνει μοναξιά, τότε αν μείνω μόνη επιβεβαιώνεται ότι είμαι στη κορυφή.

Σα να σκόνταψα εδώ αλλά μάλλον ήταν τυχαίο. Ξεσκονίζομαι, στρώνω το μαλλί, και συνεχίζω να μιλάω…
[Προς τη Ντόρα:] -Εγώ που βιάζομαι να κάνω ποδήλατο μόνη μου, και πετάω μακριά και θυμωμένα τις βοηθητικές, ότι δηλαδή με βοήθησε αλλά δε χρειάζομαι πλέον, εγώ που βγάζω και τις ρόδες του ποδηλάτου άμα λάχει, εγώ που αυτοθαυμάζομαι και αυτοϊκανοποιούμαι, εγώ που ενοχλούμαι από τη πυξίδα μου που συνεχίζει να δείχνει προς τα πάνω, κατάφερα και έφτασα ως εδώ. Όλα αυτά, τα φαιδρά και θλιβερά, συμπεριφορές που αντιστοιχούν στην αλαζονεία και που ξεδιπλώθηκαν μετά την άνοδο, έρχομαι εκ των υστέρων να πω, ότι ήταν και είναι η μόνη ουσία μου, οι εγγενείς μου ιδιότητες, η κινητήριος δύναμη μου, ο θεμέλιος λίθος μου. Όλα αυτά είναι δικά μου, είναι Εγώ. Άρα όλα αυτά είναι η αιτία που έφτασα ως εδώ. Με άλλα λόγια η αιτία της ανόδου μου είναι η αλαζονεία που εμφάνισα μετά την άνοδο.
Στέκει ρε Ντόρα; Δε στέκει. Πέφτει. Και τσακίζεται.

Ένα (λογικό σφ)άλμα με ποδήλατο είπα να κάνω η καψερή. Τσακίστηκα.
Άσε που πλέον δε διακινδυνεύω να πάω παραπέρα. Το παραπάνω ούτε να το σκεφτώ πια. Τέρμα η σουρεαλιστική ιπτάμενη ποδηλατάδα που πολύ μ άρεσε. Το καλύτερο που έχω να κάνω από δω ψηλά είναι να συντηρήσω την αυτοϊκανοποίηση μου, κοιτώντας μόνο προς τα κάτω.
Που είναι η ελευθερία μου;

Μπορεί αυτές ή κάποιες απ αυτές τις φαιδρές και θλιβερές συμπεριφορές αλαζονείας, να έχουμε τις τάσεις να τις εκδηλώσουμε όλοι και από πάντα, αλλά είναι ακριβώς αυτές οι ίδιες τάσεις με τις οποίες παλεύουμε, και μόνο αν και όταν τις νικάμε, καταφέρνουμε να ανεβούμε έστω και λίγο. Αν δυναμώνουν μετά το ανέβασμα και φανερώνονται είναι γιατί τα ελαττώματα μας και τα πάθη μας γίνονται και αυτά “καλύτερα”, πιο δυνατά και πιο μεγάλα, μαζί με μας, όσο δηλαδή καλύτεροι, πιο δυνατοί, πιο μεγάλοι και πιο φανεροί, γινόμαστε εμείς.

[Σκέφτομαι:] -Το αεροπλάνο δε πετάει εξ αιτίας του βάρους του. Πετάει, με τη βοήθεια των μηχανών του, παρά το βάρος του. Αλλιώς δε πετάει. Πέφτει.

[Γυρνώντας στον εαυτό μου πάλι:] -Μήπως αν ξανάβαζα τις ρόδες τουλάχιστον, και αν πάρω και τη πυξίδα στα χέρια μου (που ελπίζω να μην έχει σπάσει), θα τα κατάφερνα να κάνω ξανά καμιά ποδηλατάδα προς τα πάνω; Έβαλα και (πράσινους) φακούς επαφής και διόρθωσα τη μυωπία μου, και βλέπω τώρα, πως εδώ κοντά είναι ένας άλλος λόφος, πιο ψηλά από το λόφο που βρίσκομαι. Και αν φτάσω εκεί και με άλλη προσπάθεια και προετοιμασία, και χωρίς να αρνηθώ όση βοήθεια μπορεί να μου δοθεί, θα πάω πιο πάνω, και πιο πάνω, και πιο πάνω... όσο μπορώ και αντέχω να προσπαθώ. Βουρ γιατί είμαι και βιαστική. Πάντα.

(*) Έβαλα έναν απλό λοφάκο, στην ιστοριούλα μου, για να φάνει το γραφικό και το ψευδές της αλαζονείας. Όμως, τέλος στο ψηλά δεν έχει. Όπου κι αν συμβεί το αντίστοιχο (στον Όλυμπο, στον Κίσσαβο τα δυο βουνά μαλώνουν, στο Έβερεστ ή στο φεγγάρι), είναι ομοίως έκφραση αλαζονείας, και παράγοντας πτώσης, στη καλύτερη στασιμότητας και ανελευθερίας. Μόνο που είναι πιο εύκολο για εμάς, τους από κάτω τους, να δικαιολογούμε και να αθωώνουμε αυτήν την αλαζονεία σε όσους έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα, για εμάς, ύψη. Όχι όμως και να επιδοκιμάζουμε. Αλλά δυστυχώς προσπαθώντας να τους μοιάσουμε, να τους μιμηθούμε για να φτάσουμε και εμείς εκεί ψηλά, διαλέγουμε από τις ιδιότητες τους, την αλαζονεία, αυτό που φαίνεται πιο έντονα (η απόσταση και το μέγεθος τους τη μεγεθύνει στα μάτια μας, όπως και όλα τους τα ελαττώματα), και αυτό που μπορούμε. Είναι από τις ιδιότητες τους το πιο εύκολο, και ανέξοδο. Σίγουρα όμως δεν ήταν αυτό που τους πήγε ψηλά. Η αλαζονεία ήταν το σταμάτημα τους, η πτώση τους, η τελική ήττα τους.
Και απ την άλλη, υπάρχουν και πραγματικά Μεγάλοι που, από μαρτυρίες όσων βρέθηκαν κοντά τους, ξέρουμε ότι δεν ήταν καθόλου αλαζονικοί.

Άχρηστες και Άσχετες, Ενδιαφέρουσες εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες
Οι λόφοι της Αθήνας:
• Ακρόπολη (Ύψος: 156 μ.)
• Άρειος Πάγος (Ύψος: 115 μ.)
• Λόφος Μουσών - Φιλοπάππου ( Ύψος: 147 μ.)
• Πνύκα (Ύψος: 109 μ.)
• Λόφος των Νυμφών (Αστεροσκοπείου) (Ύψος: 105 μ.)
• Λυκαβηττός (Ύψος: 277 μ.)
• Τουρκοβούνια (Ύψος: 338 μ.)
(πηγή: ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ Οι Λόφοι της Αθήνας )


Προσωπικό Λεξικό για πιθανή σύνδεση με το bdsm
βοηθητικές: οικογένεια, φίλοι, συνεργάτες, ο κοινωνικός μου περίγυρος, η καθημερινότητα μου, η αναγκαιότητα μου.
ρόδες: τα δώρα που δέχθηκα σαν άνθρωπος απ τη στιγμή της γέννησης μου, οι προσωπικές ικανότητες και δυνατότητες μου, η υποταγή μου στον Κυρίαρχο μου.
πυξίδα: ο (ενοχλητικός) Κυρίαρχος μου και η δική του "πυξίδα" (αυτός έχει άλλο λεξικό, πιο στριφνό).
ιπτάμενη ποδηλατάδα: Οι εκστατικές στιγμές της πραγματικότητας μου, η υπέρβαση των παλαιότερων ορίων μου, τα μαγικά ταξίδια μου, το άνοιγμα της συνείδησης μου.
Εσείς διαλέγετε ότι δουλεύει καλύτερα για εσάς.


......

Πιο σοβαρά τώρα, χωρίς ιστοριούλες με την ηρωική soutzoukakia σε ρόλο Ε.Τ.:

Νομίζω Ντόρα, ότι φτάνουμε ψηλά, αν και όταν φτάνουμε, γιατί το θέλουμε πολύ. Και αυτή η σφοδρή και ακατανίκητη επιθυμία για το αντικείμενο του πόθου της λέγεται Έρως, (μη μου κοιμηθείς, μη μου κοιμηθείς τώρα  , έχω κι άλλα. Τους ψάρωσες όλους, μου φαίνεται, με την απειλή ότι θα αρχίσεις να ροχαλίζεις και ψάχνουν στα ελαττώματα, στα πάθη, και στις ψυχικές νόσους για το τι μας ωθεί στο ψηλά). Θυμήσου και τη Διοτίμα: Έρως είναι η επιθυμία για κατάκτηση και διαρκή κτήση του Αγαθού. Το Υψηλό, η Ελευθερία το Αγαθό είναι διαφορετικές έννοιες του ίδιου πράγματος που η μια εμπεριέχεται στην άλλη.
Για τον έρωτα ως κινητήρια δύναμη λέει και ο Aldo Carotenuto, που τον έχεις και σε υπόληψη (σε ʽπεισα τώρα με το ad verecundiam;  ), τρομάρα του, και που εξαιτίας του μας είπες αυτά τα τελευταία τα εκνευριστικά. (Ρε μανία με το σκοτάδι που έχει ο άνθρωπος! Και το φως εξίσου μοναδικό είναι, αλλά όχι εξίσου δύσκολο να εμφανιστεί μέσα στη γενική θολούρα και ομίχλη που κυριαρχεί. Είναι περισσότερο. Σ αρέσουν τα δύσκολα έτσι δεν είναι; )

Γιατί όμως να επιθυμούμε το υψηλό, που ναι και δύσκολο και κακοτράχαλο συνήθως, ε είναι και ανηφόρα όπως και να το κάνουμε, και όχι να καθόμαστε στη δροσιά, να τρώμε λιόσπορους και να φτύνουμε τα φλούδια τριγύρω; Καλό είναι και αυτό το δεύτερο, δε λέω, αλλά στόχος ζωής γίνεται μόνο όταν έχεις κουραστεί πολύ για να πάρεις τα πόδια σου και να ανέβεις ένα σκαλοπάτι. Έτσι κι αλλιώς, ακόμη και αν επιλέγεις την ανηφόρα, όλο και θα υπάρξει στη πορεία καμιά ευκαιρία για στάση στη δροσιά, ξεκούραση και λιόσπορους.

Δες το παραστατικά: Όσο ψηλότερα βρισκόμαστε τόσο μεγαλύτερη έκταση του κόσμου βλέπουμε, τόσο πληρέστερη εικόνα του έχουμε. Ο κόσμος αποκτά ενότητα που θα ήταν δύσκολο να αντιληφθούμε από χαμηλά. Η ανάγκη να κατανοήσουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας, και αυτό που κατανοούμε να είναι όσο το δυνατόν πληρέστερο και να έχει ενότητα (συνέπεια και συνέχεια) είναι εγγενής. Γεννηθήκαμε άνθρωποι κι αυτό σημαίνει, ωιμέ!, ότι έχουμε συνείδηση. Συνείδηση. Αυτό ντε που μας ξεχωρίζει από τα άλλα ζώα, αυτό το αδιάκριτο nerd που βάζει τα «γιατί;», και ζητά απαντήσεις.
Γι αυτό βάζουμε υψηλούς στόχους. Όλοι. Είναι στη φύση μας, είναι ανάγκη μας ως άνθρωποι. Κάτι τέτοιο μπορούμε να το δεχτούμε πιστεύω με ικανοποιητική ανθρώπινη ταπεινότητα.

Ο δρόμος και ο τρόπος για να προσεγγίσουμε το ψηλά μπορεί να διαφέρει. Είναι απόφαση μας (ελεύθερη). Άλλοι το κάνουμε καταπολεμώντας τα χειρότερα μας, άλλοι ανεβάζοντας τα καλύτερα μας, άλλοι επιλέγοντας, (μέσα απ τα πάθη μας, που ως το τέλος κουβαλάμε), διαδρομές με μεγαλύτερη ηδονή, ή χρήμα ή δόξα κλπ.
Βεβαίως υπάρχουν και οι παρανοήσεις του τι είναι το ψηλά, οι αποσπασματικοί στόχοι που σε φέρνουν στη μια πλευρά της πλαγιάς του βουνού, και βέβαια η υποκριτική στάση της αλεπούς με τα σταφύλια.


Ελπίζω Ντόρα ότι θα συμφωνήσεις μαζί μου.
Ας πάμε τώρα και σε κάτι που νομίζω πως ήδη συμφωνούμε.

Άκουγα (όχι τυχαία) σήμερα ένα απ τα τραγούδια του Σαββόπουλου. Σε ένα σημείο λέει: «στο Α της αξίας, της αρχής της μιας, λουτροκαμπινές…».

Πως καταφέρνει η ευτέλεια να γίνει ύψιστη αξία; Πως γίνεται να μη βλέπουν παρά ελάχιστοι τίποτα παραπάνω; Πως παραπλανάται έτσι η κοινή αντίληψη και γιατί με τόσο φανατισμό θέλει να επιβάλει τη παραπλάνηση της; Πως τελικά αυτή η κοινή (και πρόστυχη) αντίληψη αξιώνει να γίνει μέτρο για τον άνθρωπο; Ποιος είναι τελικά ο αλαζόνας; Ποιος βάζει τον εαυτό του στη θέση Θεού, κριτή των πάντων; Ποιος πέφτει σε Ύβρη; Σε ποιον αναλογεί η πτώση και η τιμωρία;

«Αλαζονεία έξις προσποιητή, αγαθών μη υπαρχόντων». (Πλάτων)
Έξη προσποιητή λέει ο Πλάτωνας. Η περίπτωση «λουτροκαμπινέ» και κάθε μασκαρεμένης ευτέλειας δε μπορεί παρά να αρχίζει με τη προσποίηση της αλεπούς που απαξιώνει τα σταφύλια που είναι ψηλά, τους στόχους δηλαδή που δε μπορεί να φτάσει. Η μόνη λύση για να διαφύγει της κριτικής της συνείδησης προς την ευτέλεια, για να γλυτώσει από τον εαυτό της δηλαδή, είναι να μετατρέψει, με τη σταθερή επανάληψη, τη προσποίηση που είναι συνειδητή και τη πονάει, σε συνήθεια (έξη) που είναι ασυνείδητη και προσφέρει τη λήθη στο ψέμα. Καταλήγει να πιστεύει πράγματι στο «λουτροκαμπινέ» ως ύψιστη αξία.
Αν τώρα υπάρχουν αρνητές της αξίας του «λουτροκαμπινέ», αυτοί είναι ενόχληση, είναι αγκάθι, που πρέπει να λείψει. Έτσι δεν αρκείται στο ότι έπεισε τον εαυτό της για την αξία της ευτέλειας που ασπάζεται αλλά και διαλαλεί την υποτιθέμενη μαγκιά της και επιβάλει τη μασκαρεμένη ευτέλεια.
Ε λοιπόν αν πράγματι ο «λουτροκαμπινές» ανταποκρίνεται στην έννοια της κοινής αντίληψης για το ψηλά, τότε αυτή, η κοινή αντίληψη, είναι ο επηρμένος και ο υβριστής της υπόθεσης, που ανακηρύσσει τον εαυτό της σε κριτή των πάντων, σε κριτή και διαμορφωτή ανθρώπινων μέτρων. Αλαζονικότατα μας αρνείται τα πραγματικά ανθρώπινα μέτρα και τα αλλοιώνει κατά πως τη βολεύει. Και τη βολεύει προς τα κάτω. (Όσο μεγαλύτερη η μάζα, τόσο ισχυρότερη η αδράνεια, και η δυναμική ενέργεια που την τραβάει προς τα κάτω.)
Αυτό είναι Ύβρις για μένα. Και τουλάχιστον είναι ύβρις προς εμένα και όσους άλλους δεν πιστεύουν ότι η αξία του ανθρώπου είναι η ευτέλεια. Και είναι ύβρις και προς τον εαυτό τους, αυτών που ασπάζονται την ευτέλεια γιατί αυτοπεριορίζονται αλλοιώνοντας τα μέτρα και τη φύση τους.

Ύβρις, αντίθετα, δεν είναι η επιδίωξη του Αδύνατου. Όπου Αδύνατο=το υπέρτατο ψηλά, και όχι κάτι απλά αντιφατικό και πράγματι παράλογο (που το ξέρουμε εμείς οι ίδιοι μέσα μας, και όχι η κοινή γνώμη). Είναι η μόνη προσπάθεια που έχει αξία, αλλά και ο πιο ταπεινός στόχος. Γιατί μόνο για ότι δε μπορείς, για ότι αδυνατείς να κάνεις μόνος θα δεχτείς ταπεινά βοήθεια (των ανθρώπων; της τύχης; της παγκόσμιας σοφίας; του Θεού; Διαλέγεις. Υπάρχουν σωστές και λάθος επιλογές) για να το κατακτήσεις. Η επιδίωξη του αδύνατου είναι ο βασικός τροφοδότης της ταπεινότητας.
Μόνο που δεν προσπαθούμε το αδύνατο γιατί είμαστε αλαζόνες (ψωροπερήφανοι εδώ) για να δεχτούμε βοήθεια, και "βοηθητικές".
(Και μη μου πείτε ότι δε σας βγήκε ένα αυθόρμητο σνομπιστικό «τστς!» όταν παραδέχτηκα παραπάνω ότι κάνω ποδήλατο με βοηθητικές ε; Παλιοαλαζόνες! Εμένα πάντως, λαβώθηκε βαριά η (ψωρο)περηφάνια μου.
Θα μάθω και χωρίς και θα έρθω να σας τη πω   χαχα! Αδιόρθωτη ε; )

Υ.Γ. Σε υπερευχαριστώ Ντόρα γι αυτό το νήμα  

 

Kι εγώ σε υπερευχαριστώ soutzoukakia για την τοποθέτηση.

Όπως πάντα, ήρθες πολύ αργά.

 

Απάντηση: Re: Περηφάνεια ή Ταπεινότητα;

Αν το «πολύ» έχει την έννοια του «υπερβολικά», τότε λυπάμαι γι αυτό  
Αν όχι, τότε shame on you, που μεταφέρεις προσωπικά δεδομένα ότι αργώ στα ραντεβού μου  

 

Μια παρενθετική σημείωση που ελπίζω να μην αλλάξει τον ρου του νήματος από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ώθηση που έδωσε η συγκροτημένη και εύστοχη παρέμβαση της soutzoukakia

Με αφορμή αυτό. . .

. . . αλλά και την γενικότερη ψευδαίσθηση που δημιουργούν οι αναζητήσεις «τέτοιων» και άλλων "υψηλών" ποιοτήτων. . .​

Από τότε που ο άνθρωπος στοχάζεται, διερωτάται ποιο είναι το στοιχείο που τον κάνει να είναι αυτό που είναι. Τι είναι αυτό που τον κάνει Άνθρωπο και τον ξεχωρίζει από ένα ζώο ή μια, φερ’ ειπείν, κατσαρίδα. Στην ιστορία των ιδεών προτάθηκαν πάμπολλες λύσεις οι οποίες, η κάθε μια με τη σειρά της, κατέρρευσαν. Πολλοί πίστεψαν ότι η ψυχή είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να είναι αυτό που είναι. Άλλοι πρότειναν την νόηση. Αργότερα υποστήριξαν ότι ο Λόγος αποτελεί την βασική ουσία του ανθρώπου. Κάθε εποχή προέτασσε ένα χαρακτηριστικό, μια θεμελιώδη ιδιότητα του όντος «άνθρωπος», που τον κάνει να διαφέρει από τα άγρια ζώα και τις κατσαρίδες! Παρέλασαν η φιλαλληλία, η ιστορία, η περηφάνια, η ταπεινότητα, η πίστη στο θεό κλπ κλπ. Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε, συνετά, κανείς να προτείνει και την αλαζονεία ή όποια άλλη γλωσσική ή νοητική κατασκευή. Οποιαδήποτε από τις παραπάνω «ποιότητες», που δίνει ένα τέτοιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στον άνθρωπο και αποτελεί τον πυρήνα της ουσίας του (δηλαδή το διαφοροποιό χαρακτηριστικό του απέναντι στα άλλα ζώα) αναζητήθηκε, για να λειτουργήσει ως μια ύψιστη καθοδηγητική αρχή και να ρυθμίσει ή να δικαιολογήσει την συμπεριφορά του. [Για παράδειγμα θεωρούσαμε ότι η ουσία είναι η πίστη άρα έπρεπε να πράττουμε έτσι κι έτσι, ή είναι η αλαζονεία πρέπει να πράττουμε γιουβέτσι κλπ… - στο συγκεκριμένο σκεπτικό εν γένει υπάρχει και ένα θεμελιώδες λογικό σφάλμα, που μπορούμε να συζητήσουμε χωριστά, αλλά δεν θεωρώ ότι θα προσφέρει κάτι στο νήμα].

Κάποια στιγμή λοιπόν εμφανίστηκαν στη πιάτσα μια ομάδα βαθιά κομπλεξικών στοχαστών (στους οποίους υποκλίνομαι) και αποκήρυξαν κάθε προσπάθεια αναζήτησης της ουσίας του ανθρώπινου είδους. Καμιά ουσία δεν είναι αληθής. Καμιά ουσία δεν μπορεί να αποτελέσει την καθολική αρχή σύμφωνα με την οποία αξίζει να ζει ή να πεθαίνει κανείς. Προσεγγίζοντας τον άνθρωπο ως μια απρόσωπη οντότητα την οποία χαρακτηρίζει μια θεμελιώδης ουσία, χάνεται η διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης. Για τους στοχαστές αυτούς «η ύπαρξη προηγείται της ουσίας». Δεν έχει λοιπόν νόημα η αναζήτηση της ουσίας για να κατανοήσουμε την καθέκαστη ύπαρξη, αλλά η προσπάθεια κατανόησης της κάθε ύπαρξης ξεχωριστά. Ο υπαρξισμός, στον οποίο διαβλέπω ένα ερμηνευτικό και λειτουργικό πλαίσιο για την κατανόηση του bdsm – και θα ήμουν πρόθυμος να συζητήσουμε όταν χειμωνιάσει – δεν ενδιαφέρεται για το όποιο, θεμελιώδες ή μη χαρακτηριστικό της ουσίας του ανθρώπινου είδους. Δεν ενδιαφέρεται καν για το ον, με την έννοια ότι ο άνθρωπος είναι μη-ον καθόλη την διάρκεια της ζωής του και καθίσταται ον, δηλαδή αποκτά ουσία όταν φτάσει στον θάνατο. Ενδιαφέρεται για την διαδικασία του γίγνεσθαι. Η διαδικασία αυτή της συνεχούς μετάβασης από την κατάσταση του «Είναι» σε «αυτό που δεν Είναι ακόμα», προκαλεί τρόμο, αγωνία, αναζήτηση υποκατάστατων και εξόδων διαφυγής. Η ανθρώπινη ύπαρξη βρίσκεται εκτεθειμένη μπροστά στην χωρίς νόημα καθημερινότητα και τρομάζει. Το πώς αντιμετωπίζει αυτή τη κατάσταση ο κάθε ένας χαρακτηρίζει όλη του τη ζωή και τη πορεία. Οι περισσότεροι εγκλωβίζονται στην καθημερινότητα και την ευτέλεια της συνήθειας και ξεχνούν να κοιτούν παραπέρα. Ξεχνούν δε τόσο πολύ, που θεωρούν ότι το παραπέρα δεν υπάρχει. Το «αυτό που δεν είναι ακόμα» χάνεται. Παραμένουν λοιπόν δεσμώτες του Είναι (όπως είναι). Ορισμένοι, λίγοι, βιώνουν την προοπτική. Δίνουν νόημα στην ύπαρξη τους και φτάνουν στην «αυθεντική» εμπειρία της ζωής και του θανάτου. Τι σημαίνει αυτό? Ότι η υπέρτατη ουσία στερείται νοήματος. Κανένας εγωισμός, αλαζονεία, ένστικτο, υπερβατολογικό εγώ κλπ κλπ. δεν έχει νόημα ούτε μπορεί να δείξει τον Απόλυτα Ορθό δρόμο. Το μόνο που χαρακτηρίζει τον κάθε άνθρωπο από τα υπόλοιπα ζώα είναι η δυνατότητα να αλλάξει και να μεταβάλει το Είναι του σε κάτι που δεν Είναι ακόμα. Να υπερβεί τα όρια αυτού που είναι σήμερα. Να τα διαρρήξει και να τα διευρύνει. Και λέγοντας υπέρβαση των ορίων δεν εννοούμε βέβαια των ορίων της ζυγαριάς ή της ταχύτητας. Η υπέρβαση των ορίων σχετίζεται άρρηκτα με την γνώση της άγνοιας, με την έκσταση του Εγώ, με την συνείδηση της μηδαμινότητας και της φτώχιας του. Για τους υπαρξιστές, η σεξουαλικότητα είναι ένας από τους σημαντικούς δρόμους για την υπέρβαση. Αναμετριέται με τη θρησκεία, τα ταμπού, την ηθική, τους φόβους, τις συμβάσεις, το βόλεμα, τις κοινωνικές αξίες κλπ. Η σεξουαλικότητα μπορεί να οδηγήσει σε υπέρβαση των ορίων του Είναι. Και όταν λέω υπέρβαση του Εγώ μέσω της σεξουαλικότητας δεν εννοώ την ξευτελισμένη κραιπάλη, ούτε την απαρίθμηση των κυβικών εκατοστών σπέρματος και την καταμέρτηση των πόντων της πρωκτοδιαστολής. Υπέρβαση δεν σημαίνει κατανάλωση. Η σεξουαλικότητα δεν είναι εύκολος ηδονισμός ούτε απελευθέρωση. Είναι μια ακροβασία στην αιχμή του πόνου και της ηδονής, της καταστροφής και της δημιουργίας, της τραγωδίας και της κάθαρσης. Είναι ένας δρόμος και μια επιλογή για την υπέρβαση. Κι αυτή η επιλογή γίνεται συνειδητά!! με Αφοσίωση, Στόχους, Πειθαρχία, Συν – ύπαρξη, Σχέδιο, Αποτυχίες και Δοκιμές. Αυτό είναι, για μένα, το νόημα της υπερβατικότητας μέσω της σεξουαλικότητας. Αυτό είναι το νόημα του υπαρξισμού, που τόσες φορές επικαλούνται διάφοροι σε νήματα όπως το Υπόγειο, οι Συμπαντικοί Στροβιλισμοί, η Ελευθερία, το παρόν και πολλά άλλα άσχετα.

Και κάτι ακόμα, κλείνοντας, σχετικά με την ελευθερία που αποκτά κάποιος μέσα από μια ορισμένη κατάσταση: Η ελευθερία είναι μια έννοια που μπορεί να λεχθεί πολλαχώς. Ποιος είναι περισσότερο ελεύθερος? Κάποιος που στροβιλίζεται σαν μια άδεια σακούλα στην δίνη του αέρα, χορεύοντας στο αναπόδραστο της αναγκαιότητας, ή κάποιος που δένεται, δεσμεύεται, πειθαρχεί, φοράει χειροπέδες και αντιστέκεται στον χαοτικό χορό του ανέμου σαν μια σακούλα που βρίσκεται (όχι τυχαία) σφιχτά γαντζωμένη στο συρματόπλεγμα?



...